Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
02-11-2008
Cross Bonheiden
Vandaag ging het richting Bonheiden. Daar vond de eerste echte cross van het seizoen plaats. Voor Moon meteen een eerste test in zijn nieuwe categorie, de pupillen. Doorgaans is Bonheiden een erg goed bezette cross en dit jaar was het niet anders. Bij de eerstejaarspupillen waren er een kleine zestig vertrekkers en onder hen de eerste vier van het BK 1000m. Ik had op voorhand tegen Moon gezegd dat een top vijfplaats het doel moest zijn en hij heeft zijn opdracht heel letterlijk genomen. Het scenario was bijna identiek aan vorig jaar. Een goede start gevolgd door een zwak moment, net op het moment dat een kopgroep van vier zich afscheidde. Moon bleef de hele wedstrijd op een vijftien meter hangen, probeerde nog even terug te komen met een tussenspurt maar op dat moment begon vooraan de strijd voor de overwinning en dus was van terugkomen geen sprake meer. Moon kwam als vijfde over de meet. Well done, Moon. Na de pupillen kwamen de miniemen en ik keek met grote verwachtingen en evenveel zenuwen naar Eline's wedstrijd. De trainingen op de Nekker met de tempolopen en duurlopen van de voorbije weken hebben haar geen windeieren gelegd. Ze vloog letterlijk. Aanvankelijk keek ze enkele honderden meters de kat uit de boom. Frank (haar papa) gesticuleerde heftig en riep constant dat ze niet op kop mocht lopen. Eline moet gedacht hebben: 'wie loopt er hier, gij of ik?' Ze nam de leiding en voerde de forcing. De hele wedstrijd op kop en je pas moeten gewonnen geven op minder dan 100 meter van het einde, menig loper zou er boos, depressief, verdrietig of zot van worden. Niet Eline, de 'smile' van Nieuwenrode, het zonneke van de RAM. Ze won vandaag zilver in het lopen maar goud voor haar glimlach. Vermits de cross zo vroeg begon had ik mijn voormiddagtraining niet kunnen afwerken. Na de wedstrijd bij de seniors en na een zoektocht van een half uur (Noah was het bos ingetrokken!!!) schoof ik de wagen langzaam uit de modderweide en reden we weer huiswaarts. Ik dropte de kinderen en vertrok nog snel naar het Vrijbroekpark. Het begon al wat te schemeren en ik had er eigenlijk niet zo veel zin in. Vier uur rondlopen en -staan op een cross, dat kruipt in de kleren. Ik had dan ook bijzonder zware benen bij de opwarming. Bij de versnellingen voelde ik ook, net als vorige vrijdag een lichte verharding in mijn linkerhamstring. Op het eigenlijke programma stonden twee 1600en met vijf minuten rust tussen. Ondanks de zware benen draaide ik toch soepel en eindigde ik in respectievelijk 5.08 en 5.09. Goeie tijden die nog scherper hadden kunnen zijn als ik vanmorgen had kunnen trainen. Ik liep nu moederziel alleen en vanmorgen had ik een turbo(Kjell) als gangmaker gehad. Ik kan me doorgaans vrij goed aan Kjell vastklampen, zo een beetje als een pitbull aan het been van een voorbijganger. Daarenboven had Magda op het einde staan roepen en dan kan ik altijd wat meer. Er gaat niets boven trainen met je vaste trainingspartner (Zeker als die zo goed is!) en met je coach in de buurt (Zeker als die ook zo goed is!). Morgen staat een lichte duurloop op het programme. Dat kan ik wel alleen...
De eerste nederlaag is een feit voor de pré-miniemen van Zennester Hombeek. Tegen Hallaar kon er op geen enkel egenblik een vuist worden gemaakt. De ploeg was ook erg verzwakt en enkele sterkhouders waren weg met de miniemen. Pas in de tweede speelhelft stond er een blauwwitte ploeg op het veld en kon er ook aan Hombeekse kant worden gescoord. De eindscore was 6-10. Na alle overwinningen die dit jaar al werden behaald een domper op de feestvreugde maar tevens een les in nederigheid.
