30-08-2009 om 21:54 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.vimeo.com/6142894   

In een zonovergoten domein 'Drie Fonteinen' vond vandaag de Sparta-jeugdmeeting plaats. Een grote 'groene armada' van RAM trok er naar toe. Voor een aantal onder onze jeugdatleten dé uitgesproken kans om hun puntentotaal in de trofee-X (onze RAM jeugdtrofee) aan te dikken. Ook Moon was met die bedoeling naar Vilvoorde getrokken. Er waren nog twee proeven waar hij geen enkel punt had gescoord en dat waren de 60m horden en het discuswerpen. Toevallig twee proeven die in Vilvoorde op het programma stonden. De laatste tijd had hij voor beide wat getraind maar een eerste keer is altijd wel spannend. Zijn eerste proef werd de 60m horden. Moon kon geen PR voorleggen en dus moest hij starten in de laatste reeks. Hij trok goed zijn plan, liep de eerste vier horden in drie passen en won zijn reeks in 13.01. Helemaal niet slecht voor een eerste keer. Als hij deze week nog wat traint op zijn techniek kan hij volgende zaterdag in hetzelfde Vilvoorde al meteen misschien deze tijd verbeteren. In Vilvoorde mocht je aan maximum drie proeven deelnemen en dus koos Moon voor het hoogspringen als tweede proef. In Lier sprong hij reeds 1m20 en dat had er vandaag misschien ook ingezeten. Er waren echter slechts twee sprongen toegelaten en dus bleef het voor Moon op 1m15. Zijn derde proef werd dan het discuswerpen. Goed gecoached door trainer Bruno wierp hij bij zijn derde en laatste poging 19m83. Een uitstekend resultaat en dat voor een eerste deelname op deze werpproef. 

Vanavond was het mijn beurt. Na een vermoeiende week vol sportieve twijfels vertrok ik toch maar naar de Flanders Cup van Olse Merksem. Ik pikte Sarah en Ewoud op en we waren weg, goed op tijd want met de werken op de E19 weet je maar nooit. Het reed echter heel vlot op de autosnelweg en zo kwamen we rijkelijk op tijd aan. Liever zo want ik hou niet van last-minutestress. Ik ben liever goed op tijd om alle rituelen in acht te kunnen nemen en relaxed te kunnen opwarmen. Spijtig genoeg moest en zou er vandaag iets fout gaan. Aan de ingang moest je je als atleet aanmelden. Ik was op voorhand via de website ingeschreven maar moest toch mijn nummer laten zien. Mijn singlet met borstnummer steek ik op voorhand steeds samen met een nieuw paar sokken en mijn compressiekousen bij mijn spikes. Toen ik mijn spikeszakje openritste kon ik mijn ogen niet geloven. Er staken twee rode en twee blauwe mini-spikes in: die van Moon en Noah. Ik had me thuis in mijn haast vergist en de verkeerde asicszak meegenomen. Ik spurtte naar mijn wagen en reed dus maar terug naar huis. Daar ging mijn rustige voorbereiding.

Een goed uur later stond ik terug in Merksem. Het is gelukkig minder ver van Eppegem dan het op het eerste zicht lijkt en er was écht weinig verkeer. Eens terug aan de piste spoedde ik me naar de opwarmingsweide en liep ik een kwartiertje rondjes. Mijn benen voelden niet slecht aan, zeker vergeleken bij het gevoel van de laatste week. Ik had bij mijn eerste aankomst in Merksem Corinne Debaets gekruist en we hadden het kort over het feit dat ik zo moe was. Ze had me via deze blog trouwens al gezegd dat het normaal is na zo'n seizoen en dat ik niet mag ontgoocheld zijn als het eens wat minder gaat. Ze zei ook dat ik goed naar Magda moet luisteren. 'Die is wijs en oud genoeg om te weten wat je moet doen', had ze geschreven. Gelijk heeft ze! Ik zag Corinne nog net de 1500 lopen. Toch fantastisch hoe zij zich tussen al dat jong geweld weet staande te houden. Ze loopt ook altijd bijzonder slim, zonder zichzelf op te blazen. Dat is de zelfkennis van de topatleet, nietwaar!

Na de opwarming stretchte ik even en ging dan maar meteen naar de piste. Daar vond ik de rest terug: Sarah, Ewoud, Patrick en Kjell die later op de avond de 5000 ging lopen. Het programma had wat achterstand opgelopen en daardoor viel het beetje stress dat ik nog had van me af. Ik kon nu toch nog rustig mijn versnellingen afwerken. Kjell was in het gezelschap van Gunther Geens van Mol, de laatste winnaar van de 10 km van Mechelen. Hij wist verdorie dat ik wereldkampioen ben. Gek dat zoveel mensen me plots kennen.

