Man, man,man… Gisteren werd Vlaanderen weer wakker onder een wit sneeuwtapijt. Voor mensen als ik die sneeuw haten (behalve op TV en op postkaarten) een echte tegenvaller? Ik vloekte spontaan toen ik de rolluiken naar boven trok. Trainen in de sneeuw zou weeral op het programma staan,verdorie. Ik voelde de souplesse terugkomen door op de piste te kunnen lopen en nu gaan we weer de spikes moeten aantrekken. Gisteren had ik een snipperdag, de eerste in veertien dagen. Daardoor kon ik mijn stramme spieren wat laten bekomen van de inspanningen van de laatste pistetrainingen. Vandaag reden we echter tegen tien uur naar het Vrijbroekpark. Sarah, Patrick, Stefan en Ewoud waren er ook. Iedereen ging voor een duurloop. Ook Ewoud die normaal met mij zou meetrainen maar schrok toen hij hoorde dat er 1000en op het programma stonden. Begrijpelijke reactie wanneer je uit een examenperiode komt. Eerst opnieuw wat aan de basis werken is voor hem de boodschap. Moon liep met Sarah twee grote rondes en Noah liep met Magda een verkenning van de diverse trainingsmogelijkheden. Haar conclusie was dat je met spikes wel degelijk duizenden kon lopen. Enkel in de bochten zou ik moeten oppassen. Waar is de tijd dat ik moest bijten om achter de rug van Kjell aan te klampen? Nu loop ik mijn trainingen veelal alleen en ook vandaag moest ik dus weer tegen mezelf vechten. (Voor de mentale weerbaarheid echter geen slechte zaak.) Ik vertrok voor mijn eerste kilometer en voelde meteen dat het niet vanzelf zou gaan. Geen drie minuten had Magda gezegd. De kou en de besneeuwde ondergrond zouden het al moeilijk genoeg maken. Ik vond gelukkig meteen het goede ritme maar stond wel bijna volledig stil in elke bocht waar ik ondanks mijn spikes moeite had om de ideale baan aan te houden. Op één plek moest ik de straat over en daar liep het allesbehalve vlot met de lange pinnen die ik onder mijn schoenen had gevezen. Gelukkig draaide ik al weer snel het besneeuwde pad op en had ik weer grip. Ik eindigde mijn eerste duizend in 2.54, niet slecht in deze omstandigheden. Samen met Magda stapte ik rustig de dreef door richting start van de duizend. Na vijf minuten vertrok ik met loden benen voor mijn tweede kilometer. Allez, veel moed, ‘t is de laatste’, riep Magda nog. De tweede is altijd moeilijker dan de eerste. De pijn zit dan nog vers in je geheugen en eigenlijk zeggen zowel verstand als lichaam: ‘niet doen’. En toch ga je ervoor. Ik vertrok met dezelfde verbetenheid en de zelfde snelheid. In de bocht aan de hondenweide ging het wel even fout. Ik schoof even weg en verdraaide mijn knie. Het brak mijn elan volledig en het koste me heel wat moeite en mentale energie om weer in mijn ritme te komen. Het werden nog twee moeilijke minuten. In de laatste rechte lijn richting Magda had ik de indruk dat ik niet meer vooruitging maar ondanks het voorval klokte ik toch nog 2.58. Goed getraind, zei Magda. 

31-01-2010 om 17:44 geschreven door André  

Ik kan het me zo voorstellen. Willy, onze materiaalmeester was vandaag als eerste op de Nekker en belde dus van in ons bureautje naar het onthaal om de lichtmasten aan te steken. Aan het onthaal is het net een drukte van je welste met zaalvoetballers die net vertrekken, turners die toekomen en enkele mensen die tegelijk vragen afvuren op de arme onthaalbediende. ‘O ja’,denkt die plots, ‘ik moet die lichten nog aansteken’. Hij stapt rustig naar zijn bedieningspaneel. Op het moment dat hij de knop met ‘lichten piste’ gaat indrukken roep iemand iets naar hem. ‘Ik kom eraan’, replikeert hij en hij drukt haastig op de knop. Zijn hand schuift uit en hij raakt een andere knop tegelijkertijd. Op die knop: ‘sneeuw’.

Zo is het natuurlijk niet gegaan maar het was wel straf dat het net begon te sneeuwen op het ogenblik dat de lichten aangingen.

Voor het eerst sinds een dikke maand pikte ik Sarah op in Zemst-Laar. De examens zitter er op en ook Ewoud was opnieuw van de partij. Sarah gaf mee training aan de jeugd maar Ewoud trainde mee met mij. Op vrijdag is het altijd snelheidstraining en Magda liet ons tien keer een 150m spurten. Ondanks het koude weer, de sneeuwval en de steeds gladder wordende piste ging het vlot. Ik voelde me gisterenavond verschrikkelijk moe en ook vandaag had ik geen goed gevoel. Tot we onze eerste 150 liepen. Plots draaide het wel. De adrenaline spoot door mijn aderen en dan kan je altijd wat meer, natuurlijk. De eerste was net boven de 21 seconden en elke spurt ging sneller en sneller. Heerlijke training!

