Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
25-01-2009
Zondag loopdag!
Vandaag was het weer eens zo'n echte zondag loopdag. Voor de middag zelf gaan trainen in het Vrijbroekpark en na de middag naar de cross. Vanochtend rinkelde mijn wekker om zeven uur. Ik moet minstens twee uur voor een zware training kunnen eten wil ik geen last hebben van de maag. Enkele bananen en een kop koffie later legde ik me nog wat te rusten in de zetel tot de kinderen, Noah op kop, opstonden. Ik maakte hun ontbijt klaar en kleedde me aan. Tegen negen uur was ik in het park. Het had wat gevroren en tijdens mijn opwarmingsronde ondervond ik aan den lijve dat het gevaarlijk glad was. Ik bleef gelukkig overeind maar het had niet veel gescheeld of ik was met een dikke blauwe plek naar Bornem afgezakt. Na de opwarming, het stretchen en de versnellingen kwam het echte werk. Twee keer 1000m met vijf minuten recuperatie tussen. Dat is de traditionele test die Magda ons af en toe laat lopen om te zien hoe het echt gesteld is met onze conditie. (Ik denk tenminste dat het zo is.) Normaal loop ik die in gezelschap en is het voor mij heel simpel: meegaan met Kjell en niet lossen! Vandaag moest ik er alleen tegenaan en ik vertrok veel te snel. Ik had het al rap door maar het was te laat. Ik moest wel doorgaan. De laatste 200m waren verscrikkelijk. Niettemin liep ik een goede tijd: 2.51. Vijf minuten loslopen en rusten later begon ik aan de tweede kilometer. Ik voelde meteen al verzuring opkomen. Ik was nochtans wat voorzichtiger gestart maar aan de hondenweide draaide het al vierkantig. Bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn dacht ik dat ik ging doodvallen. Doorbijten was de boodschap en op het einde deed ik nog een poging tot spurten maar meer dan een kleine versnelling zat er niet meer in. Mijn chrono: 2.55. Ook niet slecht natuurlijk maar ik had toch beter verwacht. Patrick was de enige die ook nog was komen opdagen en samen met hem liep ik nog een halve ronde uit. Daarna snelde ik naar huis en maakten Moon en ik ons klaar voor Bornem. Het had voor Moon iets van een come-back want zijn laatste wedstrijd was zes weken geleden. Tijdens de kerstvakantie had hij door een bronchitis forfait moeten laten voor Grimbergen. De ziekte bleef zo lang in zijn lichaam zitten dat hij er op training nog steeds last van heeft. Ik verwachtte vandaag dan ook geen knalprestatie. Een top-tienplaats was voor mij een uitstekende uitslag maar hij deed veel beter dan dat. Moon ging van in de start mee met de eersten, moest halfweg de eerste ronde vooraan de rol wel lossen maar kon zich handhaven. Enkel Sven, die vandaag mijn en Moon's raad duidelijk opvolgde kwam nog aandringen maar op Moon's eindschot stond geen maat. Een vierde plaats op een parcours dat hem niet echt lag is een heel mooie uitslag. De RAM-brigade presteerde trouwens goed in de breedte. Martha werd vierde bij de benjamins, Eline zevende bij de Miniemen, Kim vijfde senior en Kjell eveneens maar dan bij de mannen natuurlijk, hahaha. Gezien zijn problemen met de luchtwegen (hij hoestte na de wedstrijd zowat zijn longen uit) eveneens een prachtige uitslag. Het enige podium van de dag kwam van Jo die zijn huzarenstukje van enkele weken geleden overdeed. Hij was vandaag heel diep moeten gaan maar de beloning was het wel waard. Na hun wedstrijden trokken onze bengels nog naar de speeltuin om er de hindernissentorens onveilig te maken. Ook dat hoort bij de cross op zondag.
Als papa van twee kinderen kan ik niet anders dan even stil te staan bij de afschuwelijke feiten die zich gisteren in Dendermonde hebben afgespeeld. Een twintigjarige man stapt een kinderdagverblijf binnen, haalt messen boven, steekt een 54-jarige vrouw en drie jongetjes dood en verwondt en verminkt nog een dozijn andere kindjes. De man heeft een psychiatrisch verleden. Het lijkt wel de korte inhoud van een B-film uit het horrorgenre maar het is wel degelijk realiteit. Ik denk vol afschuw aan die feiten en aan de arme ouders. Gisterenavond kon ik daardoor moeilijk inslapen. Ik roep constant dat ik een democraat ben en tegen foltering en doodstraf maar ik sta niet in voor mijn reaktie indien iemand aan mijn kinderen raakt. Toen ik nog jong was zagen we zo'n feiten ook al op TV maar ik hoor mijn moeder nog zeggen: 'dat is in Amerika, bij ons bestaat dat niet!' Jef Vermassen zei het gisteren nog, hij verwacht in Vlaanderen meer en meer massamoorden zoals gisteren. Eigenlijk ben je nergens meer veilig...
