Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
21-09-2008
Efkens emotioneel worden...
Vandaag beleef ik als in een roes. Geregeld vraag ik me af of het wel waar is. Ik schat trouwens mijn Belgisch record hoger in dan al mijn Belgische titels samen. Gisterenavond was ik behoorlijk moe en ik was niet in staat om op de voetbaluitslagen te wachten. Om elf uur lag ik te slapen. Ondanks alles had ik een goede nacht en werd ik maar één keer wakker. (Da's hoogst uitzonderlijk met mijn ultralichte slaap!) Om acht uur vanmorgen kon ik niet meer slapen en stond ik maar op. Een koffietje kan zo deugd doen op een zonnige maar frisse ochtend. Ik vind het heerlijk om op zondagochtend naar het park te kunnen daags na een wedstrijd. Zo zonder stress en wetende dat je met je makkers alleen maar moet loslopen. Ik pikte Sarah op en we reden naar Mechelen. Eén voor één kwamen ze toe: Jasper, Ewoud, Rozanne, Marcel, Stefan,Patrick en Kjell. Magda kwam iets later toe want haar kleinzoontje Wout was nog niet opgehaald. We begonnen al aan onze eerste ronde toen de trotse oma kwam aangereden. 'Ah, zo, jullie zijn al bezig', zei Magda. 'Weten jullie wel wat jullie moeten doen?' 'Euh, ja zeker???' 'Duurlopen?' Ewoud, Marcel, sarah, Rozanne en ik kregen twee toeren en Kjell en Stefan drie toeren voorgeschoteld! We konden beginnen en Magda reed een stukje mee op haar fiets. Eigenlijk hebben we die toertjes veel te snel gelopen maar ik wijt dat aan de adrenaline die nog rijkelijk door sommigen hun aderen vloeide. Na het lopen vloeide nog iets anders. Met Cava, Retsina en Champagne werd er getoast. Gezellig! Zelfs de politie kwam langs. Ik dacht dat ze misschien met mij op de foto wilden maar ze reden door. Waarschijnlijk vonden ze geen plaats om te parkeren. Terwijl ik dit schrijf mijmer ik nog steeds door over mijn wedstrijd. Er waren zes cruciale fases. Een eerste belangrijk moment was het gesprek tussen Frits en Magda nog voor de start. Frits was blijkbaar al lang overtuigd dat ik onder de twee minuten kon lopen. Mijn tijden op 400 en op training bewezen dat volgens hem. Zijn theorie is dat ik meer moet durven en van veel verder aanzetten. (Het is waar dat ik een beredeneerd loper ben!) Niet rekenen in een wedstrijd! Magda was overtuigd en riep me toe dat ik maar eens meteen voluit moest gaan. Fase twee was meteen na de start. Ik vertrok goed maar de Tiense atleet naast mij vloog er als een gek in. Hij nam meteen enkele lengten. Normaal zou ik direct zo'n aanval beantwoorden maar ik hield even in. Ik wilde me toch niet meteen opblazen. Ik wist daarenboven dat hij ging hazen voor de andere Suikerman en na de bocht kon ik me perfect plaatsen achter het tweetal. Eerste opdracht volbracht. De echte race kon beginnen. Derde belangrijke fase! Het ging meteen snel, heel snel en aan de 400 kwamen we door in 56'. Was dat niet té snel. Ik twijfelde. Het geroep van de supporters én de juiste woorden van Frits bliezen me letterlijk terug naar de Tiense lopers. Ondertussen waren er twee anderen naar de leiding gegaan. Fase vier speelt zich af tussen de 500 en de 600 meter. Daar krijg ik het doorgaans hard en spookt het in mijn hoofd. Hat gevolg van de verzuring? De haas ging te snel en de jongen voor mij maande hem aan om te wachten. Ideaal voor mij natuurlijk. Fase vijf kwam er aan. Magda riep me toe dat het er in zat. Als door één of andere toverspreuk geraakt leek de verzuring plots af te nemen. In mijn vorige wedstrijden blokkeerde ik wat in de laatste 200m. Deze keer was dat niet het geval. Ik