Vandaag was het D-day, dé grote finale voor Pol en voor mij.

Gisterenavond waren we met ons vieren, Filip, Catherine, Pol en ik eindelijk kunnen gaan eten bij Mama Maria, een Italiaans restaurant dat geprezen werd in Lahti maar waar dan ook elke dag een file staat tot buiten. We hadden eindelijk eens plaats en ik moet toegeven dat de pasta er overheerlijk smaakte. Ik had dan ook sinds het ontbijt enkel bananen gegeten.

Ik heb deze nacht niet zoveel geslapen. Ik liep de finale al minstens twintig keer. Tien keer won ik maar tien keer verloor ik. Ik werd dan ook wakker met een verschrikkelijke knoop in mijn maag. Ik denk ook dat ik bijzonder stil was aan de ontbijttafel. Het stressmonster had zich van mij meester gemaakt. Na het ontbijt vonden Pol en ik op de website van het WK de startorde van onze finale. Pol in baan twee, Anselm Lebourne in drie, ik in baan vijf, alweer met Jeff Lindsey, de vallende Amerikaan van gisteren. In baan zes zouden ze gedrieën starten. Rond de middag hielden we nog een kleine 'beautysleep' en iets voor één uur vertrokken we naar wat de apotheose van ons groot avontuur moest worden. Eens ter plaatse voelde ik me plots veel minder zenuwachtig. Je bent dan in de sfeer en je ontmoet er een pak mensen die je de nodige afleiding bezorgen. Rond twee uur begonnen de finales van de 800m met de M90. In die finale zat onze Argentijn die de duimen moest leggen voor een Zweed die het wereldrecord liep en Miel Pauwels, onze Belgische trots en levende legende (zilver). Een heel lieve man. Ik ging met hem op de foto en hij bedankte me daar zelfs voor... Ondertussen stroomde de massa toe. De deelnemers aan de diverse finales maar ook een pak supporters en atleten die de finale niet hadden gehaald. Een deel daarvan kwam zelfs voor de 'Belgskes' supporteren. Door onze talenkennis en openheid naar iedereen toe blijken wij bijzonder populair te zijn en heel wat collega-lopers, zelfs atleten die mee in de finale zaten lieten blijken dat ze hoopten dat ik het zou halen. Wat een druk op mijn smalle schouders. Gelukkig had ik mijn gelegenheidsmentor bij de hand. Toen we plaats hadden genomen in de 'Call-room', de laatste halte voor je op de piste gaat én de plaats waar je spikes en singlet kan aantrekken zei meestertacticus Pol dat we het psychologisch gingen spelen. We begonnen te lachen en ik voelde me plots heel relaxed. Ik grapte met andere atleten over mijn broek die wat groot uitviel (ondanks het feit dat het de kleinste maat is) en waar ik vooraan een veiligheidsspeld had gestoken uit schrik om ze in volle wedstrijd te verliezen. Hoe ontspannender we werden en hoe meer we lachten, hoe meer gespannen en klein Anselm leek. Hij zat wat te praten met onze collega uit Trinidad, duidelijk zijn maatje. (Meer dan de twee andere Amerikanen waar hij weinig contact mee leek te hebben.) Plots was het tijd. Ook bij het verlaten van de tent waren we super ontspannen. We poseerden voor de camera's van Filip en Catherine en dan waren we weg. De weg naar de start leek zo lang. Die laatste minuten voor de start spookten allerlei gedachten door mijn hoofd. Ik dacht aan thuis, ook aan Magda, aan de mooie momenten die ik hier al had beleefd. Ik voelde me plots gezond zenuwachtig en sterk. De trainingen van de laatste maanden hadden hun effect niet gemist want ik kwam fris aan de start