Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
29-03-2009
Ruben op bezoek!
Vannacht veranderde het uur en niet in de goede richting. Een uur minder slapen, dat voel je, zeker als je laat onder de wol kruipt. Na de match geraakten we deze nacht nog vlot weg uit Genk maar ik lag toch pas om half één in mijn bed. Het was dan ook niet met een frisse kop dat ik om tien uur in het Vrijbroekpark stond voor onze dominicale training. Kjell, die nog steeds last heeft van de rug vertrok met Stefan voor een duurloop. Patrick deed zijn fartlek met Sarah en Ewoud, Jasper en ik vertrokken samen voor twee ronden ofwel 6 km fartlek. Jasper die nog steeds in bloedvorm zit vertrok meteen op kop, legde een moordend tempo op en ik moest al meteen zwaar in het rood. Gelukkig waren de tussenstukken supertraag waardoor ik, zeker in het begin, enigszins kon recupereren. In de tweede ronde werd het moeilijker maar Jasper had duidelijk ook gevoeld dat het tempo wat té hoog lag en hield gelukkig een klein beetje in. Aan de hondenweide bij onze voorlaatse versnelling (tevens de langste van de hele ronde) vloog hij er weer furieus in. Het spookte in mijn hoofd. 'Ik ga lossen, ik ga lossen, ik mag niet lossen, ik ga toch lossen, neen, ik wil niet lossen...' en ik loste niet. De laatse versnelling was gelukkig een korte en blij maar volledig kapot kwam ik aan het eindpunt waar Magda ons met haar chronometertje stond op te wachten. Diep gaan kan ik toch beter als ik achter een sneller iemand aanloop. Vandaag was dat achter Jasper, vorige keer en de volgende misschien weer achter Kjell. Zonder die mannen geen supertijden voor mij, zoveel is duidelijk. Na de training werd er nog wat besproken ivm onze stage in Aix. We zullen om vier uur in de ochtend vertrekken en over Valenciennes, Reims, Dijon en Lyon rijden. Ik zal Patrick volgen want als ik naar het zuiden rij is dat steeds over Clermont-Ferrand. Deze namiddag kregen de jongens het bezoek van Ruben, één van Moon's beste vrienden en ploegmaat bij de atletiek. Het werd een contrastrijke namiddag met rustige momenten op de Nintendo, geconcentreerde spelletjes met de Napoleonsoldaten, het beschilderen van het gisteren zelfgemaakte smurfenhuis maar ook superwilde lawaaierige oorlogstaferelen in de tuin. Ik hoorde ze alledrie gillen en dacht dat mijn behekste buurvrouw dat zeker niet zou apprecieren, temeer daar ze buiten was en van het zonnetje profiteerde om voor de derde keer deze week haar stenen te kuisen. Ik besloot om de kids maar te laten gillen en roepen. Beschouw het maar als een soort vendetta, een wraak voor al die zomerdagen dat ik verplicht word om naar haar 'kweddelmuziek' te luisteren terwijl ik probeer een dutje te doen in mijn ligstoel. Ondertussen lag ik binnen in de zetel naar de eindstrijd in de Brabantse pijl te kijken. Ik had vanmorgen Bjorn Leukemans als winnaar getipt en zat er begot niet ver naast. Gisteren had ik wel de juiste winnaar gepronostikeerd. Pippo Pozzato is dan ook één van mijn lievelingsrenners. Momenteel zit er niemand zo mooi op de fiets als de Italiaan en ik heb het voor stylisten... (Ook in de atletiek!) Een enorm contrast met de krachtige zittende open benenrijstijl van Tom Boonen. Pas op, ik ben wel fan van Boonen maar hij zit gewoon niet schoon op zijne vélo. Vandaag was ik wel weer verbaasd door sommige beelden. Met al wat de laatste jaren in het wielerpeloton is gebeurd ga je je natuurlijk al sneller vragen stellen en toen ik de nieuwe Quickstepper Jérome Pineau met een reuzeverzet zonder moeite bergop zag fietsen en de rest met grimassen en opengesperde mond zag sterven in zijn wiel heb ik toch even de wenkbrauwen gefronst. Een superdag zeker? Er kwam wel een verrassende winnaar uit de bus. Benieuwd of iemand die naam had getipt: Anthony Geslin. Vanavond voel ik me supermoe en ik geloof dat ik uitzonderlijk héél vroeg zal gaan slapen, maar eerst nog een warm bad en wat flexium gel hier en daar...