Gisteren deed ik mijn duurloop in Machelen en het was er bitterkoud. Ik haat de winter. Het is net alsof de natuur verdriet heeft en onder de bomen van het park is het nog grimmiger dan erbuiten. Ook vandaag toerde ik daar rond. Vier kilometer opwarming noemen ze dat maar het voelde helemaal niet zo aan. Pas toen ik op de piste kwam keerde mijn 'moral' en tegelijk mijn lichaamswarmte terug. Het is dan ook geen gewone piste maar de 'recordpiste van Machelen'. Ik denk dat die piste tot het einde der dagen een speciale betekenis zal hebben voor mij. Ik deed er mijn vier versnellingen en begon dan aan mijn snelheidstraining. Tien maal 100m spurten, had Magda me gezegd, niet te geweldig maar lekker soepel. Dat stelde me een beetje voor een dilemma. Als ik soepel loop ben ik nog niet echt aan het spurten en als ik echt spurt loop ik niet meer soepel. What's it gonna be, dacht ik bij mezelf. Dan maar op mijn instinct naar de start van die honderd meter. Baf en ik vertrok. Bij het spurten tel ik steeds mijn passen. (Vertel het niet verder maar ik tel ook altijd de treden van een trap!) Bij een 100m-training kom ik steeds aan 48 passen. Dat is een nuttig gegeven wanneer ik bvb in het park train. Dan tel ik gewoon ook 48 passen en ik zit 100m verder. Op zo'n manier wordt trainen bijna een exacte wetenschap. Zo heb ik er vandaag zelfs een spelletje van gemaakt. Zoveel mogelijk bij mijn laatste pas op de finishlijn uitkomen. Behalve bij twee is me dat nog gelukt ook. Bij mijn laatste spurt dacht ik: 'ik trek nog eens goed door'! Na 80m begon mijn linkerhamstring echter te gillen van 'stop zot!' Ik hield dus maar in en zit nu zonder kwetsuur voor mijn Mac te schrijven. Met de jaren leer je de signalen kennen. Zo liep ik verleden week op een avond in het donker langs de Zenne. Ik had stramme spieren, kortom het liep allesbehalve lekker. Maar ja, als je enkel gaat lopen wanneer het lekker aanvoelt, zit je meer thuis dan buiten. Ik liep dus aan een gezapig tempo mijn duurloop toen plots een andere loper uit een zijweg kwam aangelopen. Hij hield er een iets strakker tempo op na. Vroeger zou ik meteen gesteigerd hebben en een démarageke geplaatst hebben, kwestie van de schurk eens mores te leren. Wat baat het echter. Je wordt er niet beter van en het risico op kwetsuren is plots enorm. Neen, nu liet ik die brave mens begaan. Ik liep gewoon door op mijn eigen tempo. Aan ieder zijn rijk, dacht ik nog, en dat van mij ligt op een piste. Nooit op de straat!
Deze middag moest ik maar een half uurtje duurlopen en had ik dus tijd om snel binnen te wippen bij Running Mate in Kampenhout. Spijtig genoeg waren de bestelde vestjes voor onze loopgroep nog niet binnen. Waarschijnlijk kan ik ze vrijdag afhalen. Vanavond gaf ik training op de Nekker. Door de kou en de vakantie waren er zichtbaar minder kinderen aanwezig maar ze waren talrijk genoeg om drie groepen te vormen. Terwijl Siebren de jongste groep (met onze Noah) onder handen nam werd door Bruno en ik besloten om de overige twee groepjes om beurten over te nemen. Ik vertrok dus voor een eerste tempoloop binnen de Nekker met de groep van Moon. Ik maakte achtjes zodat we een zestal keer 'het brugske' overmoesten. Elke keer riep ik 'de gas open' en werd er naar boven gespurt. ze stonden allemaal bijzonder scherp. Sven vond zelfs de energie om naar elke bank te spurten en te gaan zitten om ons te kunnen zien voorbijlopen. Daarna moest hij telkens spurten om weer aan te sluiten. Op het einde van de sessie werd nog 300 meter voluit gegaan en op het einde zelfs gespurt op de piste. Daarna werd er gewisseld en konden ze gaan aflossen en spurten bij Bruno. Groep twee met Eline en alle groteren volgden me ditmaal voor de achtjes. Ook die bende stond op scherp.Na twintig minuten kwamen we terug aan de piste en stuurde ik ze zonder te rusten op weg voor een laatste baanronde aan wedstrijdtempo. Als je denkt dat dat kalmerend werkte heb je het mis, hoor. Gelukkig was er nog wat tijd en verdeelden we de hele bende in twee evenwaardige groepjes en lieten we ze nog een wedstrijdje spelen. Om beurten diagonaal spurten naar een kegel die moet worden omvergelegd. daarna werd er gespurt naar de kegel van de tegenpartij die weer moest worden rechtgezet. Derde spurt is naar het aflossingspunt. Dan vertrekt de volgende, enz... Zo'n spel duurt tot je voor de tegenpartij aan een kegel komt. Als je de twee groepen goed verdeeld hebt kan het spel oneindig doorgaan. Het is een uitstekende manier om al spelend te intervallen. Ook de kleintjes waren vandaag volgens Siebren nogal 'exited' en hadden het zeer moeilijk met de discipline. Hij heeft ze dan maar goed moe gemaakt. Ze zullen allemaal goed slapen vannacht.
