Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
22-02-2009
In Kessel staat een fort!
In een gordel rond Antwerpen zijn een aantal forten nog steeds de stille getuigen van een Belgisch militair verleden, toen generaals nog dachten dat forten de vijand konden tegenhouden. Het fort van Kessel is er zo eentje en elk jaar is de omgeving van dat fort het decor van de jaarlijkse cross van AC Lierse. Moon die vorige week de cross van Betekom niet had gelopen vond het fijner om vandaag aan te treden want een aantal van zijn trainingsmakkers zouden daar ook lopen. Het miezerde toen we in Kessel aankwamen maar het was er niet koud. De eerste Rammertjes om te vertrekken waren meteen de twee aanwezige pupillen jongens Brent en Moon. Moon had gezien dat Jonas Geens (de beste loper van hun generatie) ook meeliep maar hij had me voor de start gezegd dat hij er toch ging in vliegen. Dat deed hij ook want hij trok meteen ten aanval. Enkel Jonas en even later ook Otto Vanluchene van Lyra (Moon kent hem van op de zomerwedstrijden!) konden mee. Moon liep tweederde wedstrijd op kop maar moest op het einde zijn stoutmoedigheid bekopen en hij had geen antwoord op de versnelling van de topfavoriet. Otto aanvankelijk wel maar Moon beschikt over een verschroeiend eindschot en ei zo na kwam hij Otto op de meet de tweede plaats nog afsnoepen. Een superspurt die net niet beloond werd maar Moon was wel dolblij met zijn derde plaats. Brent werd mooi tiende waarna het de beurt was aan Eline en Laura. Ondertussen was Noah begonnen aan zijn eerste hotdog. (Het waren grote!) Ook Eline vertrok meteen goed en nestelde zich in de voorwacht. Na zo'n tweehonderd meter volgde een spectaculaire en gladde bergaf met een bocht naar links. De cameraploeg van RTV had zich daar gezet in de loop dat één of andere loper zijn bocht wel zou missen en in de modderpoel zou terechtkomen. Eline werd vijfde na lange tijd uitzicht te hebben gehad op het podium. Een mooi resultaat. Jo, die aan de start zo klein lijkt tussen zijn leeftijdsgenoten liet het niet aan zijn hart komen en vloog er net als Moon een kwartier eerder furieus in. Hij trok meteen de groep op een lint, gevolgd door een jongen uit Bonheiden. De hele wedstrijd dacht ik dat Jo tweede ging worden maar hij werd op het einde nog net voorbijgestoken. Een derde podiumplaats dit seizoen (elke keer derde) was de beloning voor zijn aanvalsdrift. Na Jo was het Lennert die met het zware parcours mocht kennismaken. Noah was ondertussen zijn tweede hotdog aan het verorberen. Het was een zware maar mooie omloop en ik vond de sfeer rond de tentjes gezellig en gemoedelijk. Een voorbeeld voor veel crossen. Spijtig genoeg was ook hier de prijsuitreiking op enkele kilometer afstand. De laatste om het strijdperk te betreden was julie bij de cadetten meisjes. Haar start was catastrofaal. Ze verzeilde meteen in de achterste gelederen en ik vreesde het ergste. Maar wat een remonte had Julie voor ons nog in petto. Elke keer dat we ze zagen had ze enkele concurrentes opgeraapt, opgepeuzeld, geliquideerd. Ze eindigde nog mooi achtste. Wacht maar als Julie gaat beginnen trainen en oefenen op haar start. U ain't seen nothing yet... De twee bronzen medailles op de cross van Kessel werden een trio toen een sms van Kim ons meldde dat ze derde was geworden op de interland in Engeland (oriëntatielopen). Ze was fysiek heel sterk maar maakte een technische fout waardoor ze slechts derde werd. Toch een fantastisch resultaat. Op de prijsuitreiking ging Noah voor zijn derde hotdog. Is dat ook een medaille waard?
