Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
09-11-2008
Vers van de pers...
Kjell liep deze namiddag mee in Mol. Hij zit nu natuurlijk met zware benen thuis te bekomen van de race, maar ik had hem daarnet even aan de lijn. Het is heel zwaar geweest. Vooral de zandstroken zorgden voor een totale verzuring. Zijn start was niet al te best. Hij werd door enkele lopers die rond hem startten zodanig gehinderd dat hij meteen in het achterste pak belandde. Kjell werd uiteindelijk 38e (19de Belg). Voor een eerste kennismaking met de Cross-Cup vind ik dat persoonlijk een prima resultaat. Proficiat, Kjell.
Vanmorgen had ik het na de training tijdens de gewoonlijke nababbel over de cross cup in Mol. Kim's vader (Kim is afkomstig van Mol) houdt zich ginder bezig met de opvang van de toppers. Naar atletieknormen valt daar wel wat geld te rapen maar vergeleken met andere sporten is het peanuts natuurlijk. Onlangs verklaarde Veerle Dejaeghere in de krant dat ze overwoog om toch de volledige CC te lopen omwille van de mooie som verbonden aan een eindoverwinning. Voor die bewuste som (500 als ik me niet vergis) komen voetballers nog niet uit hun bed. Wat is er fout? Ik heb geen pasklaar antwoord maar ik wil toch een vergelijking maken met een sport die op een bepaald ogenblik qua populariteit op sterven na dood was: het veldrijden. Die sport is nu dankzij de televisie en de geschreven pers uitgegroeid tot één van de populairste sporten van Vlaanderen. Ik moet toegeven dat de vedettenstatus van enkele toppers in die discipline hebben bijgedragen tot het gigantische succes. Je wordt echter niet als vedette geboren. Ook vedetten worden mee door de media gemaakt. Kijk maar naar alle BV's die zo maar uit het niets zijn gecreëerd om de boekskes te vullen. Ik kan getuigen dat veel van die zogenaamde BV's niet veel te vertellen hebben. Ik heb een jaar voor een Vlaams roddelblad gewerkt en wat ik in die periode heb meegemaakt tart elke verbeelding. Waarom kan wat voor het veldrijden mogelijk is niet voor de atletiek. Maak die sport bekender. Half Vlaanderen loopt. Plak echter gezichten op die sport. Creëer helden. Toon wedstrijden op TV. Niet enkel de Seniors maar ook de jeugd, de beloften. Vandaag worden toch ook de bijwedstrijden van de WB-manche veldrijden in Pijnakker op TV getoond. Waarom niet de jeugdwedstrijden tonen in Mol. Het grote publiek weet niet hoe groot de sfeer en het enthousiasme wel niet is op zo'n veldloop. Toon Atletiek op TV en het geld zal binnenrollen want onze sport wordt dan in één klap aantrekkelijk voor sponsoring. Ondertussen zond Sporza de volledige wedstrijd bij de vrouwen uit met Veerle Dejaeghere als tweede na de jongste Belete. (Er was op dat ogenblik wellicht niets anders om uit te zenden.)Daarna werd natuurlijk overgeschakeld naar de Coss van Pijnakker. Geen seconde te verliezen. Toegegeven, in het veldrijden gebeurt wel constant iets. Het is niet zoals bij de zoveelste rittenwedstrijd als bvb de ronde van de Onderste Middenkarpaten waar je van start tot aankomst de zagerige stem moet aanhoren van wielerbetweter Michel Wuyts (Volgens insiders gehaat door het merendeel van de coureurs) die ons uitermate deskundige uitleg geeft over de plaatselijke kaas en landwijn (hij kan het weten!), die uitlegt dat je daar én daar én daar lekker kan eten. Die ook op tijd meldt dat in die kappel de maagd is verschenen in 1254, dat een heks is verbrand op de brandstapel achter die boom, dat de plaatselijke burgemeester een relatie heeft met de nicht van de neef van de tante van de commissaris. En ondertussen gebeurt er warempel niets in de wedstrijd maar dat komt wel allemaal rechtstreeks op de buis. Voor een rechtstreeks verslag van de CC in Mol moet je over een bepaalde rode knop beschikken, anders heb je zoals ik enkel recht op een zeer slecht in beeld gebrachte samenvatting. Je krijgt tien minuten aan een stuk een vijftal lopers in beeld. Waar de anderen zijn gebleven weet niemand. Zeker de regie niet. Liep er ook jeugd in Mol vandaag? U en ik weten dat maar de grote massa niet. Zo maak je atletiek niet populairder natuurlijk. En maak je jezelf ook niet populair bij de liefhebbers van atletiek, beste Sporza.
