âCorrida Maryline Troonenâ. Burdinne. (13,4 Km)
Een week na het (geslaagde) BK Halve Marathon waagde ik me vandaag aan een totaal andere uitdaging: namelijk een wedstrijd van de Hesbignon Challenge (die ik niet ga betwisten, trouwens). Met tamelijk wat kilometers onverhard en 146 hoogtemeters was dit een niet te onderschatten onderneming, zou achteraf blijken. Het was ronduit fris, toen we s morgens arriveerden aan het kasteel in het onooglijke, maar mooie dorpje Burdinne. Als je start in een wedstrijd van deze Challenge, kan je voor verrassingen te staan komen, en zo ook deze keer. Er werden 3 rondes uitgetekend met ondermeer 2 nijdige klimmetjes en 1 gevaarlijke en steile afdaling. Daar ik pas laat had beslist om deel te nemen, en me niet echt had voorbereid (eergisteren deed ik nog een tempoduurloopke aan 15 km/u), waren de benen allerminst fris te noemen. Van bij de start was duidelijk dat enkel een tweede plaats in mijn categorie nog mogelijk was, want concurrent Dominique schoot er als een speer vandoor en eindigde meer dan 2 minuten voor mij. Dus: met frisse benen had ik hem ook niet aangekund, ook al wandelde ik tijdens die steile afdalingen, waardoor het ritme er volledig uit ging. Dat ritme was al niets om over naar huis te schrijven, want bergop was het eveneens harken. Ik werd dus tweede M60 (31ste van de 132 totaal) in 57min. 30sec. Liefst 15 sec./km trager dan die Halve Marathon van vorige week: dat zegt genoeg! Maar mijn rechterknie deed het goed en, ondanks dat mijn linker lies wat tegenstribbelde, mocht ik dus niet mopperen, want wat mag je verwachten van een mens op leeftijd?
Al een tijdje keek ik uit naar deze wedstrijd, temeer de Halve Marathon mij nog het meest ligt, maar ook en vooral omdat het voor het eerst sinds bijna 5 jaar geleden was dat ik nog eens een BK op deze afstand kon/mocht betwisten. Daar Gentbrugge niet bij de deur ligt, vertrokken we om 8u20 al westwaarts, samen met mijn supporters (echtgenote, dochters Darlene en Sharon die tevens chauffeur was, en hond Quito). Mijn rechterknie speelt nog steeds op, behalve als ik sneller dan 4min. 30sec./km loop. Maar gisterenavond, tijdens een trouwfeest, viel ik van de onderste trede van een trap als een ploert op grond, pal op die vermaledijde knie. De mensen dachten allicht :wat een zuiplap! Ik had nochtans de alcohol tot een absoluut minimum beperkt. Ofwel had ik misschien niet genoeg gedronken om het evenwicht te bewaren op een feest. Het gevolg was dat die knie me nog meer irriteerde, zelfs tijdens het opwarmen voor de wedstrijd en ik zag het eigenlijk niet echt zitten. De start vond plaats op de Wouter Weylandt atletiekpiste. Ik had me voorgenomen om rustig te starten en zodoende aanschouwelijk te finishen. Tot mijn grote verbazing ging de eerste km in 3min.52sec, en ook de volgende kilometers verliepen vlot: zo rond de 4min./km. Langs de oevers van de Schelde waaide de wind vrij strak schuin in het nadeel, vooral naar het einde toe. Mijn rechterknie knie was wel nog altijd wat pijnlijk en dus iets om continu mee rekening te houden. Maar na zowat 10 km kon ik plots pijnvrij lopen en ik stak heel wat atleten voorbij aan nog steeds hetzelfde tempo van 15km/u, ondanks de wind tijdens de 2de ronde langs de Schelde. De allerlaatste strook met de wind in het nadeel haalde me niet uit mijn flow en zo kon ik als eerste 65 plusser de aankomst overschrijden. Zeer tevreden en vooral opgelucht met mijn tweede Belgische titel op de Halve, 5 jaar na Wevelgem (de negende titel in het totaal, inclusief de ganse Marathon). Dit was een bevestiging dat de conditie goed is, ondanks die tegenstribbelende knie. Ik moet er enkel nog rekening mee houden dat ik op een volgende feestje niet meer zo weinig alcohol drink
Ofschoon ik geen fan ben van trails stond ik toch aan de start van deze zware tocht, temeer omdat de wedstrijd deel uitmaakt van het Helpshop Criterium, waarvan Kiewit twee weken geleden de eerste manche was. Ideaal loopweer was het met 11° en zon wel, maar dat was daarom niet noodzakelijk een garantie op succes, temeer omdat ik ook deze week veel volume heb getraind (met vandaag erbij: 101 km). Dus verwachtte ik er niet al te veel van. Ook nu veel volk aan de start (233 finishers), die met zijn allen nog binnen km 1 de eerste zware beklimming bestormden. De artrose in mijn rechterknie, die de laatste tijd weer opspeelt, bezorgde me de eerste kilometers last zodat ik niet voluit met dat been kon afzetten. Met anderhalf been wordt lopen zodoende ingewikkeld met 263 hoogtemeters, en al helemaal als je trappen op & af moet lopen. De trappen, die we de eerste kilometers enkele keren voor de voeten kregen geschoven, deed ik veiligheidshalve al wandelend. Op die manier ging het tempo er nog meer uit en was arriveren voor mij de enige bekommernis. De meeste stroken onverhard waren na halfweg achter de rug, doch ook dan was het kreunen tegen de wind, bijna onbeloopbare paden en de vermoeide benen. Ik was dan ook opgelucht opnieuw het voetbalveld van Bilzen in het vizier te krijgen, zodat er een eind aan deze lijdensweg kwam. Alweer werd ik tweede M65 en nu nog verder na Servais (meer dan 2 minuten) en 47ste totaal. Voor mij geen trails meer, ofwel liever om te wandelen. O ja: mijn eindtijd was 1uur 11min. 31sec. Met een gemiddelde van 4min. 40sec. was dit mijn derde traagste wedstrijd van de 650 die ik al deed. Enkel de Jogging du Mont Ventoux (1996) en de Marathon in Visé (2003) waren nog trager.
