Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
11-01-2009
Ice, ice, baby...
Er zijn in België al zo weinig echte winterdagen dat je zo'n buitenkans niet mag laten voorbijgaan. Na het middageten haalde ik de slee uit de kelder en vertrokken Moon, Noah en ik richting Vrijbroekpark. Onderweg pikten we nog Stephanie op, één van Moon's beste vriendinnen. Zij is net van school veranderd en Moon vond dit een uitstekende gelegenheid om nog eens wat tijd samen door te brengen. Het was een drukte van jewelste aan de vijvers. Op de grote mocht geschaatst worden en de kleine, eigenlijk een grote gracht, was het decor van allerlei capriolen, sleetoestanden, schuifpartijen en botsingen zonder erg. Moon en Noah lieten zich niet kennen en vlogen meteen het ijs op. Onvoorstelbaar hoe zo'n kinderen zich op het ijs meteen op hun gemak voelen. Noah die altijd bij hoog en bij laag beweert dat hij kan schaatsen terwijl hij dat nog nooit heeft gedaan bewees me dat ik niet aan hem mag twijfelen. Op zijn bottinekes schoof hij verder. Hij viel ook ongelooflijk veel maar altijd met een grote smile. Toen ze wat verder op enkele vrienden stootten was het hek van de dam. Op een recht stukje ijs werd het een opeenvolging van 'glissades', op de buik, op de poep, met zijn tweeën, met zijn vieren... Toen ik Moon hoorde roepen: 'kom, we spelen bowling en Noah is de kegel', heb ik even moeten ingrijpen maar er zijn uiteindelijk geen ongelukken gebeurd. Toen ik zei dat we naar huis gingen was er wat gemor maar ik herinnerde de mannen aan onze afspraak. Ik wilde thuis zijn om de laatste twee rondes van het BK veldrijden te zien. Doorgaans wordt zo'n kampioenschap slechts op het einde beslecht en vandaag was het bloedstollender dan ooit. Je zal maar een supporter van Niels Albert zijn en hem zo zien stranden. Ik blijf er echter bij, de beste heeft gevonden. Ik zeg dat niet alleen vanuit mijn positie van fanatieke fan maar in de overtuiging dat het met een pechloze Albert voor Sven gemakkelijker koersen en de uitslag identiek zou zijn geweest. Door onze ijsuitstap had ik wel de Crosscup van Hulshout gemist en ik keek dus uit naar 'Sportweekend op Eén'. My God! Geen enkel beeldverslag van de vrouwenwedstrijd die gewonnen is door Belete (Dewelke werd er niet bij verteld, zouden ze daar weten dat er twee zijn?) voor de afscheidnemende Dejaeghere. (Had die ook niet een item in het nieuws verdiend?) Van de mannenwedstrijd nog geen dertig seconden. Ik wilde nochtans graag winnaar Willem Van Hoof echt aan het werk zien. Zo'n sierlijke loper. Ik ben echt blij dat hij gewonnen heeft. Er was wel een lang verslag van de match Brugge-Roeselare, gevolgd door nutteloze interviews met mensen die niets te zeggen hadden en Engels voetbal en stoeiende Standardspelers in een zwembad en... en... en... mijn atletiekhart bloedt!