Het was vanochtend wel een beetje wennen in het Vrijbroekpark. Kjell was er niet want hij loopt straks in Mol. De rest mocht enkel wat duurlopen want ze lopen dinsdag de eigen veldloop in Mechelen. Enkel Stefan (die ook wel in Mechelen loopt!!!) ging met me mee op Fartleck. Eerst een ronde van drie kilometer inlopen, versnellingen doen en daarna begonnen we er aan. Voor het eerst sinds mijn rustperiode mocht ik twee volle rondes sleuren en trekken. Stefan ging perfect mee. Enkel in de tweede helft van de tweede ronde liet hij me wijselijk begaan en hield hij een beetje in met het oog op de komende wedstrijd. In het langste rechte stuk aan de hondenweide liep een groepje mannen. Ze namen de volledige breedte van de weg in en dus riep ik. Geen reactie, dus riep ik een tweede keer. Nog steeds niets en ik riep een derde keer. Ze waren te druk aan het praten, hoorden me blijkbaar niet en dus zat er niets anders op dan de meest linkse loper een flinke duw te verkopen om niet in zijn nek terecht te komen. Ik draaide me nog half om en riep dat ik ze tot driemaal toe had verwittigd. Toen ik reeds een tijdje bij Magda stond kwam het groepje aangelopen en verontschuldigde ik me bij hen. Geen probleem, antwoordde er één. Daarop zei Stefan dat ze tegen hem hadden gezegd dat het park van iedereen is. Als ze dat echt denken moeten ze toch ook inzien dat het niet hoort om de hele breedte van een pad in te nemen. En daarbij, het park is van mij, héhéhé...
Vanmorgen had ik de boodschappen gedaan en daarna eten gemaakt. Ik vond dat de kinderen nu aan de beurt waren en liet ze kiezen waar we naartoe zouden gaan. Het werd een soort topoverleg tussen Moon en Noah. Ze kwamen er niet echt uit en toen hoorde ik Moon zeggen: 'Weet je wat, Noah? Kies jij vandaag, ik kies dan wel de volgende keer!' Goed gezien van Moon zal je wel denken ware het niet dat ik die kleinste bengel al goed genoeg ken om te weten dat die de volgende keer ook zal willen kiezen. Maar dat zijn dan maar zorgen voor later. Noah koos voor Aquatopia, het onderwaterparadijs in Antwerpen. (Rechtover de Zoo!) Om twee uur vertrokken we naar de metropool. Er was wel wat verkeer maar buiten het laatste stuk hebben we niet moeten aanschuiven. Als ik naar Antwerpen ga parkeer ik me doorgaans in de Chinatownparking en nu kwam dat goed uit want Aquatopia ligt nagenoeg met de vinnen in dat stukje Antwerpen. Het werd een aangename tocht langsheen de talrijke aquariums en terrariums van het centrum. Haaien, roggen, clownvissen, reptielen, vooral Noah raakte er volledig van in de ban. Hij zegt altijd dat hij later een beroep met dieren wil uitoefenen. Het probleem is wel dat hij voor alle dieren bang is. Groot was dan ook mijn verbazing toen hij onlangs de Kameleon van Kim's vriend Jelle op zijn arm toeliet. Hij kon er achteraf niet meer over zwijgen. Waarschijnlijk heeft dat een precedent gecreëerd want vandaag ging hij nog een stuk verder door een slang te aaien en zelfs vast te nemen. Er is blijkbaar nog hoop voor onze dierenverzorger in spe.
Een gesloten, donkere lucht en een lichte motregen, dat was onze ontvangst op de voor de verandering donkere piste van de Nekker. Toen we aan de opwarming begonnen moesten de enorme lichtmasten nog worden aangestoken maar even later was dat een feit. Gelukkig, anders kon er niet worden getraind en traditioneel op vrijdagavond was er een pak volk. Kjell, die zondag de Cross-Cupmanche van Mol gaat betwisten, beperkte zich tot een duurloop. De rest kreeg 300en voorgeschoteld. Mijn lievelingstraining! (Samen met 200en.) Sarah, Kim en Ruben liepen in een eerste groep en kregen meer recuperatie tussen hun 300en. Ewoud, Jasper en ik liepen 8 keer een driehonderd in 4 reeksen van 2 met slechts 100m joggen tussen. Tussen de reeksen mochten we drie minuten rusten. Ik had tijdens de opwarming een lichte verharding gevoeld aan de binnenkant van mijn rechterkuit. Bij de versnellingen voelde ik het ook en ik vroeg Jasper om de eerste 300en een beetje ontspannen te lopen om geen kramp uit te lokken. Onze eerste kwamen we uit op 52'. De tweede in 49'. Daarna ging het steeds crescendo en de snelste was er eentje in 46'. We hebben natuurlijk al veel snellere 300en gedaan maar de winter is nog lang, nietwaar. Niets forceren is de boodschap. Morgen heb ik een rustdag en die komt niet te vroeg want sinds maandag heb ik wat last van de rechterknie. Wellicht een beetje overbelasting. Met de juiste behandeling zal het wel overgaan. Na de training trokken we naar de cafetaria van de Nekker. Die wordt nu elke vrijdag opengehouden door de plaatselijke hockeyclub. We moesten even vergaderen om enkele knopen door te hakken ivm onze geplande Paasstage volgend jaar. Onze keuze was aanvankelijk gevallen op Boulouris aan de Middellandse zee maar daar is geen plaats meer. Onze tweede keuze was Aix-en-Provence. Daar is nog wel plaats maar geen echte piste( enkel een oude assepiste). Aix heeft wel een grote atletiekclub en dus heb ik die mensen gecontacteerd ivm het gebruik van hun piste. Ik wacht op een antwoord. Ook de spurtersgroep van Johan Wonninck zou uiteindelijk meegaan. Dat brengt onze groep waarschijnlijk op een 16 man, waaronder 11 atleten. Nu nog het goede weer bestellen... In Atletiekleven stond een leuk artikel over het KVV. Georges Vanbesien schetst o.a. mijn race op 800m en onderaan wordt ook mijn Belgisch Record vernoemd. Altijd leuk natuurlijk. Ook in de lokale pers verschenen artikels over mijn laatste twee wedstrijden. In de plaatselijke pagina's van de GVA verscheen er eentje en deze week in de Zemstenaar, een lokaal tijdschrift voor Groot-Zemst (met dank aan Juliaan Deleebeeck). En kijk, vandaag hebben drie mensen hier in het dorp mij daarover aangesproken. Het bewijst dat zo'n lokaal blaadje wel gelezen wordt. Zelfs tot het einde want het bewuste artikel stond op de laatste pagina.