van de WK-finale. De vorige twee wedstrijden had ik goed verteerd en bij de opwarming had ik gevoeld dat ik superbenen had. Ik durfde het tegen niemand te zeggen, ook niet tegen Pol. (Bijgeloof zeker?) Maar nu ik daar stond voelde ik dat het kon en moest gebeuren. Het zou tussen hem en mij gaan. De twee A.L.'s tegen elkaar. De nieuwe wereld tegen de oude wereld, de gevestigde kampioen tegen de rookie. Het schot weerklonk en we waren weg. Ik vertrok supersnel want ik wilde een incident als gisteren kost wat kost vermijden. Na de bocht trok ik naar binnen en ik zag slechts twee lopers op mijn hoogte verschijnen: de onvermijdelijke Anselm Lebourne en zijn maatje van trinidad die ik maar de leiding liet nemen. Ik posteerde me schuin naast hem en Anselm aan de koord achter hem. Achter mij volgden Ferrari, Pol en de anderen. Het ging snel, 29-30 aan de tweehonderd. Er was iets raar aan de hand want ik hoorde alleen Lebourne, die practisch in mijn nek zat te hijgen, hard en snel. Ik dacht toen in een flits: ik zit goed! We liepen zo dicht bij elkaar dat hij tot tweemaal toe mijn voet raakte. Dat is de 800m natuurlijk: oorlog! Na vierhonderd meter waren de posities ongewijzigd en ik voelde me beresterk. De koploper kon blijkbaar niet sneller en ik moest me geweld aandoen om niet reeds aan te vallen. Pol en ik hadden de tactiek wel tien keer besproken en zijn voorstel was geweest om op 300m van het einde aan te vallen. Ik was aanvankelijk meer gewonnen voor een aanval na 600m maar voelde me plots vleugels krijgen. Na het uitkomen van de bocht viel ik aan. Ik versnelde zo hard dat ik meteen een meter of vijf nam. Anselm was de enige die mijn aanval kon beantwoorden en bij het ingaan van de laatste bocht zat hij weer in mijn zog. de Amerikaan probeerde de hele bocht om mij voorbij te gaan en ik snapte er niets van. De eerste les die ik ooit van Marc Lauwers meekreeg als tip voor mijn allereerste kampioenschap was om nooit in de bocht te proberen te dubbelen. Ik dacht nu: 'laat hem maar wat extra meters lopen'. Ik bleef het tempo strak houden. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn doemde hij naast me op. In de tribunes werd er geroepen en gegild. De omroeper riep onze namen om beurten... Lafère-Lebourne-Lafère-Lebourne... De hele rechte lijn zaten we 'coude à coude'. Halverwege verzuurden mijn bovenbenen zo hard dat ik dacht da ze gingen ontploffen. Ik had dat gevoel al eens eerder gehad en toen was ik gevallen. Nu dacht ik: 'dit mag hier niet gebeuren'. Niet proberen te versnellen want dan ga je op je bek! Ik bleef bewust mijn rug zo recht mogelijk houden. Het ging snoeihard tot aan de meet en in de laatste tien meter haalde ik het. Anselm brak en moest nog een acrobatie uithalen om niet te over de meet te vallen. Achter ons vielen ze wel nog in de spurt om de derde plaats. Pol werd zevende. Ik ging met opengesperde armen over de meet. Ik had ooit tegen Kjell gezegd dat als ik wereldkampioen zou worden ik dat zou doen als mijn groot idool Sebastian Coe. (Mannen blijven kleine jongens, hé!) Pol kwam over de meet en ik sprong bijna in zijn nek, dolgelukkig als ik was. Van overal kwamen de felicitaties. Ik liep enkele tientallen meters terug. Mensen riepen me toe. Onze Franse supporters omhelsden me. Pol riep me terug want alle atleten van de finale moesten samen op de foto.