Sinds mijn eerste deelname, in 2006, miste ik geen enkele wedstrijd in Kiewit, al werden de edities van 2013 (te veel sneeuw) en 2020 (wegens Corona) afgelast. Maar deze keer tekenden we weer present, alsook mijn twee oudste dochters. Sharon koos echter voor de 5 km vanwege haar vrij ver gevorderde zwangerschap en gebrek aan trainingskilometers. Het vlakke parcours is ideaal om een scherpe tijd neer te zetten en dat betekent voor mij anno 2020: onder de 40 minuten. Met bijna 400 atleten aan de start was deze jubileumeditie een groot succes. Ik liet me meedrijven met de massa, maar algauw voelde ik dat ik de benen niet had voor een toptijd. Ook mijn maag sputterde aanvankelijk tegen en de rode bieten sap, die ik voor de start had gedronken, zocht ei zo na een uitweg in tegenovergestelde richting! Ik had de voorbije dagen ook niet getaperd zoals het zou moeten, waardoor ik meer moeite moest doen dan me lief was. Hoe dan ook kon ik een vrij aanvaardbaar tempo onderhouden en de laatste Km nog lichtjes versnellen. Met een eindtijd van 41 minuten rond haalde ik niet mijn initiële doelstelling maar met de tweede plaats bij de 65 plussers kon ik wel leven. De eerste van mijn categorie was te sterk voor mij, want als 70 plusser is Servais een atleet van formaat. Hij is meer dan 5 jaar ouder dan ondergetekende, wat mij dan weer hoopvol doet kijken naar de toekomst. Maar dan zal ik toch niet te veel rode bieten sap meer moeten drinken :)
Zoals beloofd maakte ik, 1 week na Lommel, opnieuw mijn opwachting in een veldloop. Deze keer degene die georganiseerd werd door mijn club ACA Alken. Een veel snellere omloop, ondanks enkele stroken zand, maakten ambities in mij wakker om een hoger tempo te ontwikkelen dan vorige week. Die korte afstanden van minder dan 5 Km liggen me niet, temeer omdat ik geen intervals doe. Bovendien had ik niet echt afgebouwd hiernaartoe en ik ben ik met mijn 63,5 kilo wat te licht om een goeie veldloper te zijn. Dit maakt dat een snelle start voor deze slungel niet vanzelfsprekend is, zo ook deze keer. Ik kon daarna wel gestaag opschuiven, maar om dan de achterstand op de concurrentie helemaal goed te maken, moet je over goeie papieren beschikken en is de afstand te kort. Het tempo zat er, vond ik, goed in en ik kwam dichter op de mannen die vorige week verder voor me uitliepen. Geen categorie 65+, deze keer, wat maakte dat het podium (bij de M60) er niet in zat. Nochtans kwam ik nog dicht, maar ik liet me op de meet toch nog vloeren voor de 4de plaats. Mijn favoriete muziek die op dat moment uit de boxen schalde (Whetever you want - Status Quo), maakte echter veel goed. Over het tempo (iets meer dan 4 min./km) mocht ik niet mopperen, want die lag wel een stuk hoger dan vorige week. Zodoende is het jaar goed ingezet en kunnen we uitkijken naar de eerste wegwedstrijd : de Midwinterjogging in Kiewit, over drie weken
Provinciaal kampioenschap veldlopen. Lommel. (4,76 km)
Twee jaar geleden had ik nog bijna gezworen om nooit meer een veldloop te doen, na een tegenvallend resultaat op het P.K. in Tessenderlo. Maar kijk: een Limburgs kampioenschap als kersverse 65-plusser maakte dat de motivatie er was om al te beginnen om mijn spikes te gaan zoeken. In een ver verleden (2011) moest ik al eens in datzelfde Lommel nipt de duimen leggen tijdens het kampioenschap en werd ik tweede, toen nog bij de M50. Tijd, dus, om dat eens even recht te zetten. Samen met mijn dochter reden we naar het noorden waar er, net als thuis, een kil weertje heerste. Een graadje of 4 a 5 is voor mij al genoeg om onderkoelingsverschijnselen te ontwikkelen. Ik had me voorgenomen om niet te hevig te starten en de eerste ronde de kat uit de boom te kijken en te focussen op de tegenstand. Die kat kwam ik niet tegen, wel clubgenoot Eduard, die ook een snelle start nam. Het parcours lag er behoorlijk droog bij en was bovendien bochtig in het bos. In de tweede ronde plaatste ik een versnelling, bouwde gestaag een voorsprong uit tot een halve minuut en werd zodoende 1ste bij de M65. Mijn derde Limburgse titel, na 2016 en 2018 in respectievelijk Alken en Genk. Het tempo dat ik ontwikkelde was een halve minuut per kilometer trager dan de vorige keer in Lommel, 11 jaar geleden. Niet meer dan logisch want het verouderingsproces is niet tegen te houden. Ik had me hoe dan ook zodanig geamuseerd dat ik volgende week nog een veldloop inplan (in Alken). Ook over het feit dat ik maar 13 seconden na de eerste Master +60 eindigde, mocht ik niet klagen. Het podium, tenslotte, zag er fraai uit (al zeg ik het zelf) met 3 man van ACA Alken want Edouard en Kris behaalden respectievelijk zilver en brons.
