Om 14.00u vertrokken we met de auto naar Antwerpen.
In Melsele parkeerden we hem, om met de tram verder naar het sportpaleis te gaan.
Nog even geduld en toen begon de ambiance.
Met stampende voeten, wave armen en nog frisse kelen, werden de mannen verwelkomd.
Ruim twee uur lang genoten we van een spetterende show met bekende en minder bekende liedjes uit twintig jaar Clouseau. Mijn hart begon te roffelen toen het schoon poepke van Koen wiegend op de videoschermen naast het podium pronkte.
Er kwam een moment dat de broers zo dichtbij waren dat ik ze kon aanraken, maar mannen in uniform beschermden de broers. Koen knipoogde naar mij en gaf een handkus.
Met mijn hoofd als een baken in de mensenzee, gaf ik een handkus terug, evenals vele anderen.
Mijn wederhelft vond de show wel goed, ik zweefde.
Maar vooral genoten we samen van onze kleine man. Ons jongste is de grootste fan.
Hij zong, klapte en danste vol overgave.
Even was hij volledig weg van onze, voor hem soms lastige, wereld.
Zijn broers konden thuis in alle rust blokken voor hun examens.
Dit weekend komt de kerstboom bij ons thuis. Vroeg genoeg.
Nog een paar dagen examenstress en werken en dan lekker vakantie.
Hallo schrijfvrienden, de inspiratie is ver zoek, zelfs een titel weet ik niet te bedenken, misschien zit er teveel sleur in mijn leven de dagelijkse dingen niet veel soeps om over te schrijven. Ik ben nochtans een crak in soep maken, echte soep dan, alhoewel kunnen mijn gedachten er ook wel eens een soepje van maken, denken en overdenken, twijfelen zijn daar de ingredienten van. Maar een ding kan ik toch wel vertellen en dat is dat ik ingeschreven ben voor de cursus en dat ik ook mijn zus kon overhalen om mee te doen. We zien wel wat het wordt. Ik bekijk regelmatig de blog en vind het fijn de schrijfsels te lezen, laat eens weten of jullie de cursus terug volgen. Groetjes Norva
Als iemand zo een klein roze konijntje zou ontmoeten, dat toevallig aan het bergbeklimmen is of lustig op zijn grote trom aan het slaan, wil die iemand me dan aub de batterijtjes uit dat beest bezorgen. Die van mij raken wat platjes naar het einde van dit drukke jaar toe ! Dank U ! En voor iedereen, nog ff, en we kunnen wat uitrusten.
Voor mij is dit een tijd waar ik vaak te veel stil sta bij het leven.Wat is het leven nu eigenlijk vraag ik me steevast luidop af! Zijn het dromen die ik aan me laat voorbij gaan? Wil ik dingen proberen die misschien niets voor mij zijn? Verdorie neen! Mijn droom is schrijven en daar doe ik mee door. Samen met jullie weet ik dat ik er met vallen en opstaan ooit zal komen. Het is een kracht die heerst in mijn lijf, net een storm die op het punt staat uit te barsten maar er soms nog niet klaar voor is. Er waren tijden dat ik er niet bij leek te horen, maar met jullie schrijversvrienden heb ik meer inspiratie als ooit tevoren. Violaine
Natuurlijk mag Daisy ook op het blog. En als ze zin heeft mag ze natuurlijk een vervolg breien aan het verhaal. Dat heeft ze zelf al voorgesteld eind oktober, maar niemand van ons was zo alert of vriendelijk om "ja" te zeggen tegen Daisy. "Shame on us". Bovendien lijkt het mij een zeer talentvolle aanwinst. Violaine, wat betreft ons verhaal : mijn voorstel is dat elk van ons zichzelf kan opgeven om een stukje toe te voegen, en dat je dan een aantal dagen hebt (ik zou denken een weekje of zo) om het op het blog te zetten. De anderen moeten dan even wachten (voor het opnieuw je beurt is, moet je bvb. minstens 2 collegaatjes tussenlaten) Zo hebben we telkens een gemotiveerd schrijver/schrijfster, die zichzelf engageert, die het ook ziet zitten, ook al kan het op een bepaald moment uitdagend zijn, en weet je misschien niet als je de draad opneemt waar je gaat uitkomen. Zo was het ook bij mij vorige week. Er moest iets gebeuren, en ik ben er gewoon ingevlogen. Misschien wat overhaast, want ik heb het verhaal onmiddellijk een welbepaalde