Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
31-08-2008
Oogstfeesten in het park
Door de jaarlijkse oogstfeesten was het vanmorgen een drukte van jewelste in het Vrijbroekpark. Gelukkig was ons programma beperkt tot duurlopen. Ewoud en Jasper, die eventueel een zwaarder programma hadden kunnen afwerken waren er niet bij. Ewoud heeft morgen examen en Jasper lag volgens zijn zus nog in zijn bed en ging later trainen. Sarah, Kim en Rozanne vertrokken voor een duurloop van een drietal rondjes net als wij. Met wij bedoel ik Kjell, zijn vader Patrick (aan zijn wederoptreden toe na zijn valpartij met gekneusde ribben tot gevolg), Stefan Lauwens (Stevig zijn terugkeer op competitieniveau aan het voorbereiden) en ikzelf. Het ging eigenlijk om een recuperatieloop maar ik vond ons daarvoor toch net iets te snel lopen. Na drie toertjes of een kleine negen kilometer hielden we het voor bekeken. Door onze wedstrijden van gisteren en de massa volk op de wandelpaden van het park werden we door magda vrijgesteld van versnellingen. Te gevaarlijk! (Voor ons of voor de wandelaars?) Herman (Magda's echtgenoot en ex-coach) was ons ondertussen komen vervoegen. Er werd nog wat nagepraat over onze prestaties van de dag voordien. Magda heeft liever dat ik volgend WE geen wedstrijd loop en waarschijnlijk wordt Machelen mijn volgende opdracht. Kjell zal zaterdag een 1500 lopen in Beveren. Benieuwd wat dat gaat geven. Na de middag trokken we op babybezoek bij Brenda en Kirby. Hilde is de meter van Kirby, de jongste zoon van haar zus en net papa geworden van een flinke zoon, Jayno. Als het om kleine kinderen gaat zijn Moon en Noah er als de kippen bij. En van kippen gesproken, Kirby heeft een grote kippenren en ook dat moest naruurlijk worden bezocht. Er zit een vos in de omtrek en de serres en het kippenhok zijn voor dat beest natuurlijk héél aantrekkelijk. De jongens dachten sporen van de vos te hebben gezien... in de tomatenserre. Zou die vos dan vegetariër zijn? Terug thuis werden de boekentassen klaargemaakt. Morgen is het de eerste schooldag en begint de routine en de daaraan gekoppelde stress weer. Moon gaat naar het vierde leerjaar en Noah naar het eerste. Hij is zo blij en beide zijn zo zenuwachtig dat ze de slaap niet konden vatten. Morgenvroeg zal het moeilijk zijn om op te staan, alhoewel...
Na Moon en Noah thuis te hebben gedropt vertrok ik naar Merksem voor de Flanders Cupmeeting van Olse. Véél te vroeg zouden sommigen denken en ik moet toegeven dat ik de waarschuwingen van An Verboven in verband met de plaatselijke braderij en mogelijke verkeersproblemen héél letterlijk heb genomen. Ik wist dat ik pas ten vroegste om 22.00 uur zou lopen maar was dus op de meeting om kwart na zeven. Ruim op tijd maar zo heb ik het graag, rustig een beetje genieten van de andere wedstrijden. Het was bovendien schitterend weer en ik installeerde me tegen een haag met mooi uitzicht op de piste. Ik genoot er van het zicht, Mimi Belete die aan het opwarmen was en als ik niet op mijn klapstoeltje had gezeten was ik waarschijnlijk pal achterover gevallen toen Elodie Ouedraogo in een mooi lang afrikaans kleedje voorbijwandelde. De A-reeksen van de 1500 m lokten me uit mijn stoeltje naar de rand van de piste. Ik at nog een tweetal bananen, dronk een beetje water en besloot om wat te gaan liggen en te genieten van de warme avondzon. Ik viel er ei zo na in slaap. Van aankomende stress was helemaal geen sprake. Ik heb dit jaar enkel nog echte stress gevoeld voor het BK. De laatste weken leefde ik heel relaxed naar elke wedstrijd toe. Ik heb er geen verklaring voor maar vind het wel aangenaam zo. Ik voel wel wat zenuwen het laatste