Gisteren had ik een dagje vrij. Toch moest ik 's avonds nog in het pikkedonker de straat op voor een duurloop van drie kwartier. Rustig joggend het donkere jaagpad op dat langs de Zenne loopt richting Vilvoorde. Ik ken leukere trainingen want ik loop niet graag in het donker. Ik ben dan niet relaxed genoeg en de ondergrond is ook meestal beenhard want na zonsondergang kan je niet meer in parken terecht. En zeggen dat het de hele dag vrij mooi weer was geweest. Als ik echter thuis ben en de kinderen zijn dat ook zoals deze week wil ik liever iets met hen doen. De afspraak was om naar de kinderboerderij te gaan, maar eerst trokken we naar de Decathlon in Schelle. Moon en Noah hebben een loopbroek en vest nodig en tal van RAM-atleetjes hebben daar hun uitrusting gehaald. Wij dus naar Schelle. Het is daar net een fabriek, zo groot! We waren er ook niet alleen en het duurde even voor we hadden gevonden of net niet gevonden wat we zochten. De loopbroeken waren vorige week opnieuw geleverd maar binnen de twee dagen alweer uitverkocht. Volgens een verkoopster komen er deze week alweer binnen. We zullen dus nog eens naar Schelle moeten. Toen we weer buiten waren was het plots bitterkoud geworden en we beseften dat het al te laat was om nog naar de kinderboerderij te trekken. Rechtover de Decathlon is een binnenspeeltuin en een bowlingclub. Allen daarheen dan maar. De speeltuin vond ik te duur om slechts een uurtje door te brengen en dus namen we de trap naar de bowling. Het was daar extreem rustig, slechts één enkel gezin was aan het bowlen, en dus konden we ons aan een partijtje wagen zonder te worden uitgelachen. Moon kon de ballen al echt rollen maar voor Noah waren ze nog wat te zwaar. Gelukig hebben ze daar voor de kleintjes een speciaal toestel waar je de bal op plaatst en kan laten afrollen. Het werd een leuk uurtje sporten. Toen we naar huis reden smeekte Moon letterlijk om dat binnenkort nog eens over te doen. Noah wou toch nog naar de kinderboerderij maar het werd al te donker en dus keek hij maar boos tot we aan een politieblokkade kwamen. Dat zorgde voor de nodige afleiding, oef... want lang boos zijn is toevallig één van zijn specialiteiten.
Het is momenteel een beetje trainen met de rem op. Magda wil me niet te vroeg in vorm en gelijk heeft ze natuurlijk. De eerste indoorwedstrijd is pas eind december en dus train ik goed, maar minder hard dan gewoonlijk. Zo stonden er vandaag tijdens de Nekkertraining, en voor het eerst onder vrij polaire omstandigheden, pyramides op het programma. Kjell moest een vrij zware afwerken, nl. 200-400-600-800-1000-800-600-400-200. Voor mij was het slechts de 'light'versie: 100-200-300-400-300-200-100. Normaal verwacht ik twee reeksen maar ik mocht het maar één keer lopen. Het positieve van deze training was dat ik die samen met Kim moest afwerken en sorry guys, dat is toch nog aangenamer dan met jullie lopen, hahaha.
Relays in Gent
Een team is maar zo sterk als de zwaktste schakel. Dat is gisteren tijdens de eerste manche van de crosscup maar weer gebleken. Zowel bij de mannen als bij de vrouwen lieten de grote favorieten voor de eindzege in de CC het afweten. Bij de mannen kwam de ploeg met Tom Van Hooste en Pieter Desmet niet verder dan een vierde plaats. Bij de vrouwen werd het team van Hulshout met Nathalie De Vos en Veerle Dejaeghere derde na een sterke remonte. Vorig jaar werden ze eerste maar Rose-Marie Kitushi keerde na een jaartje Hulshout terug naar de VAC. Soms begrijp ik die toppers niet. Ik had het gisteren nog over clubliefde. Door gedurig van club te wisselen draag je ook niet echt bij tot een goede clubsfeer. Ik zat met plezier te kijken naar de steeds weer oogstrelende stijl van Veerle. Hoe soepel en mooi die loopt, zeg! We gaan ze missen als ze stopt want gisteren was ze de enige blanke loopster die gezwind over het gras en het zand zweefde. Kitushi en Belete doen dat ook maar dan zijn we rond. De rest sleept zich voort en loopt zwaar te ploeteren. Noah vroeg waarom in die wedstrijd zoveel mannen mochten meedoen. Tja, de waarheid komt uit de kindermond. Waar is de tijd van Betty Vansteenbroek.
Moon's ploeg bij Zennester heeft dit seizoen nog geen enkele keer verloren. Ook gisteren niet. Tegen Itegem, een ploeg met nochtans stevig uit de kluiten gewassen spelertjes, werd weer gewonnen. De stand bij de rust was 0-0 en dat was enkel en alleen de verdienste van de Itegemse goallie die alles pakte. Na de rust brak echter ook bij hem de veer en het werd ioteindelijk nog 5-O. Zennester combineerde bij momenten heel fraai en ook Moon scoorde één keer. Volgende week spelen ze weer thuis en dan komt Hallaar op bezoek.