richting laten uitgaan, daar waar het totnutoe nog alle kanten uitkon. Sorry hiervoor. Misschien daarom een aanbod : je mag mijn laatste inbreng schrappen of aanpassen zodat er nog meer mogelijkheden overblijven . Waarom zeg ik dit ? Wel, ik zorgde misschien ook voor een "trendbreuk" : het verhaal ging plots veel vlugger. En zoals we bij Tine leerden : je moet durven schrappen. Voor de schrijfcursus van januari : ik heb echt wel zin om te gaan. Tijd is natuurlijk een probleem. Zit nog met mijn cursus Spaans en zoals je misschien nog weet ook een cursus Excel, waar ik deftig achterop hink door mijn voorbije vakantie. Bovendien heb ik nog een aantal privé-zaken te regelen. Zal dus moeten leren zeer verstandig met mijn tijd om te gaan. Zoals Violaine zegt : als ik mijn verstand volg, zou ik beter neen zeggen. Maar dat schrijfvirus is zeer hardnekkig. En vermits mijn buurtje Ellen al gaat. Ik heb maar een klein duwtje meer nodig.... Wie probeert eens ?
hallo allemaal Ik ben er ook weer bij.Onze pc is ook weer op en top net zoals ik.Wat ziekjes geweest, erg was het niet maar toch die gure donkere winterdagen zorgen niet altijd voor mijn juiste stemming. Alhoewel ik van kerst en nieuw wel kan genieten.Lichtjes die overal fonkelen, drukke winkelstraten, mensen die meestal blij zijn. Maar mijn vraagjes is nu. Wie mag de fakkel van het verhaal overnemen Marc? Mag ik het paswoord ook aan Daisy doormailen, heb het nog niet gedaan zonder toestemming van jullie. Ze zou zeker een goede aanwinst op deze blog zijn.Wie gaat er allemaal naar de vervolgcursus in januari?Ikzelf heb nog niets beslist, mijn hart schreeuwt doe het, het tijdsgebrek zegt neen. Wat doen jullie? Nog een fijn weekend Violaine
De Goed - Heiligman is op bezoek geweest, thuis en op school.
Ook op het zangkoor, waarin mijn verliefde puberzoon, zijn lief, zijn papa en haar mama zingen. Sint had zoals altijd zijn Groot Boek mee, met daarin de belevenissen beschreven van het afgelopen koorjaar. Het prille liefdesgeluk was ook Sint terore gekomen en ze moesten beiden bij hem komen.
Het koor zong speciaal voor hen: Ik hou van jou ..geef me een kus, van Noordkaap, waaraan vooral zij enthousiast gehoor gaf.
Zoon neemt het Pa-Sint nog kwalijk, dat het hele koor het nu weet.
Niet geheel terecht. In de kapel van het home waar ze een optreden gaven hebben ze elkaar een bescheiden zoen gegeven, waarvan iedereen getuige was. Jezus glimlachte toegeeflijk aan het kruis en zelfs de dirigent had toen door dat ze een koppeltje zijn.
Pa- Sint heeft met haar ma gemaild om te checken of zij akkoord gaan met de liefde.
Niets dan lof voor onze zoon, die dochter meetrekt in zijn gemotiveerd zijn in alles wat hij doet.
Het is nacht. Het spookt op ons blog. Hoe griezelig ! De wind blaast akelige dromen door mijn hoofd. Er zijn zelfs rukwinden, ik hou het niet meer vol. Dan maar opstaan. Het is zo donker... de regen plenst naar beneden..... Zie ik daar een silhouet uit de loopgraven komen ? Een geest, of een soldaat uit de Groote Oorlog ?
Als dat geen inspiratie oplevert om verder te schrijven aan ons feuilleton... Of vallen er andere nieuwtjes te vertellen ? Een originele impressie van een super-interessante emotie ? Schrijf het van je lijf...
vandaag heb ik in een grote rode mediazaak (om geen namen te noemen) een ware ontdekking gedaan. Ik kocht er de cd 'VESKE ZJEVER' van Johny Turbo. Ivan, want zo heette wijlen Johny Turbo in het echt - God hebbe zijn ziel - was een cafévriend van mij in mijn jonge twintigerjaren. Bij Jimke (het café heette niet zo, maar iedereen noemde het naar zijn schitterende eigenaar) in de Pluimstraat in Kortrijk leerde ik Ivan kennen. Op vrijdag en zaterdagavond zaten we samen aan de toog, en dronken we appeljenever en dikke pinten (Primus Haacht om geen namen te noemen). Later op de avonden, of vroeger in de nachten, zongen en dansten we op de hits van Johny. Niet te doen !