voelde dat ik die jongens voor mij aankon maar moest toch wachten. De laatste cruciale fase speelde zich af in de laatste bocht. De haas ging héél breed lopen, opende zo de poort wagenwijd voor mij. Hij riep nog 'alles geven'. Dat zal eerder tegen zijn clubmakker geweest zijn dan tegen mij maar het was wel doeltreffend. Actie geeft reactie en ik begon te spurten alsof mijn leven er van afhing. De laatste rechte lijn was één en al trance. Pijn voel je op zo'n momenten niet meer. Je gaat daar gewoon over. Ik had zelfs enkele seconden mijn ogen gesloten maar eens dat je die chronometer ziet stoppen wil je maar één ding: zelf over die meet gaan. Ik heb me nog gegooid. Al deze fases na elkaar mondden uit in de mooiste apoteose van een voor mij fantastisch jaar. Ik heb hard, héél hard getraind, veel maar met plezier afgezien. Bijna vijftig en een stuk sneller lopen dan vijf jaar geleden. Ik zou het op voorhand niet hebben geloofd. Anderen bleken meer in mijn kunnen te geloven dan ikzelf. Ik draag dit record dan ook op aan een aantal mensen. In de eerste plaats aan mijn coach, Magda. (Iedereen weet dat ik een fan ben!) Ik geloof haar en zij blijkbaar ook steeds weer in mij. Ook aan mijn trouwe trainingspartners Kjell, Jasper en Ewoud die training na training op de piste zorgden dat ik afzag, die mijn gezaag moeten aanhoren en deze ouwe loper enorm veel plezier geven. Ook aan de mensen die me gisteren hebben aangemoedigd. Dat waren er veel want ik hoorde mijn naam heel veel weerklinken. Ook diegenen die er niet bij waren maar me in gedachten hebben gesteund. (Alle beetjes helpen) Het was voor mij een onvergetelijk moment. Ik loop doorgaans mijn wedstrijden op een meer anonieme manier. Het was zalig om al die aanmoedigingen te horen en ik ben blij dat ik het met een record heb kunnen bekronen. En Frits, manneke, zoals gij mij altijd noemt. Het is straf dat gij er altijd al zijt bij geweest op de belangrijke momenten. Thanks man! Bedankt iedereen...
De dag begon niet goed. Moon had enorm veel pijn en kon eigenlijk niet op zijn gekneusde voet staan. Wij (Moon, zijn vriend Brent die het WE bij ons doorbracht en ik) naar de spoedafdeling van Mechelen. Er was niemand en dus was het meteen aan ons. Moon werd onderzocht door een mooie dokteres en moest daarna naar de radiografie. Daarna werd ons gevraagd om in de wachtzaal te wachten. Een kwartier ging voorbij, mensen kwamen toe, een half uur ging voorbij, een komen en gaan van patiënten, een uur ging voorbij... Het werd kwart na één en we waren daar al van elf uur. Ik begon wantrouwig te worden. Was het normaal? Ik besloot om toch te gaan informeren. Mijn wedstrijd in Machelen was om drie uur en je moet wel op tijd inschrijven. Wat bleek, ze waren ons gewoon vergeten. Snel opnieuw naar de dokteres, wat uitleg, een knelverband rond de verstuikte enkel, een tube zalf mee voor thuis en weg waren we. Eerst moest ik nog langs thuis rijden want ik had mijn sportgerief niet mee. Ik smeerde snel wat sandwiches voor de mannen die nog geen middageten hadden gekregen. In mijn haast liet ik de sandwichen dan nog thuis achter. gelukkig stelde Bruno later voor om voor de kids naar de bakker te rijden. Ikzelf had in het ziekenhuis twee bananen gegeten, mijn diëet op wedstrijddagen! Rond twee uur waren we in Machelen. Net op tijd! Ewoud was er ook al met papa Bruno (onze jeugdcoördinator). Even later kwamen ook Jasper en Ruben aan even later gevolgd door Magda en door Sarah en Kim. Amai, er was nogal volk. Zou er iets aan de hand zijn. Ach ja, door al