Van Mariposa reden we naar ons eerste Nationaal Park: Yosemite NP. We kochten bij de ingang van het park een jaarkaart, omdat dat goedkoper is, dan per park een kaart te kopen. We hadden onze auto, een witte ford, bij een verhuurbedrijf in San Francisco opgehaald, iets wat we ook bij de boeking geregeld hadden. Het was een mooi park, maar je moest wel lange afstanden rijden voordat je bij een echt mooi punt kwam en op die wegen kon je door de bebossing weinig van de omgeving zien, wat de rit een beetje saai maakte. Door de touristische drukte was er ook één uitzichtspunt afgesloten en daarvoor hadden we heel lang moeten rijden en diezelfde weg moesten we ook weer terug. We overnachten in Mammoth Lakes ( totaal 160 km.). Ze waarschuwden ons dat we geen voedsel in de auto moesten achterlaten, omdat de zwarte beren actief waren en die breken autos open voor slechts een appel. Wij haalden maar vlug opa's snoepjes uit de auto. Dit keer aten we in weer een erg gezellig restaurant, mexicaans. Het was er erg druk, we kregen een apparaatje waarmee ze ons oppiepten als er voor ons een tafel vrij kwam ondertussen konden we op een andere verdieping wat drinken. Helaas smaakte het eten ons totaal niet.
De examens zijn weer achter de rug. Hoe oud ze ook worden, het blijven spannende momenten. Oudste heeft een buis voor godsdienst en moet na de kerstvakantie een remedieringstest hiervoor doen. Ik vind het niet echt zinvol, priester wilt hij toch niet worden. Hij mag trouwens blijven studeren, voor zijn theorieexamen en voor zijn eindwerk. En dat valt niet mee voor oudste die vakantie, vakantie vind en school school. Dat zal nog wat worden volgend jaar in het hoger onderwijs. Tweede zoon heeft wel ambities voor het priestervak (90%) , maar hij volgt de chemie richting wat hem toch niet zo bevalt, dus zijn we voor hem weer op zoek om eventueel na dit jaar over te schakelen. Na het oudercontact, op de laatste dag voor de vakantie, groette puberzoon bij het naar buiten gaan enkele meisjes van zijn klas. Na de enthousiaste reacties van de meisjes probeerde manlief het ook en jawel zijn hallo werd ook vrolijk beantwoord tot groot ongenoegen van puberzoon.
We reden over de 'Golden Gate' brug van San Francisco naar Mariposa = 227 km. In Mariposa deden we dan ook niet veel meer. Onderweg zagen we een afwisselend landschap. We reden op brede wegen, maar desondanks waren er files. Onze hotels hadden we meteen met de reis meegeboekt, zodat we na een lange dag geen ellendige zoektocht meer moesten ondernemen. We hadden steeds twee kamers, één voor de oudsten en de andere voor pa en ma en de jongste. En steeds hadden we, op één hotel na, twee twee-persoonsbedden, luxe! In Mariposa aten we heerlijke pizza in een oergezellig restaurant met lange tafels waar iedereen broederlijk naast elkaar zat.
Het overkomt me niet vaak maar vandaag is toch echt mijn voorraad nieuwe leesvoer geslonken tot nul. Maar onder de kerstboom liggen van die rechthoekige pakjes, het een al groter dan het ander en kerstavond komt eraan. Benieuwd wat onder het mooie geschenkpapier verborgen zit... Marijke
Jongste speelt Jozef in het kersttoneeltje tijdens de middernachtmis op kerstavond. Op mijn vraag wie Maria zal zijn, antwoord hij dat hij dat niet weet en hoopt dat het niet het lelijkste meisje van de klas is. Ik zei hem dat als er geen Maria was ik haar wel zou spelen. Nee, dat is nog erger mama .
we maakten een boottocht, waarbij we Alcratraz ende Golden Gate brug van dichtbij konden bewonderen.
En gelukkig, op het einde van de dag lukte het ons met de cable- car terug te gaan, wat nog steeds een wachttijd van een uur betekende, maar zeer beslist de moeite waard, wel een beetje eng, als je in zon ding naar beneden sjeest, ik deed wat schietgebedjes om de remmen heel te laten.