Het miezerde en het was koud eergisteren op de Nekker. Toch stonden we daar weer allen paraat voor de zoveelste avondtraining. Traditioneel wordt er op vrijdag snelheid getraind en nu hebben we dus ook weer 150en gedaan. Elke keer liepen we 50 meter in en dan spurtten we 100 meter vol door. Het moest vandaag, gezien de omstandigheden, niet à fond maar we legden er toch lekker de pees op. Jasper had bij de opwarming weer last van de maag en paste voor de snelheidstraining. Kjell, Ewoud en ik deden ons programma plichtsbewust en konden daarna na het loslopen snel weer huiswaarts. Vandaag werd er in Hazewinkel getraind, maar daar moet ik nooit naar toe want zaterdag is mijn wekelijkse rustdag. Ik hoorde van Kjell en Kim dat ze er stevig waren ingevlogen. Die gaan binnenkort potten breken. Wacht maar. In de late namiddag haden we allemaal afgesproken bij Running Mate in Kampenhout. Waarschijnlijk waren Eline en haar papa daar juist buiten als wij er binnenvielen. Ik las op haar blog dat ze nieuwe schoenen waren gaan kopen en dat de keuze op asics was gevallen. Ik ben een asics-fan en kan dat dus alleen maar toejuichen. (Ook Kim koos gisteren voor een paar asics-loopschoenen ter vervanging van haar New-Balance.)Vorige dinsdag had ik aan de Magda-groep voorgesteld om ons uit te rusten met een zwarte loopvest uit de nieuwste asics-lijn. Ik heb voor iedereen een logootje gemaakt met onze clubnaam en onze eigen naam en voornaam. Zo herkennen we elkaar binnenkort van ver... Gisteren werd er gepast en woensdag zijn ze allemaal klaar. Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Er werd hard getraind. Een fartleck voor iedereen behalve voor Kim die de laatste dagen al zwaar genoeg had getraind. Ik mocht maar één ronde van drie km 'vaartlopen' omdat Magda wil vermijden dat ik té snel in topconditie geraak. Het werd voor mij dus een 'promenade de santé'. Moe was ik niet echt mijn adrenaline was nog hoog toen een groep clubgenoten voorbij kwam gelopen. Iemand had ons tijdens de training reeds toegeroepen dat we deserteurs of zoiets waren omdat we gisterenavond niet naar de restaurantdag van RAM waren geweest. Ik was dus al een beetje opgewonden. Toen de groep deze keer passeerde werd ons weer een verwijt naar het hoofd geslingerd. Door mijn adrenalinetoestand kon ik het niet laten om te antwoorden maar dat was eigenlijk voor niets nodig. We waren er niet, punt uit! Een groot deel van onze groep had een privé-verplichting en daar heeft niemand zaken mee. Ik voelde me vanmorgen persoonlijk geviseerd maar heb aan de persoon in kwestie eigenlijk geen enkele verantwoording af te leggen. Binnen de club accepteer ik enkel terechtwijzingen van mijn coach en van de secretaris. Mensen waarmee ik een relatie heb die gebaseerd is op wederzijds respect. Als ik dat respect van iemand niet krijg (zoals vandaag) hoef ik het ook niet te beantwoorden. Ik train bijna elke dag, heb mijn resultaten voor mezelf maar ook voor mijn club behaald, ik geef sinds begin september met veel enthousiasme training en ga me binnenkort bezighouden met het clubblad. Beste vriend, het weze vanaf nu duidelijk. Ik heb op gebied van clubliefde van jou geen lessen te krijgen!