Een minpunt is wel dat de redactie van de Zemstenaar de copyright met de naam van Luc Dequick heeft weggelaten. Ik zit zelf in de pers en weet hoe belangrijk copyrights zijn. Ik kan me niet inbeelden dat ze het bewust hebben gedaan maar het is in ieder geval een professionele fout.
Op voorhand zou ik meteen getekend hebben voor drie 800en maar achteraf bekeken was de training op de Nekker eergisteren echt niet van de poes.. Elke 800 was namelijk verdeeld in 50m loslopen, 150m voluit spurten, 50m los, 150m voluit, enz... en met drie minuten rust tussen de 800en. Jasper vloog er bij de eerste zo fel in dat ik dacht dat Magda voor mij de MUG gingen moeten bellen. Gelukkig ging het daarna iets minder hard. Op het einde voelde ik wel dat die 50 metertjes joggen niet meer voldoende waren om mijn hartslag beduidend te doen zakken maar toen was het einde reeds in zicht en beet ik maar door. Gisteren beperkte ik me tot het lopen met mijn atleetjes 's avonds op de RAM. Ik nam een groep van 18 kids op sleeptouw doorheen het domein. We varieerden de toertjes maar kwamen elke keer weer aan het brugje waar ik ze steeds liet versnellen. We vergaten de 'konijnepijp' natuurlijk niet. De schuifaf in de vorm van een lange metalen buis in het donker afdalen wordt stilaan een leuke traditie. Toen we terug aan de piste kwamen na een tocht van ongeveer 25 minuten liet ik de groep nog een baanronde doorvlammen. Na enkele minuutjes rust trokken we naar het middenveld waar Bruno het kaartspel had klaargezet. Vanuit de vier hoeken van een groot vierkant spurtten om beurten de spelers naar een kegel in het midden. Daar lag een volledig pak kaarten omgekeerd in het gras. Iedere ploeg (Harten, ruiten, schoppen en klavers) moest zo snel mogelijk proberen om zijn twaalf kaarten terug te brengen. Na 20 minuten hadden we een winnaar, de ploeg met de zusjes VDB. Een héél leuke manier om aan intervaltraining te doen. Geen gezeur en véél enthousiasme, zo zien we het graag. Toen we klaar waren en naar de tribune trokken zag ik de kleintjes (met Noah) in een wedstrijd touwtjetrekken verwikkeld. Om je een breuk te lachen. Het waren net mini Highland Games. Nu nog de rokjes... Vandaag trok ik als gewoonlijk naar het park van Machelen. Het zonnetje scheen en ik was veel te dik ingeduffeld. Het werd dus weer goed zweten. Toen ik aankwam zag ik een loper in het park toekomen. Ik liep er achter en zo geraakten we al lopend aan de babbel. De man in kwestie vertelde dat hij militair is, gekaserneerd in Melsbroek en naast het park woont. Hij liep onlangs nog mee in de marathon van Brussel en trekt soms op pad met collega Anja Smolders om te trainen in het Zoniënwoud. Ik begon dan ook maar te vertellen en het gesprek ging op en neer. Ik vergat de rondes te tellen maar na een twintigtal minuten begon de man heel hard te zweten, te hijgen en rood uit te slaan. Plots zei hij dat zijn training er op zat. Hij stak al strompelend het gras over op weg naar de uitgang. Ik denk dat we wat te snel gingen. Aanvankelijk hoopte ik een trainingsgezel te hebben gevonden voor mijn middagtrainingen. Ik had hem dan ook verteld dat ik drie keer per week op dezelfde plek mijn rondjes afhaspel. Dat had ik beter niet gedaan, denk ik. Het volgende half uur liep ik eenzaam en alleen door het park op zoek naar een 'happy thought'. Het lukt spijtig genoeg niet elke dag...
Bangerang! Mijn favoriete sprookjesfiguur is Peter Pan. (Volgens sommigen is dat geen toeval... ) Vandaag was ik zelf een beetje Pan the Man en het park van Machelen Neverland. In het sprookje gaat het als volgt. Om te vliegen moet je denken aan iets moois of iets leuks. Vandaag had ik stijve spieren en keelpijn en toch vloog ik door het park. Wat een superrustige duurloop aan 12 per uur moest worden werd er eentje aan 13,5 per uur. Te snel natuurlijk maar ik kon het niet helpen. Ik had mijn 'happy thougth' en dus kon ik vliegen. De benen draaiden mooi rond en waren als verdoofd. Mijn gedachten waren elders en voor ik het wist had ik er 16 rondjes opzitten. Probeer het ook maar eens. Sluit even je ogen en grijp een leuke gedachte. Hou die vast gedurende heel je duurloop en voor je het weet... ben je klaar. Ik daalde weer op aarde terug en na het stretchen had ik heel wat meer moeite met mijn versnellingen. Ik zocht nog even naar Tinkerbel, maar ze was er niet. Spijtig...