mijn stress was ik bijna de Clash der Titanen vergeten. Ewoud, Jasper en ik in één wedstrijd, dat was nog nooit eerder gebeurd! Ik was enorm aangenaam verrast door de aanwezigheid van mijn copains-masters Frits en Timothy. We warmden allemaal op en het moment van de waarheid kwam er aan. We kregen via Magda een vreselijk nieuws. Ewoud en ik zaten wel in de eerste reeks maar Jasper moest in de tweede (traditioneel de traagste) lopen mat de overige masters. Dikke pech en hoe schoon Magda ook probeerde om daar nog iets aan te veranderen, niets hielp. De reeksen stonden vast. Ik trok mijn singlet en mijn nieuwe sokken en mijn spikes aan. Bij het versnellen op de piste riep Magda me toe: uw eerste ronde niet rapper dan 60'. Ik morde een beetje maar zij is de baas. Even later zag ik Frits met haar praten. Magda riep me bij hen: Frits heeft me overtuigd dat je eens alles moet geven. Ga maar mee van in het begin. Okee, dacht ik. We zien wel. Ik had niets te verliezen en had me deze week zeker niet super gevoeld. Gisteren waren mijn benen nog heel stijf maar vandaag was de souplesse als bij wonder terug. Ewoud moest in baan één starten; Ik stond in baan zes naast een jonge kerel van Tienen. Ik zei hem dat we al eerder samen hadden gelopen. 'Ik ga vandaag hazen voor mijn clubmakker en we gaan voor 1.57'. Wow, dacht ik en vertelde hem dat ik niet dacht ooit nog onder de twee minuten te lopen en zo het BR te pakken. Hij lachtte eens en zei: 'vandaag misschien, de omstandigheden zijn ideaal'. En we waren weg. Die gast van Tienen meteen naar de kop. Na de bocht ging ik naar de derde positie. Ik koers altijd zo, meteen naar plaats twee of drie. Twee leek me uitgesloten want de eerste haasde voor de tweede. Ik kwam door aan de 200 bij Magda in 27'. Snel! Aan de 400 was ik nog goed mee en achter mij was er een kloof. De koploper kwam door in 56'. Ik zat op dat moment in vierde positie en dreigde te lossen. Ik hoorde plots al die mensen brullen. Mijn naam weerklonk langs alle kanten. Frits brulde me vooruit. 'Je kan het, niet lossen' of zoiets meen ik te hebben gehoord. Ik beet door en kon opnieuw aansluiten. Het moeilijkste moment vind ik altijd de rechte lijn tussen de 500 en de 600m. Ook vandaag voelde ik daar de verzuring toeslaan maar de jongen van Tienen voor mij riep in een soort laatste adem naar zijn haas dat het te snel ging. Daardoor kon ook ik even herstellen en bij de 600 riep Magda: 'komaan, nu doorgaan, het zit er in, komaan André.' Ik hoorde haar stem de hele bocht lang en terwijl voelde ik dat ik de gast voor mij zo kon oppeuzelen. Wachten dacht ik, wachten. Bij het uitkomen van de laatste bocht zette de haas zich opzij en riep dat we moesten gaan. Ik spurtte me voorbij de jongen uit Tienen en gaf alles wat ik had. gelukkig had moon niet ingezoemd wnt ik denk dat ik nogal smoelen moet hebben getrokken. Het was de spurt van mijn leven. Ik zag de chronometer tellen en stoppen wanneer de winnaar over de meet ging. Zo ver was ik niet achter en ik telde mee. Het zou een nipte zijn. Ik bolde uit en zag Bruno staan. '1.59 en?' zei hij. Dat werd meteen bevestigd door de coach van Frits De Baets en door Kim. Het werden bange minuten. Ondertrussen liep ook Jasper zijn reeks. Gestuwd door de razernij en de daaraan gekoppelde adrenaline liep hij zijn hele wedstrijd op kop. Hij finishte in een mooie 2.03 maar ik begrijp dat hij daar niet tevreden mee was. Hij stak zijn ontgoocheling dan ook niet onder stoelen of banken. Bruno en ik trokken naar het secretariaat. Ik bleef wat op de