Waarom zeg ik blits? Heb ik een blitse auto? Neen. Een blitse bril of blitse kleren? Neen. Kjell en ik zijn gisteren naar het BLITS gegaan, het Brussels Laboratorium voor Inspanning en TopSport van de VUB op de campus oefenplein in Etterbeek. Om twee en om drie uur stonden Kjell en ik ingeschreven voor een lactaattest. Vermits we elkaar héél graag wilden zien sterven op die band gingen we er samen aan deelnemen. Ik was daar zoals steeds meer dan vroeg genoeg en was al een kijkje gaan nemen in het sportgebouw toen ik een gsm-oproep kreeg. Herman (Magda' echtgenoot en ex-trainer) en Kjell volgden de raad van de 'uitvinding van de eeuw' en zaten dus in Jette, hahahahahahahaha... Sorry dat ik zo moet lachen maar er schiet me plots een andere gps-anecdote te binnen. Enkele jaren geleden, toen de gps nog niet algemeen ingeburgerd was, organiseerden we met de redactie een brainstorming. Ik mocht de plek kiezen en had geopteerd voor de 'Baron van Zon' in Hombeek. Ik had iedereen een plannetje gegeven en iedereen was op tijd... behalve die ene persoon die een gps had en die die ook had gebruikt om in Hombeek te geraken. Drie kwartier later en na mijn telefonische richtlijnen (ze zat in Klein-Willebroek)was ook zij ter plaatse. Maar terug naar gisteren dus. Door de gps-problemen van Kjell stelde de dokter voor om mij eerst te testen. Deel 1 was een medisch onderzoek om te lijken of ik die test wel mag ondergaan zonder risico op doodvallen. Het onderzoek gaf goede resultaten. Mijn hartslag in rust schommelde rond de vijftig en mijn bloeddruk was ideaal, 12 over 7. Mijn BMI is 19 en mijn vetpercentage 12. (Ideaal voor mijn leeftijd is tussen 11 en 22) Ik werd eschikt bevonden en kon dus aan de test beginnen. We trokken naar een soort bunker waar het vrij koud was en waar een fiets en loopband aan allerlei apparatuur gekoppeld was. De test was vrij simpel. Je begint te stappen en om de drie minuten wordt een beetje bloed via de oorlel afgenomen waarna telkens wordt overgeschakeld naar een hogere snelheid tot je je limiet bereikt hebt. Hartslag wordt ook constant gemeten. Tot 16 km/u heb ik rustig zitten praten met die vorser die de test afnam maar daarna begon het moeilijk te worden. De ademhaling werd heviger en mijn hartslag ging omhoog. Ondertussen waren Herman en Kjell in de 'bunker' binnengekomen. Toen ik al enkele minuten aan 19,8/u aan het lopen was werd mijn rugpijn zo hevig dat ik besefte dat het einde nabij was (mijn hartslag draaide op dat moment rond de 190). Daags voordien had Peter, mijn wonderdokter, me nog een vijftig minuten onder handen genomen. Hij zei me toen dat het zelden zo erg was gesteld geweest mijn rug. Zelfs mijn borstkas deed pijn. Peter heeft niet graag dat ik na een behandeling zwaar train en dan zit ik daar mijn grenzen af te tasten op een loopband... Plots kon ik de rugpijn niet meer combineren met de rest en deed ik teken dat het genoeg was. Blijkbaar was de test goed maar zelf was ik wat ontgoocheld dat ik had moeten stoppen vanwege rugpijn en niet omdat mijn benen het lieten afweten. Bij de debriefing bleek effectief dat mijn resultaten héél goed waren. Zeker wanneer je rekening houdt met mijn leeftijd. Mijn aërobe drempel ligt op polslag 145 en mijn anaërobe drempel op 175. Ik ben geen specialist ter zaken en Magda en Herman zullen beter kunnen afleiden waar en hoe we nog kunnen verbeteren. Blijkbaar heeft deze test vooral betrekking op de uithouding, maar gezien het feit dat ik het dikwijls lastig krijg tussen de 500 en de 600m en je dan in een uithoudingsfase komt zal ook de uithoudingstraining nog enige winst kunnen meebrengen en alle beetjes helpen, nietwaar? De ploeg van het Blits heeft me aangeraden om eventueel met hartslagmeter te trainen, zeker bij mijn duurlopen. Ik zal het met Magda bespreken. Na mij was het aan Kjell om op de loopband te gaan en daarvan heb ik enkele foto's kunnen nemen. Voor Kjell werd het de 8 minutentest . Vorig jaar waren ze in het Blits zo onder de indruk dat ze nu beslisten om deze test te houden ipv die met de drie minuteninterval. Dat doen ze enkel bij echte toppers en de resultaten logen er niet om. Gewoon indrukwekkend. Ik was blij dat ik hem aan het werk kon zien en ervaren wat een superatleet mijn trainingsgezel wel is. Het was daarenboven uiterst goed voor mijn zelfvertrouwen om te ervaren dat ook Kjell grenzen heeft. Iedereen heeft een andere limiet maar afzien doen we allemaal! Even the best!
Ik trok vandaag totaal relaxed naar de training op de Nekker. Het zou hoogstwaarschijnlijk een lichte training zijn. Tenslotte is het nog maar de opbouwfase, liep ik eergisteren een wedstrijd en ga ik donderdag naar de VUB voor een laktaattest. FOUT, André, totaal foute redenering. Magda zei dat ik niet moest mekkeren en gewoon trainen. Het werden tien 300en. Wat Magda zegt is voor mij wet en dus accepteer ik dat zonder morren. Dat kan je van de nieuwe generatie niet zeggen. Ik viel bijna stijl achterover van verbazing toen ik de 'puberbende' hoorde onderhandelen over het aantal 300en dat ze gingen moeten lopen. Magda hoorde het ook in Keulen donderen. Die jongeren probeerden er met 2-3 van af te komen. Die hebben geluk dat ze mij niet als trainer hebben. Ik liet ze verdorie het dubbele van de geplande training lopen + nog wat pompen ook, hahaha... Onlangs hoorde ik één van die gasten trouwens vragen (het regende toen) vanonder het afdak of ze in plaats van te lopen ook mochten pompen. Ik heb Magda toen bijna moeten reanimeren. Al bij al viel onze training vandaag nog mee. Jasper en ik liepen om de beurt op kop. We mochten ons niet te pletter lopen en hielden zowieso wat in waardoor we onze eerste 300en in ongeveer 53 liepen. Er was wel wat volk op de piste en vanaf de derde 300 moesten we telkens wel een groepje inhalen. Daarvoor versnel je automatisch een beetje waardoor onze 300en sneller en sneller werden (de laatse in46). Magda riep zelfs: 'André, houdt u wat in, het is nog lang...' Gelijk heeft ze natuurlijk. Mijn trainer heeft trouwens altijd gelijk!