Amai! Terwijl ik mijn foto's nog zit te bewerken in Photoshop staan die van Johan reeds op de RAM-site. Op één van de foto's sta ik! Tijd dat ik me scheer...
Vandaag ging het richting Bonheiden. Daar vond de eerste echte cross van het seizoen plaats. Voor Moon meteen een eerste test in zijn nieuwe categorie, de pupillen. Doorgaans is Bonheiden een erg goed bezette cross en dit jaar was het niet anders. Bij de eerstejaarspupillen waren er een kleine zestig vertrekkers en onder hen de eerste vier van het BK 1000m. Ik had op voorhand tegen Moon gezegd dat een top vijfplaats het doel moest zijn en hij heeft zijn opdracht heel letterlijk genomen. Het scenario was bijna identiek aan vorig jaar. Een goede start gevolgd door een zwak moment, net op het moment dat een kopgroep van vier zich afscheidde. Moon bleef de hele wedstrijd op een vijftien meter hangen, probeerde nog even terug te komen met een tussenspurt maar op dat moment begon vooraan de strijd voor de overwinning en dus was van terugkomen geen sprake meer. Moon kwam als vijfde over de meet. Well done, Moon. Na de pupillen kwamen de miniemen en ik keek met grote verwachtingen en evenveel zenuwen naar Eline's wedstrijd. De trainingen op de Nekker met de tempolopen en duurlopen van de voorbije weken hebben haar geen windeieren gelegd. Ze vloog letterlijk. Aanvankelijk keek ze enkele honderden meters de kat uit de boom. Frank (haar papa) gesticuleerde heftig en riep constant dat ze niet op kop mocht lopen. Eline moet gedacht hebben: 'wie loopt er hier, gij of ik?' Ze nam de leiding en voerde de forcing. De hele wedstrijd op kop en je pas moeten gewonnen geven op minder dan 100 meter van het einde, menig loper zou er boos, depressief, verdrietig of zot van worden. Niet Eline, de 'smile' van Nieuwenrode, het zonneke van de RAM. Ze won vandaag zilver in het lopen maar goud voor haar glimlach. Vermits de cross zo vroeg begon had ik mijn voormiddagtraining niet kunnen afwerken. Na de wedstrijd bij de seniors en na een zoektocht van een half uur (Noah was het bos ingetrokken!!!) schoof ik de wagen langzaam uit de modderweide en reden we weer huiswaarts. Ik dropte de kinderen en vertrok nog snel naar het Vrijbroekpark. Het begon al wat te schemeren en ik had er eigenlijk niet zo veel zin in. Vier uur rondlopen en -staan op een cross, dat kruipt in de kleren. Ik had dan ook bijzonder zware benen bij de opwarming. Bij de versnellingen voelde ik ook, net als vorige vrijdag een lichte verharding in mijn linkerhamstring. Op het eigenlijke programma stonden twee 1600en met vijf minuten rust tussen. Ondanks de zware benen draaide ik toch soepel en eindigde ik in respectievelijk 5.08 en 5.09. Goeie tijden die nog scherper hadden kunnen zijn als ik vanmorgen had kunnen trainen. Ik liep nu moederziel alleen en vanmorgen had ik een turbo(Kjell) als gangmaker gehad. Ik kan me doorgaans vrij goed aan Kjell vastklampen, zo een beetje als een pitbull aan het been van een voorbijganger. Daarenboven had Magda op het einde staan roepen en dan kan ik altijd wat meer. Er gaat niets boven trainen met je vaste trainingspartner (Zeker als die zo goed is!) en met je coach in de buurt (Zeker als die ook zo goed is!). Morgen staat een lichte duurloop op het programme. Dat kan ik wel alleen...
De eerste nederlaag is een feit voor de pré-miniemen van Zennester Hombeek. Tegen Hallaar kon er op geen enkel egenblik een vuist worden gemaakt. De ploeg was ook erg verzwakt en enkele sterkhouders waren weg met de miniemen. Pas in de tweede speelhelft stond er een blauwwitte ploeg op het veld en kon er ook aan Hombeekse kant worden gescoord. De eindscore was 6-10. Na alle overwinningen die dit jaar al werden behaald een domper op de feestvreugde maar tevens een les in nederigheid.
