Vandaag trokken we naar de cross van Booischot. Gisteren was er nog enige twijfel omeen dat Moon zich wat ziekjes voelde (zwaar verkouden) en last had van een zere rug tengevolge van te ijverig touwtjesspringen op school. Moon kent soms geen grenzen, hé. Vanmorgen scheen de zon en dus besloten we maar te gaan. Ook Noah had beslist om deze keer wel te lopen. We reden over Mechelen, pikten Bruno op en reden richting AVZK. Bruno verzorgde de opwarming van Noah, onze enige aanwezige benjamin. Dan volgde de start. Noah vertrok als een raket en kon zich de hele wedstrijd mooi vooraan handhaven. Op het einde spurtte hij zich zelfs naar een prachtige derde plaats. Zijn eerste échte atletiekmedaille ooit. Het deed hem duidelijk deugd want hij glunderde op het podium. Zou dat nu het gevolg zijn van die twee trainingetjes met de groteren?

Na Noah kwam onze Moon in aktie met de andere musketiers, Brent en Thijs. Moon had duidelijk last van zijn kwaaltjes want na de aankomst kon hij amper genieten van zijn vijfde plaats. Pijn aan de rug en amper kunnen ademen waren de spelbrekers. Ik voelde me plots heel schuldig. Tenslotte had ik voorgesteld om toch te lopen.

Nadat Eline alweer een tweede plaats had versierd trok ik in afwachting van de dameswedstrijd zelf mijn loopplunje aan. Ik had nog een training af te werken en de piste van AVZK stond daar letterlijk op mij te wachten. Ik had me in de vestiaires omgekleed en het werd me duidelijk dt dit een gemeentelijke sporthal was en dat AVZK waarschijnlijk geen energiefactuur moet betalen. Het was daar om te stikken. Ik warmde eerst twintig minuten op en liep vier versnellingen met de wind mee. De zon was plots verdwenen en een vrij sterke wind was opgestaan, waarschijnlijk speciaal om mij te pesten. Op het programma stonden twee series van twee maal 500 met telkens maar 100m rust tussen. Tussen de series mocht ik drie minuten bekomen. Het was de allereerste keer sinds het hernemen van mijn trainingen dat ik zo’n lange intervals moest doen. Ik wist niet goed waar ik me aan moest verwachten. Daarenboven had ik deze week wat last van stijve kuiten gehad. Bruno was me komen vervoegen en ging de tijd opnemen. De eerste klokte ik in 1’23” en een beetje. Te snel wellicht. Ik was rap vertrokken maar met de wind tegen wat stil gevallen. Ik zei tegen Bruno dat ik dat geen vier keer zou kunnen, maar dat hoefde ook niet. De tweede was iets trager, 1’27. Daarna mocht ik rusten. Ondertussen was de dameswedstrijd gestart en stond Moon met het fototoestel in de aanslag langs het parcours zijn papa te vervangen. Ik opende mijn tweede serie met een behoorlijke 1’25 maar had in de laatste 150m, tegen de wind in, zodanig willen versnellen dat ik mijn rechterkuit wat had bezeerd. Uit voorzichtigeheid koos ik er voor om te passen voor de laatste 500. Ik ging nog wel uitlopen met Kjell na de dameswedstrijd. Daarin werd Kim alweer tweede na Stephanie de Croock. Voor de start had Kim nog gezegd dat er heel wat goede loopsters aanwezig waren. Ik had haar geantwoord dat dat perfect was. Een wedstrijd zoals Vilvoorde was leuk om te winnen maar niet echt een waardemeter. Ze was daar té sterk voor de concurrentie. Hier in Booischot zou ze weten waar ze staat en dat is dus kort bij de top. Volgens mij kan ze Provinciaal kampioene worden. Als ze gezond kan blijven tenminste. Duimen dus! Els streed wat verder voor een ereplaats maar ik weet niet hoeveelste ze is geworden. Het werd plots kouder en we vertrokken kort na de dameswedstrijd huiswaarts. 

