We hebben 'Grijsje' in een kartonnen lijkkistje gelegd. Zachtjes in een bedje van stro. Terwijl ik zijn tranen dweil schrijft zoonlief briefjes die meemoeten naar de hamsterhemel. Zoon wilde nog naar de dierenarts, om te weten waaraan Grijsje gestorven was. Ik niet. Met ons eerste konijn zijn we geweest. Verdict: uitgedroogd en ondervoed! Vanaf toen heb ik een bijberoep; dierenverzorgster. Vandaag hebben we Grijsje begraven. Niet bij de sloot, zoals de konijnen, maar bij de rododendron om hem elke dag te kunnen bezoeken.
Maandagmorgen, wachtend op een collega. Langs de scheldekaai in het kleine dorpje in de Vlaamse heuvels is alles stil. Geen boot te bekennen, enkel grijze wolken. Een auto parkeert zich naast mij. Helaas niet mijn collega, maar een stoere bink. Hij verdwijnt om even later terug op te duiken, gekleed in een zwarte muts, stevige schoenen, beige broek en tuinhandschoenen. Op het kleine grasveld tussen Schelde en parkeerplaats rijft hij de laatste bladeren van het seizoen bijeen, af en toe kijkend naar de dame in de auto. Zou hij zich afvragen wat ik hier kom doen of ziet hij mij enkel als een gluurster? Gelukkig komt mijn collega eraan. Ik ga aan mijn werk, hij gaat verder met het zijne. Als ik de onderneming op deze grijze herfstdag verlaat drijven de wolken over het keurige grasveld. Marijke
Hallo allemaal Ja het is stilletje op de blog en van mij zal het zeker nog een weekje stil zijn.Mijn pc is een beetje ziek en wordt geteisterd door virrussen.Ai! Ja dat komt ervan, onze elfjarige zoon en zijn vriend vinden niets leuker dan spelletjes te downl van het internet. Maar soms komen er rare kwaaltjes aanzetten op die manier. Ons antivirus is blijkbaar ook niet meer op to date, vandaar onze pc eventjes voor verzorging weggaat. Het zal raar zijn zonder pc want het is al een vertrouwde vriend geworden. Hou jullie aub niet in, ik zal het met plezier lezen als ook ik weer in de running ben. dada Violaine
Hij vraagt of hij nog even op de computer mag. Aangezien we die met z'n vijfen delen is dat een bevoorrecht moment. Als ik even later controlerend over zijn schouder meekijk, zie ik haar op een foto terwijl met haar Chat. Blozend fluistert hij, dat hij het een paar dagen geleden aangemaakt heeft op MSN. Gelukkig kent hij haar niet van MSN, maar van het zangkoor. Beiden zingen ze in dat koor onder toeziend oog van zijn papa en haar mama. Hij zingt nog bij de sopranen, als enigste jongen, naast haar. Haar mama vertelde me dat hij zoveel meer ontspannen is nu hij van studierichting is veranderd . Hij is niet alleen van richting veranderd ook van school, haar school. Als hij in de pauzes besluit om even bij zijn eigen klas te blijven, komen haar vriendinnen hem halen. Ze volgen beiden muziekschool. Het is daar waar ik ze iedere donderdagavond aantref, druk babbelend over hun idool ' Tokio Hotel'. Op het muurtje van de zandbak op de speelplaats. Hij is veertien zij dertien. Elke dag wil hij even op MSN en ik laat hem begaan. Een half uurtje Chatten met haar, begeleid door muziek van Tokio Hotel. Na een moeilijk schooljaar loopt hij weer rond met zijn oude vertrouwde smile. .
ligt het aan de tijd van het jaar ? Aan het eerste echte winterweer van deze maand ? Maar kalm is het zeker op de blog. 'Doch', dit geheel ter zijde.