De wekker die op half acht stond omdat ik vroeg wilde gaan trainen kreeg de tijd niet om te rinkelen. Om zeven uur stipt ging de slaapkamerdeur open en een klein gezichtje kwam van achter de hoek piepen. Noah natuurlijk! Het was lang geleden dat hij nog zo vroeg was opgestaan maar hij is wel degelijk de vroegste vogel in het gezin. We stonden op, ik maakte zijn ontbijt klaar en at zelf twee bananen, dronk een koffie en kroop nog even achter de computer. Al het nieuws vind je tegenwoordig online. Om negen uur stipt begon ik aan mijn opwarmingsronde in het park. Had het vroege uur er iets mee te maken, ik weet het niet, maar aanvankelijk had ik zware vermoeide benen en geraakte ik niet in mijn ritme. Pas na het stretchen en tijdens de versnellingen in het rozenpark begon ik opnieuw soepel te lopen. Ik denk dat het stilaan tijd is dat de winter voorbij is en dat ik wat kan rusten. Ik train nu al sinds begin november op het scherp van de snee. Da's lang voor slechts een handvol wedstrijden. Ik vind het enorm jammer dat er niet meer indoormeetings worden georganiseerd. Zaterdag is het met het BK reeds mijn laatste van het seizoen. Daarna zal ik veertien dagen rusten en beginnen met de voorbereiding op het zomerseizoen. Vandaag stonden 600en op mijn menu. Magda had me vrijdag nog gezegd: 'zondag nog één keer heel diep gaan en dan gaan we relaxed toeleven naar het kampioenschap.' Ik begon er aan met een bang hart want alleen trainen op zo'n afstand vind ik moeilijk. Je komt steevast de man met de hamer tegen en wanneer je met iemand loopt haak je doorgaans minder snel af. Het ging echter behoorlijk goed, ik hoefde me geen zorgen te maken en klokte mijn eerste af in 1.40. Hijgend liep ik dwars door het rozenpark naar de overzijde waar ik opnieuw vertrok. Ik liep één seconde trager: 1.41. De drie minuten rust kwamen als geroepen want mijn rug begon ook present te roepen. De derde ging even goed als de twee eerste, opnieuw 1.41. Dan sloeg onvermijdelijk de verzuring toe. Tijdens mijn laatste 600 had ik de indruk dat ik niet meer vooruitkwam, dat ik plots zoveel trager ging, dat mijn benen niet meer omhoog wilden. Het was maar schijn want ik klokte af in 1.42. Ik was wel verdomme diep gegaan en moest zelfs even hijgend tegen een bank gaan staan uit schrik om flauw te vallen. De laatste vijftig meter had ik zitten happen naar lucht en het zuurstoftekort had me duizelig gemaakt. Ik was echter wel tevreden over mijn training. Ik voel me klaar voor volgende week. Nu niet meer ziek worden zoals vorig jaar is de boodschap. Na het uitlopen kwam ik op de parking de rest van de bende tegen die er nog moest aan beginnen. Na een korte babbel vertrokken ze voor hun gezamenlijke opwarming en reed ik naar huis. Op naar de cross...