kwartier voor de start maar dat heb je nodig om goed te lopen. Ondertussen was ook Kjell aangekomen met Evelien, Viviane en Patrick. Kjell warmde samen met mij op. De benen al wat bewegen kon voor hem immers geen kwaad en voor mij was het aangenamer dan alleen te moeten loslopen. Na de opwarming is het allemaal een beetje rituele voorbereiding. De nieuwe sokken en de spikes aantrekken, nog een slokje drinken, truitje wisselen voor het officiële clubtruitje en dan een aantal versnellingen en spurtjes. Daarna ging het richting start waar eindelijk de startlijsten voor de 800m hingen. Vijf reeksen! Ik begon beneden te zoeken en zag me niet staan. Ze zijn me toch niet vergeten? Naar boven zoeken en verrassend genoeg stond ik in reeks twee. De eerste reeksen zijn steeds de snelste en ik begon het bergste te vrezen. Wat als ik niet mee kon en ze veel te snel vertrokken. 'Och, we zien wel', dacht ik. 'Wat heb ik te verliezen'? De eerste reeks vertrok en de speaker zei dat ze voor 1.54 gingen. 'Wat snel', dacht ik. Nog rap een versnelling en toen was het mijn beurt. De dame van de VAL controleerde onze nummers. Toen ze bij mij kwam zei ik: 'de oudste'. 'Ha ja, en naast jou de jongste', repliceerde ze. De jonge hollander naaste me begreep er niets van. Ik denk dat die jongens in mijn reeks allemaal rond de twintig moeten zijn geweest. We vertrokken en ik hoorde de speaker zeggen dat deze reeks ging voor 1.56. Slik! Snelle start want ik zat in de buitenbaan en zag ze allemaal naar mijn hoogte schuiven. Na de bocht knokte ik me tot in vierde positie, lekker uit de wind. Ik liep om daar te geraken Thomas Vandeputte wel bijna van zijn sokken, maar net hem wilde ik absoluut achter mij laten. Ik heb niets tegen die jongen, integendeel maar hij loopt voor Duffel en da's nu toch net de meest tot de verbeelding sprekende club uit onze regio. Ik krijg soms de kriebels van al die verhalen over Duffel en het harder trainen. (Trainen wij dan niet hard, misschien?) Je ziet waar het toe leidt. Slechts een klein percentage van de talentvolle jongeren haalt het tot in de volwassenencategorie en da's toch wel zonde. Na 400m kwamen we door in 57'. Waarschijnlijk té snel voor mij maar ik kon niet meer terug. Buigen of barsten dan maar. Het vertraagde heel even rond de 500m want toen ik bij Kjell passeerde (aan de 200m) had ik maar een dertig seconden over om de meet te halen. In zo'n snelle wedstrijd moet je ongelooflijk straffe benen hebben om dat nog te kunnen en de mijne zijn daar net iets te oud voor, vrees ik. Ik spurtte nog zo hard ik kon en zag de winnaar over de meet gaan in 1.57. Ik telde onbewust mee en toen ik de lijn bereikte wist ik het. Goed maar niet super: 2.01.75. Mijn jaarbeste maar ik was toch zwaar ontgoocheld. Die grens van de twee minuten was nog niet voor vandaag en wie weet voor nooit meer. Gelukkig blijf ik nooit lang dubben en wilde maar één ding, zo snel mogelijk opnieuw een 800 lopen. Nu was het echter de beurt aan Kjell en daar moesten we ons op focussen. Hij kon elke aanmoediging gebruiken want hij wilde absoluut voor het eerst onder de 15 minuten lopen en zou daarvoor waarschijnlijk zelf de kop moeten nemen. Magda had me gevraagd om me over hem te ontfermen maar zelfs ongevraagd doe ik toch altijd. Ik heb het voor de start kort gehouden. 