Lydia, tante en supersupporter van Kjell mailde me vanmorgen enkele leuke foto's. Je ziet me o.a. in gesprek met Juliaan Deleebeeck, de sympathieke reporter van GVA. Het korte interview met Kjell, Kim en ikzelf, drie Magda-winnaars stond vanmorgen in de editie Mechelen-Lier.
Winnen is winnen en al is de cross van Kapelle de Crosscup niet, het blijft genieten, maar vandaag was dat voor mij niet echt weggelegd. Ik ben opgestaan met geblokkeerde schouders en nek. Ik heb dan maar meteen een afspraak gemaakt bij Peter, mijn ostheopaat. Woensdagavond mag ik langsgaan. Ik had ook een sluimerende hoofdpijn en voelde me vermoeid. Toch ben ik vanmiddag gaan loslopen, een zestal kilometer in het park van Machelen onder een lekker herfstzonnetje. Na dat loslopen voelde ik me merkelijk beter maar de hoofdpijn ging niet over. Vanavond was het ook schoenencorvee. Een paar voetbalschoenen en drie paar spikes moesten van hun klonters aarde en gras worden bevrijd. Gisteren had ik echt geen zin meer en met dit mooie weer zijn ze nog niet overdreven vuil. Ondanks mijn belabberde toestand heb ik toch een klein beetje kunnen nagenieten, hoor. Vanmorgen bij het lezen van het artikel in GVA en daarna met Eline's tekst op haar blog. Voor een klein meisje vind ik dat ze al heel leuk en grappig kan schrijven en er stond ook een primeur in. Ik werd namelijk nog nooit met een scud-raket vergeleken, hahaha... Op de RAM-site stonden gisterenavond al foto's van de cross, met dank aan Joris en Johan, de snelle fotografen. (Ik heb mijn foto's nog gisterenavond allemaal moeten bewerken maar sinds vanmorgen staan ze ook op de site.) Op de eerste foto zie je Moon in gesprek met Brent. Ik denk niet dat ze het over taktiek hebben. Op de tweede hebben Bruno en ik het duidelijk wel over het lopen. Op foto drie ben ik geweldig hard aan het opwarmen. Foto vier toont mij in gesprek met Kjell en Chris Eysackers van Wibo, een 800m-concurrent bij de masters maar ook een kameraad. Chris is een jaar out geweest door blessures en ik ben blij dat hij terug is. Op de eerste foto van de wedstrijd zelf zie je me de junior voor mij een duw geven. Die dacht dat ik op kop ging lopen. Goe zot! Wat later begon de cinema opnieuw en heb ik hem dan maar gewoon toegeroepen dat het aan de jeugd was om het werk te doen. (Ik kwam gewoon om te winnen, hahaha... En ik moet er van profiteren nu ik die mannen nog kan kloppen.)