Het zijn al twee drukke maanden geweest dit jaar en ik was nog steeds niet in Zaventem geraakt. Ik ben afkomstig uit Zaventem en ken er nog wel wat mensen, mijn petekind Matilde bijvoorbeeld. Ze moest nog steeds haar nieuwjaarsbrief voorlezen en dus trokken we vandaag naar de luchthavengemeente. Eerst gingen we supporteren voor haar grote broer Jules die het met de tweedejaarsminiemen van KV. Woluwe-Zaventem op de vroegere terreinen van Woshot in de 'put van Woluwe' opnam tegen Audergem. Zaventem was beter en Jules speelde een goede partij. Ik vond dat hij te weinig ballen kreeg want hij bezit duidelijk meer voetballende kwaliteiten dan de meeste van zijn ploegmakkers en telkens hij aan de bal was deed hij daar ook iets goeds mee. Zaventem kreeg veel kansen maar kon niet scoren en er is een ongeschreven voetbalwet die zegt dat als je niet kan scoren je ook niet kan winnen. In dit geval werd de wet nog bekrachtigd door een tegengoal. De tweede keer dat Audergem tegenprikte was het prijs en dus verloor Jules met 0-1 een match die ze nooit mochten verliezen. In de cantine hadden we het daarna over de verschillen tussen voetbal en atletiek natuurlijk. Rudy (de papa van Matilde en Jules) is een echte voetbalkenner; Hij speelde in zijn jeugd bij RWDM, is nog altijd een supporter van Brussels, koos later voor een carrière in de muziek als bassist bij ondermeer Anna Domino en Perry Rose maar is nu dus naast zijn job ook trainer bij de jeugd van Sint-Joost. Toen we later bij hen thuiskwamen waren mama Martine en Matilde ook net aangekomen van de dansles. De nieuwjaarsbrief werd voorgelezen en pakjes uitgewisseld. Ik kreeg potjes confituur. Tja, ik heb dat op deze blog nog nooit verteld, ik kan op culinair gebied leven als een spartaan maar ik heb één zwakte en dat is confituur. Ik kan een hele pot in één keer uitlepelen. Ik doe dat minder dan vroeger omdat ik er zelf bijna geen meer koop maar mensen die mij, zoals Martine, al bijna een heel leven kennen weten dat en zien in confituur dan ook dikwijls het perfect kadooke. Vanavond heeft de pot met de combinatie 'appel-kiwi' er al aan moeten geloven. We speelden nog allen samen om de Wii-sport een partijtje bowling en Noah bleek een 'natural' want hij scoorde de ene strike na de andere. Toch won hij niet want bij enkele worpen liet hij het volledig afweten, hahaha. We keerden tijdig terug naar Eppegem want morgen loopt Moon in Kessel en ga ik vroeger dan anders naar het Vrijbroekpark.
Toen ik op de training kwam had Willy, onze materiaalmeester en buurman van Jef slecht nieuws. Jef, onze secretaris en 'rots in de branding' is op het werk ineengestuikt en naar de spoed gebracht. Daar werd blijkbaar een veel te lage bloeddruk gemeten en Jef zal duidelijk moeten rusten. Ik bel hem morgen alvast op. Op de Nekker was het snelheidstraining. Niet voor iedereen echter. Kjell heeft nog steeds wat last aan de adductoren en moest 600en doen. Ewoud moest de dinsdagtraining 'inhalen' (300en) en Sarah hield het bij duurlopen. Kim was er niet want die vertrekt morgen met de Nationale ploeg oriëntatielopen naar Engeland voor een internationale confrontatie. Jasper en ik waren de enigen in Magda's team om dus effectief op snelheid te trainen. Tien keer 180m waarvan de eerste dertig als aanloop dienden en we daarna 150m door moesten spurten. Jasper en ik, da's dynamiet en na de twee eerste spurten beseften dat we ons als onnozelaars