Ik had de hele week nochtans de indruk dat ik niet trainde zoals het moest en toch voelde ik me dag na dag lomer en vermoeider worden. Ook kleine kwaaltjes staken door het in de sneeuw lopen de kop op. Ook bij Kjell, samen met vader Patrick vandaag mijn enige gezel in het rozenpark, trok het in heel zijn lijf. Bij hem situeert het kwade zich in de hamstrings, bij mij zijn het de adductoren en quadriceps die fel te lijden hebben. We probeerden er dan maar het beste van te maken. Aanvankelijk leek ons dat niet zo moeilijk want het park baadde in een heerlijke winterzon. Het was net of er een vuurtje op ons aangezicht scheen. Heerlijk! Na de opwarming, één grote ronde Vrijbroekpark volgden de stretching en de versnellingen in de rozentuin. We hadden allebei onze crossspikes mee en ze kwamen van pas. Bij de versnellingen had ik nog de indruk te schuiven maar bij de eigenlijke training had ik geen tijd om daar last van te hebben. We liepen 600en. In de sneeuw en op het ijs, het was geen lachertje. Toch begonnen we er furieus aan, Kjell op kop want vanaf deze afstand is hij 'God' en word ik tot engel of zo gedegradeerd. We liepen de eerste in 1.44. Gezien de omstandigheden was dit een uitstekende chrono. Ik was diep moeten gaan en het was net of ik mijn longen niet kon gevuld krijgen door de koude. De tweede liepen we nog sneller, in 1.43 of zo. Daarna mocht ik drie minuten rusten terwijl Kjell er nog een derde deed. (Ik liep series van twee en hij series van drie.) Mijn derde moest ik dus alleen lopen terwijl Kjell mocht rusten. Ik vertrok en voelde meteen dat het zwaar zou zijn. Het was net of ik mijn gebruikelijke foulée niet kon trekken. Ik liep mijn longen letterlijk uit mijn lijf en voelde dat ik de met de limiet flirtte. Ik verwachtte dat mijn tijd minder zou zijn want ik had zo afgezien maar klokte in 1.43. Ik kon het niet geloven en toen ik tegen Magda zei dat het niet kon antwoordde ze lakoniek: 'dan is het geen goede chronometer maar ik heb die wel van jou gekregen. De tijd klopte dus wel. Ondertussen mocht ik(moest ik!) al opnieuw starten, ditmaal met Kjell. Ojee, ik voelde meteen dat het fout zat. Totaal verzuurd probeerde ik aan te klampen maar na 200m had ik al geen kracht meer. Ik kon ook niet diep genoeg ademen en ik liet een kleine kloof vallen. Op karakter ging ik door en na 400m riep ik dat het over was. Kjell moedigde me aan met een soort kreet waarin ik alleen mijn naam herkende. Hij kwam uit in 1.46 of zo en ik in 1.55. Amai, het was zo confronterend. (Ik voelde zelfs wat schaamte.) Het was voor mij het duidelijkste bewijs dat ik meer loop op souplesse dan op kracht. Maar kom, de chrono's waren redelijk, zelfs die laatste maar de stelregel is dat je de laatste even snel moet kunnen lopen als de eerste om goed te hebben getraind. Zo stikkapot als ik zat, zo snel was ik echter gerecupereerd. Terwijl Kjell er nog enkele mocht afzien had ik een leuke babbel met chirurg Peter die naast Magda ook nog de helft van mijn lopende kennissen in zijn patiëntenbestand heeft zitten. Lopen is gezond zeggen ze. Kjell liep ook zijn laatste nog rond de 1.45 en zat er ook helemaal door. We waren allebei tevreden dat ook de andere stikkapot zat. Het lag meer aan de omstandigheden dan aan iets anders. Conditioneel zitten we allebei goed maar deze sneeuwweek belast lijf en hoofd meer dan wenselijk is. Ik hoop dat de dooi nu maar snel wordt ingezet. Vandaag liep Kim in Hechtel een selectieproef voor de interland in het oriëntatielopen. Zij had duidelijk minder last van de sneeuw. De eerste drie selecteren zich en Kim werd tweede. Door deze prachtprestatie mag ze binnenkort ons land gaan vertegenwoordigen in Engeland. Proficiat!
