Gisteren heb ik net als eergisteren geen meter gelopen. Puur uit angst natuurlijk. De lichte hinder aan de adductoren is dankzij die rust uiteindelijk verdwenen als sneeuw voor de zon. Zon heb ik vandaag niet gezien maar sneeuw was er anders genoeg. Het sneeuwde toen we vanmorgen in Eppegem vertrokken, het sneeuwde nog toen we in Gent zaten en het sneeuwt nu nog steeds. Dat wil zeggen dat we de komende dagen weer kunnen gaan trainen als op de noordpool. Gelukkig zitten hier geen ijsberen.

Het werd een aangename uitstap naar Gent. De RAM-familie was er talrijk aanwezig en had zoals gewoonlijk zijn figuurlijke tenten opgeslagen aan de 100m-bocht. Twee RAMteams waren ingeschreven voor het BK 4x200m. De eersten die aan de bak moesten waren onze senior-meisjes. Door de kwetsuur van Nathalie en enkele andere forfaits was de ploeg niet op zijn sterkst en kon het huzarenstukje van vorig jaar (2de) niet worden herhaald. Het team deed het echter verre van slecht en vooral eerstejaarskadetje Marthe Woestenborghs weerde zich als een leeuwinnetje tegen die volwassen meisjes, allemaal een dikke kop groter. Bravo Marthe! Bij de mannen traden we aan met een volledige mastersploeg. Het doel was een Belgisch record bij de clubs. De te kloppen tijd: 1.39. Ik had de smaak van de aflossingen pas goed te pakken gekregen toen we vorig jaar met dezelfde ploeg Belgisch kampioen waren geworden op de 4x100m. Toen Johan me voor deze 4x200 vroeg heb ik dan ook niet geaarzeld en meteen Magda om toestemming gevraagd. Ze gaf me haar fiat en dus stond ik vandaag in Gent. Vooraleer ik opwarmde werd ik door Nathalie Verboven, die vorig jaar afstudeerde als kinesiste, ingetaped. Het nam mijn laatste twijfels weg en tijdens de opwarming en de versnellingen had ik nergens last. Zevenentwintig ploegen waren ingeschreven. Onder hen drie mastersploegen. Wij mochten meteen starten in de eerste reeks. Startloper Dirk Bonte kreeg baan zes toegewezen, een uitstekende baan volgens coach Johan. De bochten zijn er minder scherp waardoor je minder snelheid verliest. Dirk vertrok als een raket en wisselde als eerste met Johan die op kop naar binnen trok. Hij knokte zich letterlijk tot bij Marc die nog steeds aan de leiding kon vertrekken. Marc, tot voor enkele dagen nog onzeker door een weerbarstige rug vocht een heroïsch duel uit met de minstens twintig jaar jongere concurrenten en kon nog net als eerste de stok doorgeven aan… mij! Ik vertrok snel maar werd al meteen door een speedboatversie van een loper voorbijgesneld. Meegaan kon ik niet. Je moet je limieten kennen. Na 100m kwam ik pas op volle toeren en gaf geen cm meer prijs. Ik dacht aan het record en probeerde nog te versnellen. Op het fimpje van Nathalie is he goed te zien dat dat nog lukte ook. Ik ging over de meet na 1.36.44. We hadden het vorige record letterlijk van de tabellen geveegd. Net als in Heusden bij onze Belgische titel vlogen we elkaar om de hals en feliciteerde we elkaar. Het zijn momenten die een loper niet snel vergeet! Op voorhand hadden we gezegd dat we minstens één scalp gingen. Het werden er negen. 

Na de aflossingen begon het hoofdprogramma. Ik kon enkele leuke shots maken. Genzebe Dibaba, het zusje van Tirunesh keek recht in mijn lens en leek iets te willen zeggen… maar dat beeld ik me waarschijnlijk in, hahaha… Ik had op de opwarmingspiste onder de tribunes een leuke babbel met Thomas Matthijs en Noah en Kevin poseerden met de mooie Danielle Carruthers die even voordien onze Eline Berings had verslagen op de 60m horden.