Zeg, wie op zaterdagavond, rond de klok van half tien, eens iets anders wil zien dan een kleffe serie of een mislukte danspartij, stemt best eens af op nederland 2. 'Dit was het nieuws', heet het programma. Een actualiteitenquiz, waarbij de score er overigens helemaal niet toe doet, met erg rake commentaren van de presentator. Wie kent het programma al ? Zoniet, zeker en vast een absolute aanrader. Benieuwd of het ook jullie stijl is ?
als bij toeval ben ik tot een toffe ontdekking gekomen. Laatst zag ik op de blog van Tine www.bloggen.be/tinemortier een kort maar heel spannend berichtje getiteld 'o ja'. Zooo spannend dat ik het niet kon laten hierop een reactie te posten. Na het schrijven ervan heb ik nog een aantal hersenspinsels verder ontwikkeld. Misschien is het helemaal makkelijk om vooraf even het desbetreffend stukje van Tine en mijn reactie erop te lezen, al meen ik dat onderstaande wel voldoende 'klaar' is uit zichzelf.
De meesten onder ons, verwoede aspirant-schrijvers, lezen wel eens één of ander boek over de technieken van het schrijven, het samenstellen van een plot, perspectief, conflictcreatie, enz... Op school hebben we allemaal kennisgemaakt met de bijbel. Ik moet zeggen, dat is een boek waar ik sindsdien niet veel meer in heb gelezen, of zelfs helemaal niet. Ten onrechte, zo mag blijken.
In het eerste hoofdstuk krijgen we al te maken met je reinste science-fiction. Uit het niets worden allerlei zaken geschapen : Aarde, vuur, de mens,... Enkele lijnen verder wordt de aanzet gegeven voor 'een inleiding tot het klonen' : uit een rib van een man wordt een vrouw gekloond. Adam en Eva krijgen 2 zonen. Toch ontwikkeld de mensheid zich verder : een eerste zaak van incest ? Kaën en Abel, de 2 broers, zorgen voor 's werelds eerste gezinsdrama : een heuse broedermoord.
Na een druk, drukker dag vlug eventjes ingelogd om te lezen wat er allemaal bijgekomen is. Heel veel blijkt dus en ja Norva, ik kan het nog volgen. Het verhaal gaat een onverwachte maar boeiende kant uit ,dus laten groeien maar zou ik zeggen. Ondanks het duidelijke enthousiasme van Violaine ben ik zelf niet op de boekenbeurs geraakt. Vroeger ging ik trouw ieder jaar en dan bracht ik steeds boeken met handtekening mee voor mijn petekinderen. Volgend jaar hoop ik te gaan met mijn dochter. Ze heeft veel belangstelling voor lezen en verhalen schrijven, van wie zou ze dat nu hebben ? En vanwaar die titel ? Sedert 2 weken volg ik op maandag een cursus van vier weken "filosoferen met kinderen". Heel interessant, ook veel aardige mensen. Vooral veel leraressen die geïnteresseerd zijn om te filosoferen in de klas. Tijdens de laatste les bleek dat je om te filosoferen ook "creatief" moet zijn en "kritisch". Tiens dacht ik, komt dat ook niet van pas bij het schrijven? En bloed kruipt blijkbaar waar het niet gaan kan. Want toen we een korte schrijfopdracht kregen betrapte ik me er op dat ik zocht naar het "juiste woord op de juiste plaats", de "minst banale zin". En toen kwam de schrijfkriebel weer opzetten. Vandaar dit stukje nu, om het niet af te leren... Marijke
Ellen, amaai, jij geeft er met je familie nogal wat 'Kukis' op, zo te lezen. Ik heb ooit nog Clouseau gezien in hun beginjaren in het Antwerpse Sportpaleis. Ja, zo oud ben ik al... De show die ze nu brengen lijkt natuurlijk in niets meer op hun 'eerste stapjes' in Sportpaleisland.
Jullie weten dat ik drie weken geleden een kleine operatieve ingreep heb ondergaan. In mijn rechterbeen diende één ader dichtgebrand te worden en een aantal spataders moesten eruit. Bij mijn inschrijving in het dagziekenhuis gaf ik mijn kaart van de bijkomende hospitalisatieverzekering aan de vriendelijke - ondanks het ochtendlijke uur - juffrouw van het onthaal.
Met een nog niet zo fris hoofd en met wat aders minder, stapte ik 's avonds als suffe co-piloot aan de zijde van mijn vrouwtje. Thuisgekomen dienden nog wat formulieren ingevuld te worden. Ook de papieren voor die bewuste verzekering. Om de mensen van die instantie wat te helpen, schreef ik alvast de juiste term op het blad : Vasectomie RB. Rb van rechterbeen. Dit had ik allemaal mooi onthouden van de gesprekken die ik in het ziekenhuis had gehoord tussen de dokters en de verpleegsters.