Linet Masai heet ze, 19 jaar oud en afkomstig uit Kenia. Deze namiddag kon je de Cross van Edinburg live volgen op de BBC (met formidabele commentaar én interviews afegenomen door Jonathan Edwards)en de vrouwenwedstrijd werd er door haar gewonnen door. Aanvankelijk verschuilde ze zich in het kopgroepje maar half wedstrijd plaatste ze één enkele versnelling en liep daarmee iedereen in de vernieling. Jawadde, zo'n machtsvertoon. Met haar ellenlange benen trok ze zowat dé perfecte foulée. Toen Kjell en ik rond de vieren aan onze duurloop begonnen in het Vrijbroekpark was dat hét gespreksonderwerp. Kjell wilde ze koppelen aan 'de lange Hans' van Duffel maar ik vond dat zonde. Ze is véél te goed, te mooi maar vooral te snel voor onze Hans. Als er een lange loper is die ik nooit heb begrepen, dan is dat Hans Janssens wel. Hebben ze die jongen nooit uitgelegd wat een foulée is. Die gast is zo'n twee meter maar neemt de passen van iemand van een meter zeventig of zo. Zonde toch? Enfin, na de vrouwen was het op de BBC de beurt aan de mannen. In de kopgroep van tien zat er maar één blanke, Europees kampioen Sergei Lebet. Die moest halfweg passen en alle Afrikanen liepen hem op een aan de vernedering grenzende achterstand. Dat zegt veel over de waarde van de europese lopers in het algemeen. Over het niveau van de Belgische lopers zullen we dan maar zwijgen. Onze training was vandaag gezellig, niet alleen door onze babbel maar ook door de sfeer in het park. Honderden schaatsers waren op en naast het ijs. Het was alleen moeilijk om door de file aan het jeneverkraam te geraken. Maar dat namen we er maar bij. Na veertig minuten hield ik het voor bekeken en trok Kjell alleen verder. Ik deed nog mijn lenigheidsoefeningen en mijn versnellingen en trok huiswaarts. Morgen is het verzamelen geblazen in de rozentuin. We zullen verre van volledig zijn. Ewoud zet de eindspurt naar zijn examens dezer dagen liever in van achter zijn boeken, Sarah zien we ook pas na haar examens terug, Stefan moet rusten en Kim loopt een wedstrijd. Jasper komt misschien en Tom eveneens maar als die niet opdagen zijn Kjell en ik weer op mekaar aangewezen. Maar geen nood, we hebben nog wat stof voor discussie. De benen van Linet Masai?
Ik loop nu zo'n zeven jaar en vooral in de beginperiode had ik geregeld last van kleine kwetsuren. Daardoor heb ik voor bijna elk deel van mijn lichaam wel één of ander verband. Ik trok dus vandaag voor de training een steunverband rond mijn rechterbovenbeen ter ondersteuning van mijn getormenteerde adductoren. Vanavond was ons groepje een viertal maar enkel Kim, Kjell en ik gingen weerstand trainen. Jasper had door het studeren de hele week nog niet kunnen trainen en ging duurlopen. We vertrokken dus gedrieën voor de opwarming. Ik was maar wat blij mijn 'buddies' terug te hebben, zelfs tijdelijk, want Kjell zit morgenvroeg al opnieuw in zijn boeken en Kim in Heverlee, haar nieuwe thuis. Magda had terwijl wij opwarmden een strook uitgezocht waar we konden lopen want de piste was vrij onbeloopbaar. Een lange strook op weg naar de uitgang werd ons occasioneel decor. Enkele auto's hadden de sneeuw er wat aangedrukt waardoor je zonder gevaar wat snelheid kon ontwikkelen. We