Aan het officieel gedeelte was er natuurlijk ook een feestgedeelte verbonden. De spaghetti en de balletjes met krieken waren lekker en er was toch wel behoorlijk wat volk op deze avond afgekomen. In de toekomst zal er volgens mij ook moeten gebrainstormd worden over een andere formule voor zo'n avond. Er bestaan truukjes om meer mensen aan te trekken. Eén lid op vier vind ik te weinig om te kunnen spreken van een algemene vergadering. Maar bon, da's voer voor het volgende bestuur, nietwaar! Gisteren werden ook de verdienstelijke leden beloond. Iedere atleet die zich had kunnen plaatsen in één van de clubklassementen kreeg dit jaar een handdoek met clublogo. Daarna werden de atleten van het jaar in zes verschillende categorieën gehuldigd. Moon was genomineerd bij de jongens maar pakte net als vorig jaar naast de beloning. Hij vond het niet erg en was zelfs bijzonder blij dat het zijn maat Sven was die de prijs mocht ontvangen. Ik was genomineerd bij de masters en mocht de trofee mee naar huis nemen. Bij de seniors mannen was de provinciale titel en zijn goede chrono's in het voorjaar doorslaggevend voor de verkiezing van Jasper tot atleet van het jaar. Katleen Dewolf ontving net als twee jaar geleden de trofee bij de masters dames en bij de meisjes ging de beker naar Laura Smeyers die Belgisch kampioene werd in het hoogspringen. Daardoor pakte Eline net naast de trofee. Ontgoocheld was ze niet want Laura is één van haar beste vriendinnen. Eline had gisteren een mooie verrassing voor mij. Ze had een twintigtal sleutelhangers mee die ze uitdeelde. Daar stond mijn foto op en de volgende tekst: 'Stem voor André - NO PAIN NO GAIN - In André, we trust - To make champions! Yes, he can!' Ik vond dat gewoon fantastisch. Ik herkende daar wel een beetje de stempel van mama en papa Van den Brande in, leuke mensen met leuke ideeën maar de kus gaf ik wel aan Eline... Door de algemene vergadering verliepen de trainingen gisteren wat anders dan anders. De meesten hadden hun training trouwens vroeger gepland. Wie me verbaasde was Jasper. Vorige zondag nog thuisgebleven uit angst voor het slechte weer en de mogelijke gevolgen voor zijn gezondheid maar gisteren eenzaam en alleen 200en lopend in de stortregen en stormwind. Ik word écht wel te oud om daar nog enige logica in te zien, hahaha. Ik was onder de middag naar Machelen getrokken. Het park lag er te modderig bij en dus ging ik maar naast de piste. Het had hard geregend maar de strakke wind had de mondo-bekleding drooggeblazen. Ik warmde twintig minuten op, deed mijn lenigheidoefeningen en versnellingen en begon aan mijn eigenlijke training: tien keer voluit spurten over 100 meter. Ik neem wel altijd een aanloopje van een tiental meter als een soort schokdemper op de explosiviteit. Ik heb de gewoonte om bij zo'n eenzame snelheidstraining mijn passen te tellen. Dat is vooral nuttig wanneer ik in het park train maar ook op de piste doe ik het. Normaal komt mijn laatste pas, de 48e dan op enkele cm na steeds op de eindstreep uit. Wel, gisteren dus mooi niet. Ik liep bij iedere spurt minstens één pas verder. Er stond een strakke rugwind en het was voor mij de eerste keer dat ik dit ervaarde. Ik snap nu beter waarom er bij de spurtnummers rekening wordt gehouden met de wind.
