Onze Noah was met zijn makkers aan het spelen rond de heuveltjes en de sportveldjes in de buurt van de aankomstzone en het tentendorp. Eerst voetbalden ze met zijn allen, later speelden ze basketbal maar het langst speelden ze in het heuvelbosje langs het parcours. Op een bepaald moment besloot ik toch even te gaan kijken. Ik speurde  de horizon af, zag dat de voetbalmatch nog aan de gang was, vond meteen Moon maar miste Noah. Plots zie ik hem daar in het midden van het veld komen aanwandelen met Eva, het kleine zusje van zijn vriendje Lars. Vroeg geleerd is oud gedaan, zeggen ze. Kijk en zeg nu zelf… Schattig, toch!

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Wat een Week-end was me dat. Na met Joan en Agnes rond de negenen de Nekker als het ware te hebben afgesloten reed ik helemaal bekaf naar huis. Een warm bad later zat ik al aan mijn computer. Ik nam vandaag ook 450 foto’s en ik wil er zo snel mogelijk op de website. Het worden dus nog drukke Photoshopuren. Ieder beeld moet worden bewerkt en daar kruipt wel wat tijd in.

Het PK was een enorm succes. Over de duizend atleten namen er deel aan de diverse wedstrijden maar door het enthousiaste vrijwilligerswerk van een grote schare RAM-leden en sympathisanten liep alles van een leien dak. De cantine draaide de hele dag op volle toeren en onze twee eettenten kwamen ondanks de grote opkomst nooit echt ionder druk te staan. Het was er trouwens een gezellige boel daar rond en voor die tent. Door het nieuwe reglement dat de clubs verplicht om een tentenzone te voorzien werd het gebied voor onze eettenten al snel omgetoverd tot een soort dorpje waar een gezellige drukte heerste.

Moon op het podium!

Ik miste al meteen de eerste wedstrijd (en een mooie vijfde plaats voor Margeaux) omdat ik nog in onze RAM-tent Noah zijn spikes zat aan te binden. Nadat ik ook die van Moon had geknoopt spurtte ik naar de startplaats om er mijn Nikon zijn werk te laten doen. Net op tijd voor de start van de tweede wedstrijd, die van de tweedejaars benjamins meisjes. Daar zaten onze groene meisjes meteen goed vooraan en dat resulteerde in een zilveren medaille voor Marthe en een vierde plaats voor Emma. Dat ook de andere meisjes in deze wedstrijd goed scoorden bewijst het behalen van het clubclassement in deze categorie. Daarna was het de beurt aan onze Noah. Nootje vertrok niet goed, leek zelfs wat ingedommeld. Na honderd meter liep hij me in vijftiende stelling voorbij. ‘Komaan, Nootje, opschuiven’, riep ik. Belachelijke tips toch die ouders naar hun kinderen kunnen schreeuwen, niet? Net of die niet zelf weten wat hen te doen staan. Ik had Noah en Moon vanmorgen trouwens bij ons ontbijt met pannekoeken toch al de belangrijkste tip meegegeven: zo hard mogelijk lopen!  Noah slaagde er in om nog heel wat lopertjes te remonteren, spurtte voor de vijfde plaats maar werd uiteindelijk zesde, een prachtig resultaat. Ik ging met een bibberende Noah naar onze tent om zijn spikes uit te trekken en een training en muts aan te doen en mistte daardoor de wedstrijd van de tweedejaars met Jari, Harald en Lars om er maar enkele te noemen. Bij zo’n cross gaat het snel en volgen de wedstrijden elkaar vliegensvlug op. Ondertussen liepen de pupillen meisjes reeds hun wedstrijden met een mooie prestatie van Benediekt, duidelijk in haar sas op ons Nekkerparcours want op 11 november stond ze er zelfs op het podium. Na de meisjes, de jongens. Bij de tweedejaars stond onze ‘straffe generatie ‘99’ aan de start. Ik had op voorhand thuis de concurrentie met Moon overlopen en onze conclusie was dat er twee lopertjes ‘buiten categorie’ waren, veelwinnaars Jonas Geens van Herentals en Dries Peeters van Break. Achter hen was volgens mij alles mogelijk en had Moon ook zijn kans. We hadden naar dit kampioenschap toegewerkt en hij was er klaar voor. Het schot weerklonk en onze groen-wit-blauwen waren meteen goed weg. Moon ging mee met de topfavorieten en met zijn vieren maakten ze meteen de kloof. In de achtervolgende groep zaten zowel, Sven, Thijs, Brent en Jolan, terwijl Jorne zich nog wat verder weerde als een duiveltje in een wijwatervat. Het bleef bijzonder spannend tot het einde. Op het laatste heuveltje moest er eentje vooraan de rol lossen maar Moon bleef meegaan met de twee topfavorieten. Even dacht ik dat Moon het zou kunnen afmaken met zijn eindspurt maar toen werd er van heel ver aangezet en zat er geen maat op winnaar Jonas en zilveren Dries. Moon werd toch prachtig derde en glunderde. Achter hem zorgden zijn ploegmakkers voor een heel straffe collectieve prestatie door beslag te leggen op nog twee toptien en in totaal vijf top veertien plaatsen. Collectief was dit voor RAM vandaag de sterkste wedstrijd.

