Net als de vorige jaren organiseerde onze onderafdeling van Kapelle-op-den-bos (AWE) gisteren zijn jaarlijkse oefenveldloop op en rond de piste ven Eternit. Voor alle atleten, groot en klein die crossend door  de winter willen gaan is dit de ideale gelegenheid om de conditie te testen, al moet ik toegeven dat voor sommigen de afstand van hun wedstrijd wel écht aan de korte kant was. Zo liepen de benjamins maar een 300m, één lange spurt eigenlijk. Noah die de wedstrijd op een indrukwekkende wijze had gewonnen zei meteen na de aankomst dat het ‘te kort’ was. Ik antwoordde dat het alleen te kort is voor wie niet had gewonnen. Hij bekeek me een beetje verbaasd… Bij de miniemen diende 850m te worden afgelegd. Moon trok als eerstejaars meteen met enkele tweedejaars in de aanval. Die gasten waren zo uit de kluiten gewassen dat je de indruk had dat Moon (laat staan Thijs!) in de verkeerde wedstrijd zaten. Halfweg de race moest Moon de rol vooraan lossen maar hij werd uiteindelijk nog mooi vierde, eerste van de eerstejaars, even verder gevolgd door zijn vriend Thijs. Veel meer wedstrijden heb ik niet gezien want sinds enkele weken hebben Moon en Noah de rangen van de Chiro van Hombeek versterkt en dus vertrokken we meteen na Moon’s wedstrijd. Aan de massa die toen reeds op en rond de terreinen van AWE vertoefde kon ik alvast concluderen dat deze uitgave een succes was.

18-10-2010 om 00:00 geschreven door André  

11-10-2010 om 00:00 geschreven door André  

Ieder jaar kondigt het crossseizoen zich aan met enkele oefencrossen. Zo organiseert binnenkort onze onderafdeling AWE in Kapelle-op-den-Bos zijn jaarlijkse veldloop, voor Moon en Noah de eerste keer dat ze normaal gezien hun winterspikes zullen aantrekken. Maar kijk, sinds kort maken ze beide deel uit van de Chiro van Hombeek en dus trokken ze met de hele bende richting Leest voor de door de plaatselijke afdeling georganiseerde Chirocross. Alexander, Moon’s leider was heel enthousiast over het feit dat hij Moon ging kunnen opstellen want blijkbaar had de Chiro van Hombeek daar de laatste jaren niet meer kunnen winnen. Het legde natuurlijk heel wat druk op Moon’s frele schouders en Bruno, zijn trainer merkte terecht op dat hij weer gestresseerd aan de start stond. Maar voor dat Moon aan de start kwam hadden we kunnen supporteren voor onze Noah. Die stond wat te dromen en miste daardoor half zijn start. Volledig ingesloten spurtte hij zich na enkele tientallen meters vrij en naar de kop van de wedstrijd. Het parcours loopt door een bosje en dus is het wachte tot de laatst 100m om de kineren opnieuw te zien verschijnen. Al snelkwam de eerst het boswegje uitgedraaid, een flink uit de kluiten gewassen knaap, kort daarop gevolgd door Noah die zo beslag legde op de zilveren medaille, zo dacht hij tenminste. Hij kreeg meer dan dat want even later stond hij daar zowaar met een beker te zwaaien op het podium, fier ans een gieter.

Even later was het de beurt aan Moon. Die stond niet te dromen aan de start en schoot als een pijl naar voren om zo als eerste het bos in te vliegen. Het werd weer even spannend afwachten maar daar kwam Moon al uit het bos gerend, even verder gevolgd door zijn trainingsmaatje en vriend bij RAM Thijs De Laet die eigenlijk in zij achtertuin liep. Twee rammertjes broederlijk naast elkaar op het podium, het was mooi om te zien. RAM deed het daar uitstekend in Leest want naast de reeds vernoemden stonden ook Jo en Eline bij de jeugd op het podium. Misschien waren er wel meer maar ik ben dan ook niet langer gebleven. Het was een Chiro-activiteit en dan moet je daar als ouder niet bij blijven, vind ik…

De organisatie was echt top in Leest en ik ben blij dat we daar met verschillende bestuursleden van RAM getuige van waren. We kunnen er de nodige lessen uit trekken met het oog op onze eigen cross op 11 november. Het mooie weer zorgde natuurlijk ook voor de juiste sfeer. Na vandaag vrees ik dat de zomer zijn winterslaap zal aanvatten en dat we de handschoenen en mutsen zullen mogen bovenhalen.