liepen 15 keer 150m en jogden elke keer dezelfde afstand terug. Magda had mij er slechts 10 voorgeschreven maar ik liep letterlijk over van de energie en dus liep ik er maar evenveel als Kim en Kjell. Tijdens het lopen konden we wat bijpraten want we hadden elkaar de laatste week niet veel gezien en dat zijn we niet gewoon, hahaha. Ook Moon en Noah waren op de training. Noah heeft een nieuw truukje om aan bepaalde spelletjes te ontsnappen. Plots was hij het beu en als excuus vond hij niet beter dan te zeggen dat hij koude voeten had en dus ging hij vijf minuten binnen zitten. Het kan nu wel zijn dat hij echt kou had want het vroor er min acht graden. Zelf had ik geen last van die kou. Ik had wel vijf lagen over elkaar aan, dat helpt. Mijn 15 keer 150 liepen lekker. Door het verband ondervond ik nagenoeg geen last, de ondergrond was vlak en dus haalden we alledrie het einde zonder kleerscheuren. Morgen ga ik op soldenjacht en een half uurtje lopen. Zondag is de afspraak in het Vrijbroekpark mét spikes. Die was ik vandaag vergeten. Kjell had er wel aan gedacht en hij ondervond weinig last van de bevroren grond. Was er trouwens geen dooi voorzien voor dit WE. Ik hoop van wel want dan wordt het BK cross in Ruddervoorde een zwaardere wedstrijd en heeft mijn held Sven Nys nog meer kans om te winnen. Zal ik een kaarsje branden of niet? Toch misschien niet want als het dooit wordt het zondag ook voor Kim zwaarder. Zij loopt in Hechtel haar zoveelste Oriëntatiewedstrijd. Een belangrijke want Kim kan er een selectie voor Engeland afdwingen. Het zal haar wel lukken, ik twijfel daar geen seconde aan!
De sneeuw is minder en minder goed beloopbaar. Vooral voor fragiele mannen als ik wordt het zelfs gevaarlijk. Koppig als ik ben weet ik echter van geen ophouden en dus zat ik deze middag toertjes te lopen op de bevroren paden van het park van Machelen. De wegen lagen er echt wel slecht bij. Door de aanhoudende vorst was de sneeuw bevroren en zo oneffen dat ik op de duur overal zeer begon te krijgen. Maandag was ik in de verse sneeuw even uitgeschoven en had daarbij een lichte pijnscheut ervaren aan de adductoren van mijn rechterbeen. Door dinsdag, gisteren en vandaag over de bevroren en oneffen bodem te scheren ben ik die plek natuurlijk nog meer gaan belasten. Het gevolg is een beginnende contractuur. Ik zal morgen moeten oppassen. Ik heb nog een steunverband voor het bovenbeen en zal dat morgen maar dragen. Echte snelheidstraining zal er volgens mij wel niet inzitten, tenzij de dooi ineens voor een radicale ommekeer zorgt. Mijn volgende wedstrijd (ook een 800m) is gepland op 31 januari in Gent. Kjell vertelde me dat zijn examens dan gedaan zijn en dat hij het nog zou zien zitten om mee te lopen op die 800 in Gent. We moeten er dan nog wel iets op vinden teneinde eventueel in dezelfde reeks te kunnen starten. Ik zou het leuk vinden want in competitie hebben we nog nooit samen gelopen. Zelf sta ik wat voor op mijn planning want in principe ging ik daar het BR aanvallen. Misschien zit een lichte verbetering er nog wel in. Daarna is het doortrainen en pieken naar het BK van eind februari. Na het BK komt de rustperiode en daarna herbegint alles. De mallemolen van het... lopen!