Gisteren deed ik mijn duurloop in Machelen en het was er bitterkoud. Ik haat de winter. Het is net alsof de natuur verdriet heeft en onder de bomen van het park is het nog grimmiger dan erbuiten. Ook vandaag toerde ik daar rond. Vier kilometer opwarming noemen ze dat maar het voelde helemaal niet zo aan. Pas toen ik op de piste kwam keerde mijn 'moral' en tegelijk mijn lichaamswarmte terug. Het is dan ook geen gewone piste maar de 'recordpiste van Machelen'. Ik denk dat die piste tot het einde der dagen een speciale betekenis zal hebben voor mij. Ik deed er mijn vier versnellingen en begon dan aan mijn snelheidstraining. Tien maal 100m spurten, had Magda me gezegd, niet te geweldig maar lekker soepel. Dat stelde me een beetje voor een dilemma. Als ik soepel loop ben ik nog niet echt aan het spurten en als ik echt spurt loop ik niet meer soepel. What's it gonna be, dacht ik bij mezelf. Dan maar op mijn instinct naar de start van die honderd meter. Baf en ik vertrok. Bij het spurten tel ik steeds mijn passen. (Vertel het niet verder maar ik tel ook altijd de treden van een trap!) Bij een 100m-training kom ik steeds aan 48 passen. Dat is een nuttig gegeven wanneer ik bvb in het park train. Dan tel ik gewoon ook 48 passen en ik zit 100m verder. Op zo'n manier wordt trainen bijna een exacte wetenschap. Zo heb ik er vandaag zelfs een spelletje van gemaakt. Zoveel mogelijk bij mijn laatste pas op de finishlijn uitkomen. Behalve bij twee is me dat nog gelukt ook. Bij mijn laatste spurt dacht ik: 'ik trek nog eens goed door'! Na 80m begon mijn linkerhamstring echter te gillen van 'stop zot!' Ik hield dus maar in en zit nu zonder kwetsuur voor mijn Mac te schrijven. Met de jaren leer je de signalen kennen. Zo liep ik verleden week op een avond in het donker langs de Zenne. Ik had stramme spieren, kortom het liep allesbehalve lekker. Maar ja, als je enkel gaat lopen wanneer het lekker aanvoelt, zit je meer thuis dan buiten. Ik liep dus aan een gezapig tempo mijn duurloop toen plots een andere loper uit een zijweg kwam aangelopen. Hij hield er een iets strakker tempo op na. Vroeger zou ik meteen gesteigerd hebben en een démarageke geplaatst hebben, kwestie van de schurk eens mores te leren. Wat baat het echter. Je wordt er niet beter van en het risico op kwetsuren is plots enorm. Neen, nu liet ik die brave mens begaan. Ik liep gewoon door op mijn eigen tempo. Aan ieder zijn rijk, dacht ik nog, en dat van mij ligt op een piste. Nooit op de straat!
Deze middag moest ik maar een half uurtje duurlopen en had ik dus tijd om snel binnen te wippen bij Running Mate in Kampenhout. Spijtig genoeg waren de bestelde vestjes voor onze loopgroep nog niet binnen. Waarschijnlijk kan ik ze vrijdag afhalen. Vanavond gaf ik training op de Nekker. Door de kou en de vakantie waren er zichtbaar minder kinderen aanwezig maar ze waren talrijk genoeg om drie groepen te vormen. Terwijl Siebren de jongste groep (met onze Noah) onder handen nam werd door Bruno en ik besloten om de overige twee groepjes om beurten over te nemen. Ik vertrok dus voor een eerste tempoloop binnen de Nekker met de groep van Moon. Ik maakte achtjes zodat we een zestal keer 'het brugske' overmoesten. Elke keer riep ik 'de gas open' en werd er naar boven gespurt. ze stonden allemaal bijzonder scherp. Sven vond zelfs de energie om naar elke bank te spurten en te gaan zitten om ons te kunnen zien voorbijlopen. Daarna moest hij telkens spurten om weer aan te sluiten. Op het einde van de sessie werd nog 300 meter voluit gegaan en op het einde zelfs gespurt op de piste. Daarna werd er gewisseld en konden ze gaan aflossen en spurten bij Bruno. Groep twee met Eline en alle groteren volgden me ditmaal voor de achtjes. Ook die bende stond op scherp.Na twintig minuten kwamen we terug aan de piste en stuurde ik ze zonder te rusten op weg voor een laatste baanronde aan wedstrijdtempo. Als je denkt dat dat kalmerend werkte heb je het mis, hoor. Gelukkig was er nog wat tijd en verdeelden we de hele bende in twee evenwaardige groepjes en lieten we ze nog een wedstrijdje spelen. Om beurten diagonaal spurten naar een kegel die moet worden omvergelegd. daarna werd er gespurt naar de kegel van de tegenpartij die weer moest worden rechtgezet. Derde spurt is naar het aflossingspunt. Dan vertrekt de volgende, enz... Zo'n spel duurt tot je voor de tegenpartij aan een kegel komt. Als je de twee groepen goed verdeeld hebt kan het spel oneindig doorgaan. Het is een uitstekende manier om al spelend te intervallen. Ook de kleintjes waren vandaag volgens Siebren nogal 'exited' en hadden het zeer moeilijk met de discipline. Hij heeft ze dan maar goed moe gemaakt. Ze zullen allemaal goed slapen vannacht.