Vorige week al zat er een brief van de verzekering in de bus. Trots als een kind met zijn fonkelnieuwe kostuum voor zijn eerste communie, liep ik met de brief in de hand naar binnen. Groot was echter mijn verbazing toen ik las dat 'contraceptieve technieken en operatieve sterilisatiemethodes, ook al zijn deze de beste optie in bepaalde gevallen ... niet worden gedekt ('gedekt' ! dan nog wel) door de verzekering'.
Na wat opzoekwerk op google kwam ik tot de volgende bevinding. Het verwijderen van spataders uit de benen heet varisectomie. Vasectomie daarentegen is 'het verwijderen van de zaadleiders bij de man'. Met een beleefde brief vol excuses liep ik iets later, en veel minder trots, naar de rode postbus. Tot nog toe heb ik geen antwoord gehad, maar wordt zeker en vast vervolgd.
Moralen van het verhaal :
- Als je niet slim bent, ben je dom. Gebruik dan geen slimme woorden, hoe goed ook bedoeld. - Ik mag er niet aan denken wat die heren van de verzekering gemaakt hebben van die 'RB' die ik erbij geschreven had. - Wat als ik deze vergissing gemaakt had bij het invullen van mijn opnameformulier voor de ingreep ???? - 'Jammer dat je zo een groot beest moet nemen voor zo een klein stukje dat je er maar van nodig hebt', maar ik ben heel blij dat ik dat stukje nog heb. - 2 letters maken wel degelijk een groot verschil : Vasectomie of Varisectomie : Het is niet om het even !
Lekker uit ons dak gegaan tijdens de proms. Een prachtige mengeling van klassiek en modern. Staande ovatie voor de pianist Liebrecht Vanbeckevoort, die op de Koning Elisabethwedstrijd de zesde plaats behaalde. Ook Paul Michiels en Jan leyers, die als opwarming voor hun komende reunie, als soulsister optraden waren een succes. Van de anderen vond ik CHIC feat goed. Onze jongste van tien had het op den duur wel gehad en viel ondanks het lawaai in een diepe slaap. In december komt hij aan zijn trekken. Hij gaat dan met zijn ouders naar zijn grootste fan; Clouseau, ook in het sportpaleis. We hebben ze al in het lang en dubbel gezien, nu kan hij volop de liedjes van twintig jaar meezingen. Arme papa offert zich op voor de gezelligheid, mama niet, die is ook fan. De broers moeten blokken, maar die vinden dat geen gemis ze luisteren liever naar 'Tokio Hotel' en 'techno-muziek'.
Hallo, na veel gesukkel heb ik mijn stukje kunnen toevoegen , maar ik heb gemerkt dat ik de inzending van Paulien verwijdert heb en de mijne in de plaats gezet heb. Het staat dus op datum van 11 .11 maar mijn tekst is later geschreven. De tekst van Paulien is in het groen en gaat vanaf "Helga doet die nacht geen oog dicht" tot " Esther" schreeuwt Helga" . Er stond nog bij dat ze de fakkel doorgaf aan mij. Kunnen jullie nog volgen??? Ik hoop dat het geen al te grote misser is, misschien kan iemand me uitleggen hoe ik een stukje kan bijvoegen, Ik vond het prettig om weer eens te fantaseren, met een opdracht lukt het blijkbaar beter dan zomaar iets te schrijven. Ik kijk al uit naar het vervolg van Jessie Groetjes Norva
hallo schrijvertjes, Donderdagmorgen stap ik samen met mijn zus de trein op richting Antwerpen.Zonder zorgen van kinderen, werk, alleen wij twee.We kletsen wat af op de trein.Mijn zus die tien jaar ouder is dan mezelf geniet ook tenvolle van onze trip. Haar twee oudste kinderen zijn dit jaar gehuwd en beleefde ze heel wat stress daardoor. En nu ze ook al oma wordt zal het zeker drukker voor haar worden aangezien zij zich tenvolle als oppasoma heeft opgegeven.Wat ze met veel glans zal doen. Aangekomen in het station van Antwerpen is het even zoeken welke tram naar de expohallen rijdt. Tram 6 zal het zijn en binnen het kwartier komen we aan, bij expohallen. Zalig! Voor mij is het de derde keer dat ik hier ben, voor mijn zus de eerste keer. Gans de dag verdwijnen we in de boeken, ook de boeken van zoepermama liggen mooi te stralen en vallen echt op door de titel en de tekening. Een zekere trots komt over me heen, trots omdat ik van een echte schrijfster les mag krijgen. Dit keer koop ik boeken die me echt vooruit kunnen helpen met het schrijven dat was een afspraak met mezelf. Na het lezen van de wil en de weg van Jan Brokken, koop ik nu