10-10-2010 om 00:00 geschreven door André  

Het werd een druk loopweekeinde want na het KVV gisteren trokken Moon, Noah en ikzelf vanmorgen naar Antwerpen voor de ‘Race for the cure’, een 6km loopwedstrijd voor het goede doel (maakt deel uit van het grote Think Pink tvv de strijd tegen borstkanker). Kjell en zijn boezemvriend Kevin hadden ons gevraagd om mee te lopen voor Dompi’s Letz Ribbon team. (www.letzribbon.net) Vorig jaar liepen 250 mensen mee, dit jaar maar liefst 2000. Ieder vertrok in deze loop met zijn eigen ambities. Noah met als doel de volle 6km uit te lopen. Noah: ‘voor het goede doel kan ik wel wat meer…’ Moon met als doel als eerste kind aan te komen. Kjell en ik wilden vooraan lopen. Kjell zou alvast niets forceren en maar op 75% lopen want hij wilde later op de dag nog meelopen in de 10km lange ‘Dwars door Mechelen’. (Hij werd daar trouwens tweede!) We stonden alle vier op de eerste startrij. Meteen zonderde een kopgroep van tien zich af. Na een kilometer keek Kjell naar mij en vroeg: ‘wat doen we?’ Ik lachte en versnelde. Zo kwamen Kjell en ik afgezonderd vooraan te lopen. Ik ben echter absoluut niet getraind op zo’n afstand en reeds voor halfweg kreeg ik het moeilijk om Kjell’s tempo te volgen. Ik riep dat hij maar moest doorlopen maar dat deed hij niet. In de plaats daarvan moedigde jij me aan. Ik beet door en onder luid applaus begonnen we aan onze tweede ronde. Voor een 800m-loper lijkt zo’n stratenloop oneindig lang maar eens opnieuw langs de Schelde liep het gelukkig weer wat vlotter en zo liepen we met zijn tweeën richting aankomst op de Vlaamse Kaai. Wie er zou winnen maakte eigenlijk niet uit. Ik vond dat Kjell moest winnen, hij vond dat ik moest winnen en zo liepen we hand in hand over de meet. Terwijl we werden geïnterviewd voor één of andere buitenlandse zender liep de ene loper na de andere binnen. Plots zag ik in de verte de wapperende manen van een kleine loper. Moon was in aantocht en veroverde zo nog een top vijftienplaats. Hij was in de wolken en begon uithijgend meteen te vertellen. Het was fantastisch geweest, zei hij. Vooral de aanmoedigingen van de toeschouwers en gebrul en applaus bij de eerste doortocht aan de aankomst vond hij geweldig. Elke keer dat een volwassene hem voorbijging (en dat waren er niet veel!) riep die naar hem van aan te klampen en door te zetten. Zoveel leuke reacties had hij niet verwacht.

Toen kwamen ook Patrick en Els aangelopen, zonder Noah… Hij was na één ronde gestopt maar nergens meer te bespeuren. Ik werd plots verschrikkelijk ongerust, begon overal te zoeken en te roepen. Ook Patrick, Kjell, Els en Moon zochten mee. Ik kroop zelfs op het podium achter de micro om Noah te roepen maar niets baatte. Noah was verdwenen! Ik besloot het parcours in tegengestelde richting af te zoeken maar ik was maar 100m ver toen ik Patrick en Els in het gezelschap van Noah zag komen aanlopen. Hij was zo boos geweest toen hem werd gezegd dat hij halfweg moest stoppen dat hij besloten had om op zijn eentje door te lopen. Moe maar trots had ook hij dus de volle zes km uitgelopen! Dappere jongen… Na de prijsuitreiking werd er nog een groepsfoto van de 70 Letz-ribbonlopers genomen en vertrokken we huiswaarts. De kinderen gingen naar de Chiro en Kjell, Els en Patrick naar hun wedstrijd in Mechelen. Ikzelf wilde graag gaan supporteren maar haalde het niet, kroop dan maar in de zetel om voor de zoveelste keer te moeten vaststellen dat de VRT, al dan niet onder de druk van platte commercie sport verwarde met F1. Pfff... 

26-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

 Met het Kampioenschap van Vlaanderen stond vandaag mijn laatste pistewedstrijd van het seizoen op het programma. We trokken daarvoor naar het verre St. Truiden. Andere jaren dubbelde ik wel eens (800 en 400) maar ik kreeg het dit jaar door de lange wachttijd tussen beide wedstrijden niet over mijn hart om Noah en Moon zolang in de verveling te storten. Ze zijn mijn grootste fans maar  soms wordt het hen ook wat te veel om zo lang op en naast de piste te staan.

