Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
23-11-2008
Eerste sneeuw
Ik zat boven naar het veldrijden te kijken toen het ongeveer simultaan begon te sneeuwen, op de buis en buiten. Ik dacht eerst dat het bij enkele vlokken zou blijven, maar naarmate de wedstrijd vorderde moesten Sven Nijs en co meer en meer sneeuw slikken. Echte helden zijn het, die veldrijders. Op het einde van de cross zag alles wit en ook in Eppegem begon het al aardig op Alaska te lijken. White Fang speelt zich af in Alaska, vandaar. De film was gedaan en de kinderen werden ineens wild. Ze trokken slechte kleren en hun laarzen aan en stormden naar buiten. Het werd een hevig duel waarbij Noah meermaals het onderspit moest delven en al wenend naar de achterdeur kwam gelopen. Ik ken mijn kleinste bengel wel en hij is niet vies van een beetje dramatiek. Zijn traantjes waren zijn een list om Moon te kalmeren en zo des te heviger in de tegenaanval te gaan. Na een half uur hielden ze het half bevroren voor bekeken. 'Hoe kunnen die mensen in het noorden toch tegen die kou', vroeg Noah terwijl hij zijn natte handschoenen uittrok en zijn handen boven de verwarming plaatste. 'Die rollen wel niet zoals wij op de grond in de sneeuw, denk ik,' antwoordde Moon. Ik hielp ze bij het uittrekken van hun doorweekte kledij en stak ze dan maar in bad. Het eerste sneeuwgevecht was een feit. Hopelijk niet het laatste deze winter.
Vanuit het internationaal ruimtestation worden constant foto's naar de aarde gestuurd. Ook deze van Vlaanderen op het moment dat de lichten van de Nekker aanstaan. Zeggen dat wij op dat zelfde ogenblik zitten te lopen. Misschien moeten we bij helder weer eens naar boven kijken en wuiven.
Mijn lijst met fysieke ongemakken is er dezer dagen één om U tegen te zeggen. Pijn aan de onder- en middenrug. Nog steeds last van de rechterknie, de pijn zweeft er zowat omheen. Sinds gisterenochtend ook een pijnlijke rechterkuit en dan spreek ik nog niet van de zenuwpijn die ik in beide benen van aan mijn zitknobbels tot in mijn tenen voel. Ouderdom gekoppeld aan de winterkou maakt me kwetsbaar en het zal deze winter niet anders zijn dan de andere jaren: hunkeren en aftellen naar de lente. Nu komt het er voor mij vooral op aan door te bijten en op zich vind ik dat een goede oefening in mental training. Aangenaam is het echter niet. Vanmorgen was het in het Vrijbroekpark een mannenonderonsje. (Magda zal dat wel niet erg gevonden hebben!) Rosanne moest werken, Sarah had het nachtleven verkend en Kim zit nog steeds op haar teambuilding in Tongerloo. Dat zal ook zwaar geweest zijn. Op het programma stond vandaag een Fartleck. Voor Ewoud, Stefan, Danny en ik twee ronden van drie kilometer. Voor Kjell drie. Patrick hield het bij duurlopen. De inloopronde van drie kilometer was niet te lang want het vroor bijna en dan heb je toch wat langer nodig om op te warmen. Iedereen was trouwens ook dikker gekleed dan gewoonlijk. Tijdens die eerste ronde waren we héél aandachtig voor elke gladde plek. Op sommige plaatsen was het de modder die voor gevaar kon zorgen terwijl op andere plekken zoals langs de vijvers (waar geen bomen bescherming bieden) zelfs ijs lag. We waren verwittigd en wisten dus waar we tijdens de snelle stukken moesten opletten. Na de gebruikelijke lenigheidoefeningen (ook wat meer dan anders omdat Peter ons enkele oefeningen had bijgegeven) en de versnellingen begonnen we er aan. Kjell op kop en ik als zijn schaduw rechts achter hem. Ik vertelde Kjell onderweg dat ik zo dicht tegen hem aanloop dat ik mijn linkerarm soms niet volledig kan laten meezwengelen omdat ik hem dan zou raken. Als 800m-loper ben je gewoon om zo dicht tegen de anderen aan te lopen. Dat is eigen aan de halve fond, denk ik. Kjell zal dat op de lange afstand veel minder tegenkomen. De eerste kilometer bleef iedereen nog goed samen maar dan begon het stilaan te breken. De eerste die er af moest was verrassend genoeg Ewoud die momenteel moeite heeft om de trainingen optimaal af te werken. Hij zat na de training dan ook totaal kapot. Ik vind dat niet normaal en raadde hem aan om eens een vitaminekuur te volgen. Ook Danny moest er af maar die is dit soort training nog niet gewoon. Stefan volgde nog een hele poos maar moest op een gegeven moment toch terrein prijsgeven. Hij beperkte weliswaar de schade want hij hing heel lang slechts op een vijftig meter achter ons. Halfweg de tweede ronde, waar de intervals wat langer zijn, werd het verschil wat groter. Ikzelf kon deze keer tot het einde mee al moet ik toegeven dat ik op het langste stuk aan de hondeweide alles uit de kast moest halen. Doorgaans moet ik op het einde van mijn fartleck net daar afhaken maar vandaag kon ik aanklampen. Mijn verklaring is dat de stukken waar het écht slecht lag zorgden voor een iets lagere snelheid. Daardoor werd de verzuring misschien wat uitgesteld. Onze chrono was in ieder geval bevredigend. Ik heb nu overal pijn en ga mij in de zetel leggen en naar de cross kijken. Verdorie, de kinderen gaan naar 'White Fang 2' kijken op één.
