Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
28-09-2008
'Le repos du guerrier.'
Niets beter om eens lekker te ontspannen dan een zonnige dag aan zee. Een dag als deze hebben we dit jaar niet veel mogen meemaken en het was voor ons een uitgelezen kans om eens naar Mamy en Papy in Oostduinkerke te trekken. We waren heel matinaal vertrokken uit angst voor files maar er was bijzonder weinig verkeer en zo waren we lekker vroeg aan zee. Onderweg reden we door een dichte mist maar op zo'n tien km van Oostduinkerke trok die als bij wonder op. Vanaf vandaag ben ik in mijn rustperiode. Twee weken lang mag ik maar om de twee dagen lopen en niet langer dan een half uurtje. De benen, het lijf en het hoofd moeten tot rust komen. Spijtig want met deze vorm had ik gerust nog enkele wedstrijden willen lopen. Magda is echter de baas en ze heeft daarenboven (bijna ) altijd gelijk. Het seizoen was lang en zwaar en er volgt nog veel meer, dus rusten maar. Nadat de kinderen bij mijn ouders eerst slakkenhuisjes waren gaan rapen tussen oma's bloemen trokken we een eerste keer richting dijk. De kinderen kennen Oostduinkerke als hun broekzak en de eerste halte is altijd 'Cri-cri', de plaatselijke grot van 'Ali Baba', een speelgoedzaak die waarschijnlijk reeds bestond ten tijde van de Koreaanse oorlog en waarvan Mamy sinds moon en Noah kunnen stappen een soort van bedevaartsoord heeft gemaakt. Na het middageten keken we even naar het WK voor profs maar het scenario stond al vast, voor de laatste ronde zou toch niets interessants gebeuren en dus trokken we opnieuw richting strand. Waarom zo lang rijden als er toch maar op het einde wordt gekoerst, vroeg Moon. Ik moest toch wel even nadenken voor ik een passend antwoord kon geven. Hij kan soms van die vragen stellen... We kwamen wel op tijd terug om de laatste twintig kilometer mee te pikken. Ik vind er minder en minder aan. Mischien heb ik al te veel koersen gezien en ben ik wat verzadigd maar ik vond er niet veel aan. Ballan is wel een mooie wereldkampioen en de belgen waren weer goed maar niet super. En dan win je zo'n wedstrijd niet, natuurlijk. Met vier waren ze vooraan maar wanneer de Italianen hun duivels ontbonden moesten ze passen. Het zij zo. Ik was meer geïnteresseerd in wat er op hetzelfde moment in Mechelen gebeurde. Toen kwam de bevrijdende sms van Kjell zelf. Hij won vandaag de 'GVA-Dwars door Mechelen' in een wedstrijdrecord: 31.10 op de 10 km. Jasper werd vierde op de 5km. Goed gedaan mannen. Voor Kjell is dit een fijne afsluiter van een zwaar seizoen en een mentale opsteker met het oog op de komende winter. Hij mag nu ook rusten maar Jasper is gestraft en moet nog even door (grapje!). Hij loopt zijn laatste wedstrijd, een 800m, eind oktober. En dan wordt het crossen voor iedereen maar niet voor den deze, wegens te koud en te vuil, hahaha...