Gisteren had ik een dagje vrij. Toch moest ik 's avonds nog in het pikkedonker de straat op voor een duurloop van drie kwartier. Rustig joggend het donkere jaagpad op dat langs de Zenne loopt richting Vilvoorde. Ik ken leukere trainingen want ik loop niet graag in het donker. Ik ben dan niet relaxed genoeg en de ondergrond is ook meestal beenhard want na zonsondergang kan je niet meer in parken terecht. En zeggen dat het de hele dag vrij mooi weer was geweest. Als ik echter thuis ben en de kinderen zijn dat ook zoals deze week wil ik liever iets met hen doen. De afspraak was om naar de kinderboerderij te gaan, maar eerst trokken we naar de Decathlon in Schelle. Moon en Noah hebben een loopbroek en vest nodig en tal van RAM-atleetjes hebben daar hun uitrusting gehaald. Wij dus naar Schelle. Het is daar net een fabriek, zo groot! We waren er ook niet alleen en het duurde even voor we hadden gevonden of net niet gevonden wat we zochten. De loopbroeken waren vorige week opnieuw geleverd maar binnen de twee dagen alweer uitverkocht. Volgens een verkoopster komen er deze week alweer binnen. We zullen dus nog eens naar Schelle moeten. Toen we weer buiten waren was het plots bitterkoud geworden en we beseften dat het al te laat was om nog naar de kinderboerderij te trekken. Rechtover de Decathlon is een binnenspeeltuin en een bowlingclub. Allen daarheen dan maar. De speeltuin vond ik te duur om slechts een uurtje door te brengen en dus namen we de trap naar de bowling. Het was daar extreem rustig, slechts één enkel gezin was aan het bowlen, en dus konden we ons aan een partijtje wagen zonder te worden uitgelachen. Moon kon de ballen al echt rollen maar voor Noah waren ze nog wat te zwaar. Gelukig hebben ze daar voor de kleintjes een speciaal toestel waar je de bal op plaatst en kan laten afrollen. Het werd een leuk uurtje sporten. Toen we naar huis reden smeekte Moon letterlijk om dat binnenkort nog eens over te doen. Noah wou toch nog naar de kinderboerderij maar het werd al te donker en dus keek hij maar boos tot we aan een politieblokkade kwamen. Dat zorgde voor de nodige afleiding, oef... want lang boos zijn is toevallig één van zijn specialiteiten.
Het is momenteel een beetje trainen met de rem op. Magda wil me niet te vroeg in vorm en gelijk heeft ze natuurlijk. De eerste indoorwedstrijd is pas eind december en dus train ik goed, maar minder hard dan gewoonlijk. Zo stonden er vandaag tijdens de Nekkertraining, en voor het eerst onder vrij polaire omstandigheden, pyramides op het programma. Kjell moest een vrij zware afwerken, nl. 200-400-600-800-1000-800-600-400-200. Voor mij was het slechts de 'light'versie: 100-200-300-400-300-200-100. Normaal verwacht ik twee reeksen maar ik mocht het maar één keer lopen. Het positieve van deze training was dat ik die samen met Kim moest afwerken en sorry guys, dat is toch nog aangenamer dan met jullie lopen, hahaha.
Relays in Gent
Een team is maar zo sterk als de zwaktste schakel. Dat is gisteren tijdens de eerste manche van de crosscup maar weer gebleken. Zowel bij de mannen als bij de vrouwen lieten de grote favorieten voor de eindzege in de CC het afweten. Bij de mannen kwam de ploeg met Tom Van Hooste en Pieter Desmet niet verder dan een vierde plaats. Bij de vrouwen werd het team van Hulshout met Nathalie De Vos en Veerle Dejaeghere derde na een sterke remonte. Vorig jaar werden ze eerste maar Rose-Marie Kitushi keerde na een jaartje Hulshout terug naar de VAC. Soms begrijp ik die toppers niet. Ik had het gisteren nog over clubliefde. Door gedurig van club te wisselen draag je ook niet echt bij tot een goede clubsfeer. Ik zat met plezier te kijken naar de steeds weer oogstrelende stijl van Veerle. Hoe soepel en mooi die loopt, zeg! We gaan ze missen als ze stopt want gisteren was ze de enige blanke loopster die gezwind over het gras en het zand zweefde. Kitushi en Belete doen dat ook maar dan zijn we rond. De rest sleept zich voort en loopt zwaar te ploeteren. Noah vroeg waarom in die wedstrijd zoveel mannen mochten meedoen. Tja, de waarheid komt uit de kindermond. Waar is de tijd van Betty Vansteenbroek.
Moon's ploeg bij Zennester heeft dit seizoen nog geen enkele keer verloren. Ook gisteren niet. Tegen Itegem, een ploeg met nochtans stevig uit de kluiten gewassen spelertjes, werd weer gewonnen. De stand bij de rust was 0-0 en dat was enkel en alleen de verdienste van de Itegemse goallie die alles pakte. Na de rust brak echter ook bij hem de veer en het werd ioteindelijk nog 5-O. Zennester combineerde bij momenten heel fraai en ook Moon scoorde één keer. Volgende week spelen ze weer thuis en dan komt Hallaar op bezoek.
