Er zijn van die drukke week-ends. Week-ends waar je nauwelijks tijd hebt om even rustig in je zetel te zitten en bvb te genieten van Sen Nys die op de Koppenberg wint. Vandaag heb ik de prachtprestatie van mijn favoriete crosser weeral moeten missen. Moon, Noah, Matilde(mijn petekind) en ik hadden namelijk vandaag in Antwerpen een afspraak met de familie Von Trapp. Na een tussenstop in de Macdo op de Groenplaats begaven we ons in het begin van de namiddag naar de Stadsschouwburg, op dat moment nog middenin de bedrijvigheid van de ‘Vogelmarkt’. Het was plots ‘Red Alert’ en ik vroeg iedereen om mekaar de hand te geven. Zo verloren we tenminste niemand in onze tocht door de drukte. We waren iets te vroeg en dus bleven we buiten het concertgebouw wat staan luisteren naar een straatmuzikant die met zijn accordeon de aandacht van de kinderen helemaal had ingepalmd.

Eigenlijk zag ik deze Musical op voorhand helemaal niet zitten. Het té commercieel aspect van de hele organisatie was voor mij van het goede te veel. Maar dat gevoel verdween toen Noah voor het eerst en al na het eerste liedje zei: ‘Hoe mooi’! De drie kinderen waren behoorlijk onder de indruk en ik vergat al mijn vooroordelen. Voor hen was dit pure magie. Veranderende decors (zelfs al vond ik ze wat oubollig.), de grappige mijnheer spaghetti en andere acteurs die de kinderen bleken te kennen uit reeksen als ‘Amika’ waren allemaal hoogtepunten voor hen. De show duurde lang maar verveelde nooit. Ik had nooit gedacht dat Noah dat ging volhouden. Eén keer heb ik hem moeten zeggen te gaan zitten toen hij plots spontaan begon te stretchen. De stoeltjes waren dan ook minuscuul. Ik ben niet van de grootste maar mijn knieën zaten gekneld tegen de stoel voor mij. Wat moet dat zijn bij écht grote mensen. Je hebt wel een goed zicht want je zit gewoon op een heel stijle helling, zoals Noah het verwoordde. Als je hier struikelt, zei Moon, lig je meteen op het podium. Een pakje chips, een ijsje, een drankje, een pauze van twintig minuten, kortom een kleine drie uur later wandelden we door Antwerpen naar de parkeergarage en de auto, napratend over wat we hadden gezien en gehoord. De conclusie was dat Maria uitstekend kon zingen en ‘Piet Piraat’ al helemaal niet. ‘Daarom zingt hij zo weinig en praat hij veel’, zei één van de kinderen. Het pijnlijkste moment was zijn uitvoering van ‘Edelweiss’… Heeft vlaanderen nu echt niet beters. Ze hadden naast Maria ook beter een Kapitein Von Trapp gezocht!

25-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Een druilerige dag, nat en kil. Ook de weergoden treurden mee want vandaag werd Frank Vandenbroucke begraven in Ploegsteert. Ik wilde aanvankelijk naar de begrafenis gaan maar het is me niet gelukt. Volgende week moet ik in de buurt zijn voor een fotoshoot en ga ik langs zijn graf. De hele dag zat ik ermee…

Ondertussen mocht ik vandaag niet lopen. Wijselijk volgde ik de raad op van mijn coach. Gisteren liep ik een half uurtje op de Nekker en dus rust ik vandaag. Mijn voet moet gespaard worden en de weg is nog lang.

Verdriet en vreugde en geluk liggen dicht bij elkaar. Gevoelens kunnen soms zo snel omslaan en maar goed ook. Ik voelde me de hele dag wat sloom en down maar vanavond veranderde dat plots. Oorzaak? Massive Attack! In een propvolle Lotto-Arena was ik getuige van een superoptreden van de ondertussen toch al behoorlijk legendarische trip-hopband. Het was de zesde keer dat ik ze live aan het werk zag en weer was ik volledig van mijn melk. Sterke nummers en een fantastische sound, geweldige stemmen en muzikanten. De nieuwe nummers waren onbekend en geweldig en sommige hits zoals ‘Teardrops’ zaten in een verrassend nieuw kleedje. Dit concert maakte de rest van de dag een beetje goed. Ik genoot…

Voor wie Massive Attack niet kent: klik op de volgende links.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=b64AtjYr6is   
http://www.youtube.com/watch?v=BQdgZfC2zmw&feature=related   
http://www.youtube.com/watch?v=RbZPyWI0Wds    