een waardige opvolger: handboek voor schrijvers van Maaike Molhuysen en Louis Stiller. Of dit me echt vooruit gaat helpen zal de toekomst uitwijzen.Ook het boek gram-matica voor iedereen heb ik aangekocht, dit boek is meer studeerwerk die ik grondig zal doornemen.Voor mijn zoon die niet echt een groot lezer is maar toch zo'n 5 boeken per jaar leest, koop ik, de marbello diamanten van Marc Debel die toch zijn favoriet schrijver is. Mijn kleine meid leert pas lezen maar het schiet al echt goed op, voor haar koop ik een groot boek van Floortje waar ze al probeert in te lezen, al is het nog iets te moeilijk.Mijn zus houdt van boeken zoals de beste citaten, die ze dan ook koopt en poëzie is ook wel haar ding. Op dat punt verschillen we enorm. Met pijn in ons hart nemen we de trein van 17.06 richting Kortrijk.Voor mij was het veel te kort, voor mijn zus net genoeg. Op de trein hebben we het enkel over onszelf, over wat we nog willen in het leven, en wat onze dromen zijn.Zo sluiten we de zussendag af waar we enorm van genoten hebben. Violaine
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak. Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar. Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon. Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven. Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen. Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom. Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel. Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan. Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen. Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel. Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ? Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama. Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht. Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen. Helga doet die nacht geen oog dicht. Haar dochter slaapt rusteloos, haar ademhaling is onregelmatig. De tranen glijden als stille getuigen van haar verdriet over haar wangen. Waarom doet Esther dit? Hoe kon het dat ze er niets van gemerkt had? Ze probeert alles op een rijtje te krijgen, maar hoe meer pogingen ze waagt, hoe tegendraadser haar gedachten zijn. Gedachten die vechten om aandacht, rondwervelen in haar hoofd. Haar dochter schrikt wakker. Troostend streelt Helga de prachtige, dikke, donkerblonde haren. Na enkele hevige schokken valt Esther weer in slaap. De nacht duurt eindeloos. De stilte omarmt haar en troost haar, zoals zij daarnet haar dochter troostte. Enkel de geluiden van krakend hout en een druppende kraan bereiken haar oren. Waarom? Na lang piekeren valt ze eindelijk in slaap. Als ze wakker wordt, ligt haar dochter niet meer in haar armen. Waar is ze heen? Esther! schreeuwt Helga. In paniek gaat ze op zoek. Ineens ziet ze de voordeur wagewijd openstaan , ze rent naar buiten. Esther staat bij de poort, haar handen omklemmen het smeedijzeren hek.Met haar blik op oneindig, staat ze te staren, dikke tranen rollen over haar wangen. " Ze roepen om hulp, ik moet hen helpen" prevelt ze " die jonge mannen, al die gewonde soldaten, ze smeken me hen te helpen. mama zie jij dat dan niet" vraagt ze verbaast .Ze wijst met bevende vinger naar het Duitse oorlogskerkhof dat aan de horizon,als een stille aanklager van wreedheid opdoemd tussen de mist slierten. Helga neemt haar dochter zachtjes bij de schouders." Nu niet meisje, later misschien" fluistert ze. Ze gaan naar binnen, in de keuken warmt Helga een kop melk. terwijl ze stilzwijgend drinken merkt Helga op hoe haar kind steeds meer op de grootmoeder van Ivo gaat lijken: diezelfde donkerblonde lokken, die indringende blauwe ogen en een weemoedige glimlach om de mond. Boven de open haard in de woonkamer, hangt het mooi ingelijste portret van haar als jonge vrouw. Op de achterzijde staat geschreven "Esther 1891 - 1916". Ivo wist alleen te vertellen dat zij op mysterieuze wijze verdwenen was tijdens de "grote oorlog". Helga had ooit gelezen over rëïncarnatie en over zielen die geen rust konden vinden, maar of dat iets met de nachtmerries van Esther te maken kon hebben wist ze niet, maar ze was vastbesloten het uit te zoeken.