aanstelden. Spurten om te winnen moet je niet op training doen maar reserveren voor de wedstrijden. Vanaf de derde hielden we wat in, vooral de eerste twintig meter. Het ging nog snel maar zonder het risico elkaar in de vernieling te lopen. In tijd scheelde het niet veel en we kwamen elke keer heelhuids toe. Tenminste, dat was aanvankelijk zo want rond de zesde spurt voelde Jasper plots een verkramping en hij stopte halfweg. Hij ging snel naar binnen, gebruikte wat reflex-spray en kwam terug naar de piste. Ik raadde hem aan om wat voorzichtiger te zijn. Hij deed dat tot aan de allerlaatste spurt. Plots plaatste Jasper een geweldige versnelling die ik natuurlijk moest beantwoorden. We spurtten zo hard we konden zij aan zij en op de meet schoot de kramp er bij Jasper opnieuw in. Gelukkig bleef het bij die ene kramp en houdt hij er waarschijnlijk niets aan over. De jongens waren vandaag samen in de groep die onder Dirk trainde. Dirk is sinds kort terug als trainer en Moon is daar maar al te blij om. Moon heeft zo zijn voorkeuren en hij trainde altijd al graag met Dirk. Noah was enorm grappig. Ze moesten allemaal hockeybalwerpen en ik denk dat Dirk zich nu nog afvraagt wat voor danskes Noah uitprobeerde vooraleer hij de bal met een soort kattensprong weggooide. Hij was achteraf trouwens behoorlijk moe want het was op school de hele dag carnavalfeest geweest. Moon had zich verkleed als prince Caspian en de gelijkenis was er wel, vond ik. Zijn lange manen zijn daar natuurlijk niet vreemd aan. Onze Noah speelde ontdekkingsreiziger, had zelfs een kaart van Afrika en ging op zoek naar Stanley en Livingstone. Hij heeft ze niet gevonden.
Vandaag 19 februari is het de verjaardag van Freddy Maertens, het wieleridool uit mijn jeugdjaren. Hij werd vandaag 57 jaar. Vandaag herdenk ik ook Charles Trenet die in 2001 op 19 februari overleed op 87-jarige leeftijd na een zangcarrière van om en bi de zeventig jaar. Hij was de koning van de 'Zazous' in de veertiger jaren en omwille van zijn humor en zijn hoedje werd hij 'le fou chantant' genoemd. Mijn lievelingsliedjes van Trenet zijn 'Que reste-t-il de nos amours', (bij dit lied komen herinneringen aan de cabaretavonden van jeugdhuis Integendeel terug. Binnenkort vertel ik daar meer over!), 'Le soleil a rendez-vous avec la lune' (Ik zong dat liedje in Mexico toen ik boven op de pyramide van de maan stond en keek naar de pyramide van de Zon) en ook zijn allergrootste hit 'La Mer'. Wellicht zullen de meesten onder jullie dat lied wel kennen maar dan vooral onder de titel 'Beyond the Sea' in de versie van Robbie Williams of als afsluiter in de film 'Finding Nemo'. Trenet vond altijd het juiste evenwicht tussen een mooie tekst die dikwijls een heel verhaal vertelde en prachtige melodieën. Vandaag heb ik een duurloop van 45 minuten gehouden in het park van Machelen, of wat dacht u? Vijftien toertjes lang herinneringen ophalen op de klanken van allerlei liedjes die dankzij Apple's 'shuffle' voor de ene verrassing na de andere zorgen. Het ging vandaag van Astrud Gilberto naar Underworld, van Moby naar Andy Williams of nog van Supergrass over Joy Division naar Snow patrol. Heerlijke momenten die me bij elk liedje wel ergens doen terugduiken ik het geschiedenisboekje van mijn leven. Door de muziek komen soms plots herinneringen boven, ervaringen die allang in de vergeetput van mijn brein zaten maar plots weer helemaal levendig worden.
