Vandaag gingen we naar de westkant van de Grand Canyons. Indiaans gebied, we moesten daarom apart intree betalen.
De autos parkeerden we op een centrale parkeerplaats, waarna we met shuttles naar de toerischtische attracties gebracht werden. Nu lag de colorado rivier in de diepte met aan weerszijden hoge kleurrijke rotswanden. Indianen stonden op de uiterse rand van de canyons fotots te maken voor de toeristen, die daar niet mochten komen wegens instortingsgevaar, met de camera's van de toeristen. Hier is ook de beroemde skywalk een soort platform van glas, waarop je de diepte in kunt kijken. Daar hoefde ik echt niet op. Manlief had aan de ene kant wel zin, maar je moest alles afgeven ook je camera en schoeisel, zodat het glas niet beschadigd werd en er ook dik voor betalen, terwijl we nu al zoveel zagen. we bezochten een westernstadje, waar enkele bejaarde acteurs schietshows hielden om ons te amuseren. Het was ook amusant niet door hun acteertalent, maar het was gewoon grappig. In de saloon aten we overheerlijke ribs en de acteurs sloegen met iedereen een gezellige babbel. We bezochten ook de gevangenis, maar de kinderen konden ontsnappen.
De Schaduw van de Wind, van Carlos Ruiz Zafon : FANTASTISCH !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! schreef Sabine!
En ik ga daar volledig mee accoord, nieuwsgierig geworden leende ik dat boek van de bib en las het in één adem uit. Dus, in de ban van de ring blijft weer liggen, nooit gedacht, maar schijnbaar boeit dat me toch niet zo. Nu 'moet' ik van Tine het boek 'werk' van Josse de Pauw lezen, je weet wel die acteur schreef ze. Nee dat wist ik niet, ik ken die hele man niet, en zijn boek help, ben nog niet op de helft. Voor wie interesse heeft op 28 maart is er weer een schrijversdag, deze keer gaat hij door in Leuven zie www.creatiefschrijven.be Ik schrijf me zeker in.
Gisteren ging ik met dochterlief van 10 naar de groentewinkel. En wat wilde ze meebrengen? Savooien (om stump te maken) en spruiten ...want die maakt papa zo heerlijk klaar (beetgaar en met spek) ! Marijke
Van Las Vegas naar Peach springs een stadje gelegen in het reservaat van de Huala Pai indianen. Na een lange saaie rit kwamen we daar om 16.00u aan een rit van zo'n 302km. We reden over de Hooverdam. .
Die middag reden we via, volgens de hoteljuffrouw de enige weg die dat deed, de grand canyons in. Het was een onverharde weg, waardoor het stof ons soms het uitzicht benam, maar zeer de moeite waard. We reden tot aan het einde van de weg, aan de colarado rivier.
Van Death Valley reden we verder naar Las Vegas, een tocht van 253 km. We bleven in de woestijn, maar verder was de metamorfose groter dan ooit. Voordat we Las Vegas binnen reden bekeken we de stad vanaf een berg. Raar gezicht, zo'n stad diep beneden temidden van de woestijn. En wat voor een stad. We kwamen rond 16.00u aan zwommen het woestijnzweet eraf. Onze rondtocht door de stad begon om 17.30u en eindigde om 23.30u. We liepen tot onze voeten doodop waren en onze ogen van het geglitter niets meer konden zien. Schouder aan schouder stonden de casino's, winkels, hotels. Duplicaten van de eifeltoren, Arc de triomphe, vrijheidsbeeld, sfinx enz.waanden je op reis door de wereld. Het water uit de 'dansende fonteinen' danste prachtig op de 'las vegas' tonen van Elvis. Manlief wilde aan de kinderen laten zien hoe een gokautomaat in een casino werkte. Meteen toen hij zijn munt in de hand had, kwam er een veiligheidsagent ons vriendelijk verwittigen dat kinderen niet uit het wandelpad mochten stappen om manliefs uitleg beter te volgen. Als manlief op dat moment de jackpot had gewonnen had hij niets gekregen.
Zien jullie de 'streep' die op de middelste foto voor de gebouwen langs loopt? Dat is, en hij gaat hoog' een achtbaan!
Onze tweede dag hier was even warm als de eerste. De omgeving bleef ons betoveren. We liepen op een aangelegd pad langs een zoutvlakte en even later stonden en liepen we over een andere zoutvlakte. We liepen naar de top van een berg, waarboven een donkere wolk hing. Even dachten we dat de 4 mm regen die er per jaar in het park drupt, nu naar beneden zou komen, maar de wolk dreef weg. In totaal reden we van mammoth Lakes naar en in Death Valley zo'n 343 km.
We reden door een afwisselend landschap,van vlak naar bergen, zandvlakten, vulcanische bodems, zagen prachtige kleurschakeringen en stopten bij een diepe krater, waar de warme pikkende wind ons bijna wegblies. het bleef indrukwekkend. De weg doorheen het park was goed bereidbaar, we zagen de grappigste verkeersborden en maar weinig mensen. Ons hotel was niet veel soeps, de kakkerlakken hielden ons gezelschap. Het avondzwemmen deed dan weer deugd.