achtergrond en zag Bruno al zijn diplomatie bovenhalen om aan de uitsleg te geraken. Toen kwam het verdict: 1.59.80!!!!! Onder de magische grens van de twee minuten en een Belgisch record. Ik riep zo hard ik kon. De bejaarden van het rusthuis aan het park zullen het geweten hebben. Ik kon met mijn vreugde even geen blijf, jumpte over de balustrade en spurtte naar de aankomst om daar in Magda's armen te vliegen. Ik kon mijn tranen amper bedwingen. Het was zover! In mijn laatste echte meeting in deze categorie pak ik nog het BR. Ik werd plots omringd door de aanwezige clubmaten en masters. Wat kan sport toch fantastisch zijn, dacht ik. En het mooiste moest nog komen. Moon kwam aangehinkt en met een blik vol trots zei hij dat ik de beste loper in de wereld ben. Mijn dag kon nu helemaal niet meer stuk... Ik wil daarenboven iedereen die me vandaag vooruit heeft geschreeuwd nog eens extra bedanken. THANKS, THANKS, THANKS.
PS. En zeggen dat ik door tijdsgebrek voor het eerst ongeschoren aan de start verscheen! Zo zie je maar. Rituelen? Bullshit!
Sommige dagen krijg ik de indruk dat het seizoen nét iets te lang gaat duren. Waar ik het hele seizoen te kampen had met kleine kwaaltjes beginnen nu zwaardere symptomen de kop op te steken. Zo had ik gisteren na mijn duurloop wel bijzonder veel last van mijn achillespees. De laatste weken voelde ik wel regelmatig iets aan die linkerkant maar gisteren ben ik met pijn gaan slapen. Nu ben ik pijn wel gewoon en mijn linkervoet heeft me sinds februari parten gespeeld. Een achillespees is nu toch net nog iets anders. Het weerhoudt me niet om te trainen maar je voelt de frele kant van je lichaam in de figuur van die ene pees. Vandaag hield ik me vrij rustig , zoals gewoonlijk daags voor een wedstrijd. Twintig minuutjes op de piste van Machelen, gevolgd door vier versnellingen en één soepele 200. De temperatuur was perfect maar er stond weer een sterke bries. Die mag morgen wel ontbreken, hoor. Vanavond trok ik met Noah, Moon en zijn vriend Brent naar de Nekker voor de jaarlijkse jeugdmeeting. We hebben sinds begin september een grote nieuwe lichting atleetjes en we zijn er in gaslaagd om ze vrijwel allemaal te motiveren om mee te doen. Dat is grotendeels de verdienste van Bruno die met briefjes en mondelinge reclame de kinderen én de ouders waarschijnlijk zover heeft gekregen. Moon schreef zich in voor drie van de vier onderdelen, de 60m, het verspringen en de 1000m. Hij won vrij gemakkelijk de spurt in 9.77. Hij heeft een pak sneller gelopen maar ik vind persoonlijk deze tijd uitstekend. In het verspringen verbaasde hij vriend en vijand door drie supersprongen te laten optekenen. Bij zijn derde sprong Moon liefst 3.79m. Dat is een behoorlijk resultaat waarmee hij in het RAM-boek aller tijden op de derde plaats komt. Na het verspringen zat Moon nog wat te ravotten en te springen met Noah en zijn vrienden toen hij zijn voet verzwikte. Klein drama voor ons Moontje die zich zo graag wilde tonen voor eigen publiek. Hij had thuis behoorlijk wat pijn en hopelijk heeft de flexium-gel een even snel en doeltreffend effect als bij mij. Hij is toch in slaap gevallen. Hopelijk gaat het morgen beter. Hij zou het heel erg vinden om woensdag te moeten passen voor de scholencross en zaterdag voor het BK in Nijvel. Ook Bram, het jongste zoontje van Stefan had dikke pech. Hij werd bij de start van de 1000m omvergelopen door de concurrentie met schaafwonden in het aangezicht tot gevolg. Ik weet dat dat pijnlijk is. Hopelijk kan ook Bram vannacht wat slapen...