In het naprogramma liep Jasper mee op de 800m. Wat had ik ook graag meegelopen. Spijtig genoeg staat er op zo’n wedstrijden altijd een leeftijdslimiet en kwam ik niet in aanmerking voor een deelname. Jasper wel en hij liep een mooie wedstrijd. Met betrekkelijk weinig training ijn de benen door de examens kon hij zijn tijd van enkele weken geleden met enkele seconden verbeteren. Hij hield er een goed gevoel aan over en dat is het belangrijkste. Met deze mentale opsteker wordt verder trainen vast gemakkelijker en op het BK voor universitairen duikt hij wellicht onder de twee minuten.

14-02-2010 om 23:54 geschreven door André  

Vandaag heb ik niet getraind en voor het eerst sinds heel lang ben ik zelfs niet op de Nekker geraakt. Moon had last van darmkrampen en zou toch niet hebben kunnen lopen. Ik verkoos dan maar om de jongens meteen in een heet bad te stoppen, kwestie van ook alle carnavalschminck weg te krijgen. Het was naast ‘dikke truiendag’ in de meeste scholen vandaag uiteraard carnavalfeest. Ook in de St. Maartenschool in Hombeek. Alle kinderen kwamen er één voor één verkleed toe. De schoolbus stopte op de parking voor onze neus en een hele bende piraten stapte uit. ‘Piraten’ was namelijk het hoofdthema maar je mocht ook anders verkleed zijn natuurlijk. Door de polaire temperaturen van vandaag (toen we thuis vertrokken was het -7) werd de traditionele stoet door de straten van Hombeek wel wijselijk afgelast. Noah wilde ook een piraat zijn en we plukten het nodige uit onze twee gigantische verkleedkoffers. Moon, Noah en ik hebben naast lopen, tekenen, Napoleon en speelgoedsoldaatjes nog een gemeenschappelijke passie: we verkleden ons graag. We hebben dus een aanzienlijke collectie verkleedspullen. Op mijn respectabele leeftjd probeer ik dat verkleden binnen de perken te houden maar vroeger was elke gelegenheid, elk excuus goed om me te transformeren. Pas op, van carnaval heb ik nooit gehouden maar wel van rollenspellen. Zo organiseerde ik in de jaren tachtig tussen kerst en Nieuwjaar met jeugdclub ‘Integendeel’ in Nossegem jaren achtereen een cabaretavond rond één thema. De bevrijding, de fifties, de cotton club, de jaren zestig, we hebben het allemaal gehad. Avonden voor een bomvolle zaal, met decors, massa’s optredens en figuranten waarbij iedereen netjes in zijn rol kroop. Thema-avonden, wisselfuiven waarbij vrouwen mannen werden en mannen vrouwen, het was me wat. Maar ik wijk af… Noah wilde vandaag ‘kapitein drieoog’ zijn waarbij een derde oog op zijn voorhoofd nooit ging slapen om niet te kunnen worden verrast door de een of andere vijand. (Hij heeft nogal veel fantasie!) Met wat schminck was dat snel geflikt. Moon’s kostuum, dat was andere koek. Een week geleden kreeg ik plots telefoon van Elsie, Brents moeder. Brent is Moon zijn allerbeste vriend. Elsie vroeg of Moon naar hen mocht komen want ze wilden zich verkleden in ‘Golden Gate Bridge’ en ze gingen daar samen aan werken. Ik kon mijn oren niet geloven en vroeg me af hoe ze dat gingen klaarspelen. Elsie knutselt echter graag en blijkbaar hadden ze een plannetje. Vandaag zag ik het resultaat: schitterend en hilarisch tegelijk!

12-02-2010 om 22:08 geschreven door André  

Op de radio: ‘…slechts 350 km files…’ Ha ja, in vergelijking met gisteren, een peulschil. Op de redactie was het druk en dus kon ik vanmiddag niet gaan lopen in het park. Vanavond was het ook bestuursvergadering van RAM en dus moest ik mijn training nog snel afwerken tussen zes en zeven. Het park van Machelen ligt op mijn sluipweg en teneinde zo weinig mogelijk tijd te verspillen trok ik naar daar. Magda was daarenboven met haar Machelse atleten in hetzelfde park aan het trainen en zo had ik ook mijn coach bij de hand.