We reisden van Mammoth Lake naar Death Valley. Die naam zette ons op een verkeerd spoor. De natuur hier was van een overompelende schoonheid, we waren er stil van. Oké heter dan heet, 50 graden celsius in de schaduw (maar er was geen schaduw).
In ons 'hotel 'konden we nog niet terecht en op goed geluk reden we wat rond, want ergens gezellig op een terasje zitten was onmogelijk, uit de auto en stilzitten stond gelijk aan geroosterd worden. Al rijdend kwamen we per toeval terecht in een oase van groen, bij een kasteel. Jawel ,een kasteel in the middle of no-where, omringd door groen en cactussen. We kregen een rondleiding van een gids die zweette in de authenthieke kledij van de tijd waarin het verhaal van het ontstaan van het kasteel zich afspeelde. Een geromantiseerd verhaal over een louche figuur 'Scotty' en zijn vriend een steenrijke bankier. Zij bazuinden rond dat ze een goudader gevonden hadden, wat in werkelijheid een waterbron bleek te zijn.
Hier nog een computerseut. Je wilt niet weten hoe ik heb zitten worstelen en woorden heb uitgesproken, die ik mijn kinderen ten strengste verbied, voordat ik de vakantie fotos op het blog kreeg. @Sabine, Terwijl manlief en alledrie de zoonliefs eindeloos fotos aan het nemen waren, schreef ik kort wat over de reis op. Ik zie toch al inspiratie op het woord 'kijkverdriet', ben benieuwd! Mijn eerste huiswerk voor Tine on-line is af en gecorrigeerd. Nu de tweede les, in dit tempo ga ik over acht lessen een jaar doen, maar de tijd ervoor kunnen nemen is wel zalig.
Bovenstaande niet-zo-positieve omschrijving in de breedste zin van het woord slaat helemaal op mij. Valt er nu paf, pardoef vanalles in de legpuzzel die bij mij doorgaan voor hersencellen. Kijkverdriet. Die uitnodiging. Heb ik weer eens even de helft, wat zeg ik , een derde van het geheel gelezen ? Nu snap ik het. Opdrachtjes, lekker,lekker ! ok, ik heb de link gelegd tussen kerstman Henri en zijn vriendelijke kerstelf Ellen en hun uitnodiging en het kijkverdrietje van Marijke en het doolhof van Waregem. Geef toe, als je het zo leest,daar zit al een verhaal op z'n eigen in, niet ? tot binnenkort
't Is goed in ' t eigen hert te kijken Nog even voor het slapen gaan Of ik van dageraad tot avond geen enkel hert heb zeer gedaan
Of ik geen ogen heb doen schreien Geen weemoed op een wezen lei Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei
En vind ik, in het huis mijns herten Dat ik één droefenis genas, Dat ik mijn armen heb gewonden Rondom één hoofd, dat eenzaam was...
Dan voel ik, op mijn jonge lippen, die goedheid lijk een avondzoen... 't is goed in 't eigen hert te kijken en zo z'n ogen toe te doen
Ik weet het, 'tis een open deur. Maar dit prachtgedicht van Alice Nahon wordt voor mij m'n goede voornemen van 2009! En ik kon het gewoon niet laten om deze fantastische woorden eens door mijn vingers op computer te zetten. Sabine
Oeioei,veel te lang geleden...Hoe het komt ? Kindjes en hun gezondheid hé...Klein wormpje blijft een prachtige baby maar met de nodige zorgen dus daar zijn we even zoet mee. Leve de aerosols, puffers, longdrainages en bobath-therapieën ( jawel ik word al een echte specialist ...). Ik heb ook even een zijsprongetje gemaakt naar een site waarop je als amateur-schrijver je ding kan doen. Maar ik druip af en kom weer naar de vertrouwde stal...bevestiging zoeken, het is niet alles. Heb vooral poezie geschreven en blog het nog wel eens. Tot binnenkort ! Oja, met de allerbeste wensen voor het nieuwe jaar ! Sabine
Aan iedereen een gezond en gelukkig nieuwjaar gewenst.
Tijdens het koken vond ik nog een lekker recept:
Je neemt 12 maanden, je haalt er alle bitterheid, gierigheid, pietluttigheid, angst uit. Je snijdt elke maand in 30 of 31 gelijke delen, zodat de voorraad net toereikend is voor 1 jaar. Elk deel wordt apart klaargemaakt: uit 1 deel arbeid, en 2 delen blijheid en humor. Voeg er 3 eetlepels optimisme aan toe 1 theelepel verdraagzaamheid, 1 graantje ironie, 1 snuifje tact en 1 gram vertrouwen. Het gare gerecht garneer je met 1 tuiltje kleine attenties en serveer dagelijks met een blij gemoed.