Er hing vanochtend toen ik opstond een dichte mist in Eppegem. Toen we thuis vertrokken was die gelukkig aan het optrekken en een mooie dag kondigde zich aan. In Herentals vond vandaag het Kampioenschap van Vlaanderen (+provinciale kampioenschappen) plaats. Ik pikte eerst nog Piet Claes, onze hoogspringer en magda op en dan trokken we richting warme kempen. Na een korte wegaarzeling in Herentals door werken kwamen we toch goed op tijd aan in het Netepark. Een prachtige piste in een schitterende omgeving. Ik werd er twee jaar geleden Belgisch kampioen en herinnerde me nog de finse piste en alle sportvelden die mooi in het groen zijn gelegen. We kozen een tafeltje uit op het gras naast de piste en installeerden ons. Een heleboel mensen feliciteerden me met mijn record, een fijne ervaring. Het is leuk om erkenning te krijgen voor wat je doet. Magda warmde samen met mij op, eerst op de finse piste maar die is eigenlijk te zwaar voor een opwarming en dus gingen we maar toertjes draaien rond de basketveldjes. Na de opwarming dronk ik nog wat, deed mijn lenigheidoefeningen en trok naar de overzijde van de piste om er mijn versnellingen te doen. Ik was wat stijfjes, had rugpijn maar voelde dat ik goede benen had. Ik had ze toch nog snel ingesmeerd met een warmende balsem want de lucht was ondanks de felle zon nog wat aan de koele kant. Dat is natuurlijk een persoonlijke perceptie want terwijl iets later sommigen zich kapotzweetten vond ik het maar killetjes. Tijdens de versnellingen zag ik de maten van de 800 terug. Er waren er heel wat. Frits natuurlijk, Pol Parmentier van KKS (zonder Marc, die moest vandaag spijtig genoeg werken en zonder Bart), Wim Steurs en Marc Neefs van DCLA, Herman Vandevelde van ZA, Dirk Van Kerckhoven van ROBA en Timothy Byrne van Molenbeek, en ik vergeet er nog! Eigenlijk spijtig dat je elkaar op een seizoen maar sporadisch tegenkomt. Het masterscircuit (mastermeetings)zou wat meer weerklank moeten krijgen en als een soort criterium worden beschouwd mét een klassement. Dan zouden we elkaar meer tegenkomen, denk ik! De wedstrijden begonnen. Frits en ik besloten om de wedstrijd hard te maken. Hij stelde me voor om de eerste 100 na de bocht te trekken en te proberen door te komen in 29. Daarna zou ik overnemen tot de 400, hij zou opnieuw een stuk trekken enzovoort... Eerst liepen de M35 en de M40. Een identiek verloop in beide races. Tactische koers en magistrale spurt op het einde. Bij de M35 kende ik niemand maar bij de M40ers zaten heel wat 'copains'. Het werd een spurt tussen Wim Steurs, Marc Neefs en Timothy. In die volgorde kwamen ze over de streep. De eerste en de derde al lopend maar Marc struikelde en vloog. Gelukkig voor hem viel hij over de meet en mocht hij toch een welverdiende zilveren plak in ontvangst nemen. Toen was het aan ons. We vertrokken snel en na de bocht trok Frits naar de leiding zoals afgesproken. Ik nestelde me in zijn spoor gevolgd door de rest. Iets verder dan het 200m-punt nam ik over en versnelde nog wat om op kruissnelheid te komen. Ik hoorde in de rechte lijn de omroeper zeggen dat vijf man zich reeds hadden afgescheiden. Het gaf me vleugels. Ik versnelde nog wat en kwam door in 59'. Na de volgende bocht riep de man met de mikro dat ik alleen aan de leiding liep en dat de kloof alsmaar groter werd. Een fantastisch gevoel. Magda en Noah stonden aan de 200m en ze riep me dat ik voluit moest gaan. In de laatste rechte lijn vroeg de speeker om 'de man van Mechelen' in zijn rush aan te moedigen, 'hij verdient uw applaus', riep hij. Ik spurtte tot op de lijn en zag de chrono stoppen op 2.01.34. Een prachtige tijd, mijn tweede beste seizoensprestatie en dat door vrijwel een hele race op kop te lopen. Ik ben blij dat ik op zo'n manier afscheid heb kunnen nemen van de M45. Frits werd tweede voor Dirk die in een millimeterspurt Pol (mijn leeftijdsgenoot trouwens, hij wordt 50 in februari) kon afhouden. Ik kreeg meteen felicitaties van Georges Vanbezien, de mastersselectieheer. 'Een prachtige prestatie' noemde hij de race. Later, toen we net van het podium stapten, zette de omroeper van dienst mijn prestatie van vorige week nog eens in de verf en vermeldde hij dat het de derde beste wereldjaarprestatie was. Je zou voor minder streken krijgen, hahaha... Na nog een heleboel babbels, het uitlopen met Magda en de kids, de finale van de 100 meter met een glansrol voor Marc (2e) en Dirk (3e), zilver voor Piet bij het hoogspringen en twee medailles voor Katleen Dewolf (Kogel en discus) besloten we om naar huis te gaan. Geen 400m voor mij, dat was niet voorzien, Magda vond beter dat ik die wedstrijd niet liep en later deze namiddag voelde ik dat ze gelijk had. Ik kreeg een klop van de hamer en moest effe gaan rusten... in het zonnetje weliswaar. Ondertussen heb ik vernomen dat Eline het clubrecord op de 1000m heeft gebroken op het officieuze BK in Nijvel in een tijd van 3.28. Dikke, dikke proficiat, Eline. Nu ga je terug wat rustiger slapen, zeker? Moon (die door zijn enkelblessure moest forfait geven) was héél blij voor Eline maar ik zag dat hij er toch niet goed van was. Toen ik hem vroeg wat er scheelde zei hij simpelweg: 'voor mij zat er vandaag ook een record in, dat weet ik zeker! Stomme kwetsuur...' Tja, het weze een les, zeker?