Het miezerde en het was koud eergisteren op de Nekker. Toch stonden we daar weer allen paraat voor de zoveelste avondtraining. Traditioneel wordt er op vrijdag snelheid getraind en nu hebben we dus ook weer 150en gedaan. Elke keer liepen we 50 meter in en dan spurtten we 100 meter vol door. Het moest vandaag, gezien de omstandigheden, niet à fond maar we legden er toch lekker de pees op. Jasper had bij de opwarming weer last van de maag en paste voor de snelheidstraining. Kjell, Ewoud en ik deden ons programma plichtsbewust en konden daarna na het loslopen snel weer huiswaarts. Vandaag werd er in Hazewinkel getraind, maar daar moet ik nooit naar toe want zaterdag is mijn wekelijkse rustdag. Ik hoorde van Kjell en Kim dat ze er stevig waren ingevlogen. Die gaan binnenkort potten breken. Wacht maar. In de late namiddag haden we allemaal afgesproken bij Running Mate in Kampenhout. Waarschijnlijk waren Eline en haar papa daar juist buiten als wij er binnenvielen. Ik las op haar blog dat ze nieuwe schoenen waren gaan kopen en dat de keuze op asics was gevallen. Ik ben een asics-fan en kan dat dus alleen maar toejuichen. (Ook Kim koos gisteren voor een paar asics-loopschoenen ter vervanging van haar New-Balance.)Vorige dinsdag had ik aan de Magda-groep voorgesteld om ons uit te rusten met een zwarte loopvest uit de nieuwste asics-lijn. Ik heb voor iedereen een logootje gemaakt met onze clubnaam en onze eigen naam en voornaam. Zo herkennen we elkaar binnenkort van ver... Gisteren werd er gepast en woensdag zijn ze allemaal klaar. Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Er werd hard getraind. Een fartleck voor iedereen behalve voor Kim die de laatste dagen al zwaar genoeg had getraind. Ik mocht maar één ronde van drie km 'vaartlopen' omdat Magda wil vermijden dat ik té snel in topconditie geraak. Het werd voor mij dus een 'promenade de santé'. Moe was ik niet echt mijn adrenaline was nog hoog toen een groep clubgenoten voorbij kwam gelopen. Iemand had ons tijdens de training reeds toegeroepen dat we deserteurs of zoiets waren omdat we gisterenavond niet naar de restaurantdag van RAM waren geweest. Ik was dus al een beetje opgewonden. Toen de groep deze keer passeerde werd ons weer een verwijt naar het hoofd geslingerd. Door mijn adrenalinetoestand kon ik het niet laten om te antwoorden maar dat was eigenlijk voor niets nodig. We waren er niet, punt uit! Een groot deel van onze groep had een privé-verplichting en daar heeft niemand zaken mee. Ik voelde me vanmorgen persoonlijk geviseerd maar heb aan de persoon in kwestie eigenlijk geen enkele verantwoording af te leggen. Binnen de club accepteer ik enkel terechtwijzingen van mijn coach en van de secretaris. Mensen waarmee ik een relatie heb die gebaseerd is op wederzijds respect. Als ik dat respect van iemand niet krijg (zoals vandaag) hoef ik het ook niet te beantwoorden. Ik train bijna elke dag, heb mijn resultaten voor mezelf maar ook voor mijn club behaald, ik geef sinds begin september met veel enthousiasme training en ga me binnenkort bezighouden met het clubblad. Beste vriend, het weze vanaf nu duidelijk. Ik heb op gebied van clubliefde van jou geen lessen te krijgen!
Waarom zeg ik blits? Heb ik een blitse auto? Neen. Een blitse bril of blitse kleren? Neen. Kjell en ik zijn gisteren naar het BLITS gegaan, het Brussels Laboratorium voor Inspanning en TopSport van de VUB op de campus oefenplein in Etterbeek. Om twee en om drie uur stonden Kjell en ik ingeschreven voor een lactaattest. Vermits we elkaar héél graag wilden zien sterven op die band gingen we er samen aan deelnemen. Ik was daar zoals steeds meer dan vroeg genoeg en was al een kijkje gaan nemen in het sportgebouw toen ik een gsm-oproep kreeg. Herman (Magda' echtgenoot en ex-trainer) en Kjell volgden de raad van de 'uitvinding van de eeuw' en zaten dus in Jette, hahahahahahahaha... Sorry dat ik zo moet lachen maar er schiet me plots een andere gps-anecdote te binnen. Enkele jaren geleden, toen de gps nog niet algemeen ingeburgerd was, organiseerden we met de redactie een brainstorming. Ik mocht de plek kiezen en had geopteerd voor de 'Baron van Zon' in Hombeek. Ik had iedereen een plannetje gegeven en iedereen was op tijd... behalve die ene persoon die een gps had en die die ook had gebruikt om in Hombeek te geraken. Drie kwartier later en na mijn telefonische richtlijnen (ze zat in Klein-Willebroek)was ook zij ter plaatse. Maar terug naar gisteren dus. Door de gps-problemen van Kjell stelde de dokter voor om mij eerst te testen. Deel 1 was een medisch onderzoek om te lijken of ik die test wel mag ondergaan zonder risico op doodvallen. Het onderzoek gaf goede resultaten. Mijn hartslag in rust schommelde rond de vijftig en mijn bloeddruk was ideaal, 12 over 7. Mijn BMI is 19 en mijn vetpercentage 12. (Ideaal voor mijn leeftijd is tussen 11 en 22) Ik werd eschikt bevonden en kon dus aan de test beginnen. We trokken naar een soort bunker waar het vrij koud was en waar een fiets en loopband aan allerlei apparatuur gekoppeld was. De test was vrij simpel. Je begint te stappen en om de drie minuten wordt een beetje bloed via de oorlel afgenomen waarna telkens wordt overgeschakeld naar een hogere snelheid tot je je limiet bereikt hebt. Hartslag wordt ook