Bij het opruimen van mijn bureau stootte ik op één van mijn foto-albums. Hét foto-album van mijn muzikale avonturen. Ooit was ik een zanger. Eerst, in de jaren tachtig bij de New-Waveband 'Bateau Bleu' (FOTO'S 1-5) en later in de Nineties bij de 'Grunge'-formatie 'Crystal Ship'(FOTO'S 6-9). Een gevoel van nostalgie overviel me. Bij het bladeren doorheen die periode van twintig jaar zag ik het weer allemaal: de concerten, de repetities, het schrijven van songs, de dromen van roem, de fans... Het was een prachtige tijd. De periode van 'Bateau Bleu' was er één vol onschuld. Jong en idealistisch. Eenvoudige muziek met een beat en héél veel 'cinema'. Onze muziek ging over dansen, uitgaan, Marilyn Monroe, meisjes, geloof. Onze mooiste covers waren 'Fever' en 'Can't help loving that man'. Dat laatste was zo'n oud nummer (ooit gezongen door o.a. Julie London) dat iedereen dacht dat ik ,het had geschreven en dat het daarenboven autobiografisch was. Vandaar waarschijnlijk dat er werd gefluisterd dat 'die zanger van BB een homo is'. Op de foto zie je me in aktie met ruiterbroek en laarzen. Ik trad al op in uniform toen de zanger van de 'Confetti's' nog in de lagere school zat. Later met 'Crystal Ship' was het allemaal steviger en tegelijk ook zuiverder. Ik zong over Keith Haring, existentialisme, SM maar ook over twijfels en verdriet. De covers die we gebruikten waren o.a. Lay Lady Lay van Bob Dylan en I wanna be your dog van The Stooges. De 'cinema' had plaats gemaakt voor een volwassener look en sound. Spijtig dat ik geen nummers kan laden op deze blog. Jullie zullen het met de foto's moeten doen. PS. Felix, de kleine jongen die op de laatste foto samen met mij gekke bekken trekt is nu ongeveer een kop groter dan ik. Zo lang is het geleden. Het lijkt nochtans gisteren.
Hondenweer. Ik heb er geen andere naam voor. De temperatuur zakte vandaag tot een graad of drie. Daarenboven regende het pijpestelen en waaide het toen we op de Nekker aan onze opwarming begonnen. Na twintig minuten kwamen we opnieuw aan de tribune maar ik voelde me allesbehalve opgewarmd. Ik stretchte dus wijselijk wat langer dan voorzien en daarna raapten we onze moed samen om onze versnellingen te gaan doen. Het was net of de wind door mijn polartrui blies. Magda verdeelde de taken. Jasper die wat last had boven de knie hield het bij een duurloop en Sarah moest door de afwezigheid van Kim en Rosanne eenzaam en alleen haar snelheidtraining afwerken. Ewoud, die deze week in Gent niet altijd optimaal kon lopen moest de dinsdagtraining vandaag doen. Zes keer vijfhonderd in deze omstandigheden, loodzwaar. Je zag hem dan ook letterlijk afzien en naar het einde was het vat echt af. Kjell en ik moesten snelheid trainen. Tien keer 150m waarvan de eerste 50 op tempo en de laatste 100 al spurtend. We slaagden er in om ze allemaal in souplesse te lopen. Magda nam telkens de tijd van de laatste 100m op. Twee keer gingen we onder de 13 seconden en dat is in zo'n omstandigheden een hele prestatie. Op het einde stopte het met regenen en plots werd het ook minder koud, al was dat misschien maar een kwestie van perceptie. Ondertussen zag ik Moon af en toe met zijn groepje passeren. Die jongens hadden duidelijk minder last van de kou dan ik. Bij het uitlopen was het gespreksonderwerp alweer onze paasstage of wat had je gedacht. Terwijl Kjell morgen naar Hazewinkel trekt voor een superzware training is het voor mij een rustdag. Zondagochtend trainen we in het Vrijbroekpark en dat zou ook wel eens in apocalyptische omstandigheden kunnen zijn. Als je Sabine moet geloven, tenminste. We hebben vanavond afgezien van de kou maar dat is wellicht niets vergeleken bij wat Kim dit WE te wachten staat. Ze trekt met haar Oriëntatieloopploeg op teambuilding en deze nacht is er al meteen een dropping voorzien. Als dat maar goed komt.