Eline vierde

Na de pupillen kwamen de miniemen met een supergemotiveerde Eline. Als geen ander had ze naar dit Pk toegeleefd. Het mooiste loopstertje van het hele pak miste enigszins haar start waardoor ze al veel energie verspeelde om vooraan te geraken. Eline nam meteen de kop van de achtervolgers op favoriete en latere winnares Floor Michielsen, een dikke kop groter dan onze vedette. Eline moest zich na een spervuur aan demarrages en zelfs enig duwwerk uiteindelijk tevreden stellen met een toch wel heel mooie vierde plaats. Bij de miniemen jongens kregen we het zoveelste duel in de wedstrijd tussen vrienden en trainingsgezellen Jo en Nathan. Beide vochten in de spits van de wedstrijd. Uiteindelijk won deze keer Jo het duel. Hij werd zesde en Nathan tiende.  Op een Pk is er altijd een middagpauze na de Benjamins, Pupillen en Miniemen. Onze catering draaide op volle toeren en de clubkas zal er hopelijk goed bij varen. Na de middag kwamen alle groten aan de beurt. Bij de Cadetten werd Robin zesde en bij de Scholieren Julie elfde. De korte cross is het terrein van de halve-fondlopers en daarom namen Jasper en Ewoud er uiteraard aan deel. Minder voor de hand liggend was de moedige deelname van de papa van Sven aan deze wedstrijd. Kris (Kris Cross voor zijn fans!) liep er namelijk als enige master tussen al dat jeugdig geweld. Niet evident: respect!

Kim maakt favorietenrol helemaal waar!

Na de gemeenschappelijke wedstrijd voor juniores en masters bij de dames stond ik met de Nikon in de aanslag ongeduldig op de start te wachten van onze grootste kans op provinciaal goud voor RAM: Kim. Ze startte meteen voortreffelijk en liep afwachtend en aftastend mee aan de leiding. De observatie duurde zo’n twee toeren maar dan begon Kim haar tempo aan de andere meisjes op te leggen en één voor één moesten de andere loopsters de rol lossen. Kim liep supersoepel, zeker in vergelijking tot de achtervolgsters die hun foulée ergens onderweg leken verloren te hebben. Een overduidelijke en verdiende eerste titel voor onze Kim. Na een tweede en een derde was dit eindelijk een eerste plaats voor RAM. Kim glunderde en werd door zowel de omroeper, de TV als voor de krant geïnterviewd. De tol van de roem natuurlijk, net als de dopingcontrole achteraf. Na Kim was het de beurt aan Kjell en Joost bij de seniors mannen. Joost, nog niet hersteld van een griepaanval moest halfweg de strijd staken maar Kjell zat meteen in de voorste gelederen. Door examens had hij zijn trainingen tot een minimum moeten herleiden en hij ambieerde slechts een plaats in de top vijf. Hij werd mooi vierde. Op het einde kwam Kjell fel terug op de twee lopers voor hem maar de kloof was net iets te groot en/of de wedstrijd net iets te kort om het podium nog te halen. Een enorm peloton van 176 lopers nam daarna de start. Juniors(met Tom) en masters liepen namelijk samen. Onder die masters weer enkele van onze dappere catering-medewerkers die de kokshandschoenen even hadden omgeruild voor een paar spikes.