Op een dag werd Ivan ziek, ernstig ziek. In die periode zag ik hem nog éénmaal in het Leffe café op de Grote Markt in Kortrijk. Mijn vriendin had hem nog niet eerder ontmoet. Ik ben nog altijd blij dat we hem toen een pint hebben getrakteerd. Kort daarna stierf Ivan.
Vandaag was dus wel een heel speciale dag voor mij. De cd van Johny Turbo herbergt het gekende nummer 'SLEKKE', maar ook veel minder gekende nummers als 'SINT-NIKLAAS' en 'BEROEPSSLAPKAMERDEURE', met de onevenaarbare tekst : 'ik ben beroepsslapkamerdeure in een café-bar-restaurang, kè veuventwintig frang ter eure, t'e drie frang min dan de sjambrang'.
Het is zover ! Mijn vriendin Petra werkt vanaf deze week weer in Brussel voor haar financiële instantie. Dertien jaar geleden begon ze bij diezelfde bank, op diezelfde afdeling, in datzelfde gebouw. Een geluk dat ze het werk wat ze doet, arbitrage - en al de rest ervan is veeeeel te moeilijk voor mij - enorm graag doet. Ze is er werkelijk, maar dan ook werkelijk, een kei in. Toen ze begon woonden we in Wevelgem en had ze ondoenbare werkdagen, ondanks onze jonge leeftijd. Nu wordt haar dienst in Kortrijk, waar ze de laatste 7 jaar ook dat werk deed, opgedoekt en gecentraliseerd in Brussel. Haar werkuren heeft ze, gezien haar stilaan gezegende leeftijd - hopelijk leest ze dit NOOIT - nu wat leefbaarder kunnen maken, maar het vergt toch wel enige aanpassing in ons leven. Vooral voor Petra dan vaneigens. Ook een klein beetje voor mezelf en onze twee lieve poezen. We moeten haar wat langer missen per dag : there ain't no sunshine when she's gone.
Hallo, Toen vanmorgen het vervolgverhaal van Marc las, zag ik dat er in mijn gedeelte een fout zat. Ik heb het gewijzigd met als gevolg dat er nu mijn naam onder het verhaal staat in plaats Marcs naam. En dat Marcs laatste bericht ervoor komt, kunnen jullie nog volgen? Ik zal niet meer prutsen.
Soms ben ik ongeduldig, impulsief,... Tijdens het zwemmen bedacht ik een vervolg voor het verhaal. Sorry, voor wie aan de beurt was. De wereld is voor de vluggen. Eerst het vorige nog eens nagelezen. Het is niet zo eenvoudig, je moet met zoveel elementen rekening houden .Maar laat me het er toch op wagen .. Hopelijk verknoei ik het vorige niet. En heerlijk gezegd : voor het definitief op papier staat, wordt er nog veel geschrapt en veranderd.
Voorstel : wie zich geroepen om een vervolg aan het verhaal te breien, neemt een "optie", en kan dan enkele dagen werken om iets deftigs uit zijn/haar mouw te schudden.