Het laatste uur voor de finale was de ergste maar het eerste uur na de finale was het mooiste. Alle mensen die ik de laatste dagen had ontmoet en leren apprecieerren waren daar. De Canadezen Steve en André, Michel de fransman, de mooie Arlette en de franse snelwandelkampioene die iedereen goed geluimd maakt en Martien de Nederlandse kampioen. Ook een pak andere Belgen waren voor ons komen supporteren en deelden in mijn geluk. Onze Hongaarse vriend uit de reeksen en halve-finale gaf me zelfs een fles wijn. Hij had die speciaal meegebracht voor als ik zou winnen. Plots werd het me te veel en gelukkig waren Pol en Filip in de buurt om me hun schouder aan te bieden. Ik kon het nog niet geloven: ik was wereldkampioen.

Veel tijd restte ons niet want de medailleceremonie zou doorgaan in the Main-stadium. Daar trokken we naartoe.

De rest van de dag beleefde ik in een roes. In de ceremonie-wachtzaal verbroederden Pol en ik met een supersportieve Anselm Lebourne. Hij bleek plos veel minder gesloten dan we aanvankelijk dachten en de viervoudige wereldkampioen maakte me een prachtig compliment. 'This was my favourite race ever', zei hij. Er werd nog wat afgelachen en toen gingen we naar het podium. Gelukkig hadden we dit moment vorige woensdag al geoefend en stond ik daar niet als een maloot. Vreemd, maar Amerikanen en Belgen leggen bij het horen van een nationale hymne de hand op het hart, Schotten op hun kruis. Kijk maar naar de foto's.

Na de ceremonie kwam de ontspanning. We trokken naar de haven waar nog werd nagepraat bij een grote pint. Met enkel wat bananen in mijn lijf had dat bij mij meteen serieuze bijwerkingen. Gelukkig kregen we later op de avond nog een plaats en een groot bord pasta bij de Italiaan.

Zal ik deze nacht kunnen slapen?

02-08-2009 om 00:00 geschreven door André  

Zaterdag, halve finaledag.

Gisterenavond waren we te laat om in Pajulahti te eten en dus reden we nog in de gutsende regen naar Lahti waar we maar weer naar 'Mama Rosso' trokken en er lekkere pasta bestelden. Het grote restaurant zat vol atleten uit alle werelddelen. Terug in Pajulahti keken we nog naar de meeting van Stockholm en om elf uur was ik op de kamer. Ik verwachtte niet dat ik onmiddelijk de slaap ging kunnen vatten, probeerde wat te lezen maar kon me niet echt concentreren. Gelukkig heb ik muziek bij en kon ik na een tijdje indommelen. Ik werd enkele keren wakker maar dat ben ik ondertussen gewoon. Vanochtend voelde ik me toch redelijk uitgeslapen. Vol van de zenuwen nam ik een douche en wandelde ik dromend naar het ontbijt.

Filip zat aan tafel de hele tijd leuke anacdotes te vertellen uit zijn rijkgevulde loopbaan. Hij was jarenlang de vaste trainingspartner en haas van marleen Renders en heeft met haar de hele wereld gezien. Ik zei dat hij wel een boek kon schrijven. 'Ik zal vertellen en jij schrijft', replikeerde Filip. Na het ontbijt trokken we naar Lahti. We maakten een tussenstop bij Lahti Travel, de gangsters die alle hotels controleren. Filip moet nog een week langer blijven (de marathon is traditioneel de laatste wedstrijd) en heeft nog een kamer nodig in Lahti-stad voor de pariode na ons vertrek. Ik vind het zo jammer dat ik hem niet ga kunnen aanmoedigen. Ik voel dat hij de titel in zijn bereik heeft.

