De wekker biepte om acht uur maar het duurde wel even vooraleer ik doorhad dat ik moest opstaan. Ik wil altijd twee uur voor de training kunnen eten en dus moest ik er echt uit. Het voelde bitter koud en buiten klonk het gedempt en onheilspellend stil. Beneden deed ik de rolluiken naar boven en aanschouwde een wondermooi zicht. Het sneeuwde hard en alles was bedekt met een superdikke laag sneeuw. Om negen uur stonden de kinderen op en ik vroeg me stilaan af of we vandaag überhaubt zouden kunnen trainen. Na een kort telefoontje met Magda besloten we om nog even te wachten en te zien of het sneeuwen zou aanhouden. Rond kwart over tien minderde de sneeuwval en besloot ik te vertrekken. Nadat we Magda eerst waren gaan oppikken reden en schoven we aan een slakkengangetje naar het Vrijbroekpark. Er was haast geen kat te zien, laat staan een mens. Zelden hadden we het park zo voor ons alleen. Terwijl ik aan het opwarmen was, joggend door de diepe sneeuw kwam ook Ewoud aangelopen en zocht Magda een geschikte strook voor een sessie weerstandstraining. Moon en Noah speelden ondertussen met de slee maar lang heeft dat niet geduurd want binnen de kortste keren vond Noah dat het écht te koud was en zochten ze de warmte van de auto en de Nintendo DS op. Magda had ondertussen beslist om in de dreef te trainen. Daar lag de sneeuw iets minder dik en vooral de vlakke ondergrond bood betere loopcondities.  Na het stretchen zocht ik even de warmte van het parkwachtersgebouw op om er mijn crossspikes aan te trekken. De versnellingen gingen nog vrij aarzelend maar de rest van de training ging betrekkelijk goed. De sneeuw dwarrelde wel voortdurend in mijn ogen maar het kon me niet deren. Acht keer liep ik tweederde van de dreef af. De afstand is moeilijk in te schatten maar moet wel rond de 200 à 250 m zijn geweest. Magda zei dat Herman (haar echtgenoot en vroeger trainer) altijd stelde dat trainen in de sneeuw dubbel telt. Ik heb dus ofwel 16 keer 200m ofwel 8 keer 400 gelopen. Ik voelde het wel achteraf. Dat harken door de dikke laag, spikes of niet, vergde wel veel energie en was behoorlijk belastend voor enkels, knieën en spieren. Vooral mijn rechterkuit, waar ik dikwijls last ondervind trok vieze smoelen. Na de training gloeide ik helemaal en terwijl Ewoud opnieuw naar huis jogde brachten we ook Magda weer veilig tot bij haar Herman.

20-12-2009 om 21:12 geschreven door André  

Nadat we nog snel langs Running Mate in Kampenhout waren gereden om een bijbestelling aan clubtrainings op te halen reden we naar het park van Machelen. De zon scheen nog maar het was toch al min zeven graden. Koud dus en na twee toertjes vond Noah het al welletjes want zijn gezicht had kou. Dus ging hij met zijn broer naar muziek luisteren terwijl ik mijn duurloop afwerkte. Noah is nochtans niet zo’n koukleum als zijn vader. Vanochtend hadden ze al in de tuin gespeeld en toen was het blijkbaar niet te koud en ook niet toen we met de slee boodschappen in het dorp waren gaan doen. Ik denk dat hij gewoon niet veel zin had om te lopen. Ik heb het op een goeie zes kilometer gehouden. Het park lag er moeilijk beloopbaar bij. De sneeuw was al belopen en ondertussen ook bevroren. De oneffenheid van de bodem maakte dat ik naderhand zowat overal pijn had. Niet veel gewoon zeker?