Enkele weken geleden deed de VAL op zijn site een oproep om een logo te ontwerpen voor het Europees Kampioenschap voor Masters van 2011 in Gent. Ik heb vanmorgen ook een logo ingezonden. Als basis nam ik de torens van Gent en bovenop plaatste ik de silhouet van een loper. Kijk maar!
Er leek vandaag geen einde te komen aan mijn duurloop. Hij duurde nochtans maar een half uur. Gisteren liep ik vijftig minuten maar door het aangename gezelschap vloog de tijd. Kim was meegereden tot bij Running Mate en nadien trainden we samen in het park van Machelen. Mijn knieprobleem lijkt zich ook wat te stabiliseren. Zolang het niet verergerd en ik kan blijven trainen is er op zich geen probleem. Alleen mag ik me nu niet te veel misstapjes meer veroorloven. Mijn eerste indoorwedstrijd, een 1000m, loop ik op 27 december. Ik ben echt benieuwd naar mijn prestatie op die afstand. Ik heb nog nooit een 1000m gelopen en het clubrecord mag er wat mij betreft aan geloven. Het staat nu op 2.46.73 en dat mag in principe geen enkel probleem zijn. Een dag later ga ik waarschijnlijk starten op de 4km van de corrida van Leuven. Een week later staat het PK Indoor op het programma. Ik dacht stiekem aan een dubbel 400-800 maar de 400 wordt net voor de 800 gelopen en da's toch net wat van het goede teveel. Ik ga dus enkel voor de titel op de 800m. Traditioneel is dat de allerlaatste wedstrijd van de dag (19.45u). De meeste mensen zijn dan al naar huis en je loopt praktisch voor een lege zaal. Het voordeel is wel dat je heel goed hoort wie er aan het supporteren is. Achteraf kan je diegenen die niet hebben geroepen op het matje roepen, hahaha. Na het PK is het weer even wachten tot de volgende wedstrijd. Op 31 januari staat alweer een 800 geprogrammeerd en die dag wil ik resoluut voor een goede chrono gaan. Het BR indoor staat momenteel op naam van mijn kameraad Marc Masschelein: 2.02.20. Dat is bijzonder scherp want in de winter heeft iedereen het al moeilijker om aan toptijden te geraken. Ik heb nog nooit écht goed gelopen in de winter. Het is wat mij betreft een seizoen vol hindernissen. De kou laat ook niet toe om steeds voluit te gaan op training en dus is mijn beste chrono op 800m maar 2.03.94. Als ik die wat kan verbeteren zal ik al tevreden zijn. Een kleine maand later, op 28 februari, staat het BK Indoor bij de masters op het programma. De 800m wedstrijden starten op 13.30. Daarna zit de indoorwinter er voor mij al op en wordt het reikhalzend uitkijken naar het zomerseizoen. I can't wait...
Na tien dagen verplicht duurlopen en kilometervreten door die weerspannige rechterknie keerde ik vandaag voor het eerst weer (en met een bang hart) naar de piste. Bij de opwarming ondervond ik nog wel wat hinder maar de versnellingen rolden goed. We verzamelden rond Magda om ons menu te aanhoren. Ik hoopte op 200en of 300en. Er na tien dagen op een rustige manier weer aan beginnen was mijn redenering. Magda hield er een andere theorie op na. Net omdat ik tien dagen geen pistewerk had gedaan moest het wat zwaarder: drie series van 2x500m . Tussen de 500en slechts 100m joggen en tussen de series drie minuutjes herstel. Gelukkig had ik Jasper als locomotief want vandaag zat er voor mij niet meer in dan kolenwagonnetje spelen. De eerste vier gingen nog prima maar vanaf de vijfde was het net of ik mijn longen niet meer volledig kon vullen met zuurstof. De benen en het hoofd wilden mee maar mijn ademhaling wilde niet 100% meewerken. Ik moet er wel bij vertellen dat ik medicijnen neem en vorige nacht door mijn gehoest amper een oog heb dichtgedaan. Onze snelste 500 was vandaag 1.26. Geen supertijden dus voor Jasper en ik maar we hadden allebei een excuus. (Jasper liep eergisteren een wedstrijd!) De anderen mochten wel 300en lopen. Kjell moest er weer een stuk of honderd. Kim en Sarah wat minder en Rosanne nog wat minder. Ondertussen is het gespreksonderwerp natuurlijk de geplande paasstage. Nu alles lijkt in orde te komen is iedereen nog enthousiaster. Ook de spurtersgroep rond Johan Wonninck zal van de partij zijn. Dat brengt onze groep voor Aix op 15 deelnemers. Ik ben vandaag ook begonnen aan de opmaak van het Clubblad. Na jaren van trouwe dienst heeft Paul Van Nuffel mij de fakkel doorgegeven. Door mijn professionele achtergrond (Ik lay-out al meer dan 20 jaar tijdschriften) kan ik niet anders dan te proberen om het Ramblaadje in een nieuw kleedje te steken en er een persoonlijke touch aan te geven. Ik hoop dat het lukt. Het volgende nummer verschijnt half december. Ik heb dus nog even tijd maar ik weet uit ervaring dat alles steeds op het laatste moment komt en dus heb ik er alle baat bij om de maquette reeds op voorhand te maken. Trouwens, beste blogbezoekers, wie zich geroepen voelt om iets te schrijven is bij deze van harte. Neem potlood en papier en begin er maar aan...