Toen werd het tijd om naar het Radiomäki-stadion te gaan. Onze halve finales en finale worden daar gelopen. Het is een kleiner maar dan ook gezelliger en intiemer stadion dan de gigantische en indrukwekkende piste van eergisteren. Twee halve finales waren bij de M50 geprogrammeerd. Vanmorgen hadden we de reeksindelingen reeds op het internet gevonden en dus wisten we al wat ons te wachten stond. Pol en ik zaten in de eerste reeks en we wisten dat er snel zou moeten worden gelopen. Ik zei dat ik wel de kop zou nemen. Het moest rap genoeg gaan want de tweede reeks zou bevoordeeld zijn omdat ze onze tijden gingen kennen. Pol zat in baan twee en ik kreeg baan zes toebedeeld, samen met de Amerikaan John Lindsey, een indrukwekkende spierbundel waar ik voor de wedstrijd nog mee op de foto ging. De start was nerveus en na de bocht liep iedereen richting binnenbaan. Met mijn lange foulée trok ik naar voren. Lindsey keek blijkbaar teveel naar de lopers links van hem, terwijl ik naar voren en naar links schoot. (dat zagen we op het filmpje van Catherine) Hij werd duidelijk verrast door het feit dat ik daar al was, raakte mijn voet en struikelde. Ik was even van mijn stuk maar hoorde Pol roepen: 'LOPEN!' Dat deed ik dan maar en liep resoluut naar de leiding. Michel Jordens en Corine Debaets hadden zich aan de 200 geposteerd en riepen onze tussentijden door. In mijn zog zaten de Italiaan Luigi Ferrari en Pol. Ik keek niet om maar liep mijn tempo: snel genoeg maar zonder risico's te nemen. Na zeshonderd meter hoorde ik de Italiaan iets roepen. Later zei Pol dat hij waarschijnlijk riep dat het rap genoeg was want hij moest een gaatje laten. In de laatste rechte lijn keek ik om de drie meter om en controleerde ik gewoon. Ik eindigde in 2.05, Luigi finishte tweede en Pol als derde. De gevallen Amerikaan was opgestaan, had verder gelopen en finishte nog als vijfde. Ik had niets verkeerd gedaan maar voelde me toch wat schuldig. Het was tenslotte tegen mijn voet dat hij was gelopen en gestruikeld. De Amerikaanse ploeg diende later klacht in en hij werd heropgevist met een dertiende tijd. De finale wordt morgen dus met dertien lopers gelopen. Benieuwd hoe ze dat gaan doen want drie lopers laten starten in één baan lijkt me veel. De tweede reeks werd gemakkelijk gewonnen door Anselm Lebourne in 2.06. Morgen zal het een pak sneller gaan maar het doel is bereikt: we staan allebei in de finale!

Luigi Ferrari wachtte ons op om samen los te lopen en we bleven daarna wat rondhangen om met andere lopers te praten en e-mailadressen uit te wisselen. Dit WK is één groot sportfeest. Je ontmoet er hopen leuke mensen die dezelfde passie voor de sport delen. Ik ben zo blij dat ik hier ben!

01-08-2009 om 17:51 geschreven door André  

Rustdag in Lahti. Gelukkig want ik had een slechte nacht. Ik kon de slaap maar niet vatten en dus las ik wat. Toen ik eindelijk bijna in slaap was gevallen begonnen enkele Finnen onder mijn raam een hevig gesprek. Ik kon uit enkele termen als 'goal' opmaken dat ze het hadden over de match van Club Brugge tegen het plaatselijke FC Lahti. Die hebben het met 'ouwe' Litmanen aan het roer niet slecht gedaan en blijkbaar kon Blondel op het einde de meubels nog een beetje redden voor Club. Toen die mannen onder mijn raam maar niet wilden ophouden heb ik eens heel hard shhhhhttt geroepen. Ze hebben eens goed gelachen maar zijn dan toch weggegaan. Ondertussen was het al één uur voorbij. Plots kon ik al helemaal niet meer slapen. Ik nam dan maar mijn I-pod en luisterde naar Trijntje Oosterhuis en haar ode aan Burt Bacharach. Het maakte me rustig en rond twee uur moet ik zijn ingeslapen. Het is vroeg licht in Finland en rond zes uur werd ik reeds een eerste keer wakker. Ik draaide me nog eens om en werd een tweede keer  wakker om twintig over acht. Hoog tijd om op te staan want het ontbijtbuffet is maar open tot iets na negen. Het leven is hier helemaal anders georganiseerd dan in België. Zo zijn de warenhuizen open tot 21 uur maar sluiten de meeste restaurants al veel vroeger.

Gisterenavond liep ik nog wel tien keer mijn reeks maar ook al de finale, telkens volgens een ander scenario. Om gek van te worden. Ook Pol leek ten prooi te zijn gevallen aan dat fenomeen.