Je kan Erik Wijmeersch veel verwijten maar geenszins dat hij kleurloos door het leven stapt. Altijd valt er voor de journalisten wel iets te rapen als het om snelle Erik gaat. De vraag is natuurlijk steeds weer en opnieuw of je hem al dan niet serieus moet nemen. Hij kondigde voor de zoveelste keer zijn afscheid van de atletiek aan tijdens een persconferentie. Dat op zich is al controversieel want niemand heeft in België meer come-backs gemaakt dan Wijmeersch natuurlijk en dat tot groot jolijt van een deel van de sportpers. Deze keer zorgde hij wel voor zout op de patatten door te bekennen dat hij tussen 1998 en 2001 allerlei dopingproducten had gebruikt en dat het Renno Roelandt is die hem doping had aangeraden. Roelandt, is dat niet de ondervoorzitter van het BOIC, de grote Belgische dopingjager en enige Belg in het WADA? In een interview vandaag zegt Wijmeersch dat hij het mooi vindt dat Roelandt zijn beweringen bevestigt. Maar doet die dat? In een ander artikel las ik dat dokter Roelandt enkel toegeeft dat hij destijds met Wijmeersch over doping heeft gesproken, over het feit dat je zonder die producten de top niet meer kan bereiken. Da's natuurlijk niet helemaal hetzelfde als aanzetten tot dopinggebruik. (Als iemand zou stellen dat BHV enkel kan splitsen via een burgeroorlog gaan we toch ook niet massaal bewapenen, of wel?) We waren natuurlijk niet bij het gesprek aanwezig en wie gelijk heeft zal zonder harde bewijzen moeilijk te achterhalen zijn. Wijmeersch zou bewijzen hebben en zal in zijn boek nog meer mensen in diskrediet brengen. Hopelijk is het geen gewone afrekening. Roelandt komt in ieder geval in een lastige positie te staan. Bij velen, ook bij mij had hij na het incident op de Olympische spelen, waarbij hij een Nigeriaanse voetballer 'vuile zwarte' noemde, al afgedaan. Iemand met zo'n voorbeeldfunctie kan na zo'n incident niet in functie blijven, vind ik. Als de beweringen van E.W. nog blijken te kloppen is het voor Roelandt voorgoed voorbij. Welke sporter zal nog bij zo'n sportdokter willen langsgaan? Maar waar ligt de waarheid. Zal de pers die voor ons ontdekken? Het zijn moeilijke tijden voor sportjournalisten.
Vandaag kreeg ik een mailtje van Bart Lambert. Bart is arts in het Kortrijkse en loopt bij KKS samen met Marc Masschelein en Pol Parmentier. (Ze werden vorige zondag trouwens derde op het BK aflossingen. Dikke proficiat mannen. ) Ik had een heel jaar niets van hem gehoord of vernomen en mistte hem wel op de wedstrijden. Net zoals het met Frits klikt, klikte het ook meteen met Bart. Zoiets voel je gewoon. Hij mailde me om me te feliciteren en zei dat hij opnieuw aan het trainen is om volgend jaar een come-back te maken. Het grappige is dat hij als bij toeval een antwoord formuleerde op een vraag die ik mezelf al meermaals had gesteld (maar verwachtte nooit het antwoord op te kennen), nl. hoe snel had ik kunnen lopen als ik jong met atletiek was begonnen ipv te wachten tot mijn 43e. Bart had de berekening voor mij gedaan via de website van Dr. Willems (www.drwillems.com) Door mijn gevorderde leeftijd kwam daar de supertijd van 1.43.75 uit de bus. Ik verslikte me bijna bij het lezen van die chrono. Nog volgens Bart is dat altijd een Olympische finaleplaats waard. (Op training met Jasper, Ewoud en Kjell durf ik wel eens hoog van de toren blazen en doen alsof ik Wilfried Bungeï ben, zo zie je maar, hahaha...) Gelukkig heb ik nogal wat relativeringszin en besef ik wel dat zo'n computermodel niet over genoeg parameters beschikt om reëel te zijn maar het geeft me een tof gevoel. En het werkt motiverend. Je moet echter altijd vooruit kijken en niet achteruit. Vooruit is volgend jaar en de M50 categorie. Daar moet ik opnieuw van nul beginnen. Ik kan niet wachten... Mijn duurloop verliep vandaag wat stroef. Het was ook koud in Machelen. De zon kwam net voor het eerst even van achter de wolken en de mist piepen toen ik er aan begon maar onder de bomen van het park bleef het bibberkoud. Ik liep zo'n kleine negen kilometer aan een rustig tempo. Stijve benen en pijn aan de zitknobbels. De 'usual stuff'. Ik ben het al gewoon. Morgen nog wat loslopen, versnellingen, één 200m lekker rollen en ik ben klaar voor Herentals.