19-12-2009 om 20:14 geschreven door André  

Ondanks de barre weersomstandigheden trokken we vanavond toch naar de Nekker. Zelfs als we de training in extremis zouden afblazen moet er toch een permanentie zijn en opvang voor diegenen die toch de weg naar de piste zouden vinden. Van afgelasting is echter geen sprake. Wij zijn geen voetbalclub, hé. Ik heb trouwens nooit verstaan waarom trainingen werden afgelast toen Moon nog voetbalde. Laat ze dan gewoon wat looptraining doen naast de velden of in een veldweg of in het park, heb ik meermaals geopperd. Maar neen, niets werd er dan gedaan. Integendeel, ik werd bekeken alsof ik aan heiligschennis deed. Onbegrijpelijk! Gisteren kwamen we met wat vertrageing aan op de Nekker. Er waren verkeersproblemen aan Nekkerspoel en gelukkig liet een begrijpende politieman ons door en bereikten we langs het zijweggetje het domein. Veel volk was er niet. Meer trainers dan atleten eigenlijk. Bruno was er als eerste maar die was met de fiets en had dus minder last gehad van de opstoppingen. Magda belde om te melden dat ik reeds met de opwarming moest beginnen. Zij zat wel vast! Met scholier Wouter zochten en vonden we een spoor om in te lopen. Blijkbaar was de conciërge van de Nekker al rondgereden met zijn golfkarretje en dus was er een goed beloopbaar spoor getrokken. De sneeuw was vers en superdik. Op de piste zou er niet kunnen worden gelopen. Ondertussen was Sarah met de aanwezige kinderen beginnen lopen maar het werd meer een loop-en-gooi training, hahaha… Ze heeft nogal afgezien, ocharme. Maar ze vond het superplezant, zei ze achteraf. Ondertussen was ook Magda toegekomen en kon ze mijn nieuwe cluboutfit bewonderen. De bestellingen waren gisteren toegekomen en ik had alles netjes in zakjes op naam verdeeld met het idee om andaag alles zoveel mogelijk te verdelen voor de kerstvakantie maar er was niet veel volk en dus zullen de meesten moeten wachten tot na nieuwjaar om hun nieuwe uniform te showen. Na de lenigheidsoefeningen en de versnellingen trokken we naar de overzijde van de piste waar Magda een spoor had gespot op een licht hellend stuk weg. Het spoor maakte een lichte bocht en was zo’n 150m lang. Ik had mijn crossspikes aangetrokken en het viel best mee om te lopen. Tien keer met weinig rust: zo ga je straks toch met een gerust gevoel kunnen gaan slapen, zei Magda al lachend. Ze kent me en weet dat ik nu al ongerust ben omdat ik gisteren niet heb gelopen. Dan rust je morgen maar niet en ga je gewoon duurlopen. OK?

18-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisterenavond heeft Peter bijna een uur werk aan me gehad. Mijn rug zat op verschillende plaatsen vast en het koste moeite en een aantal kraakjes om hem los te krijgen. Hij werkte ook mijn geteisterde linkervoet los. In principe moest ik het vandaag op zijn aanraden wat rustiger aan doen en de natuur heeft een handje toegestoken. Het begon overal te sneeuwen, begot! Ik had een afspraak bij dokter Paul want ik heb sinds gisteren een kopvalling en vandaag werd het alleen maar erger en erger en dus was de boodschap: op tijd vertrekken. Met collega Karin, die ik een lift gaf naar Mechelen zijn we meer dan twee uur onderweg geweest. Van Mechelen, aan het Vrijbroekpark waar Karin woont naar Hombeek is het maar een tweetal kilometer en daar heb ik nog eens een half uur over gedaan. Toen ik bij Paul binnenkwam was het er bijzonder rustig. Blijkbaar waren tal van patiënten niet tot bij hem geraakt. Ik was ruim te laat op mijn afspraak en toch was het meteen aan mij!

Na het dokterbezoek schoof ik naar de apotheek en dan naar huis. Het was al zo laat dat ik niet meer naar de winkel kan. Normaal is donderdagavond mijn moment om proviand in te slaan voor het komende WE maar alles was al dicht. Lopen heb ik uiteindelijk niet meer gedaan. Wel naar hat laatste deel van AJAX-Anderlecht gekeken. Drie op drie voor de belgen. C’est pas mal…