Deze middag hielden we het super rustig. We trainden rond twaalf uur, aten naast het meer en gingen daarna een siesta houden. Vanavond eten we hier in Pajulahti en gaan we naar de Grand Prix-meeting van Stockholm kijken op het grote scherm van het restaurant. Hopelijk zullen we daarna beter slapen en komen we morgen uitgerust aan de start van de halve finale. Het worden bijzonder moeilijke wedstrijden. In de reeksen werd het 'kaf van het koren' gescheiden. Het is misschien oneerbiedelijk om het zo te zeggen maar het is wel echt zo. In de halve finales zitten bijna allemaal lopers die de finale kunnen halen en het wordt dus knokken vanaf de eerste meters. Slechts de twee eersten zijn rechtstreeks geplaatst. Daarenboven worden de halve finales in een ander stadion gelopen waar maar zes banen zijn ipv de acht van het hoofdtadion. We zitten met twaalf lopers in elke halve finale en da's veel natuurlijk. Ik ga mijn tactiek morgen met Pol(mijn gelegenheidsmentor en coach) bespreken. Afhankelijk van de samenstelling wordt het knallen of afwachten, tactisch of impulsief. Ik hoop echt dat we allebei de volgende ronde halen. Twee Belgskes in een finale, dat zou wat zijn.

In ons hotel logeert ook een Argentijnse delegatie. Eén van de atleten is over de negentig en heeft al twee medailles behaald. Respect! We mochten met hem poseren. Hij vertelde dat hij voor alle mogelijke proeven is ingeschreven. Gezien het feit dat ze in die leeftijdsgroep nog maar met weinig zijn zie ik hem met zo'n dozijn medailles naar Buenos Aires terugkeren. Zijn grote droom is om zeker nog tot zijn honderdste door te gaan. Ik gun het hem.

31-07-2009 om 17:27 geschreven door André  

Eindelijk was de dag van de eerste wedstrijd aangebroken. Ik werd wakker en meteen voelde ik dat mijn maag in de knoop lag. Zenuwen natuurlijk. Gisteren was een relaxdag geweest, ver van alle heisa maar vandaag werd het plots bittere ernst. Ik draaide me om, stak mijn kop nog wat onder mijn kussen en vroeg me af wat ik in godsnaam op dit WK was komen doen. Nog wel met een zere voet op de koop toe. Maar de zon scheen en dat kon alleen maar een goed voorteken zijn.