En dan mijn wedstrijd. Crossen is niet mijn ding, hoofdzakelijk wegens te lang, te koud en te vuil. Maar kijk, in het begin van het seizoen wordt daar in Kapelle een oefencroske gehouden waar die drie argumenten eigenlijk niet gelden. Deze cross is maar 3400m lang, de zon schijnt er altijd (Een deal van sponsor Eternit met de weerman!) en het is er altijd droog en snellopend. Een wedstrijd voor mij dus! Masters lopen doorgaans tijdens het crossseizoen hun wedstrijden in het gezelschap van de Juniors. Ik wist wat me te wachten stond want die jonge kerels houden van een snelle start. Zo geschiedde ook. Meteen vlogen enkele veulens naar voren maar ik kon me perfect in hun midden handhaven en draaide in derde postitie door de bocht. De tweede leek me al meteen te moeten lossen en via een tussenspurtje liep ik naar de eerste, een jongen van Pegasus Londerzeel, een onderafdeling van VAC. Ik had geen superbenen, daarvoor was de training van vrijdagavond te zwaar geweest maar ik kon het tempo van de jongen voor mij goed bijhouden. Toen we het heuveltje aanvatten en uit het oog van het grootste deel van het publiek verdwenen keek die jongen om en zette zich een beetje opzij. Hij keek me aan van: 'loop jij maar op kop.' Ik riep hem toe: ' je verwacht toch niet dat een vijftigjarige gaat kop trekken voor jongeren. Niks van.' En met een duw in de rug dwong ik hem opnieuw naar de kop. We bleven een kleine ronde samen en onze voorsprong werd iets groter. Toen we opnieuw in de wei zaten kregen we de wind op kop en moest ik een gaatje laten. Ik voelde hem versnellen en vond het wijselijker om mijn eigen tempo te lopen. Ik mocht hem alleen niet te ver laten gaan. 'Met minder dan vijftig meter achterstand maak ik nog een kans', dacht ik. Ondertussen kwam uit de achtergrond nog een junior uit Londerzeel gevaarlijk opzetten. Ik liet hem terugkomen en zette me 'in het wiel'.Wie niet sterk is moet slim zijn, hé. Na achter zijn rug te hebben kunnen recupereren ging ik resoluut naar de kop. We zaten tenslotte in de laatste ronde. Ik voelde dat mijn metgezel kraakte en kreeg vleugels. Ik spurtte in een wip naar de koploper. Die leek op dat moment meer dood dan levend. Erop en erover! Ik kwam als leider de piste opgedraaid. Wanneer ik de meet ruik kan ik plots nog een tandje bijsteken en een spurt van driehonderd meter kon er nog wel af. De buit was binnen en ik won niet alleen de wedstrijd bij de masters, maar liet ook alle juniors achter mij. Stefan werd na zijn tweede stek vorig week in Leest ook hier mooi tweede. Hij is bijna helemaal terug. Na de wedstrijd werd ik geinterviewd door Juliaan Deleebeeck van GVA. Benieuwd of er iets van in de krant komt deze week.
Er waren natuurlijk nog veel RAM-atleten op deze cross aanwezig. Mijn lievelingsloopster Eline werd tweede als eerstejaarsminiem. Een heel knappe prestatie. Haar grote zus Julie werd trouwens derde in haar reeks. Jo en Lennert werden respectievelijk tweede en derde bij de jongens miniemen. Ik liet me vertellen dat het de eerste keer was dat Jo voor Lennert kon eindigen. Proficiat, Jo. Van de groep van Magda waren bij de meisjes Kim en Sarah aan de start verschenen. Voor Kim was het een bijzonder aangename kennismaking met de cross want ze won haar wedstrijd met een straat voorsprong. Sarah liep de wedstrijd op haar tempo en behaalde nog een mooie ereplaats. Bij de seniors heren was het Kjell die er meteen een lap op gaf. Nog voor de lopers van achter de sporthal opnieuw de piste opdraaiden had hij de kloof geslagen. Hij was bijzonder gretig en hoe fel Magda hem ook aanmaande tot voorzichtigheid, het deed er niet toe. Kjell wilde en zou vliegen. De hele wedstrijd bouwde hij stelselmatig zijn voorsprong op. Aan de meet had hij een minuut op de tweede, Lucas Van Assche, 'et c'est pas un manchot', zoals ze in het frans zeggen. Ewoud die zoals steeds een intelligente wedstrijd liep eindigde mooi zesde. We zullen in de komende dagen op de RAM-site kunnen zien hoeveel medailles en ereplaatsen door de Rammers werden verzameld. Het waren er in ieder geval heel wat.
Wie niet zoveel lacht als hij loopt is onze Moon. Voor hem is lopen een bloedserieuze zaak. Hij had deze cross al drie keer op rij gewonnen. Eén keer bij de kabouters en twee keer bij de benjamins. Nu liep hij voor het eerst bij de Pupillen. Moon vertrok meteen op kop, dat zijn we ondertussen wel van hem gewoon. Al snel nam hij samen met een grotere jongen (Tweedejaarspupil) van Olympia Londerzeel wat afstand van het peloton, waar Sven het zware werk op kop moest opknappen. Na tweederde wedstrijd kwam de jongen van Londerzeel opzetten en plaatste hij een aanval. Moon moest enkele meters prijsgeven. Bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn had Moon nog steeds enkele meters achterstand maar hij is snel en geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij spurtte nog eens de ziel uit het lijf maar kwam centimeters te kort. In de spurt voor de derde plaats werd Sven nog geklopt door alweer een jongen uit Londerzeel.
Vandaag werd de jaarlijkse oefencross van AWE gelopen. AWE is een onderafdeling van onze club RAM en de cross gaat elk jaar door op en rond de assepiste van de Eternit in Kapelle-op-den-Bos. Voor het eerst verscheen onze Noah (de scholencross niet meegerekend) aan de start van een wedstrijd. Hij deed ook voor het eerst spikes aan. De blauwe die Moon ook nog één jaartje heeft gedragen en die ooit van Ine Lauwers zijn geweest. Toen ik dat achteraf aan Noah vertelde kreeg hij een vreemde blik. Zo van: wat? Ik loop met meisjesschoenen? Onze Noah deed het voortreffelijk. Hij vertrok al lachend en als een rakket. Hij bleef de hele tijd lachen en kwam met een comfortabele voorsprong over de meet. Toen ik hem achteraf vroeg waarom hij de hele tijd zat te lachen antwoordde hij: 'Voor de foto natuurlijk!'