'Intelligent lopen, Kjell. Jij kan dat!' Meer zei ik niet. De start weerklonk en ze vertrokken voor hun 12,5 rondes. Meteen trokken twee Nederlanders naar de kop. Na één ronde 1.10. Perfect! Kjell zat goed verscholen in de buik van de groep. Volgende ronde 1.10. Het ging goed. Ook de volgende twee ronden dezelfde tijd maar de groep begon te breken. Kjell had het voelen aankomen en liep toen reeds in derde stelling, net achter de twee 'flying dutchmen'. De anderen, ook Lucas Moray en Bart Verschoren moesten er onherroepelijk af. Eén van de Nederlanders brak en ze bleven met zijn tweeën over. Kjell nam over. (Zo gaat het goed, zo gaat het beter en nog ne kilometer...) Ze namen om beurten een ronde voor hun rekening maar je merkte dat de Nederelander in de rechte lijn met de wind in het nadeel telkens wat verzwakte. Dat deed Kjell niet en bij de volgende doortocht aan de meet had hij een kleine voorsprong op zijn vluchtgezel. Hij bleef perfect zijn rondjes draaien en bouwde nog een flinke kloof uit. De bel rinkelde en Kjell begon aan zijn laatste 400. 'En nu alles geven', riep ik. Eigenlijk roep je zo'n domme en evidente dingen maar het blijkt te helpen. Hij liep de laatste vijftig meter met een lach op zijn gezicht en viel me in de armen. Opdracht volbracht: 14.43.10. Een verbetering van zijn besttijd met maar liefst 26 seconden. En hij zat niet eens kapot! In een ideale wedstrijd loopt hij wellicht nog een pak sneller. Hij hoorde volgens mij in de A-reeks te lopen. Er zaten daar een aantal strijkijzers tussen die daar alleen door hun connecties waren geraakt. Na het uitlopen liet ik me gewoon eens (en volledig tegen mijn eigen regels in) goed gaan. Ik bestelde een bord kip met frieten en veel mayonnaise. Patrick bezorgde me een biertje en merkte op dat dit een uitzonderlijk tafereel was. 'Dat zouden we moeten trekken', zei hij. ik heb maar niet gezegd dat ik ALTIJD een fototoestel bijheb. EPILOOG: Toen ik thuis kwam was het bijna één uur. Ik keek nog even mijn mails na en er was er net ééntje binnengelopen. Luc Dequick, de VAL-fotograaf was vandaag ook in Vilvoorde en had me nog enkele foto's doorgestuurd. Hij vond dat ik toch zo nors kan kijken...
Toen ik in Ninove op de Flanders Cup ging lopen had ik de hele namiddag doorgebracht op de jeugdmeeting van Machelen. Ook vandaag kreeg ik als voorgerecht op mijn Flanders Cupoptreden een jeugdmeeting voorgeschoteld. Na de VAC vorige week was het nu aan Sparta Vilvoorde om te organiseren. De RAM-delegatie was maar aan de schaarse kant. Vier atleetjes en amper meer supporters maar wel onze supercoach, Bruno, waren op het appel. (De normale delegatie uit Kapelle bleef deze keer weg omdat ze met zijn allen op atletiekkamp waren. en pas vandaag terugkwamen.) Toch slaagde deze kleine delegatie er in om 6 finales te lopen en niet minder dan 5 medailles te behalen. Het begon met de hordenummers waar nieuwkomer Bert goud behaalde. Jacobe haalde de finale en was daar enorm blij mee. Moon werd tenslotte derde in de finale van de 60m met een tijd van 9.58. Hij leek wat ontgoocheld maar de tijd van de winnaar, 9.11, is wel een echte toptijd. Marthe behaalde goud op zowel de 80m als in het verspringen. Ze liep ook voor het eerst een 300 m en deed dat prima. De meeting werd zoals gebruikelijk afgesloten met de wedstrijden over 1000m. Enkel Moon startte op die afstand. (Het is dan ook zijn lievelingsnummer!) Hij had zich voorgenomen om meteen naar de leiding te lopen en dat deed hij ook. Het was wel héél warm en er stond een flinke bries. Na een volledige ronde alleen aan de leiding te hebben gelopen liet hij de eerste achtervolger terugkomen om dan op tweehonderd meter van de meet een 'fantastische versnelling'(zoals Ludo, de speaker van dienst in zijn micro riep) te plaatsen. Zijn eindtijd, een behoorlijke 3.36. We hadden genoten. Voor Moon zijn er nog twee meetings deze zomer: die in ons eigen Mechelen en het officieuze Belgische kampioenschap voor de jeugd in Nijvel op 27 september. Maar dan is het al herfst natuurlijk.