Vandaag San Francisco ingetrokken. We wilden graag beginnen met een tochtje op zon beroemde cable-car te maken. Bij de startplaats aangekomen was de rij wachtenden echter zodanig lang, dat we eerst gingen wandelen. Te voet door de straten van San Francisco is zo ongeveer hetzelfde, als een Zwitserse bergbeklimmen en gelijk weer afdalen. Het was eerste warme droge dag, maar de wind was fris en onze jassen moesten we meestal aanhouden. Ik vond het een zeer mooie, aangename, propere stad. we bezochten onder andere China-town, bloemenstraatje ,
In Amerika zijn we al geweest en hebben daar veel gezien. Gisteren was ik voor het eerst in het donker in Brussel in een gedeelte, waar ik nog niet was geweest en ik vond het schitterend en niet alleen door de vele kerstlichtjes. We gingen luisteren naar een concert in het 'Conservatoire royal de Bruxelles', ook zeer mooi, de muziek en de entourage. Het zou om 20.00u beginnen, maar liep wat uit. De reden, koningin Fabiola was nog niet gearriveerd! Haar plaats werd eerst door de security nagekeken en eindelijk konden het starten. De koningin zat boven ons, keek op ons neer en knikte vriendelijk. Het essemble moest 2 bis-nummers spelen, omdat ze na afloop bleef applaudiseren, wat ook zeer verdiend was. De muziek was wel even een cultuurshok na Clouseau ,waar ik met kleine man donderdagavond naar toe ben geweest. Ook daar hebben we enorm genoten , vooral van de ambiance en de leuke jongens. Alleen twee avonden tot in de kleine uurtjes weg op een doordeweekse dag is niet aan te bevelen, maar ja.
6.40u vertrokken we met een shuttle naar het vliegveld. Onze auto bracht zijn vakantie door bij het hotel. Het inchecken verliep vlot. We ontbeten op Schiphol. Om 10.20u vertrok ons vliegtuig, 14.30u aankomst Atlanta. (20.30u onze tijd). Ceckout en weer checkin voor ons volgend vliegtuig naar San Francisco. Nu moesten we onze vingerafdrukken bij de pascontrole achterlaten. Atlanta, een mega groot vliegveld en onze eerste kennismaking met de grote amerikaanse porties drank en eten. We zaten op tijd in ons vliegtuig. Vertrek om 17.00u (23.00u onze tijd), maar er was een delay, eerst door een late passagier, later brak het noodweer los. Het was dan ook bloedheet zon 31 graden Celsius. Gelukkig schonken ze water voor iedereen. 19.15 het uiteindelijke vertrek. Door het slechte weer was er maar één baan vrij en alle vliegtuigen moesten daar opstijgen, zodat er vier vliegtuigen voor en 36! achter ons zaten.
Aankomst San Francisco 5.40u onze tijd, het tijdsverschil was daar 9uur, dus plaatselijke tijd 20.40u, temperatuur 18 graden en het was al donker. Met een shuttle naar ons hotel. Wij kregen tijdens de rit al een voorproefje van de Streets of San Francisco. Om 23.30u plaatselijke tijd arriveerden we eindelijk in ons hotel in een Japanse wijk.
Dochterlief wou de belangrijke overgang naar het tienerschap markeren door gaatjes in de oren te laten maken. Reeds maanden op voorhand droomde ze ervan. Donderdag 4 december was het dan zover. Het eerste probleem: keuze maken. Geel goud, wit goud, poes of schildpad of kers of meisje of dolfijntje of.. Uiteindelijk werd het een geel gouden schildpadje, klein en discreet. Ze hield zich flink terwijl de juwelierster alles gereedmaakte voor het grote ogenblik. Even in hand knijpen van mama, zelfs tieners mogen dat nog. Het tweede gaatje werd wat flinker geknepen, wellicht omdat ze dan wist wat er te wachten stond. Maar ook dat gaatje belandde op de goede plek in het oor. Toen ik echter aanstalten maakte om te vertrekken was er plots een heel klein stemmetje: 'Mama, ik voel me niet goed. Ik zie niets meer". Arme grote schat viel zo goed als flauw. Gelukkig zat ze neer. De juwelierster was heel bezorgd. Beetje water gedronken, rustig neergezet, beetje snoep gekregen om suikerpeil omhoog te krijgen, beetje vuisten maken. Alle beetjes hielpen om na verloop van tijd weer wat kleur op haar wangen te toveren. Eén conclusie : wie schoon wil zijn moet blijkbaar nog steeds lijden! Marijke
Is gisteren gezellig bij ons langs geweest. Voor jongste en mij had hij tickets mee voor Clouseau! Donderdag gaan we er naar toe. De harmonie van oudste zat met de handen in het haar, omdat de jaarlijkse Sint op reis was. Manlief liet zich overhalen om hem dit jaar te vervangen. Vorig jaar kon hij zijn eigen puberzoon bij het koor plagen, dit jaar was het de beurt aan oudste, die van niets wist. Toen ik oudste naar de harmonie voerde, vertelde hij me dat Sint hem vorig jaar vroeg hem wat voor instrument hij speelde en waar die was. Zoon antwoorde, dat het meisje naast hem zijn fluit vasthield
10.30u vertrek naar Nederland. De auto volgeladen met koffers en kinderen. 13.00u aankomst bij opa, die ons gewoontegetrouw verwende met soep en broodjes en lading snoep voor in het vliegtuig. 14.00u naar oma om gedag te zeggen. Opa kwam ons nog achterna om de vergeten broodnodige snoepjes na te brengen. 18.00u in Amsterdam. We aten in een wegrestaurant en sliepen die nacht in het 'schipholhotel', met z'n allen gezellig op één kamer.