Net voor de start werd trouwens door de speaker omgeroepen dat ik een aanval ging wagen op het WR. Dat was ook zo maar plots bleek dat ze me hadden verzet van de C-reeks die ging voor 1.56 naar de D-reeks die ging voor 2.00. Ik kon mijn oren en ogen niet geloven. Hoe kwam dat? Gewoon door de last-minute-inschrijvingen en door het feit dat sommigen zich inschrijven met een valse tijd waardoor die wel in de C-reeks terechtkomen. Het was wel even balen maar toen ging de C-reeks al van start. Meteen snel vertrokken en doorgekomen in 57. Ideaal voor een WR bij de M50. De winnaar klokte in 1.55. Bijna iedereen in die reeks dook onder de twee minuten. Ik was om te ontploffen. Ik moest echter meteen aan de bak en probeerde me toch nog op te laden en te concentreren. We vertrokken. Ik trok goed door, zat in baan vier en moest na de bocht even inhouden om niet meteen op kop te komen. Plots zag ik Ewoud, die in baan 1 was gestart naar de kop schieten. Achter hem volgde een andere loper en ikzelf. Ewoud trok fel door en we passeerden in 58 aan de 400m. Ging het dan toch gebeuren? Toen ging het echter fout. Ewoud zette zich opzij en één loper kwam van opzij naar de kop, gevolgd door een andere. Ik zat plots wat ingesloten. Het vertraagde, versnelde, vertraagde, versnelde... Tot twee maal toe moest ik uitwijken en een gaatje dichten. Tussen de 450 en de 600m verloren we kostbare seconden. De laatste 200m gingen dan weer heel snel maar het kalf was al lang verdronken natuurlijk. We passeerden aan de 600 in 1.30 of meer... Ik zat plots aan de buitenzijde van het pak. Er werd geduwd en getrokken maar zo heb ik het eigenlijk graag. Misschien vreemd maar ook daarom hou ik van de 800m. Je moet knokken en er zijn contacten. Vooral met Hans Demeyere vocht ik kort een duel uit in de bocht. Ik ken hem al jaren. We liepen een drietal jaar geleden voor het eerst samen een wedstrijd (800m in Burcht). Hij was toen kleiner dan ik en is nu bijna een halve kop groter. Plots, toen we allebei zaten te duwen riep hij, terwijl hij wat inhield: 'ga maar, André!' Plots kwam er ruimte en kon ik nog meespurten. Zat een goede tijd er toch nog in? In de laatste rechte lijn had ik nog heel wat 'jus' over en ik sprintte nog naar de derde plaats, net niet onder de twee minuten: 2.00.74. Ik was ontgoocheld, maar meer omdat ik geen kans had gekregen in de C-reeks. Ik was weer niet voluit moeten gaan. Enkel op het einde en dan weet je dat het weer niet goed zat. Ik zou in het begin van het seizoen echter getekend hebben voor zulke tijden. Je moet weten dat tot mei van dit jaar het Belgisch record bij de M50 2.05 was. Dit jaar liep ik daar, op de reeks en halve finale in Lahti na, al elke keer dik onder. Ik moet dus niet klagen, zeker? Maar een mens wil altijd meer en door die wedstrijden onder de twee minuten ga je denken dat het elke keer gaat lukken. Maar neen, zo werkt het niet. Misschien moet ik me voor de volgende race wel een haas zoeken?

Ewoud eindigde logischerwijze achteraan de race. Hij had zich voor mij te pletter gelopen. Dit plots bewijs van vriendschap zal ik niet snel vergeten. We gaan misschien nog samen lopen op 13 september in Lebbeke. Daarna loop ik nog het Vlaams Kampioenschap en dan is het gedaan. Het zal dan rusten worden en uitkijken naar het winterseizoen. Ook indoor staan nog enkele mooie uitdagingen te wachten. 

29-08-2009 om 00:00 geschreven door André  

Laatste dag aan zee. Vanavond is het bestuursvergadering van de RAM en als voorzitter moet je zo veel mogelijk trachten aanwezig te zijn. Het was ook een belangrijke vergadering want op de agenda stond onder andere het verslag van onze 'commissie sponsoring'. Tegen het nieuwe seizoen hebben we nieuwe truitjes nodig en er moeten nog enkele knopen worden doorgehakt.

Aan zee was het nog steeds mooi weer. Kenneth (de grote neef en idool van Moon en Noah) was ook aangekomen. Het werd dus vliegerentijd! Kenneth is een gepassioneerd 'Kite-surfer'. Vandaag nam hij enkel zijn kleine parachute mee. Met de grotere modellen mag je pas voor en na een bepaald uur en op specifieke plaatsen surfen. Wij speelden ook met een vlieger, maar dan ééntje van vijftig centimeter breed. Ieder zijn niveau, hé! Daarna werd het nog een laatste keer springen op de trampoline en rond de vieren vertrokken we naar huis.

Voor de vergadering ging ik in de buurt van de Nekker nog wat loslopen. De ontgoocheling was groot want het ging nog steeds niet. Zware, pijnlijke en vermoeide benen. Verdorie toch...