Aan het ontbijt kreeg ik niet zoveel binnen. Gelukkig is Pol een ouwe rot in het vak en heeft hij een kalmerend en relativerend effect op mij. Rond één uur vertrokken de vier musketiers naar Lahti. Plots kwamen we in de drukte terecht. Wat een organisatie. Ik had het me nooit zo groots ingebeeld. Het zijn net de Olympische Spelen, alleen wat kleiner natuurlijk. Overal zie je atleten in nationale outfits. Er staan tentjes met sportartikelen en de merchandising draait er op volle toeren. We zochten een plaatsje in de tribune. Catherine in de volle zon maar Pol en ik hoog op de tribune in de schaduw. Daar aten we nog enkele bananen en dronken we nog wat. De opwarming deden we op een terreintje naast het hoofdstadium, waar Club Brugge volgende week trouwens op bezoek komt. Mijn voet was ok, de pijn was niet verergerd. Na de opwarming had ik een gesprekje met een Amerikaanse zwarte atlete en ze vroeg me mijn geheim om onder de twee minuten te lopen. Ik antwoordde dat mijn geheim in Mechelen woont en Magda Ilands heet. Met ons spikeszakje in de hand trokken pol en ik naar de Calling Room. Ineens werd het echt menens. Maar liefst vier controles moesten we doorlopen vooraleer we naar een ondergrondse looppiste mochten doorlopen. Iedere leeftijdsgroep had er zijn zone en iedere heat zijn hoekje met zitbanken. Ik moest starten in heat 1 en Pol in heat 3. In totaal waren er vijf reeksen bij de M50. De eerste drie van elke reeks plaatsten zich meteen voor de halve finale en ook de negen snelste verliezende tijden gingen door. Op het bankje trok ik mijn singlet en mijn compressiekousen aan. Ik zag enkele tegenstrevers de wenkbrauwen fronsen. Ze hadden zo'n sokken duidelijk nog nooit gezien. Toen kwam een dame: 'M50, first heat'. Ik keek nog eens naar Pol en we wisselden een blik van verstandhouding uit. Pol is voor mij hier van goudwaarde. Hij kent iedere atleet en wist me op voorhand zelfs te zeggen wie mijn tegenstanders waren en hoe snel ze lopen. Aan de rand van de piste trok ik mijn  spikes aan en wachtte ik op mijn race. Het leek een eeuwigheid te duren, ik keek rond mij en kon nog niet geloven dat ik hier stond. Ik was eerlijk gezegd behoorlijk overweldigd. Opnieuw riep iemand: 'M50, first heat'. Ik stapte naar baan zes waar ik tussen een Duitser en een Spanjaard moest starten. Ik was er nog niet helemaal uit hoe ik zou lopen. Behoudend en de spurt afwachtend of aanvallend. 'On your marks' klonk door de luidsprekertjes die op de grond achter ons lagen. Toen klonk het startschot. Ik heb altijd al een snelle start gehad en of ik het nu wilde of niet, na de eerste bocht zat ik al ruim op kop en na tweehonderd meter had ik al een mooie kloof. Filip stond daar en riep: 'tien meter, niemand mee'. Ik passeerde in 60 seconden aan de 400m maar dacht toen dat ik wel wat te snel ging. Het was wel de bedoeling om wat op reserve te lopen en dus hield ik een beetje in. Het liet de concurrentie toe om wat terug te komen maar in de laatste bocht versnelde ik om uiteindelijk nog gemakkelijk te winnen in 2.09. Ik trok meteen mijn spikes uit want mijn linkervoet en -achillespees deden toch wat pijn. Pol startte in reeks drie. Ondertussen waren ze ook komen zeggen dat slechts de eerste twee rechtstreeks geplaatst zouden zijn. Pol was meteen naar de scheidsrechter getrokken om te zeggen dat het reglement drie en geen twee voorzag. De man antwoordde: 'I'm the boss!' Achteraf hebben ze toch beslist dat de eerste drie doormochten naar de halve finales. Toen Pol van start ging wisten we dat echter nog niet en dus moest zijn tactiek worden aangepast. Hij ging meteen goed mee, schuilend achter de grote rug van een mooie atleet uit Trinidad&Tobago.  Na 400m zat hij in het kopgroepje van vier dat na zeshonderd meter al tot een drietal werd herleid. In de spurt ging Pol naar de leiding en kon zijn prachtige race winnend besluiten in de snelste tijd van alle M50: 2.07. Vijf reeksen waarvan er twee door een Belg waren gewonnen: well done! Het zware werk moet natuurlijk nog komen maar onze eerste opdracht was volbracht. Corine Debaets, die samen met de andere aanwezige Belgen hevig had gesupporterd raadde ons aan om te gaan loslopen langs de oude spoorlijn. Daar loopt nu een wandel- en fietspad tot aan het meer. Daar aangekomen vonden we het haventje met de cafeetjes en restaurants op bootjes zo leuk dat we besloten om er na de douche te komen eten. Terwijl we onder de douche stonden ging de medailleceremonie door van het gewichtswerpen, de specialiteit van clubgenote Kathleen Dewolf die dan ook het goud mee naar huis mag nemen.

In het haventje hadden we nog een leuke avond. De kleine pizza's die we bestelden bleken reusachtig. Finnen zijn dan ook behoorlijk grote eters en drinkers: ook de pinten zijn hier van Vickingachtige dimensies. 

30-07-2009 om 22:56 geschreven door André  

29-07-2009 om 19:44 geschreven door André  

13.00 uur: Luchthaven Frankfurt.

