Na een te korte nacht stond ik al om zes uur in de keuken van mijn koffie te slurpen. Het beloofde een lange dag te worden. Ik maakte lunchpakketten klaar, vulde de frigobox en begon me aan te kleden. Nadat ik met de kids pannekoeken had gegeten kon ik de wagen inladen. Rond acht uur vertrokken we, eerst naar Hombeek waar we Kjell oppikten en daarna richting Heusden-Zolder voor het Belgisch Kampioenschap estafetten. Ram stelde er vier ploegen op waaronder de drie musketiers, Johan, Dirk, Marc en ikzelf, met zijn vieren net als in het boek van Alexandre Dumas. Ik voelde me goed vandaag, fris en relaxed. (De looploze zaterdag van gisteren had zijn doel niet gemist) Van stress was geen sprake, enkel wat gezonde zenuwachtigheid. Ik wilde vooral zo goed mogelijk lopen en zo mijn sprintvrienden aan een medaille helpen. Is een team niet altijd zo sterk als zijn zwakste schakel? Vandaag was ik die schakel. Dat ik niet traag ben bewees ik al in mijn 800m-wedstrijden maar dit is wel wat anders. Stand houden tussen specialisten van de explosiviteit is geen sinecure. Na in Heusden zelf even te zijn verkeerd gereden kwamen we toch ruim op tijd aan de piste. De opwarming gebeurde op een zijterreintje waar ook elk jaar de vedetten van de KBC-nacht (ook Moon dus, hahaha) hun opwarming doen. Johan kwam met het nieuws dat de ploeg rond Jonathan Nsenga forfait had gegeven. Dat bombardeerde ons meteen tot favoriet en plots voelde ik toch de stress opkomen. Het uurvan de waarheid was aangebroken en vanuit de call-room trokken we naar het middenplein en van daar naar onze respectievelijke startplaatsen. Ik had twee repen plakband mee maar hoorde van een jurylid dat slechts één stuk tape toegelaten was. Wat een belachelijke regel. Waren ze bang dat ze zich teveel gingen moeten bukken om ze weg te halen? Ik plakte de ene tape dan maar op de plek waar Marc zou moeten zijn op het moment dat ik mijn inspanning moest inzetten. Mijn startpositie was gemakkelijker te bepalen en dat kon ik zonder tape.

Plots hoorde ik het schot en ze waren vertrokken. In de verte zag ik Johan ongeveer aan de leiding de stok doorgeven aan Dirk die op indrukwekkende wijze een kloof sloeg met onze concurrenten. Daarna was het aan Marc die de hele bocht voor zijn rekening nam. Hij kwam aan de tape en ik vertrok voluit zoals Johan het me had opgedragen. 'Niet omkijken en vol gaan', hoorde ik hem nog zeggen. 'Jaaa', riep Marc en ik stak mijn hand achteruit. Op training was onze stokwissel niet steeds perfect maar nu voelde ik bijna meteen de koude metalen staaf in mijn handpalm ploffen. Ik keek recht voor me uit en vertrok voor mijn 100m. Na een tiental meter geraakte ik in mijn maximale foulée en toen voelde ik dat het goed was: ze gingen me pas na de meet terugzien! Ik gooide me nog op de streep en keek naar de chrono: 45.31 (later gecorrigeerd totr 45.28. Een stevig nieuw clubrecord en bij de M40 de tweede clubtijd ooit. Het was nu wachten op de tweede reeks. Die werd gewonnen door Lierse maar hun tijd lag boven de 46. We riepen en ik sprong een gat in de lucht: we waren Belgisch Kampioen. Was dat even kicken, zeg! Een titel in ploeg is toch een aparte ervaring. Vreugde is zoveel intenser wanneer je die kan delen...

20-09-2009 om 00:00 geschreven door André  

Zaterdag werd het een dagje shoppen. Een hele namiddag de braderij in Mechelen trotserend  zochten en vonden we winterkleren voor de twee jongens. Het was er heel warm en mijn voet zat me de hele dag niet lekker. Gisterenavond reeds ondervond ik last na de vele uren rechtstaan en rondlopen op de jeugdmeeting. Ik besloot daarom vandaag niet meer te lopen om zo mijn voet te sparen voor morgen.