Ook vandaag was een ondergesneeuwde Nekker het decor van onze avondtraining. Het was bijna twee weken geleden dat ik nog een echte rustdag had en dus beperkte ik mijn loopactiviteit tot trainen met mijn jonge atleetjes. De opkomst was door het koude weer vandaag uitzonderlijk laag. Drie trainers, Bruno, Loni en ik, tien kinderen waaronder Moon en Noah en nog twee atleten waaronder Veerle Dewolf, op vakantie in België. Veerle zit sinds nu bijna een jaar in Congo. Ze vertrekt binnen enkele dagen terug naar Afrika maar vanaf de lente is ze definitief terug in Mechelen. Haar atletengroep zal blij zijn hun coach te recupereren. We hebben de kinderen in twee groepen verdeeld. Ik nam Eline, Julie, Jo, Thijs en Moon mee. We vertrokken voor een originele duurloop van een twintigtal minuten door de Nekker. Deze keer volgden we de paden niet maar liepen dwars over de vlakten, het strand en zelfs heuvels waar we anders niet kunnen komen maar die plots door het dichte sneeuwtapijt prima beloopbaar waren. Daarna deden we wat diagonalen op het centrale oefenveld. De volgende oefening was het lopen met hoger opgeheven knieën. Om later een mooie foulée te hebben (niet iedereen wordt daarmee geboren) bestaan er inderdaad enkele truukjes. Ook het juist uitvoeren van versnellingen werd nog even geoefend. Niet gemakkelijk voor zo'n jonge welpen die versnellen al rap verwarren met spurten. Na het uitlopen volgde nog één groot sneeuwballengevecht waarvan ik één van de grootste slachtoffers werd. Ook Noah was daarbij betrokken maar het eindigde voor hem in één grote huilbui. Toen ik hem vroeg wat er scheelde antwoordde hij dat niemand naar hem luisterde. Hij wilde absoluut een sneeuwballengevecht in twee kampen: Moon, Jo, Thijs en hem zelf tegen de meisjes. Niemand had dus geluisterd en ik had de grootste moeite om hem te troosten. Hij was ook heel moe want deze namiddag was hij al gaan zwemmen. Ook Moon was deze namiddag heel actief geweest. Het verjaardagsfeestje van Michiel, één van zijn beste vriendjes, had plaatsgevonden op de schaatsbaan in Leest. Ze zullen allebei goed slapen.
Waarschijnlijk waren diegenen die vanavond dapper de kou, de sneeuw én de mist trotseerden reeds gek verklaard door hun partner, moeder, vader of kind. Toch waren ze daar toch maar weer, de die-hards van RAM. Een tiental kinderen en twee van hun trainers, Bruno en Loni, Johan en al zijn vrouwelijke spurters en voor de Magda-clan, Tom, Ewoud, Bart Moons en ikzelf. We warmden een twintig minuutjes op, fladderend over een ongerept sneeuwtapijt waar alleen konijnensporen wezen op enig leven. Het kraakte onder onze voeten maar het was best aangenaam. In het begin had ik vreselijk kou aan mijn vingertoppen maar tegen dat we aan de piste stopten voor onze lenigheidoefeningen had ik overal aangenaam warm, en dat ondanks de 8 graden onder nul. Het was te koud et te gevaarlijk om ons aan te explosieve dingen te wagen en dus opteerde Magda voor een zestal rondes op de ondergesneeuwd piste met versnellingen in de rechte lijn. Het liep niet gemakkelijk want er was ondertussen duidelijk al wat gelopen op de piste waardoor de aanvriezende sneeuw voor een heel oneffen ondergrond zorgde. De gevolgen lieten niet lang op zich wachten want mijn beide knieën begonnen te protesteren. Bart stopte zelfs vroeger met krampen. Aangenaam was die oefening niet maar we hebben getraind en dat is nog altijd beter dan niets doen. De mist was ondertussen zo dik geworden dat je geen tien meter ver meer zag. Bij elke doortocht was het raden waar Magda zich bevond want door de kou bleef ze niet staan en liep ze in tegengestelde richting. Gelukkig werkte de enorme verlichting van de Nekker op volle kracht zodat we tenminste zagen waar we onze voeten moesten plaatsen. Toen we stopten zagen we er uit als ijsmannetjes. De mist was op onze haren, baard, neus en kleren gaan aanvriezen. Tom, Bart en Ewoud droegen net een pruik. Het was een grappig zicht. Tot mijn grote spijt had ik deze keer geen fototoestel in mijn rugzak. Even later was ik blij dat ik mijn wagen kon loskrijgen uit de ondergesneeuwde binnenparking. Ik was uitzonderlijk kunnen binnenrijden dankzij de kaart van Magda die ik bij haar thuis was gaan oppikken. Halverwege de weg naar de piste ondervond ik reeds dat het niet zo'n best idee was om in zo'n omstandigheden binnen te rijden maar het was te laat. Gelukkig kon ik later dus opnieuw vertrekken. Morgen parkeer ik me wel op de hoofdparking! Ik kreeg net een mail van Stefan Lauwens, onze zondagse trainingsgezel uit de RAM-kern van Kapelle. Ook hij heeft de laatste tijd last van de rug en onderzoek heeft uitgewezen dat een nekwervel geblokkeerd zit met uitstraling naar de rug tot gevolg. Spierontspanners en verplichte rust zouden moeten helpen. Stilvallen, net nu het voor hem weer echt goed begon te draaien is niet leuk maar ook niet dramatisch. Zolang de rustperiode enigszins beperkt blijft kan je heel snel terugkomen. Daarenboven denk ik persoonlijk dat Stefan net als ik ook meer een zomerloper is. Tijd zat dus. Geduld is het geheim van elke come-back... Is dat nu een gezegde?