constant gemeten. Tot 16 km/u heb ik rustig zitten praten met die vorser die de test afnam maar daarna begon het moeilijk te worden. De ademhaling werd heviger en mijn hartslag ging omhoog. Ondertussen waren Herman en Kjell in de 'bunker' binnengekomen. Toen ik al enkele minuten aan 19,8/u aan het lopen was werd mijn rugpijn zo hevig dat ik besefte dat het einde nabij was (mijn hartslag draaide op dat moment rond de 190). Daags voordien had Peter, mijn wonderdokter, me nog een vijftig minuten onder handen genomen. Hij zei me toen dat het zelden zo erg was gesteld geweest mijn rug. Zelfs mijn borstkas deed pijn. Peter heeft niet graag dat ik na een behandeling zwaar train en dan zit ik daar mijn grenzen af te tasten op een loopband... Plots kon ik de rugpijn niet meer combineren met de rest en deed ik teken dat het genoeg was. Blijkbaar was de test goed maar zelf was ik wat ontgoocheld dat ik had moeten stoppen vanwege rugpijn en niet omdat mijn benen het lieten afweten. Bij de debriefing bleek effectief dat mijn resultaten héél goed waren. Zeker wanneer je rekening houdt met mijn leeftijd. Mijn aërobe drempel ligt op polslag 145 en mijn anaërobe drempel op 175. Ik ben geen specialist ter zaken en Magda en Herman zullen beter kunnen afleiden waar en hoe we nog kunnen verbeteren. Blijkbaar heeft deze test vooral betrekking op de uithouding, maar gezien het feit dat ik het dikwijls lastig krijg tussen de 500 en de 600m en je dan in een uithoudingsfase komt zal ook de uithoudingstraining nog enige winst kunnen meebrengen en alle beetjes helpen, nietwaar? De ploeg van het Blits heeft me aangeraden om eventueel met hartslagmeter te trainen, zeker bij mijn duurlopen. Ik zal het met Magda bespreken. Na mij was het aan Kjell om op de loopband te gaan en daarvan heb ik enkele foto's kunnen nemen. Voor Kjell werd het de 8 minutentest . Vorig jaar waren ze in het Blits zo onder de indruk dat ze nu beslisten om deze test te houden ipv die met de drie minuteninterval. Dat doen ze enkel bij echte toppers en de resultaten logen er niet om. Gewoon indrukwekkend. Ik was blij dat ik hem aan het werk kon zien en ervaren wat een superatleet mijn trainingsgezel wel is. Het was daarenboven uiterst goed voor mijn zelfvertrouwen om te ervaren dat ook Kjell grenzen heeft. Iedereen heeft een andere limiet maar afzien doen we allemaal! Even the best!
Ik trok vandaag totaal relaxed naar de training op de Nekker. Het zou hoogstwaarschijnlijk een lichte training zijn. Tenslotte is het nog maar de opbouwfase, liep ik eergisteren een wedstrijd en ga ik donderdag naar de VUB voor een laktaattest. FOUT, André, totaal foute redenering. Magda zei dat ik niet moest mekkeren en gewoon trainen. Het werden tien 300en. Wat Magda zegt is voor mij wet en dus accepteer ik dat zonder morren. Dat kan je van de nieuwe generatie niet zeggen. Ik viel bijna stijl achterover van verbazing toen ik de 'puberbende' hoorde onderhandelen over het aantal 300en dat ze gingen moeten lopen. Magda hoorde het ook in Keulen donderen. Die jongeren probeerden er met 2-3 van af te komen. Die hebben geluk dat ze mij niet als trainer hebben. Ik liet ze verdorie het dubbele van de geplande training lopen + nog wat pompen ook, hahaha... Onlangs hoorde ik één van die gasten trouwens vragen (het regende toen) vanonder het afdak of ze in plaats van te lopen ook mochten pompen. Ik heb Magda toen bijna moeten reanimeren. Al bij al viel onze training vandaag nog mee. Jasper en ik liepen om de beurt op kop. We mochten ons niet te pletter lopen en hielden zowieso wat in waardoor we onze eerste 300en in ongeveer 53 liepen. Er was wel wat volk op de piste en vanaf de derde 300 moesten we telkens wel een groepje inhalen. Daarvoor versnel je automatisch een beetje waardoor onze 300en sneller en sneller werden (de laatse in46). Magda riep zelfs: 'André, houdt u wat in, het is nog lang...' Gelijk heeft ze natuurlijk. Mijn trainer heeft trouwens altijd gelijk!
Lydia, tante en supersupporter van Kjell mailde me vanmorgen enkele leuke foto's. Je ziet me o.a. in gesprek met Juliaan Deleebeeck, de sympathieke reporter van GVA. Het korte interview met Kjell, Kim en ikzelf, drie Magda-winnaars stond vanmorgen in de editie Mechelen-Lier.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
Bangerang! Mijn favoriete sprookjesfiguur is Peter Pan. (Volgens sommigen is dat geen toeval... ) Vandaag was ik zelf een beetje Pan the Man en het park van Machelen Neverland. In het sprookje gaat het als volgt. Om te vliegen moet je denken aan iets moois of iets leuks. Vandaag had ik stijve spieren en keelpijn en toch vloog ik door het park. Wat een superrustige duurloop aan 12 per uur moest worden werd er eentje aan 13,5 per uur. Te snel natuurlijk maar ik kon het niet helpen. Ik had mijn 'happy thougth' en dus kon ik vliegen. De benen draaiden mooi rond en waren als verdoofd. Mijn gedachten waren elders en voor ik het wist had ik er 16 rondjes opzitten. Probeer het ook maar eens. Sluit even je ogen en grijp een leuke gedachte. Hou die vast gedurende heel je duurloop en voor je het weet... ben je klaar. Ik daalde weer op aarde terug en na het stretchen had ik heel wat meer moeite met mijn versnellingen. Ik zocht nog even naar Tinkerbel, maar ze was er niet. Spijtig...