Vanmorgen was het bitter koud. Ik zit de hele dag binnen op de redactie en door de airco weet je eigenlijk niet goed hoe warm of koud het buiten wel is. Dus kleedde ik me om twaalf uur lekker warm aan om deze middag in het park van Machelen te gaan loslopen. In mijn auto zag ik dat het vijftien graden was en ik heb me dus kapotgezweet. Een half uurtje joggen, stretchen en vier versnellingen. Meer hoefde vandaag niet. De hinder aan mijn knie en de zones errond lijkt niet te verergeren. Morgen probeer ik het op de piste. Ik kreeg vandaag een antwoord op mijn twee mails naar Aix ivm onze paasstage. De vriendelijke voorzitter van de 'Office Municipale des sports' maakt er blijkbaar een erezaak van om ons op hun mooie piste in maximale omstandigheden te laten trainen. Hij heeft persoonlijk de plaatselijke Atletiekvereniging en de verantwoordelijke van de installaties gecontacteerd. Het feit dat hij zelf een ex-halve fondloper is zal niet vreemd zijn aan zijn enthousiasme. De plaatselijke afdeling van de 'Creps' heeft ondertussen ook onze reservaties bevestigd. Paul Cézanne, here we come...
Het jachtseizoen is al enige tijd geopend. Ik hou van veel sporten maar levende wezens doden is naar mijn normen géén sport. Ik huiver elke keer dat ik weer jagers in de velden zie. In mijn aanvangsperiode als loper deed ik geregeld mijn korte duurlopen in Eppegem. Ik volgde dan meestal het parcours van de plaatselijke wielerwedstrijd. (Een toerke van zo'n zeven km.) Het eerste stuk is een lange rechte baan richting Verbrande Brug. Aan de manège draait het dan naar rechts en dan loop je kilometers door de velden. Op een dag zag ik enkele 4x4 wagens op een rijtje langs de weg staan. Een dozijn mannen maakten aanstalten om op een rij de velden in te trekken en een viertal jachthonden zaten opgewonden heen en weer te draaien. Ik kon het niet laten om hen iets toe te roepen. Tenslotte was ik maar een jogger en ze zagen er niet uit alsof ze me ook maar tien meter zouden kunnen volgen. En dus waagde ik een uitspraak: 'om op onschuldige beesten te schieten moet ge nogal dapper zijn' of zoiets. Waarop meteen enkele gasten terugriepen van 'onnozel manneke' en erger. Door het tumult dat ontstond werden de honden hypernerveus en kwamen in mijn richting. Ze zagen er niet echt gevaarlijk uit en ik begon ze te lokken terwijl ik mijn pas versnelde. Voor ik het wist zat ik te spurten met de vier honden achter mij. De jagers waren eerst aan het lachen maar begonnen even later hun beesten terug te roepen. Niets aan te doen, de honden waren te opgewonden en bleven me volgen. Een vijftal bochten en zeker een kilometer verder kwamen ze tot stilstand. Volgens mij hebben de jagers nog een hele poos op hun uitgeputte beesten moeten wachten. Ik was blij dat ik geen jeep achter mij zag aankomen. Enkele dagen later stond ik bij de bakker en kwam een man in maatpak binnen. Ik herkende in hem één van de jagers. Ik deed of mijn neus bloedde en zei beleefd goeiedag toen ik buitenging. Hij keek me vragend aan maar herkende me niet in burgerkleren. Gelukkig maar.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