Ook onze jeugd was vandaag in zijn sas. Noah was gelukkig want zijn groep werd door zijn grote neef Kenneth op sleeptouw genomen. Moon was misschien nog de gelukkigste want zijn groep mocht aflossingen lopen en hij kon demonstreren. Hij mocht van Sarah ook met zijn vriendje Lucas in de ploeg. Het kon voor beide jongens niet meer stuk.

Ik zag net het verslag van GBA-Anderlecht. Mijn mauven speelden waarschijnlijk hun beste match van het seizoen met vijf prachtige doelpunten. Vooral de goal van Bous was fantastisch. De goal van het WE?

Morgen mag ik rusten. Zondagochtend is het training in het Vrijbroekpark en zondagnamiddag kruip ik de zetel in om te genieten van het WK cross. Go Sven, go!!!!

29-01-2010 om 23:36 geschreven door André  

Gisterenmiddag liep ik 45 minuten in het park van Machelen. Rustig en met muziek in de oren. Ik was daarna verschrikkelijk moe en had héél zware benen. Dat lag niet alleen aan het lopen maar waarschijnlijk ook aan de buikloop waar ik al twee dagen last van heb.

Vandaag  voelde ik me al heel wat beter. Vanavond had ik voor het eerst sinds lang weer gezelschap om te duurlopen. Ik had afgesproken aan de nieuwe Finse piste met Kjell die vanmorgen het laatste van zijn achttien examens had afgewerkt. Onder een gietende regen liepen we respectievelijk tien en dertien rondjes van een kilometer. Met zijn tweeën lopen was een verademing na een maand waarin ik doorgaans eenzaam en alleen mijn trainingen moest afwerken.

Na de training keek ik zoals elke avond en samen met heel Vlaanderen naar ‘De Slimste mens’. Wat ik verhoopte gebeurde: Linda De Win won. Haar fans zijn in de zevende hemel en dus mogen al haar vijanden en afbrekers met mijn complimenten nu meteen lekker naar de hel!

28-01-2010 om 23:23 geschreven door André  

1974- Het Koninklijk Atheneum van Zaventem. Ik was vijftien jaar en en vlijtige student. Ik deed overal en altijd mijn best en was graag gezien door al mijn leraars. Ik was nooit een pilarenbijter maar ook de godsdienstles vond ik interessant. Verhalen die flirten met de geschiedenis, mijn lievelingsvak, ik kon het best pruimen. Op een dag kreeg onze school het bezoek van een reizende tentoonstelling over de gebeurtenissen in Chili waar in de herfst van 1973 de linkse president Allende was afgezet en vermoord door het leger onder leiding van Augusto Pinochet. De foto’s lieten niets aan de verbeelding over. Meer dan 130.000 mensen werden gearresteerd, tienduizenden gemarteld en drieduizend vermoord. Samen met de tentoonstelling kregen we twee films te zien. De eerste film waren beelden van de bevrijding van de concentratiekampen door Amerikaanse troepen. Als vijftienjarige stond ik daar vol afschuw en ongeloof naar te kijken. Dat de mensheid tot zoiets in staat was begreep ik niet. Een tweede film was een montage van allerlei beelden die gemaakt waren door de beulen zelf, waarschijnlijk slechts voor eigen gebruik en niet voor publicatie. Daar zag je leden van de SS poseren met hun slachtoffers, de meest mensonterende brutaliteiten en executies allerhande. Ik was half in shock, iedereen trouwens. Als God bestond, waarom liet hij dan zo’n dingen gebeuren, hoor ik me nog denken. Na de films was er nog een mogelijkheid om opnieuw de tentoonstelling te bekijken. Ik stapte naar de man die het hele project begeleidde en stelde hem enkele vragen. Hij was zelf een overlevende van een concentratieamp en vertelde mij en enkele schoolkameraden over de pijn en het leed dat hem was overkomen. Ik voelde me ontredderd en wandelde naar de uitgang. Daar zag ik mijn godsdiensleraar staan. Hij was priester en tijdens de oorlog nog almoezenier geweest bij het Belgisch leger. Ik had enorm veel respect voor hem, een goed verteller en vooral in mijn ogen een man met duidelijke waarden en normen. Hij nam me bij de schouder en zei: ‘André, al wat je hier gezien en gehoord hebt moet je niet geloven, hoor. Dat is allemaal communistische propaganda.’ In de grootste verwarring ben ik die dag naar huis gestapt. Nog dagen bleef het hele gebeuren nazinderen. Het meest van al was ik geschokt door de reactie van mijn leraar. Hoe kon ik hem ooit nog geloven. Net hij had me kunnen en moeten helpen om dit allemaal te begrijpen. In de plaats daarvan was hij er in geslaagd om het beetje geloof dat ik had voorgoed te doven. Vanaf die dag kon ik het niet laten om elke godsdienstles alles en nog wat in vraag te stellen of in twijfel te trekken. Ik haalde nooit geen goede punten meer op Godsdienst. Meer zelfs, het werd mijn slechtste vak. We zijn nu zevenendertig jaar later en toch zijn die gebeurtenissen perfect en tot in de kleinste details in mijn geheugen gegrift.

