Gisteren kregen mijn voeten wat rust. Vandaag had ik spectaculair minder pijn. Ik voelde de blaren nog wel maar het lopen ging toch plots veel gemakkelijker. Naar het park waren Sarah, Patrick, Ewoud, Danny, Stefan en ikzelf afgezakt. Anderen verkozen duidelijk een warm bed boven het kille loopparcours. Terwijl we allemaal onze opwarmingsronde van drie kilometer aflegden liep Magda met Moon en Noah kleine toertjes in de buurt van de dreef en de sportvelden. Daarna mochten ook zij enkele versnellingen doen. Noah was fier dat hij ze allemaal gewonnen had van Moon. Hij kreeg wel telkens vijftig meter voorsprong.

Voor de groten stond er een fartleck op het programma. Voor het eerst in zes weken ging mijn hartslag dus weer echt de hoogte in. Ik had me mentaal voorbereid op één fartleckronde (zo had Magda me vrijdag toch voorspeld) . Het werden er twee. Magda verandert soms nog van gedacht, hé. Geen probleem natuurlijk. Ik vertrok op kop. Niet té geweldig want ik vreesde de tweede ronde. Ewoud ging aanvankelijk goed mee maar aan de hondenweide stond verschrikkelijk veel wind met als resultaat dat we daar elk alleen kwamen te lopen.  Bij de doortocht na één ronde gooide ik mijn muts maar af (mijn handschoenen hield ik aan) want het was warmer dan ik dacht. Het was verdorie een zware training. Het aanhouden van het tempo op de langere stukken was moeilijk maar van echte verzwakking was toch geen sprake. De weg is nog lang en de vorm nog ver weg maar ik ben opnieuw een loper. Dat is de mooie conclusie van deze zondagochtendtraining.

Bij het uitlopen achteraf begonnen plots mijn voeten weer te branden. Achteraf bleek dat er naast de stikkers onderaan nieuwe blaren waren ontstaan. Tja, zo zijn we nog niet bij de ‘niev patatten’.

Voor het eerst deze winter kon ik deze namiddag eens lekker naar het veldrijden kijken. Mijn favoriet won niet maar bewees met zijn prachtige remonte nog altijd de beste en de schoonste te zijn! Eat it, Nielske… Zonder die lekke band van Sven was je nog niet klaar!

15-11-2009 om 16:45 geschreven door André  

Gisteren liep ik veel te hard. Teneinde de zere voeten te verdoven door te lopen had ik 2.30 per ronde gedraaid ipv de gebruikelijke 3.00. Het spreekt vanzelf dat ik vandaag stramme spieren had. Het kan niet anders na een maand van inactiviteit. Magda had me gisteren al, toen ik ze na de training in het park ging groeten op de piste van Machelen, deftig onder mijn voeten gegeven. Na zeven jaar atletiek ben ik blijkbaar nog altijd een ‘bleu’…

Ook vandaag stond nog een duurloop op het programma. Drie kwartier heb ik op de grasvelden van de Nekker gelopen. Mijn gezel van vandaag was Johan Smeyers, één van onze marathonlopers die zich deze winter ook op de cross heeft gestort. Met mijn oude zooltjes aan (mijn nieuwe moeten wat worden bijgeschaafd) ging het op blaargebied alvast vlotter dan gisteren. De druk was wat afgenomen waardoor het lopen op zich aangenamer was. Ik hoefde vandaag dus niet meteen door de pijngrens te trekken. De compeedstikkers zijn vandaag trouwens ook voor het eerst op de blaren blijven plakken.

Ook Kim en Els hielden het bij een duurloop terwijl Sarah en Ewoud snelheid trainden op de piste. Stilaan komt trouwens iedereen weer op kruissnelheid. De spurtersgroep trainde vandaag weer hard en de kleinsten bereidden de komende crossen voor. Moon mocht na zijn puike prestatie van woensdag echter op de horden trainen terwijl Noah loopspelletjes uitvoerde met zijn vrienden. Morgen is het rustdag en zondagmorgen hebben we afspraak in het park. 