Voilà, op hoop van zege :
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar. Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon. Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven. Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen. Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom. Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel. Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan. Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen. Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel. Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ? Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama. Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht. Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen. Helga doet die nacht geen oog dicht. Haar dochter slaapt rusteloos, haar ademhaling is onregelmatig. De tranen glijden als stille getuigen van haar verdriet over haar wangen. Waarom doet Esther dit? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Ze probeert alles op een rijtje te krijgen, maar hoe meer pogingen ze waagt, hoe tegendraadser haar gedachten zijn. Gedachten die vechten om aandacht, rondwervelen in haar hoofd. Haar dochter schrikt wakker. Troostend streelt Helga de prachtige, dikke, donkerblonde haren. Na enkele hevige schokken valt Esther weer in slaap. De nacht duurt eindeloos. De stilte omarmt haar en troost haar, zoals zij daarnet haar dochter troostte. Enkel de geluiden van krakend hout en een druppende kraan bereiken haar oren. Waarom? Na lang piekeren valt ze eindelijk in slaap. Als ze wakker wordt, ligt haar dochter niet meer in haar armen. Waar is ze heen? Esther! schreeuwt Helga. In paniek gaat ze op zoek. Ineens ziet ze de voordeur wagewijd openstaan , ze rent naar buiten. Esther staat bij de poort, haar handen omklemmen het smeedijzeren hek.Met haar blik op oneindig, staat ze te staren, dikke tranen rollen over haar wangen. " Ze roepen om hulp, ik moet hen helpen" prevelt ze " die jonge mannen, al die gewonde soldaten, ze smeken me hen te helpen. mama zie jij dat dan niet" vraagt ze verbaast .Ze wijst met bevende vinger naar het Duitse oorlogskerkhof dat aan de horizon,als een stille aanklager van wreedheid opdoemd tussen de mist slierten. Helga neemt haar dochter zachtjes bij de schouders." Nu niet meisje, later misschien" fluistert ze. Ze gaan naar binnen, in de keuken warmt Helga een kop melk. terwijl ze stilzwijgend drinken merkt Helga op hoe haar kind steeds meer op de grootmoeder van Ivo gaat lijken: diezelfde donkerblonde lokken, die indringende blauwe ogen en een weemoedige glimlach om de mond. Boven de open haard in de woonkamer, hangt het mooi ingelijste portret van haar als jonge vrouw. Op de achterzijde staat geschreven "Esther 1891 - 1916". Ivo wist alleen te vertellen dat zij op mysterieuze wijze verdwenen was tijdens de "grote oorlog". Helga had ooit gelezen over rëïncarnatie en over zielen die geen rust konden vinden, maar of dat iets met de nachtmerries van Esther te maken kon hebben wist ze niet, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
Plots rent Esther weg van tafel.Wat doe je nu ?, schreeuwt Helga uit. Ze is totaal verbouwereerd, als aan de grond genageld. Dit had ze helemaal niet verwacht. Oh God, is dit wel echt, of leef ik een droomwereld ? , is de gedachte die door haar hoofd schiet. Voor ze het beseft loopt ze zelf de keuken uit, haar dochter achterna. Er hangt een wazige mist rond de boerderij, een mist die er enkele minuten geleden nog gans anders uitzag. Heel de omgeving lijkt veranderd, maar Helga heeft geen tijd, ze moet achter haar dochter aan. Gelukkig hoort ze Esther roepen, steeds luider. Ik kom eraan ik kom jullie helpen ik ben er bijna Esther is in het schemerlicht blijven staan.Als haar moeder naast haar komt, zegt ze stilletjes : Dit zijn Jules en Rémi. Het zijn Belgische soldaten, dat zie je aan hun uniform. Mama, ik ken ze van de vorige nachten. Ze hebben me al veel verteld. Het zijn goede jongens, ze zijn pas aangekomen aan het front. Zij leven tenminste nog. We moeten hen helpen Wat verder ziet Helga twee silhouetten staan. Verwonderd kijkt ze haar dochter aan, maar ze ziet enkel het bezorgde gezicht van Ivos grootmoeder. Het was nochtans de stem van haar dochter die zopastot haar sprak. En dan merkt ze dat Esther heel andere kleren draagt. Het is een mooie, jongvolwassen vrouw geworden, helemaal gekleed als honderd jaar geleden. Pas nu ziet Helga dat ook haar kleren zo zijn. Ze voelt de klompen aan haar voeten. Helga wil iets zeggen, maar de stem van Esther gaat onverdroten verder:Mama, elke nacht wil ik bij hen zijn, al is het maar heel kort. Misschien kan ik hen redden. Er zijn al zoveel jongens dood. Een beetje verder liggen de gewonden in veldbedden te kreperen. Ik hou het niet meer uit. Dit mag niet met Jules en Rémi gebeuren. Ze zijn nog zo jong, zo onschuldig. Je moet me helpen, ik kan dit alleen niet meer aan. Al dit leed, het gekerm van de gewonden,overal de dood. Mama, we moeten tenminste voor deze twee eten brengen en warme kleren, dan worden ze niet ziek, want er zijn bijna geen geneesmiddelen. Ik weet het mama, dit is zo raar. Dit is 1916, de Groote Oorlog. Echt, dit zijn echte mensen, voor de rest van de nacht. Nog voor enkele uren kunnen we bij hen zijn. Als het ochtend wordt, verdwijnen ze en zien we ze misschien nooit weer. Misschien zijn ze dood morgen. Elke avond is het bang afwachten. Wie overleeft de waanzin van de dag ? Het moet verschrikkelijk zijn. Alleen de duisternis kan hen redden, dan stopt het schieten en zwijgen de kanonnen. Ook Esther zwijgt nu. Even overheersen de stilte en de vrede van de nacht. En de twee blikken die verwonderd naar beide vrouwen kijken.