Ik vond het niet erg om dertig te worden en veertig zijn deed me helemaal niets. Ook met mijn nakende vijftigste verjaardag heb ik geen problemen. Ik voel me zelfs jonger en fitter dan pakweg twintig jaar geleden. Maar ik zal toch maar pas vijftig zijn op 17 mei en geen dag vroeger. Ik keek vandaag naar de deelnemerslijst voor het BK indoor bij de masters en zag me plots staan bij de +50 categorie. Dat was er nu toch wel wat over, dacht ik en dus belde ik maar naar de VAL om het te laten aanpassen. Vanavond heb ik noodgedwongen moeten forfait geven voor mijn wekelijks uurtje als jeugdtrainer. De moderne wagens zitten zo vol elektronica dat ze het af en toe eens laten afweten. Op weg naar huis was ik al drie keer stilgevallen. Ik liet iemand overkomen om het na te kijken. Vroeger waren dat mannen met een pet, een over-all en zwarte handen die onder de motorkap alles begonnen na te kijken. Nu was dat een jonge gast in een trendy winterfrak die zijn computer op de auto aansloot en zo binnen de kortste keren wist dat de boordcomputer tilt sloeg. Hij dacht namelijk dat er een reuzachtig benzinelek was en daarom sneed hij de toevoer af... Ik ben dus nooit op de Nekker geraakt vandaag. Noah en Moon waren bijzonder ontgoocheld dat ze niet konden trainen en toen had Moon een idee. 'We kunnen straks met zijn drieën naar de Schranshoeve om te trainen', zei hij. De schranshoeve is een klein park op het einde van de straat. Zo gezegd, zo gedaan, en om kwart over zes vertrokken we. Het is zo'n driehonderd meter lopen naar het einde van de straat en zo lang was dus onze opwarming. In het park verkenden we eerst het parcours. de helft konden we gebruiken maar de andere helft van het park was te drassig en het enige pad te modderig. Aan de speeltuin deden we wat lenigheidoefeningen onder leiding van Moon. De versnellingen deed Moon daarna alleen want Noah verkoos de zijne op de schuifaf te doen. Ik tekende dan maar een soort mini-omloop uit en Moon kon aan zijn twee series beginnen. Een eerste keer liep hij drie toertjes en de tweede keer eentje minder. Twee tempoloopjes van respectievelijk 3.30 en 2.45 minuten verder werd het al te donker om verder te doen. Toen besloten we niet in rechte lijn naar huis te lopen maar enkele straten om te nemen tot aan de kasseidreef. Daar liepen we op het paadje naast de kinderkopjes. 'We spelen Cross-cup,' zei Moon. 'Ik ben Moon en Noah is Noah en jij bent Willem Van Hoof,' zei Moon. En weg was hij, in het kantje en in de duisternis. Noah erachter en ik als observator in hun spoor. Moon liep zoals anders, snel en efficient maar hij vergiste zich twee keer van straat zodat zijn kleine voorsprong telkens weer verdween als sneeuw voor de zon. Noah verbaasde me door een stevig tempo te onderhouden en nooit meer dan twintig meter toe te geven op zijn broer. 'Ik ben nog voor Willem Van Hoof', riep hij toen we thuis arriveerden. Die zou eens moeten weten dat enkele kleine jongens in Eppegem hem aanzien als een soort aktieheld... En het beste moest nog komen. Net voor het slapengaan zaten de kinderen nog te tekenen en Moon had een affiche gemaakt met de uitslag van de Crosscup. Hij zette zichzelf op één, Noah op twee, André op drie, Willem op vier, Pieter op vijf en Hans op zes. 'En Kjell,' vroeg ik? Die liep niet mee,' zei hij en hij vulde bedragen in achter elke naam. De winnaar kreeg 500.000 euro, de tweede 400.000, enz... Wauw. Ik ben wat later, toen ze al sliepen nog een half uurtje gaan loslopen, kwestie van die bedragen te kunnen verwerken, hahaha.