19-09-2009 om 00:00 geschreven door André  

Het was vandaag een mooie nazomerdag. Niet te warm, juist zoals het moest zijn. Mijn duurloop deed ik op een totaal nieuw parcours. Sinds kort bestaat er eeen 'jaagpad' langs de afwatering van de Zenne. Dat pad begint in Eppegem en loopt helemaal tot in Hombeek. Ideaal voor het wat langere werk dus. Ik vond het een heel aangename kennismaking en zal niet nalaten om mijn trainingsmakkers te wijzen op de mogelijkheden van dit nieuwe pad.

Vanavond was het nog steeds een lekker weertje en gelukkig maar want op de Nekker vond onze eigen jeugdmeeting plaats. Dit jaar was er een wedstrijd in de wedstrijd want onze onderafdeling uit Kapelle-op-den-Bos had de RAM uitgedaagd tot een duel. Al onze atleetjes waren natuurlijk des te gemotiveerder met tal van prachtige prestaties tot gevolg. Noah verbeterde zijn PR op de 60m tot 10.62 en werd daarmee vierde. Als jongste deelnemer een puike prestatie en slechts 7/100e van het podium. Een eerste medaille voor onze Noah had wel mooi geweest maar niet getreurd, hij is nog twee volle jaren benjamin. Op de 600m was het zijn allereerste deelname. Een vijfde plaats (nipt geklopt door zijn trainingsmakkertje Harald) in een tijd van 2.19.92 is ook heel mooi gedaan.

Moon was naar de Nekker gekomen met slechts één doel voor ogen, de twee loopnummers winnen. Hij begon alvast goed door goud te pakken op de 60m: 9.18. Bij het hoogspringen geraakte hij over 1m15 en met de discus gooide hij 17m44. Zijn laatste proef van de dag was de 1000m. In het begin van de week was zijn plan nog om zo snel mogelijk te lopen maar vandaag zei hij even voor de start dat hij tactisch ging lopen. Zo gezegd, zo gedaan. Hij vertrok meteen op kop. Al meteen sloeg hij een kleine kloof maar ik zag dat hij soepel draaide zonder te forceren. De enige die nog kon terugkeren was Sven en met zijn tweeën kwamen ze uit de laatste bocht. Moon schudde nog een splijtende demarrage uit zijn mouw en daarmee was zijn tweede gouden medaille een feit. Hij had zijn doel bereikt! Na de wedstrijden mocht ik de winnaar van het grote duel bekendmaken. Voor de proclamatie sprak ik onze jeugd nog even toe. Wie er ook won, samen zouden ze de ereronde lopen want tenslotte zijn ze één grote familie. Mechelen werd de winnaar. Iedereen juigde, niemand treurde en de ereronde werd ingezet...

18-09-2009 om 00:00 geschreven door André  

Mijn gewoonlijke vrijdagtraining was door de wedstrijd van zondag naar vandaag verschoven. Ik trok dus deze middag naar de piste van Machelen. Na een twintigtal minuten opwarming, stretchen en vier versnellingen begon ik aan de eigenlijke training: tien keer 100m voluit. Bij het terugstappen oefende ik mijn achterwaartse armbeweging voor de aflossing. Johan toonde me hoe ik mijn arm en hand moet achteruit bewegen op het ogenblik dat Marc roept. Het is een speciale houding die me niet natuurlijk lijkt en daarom kan ik die niet genoeg oefenen. De laatste tijd heb ik meer gespurt dan normaal en ik voel dat aan mijn rug. Die leek me stilaan weer vast te gaan zitten en daarom trok ik vanavond naar Peter, mijn osteopaat. Ik kruiste er Stefan, wiens bekken vorige zondag weer eens helemaal scheef stond en vandaag door Peter werd rechtgezet. Mijn bekken zat nog goed maar het was de bovenrug en vooral de plek tussen de schouderbladen die helemaal vast zat. Waarschijnlijk het gevolg van die vele spurttrainingen van de laatste weken. Na een half uur trekken, sleuren, kraken en duwen zou alles weer los moeten zitten. Overmorgen voel ik daar dan echt de gevolgen van. 