Ik weet niet van wie het recept oorspronkelijk is, maar het smaakt overheerlijk.
Het is nu eindelijk een feit, ik ben nu echt...Nee, niet volwassen (of misschien toch??) zoals in het liedje van Boudewijn De Groot maar wel een gezworen drakenbeschermer. Want in één van de pakjes onder de kerstboom zat het boek "Werken met draken" van Ernest Drake (dank aan de dochter) en daarin ondertekende ik de volgende eed :"Ik zweer hierbij plechtig dat ik me zal inzetten voor het behoud en de bescherming van alle nog op aarde levende draken, hun op geen enkele wijze schade zal berokkenen en aan niemand zal vertellen waar ze zich schuilhouden, zeker niet aan mensen die niet in draken geloven en hun niet alle goeds toewensen." Dus alle onverlaten die er ook maar aan zouden denken draken de voet dwars te zetten, wezen hierbij gewaarschuwd: ik sta pal ! Grr ! Marijke
Van Mariposa reden we naar ons eerste Nationaal Park: Yosemite NP. We kochten bij de ingang van het park een jaarkaart, omdat dat goedkoper is, dan per park een kaart te kopen. We hadden onze auto, een witte ford, bij een verhuurbedrijf in San Francisco opgehaald, iets wat we ook bij de boeking geregeld hadden. Het was een mooi park, maar je moest wel lange afstanden rijden voordat je bij een echt mooi punt kwam en op die wegen kon je door de bebossing weinig van de omgeving zien, wat de rit een beetje saai maakte. Door de touristische drukte was er ook één uitzichtspunt afgesloten en daarvoor hadden we heel lang moeten rijden en diezelfde weg moesten we ook weer terug. We overnachten in Mammoth Lakes ( totaal 160 km.). Ze waarschuwden ons dat we geen voedsel in de auto moesten achterlaten, omdat de zwarte beren actief waren en die breken autos open voor slechts een appel. Wij haalden maar vlug opa's snoepjes uit de auto. Dit keer aten we in weer een erg gezellig restaurant, mexicaans. Het was er erg druk, we kregen een apparaatje waarmee ze ons oppiepten als er voor ons een tafel vrij kwam ondertussen konden we op een andere verdieping wat drinken. Helaas smaakte het eten ons totaal niet.
De examens zijn weer achter de rug. Hoe oud ze ook worden, het blijven spannende momenten. Oudste heeft een buis voor godsdienst en moet na de kerstvakantie een remedieringstest hiervoor doen. Ik vind het niet echt zinvol, priester wilt hij toch niet worden. Hij mag trouwens blijven studeren, voor zijn theorieexamen en voor zijn eindwerk. En dat valt niet mee voor oudste die vakantie, vakantie vind en school school. Dat zal nog wat worden volgend jaar in het hoger onderwijs. Tweede zoon heeft wel ambities voor het priestervak (90%) , maar hij volgt de chemie richting wat hem toch niet zo bevalt, dus zijn we voor hem weer op zoek om eventueel na dit jaar over te schakelen. Na het oudercontact, op de laatste dag voor de vakantie, groette puberzoon bij het naar buiten gaan enkele meisjes van zijn klas. Na de enthousiaste reacties van de meisjes probeerde manlief het ook en jawel zijn hallo werd ook vrolijk beantwoord tot groot ongenoegen van puberzoon.
We reden over de 'Golden Gate' brug van San Francisco naar Mariposa = 227 km. In Mariposa deden we dan ook niet veel meer. Onderweg zagen we een afwisselend landschap. We reden op brede wegen, maar desondanks waren er files. Onze hotels hadden we meteen met de reis meegeboekt, zodat we na een lange dag geen ellendige zoektocht meer moesten ondernemen. We hadden steeds twee kamers, één voor de oudsten en de andere voor pa en ma en de jongste. En steeds hadden we, op één hotel na, twee twee-persoonsbedden, luxe! In Mariposa aten we heerlijke pizza in een oergezellig restaurant met lange tafels waar iedereen broederlijk naast elkaar zat.
Het overkomt me niet vaak maar vandaag is toch echt mijn voorraad nieuwe leesvoer geslonken tot nul. Maar onder de kerstboom liggen van die rechthoekige pakjes, het een al groter dan het ander en kerstavond komt eraan. Benieuwd wat onder het mooie geschenkpapier verborgen zit... Marijke
.
We reden door een afwisselend landschap,van vlak naar bergen, zandvlakten, vulcanische bodems, zagen prachtige kleurschakeringen en stopten bij een diepe krater, waar de warme pikkende wind ons bijna wegblies. het bleef indrukwekkend. De weg doorheen het park was goed bereidbaar, we zagen de grappigste verkeersborden en maar weinig mensen. Ons hotel was niet veel soeps, de kakkerlakken hielden ons gezelschap. Het avondzwemmen deed dan weer deugd.