Het was wel even schrikken vanmorgen toen Vlaanderen bij het ontwaken volledig was ondergesneeuwd. Wie niet per sé buiten moest kon beter thuisblijven werd er op de radio gezegd maar dat is niet zo gemakkelijk natuurlijk op een maandag. Ik had drie kwartier nodig om de school van de kinderen in Hombeek te bereiken. Daarna duurde het even lang om opnieuw thuis te geraken. Gelukkig kan ik van thuis uit werken. Het digitaal tijdperk heeft het voor sommige beroepen wel wat gemakkelijker gemaakt dan vroeger. Je sluit je via een beveiligd systeem (en langs het internet) aan op de bedrijfsserver en je bent vertrokken. Het is niet zo gemakkelijk en gezellig als op de redactie omdat interactie met collega's nodig is maar nood breekt wet. Soms kom je voor dubbele verrassingen te staan zoals vanmorgen toen plots ook nog eens de elektriciteit volledig uitviel. Later op het nieuws hoorde en zag ik dat de oorzaak aan een panne in een hoogspanningscabine in Muizen lag. Eer uurtje heeft het geduurd en ik heb van dat oponthoud gebruik gemaakt om mijn duurloopje te gaan doen. Een half uur door de sneeuw, het is eens wat anders. Last van kou heb ik niet gehad en de sneeuw lag tussen de velden nog als een mooi dik tapijt, zacht en goed beloopbaar. Het voordeel aan zo'n sneeuw is, in tegenstelling tot regen of ijs of dooi, dat het aan je schoenen plakt maar niet doordringt. Ik had bij het thuiskomen zelfs geen natte voeten. Onderweg heb ik nog eens het afgelopen WE kunnen overlopen. Het PK Indoor was voor onze club weer een schot in de roos met maar liefst 14 titels, 5 zilveren en 2 bronzen medailles. Veel grote clubs kunnen zo'n resultaten zelfs niet voorleggen. Schitterend toch! Sportief zijn we met onze club goed bezig. Organisatorisch lijkt RAM echter op een keerpunt te zijn gekomen. Een deel van de oude garde denkt aan afhaken en volgens de geruchten en boodschappen in het recentste clubblad is vers bloed in het bestuur meer dan noodzakelijk voor het voortbestaan van RAM. Ikzelf twijfel om de stap te zetten. Dit jaar is voor mij waarschijnlijk het belangrijkste uit mijn loopcarrière en ik investeer al zoveel tijd in mijn sport dat ik niet zeker weet of ik het er nog kan bijnemen. Aan de andere kant vind ik het bijna mijn plicht om mijn verantwoordelijkheid op te nemen en er mee voor te zorgen dat onze mooie club nog een toekomst heeft. Als er onder jullie blogbezoekers nog mensen zijn die twijfelen, laat het me dan aub weten. Misschien dat samen de stap gemakkelijker kan worden gezet.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