13-12-2009 om 21:24 geschreven door André  

Schitterend wat Jeroen ‘d Hoedt op het Ek in Dublin heeft gepresteerd. Door de titel te pakken bevestigde hij al het goede dat van hem wordt verteld en geschreven. Hij won overigens met gemak en was na de wedstrijd bijzonder lucide tijdens het interview. Door het feit dat we de hele namiddag op de cross van Booischot zaten te bevriezen misten we natuurlijk de rechtstreekse uitzending van het EK. ‘We kijken wel naar Sportweekend’ had ik tegen Moon en Noah gezegd. De mannen zaten na hun warm bad in pyjama voor de buis te wachten op sportweekend. Het was even wachten maar toen kwam het.  Zo’n drie minuten lang genoten we van een heel kampioenschap. Het is een schande. Zelfs Moon die tenslotte nog maar tien is vond het grof dat het altijd maar voetbal moet zijn en dat er amper aandacht werd besteed aan de atletiek. ‘De beste EK-resultaten ooit’ werd gezegd en dan nog komt het slechts enkele minuten in beeld. Je kan stellen dat het rechtstreeks was uitgezonden in de namiddag maar beseffen ze bij de VRT niet dat de meeste atletiekliefhebbers ook aktief atletiek beleven. Of je nu zelf liep, iemand begeleidde of ging aanmoedigen, de meesten onder ons zaten gisteren niet in hun luie zetel maar ergens ten lande op de één af andere sportmanifestatie. Gelukkig is er de VRT en sportweekend denk je dan. Fout dus! Vanaf nu moet ik maar leren gebruik maken van mijn digicorder.

13-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren was het de wekelijkse snelheidstraining op de Nekker. Geen sprinttraining zoals de spurters die doen maar een spurttraining aangepast aan mijn leeftijd en aan mijn kunnen. Samen met Ewoud liep ik tien keer 150m met genoeg rust tussen om elke keer weer voluit te kunnen gaan. Deze snelle reeks ging al stukken beter dan vorige week toen ik voor het eerst na mijn stop aanknoopte met het spurten. Ik had wel spierpijn achteraf maar ik veronderstel dat dat normaal is.

Morgen gaan we naar de cross van Booischot. Eerst lopen Noah en Moon. Daarna kijken we nog naar enkele wedstrijden waaronder die van Eline, Kim en Els. Daarna zal ik mijn eigen training afwerken op de piste van AVZK. Die ligt naast het crossparcours.

Vandaag was het een rustige dag. We versierden de kerstboom en ik legde de laatste hand aan het clubblad van December. We keken ook naar de film ‘The Empire of the sun’ van Steven Spielberg. Daarin speelt een nog jong Christian Bale een Brits jongetje die de oorlog in een Japans gevangenenkamp doorbrengt. Na de film kropen Moon en Noah natuurlijk in de verkleedkoffers… See for yourself.

12-12-2009 om 22:46 geschreven door André  

Iedereen kent Eddy Merckx als de grootste wielrenner aller tijden. Ook als mens is Eddy groot. Bescheiden, hard werkend, met een groot hart en steeds de vriendelijkheid zelve. Anders is het gesteld met Roger De Vlaeminck. Reeds als atleet liep hij geregeld gefrustreerd rond. In de schaduw van de allergrootste leven en sporten is natuurlijk niet gemakkelijk voor iemand met het ego van De Vlaeminck. Ook nu nog is hij dus niet geleerd en blijft hij af en toe verbaal in het rond trappen. Slachtoffers zijn deze keer de veldrijders en in het bijzonder Sven Nys. Ik citeer: ‘Ik denk dat Nys gewoonweg geen supertopper is. Als het écht om de knikkers gaat, gaat hij ten onder aan de stress. Dat is ook de reden waarom hij nog maar één keer wereldkampioen is geworden. En als hij echt zo'n groot kampioen was, dan zou hij het ook op de weg hebben moeten waargemaakt. Maar wat heeft hij daar al meer laten zien dan ooit eens twintig minuten in de kijker te hebben gereden in Parijs-Roubaix? Ik moet ook nog altijd zien of Niels Albert het op de weg kan maken.’