De kogel is door de kerk. Ik ben gisterenavond verkozen tot bestuurslid. Niet dat dat zo moeilijk was want er waren minder kandidaten dan zitjes in het bestuur en dus is iedereen verkozen. Ik zou blij moeten zijn maar ben het niet. De avond baadde in een crisissfeertje. De reden dat ik nu reeds in het bestuur ga en niet na mijn aktieve carrière is omdat ik al een tijd voelde dat die crisis reëel is en dat we met verenigde krachten moeten werken om Mechelen de atletiekclub te geven dat het verdient. Ik keek uit naar de samenwerking met het bestuur, met Patrick, Kjell's vader die net als ik nu in het bestuur stapt maar vooral met Jef Van Lierde, onze secretaris. Jef is al jaren lang onze secretaris, de rots in de branding zoals Joan, onze voorzitter hem gisteren nog noemde. Ik ken hem als de stille werker, omnipresent en alleswetend als het om atletiek en onze club gaat. Hij is in mijn ogen ook incontournable en zelfs al wens ik persoonlijk een aantal veranderingen bij RAM, het is met Jef dat ik die wil verwezenlijken. Door hem en zijn argumentatie kwam ik ook op het idee om mij kandidaat te stellen. Tenslotte belichaamt Jef in de ogen van veel leden gewoonweg de RAM. Maar kijk, plots kondigde onze voorzitter gisterenavond het afscheid van Jef aan. Voor mij was het als een donderslag bij heldere hemel. 'L' incontournable' stopt ermee, waarschijnlijk om persoonlijke redenen. Ik voelde me ronduit verraden. Drie keer per week ben ik op de club en telkens zie ik Jef. De laatste tijd was ik al eens bij hem in zijn 'burooke' met zicht op de piste gaan praten over mijn kandidatuur en omdat ik wist dat een aantal bestuursleden er gingen mee stoppen overliep ik zelfs met Kjell en met Jef als getuige de lijst. We schrapten enkele namen, voegden er enkele aan toe en zagen dat het nipt zou zijn maar dat we het wel zouden halen. Ofwel ben ik dom, doof, naïef of een combinatie van dat alles maar op geen enkel ogenblik heb ik begrepen dat Jef er ging mee stoppen. (Blijkbaar wisten anderen het al lang!) Een mandaat opnemen in deze club is voor mij niet evident. Ik sta voor het belangrijkste seizoen van mijn hele carrière, wil me wel reeds binden maar zag deze stap vooral als een aanloop om dan later, wanneer ik stop met competitie meer verantwoordelijkheid op te nemen. (Tenslotte maak ik ook reeds het krantje van onze club.) In die optiek vind ik het een wereld van verschil tussen doorgaan met Jef en doorgaan zonder Jef. Hoe moet het nu verder? Alle respect voor onze oud-voorzitter Bob die gisteren plots een pleidooi hield voor meer aktieve inbreng van de leden. Sorry maar dat was een goedkope uithaal. Verwacht niet dat de mensen dat uit hun eigen wil gaan doen. Het is niet aan de leden om naar het bestuur te komen maar aan een bestuur om naar de leden te gaan. Onze club heeft een nieuwe dynamiek nodig, meer transparantie, communicatie, een mentaliteitsverandering en een bestuur dat mensen kan motiveren. Dat het zwaar wordt staat nu wel vast. Ik zit nu met een bijzonder bittere nasmaak maar ben vastberaden om er tegenaan te gaan. Hopelijk nog even met Jef die zijn mandaat niet zo maar te grabbel zal gooien en samen met een nieuwe ploeg. En die nieuwe ploeg zal zich als het van mij afhangt niet beperken tot het bestuur alleen.
Het ging vandaag aanzienlijk beter dan gisteren. De stramme spieren waren opnieuw soepel maar mijn rug speelde me parten. De pijn straalde door naar de benen en ook beide knieën moesten er aan geloven. Ik ben het gelukkig al gewoon. Door het harde trainen kraakt mijn gestel om de zoveel weken op zijn voegen. De ene keer al wat meer dan de andere en deze keer is het weer raak. Mijn onderrug zit zo vast als maar kan. Het is net of hij verrokken is. Dinsdag mag ik weer naar Peter, mijn stoepa en dan komt alles wel in orde tegen zaterdag. Dan loop ik weer een wedstrijd in Gent, waarschijnlijk samen met Kjell. Het weer was deze middag in Machelen verschrikkelijk. Toen ik begon was het aan het miezeren en ik dacht dat ik geluk had want de weerman had namelijk veel regen voorspeld. Lang heb ik er niet moeten op wachten. Boven deed de ene of de andere sadist de sluizen open en het water kwam met bakken naar beneden. Ik werd zelfs vergast op wat smeltende sneeuw. Ik liep vandaag ongewild sneller dan anders want normaal loop ik toertjes van drie minuten en heb ik na drie kwartier negen km afgelegd. Nu liep ik er 10 in minder dan 45 minuten. Te snel natuurlijk maar ik wijt het aan de combinatie van muziek en slecht weer. Bij het stretchen voelde ik al dat het wat fout zat met mijn rug. De eerste versnelling was een verschrikking. De tweede ging al beter. De derde liep ik samen met Thom Yorke en dat scheelde heel wat. Bij de vierde zong Moby 'lift me up' en plots vloog ik weer. Morgen staat er 's middags een snelheidstraining op het programma en 's avonds is het de algemene vergadering van RAM. Ik ben ondertussen ook stilaan begonnen met de redactie van het clubblad van februari. Ik ben er nog niet helemaal uit wie ik deze keer ga interviewen. Morgenavond hoop ik in ieder geval enkele 'slachtoffers' te vinden die bereid zullen zijn om een artikeltje te schrijven. Ik vond daarnet in een schuif enkele zwart-wit portretten van mij en Moontje. De foto's dateren uit de tijd dat ik nog voor de Franse Flair werkte. Moon was toen al een kapoen...