Hierbij wil ik de fakkel graag doorgeven aan Jessie
Ons verhaal begint al mooi te groeien. Benieuwd welke richting het heen gaat. Ben net terug van de boekenbeurs in Antwerpen. Het was de eerste keer dat ik er naar toe ging. Ik vond het echt wel de moeite, wat een volk! Mijn hand niet genoeg op de knip kunnen houden, maar liever uitgeven aan een boek dan aan?
Na een vermoeiend weekje, morgenavond lekker uit ons dak op de Night of the Proms. Weer naar Antwerpen. Gezellig met het hele gezin, gaan we er een 'kuki' op geven.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon.
Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven.
Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen.
Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom.
Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel.
Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan.
Op dit middernachtelijk uurstaan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen.
Allereerst het bloeden stoppen denkt Helga. Ze neemt een propere handdoek, drukt die op de wonden en ziet hoe de handdoek rood kleurt. Gelukkig vermindert het bloeden snel.
Dan pas komen de vragen, met als eerste : Waarom ? En dan niet te stuiten de volgende vragen Wat is er zo erg dat je het niet met mij of papa kan bespreken ? Gaat het niet op school ? Is er iets met de vriendinnetjes ? Waarvan droom je iedere nacht ?
Maar Esther bewaart het stilzwijgen en kijkt alleen met grote, ronde, ernstige ogen naar haar mama.
Esther, als je blijft zwijgen kunnen we vannacht niets meer doen zucht een radeloze Helga. Maar kom dan tenminste bij mij in het grote bed slapen, anders doe ik geen oog meer dicht.Esther gehoorzaamt. Eenmaal in bed kruipt ze heel dicht tegen haar mama aan, eventjes weer een klein kind dat bescherming zoekt in de veilige cocon van mamas armen.
Hay Beste blogvrienden en -vriendinnetjes, (Dit lijkt wel de aftitelingssong van Bassie en Adriaan),
Zoals beloofd, mijn vertelling over deze uitroep.
Het is nu al meer dan 14 jaar dat wij (petra en ik) ze kennen, de familie Kukuric [koekoerietsch]. Hij, Drazen, Kroaat, en zij, Slaviça, Servische, en hun zoontje van 5 jaar, Sacha. Schitterende mensen, een pracht van een familie. Drazen leerden wij kennen via het voetbal in St-Eloois-Winkel. Hij voetbalde er samen met de jongste zoon van mijn allerbeste ex-collega maar nog-vriend Jan Depraetere. Sinds die tijd zijn wij Drazen overal blijven volgen. (allé, ttz niet letterlijk 'overal blijven volgen', hé, maar naar alle ploegen waar hij naartoe trok, bedoel ik) Zowel als speler als, nu de laatste jaren, als trainer. Sinds een 4 tal seizoenen is Drazen aan de slag bij FC Rumbeke. De prettig gestoorde stadionomroeper van de blauw-witten (tevens schepen van sport van Roeselare) , geeft voor de wedstrijd telkens een zeer geestige en ludieke inleiding op en voorstelling van de wedstrijd en de spelers. 'Op geheel eigen én volstrekt onnavolgbare wijze' mogen we wel zeggen.
Gezien de supergedrevenheid van onze Kroatische vriend een voorbeeld is voor iedereen, én gezien 'Kuki' [koekie] sinds jaar en dag zijn voetbalroepnaam is, heeft de stadionomroeper er op een dag een vaste uitdrukking van gemaakt : We geven er een 'Kuki' op ! Sindsdien heeft deze uitdrukking ten huize Hennion een vaste plaats gekregen in onze woordenschat. Dit schrijven is dan ook een pleidooi : Zeg in het vervolg aub niet meer, 'we geven er een lap op', maar laat ons vanaf nu met zijn allen 'we geven er een Kuki op' zeggen. In Rumbeke zal je met deze zegging nu al 'wereldwijd' begrepen worden. Ja, ik weet het, "Rumbeke is niet groot", zal je zeggen. Dat is waar, maar je moet érgens beginnen om de wereld te veranderen, hé.
"Allé, genoeg gezeverd Hennion". Ik ga werken. Veel werken. Ik ga er een, jawel, Kuki op geven !