Geef toe, het getuigt van een zwaar gebrek aan respect. Word volwassen Roger en face it: we worden allemaal oud en tijden veranderen. Niets zegt dat je nu nog de weg en het veld zou kunnen combineren, nu het wierennen veel gespecialiseerder en professioneler is geworden. Neem een voorbeeld aan Eddy die onlangs nog stelde dat je zijn palmares moest relativeren en dat hij het de dag van vandaag heel wat moeilijker zou hebben. En dat komt dan uit de mond van de allergrootste. Respect!

12-12-2009 om 14:22 geschreven door André  

Iedere maand valt hij in de bus: het nieuwe nummer van ‘Atletiekleven’. Deze maand was het spannend afwachten want Kim was speciaal voor deze editie na haar knalprestaties in de eerste crossen van het seizoen geïnterviewd door Hans Vanbesien. Vanavond was het zover. Moon maakte de brievenbus leeg, liep naar binnen en legde de reklaamblaadjes vol eindejaarsaanbiedingen op tafel. Vandaag geen post, papa, zei Moon, maar ik zag dat hij iets achter zijn rug verstopte. Hier zie, zei hij plots en hij toverde mijn Atletiekleven tevoorschijn. Hij kent zijn papa goed!

11-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Ik zit iedereen maar te zeggen dat ze een vitaminekuur moeten volgen als ze een dipje hebben maar nu ik zelf na mijn eerste trainingsweken traditioneel op mijn tandvlees zit zou ik het bijna vergeten. Moe, moe, moe, ik ben moe! Vandaag stond er een duurloop op het programma en ik koos deze middag voor het park van Machelen. Het is mijn vaste stek, niet ver, practisch door zijn afstand (rondjes van 600m) en goed onderhouden. Ideaal voor de halve-fondloper die toch best gewend is aan het toertjes draaien. Vandaag draaide het echter van geen kanten. Al na één toerke van 600m voelde ik me loom en toen moest ik er nog vijftien. Er stond ook behoorlijk wat wind en nu alle bladeren van de bomen zijn voel je die zelfs in het park. Weg is de bescherming tegen weer en wind. Toen ik na de duurloop mijn eerste versnelling aanvatte kreeg ik de wind pal op de neus en de rest heb ik dan maar wijselijk in de andere richting gelopen. Vanavond was het bestuursvergadering van de RAM en die was betrekkelijk vroeg gedaan. Ik dacht meteen in mijn bed te kruipen maar plots ben ik weer klaarwakker. Dat overkomt me de laatste tijd veel, ook ‘s nachts. Ik schiet plots wakker, midden in een droom of wandel zoals ik al heel mijn leven doe (ik ben slaapwandelaar, helaas!) tot ik langzaam wakker word en tot het besef kom dat ik niet ben waar ik dacht te zijn. Er zijn ook constant ratten en muizen die ‘s nachts over me heen kruipen. Tenminste dat droom ik dan tot ik rechtveer en overal begin te zoeken tot ik me weer realiseer dat ik maar droomde. En me dan af te vragen waarom ik toch zo moe ben… 