Het park was ondanks de dikke sneeuwlaag nog goed beloopbaar. Er hadden daar de laatste dagen duidelijk nog niet veel mensen gelopen. Het was vandaag voor mij een snelheidstraining. Morgen rust ik en zaterdag ga ik dan wat loslopen met het oog op de wedstrijd van zondag. Sinds half december hou ik mijn spikes steeds bij de hand en ook vandaag kwamen ze van pas. Zowel voor de versnellingen als de specifieke spurttraining had ik ze aangetrokken. Terwijl de Machelse atleten opwarmden in het park spurtte ik mijn 100en in de langste dreef van het park. Gisteren had ik me lichtjes bezeerd door in de sneeuw te lopen met de kids en ook vandaag voelde ik een lichte contractuur. Uit voorzichtigheid stopte ik na acht spurtjes. Mijn snelheid is ok. Ik moet nu gewoon zien dat ik tegen zondag niet gekwetst ben. De hinder is op dezelfde plaats als twee jaar geleden, aan de binnenkant van de rechterdij. Toen liep ik ondanks de hinder toch een wedstrijd en was ik als straf uiteindelijk zes weken out. Ik vrees dat ik nu dat risico niet meer zal nemen. We zullen zondag in Gent wel zien. Ook Marc is onzeker. Afwachten, dus!

11-02-2010 om 00:00 geschreven door André  

Vijfhonderd meter, zou het zoveel zijn? Verder ben ik vanmorgen niet geraakt. België onder de sneeuw, dat is een rampgebied! Totale chaos door een gebrek aan beleid. Er is geen zout meer, hoor je zelfs zeggen… Onvoorstelbaar. Bijna duizend kilometer files, een record ook! Twee straten van thuis stak een wagen met zijn neus in een gracht. De achterzijde en de achterwielen waren bijna vertikaal naar de hemel gericht. Je zou voor minder terugkeren. Ik deed dat dus ook en connecteerde me dan maar met onze redactieserver via cisco, een goed en efficiënt internetsysteem dat je toelaat om thuis te werken. In de loop van de namiddag begon een lichte dooi met de zon als bondgenoot de hoofdwegen ijsvrij te maken. Mijn straat bleef er echter gevaarlijk wit uitzien zodat ik de relatieve dooi pas opmerkte toen ik de kinderen ging halen. Aangezien de hoofdwegen bereidbaar waren besloten we om toch maar naar de Nekker te gaan. Het was er adembenemend mooi. Onze groep kinderen en de vier trainers waren de eersten om het maagdelijk sneeuwtapijt te betreden. De kinderen vonden het fantastisch. Enkel konijnepootjes getuigden van enig leven in de sneeuwwoestijn. Het was er ook oorverdovend stil en het kraakte bij elke pas lekker onder onze loopschoenen. Het begon bij onze opwarmingsronde opnieuw hard te sneeuwen maar het weerhield niemand om te trainen . Op de piste liepen de kinderen in twee groepen afwisselend 1200en aan een tempo van ongeveer 2 minuten per ronde. Dat is twaalf kilometer per uur, snel genoeg voor de korte beentjes. Het licht van de grote masten en de plots heel fel vallende sneeuw gaf onze rondjes een magisch tintje. Vooral het deel waar we tegen de wind in liepen vond ik fantastisch. De vlokken in je gezicht, plakkend aan je wimpers en de warme gloed die je achteraf voelde wanneer je na de bocht de wind in de rug kreeg waren heerlijk. Ik vertelde al lopend aan Karel en Moon dat ze dit niet dikwijls gingen meemaken en dus best konden genieten. Ooit liep ik, meer dan twintig jaar geleden, samen met mijn toenmalige kolonel, een marathonloper, anderhalf uur onder de dikke vlokken. Dat was zo fenomenaal mooi dat ik daar nu nog dikwijls aan terugdenk. Na het lopen volgde een gigantisch sneeuwballengevecht. De hele bende leek zich plots tegen mij te keren. Ik wist niet dat kinderen al zo raak konden gooien. Ondertussen zijn we opnieuw thuis geraakt. Drie kwartier hebben we er op gezet om de tien kilometer van de Nekker naar Eppegem te overbruggen. Morgenvroeg vrees ik weer het ergste.