Terwijl ik vandaag mijn loopactiviteit beperkte tot wat loslopen in Eppegem, was Moon vandaag voor het eerst sinds zijn enkelblessure weer aan de aftrap van een voetbalwedstrijd. De verplaatsing naar Heffen had iets van een thuismatch want de jeugd van Heffen speelt op de velden rechtover Proctor&Gamble op de grens van Hombeek en Mechelen. Moon deed het voortreffelijk. Hij was heel actief en voelde zich zowel links als rechts op de flanken als een viske in 't water. Iemand zei over Moon: een échte ailier. (Dat betekent flankaanvaller.) De lijn afgaan en voorzetten is de job van een ailier en dat is wat Moon het beste kan. Op snelheid de diepte in en zijn maten laten scoren. Gelukkig voor hem scoorde hij zelf ook eens want wanneer je met 2-12 wint is het leuk als je je eigen doelpuntje kan meepikken. Hij heeft anders wel zijn kilometers gedaan deze week. Dinsdag voetbaltraining. Woensdag op de Nekker de grote tour. Donderdag voetbal en gisteren opnieuw de grote tour, weliswaar iets trager dan woensdag. Onze mannen zijn klaar om te crossen. Het seizoen mag beginnen. Morgen zijn we reeds aan zet in Kapelle maar dan is het nog enkele weken wachten vooraleer het grote werk begint. De eerste échte cross is die van Bonheiden, meteen een test. Ik ben benieuwd.
Zoals ik woensdag al had aangekondigd hield ik het donderdagavond op een korte duurloop. Een half uurtje rondjes draaien rond één van de velden van Zennester terwijl op een ander terrein Moon en zijn makkers aan het trainen waren. Vandaag dacht ik het ook rustig aan te doen met het oog op de wedstrijd van zondag in Kapelle. Magda ziet die oefencross echter puur als een doorgedreven training en dus was het vandaag toch menens op de Nekker. Na de 20 minuten opwarming, het stretchen en vier versnellingen konden we aan de slag. Tien keer 200 met 200m joggen tussen. Lijkt niets maar ik vond het toch bijzonder zwaar. Sinds mijn rustperiode is afgelopen heb ik weer overal pijn. Pezen en gewrichten herinneren me aan mijn bijna halve eeuw en dat is niet zo prettig. Maar kom, het is altijd al zo geweest. Geduld en arbeid is het geheim van de komende vorm. Die mag er trouwens nog niet té snel aankomen want de eerste indoorwedstrijd is pas eind december. Da's nog eventjes en Magda zei ons daarnet nog dat we daardoor pas half november met de specifieke trainingen gaan starten. Terwijl ik hier in mijn bureaustoel met zere rug aan mijn Mac zit denk ik: mijn passie voor Napoleon, da's verdomd minder pijnlijk. Misschien moet ik daar wel wat meer tijd in steken.
Wat waren ze vandaag allemaal dapper, zeg. Heel de bende vertrok samen voor de ronde rond het domein, tussen de twee grote meren door en langs de Dijledijk terug. In totaal bedraagt die tour 6 kilometer. Ik begeleidde de snelle mannen en die hebben er een stevige tempoloop van gemaakt. Halverwege vielen er drie af ik stuurde ze eventjes op hun passen terug en ze konden met het grote peloton onder begeleiding van Bruno, Sarah en Siebe hun weg vervolgen. Toen we na zo'n vijfentwintig minuten alweer aan de Nekker stonden besloten we in afwachting van de anderen om levende voetbal te spelen. Dat is een ludieke vorm van spurt- en intervaltrainin. Bij zo'n spel moet je niemand opjagen, ze vliegen er allemaal tegenaan. Na twintig minuten hing bij iedereen de tong op de grond. Toen zagen we in de verte de groep met alle kleintjes toekomen. We zijn ze tegemoet gegaan en hebben ze met een gemeend applaus onthaald. Veel van die nieuwe atleetjes waaronder ook onze Noah hadden nog nooit zo lang gelopen. Dikke proficiat mannekens. Ze zullen allemaal goed slapen. Ik was deze middag reeds mijn duurloop gaan doen. Drie rondes van het Vrijbroekpark, in totaal zo'n 9 km. Voeg daar die 6 van vanavond aan toe en ik heb er zo'n 15 gelopen. Da's misschien wat veel voor wat een rustige dag moest zijn, daags na een pistetraining maar ik kon die snelle kids toch niet alleen laten vertrekken. Morgen maar een half uurtje joggen, traag en soepel.Dat laatste hoop ik tenminste...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
