Gisteren had ik mijn wekelijkse rustdag en voor één keer was het dat ook écht zo. Ik had de boodschappen vrijdag in de vooravond reeds gedaan en de kuisvrouw was geweest. Ik kon dus van achter het glas rustig genieten van de eerste prille zonnestralen. Komt de lente er echt aan? De roodborst die buiten aan de vetbol zat te prikken leek nog niet overtuigd. Ik slurpte nog eens van mijn koffie en droomde weg. De zon, wat een heerlijke vriend!

In de vooravond ging ik Kenneth oppikken. Feest ten huize Lafère wanneer hij komt babysitten. Die twee bengels van mij hangen letterlijk aan kenneth’s lippen. Samen aten ze pizza en speelden ze op de playstation.

Vanmorgen stond ik in het park voor een zoveelste zondagochtendtraining. Ik wil eigenlijk nooit op voorhand weten wat er op het programma staat en tijdens de opwarming proberen Ewoud en ik steeds te raden wat ons te wachten staat. We gokten op 600en of 400en in het rozenpark. Zolang het maar géén duizenden waren was onze conclusie. Ik wilde dat liever ook niet want ik was gisterenavond uit eten gegaan, vrij laat thuis gekomen en daarna kon ik de slaap niet vatten. Heel fris voelde ik me dus niet. Magda verraste ons dan maar met een aangepaste training: duizenden, jawel! Ik begon er vol moed aan, trok niet meteen de gas open want er stond een felle wind maar zocht en vond een goed tempo. Op het einde versnelde ik in de laatste 200m en klokte in 2.53. Magda riep dat het goed was maar dat de tweede even snel moest zijn. Da’s Magda’s grote leuze, hé: de laatste moet even goed zijn als de eerste. Na vijf minuten trok ik opnieuw ten aanval, paste de zelfde tactiek toe en liep de kilometer in 2.52. Opdracht geslaagd en ondanks de vermoeidheid goed getraind. De adrenaline had het ‘m weer gedaan!

21-02-2010 om 16:27 geschreven door André  

Had ik iets verkeerd gegeten, had ik een virus opgeraapt of had ik overmatig last van stress? Deze namiddag was mijn maag beginnen opspelen. In zo’n omstandigheden is doortrainen niet evident, natuurlijk. Gelukkig warm ik altijd lang op en voelde ik mijn maag lichter en lichter worden naargelang ik kilometers afhaspelde. Vandaag stond er traditioneel weer een snelheidstraining op het programma. Magda besloot om zowel Ewoud als mezelf te plezieren en dus werd de training in tweeën gedeeld. JF, Ewoud en ik mochten eerst vijf keer een 150 lopen met 50m om in te lopen en daarna 100m voluit. Daarna volgde meteen een serie van vijf 150en voluit. Hoe langer de training duurde hoe beter ik me voelde en tegen het einde leek mijn maagpijn zelfs verdwenen. Later op de avond, toen de kinderen in hun bed lagen, at ik nog een reuzebord pasta en het smaakte. Maag- en darmklachten? Eén remedie: lopen! Adrenaline cures everything… Zal wel niet en was het maar waar natuurlijk. 

Noah was superblij want hij mocht bij Kenneth, zijn grote neeft trainen. Kenneth en Ruben gaven de kleintjes dmv spelletjes een spurttraining waarbij nogal wat werd afgelachen. Heerlijk, toch? Daarna gingen ze nog wat hockeybalwerpen. Moon kreeg eerst hordentraining en hij was in zijn element. Hij mocht van Bruno bepaalde technische delen demonstreren en voor zo’n manneke is dat tof natuurlijk. Daarna ging die groep speerwerpen. De sneeuw is weg en de atleten en trainers ruiken de lente. Dat was overduidelijk. Ondertussen zat Kathleen Dewolf in de werpkooi aan haar laatste oefenworpen voor haar vertrek naar het WK Indoor in Kamloops, Canada. Serge en Kathleen zullen er allebei ons land én onze club vertegenwoordigen. Duimen maar!

19-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Gisteren lag het park van Machelen nog volledig ondergesneeuwd. Met ‘Trijntje Oosterhuis’ op de I-pod liep ik mijn rustige duurloop lekker uit. ‘Why do birds suddenly appear, everytime you are near… Just like me they long to be close to you’ klonk het zachtjes in mijn oren. Het schoof hier en daar wel maar uiteindelijk bleef ik recht. Je hoort hier en daar verhalen van gevallen atleten. Tot dusver heb ik blijkbaar altijd al geluk gehad.

Vandaag moest ik noodgedwongen mijn training in het donker afwerken. Ik had wel een smsje gekregen van Tom die iemand zocht om mee te duurlopen. Ik pikte hem dus in de vooravond in Mechelen op en we reden naar de Finse piste van Hofstade. De radio stond op en we raakten beide in de ban van een reportage over de relativiteitstheorie en het feit dat de tijd op aarde niet dezelfde is als in de ruimte. Zotgedraaid van al dat bochtenwerk op de finse piste stopte ik na drie kwartier met lopen en terwijl ik stretchte liep Tom er nog een rondje bij. Toen hij weer bij me kwam zei hij dat een ronde alleen lopen wel langer leek te duren dan al babbelend met zijn tweeën. Het deed ons onmiddelijk denken aan de radiouitzending van een uur tevoren en we herschreven snel de formule: sxb>axs. Vertaling: Samen en  babbelend is sneller dan alleen en stil. 