We hadden al een lopende vader. We kregen er drie jaar geleden de oudste zoon bij en nu dan de kleinste spruit. Noah liep vandaag tijdens de scholencross zijn eerste wedstrijd. Hij deed dat met veel enthousiasme en panache. Toen de voorlopers de touwen in de lucht staken schoot hij naar voren samen met een jongen die hij kent van in de zomeropvang 'Cactus' in Eppegem. Tot net voor de meet vochten ze voor de eerste plaats en Noah probeerde zowel links als rechts voorbij te steken maar de andere jongen was hem te slim af en sloot elke keer de deur. Noah werd mooi tweede en was daar dolgelukkig mee. 'Ik ben moe', was zijn eerste reactie. 'Tja, Noah', zei ik, 'van lopen word je nu eenmaal moe'. Ik moet toegeven dat mijn vaderhart heel snel klopte tijdens die wedstrijd. Ik ben het gewoon om Moon te zien lopen maar ons 'Nootje', da's nog wat anders. Die is nog zo klein en freel. Ik vond het geweldig en ontroerend tegelijk. Moon sprong van grote vreugde over de omheining en spurtte tot bij zijn broertje. Hij had duidelijk weinig last van zijn enkel. Voor de wedstrijd had hij me gezegd dat hij wilde lopen en dat hij getest had op de speelplaats. Ik was bereid hem te geloven maar legde hem tegelijk uit dat je kwetsuren nooit te lichtzinnig mag opvatten en dat je de tijd moet nemen om helemaal te genezen. Hij begreep het maar had het achteraf op het BLOSO-domein in Hofstade toch nog bijzonder moeilijk? Na de wedstrijd bracht ik Noah naar het verjaardagsfeestje van zijn beste vriend Igor. (De jongste zoon van mijn beste vriend Kurt!) Het drukke programma van de rest van de dag maakte het voor mij onmogelijk om naar de Nekker te trekken. Ik vond het spijtig want ik heb de smaak van het trainerschap te pakken. Ik besloot dan ook meteen om vandaag volledig te rusten. De vorige rustdag was net een week geleden. Het kon dus absoluut geen kwaad.
Wat een volk vandaag op de Nekker. Ondanks het slechte weer waren er weer heel wat kinderen aanwezig op de training. Het doet echt deugd om dat te zien want de jeugd betekent toch de toekomst van onze club. Wat een verschil met een tijd geleden toen een handvol kinderen op voorhand niet wist of er een trainer ging aanwezig zijn op de training. Alle eer gaat naar Bruno, onze jeugdcoördinator die er in een korte periode in geslaagd is om een echte jeugdwerking op poten te zetten. Ik zeg dat niet omdat ik daar ook sinds kort deel van uit maak maar wel omdat ik er elke week getuige van ben. Het regende vandaag dus weer pijpestelen en na onze opwarmingskilometers waren we al nat tot op het bot. Magda liet ons nog een allerlaatste keer voluit trainen want vanaf volgende week is het voor Kjell, Ewoud en ik rusten geblazen. Jasper moet nog even door want hij loopt nog een 800 eind oktober in Sint-Truiden. Driehonderden stonden op het programma, verdeeld in drie series van twee met honderd meter joggen tussen. Tussen de reeksen in drie minuten rust. Een klassieke training die door het slechte weer bijzonder zwaar uitviel. Ik liet Jasper de kop nemen want ik had bij de opwarming gevoeld dat ik geen superbenen had. Op training hoeft dat gelukkig niet. Een training is er om te werken en af te zien. Dat heb ik ook gedaan. Alle 300en vlogen we in 46' of 47' door de finish. Gezien de omstandigheden super. Het was plezant op de Nekker want ik heb het verhaal van mijn recordwedstrijd talloze keren mogen doen en voor een babbelaar van mijn kaliber is dat natuurlijk mooi meegenomen. Na de training vloog ik snel onder de douche en trok ik naar Peter De Rijck, mijn kiné met de wonderhanden. Ik heb pijn in de onderrug, mijn klassieke kwaal natuurlijk. Gelukkig is er Peter om mij telkens weer