Blijkbaar werd het laat gisterenavond. Veel geschrapt en veranderd, maar in deze context moet "eerlijk gezegd" gebruikt worden op lijntje 4. "Heerlijk gezegd" is op zich wel leuk, maar anders te interpreteren.
Terug in Belgenland en ik moet nog even op mijn positieven komen. Een eerdere reactie op Norvas vraag is eergisteren nietop het blog geraakt. Zonde. Weer op een verkeerde knop geduwd, en alles was weg. Nu tik ik eerst alles in Word en dan kopieer ik gewoon alles naar het blog. En de bijkomende spellingscontrole in Word is meegenomen. Er is toch redelijk wat verschenen op het blog de voorbije weken. Vandaag heb ik er even in gegrasduind. Iedereen heeft een eigen voorkeur wat hij graag leest. Zelf kies ik voor de stukjes van Ellen. Zo mooi uit het leven gegrepen (Grijsje en ook de chattende zoon).
Ook het vervolgverhaal was prettig lezen. Wat een sfeer daar werd gecreëerd. Ik was er even niet goed van. Ik ben wel benieuwd naar het vervolg.
Er waren ook wat informatieve stukjes over boekenbeurs, vasectomie,
En de rest was natuurlijk ook goed.
Mijn wedervaren in Zuid-Amerika ? Heb nog pakske werk om mijn blog in orde te zetten.Dus graag een beetje geduld. Dat is een een erg belangrijke deugd, weet je wel. Bovendien moet ik nog alles leren met zaken als fotos en zo.
hallo, de blog van Marc kan je vinden via www.marcjanssens.com . Hij is intussen terug van zijn reis, via deze weg groetjes aan Marc en iedereen. Norva
hallo iedereen, hebben jullie de blog van Marc al bekeken? Hij schrijft een prachtig verslag over zijn reis naar Zuid Amerika. Het moet een enorme ervaring zijn om zulke facinerende landen te kunnen bezoeken. groetjes Norva
We hebben 'Grijsje' in een kartonnen lijkkistje gelegd. Zachtjes in een bedje van stro. Terwijl ik zijn tranen dweil schrijft zoonlief briefjes die meemoeten naar de hamsterhemel. Zoon wilde nog naar de dierenarts, om te weten waaraan Grijsje gestorven was. Ik niet. Met ons eerste konijn zijn we geweest. Verdict: uitgedroogd en ondervoed! Vanaf toen heb ik een bijberoep; dierenverzorgster. Vandaag hebben we Grijsje begraven. Niet bij de sloot, zoals de konijnen, maar bij de rododendron om hem elke dag te kunnen bezoeken.
Maandagmorgen, wachtend op een collega. Langs de scheldekaai in het kleine dorpje in de Vlaamse heuvels is alles stil. Geen boot te bekennen, enkel grijze wolken. Een auto parkeert zich naast mij. Helaas niet mijn collega, maar een stoere bink. Hij verdwijnt om even later terug op te duiken, gekleed in een zwarte muts, stevige schoenen, beige broek en tuinhandschoenen. Op het kleine grasveld tussen Schelde en parkeerplaats rijft hij de laatste bladeren van het seizoen bijeen, af en toe kijkend naar de dame in de auto. Zou hij zich afvragen wat ik hier kom doen of ziet hij mij enkel als een gluurster? Gelukkig komt mijn collega eraan. Ik ga aan mijn werk, hij gaat verder met het zijne. Als ik de onderneming op deze grijze herfstdag verlaat drijven de wolken over het keurige grasveld. Marijke