Als er meer naast dan op het veld gebeurt kan je moeilijk stellen dat het een goede wedstrijd was. We waren nochtans vol goede hoop naar Genk getrokken, Kjell en ik. Ik de auto overwogen we de kansen van de rode duivels en we hadden het onder andere over de poll op het internet waarbij gevraagd werd naar het aantal punten dat de Belgen in de dubbele confrontatie met de Bosniërs zouden behalen. De meeste stemmen gingen naar een vier op zes. Ik vond dat te pessimistisch want je moet altijd voor winst gaan. Zelfs voor een vier op zes was de boodschap echter duidelijk. Vandaag moesten de duivels winnen. We waren goed op tijd vertrokken en hadden dus nog tijd om een hapje te eten in Genk. Emmy, mijn collega bij Feeling Wonen en afkomstig van Genk had me de Brasserie van Ciné Citta op de C-Minesite aangeraden. Wat een goed idee om de oude mijnterreinen te recycleren in een ontspanningsdomein met restaurants, bioscopen, enz... De indrukwekkende mijntorens en terrils dienden als baken want we zagen ze van ver staan. Na een lekkere sportmaaltijd stapten we opnieuw de wagen in om de autostrade over te steken op zoek naar het Fenix-stadion. Plots stonden we in een gigantische file. Kjell, die al eens eerder de Crystal Arena had bezocht, had me verzekerd dat er enorme parkings waren in de nabijheid van het stadion. Dus bleven we geduldig aanschuiven, zelfs al kwam het uur van de aftrap dichterbij. Toen we eindelijk de Arena voor onze neus zagen opdoemen stonden parkeerwachters te wuiven dat we terug moesten. Nu begrepen we waarom zoveel mensen reeds van ver te voet richting voetbaltempel gingen. Alle grote parkings aan het stadion waren voorbehouden voor de VIPS en de autocars. Damned, daar ging ons eerste lachmoment van de dag want die komiek van een Philips zou vandaag zeker weer flateren door in de plaats van het Bosnische het Servische volkslied te serveren en dàt wilde ik voor geen geld missen. Beeld je de woede in van al die Bosniërs die plots al hun ultra-nationalistische gevoelens de vrije loop laten, de stewards aanzien voor Karadzic en daardoor helemaal door het lint gaan. Zo ver is het niet gekomen, gelukkig. We haalden de volksliederen echter niet. Vijf minuten was de match bezig toen we op ons stoeltje zaten, net op tijd om te zien dat de blauw-witten de beteren waren en ook scoorden: 0-1. Koude douche in de tribunes en op het veld (het was beginnen regenen) alhoewel? In de tribunes werd enorm veel kabaal gemaakt maar dan enkel door de Bosnische supporters die met hun liederen en geroep de inruk gaven met 100.000 te zijn gekomen. De hele match waren de rode duivels ondermaats. Kwaliteit genoeg maar geen ploeg op het veld. Waaraan ligt dat? Ik had nooit de indruk dat de Bosniërs individueel beter waren maar zij hadden wel een ploeg op het veld. Ze speelden breed bij balbezit en Belgen met de bal werden meteen door een drietal Bosniërs onder druk gezet. De Belgen bewogen weinig en er werd te veel door het centrum gespeeld. De weinige keren dat er breed werd gespeeld zorgde dat ook onmiddelijk voor gevaar. Halfweg de tweede helft konden de Belgen op zo'n fase tegenscoren via Dembele. Dat was wel niet de meest opgemerkte fase van de wedstrijd. De hoofdrol was gisteren weggelegd voor de Bosnische spionkop die werkelijk voor vuurwerk zorgde. Plots schoten vuurpijlen in het rond en binnen de lortste keren zag je geen steek meer door de rook. (Hoe zijn die in godsnaam met zo'n arsenaal voorbij de security geraakt!)De arbiter onderbrak de wedstrijd en alle spelers verdwenen de tunnel in. Een klein kwartier later werd er verdergespeeld. Na het incident zakte de Belgische pudding helemaal in elkaar. Het werd uiteindelijk 2-4, een vernedering. De Bosnische supporters vierden feest, onder andere door mat een hele tribune de Belgische fans al springend en zingend de rug te keren. We verdienden niet beter. De Belgische supporters waren al even bleek als hun ploeg de 'roze duivels'.