Vanavond werd het mijn eerste échte training als jeugdtrainer. Vanaf september ga ik op woensdagavond de kinderen die in de winter gaan crossen voorbereiden op die wedstrijden. Looptraining dus. Bruno kon er vandaag niet zijn en ik had voorgesteld om mee in te springen naast de andere jeugdtrainers. De opwarming gebeurde in groep maar daarna werd de bende opgesplitst. Ik kreeg de 'lopers' mee. Acht jongens en één meisje. Onder die acht jongens ook onze Noah, de kleinste van de hoop, die absoluut bij mij wilde trainen. (Moon was er niet bij want hij was op een feestje!) Eerste deel werd een parcours in de grote speeltuin, waarbij er heuveltjes en hindernissen dienen te worden overwonnen. Geen wedstrijd had ik gezegd maar je kan zo'n jonge veulens natuurlijk niet intomen, zeker niet in het begin van een training. Ik liet ze om beurten starten met een aantal seconden tussen. Noah vertrok als eerste en demonstreerde al meteen zijn aangeboren aanleg voor valsspelen. Tweemaal een kortere weg weerhield Jitse er niettemin van om Noah in te halen, waarop die natuurlijk begon te mokken en te brullen van: je mag me niet inhalen. En gelijk had hij want ik had gezegd dat het geen wedstrijd was en er gewoon tempo moest worden gelopen. (Valsspelen mocht ook niet fluisterde ik in zijn oor!) Bij de tweede poging ging het beter. Ik had Noah meteen een dubbele voorsprong gegeven waardoor alles nu piekfijn verliep. Na het eerste onderdeel en het nodige uithijgen trokken we naar de piste. Daar waren ook de anderen bezig, één groep op het gras en de groep van Karolien aan de verspringbak. ik stelde aflossingen voor en dat werd op gejuich onthaald. De drie grote jongens zagen zich al meteen in dezelfde ploeg maar ik stelde ze meteen maar teleur door ze alledrie tot kapitein te bevorderen. Drie ploegen van drie namen het tegen elkaar op. Eerst door elk om beurt een dertig meter te spurten, rond een kegel te draaien en terug te lopen en de hand van de volgende loper aan te tikken. Ik wisselde telkens de ploegen zodat iedereen wel eens won. Daarna werd het tijd om af te lossen met de stokken. We oefenden eerst wat op de wissels waarna we twee wedstrijdjes hielden over zo'n 150 m. De drie kleinste lopers liepen als eerste zo'n 25m, daarna volgde nog een 25m en de drie groten konden het uitvechten in de rechte lijn. Die vonden dat duidelijk heerlijk. Ze hadden er zelfs hun spikes voor aangetrokken. Om te eindigen zouden we nog een driehonderd lopen. De bedoeling was om een tiental meter in banen te lopen en pas dan naar de koord te komen. Kwestie de kleintjes niet door te groten te laten verpletteren. Nathan perste er alles uit en kwam als duidelijke winnaar over de streep. En Noah, die was belange niet laatste tot zijn grote voldoening. Loslopen deden we nog samen, de kleinste vooraan en toen was het tijd om te drinken. Het uurtje was voorbijgevlogen. Time flies when you're having fun! Toen moest ik er nog aan beginnen. Gelukkig was het maar wat loslopen, versnellingen en één tweehonderd lekker rollen. Morgen is het menens. Op naar de Flanders Cup.
Standard heeft het niet gehaald, spijtig, maar met zo'n ploeg worden de Luikenaars wel weer kampioen. Gisterenavond na de match zag ik nog het nieuws en weerbericht op TV. Het zou weer geen al te mooie dag worden maar ik nam me toch voor om op uitstap te trekken met de jongens. Vanmorgen zat ik, nadat Hilde was vertrokken om te gaan werken, slurpend aan een kop koffie in een toeristische brochure van Wallonië te bladeren en mijn aandacht werd getrokken door een plekje in het hart van de Ardennen. Tegelijkertijd een museum van de 'Slag van de Ardennen', een kasteel (mét spook) en een dierenpark. Dat stadje zou het worden: La Roche en Ardenne. Niet meteen dichtbij natuurlijk. Ondertussen waren Moon en Noah wakker en ik moest ze niet overtuigen. In een mum van tijd stonden ze klaar om te vertrekken. Na een korte halte bij de bakker (ontbijt in de wagen ipv ontbijt aan bed) ging het richting E-19, E-40 om na Luik de E-25 richting Luxemburg op te draaien. Een uur en vijfenveertig minuten later doken we van het plateau der hoge venen richting Ourthevallei om beneden mijn wagen te parkeren naast een achtergebleven 'Sherman'-tank. We verkenden het pittoreske stadje te voet en besloten om eerst naar het museum te gaan. Drie kwartier bleven we er binnen. Leuke diorama's en decors maar tegelijkertijd een beetje akelig. Ondertussen had iedereen honger en kozen we één van de terrasjes uit. Na de korte maar bevredigende lunchstop trokken we richting kasteel. De weg naar boven was héél stijl en na een tijdje begon mijn achillespees een beetje te morren. Gelukkig neem ik geen deel aan bergoploopwedstrijden. Het slot is niet meer dan een opgekuiste ruine. Toen het indertijd verlaten werd gingen de plaatselijke bewoners aan het plunderen en al wat kon gebruikt worden verdween. Alleen de stenen bleven over en dan nog, hoeveel huizen zijn er na de oorlog wel niet heropgebouwd met kasteelstenen. Eind 1944 werd de stad namelijk bijna volledig verwoest door Amerikaanse bombardementen. Er zou ook een spook wonen zei de brochure maar toen ik zag dat Noah dat nogal letterlijk begon te nemen en dat zijn broer alles behalve inspanningen deed om dat te ontkrachten ben ik maar snel van onderwerp veranderd. 