De kinderen hadden vandaag verlof. Ze zijn nog wat klein om alleen thuis te zitten en dus had ik verlof genomen. Moon krijgt dit jaar (4de LJ) zoveel lessen en huiswerk (abnormaal veel vind ik zelf!) dat hij de hele voormiddag zoet was. Na de middag trokken we naar de sporthal van de Waterleest in Eppegem. Daar nam zijn klas met een ploegje van Tien kinderen deel aan een trefbaltornooi. Er waren veertien deelnemende ploegen verdeeld in drie poules. Uit die poules kwamen dan vier halve-finalisten maar daar was de Sint-Maartenschool niet bij want ze verloren hun vier matchen.Trefbal is eigenlijk meer spel dan sport en ik merkte dat de kinderen het niet zo heel erg vonden dat ze geen enkele keer hadden kunnen winnen. Zelfs een geboren competitiebeest als Moon bleef er filosofisch bij al klonk 'deelnemen is belangrijker dan winnen' uit zijn mond een beetje surrealistisch. We zullen zondag zien of dat zo is, hahaha... Vanavond trok ik enkel met Moon naar de Nekker. Noah is nog ziek en begint bij de minste inspanning te hoesten als een zeehond. Het feit dat hij RS-virus heeft gehad maakt dat hij toch nog steeds zwakke luchtwegen heeft en bij de minste besmetting richting bronchitis vaart. Op de training waren merkelijk minder kinderen dan gewoonlijk. Waarschijnlijk is Noah niet de enige zieke en ook de griep heeft zijn intrede gedaan. Na de gezamenlijke opwarming werd de groep in tweeën verdeeld. De groep der 'groten' werd eerst door Bruno onder handen genomen. Vandaag deed hij met hen enkele technische oefeningen op de horden. Ondertussen plaatste ik kegeltjes en lage horden (héél lage, slechts 40 cm of zo) op het parcours dat ik hen daarna zou laten afleggen. Zondag is het weer cross en dus mochten ze er vandaag nog eens lekker invliegen. Het parcours bevatte ook een heuveltje wat het des te zwaarder maakte. Drie keer drie ronden werden door de kleine helden afgelegd. Bij de tweede reeks vroeg Moon of hij met Thijs mocht vertrekken. Waarom niet, dacht ik maar al snel merkte ik dat ze niet doorliepen maar zaten te babbelen. Ik peperde hen na die reeks in dat ik voor de laatste kwaliteit wilde zien. Voor die laatste reeks verlegden Bruno en ik trouwens de start en aankomst naar de top van de heuvel. Van daaruit heb je een perfect overzicht maar de wind waait er ook harder. Ondertussen was ook Kjell aan zijn training begonnen. Hij was gisteren blijven doorstuderen want vandaag had hij maar liefst drie examens. Kjell kreeg meteen zijn resultaten en waren drie keer positief. Dat zal hem wel moed geven voor zijn laatste examen vrijdag. Hij had net als ik last van de luchtwegen en dus was zijn training (12 x 300) superzwaar. Hij heeft naar eigen zeggen nochtans al enkele dagen opnieuw goede benen. Zondag weten we meer.