10-02-2010 om 23:28 geschreven door André  

Het was weer zo verdomme koud op De Nekker. Ondanks mijn ziekte besloot ik toch te gaan trainen. Zolang ik maar geen koorts maak denk ik dan. Gisteren nog in zak en as, vandaag half euforisch na een geslaagde training. Wat gelukshormonen al niet met een mens aanvangen. In de loop van de dag had ik al gevoeld dat mijn rug weer wat soepeler was en dat het op training al bij al wel eens zou kunnen meevallen. Met Ewoud, Tom en nieuwkomer Jean-Felix warmde ik twintig minuutjes op. De eergisteren door de crossers kapotgelopen grasstroken lagen er gevaarlijk hobbelig bij. De bodem voelde keihard aan want het vroor weer eens voor de verandering. Morgen sneeuw? Ik hoop van niet. Bij het stretchen zorgde ik dat mijn rug goed warm kreeg en bij de versnellingen voelde ik dat ik mijn foulée probleemloos kon trekken. De miserie van de door rugpijn verstoorde zaterdagtraining was meteen vergeten. Magda die vrijdag had gezegd dat ik het deze week wat kalmer aan mocht doen kwam aandraven met één van haar ‘lichte trainingen’, hahaha… Drie 200en met 100m joggen tussen, drie minuten rust, drie 300en met 100m joggen tussen, drie minuten rust en om te eindigen nog eens drie 200en. Zwaar genoeg bij zo’n kou. De openingsserie ging lekker: 31-31-30. Dat zijn normale tijden, dacht ik. Mijn rug hield voorlopig stand. Na de drie rustminuten begonnen we aan onze 300en. De eerste vlamde ik naar 46 seconden rond. Magda vond het wat te snel. ‘Je bent weer net een jong veulen dat uit zijn box is ontsnapt’, riep ze me toe. Ik hield wat in bij de tweede en eindigde in 49 seconden. Bij de derde kriebelde het weer en zat ik terug aan 46. De lucht was vreselijk koud en vooral Ewoud ondervond er last van. Drie minuten later moesten we echter al opnieuw aan de bak. Deze reeks 200en ging iets sneller dan de eerste: 30-29-28. Tom jumpte me bij die laatste net op de meet. Zo heb ik het graag!

Na de training trok ik naar Elzestraat om mijn rug door Peter te laten behandelen. Hij heeft behoorlijk wat werk gehad maar ik heb er alle vertrouwen in dat mijn rug overmorgen al weer topfit en soepel is. Morgen recuperatieloop van drie kwartier en donderdag beginnen we er opnieuw aan met een laatste snelheidstraining voor de afspraak van zondag met de indoorpiste van Gent.

Op de site van het Provinciaal Comité zocht ik beelden van het PK cross, vond er geen maar viel wel op foto’s van het PK Indoor. Ik was mijn bijna-kale knikker al vergeten! En terwijl ik dit schrijf luister ik naar ‘Sly&Robbie’. Wie? Ja, juist, die!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=Ra6WJgVt4Y0   

Ik sukkel al een tijdje met een neusverkoudheid maar leek de situatie onder controle te hebben. Het zware WE heeft nu echter zijn tol geëist. Vanmorgen ben ik opgestaan met hoofd- oor- en keelpijn gekoppeld aan een verstopte neus, een kriebelhoest en lopende ogen. In het frans heet dat: ‘la totale!’ Vanavond ging ik dan ook langs bij dokter Leen die me noodgedwongen antibiotica moest voorschrijven. Mijn rugpijn is er ook nog maar morgen mag ik naar Peter. Dat probleem zal dan ook wel weer snel van de baan zijn… (Hoop ik toch!)

En toch heb ik vandaag gelopen, vijftien toertjes in het park van Machelen. Mijn rug werd er zelfs minder pijnlijk van maar dat is waarschijnlijk het gevolg van de chemische processen die door het lopen in mijn lichaam plaatsvinden. Versnellingen liet ik maar wijselijk achterwege maar ik stretchte dubbel zoveel als normaal.

Ik plaats hier nog enkele foto’s van gisteren, getuigen van een geslaagde en piekfijne organisatie. 

08-02-2010 om 23:20 geschreven door André