Regen, regen en nog eens regen, dat was vandaag weeral het Vlaamse weer. Gelukkig hoorde ik de weervrouw op radio mooi lenteweer vanaf maandag aankondigen. Hoop doet leven! Toen we op de Nekker toekwamen was de lucht wisselvallig met wolken en zelfs wat blauwe vlekjes. We waren er reeds om half zeven omdat Bruno had voorgesteld om met Sven en Moon de aanloop voor het verspringen in te studeren met het oog op de interclub. Met stokjes en plankes werden de passen afgemeten en aangeduid. Daarna kwamen de proefsprongen. Zowel bij Sven als bij Moon kwam het goed uit, al lijkt Moon regelmatiger aan te lopen dan Sven waardoor hij bij elke aanloop practisch identiek afstoot. Met de nodige oefening komt het voor allebei wel goed. Daarna kon de echte training voor iedereen beginnen. Het was beginnen miezeren maar tijdens onze opwarming werden de weergoden pas echt kwaad met een wolkbreuk tot gevolg. Iedereen schuilde en trainde verder in de tribune behalve wij natuurlijk. Ook Noah's groepje werd door de plotse bui verrast en het was dan ook een grote nest waterkuikentjes dat even later onder leiding van Loni van aan het strand weer richting piste liep. Jasper en nieuwkomer Tim kregen zuivere spurttraining. Sarah en Kim liepen een duurloop, gevolgd door versnellingen en Kjell deed het voorzichtig aan want ten gevolge van zijn liesblessure sukkelt hij met de rug. Peter heeft werk voor we naar het zuiden trekken want naast het oplappen van Kjell wil ook ik me nog één keer laten behandelen voor onze afreis. (Peter zou eigenlijk meemoeten!) Ewoud en ik liepen' in en outs'. Vier keer een baanronde waarbij traag wordt gelopen en bij elk fluitsignaal ongeveer vijftig meter wordt voluit gespurt tot aan het volgende fluitsignaal. Dat is het soort training dat je zo zwaar maakt als je maar zelf wilt natuurlijk. Vandaag liepen we op 90%. Onnodig om nu reeds risico's te nemen, niet? Na de training boden enkele mensen hun diensten aan voor onze tien kilometer en een mama van twee atleetjes bood zelfs aan om de club te sponsoren. Ik vertelde haar dat de werkgroep 'sponsoring' binnenkort voor de eerste keer amenkomt en we daarna met haar zullen praten. Het is te vroeg om nu reeds concrete afspraken te maken. Eerst moeten de lijnen van het beleid worden uitgetekend. Je moet niet willen lopen vooraleer je kan stappen, hé.
Gelukkig had ik vandaag mijn I-pod mee want 20 toertjes draaien in het park van Machelen, da's geen sinecure. Bovendien was het aan het regenen en waaide het flink. Goed ingeduffeld en vol goede moed was ik er aan begonnen. Ik profiteer de laatste tijd van mijn duurlopen om de zaken in mijn hoofd op een rijtje te zetten. Het voorzitterschap van een club als RAM brengt heel wat extra werk en kopzorgen mee. Om overzicht te houden tussen club, mijn eigen trainingen, mijn drukke job en het gezinsleven overloop ik allerlei schema's en planningen tijdens het lopen. Daarna schrijf ik enkele ideeën op in mijn boekje om ze niet te vergeten. Vandaag liep ik dus wat langer dan gewoonlijk, in totaal 54 minuten. Het gemiddelde lag ronde de 12,5 km per uur, niet al te snel dus en toch had ik op het einde zware benen. De training van dinsdag zal daar niet vreemd aan zijn. De 500en met Jasper waren zwaar geweest maar ik zie het nut van zo'n type training wel in. Alleen valt het weer me enorm tegen. De winter duurt nu echt wel te lang en ik hunker stilaan naar de warmte en de échte lente. Nog een dikke week en we trekken naar die zon. Hopelijk heeft de lente in Aix al toegeslagen...