Ik heb vannacht bijna geen oog dicht gedaan. Onnodig te zeggen dat ik wat vermoeid aan mijn Finlandtrip ben begonnen. Mijn vlucht naar Frankfurt was mooi op tijd. Nu zit ik in op mijn vlucht naar Helsinki te wachten. Ik heb net mijn voet ingesmeerd met ontstekingswerende zalf. Ik dacht een mailtje te sturen naar Moon en Noah maar de Wifi van de luchthaven is een systeem van T-Mobile en je moet een soort dagabonnement nemen. Dat vind ik wat van het goeie teveel. Wanneer je hier landt merk je meteen de enorme dimensies van deze luchthaven. Een enorme vloot 'jumbojets' (B-747) stond netjes op een rij te wachten. Overal zie je maatschappijen die ik in Zaventem nog nooit heb gezien. Ik ben opgegroeid naast de luchthaven en toen we klein waren trokken mijn broer en ik geregeld met onze fiets naar de landingsbanen om er naar de vliegtuigen te kijken. Air Canada heb ik in Brussel nooit zien landen, hoor! Dit is pas een internationale luchthaven.

Na een vlucht van een tweetal uur ben ik in een grijs Helsinki geland. Op het vliegtuig en op de bus naar Lahti had ik het gezelschap van twee Canadese spurtbommen, een blanke en een zwarte, beiden uit de streek van Edmonton. We hebben afgesproken om elkaar donderdag in het stadion op te zoeken. Bij aankomst in Lahti kreeg ik plots telefoon van Pol Parmentier (mijn collega 800m-loper van KKS), diens vrouw Catherine en Filip Van Haecke, de marathonloper uit Izegem. Ze waren op mij aan het wachten in het hoofdstadion. Pol heeft een auto gehuurd en had nog een plaatsje voor mij. Dankzij Pol, die aan zijn zesde of zevende internationaal tornooi bezig is geraakte ik snel wegwijs, kreeg ik mijn nummers, documentatie en was ik in een mum van tijd in orde met alle paperassen. Het is hier trouwens een uur later. Daar had ik niet bij stilgestaan. We trokken als vier hongerige wolven de stad in op zoek naar eten. Aanvankelijk vonden we niets (We gingen toch geen jachtgeweer kopen en een eland of zo gaan schieten!) maar uiteindelijk kwamen we terecht in een soort Italiaans restaurant waar ook andere Belgen zaten (naast Brazilianen, Zweden, Fransen, enz... allemaal herkenbaar aan hun Nationale outfits!) en die ons aanraadden om de dagschotel te nemen. Dat bleek zo copieus dat we met een dikke buik bijna naar buiten zijn gerold. Met de goudkleurige Nissan vertrokken we richting Nastola waar Pajulathi gelegen is. Ons hotel ligt namelijk in een prachtig sportcomplex aan een meer tussen de dennenbossen. De piste waar we om 12 uur 's nachts nog zijn op gaan loslopen heet de Jari Litmanenpiste, een splinternieuwe kunstofpiste naast ons hotel. Super gewoon maar je moet wel een beetje gek zijn om daar op het uur der spoken nog op te gaan lopen. Pol is trouwens helemaal gek want hij nam gisteren bij het vertrek met de wagen... het fietspad. Fietspaden zijn hier zo breed dat je ze gemakkelijk voor een autosnelweg kan aanzien.

28-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

Een laatste duurloop heb ik met Stefan Lauwens afgewerkt op voor mij bekend terrein, het park van Machelen. Zo kon ik nog afscheid nemen van Magda die daar training gaf bij de plaatselijke club. In mijn bagage neem ik toch een stevige dosis twijfel mee. Gisteren ging de training uitstekend maar vandaag is de pijn enigszins terug opgedoken. Waarschijnlijk is dat normaal en misschien had ik die training beter niet afgewerkt. (Mais avec des si on mettrait Paris en bouteille...) Ik hoop dat twee dagen van bijna volledige rust soelaas zullen brengen. Magda en ik hebben er alles aan gedaan om in Lahti te presteren. Ik hoop dat ik haar niet zal teleurstellen.

Voor meer info over het WK: http://english.wma2009.org/

27-07-2009 om 23:44 geschreven door André