18-02-2010 om 23:34 geschreven door André  

Na een ochtend die ik doorbracht met koffie drinken, lummelen, spelen met de kids, naar de winkel gaan en koken begon de namiddag met een ware expeditie: operatie kapsalon! De twee mannen vinden het geweldig om naar DaVinci Hair te gaan. Ze kennen ons daar al goed natuurlijk en onze Noah is er steeds in zijn element. Vooral het meisje dat hem vandaag knipte kent hij goed. Er was ook deze keer enorm veel interactie tussen die twee. Het ging van lachen over bekken trekken opnieuw naar lachen. Bij Noah zijn er zo’n vijf cm af gegaan, bij Moon een goeie drie cm. Je zal zondag op de foto’s van de cross van Kessel waar ze allebei aan de start zullen komen het verschil wel zien.

Ik had ze vandaag kunnen meenemen naar de training op De Nekker want het is morgen geen school maar morgen is hun vaste trainingsdag en drie dagen na elkaar lopen vind ik voor hen van het goede te veel. Door de sneeuw was het er bovendien moeilijk beloopbaar. Gelukkig had ik mijn spikes in de auto zitten, drie paar zelfs. (Pinnen van 6, 9 en 12) De opwarming deden we nog op pantoffels maar voor de versnellingen trok ik alvast mijn spikes aan. De laatste rechte lijn was perfect beloopbaar met spikes. Het resultaat van mijn sneeuwruimen van vorige week woensdag was nog duidelijk merkbaar. De rest van de ronde was moeilijk. Mijn voeten kantelden bij het lopen van links naar rechts. Je zou voor minder zere enkels krijgen. Magda vertelde ons dat de training van vandaag dubbel was, zowel krachttraining door de sneeuw als conditietraining. We moesten negen 300en lopen in series van drie met slechts 100m joggen tussen de 300en. Tussen de series kregen we net als altijd drie minuten rust. ‘Niet voluit gaan’, bulderde Magda ons na terwijl we naar de start van de 300 wandelden. ‘Bij dit weer en met zo’n ondergrond moet je niet forceren. Soepel bollen, meer vraag ik niet.’ De eerste liep ik in 51, de tweede in 52 en de derde in 50. ( Traag in vergelijking met de normale trainingstijden) Tom, Ewoud en JF(Jean-Felix) volgden in mijn spoor. Voor Ewoud en JF was het onmogelijk om gelijke tred te houden met Tom en mezelf want ze liepen zonder spikes. Bij de tweede serie ging ik tweemaal onder de 50 seconden. ‘Oppassen, André’, riep Magda. Tijdens de derde serie voelde ik mijn benen niet. Het was of ik niet moest forceren om toch snel te lopen. Soepelheid en kracht waren voelbaar aanwezig. Een zalig gevoel. Bij de laatste wilde ik toch eens doortrekken. Het was tenslotte de laatste… Ik liep die 300 in 45 seconden. Wedstrijdtempo! Perfect! Als nu de sneeuw eindelijk gaat smelten kunnen we vanaf vrijdag werkan aan de finishing touch. De conditie is al super maar ik wil nog enkele percentjes winnen en dat kan enkel door de kwaliteit van de trainingen op te drijven. Daarvoor is een cleane piste nodig. Dus, weg met die sneeuw!

Vandaag maakte Tia bekend dat ze haar come-back gaat maken en dat doet heel Atletiekminnend België wellicht opveren van blijdschap. Ze wil doorgaan tot de spelen van Londen. We zullen samen kunnen gaan want ook ik train voor Londen 2012. Grapje, hahaha… Ik mag ook dromen, h酠

16-02-2010 om 23:21 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=0unnzVArT6Y   

Wie had ooit gedacht dat we nog zo’n winter konden meemaken? Hopelijk krijgen we dan ook een lange hete zomer met prachtige avonden in de tuin, merels die ‘s ochtends zingen van geluk omdat het zonneke schijnt, zwermen vlinders als nooit tevoren en goedgeluimde mensen overal…

Het werd een rustige dag. Noah slaagde er in om pas rond acht uur wakker te worden. Hij kroop nog lekker warm naast mij in bed, ik zette de TV op ketnet en draaide me nog een half uurtje om. Ik had het wel verdiend, vond ik.

Met Moon begon ik vandaag zijn zelf verzonnen verhaal voor school uit te schrijven. Hij beweert dat de papa’s mogen helpen… Ik zette me dus aan de computer en samen werkten we zijn werkje al gedeeltelijk uit. De uren gleden zachtjes voorbij en er moest natuurlijk nog worden gelopen. Rond de vijven kwam Kenneth thuis van school en vermits hij aan het Vrijbroekpark woont vond ik dat de uitgelezen plaats om te lopen. Het sneeuwde weer heel zachtjes toen we in Eppegem vertrokken. Zal het dan nooit stoppen, dacht ik? Ik parkeerde mijn C4 voor de deur in de Landbouwstraat en van daar vertrokken we met zijn drieën voor een duurloop. Na één grote ronde van drie kilometer waarbij Noah geen seconde zweeg, hahaha, dropte ik hem bij Kenneth en vertrok ik met Moon voor zijn tweede. Die ronde ging veel sneller, volgens mijn aanvoelen aan een tempo van twaalf per uur ongeveer. Achteraf zei Moonj dat hij niet te traag had willen lopen om zo snel mogelijk bij Kenneth op de PS3 te kunnen spelen. Tja… Nadat ik ook Moon bij Ken had afgeleverd vertrok ik voor een derde ronde. In totaal had ik zo’n drie kwartier gejogd. Een ideale recuperatieloop die hopelijk tegen morgen de toch wel wat stijve spieren weer soepel zal hebben gemaakt. Dan staat op De Nekker alweer een zware training te wachten.

15-02-2010 om 23:26 geschreven door André  

15-02-2010 om 12:48 geschreven door André