Vandaag exact vijfenzestig jaar geleden werd Auschwitz bevrijd door het Rode Leger. 1.300.000 mensen werden naar Auschwitz gedeporteerd. 1.100.000 mensen werden er vermoord.

Vanmiddag getuigde een overlevende van Auschwitz op de radio. Hij verloor er heel zijn familie. Hij werd opgepakt in Antwerpen en via de Dossinkazerne in Mechelen op een goederenwagon richting Auschwitz geladen. Diezelfde Dossinkazerne bestaat heden voor een groot gedeelte uit Lofts en appartementen. Ik woon nu al meer dan twintig jaar in het Mechelse en elke keer dat ik voorbij die plaats kom vraag ik me af hoe die bewoners daar kunnen wonen. Uit onwetendheid of uit gebrek aan geweten? 

27-01-2010 om 22:31 geschreven door André  

Gisteren liep ik nog bij positieve temperaturen drie kwartier toertjes in het park van Machelen. Nice and easy en met aangename muziek als metgezel. Vanavond vroor het min vier toen ik op de Nekker toekwam. De wind die lichtjes uit het westen waaide maakte dat de kou letterlijk door de sportkledij scheurde. Gelukkig gingen de grote lichtmasten aan. Ik weet het, het is puur psychologisch maar wanneer de lichten van de Nekker branden heb ik het plots al veel minder koud. Magda was er niet maar had me wel telefonisch gebriefd. Ewoud zat in Gent, Sarah in Zemst-Laar, Els in Leuven en allemaal zaten ze te studeren. Kim en Joost kozen waarschijnlijk voor de Leuvense piste omdat Magda immers toch niet naar de Nekker kwam. Dat maakt dat enkel Patrick, Tom en ik  de Magdagroep vertegenwoordigden. Patrick ging voor het langere werk maar Tom en ik moesten 300en lopen. Tom ging voor acht stuks met telkens 200 m joggen tussen. Ik had er ook acht voor de boeg maar verdeeld in vier series van twee met 100m joggen tussen. Tussen de reeksen in mocht ik drie minuten rusten. De eerste is altijd belangrijk want bepalend voor de rest van de training. Vroeger zou ik het niet hebben gekund maar nu vind ik doorgaans meteen het goede ritme. Ik klokte mijn eerste af in 48 seconden. Prima bij zo’n temperatuur. De tweede liep ik in exact de zelfde tijd. Ik voelde wel dat ik door de kou moeilijker recupereerde dan normaal. Mijn tweede reeks ging een tikkeltje sneller: tweemaal 47. Bij de derde kreeg ik het moeilijk, had de indruk dat mijn bovenbenen gingen barsten en dat de piste plots bergop ging, hahaha. Toch nog eentje in 47 en dan één in 48. Drie minuten kunnen verdomd snel gaan wanneer je zit uit te hijgen. Ondertussen maakte Johan van mijn rustpauze gebruik om de startorde door te geven voor onze 4x200 in Gent . Marc Pottiez zal starten. Daarna zal Johan Wonninck zelf lopen. De tweede loper moet doorgaans knokken en Johan zet je niet zomaar opzij. Daarna zal Dirk Bonte overnemen en de stok als allerlaatse aan mij doorgeven. Het doel is het Belgisch record maar de scalp van één seniorsploeg zou ook niet misstaan aan onze gordel… Bij de eerste 300 van mijn laatste reeks zette ik de laatste rechte lijn in net op het ogenblik dat de spurtersgroep een spurt inzette. Automatisch ga je wat mee versnellen en daardoor liep ik plots mijn snelste van de avond: 46. Kapot zat ik! En na 100m joggen moest ik er terug aan beginnen. Verstand op nul dan maar en knallen. De laatste rechte lijn was een verschrikking. Totaal verzuurd liep ik de laatste 30m met de ogen dicht. Ik viel bijna over de meet en moest er bij gaan zitten. Nu was ik hélemaal leeggelopen. De harde training én de kou eisten hun tol en ik had enkele minuten nodig om te bekomen. Moe maar tevreden liep ik nog uit met Patrick waarna ik nog helpers ging ronselen voor ons PK cross van 7 februari. Mijn schema vertoont nog altijd lege vlakken en de tijd begint te korten maar ik heb er alle vertrouwen in dat binnen een week alle postjes zullen zijn ingevuld. Als allerlaatste sloot ik onze lokalen en vertrok huiswaarts waar een lekker warm bad, een sportmaaltijd, 'De slimste mens', mijn blog en mijn bed wachtten: ‘Le repos du guerrier!’

26-01-2010 om 23:30 geschreven door André