17-09-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vanavond was het weer training op de Nekker. Mijn loopactiviteit (vandaag maar een recuperatieloopje van een half uur) kon ik combineren met de training van mijn groep jonge lopertjes. We vertrokken voor rondjes binnen het domein en al snel bleek dat voor de helft van het dozijn atleetjes een half uur aan één stuk lopen al problematisch was. Het kerstseizoen komt er aan en dus moet ik toch wat duurloopjes inlassen. De kinderen die in de zomer héél regelmatig zijn blijven komen konden moeiteloos mee maar de anderen, die waarschijnlijk minder hadden gelopen deze zomer hadden het moeilijk. We hebben natuurlijk elke keer gewacht want onze leuze is we: samen uit, samen thuis! Na de duurloop liet ik ze nog twee 200en lopen om het wedstrijdgevoel wat aan te wakkeren met het oog op de 1000m op onze eigen meeting vrijdagavond. Toen we klaar stonden voor de tweede zagen we Noah en zijn twee spitsbroeders Jari en Lotfi hun groep verlaten en naar de start van de 200 komen. Ze deden die 200 vlotjes mee maar toen we dachten dat het gedaan was zagen we de drie opnieuw naar de start van de 200 trekken. Vreemd, dachten Bruno en ik. Wat zijn die van plan? Ik liep naar hun coach Sarah en ze vertelde dat ze alledrie hadden gevraagd om te mogen oefenen voor hun 600 van vrijdag. (Wat een vlijt!) Daar stonden ze dan, de drie prutskes, broederlijk naast elkaar. Het was een grappig zicht. Ze vertrokken en we dachten dat het weer een 200 ging zijn maar aan de aankomst gingen ze door: ze gingen voor de volle 600. Noah, die een jaar jonger is dan zijn vriendjes moest halfweg afhaken maar kon er best om lachen. Na hun 600 gingen ze doodleuk voorttrainen bij Sarah en trokken ze nog spurtjes. Onvermoeibare jeugd!

Na de jeugdtraining oefenden Johan, Dirk, Marc en ik nog wat op de stokwissels. Vooral het afmeten van mijn startpunten was niet zo simpel. Met geleende spikes moest ik enkele keren voluit vertrekken zodat we konden aanpassingen doen. Ik besef nu pas hoe technisch zo'n spurtaflossing wel is. Het wordt trouwens een moeilijke klus zondag. Waarschijnlijk zal ik tegen Jonathan Nsenga moeten lopen. Aaargh... Ik voel me net een Trabantje tussen Formule 1's. Nu ja, Herbie (de dolle kever) won ook wel maar dat was in de film, nietwaar.

16-09-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren stond er slechts een half uurtje recuperatielopen op het programma. Dertig minuten met de I-pod in aanslag rondjes draaien in het park van Machelen. Voor mij is dat genieten. Ik was trouwens nog steeds onder de indruk van Kim's prestaties op de US Open. De 'Come-back mom' noemen ze haar ginder. Ze moet zowat in de zevende hemel verkeren.

Vandaag was het voor mij andere koek. Ik moest acht keer 200m lopen in ongeveer 30 seconden. Na elke 200 mocht ik 200m joggen waarna ik opnieuw een 200 moest spurten. De laatste was supersnel, net boven de 27. Daarenboven moest ik mijn training vandaag alleen afwerken. Vanavond was er info-avond in de Sint-Maartenschool in Hombeek en daarom trok ik veel vroeger dan normaal naar de Nekker. Moederziel alleen liep ik mijn opwarmingsronden. Nog steeds in totale afzondering begon ik wat later aan mijn eigenlijke training maar halverwege de reeks begonnen de eerste collega-Rammers toe te stromen. Nu het seizoen ten einde loopt krioelt het weer van de bedrijvigheid. Een pak nieuwe gezichten loopt rond op de piste maar ook een heel bataljon atleten die je de hele zomer niet hebt gezien. Een beetje tegenstrijdig, niet? 

15-09-2009 om 00:00 geschreven door André