10-12-2009 om 23:39 geschreven door André  

Het moest er eens van komen. Ik zit op Facebook! Ik was altijd terughoudend en beschouwde het ‘facebooken’ doorgaans als een storend en nutteloos tijdverdrijf maar kijk… zeg nooit nooit, hé. Na amper een week ben ik een overtuigd ‘believer’ geworden. Dankzij Facebook heb ik enkele superleuke mensen uit een ver maar nooit vergeten verleden teruggekregen. Stef, New-Waver van het eerste uur net als ik stuurde me een foto die maar liefst 27 jaar oud is. Je ziet ons op weg naar het Seaside-festival in De Panne. Dat was in de jaren tachtig hét alternatieve festival bij uitstek. Het ene jaar sliepen we in een chalet, het andere onder de kabientjes op het strand en zelfs een keertje in en rond een ‘kapelleke’… Dertigduizend in het zwart gekleedde jongeren die het ondanks de hitte nooit in hun hoofd haalden om de lange zwarte jas of de puntschoenen uit te trekken, het was me wat. We zagen er de meest uiteenlopende New-Wave bands: Fad Gadget, Echo & The Bunnymen, The Virgin Prunes… Iedere zichzelf respecterende NW-groep stond ooit op de affiche van dat festival. En uitgaan deden we in ‘Club Revue’ in Mechelen, de legendarische club uit de jaren tachtig. Waar is de tijd!  

09-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Voor onze nieuwjaarswensen heeft de redactie geposeerd voor de lens van topfotograaf Karel Daems. We moesten daarna een foto zoeken van ons favoriete designobject. Die foto werd dan in het kader gemonteerd met Photoshop. Ik ging voor de Panton Chair.

De ‘Panton Chair en ik zijn van 1959. We zijn dus alletwee vijftig jaar, maar daarmee stopt de vergelijking. Er is immers geen rimpeltje te zien op deze prachtige stoel, die Verner Panton beschouwde als een soort zoektocht naar de perfecte vrouwelijke curve. 

08-12-2009 om 22:59 geschreven door André  

Vorige zondag op Sinterklaasdag overleed exact 21 jaar geleden onverwacht Roy Orbison. De zanger die hits scoorde met onder andere ‘Pretty Woman’, ‘Only the Lonely’, ‘In Dreams’ en  ‘Crying’ was maar 52 jaar oud.

Vandaag was weer zo’n triestige verjaardag. Negenentwintig jaar geleden, op 8 december 1980 werd John Lennon op veertigjarige leeftijd vermoord. Met hem verdween ontegensprekelijk één van de belangrijkste namen uit de popgeschiedenis. Hij zou nu 69 zijn geweest.

Gisteren was ik in Antwerpen voor een fotoshoot en op weg naar huis waren er zoveel files dat ik moeite had om de stad uit te geraken. Uiteindelijk bleek de gemakkelijkste weg de A12. Het werd al donker en ik moest mijn duurloop nog afwerken. Om toch nog te kunnen genieten van de laatste lichtstralen stopte ik in Hazewinkel en kleedde ik me in de wagen om. Ook daarvoor is een grote wagen een gemak… Ik trok het natuurgebied in en begon lukraak te dolen over de dolomietpaadjes. Verrassend genoeg lagen de meeste paden er goed en droog bij. De nacht begon echter al snel te vallen en op het einde van mijn drie kwartier durende loop zag ik bijna niets meer. In het Frans zeggen ze: ‘la nuit, tous les chats sont gris’! Awel, ‘s nachts zijn alle paden ook identiek. Elke keer dat ik al in Hazewinkel liep had ik Kjell als gids. Nu dacht ik op het einde dat ik nooit uit die moerassen ging geraken. Gelukkig werkte mijn aangeboren radar nog steeds optimaal en liep ik uiteindelijk nog gemakkelijk richting parking.

Vandaag was het andere koek. Op de Nekker wachtte me weer een zware pistetraining. Terwijl Kim, Els en Joost 200en liepen gingen Ewoud en ik voor een echte weerstandstraining. Drie keer 1200m waarbij we afwisselend 50m traag en 150m snel liepen. De eerste serie was nog gemakkelijk maar dan sloeg de verzuring toe. Geloof me, dit was zware kost. Morgen staat er maar een korte recuperatieloop op het programma en die doe ik dan wel met mijn jeugdatleetjes. Ook leuk!

08-12-2009 om 22:19 geschreven door André