Na de laatste wedstrijd liep het domein De Nekker stilaan leeg en konden we met het abreken beginnen.  De avond was nog lang niet voorbij…

07-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het was barkoud op de Nekker en er hing mist, niet écht ideale trainingsomstandigheden. Toch stond me een zwaar programma te wachten. Slechts drie series met drie minuten rust tussen, maar wat een series. Elke serie bestond uit een 500 en een 300 met slechts 100m joggen tussen. Ik had zware benen en vreesde deze training die ik noodgedwongen weer alleen diende af te werken. Tom was er niet en Ewoud moest loslopen omdat hij zondag de korte cross loopt op het PK. Ik heb ook al enkele dagen last van de onderrug en vandaag besefte ik na de training dat ik dringend naar Peter (mijn osteo) moet als ik mijn komende wedstrijden niet in het gedrang wil brengen. Mijn chrono’s waren niet mijn beste ooit maar mogen wel gezien worden gezien de omstandigheden. Vijfhonderden in 1.26, 1.27 en 1.29 en de 300en in 47, 50 en 48. De laatste serie was verschrikkelijk omdat de pijn nu niet enkel het gevolg was van de trainingsarbeid. De heerlijke pijn van het trainen,  die pijn die je bijna in trance in het nirvana van de inspanning brengt, werd vandaag overschaduwt door rugpijn en tijdens de laatste 300 moest ik mijn uiterste best doen en het laatste greintje wilskracht aanwenden om de meet te halen. Met een verschrikkelijke grimas (volgens Moon) liep ik over de eindstreep. Ik zal maar proberen om op tijd in mijn bed te liggen. Een goeie nachtrust doet soms wonderen.

05-02-2010 om 23:44 geschreven door André  

Drukke dagen met het PK in zicht. Ik heb mijn agenda zelfs moeten bijsturen. Het vinden van de nodige vrijwilligers is geen evidente taak maar het nodige aantal is eindelijk bereikt. In vergelijking met onze gewone 11 novembercross vergt de organisatie van een Provinciaal Kampioenschap zowat dubbel zoveel medewerkers. We verwachten 1100 atleten. Reken daar nog hun entourage bij en je zal begrijpen dat alleen al de catering organiseren voor zo’n massa, immense inspanningen vergt. Maar het bestuur en met haar de hele club gaat ervoor. We vieren dit jaar niet voor niets onze tiende verjaardag.

Gisterenavond was het jeugdtraining op de Nekker. We verkenden met de groteren het parcours van het PK, zagen dat het verschrikkelijk nat was op sommige plaatsen en gaven nog wat tactische tips mee. Daarna werd er nog op de piste gelopen. Twee keer een vierhonderd met Moon in een glansrol. (Een halve-fondloper in wording?) Achteraf had hij wat kniepijn maar ik denk dat hij die knie ergens moet hebben gestoten want hij zag wat blauw. Hopelijk brengt zalf wat soulaas.

Vandaag moest ik duurlopen. Ik sprak met Kjell af in het Vrijbroekpark en vermits Ewoud daar op hetzelfde moment toekwam liepen we onze toertjes gedrieën. Al babbelend vliegen de kilometers voorbij en voor we het wisten had ik er vier grote rondes en 54 minuten opzitten. Kjell keek op zijn Garmin en zei dat we aan een gemiddelde van bijna 14 per uur hadden gelopen. Slik, da’s wel een pak sneller dan mijn eenzame duurlopen in Machelen  maar één keer sneller zal wel geen kwaad kunnen. Ik had er alvast geen last van, tenminste niet meteen. Eens thuis voelde ik wel een aantal van mijn oude knoken, pezen en spieren verzet aantekenen tegen het strengere regime waaraan ze waren onderworpen maar ik kon de hele bende sussen met een lekker warm bad. Daarna kroop ik achter mijn computer om de definitieve werkschema’s voor zondag uit te typen…