17-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

A friday-night, ergens in 1984...  We komen in zwarte kledij aan in de Coxiestraat. De inkomruimte gloeit rood. Een neon flikkert. Een mooi en speciaal meisje neemt onze jassen aan. We doen een babbeltje met de buitenwipper. In de achtergrons horden we de eerste klanken van ‘Bela Lugosi’s dead’. Daarna trekken we naar de cocktailbar achteraan rechts. De verhoogde dansruimte in de oude fabriek (ik geloof een oude zinkgieterij) is dark as ever (met blacklights voor de accentjes…). Daar bestellen we een ‘bien-servi’ whisky-cola. Die bien-servi slaat op de dosering want niet aangelengd… We installeren ons daar en bewonderen minuten lang de bloedmooie Diana. (In de Revue speelden ze niet voor niet ‘J’aime regarder les filles’ van Patrick Coutin.) Tot Michel tegen me zegt dat het tijd is om te gaan dansen. De muziek is er de hele nacht super en de dansvloer loopt nooit leeg. DJ Rudy is dan ook in vorm. Rond de drieën valt Frits in slaap met zijn hoofd in een geluidsbox! Ondertussen heb ik al enkele cola’s besteld bij de mooie Helena (Tja, ik kan het ook niet helpen dat de meisjes daar allemaal mooi zijn) en zijn we nog steeds aan het dansen. Zelfs ik word even moe en ik eet dan maar samen met de ‘Jokke’ een Pita in de uiterste hoek van de cocktailbar. Plots hoor ik de eerste klanken van ‘Hours&Hours’ van The Klinik. Ik vlieg van mijn kruk en sta enkele seconden later al terug op de dansvloer. (Ik was toen al snel) Uren later… Ik neem een breack. Een door de ‘Blue-Moon’(Toverdrank,uit de Revue) half bedwelmd meisje klamt me aan. “Je doet me denken aan Paul Van Ostayen…” Het is tijd om naar huis te gaan, denk ik dan. De eerste trein rijdt toch al…

Op facebook ben ik lid geworden van de groep: (Wij gingen uit in) Club Revue Mechelen. In de eighties was de Club Revue in de Coxiestraat aan het station van Mechelen dé New-Wave-place-to-be! New-Wavers kwamen van ver om mee te partyen. Ik zat er zo dikwijls dat ze thuis misschien wel dachten dat ik er woonde. Ik heb daar in de revue zelfs nog volledige fresco’s geschilderd. Ik was toen jong en mijn rug kon het nog verdragen om zes weken aan een stuk elke avond en WE’s op een ladder te staan. Ik heb er foto’s van teruggevonden.

16-12-2009 om 23:21 geschreven door André  

Ik werd deze middag een beetje op mijn wenken bediend. Het was de hele ochtend grijs en bitter koud maar toen ik echter het park van Machelen betrad voor mijn recuperatieloop begon er plots een verlegen zonnetje te schijnen. Even later begon het zelfs lichtjes te sneeuwen. Zon en sneeuw samen, da’s pure magie! Ik had voor het eerst sinds lang weer mijn I-pod meegenomen en op de shufflefunctie gezet. Dat geeft soms nogal vreemde combinaties. Terwijl ik van Sinatra over Jamie Cullum naar Zakir Hussain, de tablakunstenaar was gezweven blaast daar plots ‘Bonanza’ door mijn oortjes. Grappig! Maar je loopt er niet beter of soepeler door natuurlijk.

Na de training ging ik naar de vestiaires van Sanoma voor mijn douche. Daar vernam ik dat de boiler sinds gisteren stuk is en dat er dus geen warm water meer was. Terwijl anderen verkozen om dan maar niet te douchen aarzelde ik niet. ‘Comme à la Légion’, zei ik tegen mijn aanwezige collega’s en ik begon me in te zepen. Da’s de truuk natuurlijk. Je neemt een beetje water en veel zeep en je zeept je helemaal in. Zo heb je geen keuze meer en moet je wel douchen. Al gillend heb ik het ettelijke minuten volgehouden, tot het genoeg was! Alles heeft grenzen! Achteraf voelde ik me plots veel frisser dan ik me vandaag, na alweer een héél slechte nacht, reeds had gevoeld.

Vanavond was het jeugdtraining. De groep kinderen was vrij groot. Sarah nam de kleinsten voor haar rekening en al de rest bleef samen onder de begeleiding van Bruno en mezelf. We hebben ze constant laten lopen om de kou te trotseren. Eerst  een 1200m op de piste die voor de verandering met horden was bezet. Daarna kwamen de aflossingen waarbij drie ploegen van zeven het tegen elkaar opnamen. Ieder liep 400m. Daarna nog een 1200m tempo en om te eindigen een partijtje levende voetbal.

Straks vertrek ik naar Peter. Benieuwd wat hij over mijn rug en mijn voet gaat zeggen.