op te lappen. Enkele jaren geleden las ik bij mijn ouders aan zee (Ze wonen in Oostduinkerke)in een lokaal tijdschrift een interview met Sandra Stals. Stals had toen net een punt gezet achter haar carrière en woont met haar man eveneens in Oostduinkerke. In het interview vertelde ze over haar carrière en de obsessie om onder de twee minutengrens te duiken op 800m. Het leek haar maar niet te lukken en op een bepaald moment had ze de hoop letterlijk opgegeven. Toen ze dan op een bepaald moment zonder ambitie of stress toch nog een 800m ging lopen gebeurde het alsnog. Ze finishte in 1.58.31 en vestigde daarmee een BR dat tot op heden stand houdt. Dat was in 1998, net tien jaar geleden. Ik volg een beetje de halve fond in België en ik denk persoonlijk dat dat record nog wel even zal standhouden. Tenzij Pamela Jelimo die in haar land, na het winnen van de Golden-LeageJackpot plots honderden huwelijksaanzoeken krijgt, besluit om naar België te vluchten, (Haar manager is een Belg!) hier een man vindt, trouwt en Belgische wordt. Ik heb de laatste dagen dikwijls aan het interview met Sandra Stals moeten denken. Ook voor mij viel het record als een 'deus ex machina' uit de lucht. Ik was al het hele jaar goed bezig, mijn tijden waren goed maar ik had de hoop op de perfecte wedstrijd en een duik onder de magische grens al opgegeven. Straffer, vorige week had ik enkele mensen zelfs toevertrouwd dat ik vreesde dat het vet van de soep was en mijn seizoen wel eens twee weken te lang zou kunnen uitvallen. Zo zie je maar...
Vandaag trok ik naar mijn vertrouwde plek in het park van Machelen. Ik was er vanmorgen al voorbij gereden en dacht toen 'het wordt hier nooit meer hetzelfde'. Ik bedoel daarmee dat het park en de piste van Machelen een nog grotere emotionele waarde hebben sinds de wedstrijd van zaterdag. Het zonnetje scheen deze middag en ik moet het nogmaals toegeven, dat park is zo'n ideale plek om te trainen. Zo goed onderhouden en zo beschermd. Beschermd tegen de regen, de wind, de kou en zelfs tegen de te felle zon en warmte. Soms zeg ik, wanneer het weer eens regent en waait, dat ik in Gent zou willen wonen om daar indoor te kunnen trainen maar eigenlijk heb ik hier bijna een indoorpiste. Vandaag moest ik veertig minuten loslopen. In het begin deed het wel overal een beetje pijn en dat is ook normaal, twee dagen na een race waarbij ik mijn grenzen heb moeten verleggen en de verzuring tot de top heb gedreven. Het kon me echter niet deren want ik zat nog steeds op een wolk. Veertig minuten namijmerend en filosoferend over het nut van al dat trainen en afzien. Waar is dat goed voor? Je kunt toch ook gewoon gaan joggen, drie maal per week en je even goed voelen. Waarom bestaan er zo'n gekken die van afzien een levensdoel maken? Het antwoord ken ik niet maar ik weet wel dat ik zo iemand ben. Zaterdag loop ik mijn laatste wedstrijd van het seizoen, het KVV in Herentals, samen met Frits. Pol Parmentier van Kortrijk zal er ook lopen maar Marc zullen we spijtig genoeg missen. Ik kreeg van beide vandaag trouwens een toffe mail met felicitaties. Dat doet echt deugd. Mercie mannen. Blijkbaar hadden ze het nieuws gisteren al gehoord op het BK estafetten in Woutersbrakel. Na het KVV zal ik me met Magda bezinnen over wat nog komen zal en kan. Volgend seizoen is voor mij een belangrijk seizoen want dan ben ik nieuw in de 50+ categorie. Om Magda meer inzicht te geven in mijn mogelijkheden en het mogelijke verval ga ik dit jaar Kjell en Jasper vergezellen naar de VUB voor een lactaattest. Ik ben benieuwd hoe ik die ga overleven, die test blijkt niet van de poes te zijn.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