Barak Hussein Obama, de man die vandaag de eed aflegde als 44e president van de Verenigde Staten van Amerika zal wellicht nooit een voetnoot in de geschiedenis zijn. Als eerste Afro-American die het tot president schopt is hij op zich al geschiedenis. Als je dan nog eens de hoop van je land, laat staan van een groot deel van de wereld meedraagt betekent het nog zoveel meer. Vanaf morgen staat hij voor een reeks gigantische opdrachten. Ik hoop dat hij het kan waarmaken. Zijn speech was er alvast één die kon tellen maar Obama is dan ook een super rederaar. Ik kon de eerste helft van zijn toespraak op TV volgen, ik was enorm aangegrepen, maar de rest volgde ik op de radio op weg naar de Nekker voor onze dinsdagtraining. Ik pikte onderweg Rosanne en Boris op. Er was veel volk op en rond de piste. Het was dan ook uistekend weer om eens goed en stevig te trainen. Van Magda's bende waren slechts Rosanne, Kim en ik aanwezig. Examens nietwaar! Rosanne is pas aan haar opbouw begonnen en mocht enkel duurlopen. Voor Kim en ik werden het 300en, mijn absolute lievelingstraining. Kim moest er in totaal negen lopen en ik kreeg drie reeksen van twee op mijn bord. Tussen de driehonderden mocht ik slechts100m joggen en tussen de reeksen in kreeg ik enkele minuten recuperatie. Ik heb sinds enkele dagen een lichte hoest en neusverkoudheid maar het weerhield me niet om er meteen in te vliegen. Af en toe lukte het voor Kim en mezelf om een 300 samen te starten maar het was doorgaans zowel voor haar als voor mij 'vechten tegen jezelf'. (én de wind...) Tijdens de opwarming vertelde Kim wat meer over haar wedstrijd van zondag waarin ze derde werd. Vooral de aanvangsfase was voor haar heel bewogen geweest. Zo werd ze door een andere loopster plots hard achteruit getrokken waardoor ze enkele plaatsen moest prijsgeven. Ze werd ook bij het nemen van een nauwe doorgang zo weggedrumd dat ze ei zo na een cameraman van RTV ramde. (Hij had het misschien niet erg gevonden... hahaha) Even later kreeg ze zelfs een spike op haar been met enkele kleine vleeswonden tot gevolg. Daar had ze vandaag nog steeds last van. Het zijn geen prettige maar wel nuttige ervaringen, de harde leerschool van de atletiek! Het weerhield haar echter niet om vandaag supersnel te lopen. Ook mijn tijden mogen er zijn. Vier keer 46, één keer 45 en de laatste zelfs in 44 seconden. Ik kreeg het wel één keer heel lastig toen ik halfweg een driehonderd begon te hoesten. Niet ideaal! Morgen en overmorgen moet ik duurlopen en vrijdag ga ik 's middags voor mijn snelheidstraining naar Machelen. Die avond organiseert onze club RAM zijn jaarlijkse algemene vergadering met spaghetti-avond. De verdienstelijke leden worden gehuldigd en zowel Moon als ikzelf zijn genomineerd in onze categorie. Er wordt ook een nieuw bestuur gekozen en zoals ik reeds eerder vertelde heb ik me kandidaat gesteld. Mijn eventuele verkiezing zal minder stof doen opwaaien dan die van Barak Obama maar de inzet is dan ook minder groot... een beetje toch...
-19 januari 1969. Ik ben negen jaar. Hilde is nog niet geboren. In een Praags ziekenhuis overlijdt de 20-jarige student Jan Palach aan zijn brandwonden. Drie dagen tevoren had hij zich op één van de grote pleinen van Praag overgoten met benzine en in brand gestoken. Hij deed dat uit protest tegen de bezetting van Tchechoslowakije door de troepen van het Warchaupact. Die hadden enkele maanden tevoren door een brutale inval een einde gemaakt aan de Praagse lente, een opflakkering van democratie in het toen communistisch land. Nu, veertig jaar later herinneren weinig mensen zich Jan Palach. Toen ik in de humaniora zat was dat nog verplichte leerstof in de les geschiedenis (mijn lievelingsvak!). Toen ik jaren later in 1997 Praag bezocht was Tchechië een prille democratie, een land dat een evenwicht zocht tussen haar communistische verleden en de westerse welvaart. Je voelde nog de schaduw van tientallen jaren van onderdrukking in de straten, de café's, de winkels... Praag is een prachtige stad dat ondanks de oorlog, de bezetting en veel vernieling een ongelooflijke charme en romantiek heeft behouden. Het staat in schril contrast met de afschuwelijke dood van Jan Palach. Ik zie geen romantiek in de zelfverbranding van de jonge student. Hij had redenen te over om te protesteren maar waren die de dood van een jonge mens waard? De Russen verdraaiden de feiten en Jan Palach werd een voetnoot in de geschiedenis. Niet meer, niet minder. Nu, veertig jaar later was ik het ook bijna vergeten toen radio 1 er vandaag een paar minuten aan wijdde. Ik was onderweg naar Machelen toen ik het hoorde. Mijn hele duurloop lang moest ik aan die 'voetnoot uit de geschiedenis' denken.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