27-08-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het is schitterend weer aan zee en dus zaten we voor én na de middag aan het strand. Nu Noah heeft leren zwemmen ontpopt hij zich tot een echte waterrat. Hij zou wel de hele tijd in het water doorbrengen. Oostduinkerke heeft het breedste strand van België en dus is het bij laag tij een heel eind lopen tot aan het water. Toch gingen we 's morgens en bij laag tij al meteen naar de golven. Noah moest en zou zijn ochtendzwempartijtje hebben. In de loop van de namiddag begon het water te stijgen en we besloten om een zandkasteel te bouwen op de laatste zandbank. Het werd zelfs een aaneenschakeling van burchten met kanalen die over de zandbank heen het zeewater tot aan onze kastelen moesten leiden vooraleer het getij over de zandbank gleed. Het was echter zonder de wind gerekend. Die was plots vanuit het binnenland gaan waaien. Zo geraakte het getij niet over de laatste zandbank en moesten we ontgoocheld onze zandkastelen droog achterlaten. Gelukkig hadden we de 'coureurkes' mee en toverden we de grootste burcht dan maar om tot de 'Mont Ventoux. En wie kwam er eerst boven? Tom Boonen! Tja, 't was maar een spelletje, nietwaar!

26-08-2009 om 00:00 geschreven door André  

In de avondzon genieten van de golven is voor mij een waar genot. Gezeten op het trapje van een strandhuisje op het strand van Oostduinkerke heb ik  zitten kijken naar de meeuwen, een eenzame surfer, enkele voorbijgalloperende ruiters en Moon en Noah die van links naar rechts over het strand liepen. Het geluid van de zee en de zachte gloed van de zon maakten me rustig en dromerig. De dag was nochtans grijs begonnen en daarom trokken we voor de middag naar het vernieuwd Visserijmuseum in Oostduinkerke. Een mooi museum met een prachtige mengeling van geschiedenis, traditie en legendes. Er staat zelfs een echt vissersvaartuig in het museum en wanneer je met een trap naar beneden gaat kom je onder water terecht, onder de boeg van het schip met links en rechts grote aquariums die ons met alle vissen van de Noordzee laten kennismaken. Na het middageten gingen we nog wat fietsen en met de zandslee van de duinen glijden. Daarna was het tijd voor onze dinsdagtraining. Net toen we aan de piste van Oostduinkerke kwamen begon de zon weer te schijnen. De Finse piste is zo'n 800m lang en dus ideaal voor de kids. Eén ronde was voor hen genoeg als opwarming. Daarna reed Noah rondjes op zijn nieuwe fiets en ging Moon wat discuswerpen. De werpstand was open en dus was Moon maar al te blij. Zaterdag moet hij voor het eerst in competitie de discus werpen. Hij wilde testen of hij ook draaiend kon werpen maar ik zal al tevreden zijn als hij het gewoon kan. Ik had als opdracht om acht keer 200 te lopen. Da's niet veel maar zaterdag loop ik op de Flanders Cup in Merksem. Gelukkig was het maar een lichte training want ik zat al na twee 200en op mijn tandvlees. Waarschijnlijk de vermoeidheid van de laatste weken met een pak zware trainingen en dan deze dagen aan zee waarbij ik plots weer hele dagen op een fiets zit (da's geleden van voor mijn laatste fietsongeval zo'n acht jaar geleden) en steeds maar door het zand moet lopen. Je wordt van minder moe, nietwaar. Ik heb ook zowat overal spierpijn. Ik werkte mijn training keurig af maar hield er geen al te goed gevoel aan over. De volgende dagen zal ik wat meer trachten te rusten.

25-08-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het stappen in het zand heeft mijn voet geen goed gedaan. In het park had ik nochtans nog aan Magda gezegd dat ik minder pijn had en dat het misschien eindelijk de goede kant uitging met die kwade voet. Gisteren voelde ik het al maar vandaag is het al helemaal terug naar af. Ik heb dan maar schoenen met veel steun aangetrokken om met de jongens naar het strand te gaan in de hoop dat het niet verergert. 

Ik had twee kranten gekocht. In de GVA stond op de cover van het sportgedeelte een paginagrote foto van GBA die het 'toch zo slecht doet'. Toon dat dan niet! In het klein onderaan stond een fotootje van  het viertal dat het gisteren zo schitterend deed in Berlijn. Zo zie je maar dat een krant als GVA een wanprestatie van GBA hoger inschat dan een wereldprestatie in de atletiek. Er moest een straf op domheid staan. In de andere krant, het Nieuwsblad werd dan toch het viertal in de bloemetjes gezet en terecht verdorie.

Halfweg de namiddag begon het lichtjes te regenen en verlieten we het strand. Na een tochtje met een trapautootje gingen we terug naar Mamy en terwijl Moon en Noah naar een film keken ging ik toertjes draaien rond de sportvelden van Oostduinkerke. Daar is een Finse piste maar er werd pas een nieuwe laag snippers aangebracht en dus kreeg mijn linkervoet teveel te verduren en koos ik na één ronde op de finse piste voor de sintelbaan. Nog kleinere toertjes draaien dus en alleen zien dat ik niet begin te duizelen. Het lopen ging echter niet goed. Ik voelde me bijzonder vermoeid. Ik zal vanavond maar trachten wat vroeger te gaan slapen en hopen dat de mannen niet te vroeg wakker zijn...

24-08-2009 om 00:00 geschreven door André