Eindelijk, ze staan erop! De vakantiefoto's van onze reis naar Amerika. Ik zal proberen een verslagje van de reis neer te pennen, ondersteund door (enkele ) van die foto's. Niet alles in ene keer, maar beetje bij beetje. Hopenlijk kan ik jullie laten meegenieten en doen watertanden.
Zondag 23 november 2008. Een ideale dag om mijn ouders te bezoeken samen met mijn dochter. Alleen, zo rond 15 uur begon het wel te sneeuwen, eerst niet zo heel veel dan met dikke pakken. Waar we anders blijven tot rond 18 uur, reeds om 15.30 uur vertrokken naar huis. Een rit van amper 17 km, fluitje van een cent in normale omstandigheden. Waar ik niet bij had stilgestaan: de terugreis dwars door Gent omvatte de Dampoort en verschillende bruggen. En daar zaten de problemen. Tal van chauffeurs raakten er niet op. Tot mijn stiekeme vermaak zag ik grote Mercedessen stokken waar mijn kleine Toyota Yaris (met sneeuwbanden) vlot overging. In een slakkengang dan toch rond 17.30 uur veilig thuisgeraakt tot grote opluchting van mijn dochter. Omdat we mijn man niet hadden gebeld bij het vertrek (hij maakt zich dan maar ongerust) was zijn eerste reactie: zijn jullie er nu al? Ja zeg, we hadden er wel 1uur 45 minuten over gedaan. Om te bekomen van de emoties maakte de dochter nog vlug een sneeuwman in de tuin. Die staat er nog, als herinnering aan de eerste sneeuw"pret". Marijke
Hopelijk heeft niemand het gezien in mijn vorige tekst maar vlijt is niet vlijt maar vleit. Kreeg even koude rilling toen ik het zag. Bij deze toch maar vlug rechtgezet... Sabine
Afgelopen donderdag een dagje uit met mijn vriendin. De vraag was gaan we shoppen of relaxen? Na een moeizame tocht naar het buurland, was ik bij dat we voor relaxen gekozen hadden. Zalig in een welnesscentrum even wegdromen van het dagdagelijkse. We lieten onze gedachten wegdrijven in het zoutwaterbad, openden onze poriën in het mintbad en genoten van herinneringen ophalen. Ik had besloten in één dag heen en weer te reizen vanwege gebrek aan tijd. Achteraf goed voor het thuisfront. Een ongerust belletje rinkelde de hele dag zachtjes in mijn hoofd en mijn gsm had ik standby. Het nieuws kwam 's ochtends al op de radio; er was een 15-jarig meisje uit Oudenaarde verongelukt. Ze zat niet bij puberzoon in de klas maar wel op school en het was hard. Vrijdagmiddag moest ik met een paar teamleden naar een symposium: 'humor in de palliatieve zorg'. Ik had het niet gedacht, maar ging toch een beetje opgepept weer naar buiten.
"Mijn hoofd hangt in de wolken waar stemmen
binnensijpelen en elke simpele gedachte uit mijn realiteit weren. Overal waar
ik kijk, overal waar ik ben zie en hoor ik het voorwerp van mijn laatste verzuchting.
Ik ruik hem zelfs, alsof hij niet alleen mijn hoofd en mijn hart maar ook mijn
neus heeft veroverd. Nochtans is hij hard, niet het soort waar je als
geliefde je hoofd op vlijt al moet ik toegeven dat ik dit in de late
nachtelijke uren vaak heb geprobeerd. Want vele nachten al houdt hij me
gezelschap. Zijn aanvankelijke terughoudendheid maakte plaats voor een oneindig
aantal woorden en fluisteringen, beloftes en nieuwsgierigheid. En ik wilde
altijd maar meer,was onverzadigbaar in mijn honger naar zijn fantasie. Mijn
leven werd even op wacht gezet. Niets leek me belangrijker en voortdurend zocht
ik zijn aanwezigheid, wetende dat dit alles toch van korte duur zou zijn.