Vandaag heb ik een onvoorziene rustdag moeten inlassen. Ik was deze namiddag thuis met de kinderen en na het eten en het huiswerk trokken we naar het zwembad voor de wekelijkse zwemles van Noah. Volgens Sander, de zwemleraar, ging het vandaag heel goed. Noah kan al wat zwemmen en geraakt momenteel tot in de helft van het bad. Sander zei ook dat Noah bijzonder geconcentreerd was en dat dat een wereld van verschil maakte ten opzichte van de vorige keer toen Noah gedurig de clown uithing. (Zo kennen we hem wel!) Na het avondeten reden we naar de Nekker. Aanvankelijk waren we maar met drie trainers en waren de groepen te groot om te doen wat we echt wilden. Bruno was van plan geweest om de aanloop voor het verspringen te oefenen maar vermits enkel Thijs zijn spikes meehad zat er niet anders op dan zijn groepje van de dag wat technische uitleg te geven en wat te oefenen in het springen zelf. Sybren had de jongste groep met onze Noah onder zijn hoede. Die groep hield het bij loopspelletjes en aflossingetjes op het gras. Ik liet mijn groep oefenen op het aflossen. Eerst werkten we wat op het doorgeven van de stok en daarna deden we wat aflossingen met twee ploegen van vier. Ieder loper liep 100m. Na de eerste wedstrijd bleef ieder op zijn positie en na enkele minuten rust herbegonnen we maar dan met nieuwe startlopers. Na vier aflossingen had dus iedereen kunnen starten en finishen. Op dat moment kwam de groep met Moon ons vervoegen. Ik besloot om één grote mega-aflossing te houden. De groep werd in twee ploegen verdeeld rond de kapiteins Jo en Moon. Iedere ploeg bestond uit zeven lopers en dus moest ik improviseren en de afstanden variëren. De eerste vier lopers van elke ploeg liepen ieder 100m waarna twee lopertjes ieder 200m voor hun rekening namen om uiteindelijk de twee kapiteins een volledige baanronde te zien afleggen. De strijd was lange tijd onbeslist tot Sven en Ruben een kleine voorsprong konden uitbouwen. Dat liet Ruben toe om Moon in een zetel (alles is relatief natuurlijk!) de baan op te sturen. Met een tiental meter voorsprong begon Moon aan zijn vierhonderd meter. Toen ik Jo furieus zag vertrekken en Moon reeds een eerste keer omkeer (waar heb ik dat nog gehoord en gezien...) dacht ik bij mezelf dat Moon een vogel voor de kat was. Jo naderde wat maar kon de kloof niet meteen dichten. Dat komt wel, dacht ik, dat moordend tempo en die enorme foulée kon onze Moon onmogelijk volhoeden. En toch! De hele bocht zag ik Jo cm per cm naderbij sluipen maar bij het uitkomen van de bocht had Moon nog een vijftal meter voorsprong. Hem kennende wist ik meteen dat hij zich nu niet meer gewonnen ging geven. Hij keek nog een laatste keer om en zette de eindspurt in. Aan de meet had hij nog steeds vijf meter voorsprong. Ik was aanvankelijk van plan geweest om nog naar Machelen en de verlichte paden te trekken maar Hilde was vanavond niet thuis en dus werd het voor mij een onverwacht rustige avond. Ik liet Magda weten dat ik buiten wat opwarmen met mijn atleetjes niet aan lopen was gekomen. Niet erg, zei Magda, je loopt morgen gewoon wat langer. Zal ik doen...
Gisteren moest ik met mijn wagen naar de garage om er mijn remschijven te laten vervangen. In plaats van daar te staan wachten heb ik ondertussen mijn duurloop afgewerkt. Veertig minuten had Magda gezegd en dus liep ik van de garage in Vilvoorde rustig tot aan mijn vertrouwde park in Machelen. Daar liep ik acht rondjes van 600m en keerde terug naar de Luchthavenlaan. Vandaag was het dan weer training op de Nekker. Heel de dag was ik ongerust geweest want gisterenavond had ik voor het eerst sinds september weer een pijnscheut gevoeld in mijn linkerenkel. De herinnering aan al die maanden van voet- en enkelpijn kwam in één klap terug. Gelukkig was de pijn tegen de avond grotendeels weg en voelde ik tijdens het trainen niets meer. Kim, Sarah en Kjell liepen 300en terwijl Jasper en ik 500en moesten lopen. Al lachend stelde ik aan Kjell voor om te wisselen. Hij zag dat wel zitten maar we stelden het toch maar niet voor. Magda bepaalt onze programma's en daar moeten we ons maar aan houden, niet? Zij weet tenslotte waar we naartoe gaan. Zestien driehonderden voor Kjell dan maar en zes 500en voor Jasper en ik, verdeeld in drie reeksen van twee. Tussen de 500en zat telkens 150m joggen tussen en tussen de reeksen mochten we twee minuten rusten. Magda gaf ons als richttijd 2.27, 2.28. Jasper vertrok op kop en ik volgde in zijn spoor. Er stond behoorlijk wat wind en we moesten twee maal uitwijken voor lopers in de binnenbaan. Toch kwamen we uit in 2.27. De tweede liep ik op kop. Relaxer en met een betere ademhaling omdat ik mijn eigen foulée kon trekken: 2.28. Ook de vier andere 500en verliepen zonder problemen en de laatste lipen we zelfs in 2.25. Na de training werd nog losgelopen en wat nagepraat in het bureautje van Jef. Stof genoeg want de interclubs komen er aan. Daarna gingen we naar huis.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