Vandaag werd een cafébaas uit Tongeren vrijgesproken van het overtreden van de wet op het rookverbod. Zoiets kan alleen in België, land van de onduidelijke wetten. Blijkbaar ligt een nieuwe wet klaar die roken nog enkel toelaat in café’s waar niet kan worden gegeten. Duidelijkheid eerst. Stemmen die wet, dus! Op het nieuws hoorde ik weer typische rokersreacties: rokers vinden namelijk dat zo’n verbod een aanslag op hun vrijheid is. Je moet het niet gaan omkeren, hé. Ooit, zo’n twintig jaar geleden had ik een collega die rechtover mij zat. Ze stak elke sigaret aan met de vorige. Ze rookte van ‘s morgens tot ‘s avonds en al haar collega’s, allemaal niet-rokers paften rustig mee. Toen we haar op een dag vroegen of ze niet elders kon gaan roken werden we beschuldigd van onverdraagzaamheid. Een hevige discussie volgde. Zij beweerde dat ik haar het recht om te roken wilde ontnemen. ‘Jij hebt tenminste nog een keuze,’ antwoordde ik. ‘Ik heb helemaal geen keuze en word door jou verplicht om te roken.’ Gelukkig veranderde ze van job en werd er op de redactie, dankzij een nieuwe uitgever, een rookverbod uitgevaardigd. Ik heb nooit gerookt en ik zal het ook nooit doen.

Vanavond was het training op de Nekker. Noah en Moon smeekten Bruno bijna om bij Kenneth te mogen trainen en ze kregen hun zin. Er waren trouwens veel kinderen aanwezig en gelukkig ook veel trainers. Zo is het voor iederen leuk want met kleinere groepen kan je gewoon leukere dingen doen. Het gaat goed met RAM. Zelf probeerde ik toch ook te lopen. Een half uurtje op het gras lukte vrij goed. Pijn onderond ik niet, hooguit een hinder en tintelingen in de tenen. Maar God, wat doen spieren pijn na drie weken inactiviteit.

Vanmiddag was ik naar Rotselaar gereden waar onze wedstrijdtruitjes en –broekjes bij Vermarc lagen te wachten. Ik ben uiterst tevreden over het resultaat. Iedereen wacht trouwens met ongeduld op die uitrustingen. Ik word er iedere training over aangesproken. Het bewijst dat er iets leeft in onze club. Het gaat goed met RAM.

23-10-2009 om 23:34 geschreven door André  

Op Club Brugge vond gisteren een onaangekondigde dopingcontrole plaatst. Zowel de club als de spelers waren niet te spreken over het door de dopingjagers gekozen tijdstip, daags voor een belangrijke wedstrijd. Hallo, zeg! Verwende voetballers toch maar weer… Wat moeten die coureurs dan zeggen! Die worden soms ‘s nachts tijdens de rondes uit hun bed gelicht voor een plasje. Sommige renners worden tientallen keren gecontroleerd per seizoen en die zullen ook wel eens zagen maar voetballers zijn wel dé specialisten ter zake. Ik heb soms de indruk dat de sporters die het hardst verwend worden ook het hardst kunnen zeuren.

Ondertussen staat het vast dat Veerle Dejaeghere de crosscup zal lopen. Van een afscheid gesproken. Ik vind het in ieder geval super dat ze weer meedoet.  Misschien wordt ze wel de Frank Sinatra van de atletiek. Die bleef ook maar afscheid nemen om telkens terug te keren en dat telkens tot grote vreugde van zijn fans. Da’s natuurlijk ook een manier om aan je populariteit te werken. Maar daar had ‘the voice’ niet echt een probleem mee natuurlijk. 

22-10-2009 om 09:50 geschreven door André  

De pijn is terug. Ik ben drie keer gaan lopen en het is: ‘retour à la case départ’! Ik probeer het morgen nog één keer maar als de pijn volhardt ga ik weer rusten. Tegen mijn zin natuurlijk maar het heeft geen zin om nu aan te dringen. De ontsteking moet en zal genezen. Pas daarna kan ik opnieuw gaan plannen. Ik denk voorlopig dus ten vroegste in januari opnieuw een wedstrijd te lopen. Mijn doelen liggen bij de indoor. Het PK in januari, het BK in Maart en daartussenin enkele meetings waarbij ik het Belgisch record  op de 800 en op de 1000m zou willen aanvallen. Maar eerst opnieuw kunnen lopen natuurlijk.

21-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Twee weken geleden liep ik voor het laatst en toen was het zomer. Vandaag mocht ik weer proberen en plots is het winter. Ik reed vanavond naar het Vrijbroekpark en mijn autothermometer wees negen graden aan. Muts en handschoenen aan dus! Zenuwachtig en voorzichtig begon ik mijn eenste meters. Magda had me opgedragen om een kwartiertje te joggen, met als enig doel na te gaan hoe het met de voet is gesteld. Het deed overal pijn , aan de rug, de gewrichten, de heup maar niet aan de wreef van mijn linkervoet. Ik durf nog niet te veel victorie te kraaien maar als ik morgen opnieuw pijnloos kan lopen ben ik vertrokken.

Nu, zittend aan mijn computer voelt de voet niet echt lekker aan. Een branderig gevoel heeft zich meester gemaakt van mijn wreef en kwelt mijn tenen. Ik herken het gevoel en vrees dat de ontsteking niet 100% genezen is. Afwachten is de boodschap.

19-10-2009 om 23:01 geschreven door André