04-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Mijn neus is mijn zwakke plek. Enkel in de zomer en liefst bij droog weer heb ik geen last van mijn sinussen. Vroeger had ik elke winter steevast minstens één stevige sinusitis. Sinds ik loop is dat gelukkig geminderd maar deze winter loop ik toch al twee maanden met een snotvalling. Soms is de slijmproductie zo groot dat ik er moet van hoesten en daardoor amper kan slapen. Zo was het ook zondagnacht. Van het ogenblik dat ik ging liggen kreeg ik een kriebelhoest. Ik moest gedurig hoger en hoger gaan liggen en uiteindelijk ben ik al zittend in slaap gevallen. Toen mijn wekker ging kon ik het amper geloven. Het voelde alsof ik gewoon niet had geslapen. Ik ben uiteindelijk naar de dokter gestapt en die schreef me een middeltje voor om de slijmvorming tegen te gaan. Daarenboven bleek ook dat ik vocht heb achter mijn rechtertrommelvlies. Dat verklaart waarom ik me de laatste week af en toe duizelig voelde bij het lopen.

Vandaag ging het stukken beter. Op het werk dronk ik mijn liters water en voelde ik me wakker en fit. Zo verging het me ook tijdens de avondtraining op de Nekker. Het regende en er stond een felle wind maar het kon mijn pret niet bedreven. Misschien was ik gewoon blij dat ik daar weer een groep rond me voelde. Na de opwarming was ik al drijfnat maar ik had er zin in. Ik had al de hele dag de indruk dat we 200en gingen lopen (Na jaren begin je het systeem ook al wat aan te voelen, hé.) en het werden inderdaad 200en, mijn lievelingstraining. Samen met Kim, Tom en Ewoud begon ik er aan. Magda noemde het een lichtere training omdat we tussen de 200en nog eens 200m mochten joggen. Maar in zo’n weersomstandigheden past het woord licht toch niet echt. Je maakt het trouwens altijd zo hard als je zelf wil. Ik vertrok op kop, gevolgd door Tom, Ewoud en Kim. De eerste liep ik in 31. Ik had een lekker gevoel én superbenen, voor het eerst deze winter. De volgende drie draaide ik vlot in eveneens 31. Het ging zo vlot dat ik besloot om een ietsiepietsie te versnellen. Het resultaat was een 200 in 30 seconden. Tom zei dat dit een goed tempo was en hij het een leuke training vond. Ik replikeerde door te zeggen dat ik dat leuke tempo in wedstrijd vier keer zo lang moest aanhouden. Straf, zei Tom. Het inspireerde me tot een nog groter verzet. De vier overige 200en gingen crescendo: 29-29-28-26. Ik had echt een supergevoel. Magda ‘speelde’ de verontwaardigde. Wat moet ik nu weer gaan uitvinden om je in toom te houden. Het kampioenschap is pas binnen anderhalve maand en je bent nu al zo goed in conditie, zei ze. Topvorm is het echter nog niet, dat voel ik. Ik moet dat tempo van 29-30 per 200m nu proberen de volledige afstand aan te houden. Ik heb nog zes weken en dan moet ik top zijn.

Moon en Noah hebben morgen geen school en dus gingen ze vandaag uitzondelijk maar mee trainen. Met Bruno als dirigent werd er kriskras door het domein, daarna rond de tribune en uiteindelijk op de piste (2x400) gelopen. Ondanks het gure weer hadden alle kinderen duidelijk dolle pret. Na mijn eigen training, die altijd langer duurt dan de jeugdtraining, vond ik de twee schelmen terug in het krachthok waar ze beide van boven op een bok zaten te lachen met de atletes die onder de vakkundige leiding van Margot met halters werkten. Ook de atletes zelf moesten hartig lachen met hun eigen gedoe. Grote passen nemen met een zware halter in je nek, het is en blijft een raar zicht. Zoveel trainingsplezier én geluk werkt aanstekelijk en ik voelde me plots intens gelukkig. 

02-02-2010 om 23:56 geschreven door André