Het was voor de verandering vandaag weer eens echt Belgisch winterweer. Het regende pijpestelen toen ik op de Nekker aankwam. Het had niet veel gescheeld of ik was niet komen opdagen. Toen ik me thuis had omgekleed wilde ik mijn loopschoenen aantrekken maar ojee, nergens geen schoenen te vinden. Waarschijnlijk had ik ze op het werk laten liggen. Ik reed terug naar Diegem en gelukkig lagen mijn asics op me te wachten op het bankje van de mannenkleedkamer bij Sanoma. Mijn schoenen kwijtgeraken zou geen drama zijn (ze zijn versleten) maar de zooltjes die er in zitten verliezen zou ik wel heel erg vinden. Jasper (vergadering) en Ewoud (op kot in Gent) ontbraken vanavond en ook Tom was niet komen opdagen. Later belde jij met Magda om te melden dat hij licht gekwetst is. Sarah, Kim, Kjell en ik begonnen dan maar aan Magda's training: driehonderden, mijn lievelingstraining. Waarschijnlijk is dat zo omdat ik op die trainingsafstand het dichtst de intensiteit en de snelheid van mijn ideale 800 benader. Kjell moest er 3 keer vijf lopen, Kim en Sarah enkele minder en de salonloper die ik ben maar 4 keer twee. Honderd meter joggen kreeg ik tussen de 300en en tussen de reeksen zaten twee schamele rustminuutjes. De twee eersten mochten Kjell en ik samen lopen. De eerste is altijd een beetje zoeken naar het juiste ritme. Ik had daarenboven ontzettend stijve benen (Zondagochtendtraining?) en startte vrij voorzichtig. Resultaat: 49 seconden. De tweede ging net iets sneller, 48. Ik voelde mijn rug stilaan verstijven maar beet door. De tweede serie ging dan weer wat sneller, tweemaal 47. De derde serie vertrok ik met hevige pijn in de onderrug maar ik kon mijn foulée toch blijven trekken met 46 en 47 als resultaat. Daarna moest Kim haar volgende 300 met mij vertrekken. Dat werkte natuurlijk stimulerend en ik vloog naar 45 seconden. Dat is een tempo van rond de twee minuten op 800m. Ik voelde het want ik kreeg een steek in de zij. Magda zei even te wachten tot de kramp weg was maar toen Kjell iets plagends riep vertrok ik maar weer. Ik trok meteen hard door, in de bocht kraakte ik als een oud schip dat de kaap Hoorn moet nemen, de laatste tien meter liep ik zelfs met de ogen dicht maar opnieuw was de eindtijd 45 seconden. Ik moest even uithijgen maar conditioneel zit het wel snor en na enkele minuten was ik reeds helemaal gerecupereerd. Althans zo dacht ik toch. Mijn benen waren behoorlijk verzuurd geraakt en bij het uitlopen met Sarah en Kim ondervond ik dat mijn rechterbovenbeen helemaal stijf was, waarschijnlijk ten gevolge van die pijn in de onderrug. Gelukkig kon ik na de training naar Peter, onze kiné. Kjell reed mee voor een korte observatiestage voor één van zijn lessen kiné. Het werd een heel andere kiné-ervaring dan gewoonlijk. Het gesprek tussen Peter en ik gaat gewoonlijk over sport en competitie maar deze keer was het een hele technische babbel tussen Peter en Kjell. De spieren van de rechteronderrug waren duidelijk verkrampt maar er scheelde deze keer niets met mijn ruggengraat. Gelukkig maar. Vandaag hoorde je op alle TV en radiozenders vertellen over de dood van koning Albert de eerste in Marche-les-dames. Ik herdenk hier een ander overlijden. Vandaag exact 100 jaar geleden stierf Goyathlay (hij die geeuwt) op 79-jarige leeftijd in Oklahoma. Onder de naam Geronimo had deze Apachenleider jarenlang weerstand geboden aan de Mexicaanse en Amerikaanse cavalerie. Zijn foto staat plechtig op mijn bureau naast o.a. die van Subcommandante Marcos, Maria Callas, Lena Horne, Rudolf Noureev, Sinatra, Marlon Brando, Napoleon en Ché Guevara. Elke dag kijk ik hem aan en elke keer intrigeert die blik me opnieuw. Een tijdje geleden besloot ik mijn tweede strip met Moon en Noah als hoofdpersonages te situeren in de tijd van Geronimo. Het verhaal van mijn helden verweeft zich doorheen het verhaal van de Chiricahuamedicijnman. Ik zit nog maar in de helft van mijn strip en hoop soms dat die geheimzinnige blik me zal helpen om het verhaal af te maken... wie weet?