'Zullen we naar het dierenpark gaan', vroeg ik? Voor we het wisten zaten we alweer in de auto. Ondertussen was de Ourthe bezaait met kano's die van hun tocht thuiskwamen. 'Dat wil ik ook doen', riep Nootje. Volgend jaar als je kan zwemmen! Het dierenpark was niet indrukwekkend maar bezat een leuke en interessante dierencollectie, gaande van de lynx over de wolf, het everzwijn, de wasbeer, alle soorten herten en een heleboel kleinere dieren. Als je naast Planckendael woont ben je verwend natuurlijk en ik vreesde een beetje een blaséreactie vanwege mijn twee ketten maar niets van hoor. Het park was aangelegd op de flank van de berg en was één lange wandeling door het bos. Alle dieren hadden een ruim verblijf én je zag ze heel goed. De wolven waren minder schuw dan in Planckendael en de meeste dieren kon je héél dicht benaderen. Moon voelde zich in zijn sas en leefde zich volledig uit in zijn rol van natuurfotograaf. En Noah bleef maar herhalen dat de lynx zijn lievelingsdier is, samen met de jaguar, de sabeltandtijger, de giraf, de buffel, da bizon, de vos, de schildpad, enz... enz... Na een ijsje en de speeltuin was het tijd om huiswaarts te keren. Moon had vanavond ook nog voetbaltraining. En ik, ik heb niet gelopen. Het was vandaag mijn rustdag. Tiens, waarom heb ik dan overal pijn?
Het is toch maar een rotzomer. Volgens mamy (mijn moeder) is de zomer eindelijk in aantocht en zou het vanaf volgende week schitterend weer worden. Natuurlijk, net wanneer de kinderen opnieuw naar school moeten en de meeste ouders weer gaan werken. Hou twee wilde kinderen maar bezig wanneer je er twee weken mee thuis bent. Je kan ook niet elke dag een uitstap plannen en de hele dag voor TV is geen optie. Gelukkig heb ik heel wat werk in de tuin, want buiten zitten is toch beter dan binnen zitten voor Moon en Noah. Spijtig genoeg is hun werkijver eerder beperkt en moet ik het meeste werk alleen doen. Bij het koken krijg ik wel veel hulp, soms meer dan me lief is maar hulp weiger je naturlijk niet. Zo vindt Noah het enig om witte saus te mengen. Hij rommelde vandaag eerst een hele tijd in zijn speelgoedkeukentje en haalde dan plots zijn koksmuts boven. Zo is Noah wel, een grote comediant die zich om de haverklap verkleedt om zich beter in zijn rol te kunnen inleven. Ook vandaag dus. Koksmuts op het hoofd en maar roeren. En de saus was nog gelukt en bovendien lekker ook. Rond acht uur trok ik mijn loopschoenen aan en trok ik onder een steeds dreigender wordende lucht naar het Vrijbroekpark. Het begon pas te regenen toen ik reeds opnieuw naar huis reed. Er was een massa volk aanwezig in het park. Woensdag start-to-rundag, woensdag nordicwalkingday, woensdag start-to-tennisdag en ga zo maar verder. Die Nordic-walkingrage heeft wel iets surrealistisch. Een hele rij mensen die met een skistok in elke hand gewoon een voetbalveld over en weer stappen. Na elke oversteek geeft de expert een hele uitleg. Je moet namelijk een goede coördinatie hebben om te nordicwalken. En een uitstekende conditie want van de manier waarop die stokken bij de meesten maar liggen te hangen leid ik af dat die wel een ton moeten wegen. Eentje had zelfs een keffertje bij om te trekken. Nordic-Trekking heet dat! Met de begeleider erbij brachten de meesten het er nog goed van af. Heel anders was het vorig WE toen ik enkele NWers kruiste die zaten te slenteren en hun stokken maar wat voorttrokken. Ik dacht toen: 'komaan, laat die stokken toch thuis'. Ieder zijn sport, maar deze is écht niet aan mij besteed. Ik hield het vandaag bij een half uurtje recuperatielopen. Daarna stretchen en mijn vier versnellingen. Het werd al donker toen ik onder de bomen kwam aangespurt. Ik botste bijna met de groep NWers die uit een zijwegje plots voor me opdaagden. Eén van hen liet zelfs een gil ontsnappen en de keffer begon, wat dacht je, te keffen. Stel je voor dat ik niet kan ontwijken, dan titelt GVA, editie Mechelen-Lier tussen de 'faits divers': Loper gespiest door Skistok en levend opgegeten door losgeslagen hond in Vrijbroekpark. Gelukkig kwam het niet zo ver en kijk ik nu al schrijvend naar een leuke match tussen de Reds en de Rouches. Ik ben Anderlechtsupporter maar moet wel toegeven, goed ploegske daar in Luik. Hopelijk scoren ze...