Hallo allemaal, Daisy welkom op onze blog! Ik heb de uwe inmiddels ook bekeken, mooi. Ik heb ons verhaal wat verlengd en geef de fakkel door aan MARIJKE. Succes.
Het is al laat herfst. De dagen waarop de laagstaande zon nog even voor deugddoende warmte zorgt zijn al schaars. Grijze mistige ochtends en de koude kilte van uitvallende nevel overheersen nu dag en seizoen. In dit vlakke land van Vladslo, zo kort achter de vlaamse kust, speelt ook de wind zijn spel. Matige regen wordt een stortbui, strakke bries een storm. De lange rijen wilgen langs de grachten plooien zich. De koeien keren zich wind-af. Houterig riekende rookpluimen jagen de haastige wolken achterna.s Avonds is het donker. De sterren aan de hemel zijn ontelbaar. De gloed uit een raam van een weids verspreide hoeve verjaagt even de nacht. Even maar, want het desolate landschap, de dreigende luchten en de kleine verlaten boerenwegeltjes stellen je hier nooit op je gemak.
Zoals elke avond zit Helga bij het kleine schemerlampje in de woonkamer van de oude boerderij een boek te lezen.Haar gedachten dwalen steeds af, haar gedachten zijn koud en kil net zoals ze zich de laatste maanden zelf voelt. Vijftien jaar geleden was de toen vijfentwintigjarige Helga stapelgek en smoorverliefd op de achtjaar oudere Ivo.Met haar ogen dicht volgde ze hem naar dit godvergeten stadje.Buren hadden ze niet, tenminste als je een halfuur reed kwam je er wel eentje tegen.Liefde overwint alles dacht Helga toen, ze trouwden en kregen drie prachtige dochters.Ivo is een paardenfokker die nooit zou kunnen aarden in de stad, zijn leven en roets liggen hier in de bijna vervallen boerderij die ooit van zijn grootvader was. Hun oudste dochter Eve is nu veertien jaar, dan komt Esther die net twaalf is en de achtjarige Elise sluit hierbij het rijtje af. Vooral om Esther maakt Helga zich grote zorgen, de laatste maanden is ze erg stil en teruggetrokken en neemt een enge droom steeds meer bezit van haar.
Zuchtend sluit Helga haar leesboek, slechts één bladzijde verder dan waar ze begon.
Ze maakt het huis klaar voor weer een eenzame nacht. Angst schaduwt haar de trap op naar boven.
Een ijskoude hand kruipt over haar rug naar haar nek en vertraagt haar passen.
Dan hoort ze het weer. De ijle klaagzang waarmee Esther telkens ontwaakt uit haar enge droom.
Esthers slaapkamerdeur staat op een kier. Als een magneet wordt Helga er naar toegetrokken en opent de deur helemaal. Haar dochter staart lijkbleek naar haar eigen spiegelbeeld boven de wastafel.
Haar handen wrijven op het ritme van de klaagzang over haar polsen. Als Helga de polsen vast neemt ziet ze donkere zigzaggende striemen in de onderarmen gebrand staan.
Op dit middernachtelijk uur staan ze daar, moeder en dochter verbonden door stilzwijgen.
hallo iedereen ik had een hele tekst geschreven maar om de een of andere reden is hij verdwenen. Ik herschrijf hem later wel eens. Hebben jullie trouwens al gezien dat er bijna 1500 bezoekers van de blog zijn. De schrijvers laten het inderdaad een beetje afweten de laatste dagen. Groetjes Norva
hallo schrijfvrienden, Vandaag is hij vertrokken, naar het verre Argentinië.Op zijn eigen blog zullen we kunnen volgen wat er zoal te beleven valt.Hopelijk zijn er ook foto's te zien, dat zou wel tof zijn hè.Ik zal af en toe wel eens piepen en hem ook wel eens een mail sturen. Het is wel bijzonder stil op de blog of zijn dat mijn gedachten.Iedereen geniet nog van het lange weekend die we net achter de rug hebben waarschijnlijk.Laten we de blog nu niet doen stilvallen, al is het maar een berichtje van één zinnetje.Op die manier houden we nog een beetje contact en is het leuk om nog wat te schrijven. Nu pak ik mijn spullen om te gaan werken.Nog een fijne week verder en tot schrijfs. daaag Violaine