Vandaag heb ik mijn tweede editie van ons RAM-clubblad aan Jef, onze secretaris afgeleverd. Binnen enkele dagen zal het in kleur on-line zijn op de clubsite, per e-mail verstuurd naar de leden en in het zwart-wit afgeprint voor wie nog liever een papieren versie heeft. Ik mag nog niets over de inhoud verklappen maar de cover zal ik al onthullen, kwestie van wat reclame te makennatuurlijk. De jongen op de cover is Bram Lauwens, het zoontje van mijn loopmakker Stefan. Vandaag was het voor mij duurlopen geblazen. Drie kwartier toertjes lopen in Machelen met de I-pod als gezel. De mannen van de groendienst waren druk in de weer met snoeien, hakselen en bladeren wegblazen. Niet verwonderlijk dat dat park er altijd picobello uitziet. Ik was nog wat stijf van gisteren maar na het stretchen kreeg ik tijdens mijn versnellingen weer een goed gevoel. Ik wil gerust altijd zware benen hebben wanneer ik traag loop, zolang ik maar niets voel bij het speedlopen, hahaha. In de krant stond dat de organisatoren van de CC in Dour niet konden lachen. Ze hadden een sterke Marrokaanse delegatie uitgenodigd om weerwerk te bieden aan onze toppers en zelfs voor alle visums gezorgd. De delegatie is afgekomen en doodleuk in Diekirch gaan lopen. Die taxichauffeurs toch. Zo verkeerd rijden... Ik vond effectief op TV dat de tegenstand wat tegenviel maar Veerle heeft de overwinning niet gestolen. Bij de mannen ontbrak ook Willem Van Hoof die begrijpelijk zijn supporters voor eigen publiek eens wilde verwennen. Hij deed dat door met overmacht te winnen. Hij zal minder diep zijn gegaan dan de CC-lopers. Hij bereidt het EK indoor voor en zal ook liever wat rust hebben ingebouwd. Mijn nieuwe loopschoenen zijn besteld bij Running-Mate. Het is nu een kwestie van dagen. Nieuwe schoenen, het is altijd spannend. Ik draag al jaren hetzelfde model, de DS-trainer van Asics maar elk jaar verschilt het design weer en dat is leuk. Ik ben al eens gaan piepen op de site van Asics want Mario had me gezegd dat ze dit jaar oranje zijn. Ik zag me al lopen mat knaloranje shoes, als één of andere Hollandse supporter. Gelukkig is het oranje slechts in de details verwerkt en hoef ik niet naar Amsterdam om de rest van de outfit (oranje muts, handschoenen, sokken, trui...) uit de souvenirwinkels te gaan plukken. Gisteren was de ultieme inschrijvingsdatum voor het BK Indoor bij de masters en vandaag stonden de inschrijvingen on-line. Vorig jaar was de opkomst op sommige nummers maar karig maar dit jaar wordt het drummen in de topsporthal. Daar waar Marc (Masschelein) vorig jaar als enige deelnemer bij de +45 moest starten bij de +50 zullen we dit jaar met zijn elven aan de start staan in onze categorie. Het wordt duwen en trekken in de eerste bocht, al moet ik toegeven dat de masters allemaal gentlemen zijn. Iemand bewust voorlaten gaan we nu ook niet doen maar iemand van zijn sokken lopen hoort er bij ons gewoon niet bij. Ik ervaarde sinds mijn eerste confrontatie bij de masters, ondertussen al bijna zes jaar geleden, niets dan fair-play en respect. Master zijn schept ook een band, vind ik. Vooral op de gewone meetings ervaar je dat. Als master tussen al dat jong geweld staan is dan ook niet evident...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