16-12-2009 om 20:46 geschreven door André  

In afwachting van de Finse piste was het vandaag op de nekker te doen. Het was er bitter koud. Min zes is nog altijd niet polair maar het verschil met de tien graden van een dikke week geleden is van die aard om ons toch al een hoog ‘pinguin’-gehalte te geven. Weinigen, vooral bij de jeugd, hadden het aangedurft om tot op de Nekker te komen. Er werd dan ook vooral gelopen. Slechts twee jeugdatleten wierpen de discus onder het waakzame oog van trainer Dirk. Alle andere aanwezigen liepen. Ook wij dus, maar wij lopen altijd… Ook onze groep was verre van compleet. Kim was ziek, Joost bleef bij haar om haar te verzorgen en Els had langer les. Sarah mocht opnieuw lopen maar beperkte het tot een korte duurloop. Tom, Ewoud en ik dan gingen wel de piste op. Na de opwarming kregen we ons programma van Magda. Door de kou had ze de training enigszins aangepast. Het werden nu drie series met drie minuten rust tussen. Series één en drie waren identiek, nl. 4x200 met 100m joggen tussen. De middelste serie bestond uit 3x 300m met eveneens 100m rust tussen. Met deze vriestemperaturen voelden we al meteen dat de normale chrono’s zouden uitblijven en dat bleek ook. Elke afstand werd beduidend trager afgelegd dan normaal en toch voelde het als bijna té snel aan. Alleen op het einde hebben we nog enkele supersnelle 200en uit onze sloffen geschud. Ik moest daar wel seieus diep voor gaan. Morgen mag ik onder de middag mijn recuperatieloopje houden. Hopelijk schijnt de zon zoals maandag. Toen was het zalig koud. Vanavond echter akelig koud.

15-12-2009 om 00:00 geschreven door André  

Wat een heerlijke training vandaag! Het was koud, in principe allesbehalve mijn weer dus, en toch… De zon scheen, er was geen wind en de kou was droog. De eerste minuten had ik de bibber maar heel snel draaide ik warme rondjes in het park van Machelen. Ik had nog wat spierpijn van gisteren en piekerde wel wat over de vorm die er nog niet is. Maar waar maak ik me toch zorgen over. Mijn eigenlijke doel is de zomer en het EK in Hongarije. Als ik ondertussen ook goed kan zijn begin maart op het BK Indoor bij de masters dan is dat leuk meegenomen. Maar ik ga niet panikeren. Met een coach als Magda Ilands is dat voor niets nodig. Ze houdt me niet alleen mentaal en fysiek scherp, ze zorgt er ook voor dat ik met beide voetjes op de grond blijf. Zij is diegene die weet waar we mee bezig zijn en nimmer stel ik haar beslissingen, keuzes of opdrachten in vraag. Daarvoor is mijn respect voor haar te groot. Wederzijds vertrouwen en geloof in elkaar is ons geheim.

De pijn in de rechterkuit is zo goed als weg maar ik moet toch dringend naar Peter, mijn osteopaat. Mijn rug zit goed vast en nu het kouder wordt kan het alleen nog maar erger worden. Hij zal werk hebben, ocharme. Ik heb ook al een tijdje last van de linkerschouder waardoor ik moeilijk slaap. Woensdagavond na de training heb ik een afspraak. Ik bedenk plots dat Peter me één keer heeft zien lopen, uitgerekend op 17 mei dit jaar, de dag van mijn vijftigste verjaardag. Toen liep ik mijn snelste 800 ooit. Van een toeval gesproken. Of net niet misschien. 

Ik heb vandaag mailcontact gehad met Corné Haast, de Nederlandse master die in Lahti dat mooie filmpje maakte van mijn finale. Hij bezorgde me het originele filmpje en ik vroeg hem wie die gekken waren die naast hem stonden te gillen. Dit was zijn antwoord: ‘O ja, de gillende mensen zijn de fans van Anselm Lebourne, die jij zo verrassend versloeg!’ Dat vind ik pas een goeie… En ik maar denken dat het mijn fans waren, hahaha!

De Finse piste in het Blosodomein van Hofstade waar ik het vorig jaar op deze blog reeds over had gaat dan eindelijk open. Vanaf begin januari kan je er alle dagen terecht. Het parcours is 1000m lang en verlicht tot 21.30 uur. Fantastisch toch. Een leuke afwisseling voor mijn ‘Park van Machelen’. Voor de mannen van de lange afstand zal dit parcours wellicht te kort zijn maar ik zie me er al met mijn jongens over flyen. I can’t wait! 

14-12-2009 om 22:08 geschreven door André