We hebben vandaag weer hard getraind. Ik had een licht gerechtje verwacht, enkele tweehonderden misschien, want zaterdag loop ik een wedstrijd. Het werden drie series van drie driehonderden. Amai mijn oude botten. Allen in 48-49 seconden waren uitstekende tijden gezien de geringe recuperatie. Honderd nietige jogmeters tussen de driehonderden in laten je maar juist de tijd om opnieuw naar adem te happen. Na de laatste 300 had ik het gevoel dat ik volledig kapot zat. NO PAIN NO GAIN! Gelukkig recupereer ik momenteel geweldig snel en enkele minuten later stond ik alweer fris en monter bij de anderen. Kjell moest 15 driehonderden voor zijn rekening nemen, verdeeld in drie series van vijf. Ook hij moest er even bij gaan liggen na zijn laatste meters. Uitgetelt op de tartanpiste heet dat dan. NO PAIN NO GAIN! De spurtende zusjes An en Nathalie werden door hun coach Johan ook tot het uiterste gedreven. Zij stonden na hun training eveneens uit te hijgen langs de piste. NO PAIN NO GAIN! Ik zie dat graag, atleten die hun grenzen aftasten, op zoek naar dat procentje winst, die honderdste van een seconde, die luttele centimeter. Het kan geen toeval zijn dat diegenen die zich willen geven, diep kunnen gaan op training en zich ook continu in vraag durven te stellen ook de beste resultaten behalen en zullen behalen. Hard werken en kunnen afzien is het geheime recept. Er is geen andere weg. NO PAIN NO GAIN!
Maandagavond in het Vrijbroekpark. Ewoud,Kjell en ik hebben er afgesproken om onze duurloop samen af te werken. Ik kan momenteel alleen maar 's avonds en ook Ewoud verkiest om laat te trainen wegens studieverplichtingen. Kjell traint tweemaal daags en laat ook best wat uurtjes tussen zijn beide loopsessies. Vandaar dat we alledrie om acht uur afgesproken hadden in het park. Kjell die de langste duurloop moest doen was al een half uurtje bezig toen Ewoud en ik inpikten. Drie rondjes, aan een gemiddelde van 13,5 per uur en al babbelend, dat vliegt zo voorbij en dan denk ik niet te veel na over mijn pijnlijke enkel en de komende operatie aan de lies. Ik ben vandaag langsgeweest bij de huisarts en die stuurt me nu naar een specialist voor een echografie; Die echo zal de enst van mijn scheur bepalen maar een operatie zit er wel aan te komen. Ik ga proberen een afspraak te maken zo snel mogelijk na het KVV. In principe volgt dan toch een rustperiode en dan verlies ik niet te veel. De winter wordt voor mij een belangrijke schakel in de voorbereiding van mijn belangrijke zomerseizoen 2009. Ik word in mei 50 en ben nu stilaan reeds mijn programma aan het uitzetten. Maar eerst nog goed proberen te lopen op de laatste vier wedstrijden van dit zomerseizoen. Te beginnen met de Flanders Cup van aanstaande zaterdag in Merksem. Ik loop er om 22.00 uur en Kjell een goed uur later. Moon wil graag mee maar dat zal niet lukken vrees ik, zo kort bij de aanvang van het nieuwe schooljaar.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