13-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Door een bezoek aan de kapper deze middag was ik herleid tot ‘een tocht door het donker’. Ik trok dus maar naar het park van Machelen, verlicht tot in de allerlaatste uurtjes. Het was duidelijk pas gekuisd en er lag nagenoeg geen blad op de paden. Drie kwartier toerde ik daar rond. Het begin was aartsmoeilijk want ik kon amper op mijn voeten staan. Mijn open blaren zijn zo groot dat ik er foto’s van heb genomen. Horror! Ik durf die foto zelfs niet op mijn blog te zetten. De eerste vijf minuten waren verschrikkelijk maar door te versnellen en een deftig tempo aan te houden slaagde ik er in om de pijn te verdoven met… pijn. Na een tijdje ben je het gewend en loop je, verstand op nul, zuiver door de pijngrens heen. Of het echt gezond is weet ik niet maar als ik eerlijk moet zijn met mezelf dan moet ik toch toegeven dat pijnloos sporten zowieso dateert van voor mijn loopcarrière. Gisteren was voor mij ondanks de pijn en de hinder een belangrijk moment want plots ervaarde ik weer een bepaald genot tijdens dat afzien. Het lopen gaat nog niet vlot maar de aanleg en de capaciteit om af te zien en pijn te doorstaan is alvast terug. Ik probeer het allemaal wat te relativeren want waarom kan je als sporter pijn doorstaan? Misschien wel omdat je weet dat het maar tijdelijk is. Die blaren zijn tenslotte toch maar tijdelijk. Het was alleen weer even moeilijk toen ik, eens thuis in de badkamer, merkte dat mijn sokken weer eens aan mijn compeedstikkers en blaren plakten. Opnieuw gingen de wondes open en was het weer een beetje een domper op de ‘pijnvreugde’.

12-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

12-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag vond onze jaarlijkse 11-novembercross plaats op de Nekker. Het werd een succeseditie met een enorme opkomst, vooral bij de jeugd. Bij die jeugd liepen mijn twee snotapen mee. Als eerste kwam Noah in aktie. Hij beefde voor de start als een rietstengeltje in de wind. Schrik, kou, zenuwen? Het was natuurlijk niet voor niets zijn allereerste echte cross. Na de griepaanval tijdens de voorbije herfstvakantie was het een beetje afwachten of Noah én Moon voldoende hersteld waren. Noah vertrok perfect en ging goed mee met de eersten maar bekocht zijn inspanningen een beetje op het einde. Hij eindigde nog mooi twaalfde.

Even later mocht ook Moon van start gaan. Hij had op voorhand gezegd dat hij ging voor het podium. Bij de eerste doortocht aan de aankomst hadden Dries Peeters van AC-Break en onze Moon zich al lichtjes afgescheiden. Vorig jaar vochten beide ook een strijd uit voor de eerste plaats. Toen won Moon. Dit jaar was Dries te sterk voor hem en halfweg viel er reeds een kleine kloof. Moon kon de tweede plaats op de heuveltjes veilig stellen door net daar nog wat te versnellen zoals we dat op training hadden geoefend. Het heeft geholpen want na de twee heuveltjes was zijn oorsprong op de derde van die grootte dat hij niet meer kon worden bedreigd.

Onze RAMatleten behaalden in totaal een pak mooie ereplaatsen en zelfs zes medailles. Benediekt werd derde bij de pupillen, Moon dus tweede bij de pupillen jongens, Eline en Robin eveneens tweede respectievelijk bij de miniemen en bij de Cadetten.Kjell (korte cross) en Kim behaalden eveneens zilver. Kim deed dat door tweede te worden na één van de grootste madammen van onze Belgische atletiek, Corinne Debaets, dubbele wereldkampioene in Lahti bij de W45 en meelopend bij de seniors. Na de wedstrijd moest ik trouwens heel hard lachen met enkele anecdotes die Magda en Corinne vertelden. Jaja, die hebben vroeger nog tegen elkaar gelopen. 

11-11-2009 om 23:54 geschreven door André  

Gisteren raakte bekend dat de spelers van zowel Anderlecht als Standard waren ingeënt tegen de Mexicaanse griep. Meteen ontstonden verhitte toestanden waarbij een verbale en zelfs geschreven strijd ontstond tussen diverse partijen. Aan de ene kant hoorde ik Professor van Ranst zeggen dat hij het schandalig vond en dat hij hoopte dat de innenting was gebeurd met een dikke naald in de bil zodat ze er tijdens hun volgende match nog last van zouden hebben. Een boutade welteverstaan. Iedereen weet immers dat het met een kleine naald in de arm gebeurt. In ‘Studio één’  deed Anderlechtmanager Herman Van Holsbeek vergeefse pogingen om een geldig excuus te geven. Michel Platini en de UEFA werden er zelfs bij gesleurd teneinde zijn spelersgroep tot de risicogroepen te kunnen verheffen. N’importe quoi…  Vandaag wijdt Luc Vanderkelen van Het Laatste Nieuws er zelfs zijn column aan. Hij vergelijkt de attitude van de Griepcommisaris met praktijken uit één of andere sovjetdiktatuur. Man, man, man… Is dat nu allemaal om te lachen of om te wenen?

Ondertussen weet ik ook niet of ik nog moet lachen of wenen met mijn voet. De ontsteking lijkt nu eindelijk weg te ebben maar de reusachtige blaar aan mijn linkerbinnenvoet ligt volledig open. Van lopen was vandaag gelukkig geen sprake maar ik weet niet of ik morgen, compeed of niet, ga kunnen trainen.

09-11-2009 om 00:00 geschreven door André