Meermaals sloot ik hem in mijn armen, op de meest onmogelijke uren van de dag,
waarop er eigenlijk honderd-en-één dingen op me lagen te wachten die op een
minder gevoelige wijze beroerd moesten worden. Toch heb ik me ditmaal totaal
laten gaan. Ik las zijn verhaal ,dompelde me onder in zijn woorden. Het einde
was geen zachte fluistering, geen voorzichtig vaarwel en zeker ook geen
droefenis van zijn kant. Het einde was een keiharde muur waar ik met volle
geweld mijn hoofd tegen ramde. Want de koortsachtige uitstappen van mijn hart
geven me al vlugde neiging doof en
blind te zijn voor wat zich om de hoek bevindt. Nu is het voorbij. Hij ligt
eenzaam en uitgeblust op mijn bed. Al zijn geheimen zijn prijsgegeven. En
hoewel ik me zo graag opnieuw in hem zou begraven, niets zou ooit nog hetzelfde
zijn. En de eenzaamheid die hij gedurende zijn verhaal had uitgestraald, heeft
zich nu ook een beetje aan mijn huid gesmolten. Zo draag ik het nu ook bij mij,
gevlekt als de huid van een kameleon. Vanaf nu zal ik opgaan in mijn omgeving.
Hij kijkt me aan vanuit zijn honderden bladzijden en sluit zijn honderden ogen.
Dag Boek."
Voor wie wil proberen hetzelfde te ervaren : De Schaduw van de Wind, van Carlos Ruiz Zafon : FANTASTISCH !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
je kraakt als het vergeten deurtje van een verlaten huis je piept als een muis met ademnood je raspt als het schuurpapier in de handen van mijn vader je gloeit als de laatste kolen van een open vuur je kreunt als een soldaat alleen in de nacht je slaapt als een marmotje licht en op wacht
Mijn klein mormeltje is ziek geweest. Vorige week naar het ziekenhuis gebracht. Het gevreesde virus had hem in zijn macht. Koortsachtig keek hij me aan bij de dokter. En ik was opgelucht toen ze zei dat hij moest worden opgenomen. Arm beestje. Zoveel koorts, zoveel ademnood. Gelukkig kon ik er bij blijven. Want je wil nergens anders zijn. Een kamertje van 2 op 3 meter. 5 dagen aan een stuk. En langzaam werd hij beter. Natuurlijk werd hij beter. Die dingen gaan wel over. Gelukkig. Even ben ik totaal weggeweest. Vijf dagen alleen maar voor mijn klein wormpje gezorgd. Nu is hij terug thuis, nog vrolijker dan anders.Waarschijnlijk volledig high van de 6 aerosols per dag... Hij raspt en kucht en schuurt. Dat wordt weer kinesisten ( vanaf nu is dit voor mij een werkwoord aangezien ik 60 keer zal mogen langsgaan...). Mijn andere schatten hebben het fantastisch gedaan. Papa heeft ze zelfs in bad gestopt ! Dochterlief niet. Die is al te groot. Die doet dat alleen. Papa vloog uit de badkamer. Ik zie nog altijd zeepresten in haar haar. Vandaag opnieuw baddag hoor. Gelukkig mag mama blijven ... Eén voordeel aan urenlang in het ziekenhuis verblijven : schrijven en lezen. Nu even groentenpapje maken maar straks typ ik het nog wel neer !
Sabine ps : vorige berichtje was ik blijkbaar nogal verward. 2 maal toegevoegd ? Zalig zijn de verwarden van geest zeker ?
Ik heb een beetje overdaad aan Belgarath. IN het boek Polgara word ik overstelpt door veldslagen en generaties van oorlogen. Ik ondervind dat ik het boek diagonaal begin te lezen en dat is geleden van mijn studententijd met de te saaie schoolboeken. Geen goed teken. Dus beland Polgara even onderaan de stapel en neem een nieuw genre ter hand. Mijn vriendin raadde Carlos Ruiz Zafon aan met de schaduw van de wind. Heb meteen een kort verhaal van hem meegenomen, Gaudi in Manthattan. Het is even wennen. Als je gewend bent dat draken door je verhalen rennen, dan moet je toch wel even afkicken. Maar we staan voor heel veel open dus worstel ik me er vol goede moed doorheen. En wanneer ik de cold turkey gewaar word, dan heb ik altijd nog Polgara onderaan de stapel.
) van die foto's.