Vandaag was voor mij een snipperdag. Vermits ik zaterdag een wedstrijd loop mocht ik van Magda een andere rusdag kiezen en ik opteerde voor vandaag. Deze middag had ik dus tijd om aan één van mijn pré-wedstrijdrituelen te voldoen: naar de kapper gaan! Aerodynamica helpt en telkens wordt mijn haar dus gemilimetreerd. Vanavond gaf ik ook training op de Nekker. Veertig kinderen verschenen op het appel en vijf trainers waren dus absoluut geen overbodige luxe. De opwarming gebeurde voor één keer op de piste én in groep. Wat een peloton, zeg! Er zijn crossen waar ze met minder aan de start verschijnen. Daarna gebeurde ook de verdere opwarming en de versnellingen gezamelijk. Pas dan werden de groepen gevormd. Ik kreeg de oudsten, aangevuld met Moon. Het eerste onderdeel was een soort oefening waarbij een vierkant werd gevormd door 4 fietsbanden aan de uithoeken te plaatsen. De zijden van de vierkanten waren zo'n 15 m lang. Ik verspreidde mijn groep over de buitenzijden van het vierlant en er werd héél rustig gejogd van band naar band. Bij het draaien aan de uithoeken moesten ze minstens één voet in de band zetten. Telkens wanneer ik floot moest diegene die in een band stond diagonaal spurten naar de overzijde. Dat hebben we zo'n tien minuten gedaan en ik heb er wel voor gezorgd dat iedereen enkele spurtjes kon doen. Daarna kwam de specifieke oefening. Zowel Eline als Moon zijn de respectievelijke clubrecords op de 1000m (voor beide rond de 3.29) tot op één seconde genaderd. Vrijdag gaan ze alle twee proberen om vanaf het begin een tempo te lopen dat hen naar dat record moet kunnen leiden. Daarvoor moeten ze gemiddeld ongeveer 20 seconden per 100m afleggen. Om ze vertrouwd te maken met die loopsnelheid hebben we honderden en tweehonderden gelopen in dat tempo. Ik stond telkens op het einde met mijn chronometer en Charlotte die ook een chrono aanhad riep al lopend tussentijden. Het ging écht prima. Enkele 100en waren één seconde te snel maar doorgaans werd het doel bereikt. Nu nog vrijdag voor de start dat gevoel even oproepen door bvb twee vijftigen in dat tempo te lopen en hopelijk halen ze het allebei. Eline is daar meer op gebrand dan Moon die zich niet echt met dat record bezighoudt. Komt het er van dan is dat goed voor hem. Lukt het niet? Ook goed. Ze hebben allebei nog een laatste kans een week later in Nijvel op het BK maar daar wordt wellicht anders gelopen: knallen van bij de start. Dat is ook een tactiek natuurlijk.
Ik had mezelf vandaag opgezadeld met een geheime opdracht, nl. de piste van Machelen verkennen. Niet dat ik die niet weet liggen(ik loop of rij er haast elke dag voorbij) maar ik wilde toch eens aanvoelen hoe ze 'loopt'. Vermits ik vanavond door schoolverplichtingen niet op de training van de Nekker geraak trok ik dus deze middag naar het stadion van MAC waar zaterdag de meeting wordt gehouden. Mijn opwarming had ik in het park gedaan en daar was het maar kil. Ik was blij dat ik mijn polar had aangetrokken. Op de piste was het echter heet. De zon scheen als of het zomer was (of is het begot nog zomer?) en ik besloot na mijn stretching om de polar maar uit te trekken. Er stond een sterke bries en ik koos ervoor om mijn 200en toch maar met tegenwind te lopen. No pain no gain, nietwaar? Ik had wat zware benen en was er niet gerust in. Ik zou echter meteen hebben getekend voor zo'n reeks. Twee maal 31', tweemaal 30' en vier maal 29'. Niet slecht voor een oude rakker die kromgebogen zonder zijn stuur tegen de wind, zichzelf een weg baant... Hahaha. Als de zon schijnt ben ik in mijn sas en zelfs met zware benen kan je trainen. Na mijn laatste 200 moest ik wel even bekomen. De wind had zijn tol geëist. Mijn bevindingen over de piste zijn positief. Ze voelt héél zacht aan,een beetje zoals onze binnenbaan in Mechelen. Ik denk echter niet dat het een supersnelle piste is, daarvoor is ze té zacht. Hopelijk komen er zaterdag voor de 800m een paar jongens opdagen die willen en kunnen snel lopen. Die 2 minutengrens willen we natuurlijk allemaal zo dicht mogelijk benaderen. Jasper, Ewoud, Thomas Van De Put (Hij zegt het ook op zijn blog! Misschien brengt hij wel een haas mee...) en ikzelf. Da's natuurlijk veel volk dat liever niet meteen op kop loopt. Want laten we eerlijk wezen, op kop lopen is in zo'n soort wedstrijd een beetje suïcidaal. Maar als het moet dan moet het en als er niemand loopt zal ik het doen en dan trek ik de hele meute wel mee. Een prima training met het oog op het KVV van volgende week.
In mijn hoofd zit zoiets als een harde schijf en deze middag was er een virus of zo die de harde schijf een beetje had aangetast. Ik was als gewoonlijk naar het park van Machelen getrokken voor mijn duurloop. Magda's opdracht luidde 'een rustige duurloop'. Ik vertrok en normaal zet ik zo'n drie minuten per ronde van 600m, wat overeen komt met 12km per uur. Da's een goed tempo voor een rustige recuperatieloop. Maar wat deed die bug nu met mijn harde schijf? Die bracht mijn tempo in de war. Ik liep zo gemakkelijk dat ik doorkwam in 2.45. Da's te rap, dacht ik en vertraagde. Ik kwam de volgende ronde door in 2.44. Verdomme, hoe kon dat? Ik had de indruk dat ik trager had gelopen. Ik dacht, ok, nog wat trager dan. En puur op het gevoel maalde ik mijn volgende ronde soepeltjes uit. Ik was benieuwd. Opnieuw 2.45. En het ging zo maar door. Ik slaagde er niet in om wezenlijk trager te gaan lopen. Ik moet wel toegeven dat ik mijn benen niet voelde. Het voelde alsof ik net terug was van een rustkuur. Op het langste stuk had ik zelfs de indruk dat het bergaf ging. (Maar da's wel niet de eerste keer!) Na een half uur vond ik het welletjes en besloot mijn harde schijf te herprogrammeren. Ik stopte en wachtte een minuut of zo. Daarna vertrok ik weer voor de laatste vijf rondes. En kijk: 2.57. Perfect op schema, of toch bijna. Na mijn drie kwartier rondjes draaien stopte ik op mijn vaste plek bij het standbeeld met de ringen om mijn stretchoefeningen te doen. Ik voelde me vandaag wel een beetje 'Lord of the Rings' want ook mijn versnellingen draaiden goed. Hebben we gisteren wel getraind? Zelden voelde ik me zo fris op een maandag. Zou het kunnen dat mijn iets langere nachtrust van gisteren er voor iets tussen zit? Maar wie weet, morgen ben ik misschien weer zo stijf als een plank en draaien mijn 200en vierkant. Zo onvoorspelbaar kan conditie op latere leeftijd zijn. De ene dag alles, de andere niets... (FOTO'S zijn gisteren genomen door Jos Verboven, onze webmaster!)
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