Ik liep dus enkel de 800m. Het was meteen al duidelijk dat een recordtijd niet mogelijk zou zijn  want het was kil en er stond te veel wind. Ik heb er de laatste jaren wel een gewoonte van gemaakt om meteen voluit te gaan en ook deze keer week ik niet af van mijn principe. De M50 categorie moest samen lopen met de M45 en ik wilde er een erezaak van maken om ook die mannen, net als vorig jaar trouwens, achter mij te laten. Het startschot weerklonk en ik schoot meteen naar voren en naar de leiding. Enkel Patrick Rogiers van Meetjesland volgde. De adrenalinestoot die je bij zo’n start krijgt zorgt doorgaans voor een stevige aanzet en het was nu niet anders. Ik kwam na 200m door in 29 seconden en na 400m in 58. Ideaal voor een supertijd ware het niet dat er een stevige wind waaide. Ik hoorde nog steeds iemand in mijn spoor lopen en besloot even in te houden. Een record zou ik toch niet lopen maar de wedstrijd winnen  wel… Op 200m versnelde ik opnieuw en in de laatste rechte lijn kon ik nog spurten. Mijn eindtijd was uiteindelijk dik ok want met 2.03.80 liep ik de snelste 800 van de dag. Het werd nog wel wachten op de podiumceremonie want de medailles moesten nog toekomen. Het was dé kans om wat bij te babbelen met ondermeer mijn vriend Pol Parmentier en collega-atleten Peter Devocht, Wim Steurs en andere Frank Bollen. Rond half twee verlieten we de piste en keerden terug naar Mechelen.

25-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

23-09-2010 om 16:46 geschreven door André  

Rond half drie vertrok ik vanuit Beveren om via een kleine tussenstop in Eppegem naar Hulshout te rijden.  Ik ontdekte daar een juweel van een piste, prachtig gelegen tegen een groene achtergrond naast andere sportaccomodaties. Is de burgemeester een sportfanaat of betreft het een vlaag van collectief sportfanatisme? Ik verwachtte dit niet in zo’n kleine gemeente als Hulshout. Spijtig genoeg vonden maar weinig atleten de weg naar dit zuidkempens dorp. Een aantal 800m-vrienden deden dat gelukkig wel. Zo konden toch twee reeksen worden samengesteld bij de JSM. Ik was de organisatie gaan vragen of ze Jasper, mijn haas van dienst, en ikzelf zeker in dezelfde reeks konden plaatsen. We werden op onze wenken bediend want we kregen samen baan vijf in reeks 1 toegewezen. Opwarmen deden we met Luke Borghoms die ik al en tijdje niet meer had gezien.  De tijd vloog voorbij. Spikes werden aangetrokken en versnellingen uitgevoerd. Ondertussen was Kjell gearriveerd en hij ging postvatten aan de 200m teneinde de tussentijden door te geven (brullen eigenlijk!). De temperatuur was ideaal en de avondzon zorgde voor zachte tinten op en rond de piste. Ideaal om mooie foto’s te nemen. (Met dank aan Sofie) Seconden voor de start kwamen mijn collega Crista, haar man Wim en hun kinderen  Cas en Sam aan. Ze wonen in de buurt maar misten ei zo na mijn race.

13-09-2010 om 22:34 geschreven door André  

Om zes uur ging gisterenmorgen de wekker. Pijnlijk, en dat op een zaterdag. Het was echter van ‘t moeten want onze jongens pupillen en miniemen mochten naar Beveren waar de twaalf beste jeugdteams van Vlaanderen het tegen elkaar mochten opnemen. Voor het eerst in zijn nog jonge geschiedenis  had RAM zich voor deze finale kunnen plaatsen. Bruno, onze jeugdcoördinator hoopt stiekem op en achtste plaats maar het werd nog mooier want onze jongens liepen, wierpen en sprongen zich naar een zesde stek. Een fantastische prestatie en het bewijs dat we bij RAM goed bezig zijn. Proficiat jongens.

Moon mocht in vier proeven aantreden. Eerst kwam het verspringen. Met zijn sprongen voorbij de vier meter in het begin van het seizoen in het achterhoofd b egon hij er aan. Meteen werd duidelijk dat een gebrek aan verspringtraining een evenaring van die sprongen onmogelijk maakte. Met een sprong van 3.88 mag hij anders best tevreden zijn. Na het verspringen kwam de 60m. Moon mocht in de snelste reeks starten, naast topfavoriet Simon Verherstraeten van Lyra. Alle deelnemers aan die laatste reeks bleven onder de negen seconden. Moon benaderde zijn besttijd tot op één honderdste (8.88) en was ook hier niet echt tevreden. Nochtans een toptijd, als je het mij vraagt. De duizend meter en de estafette (4x60m) heb ik moeten missen omdat ik reeds onderweg was naar mijn eigen wedstrijd in Hulshout maar ik werd wel door mijn verslaggevers ter plaatse (Frank en Bruno) op de hoogte gehouden. Moon werd zesde op de 1000m en was ook daar niet blij mee. Gelukkig was er nog de aflossing. Samen met Jolan, Sven en Thijs liep hij een besttijd onder de 35 seconden en er was een bovenmenselijke inspanning van Lyra-superspurter-slotloper Simon nodig om Moon op de streep, en in een millimeterspurt, de eerste plaats af te snoepen.

Moon was zo moe dat hij vandaag tot elf uur uitsliep…

12-09-2010 om 17:12 geschreven door André  

De huidige Belgische M50-generatie kent een hoogconjunctuur. Met een Wereld-en Europese kampioen op de Marathon (Filip Vanhaecke), een wereldkampioen op de 800m en een wereldrecord indoor op de 800m (uw dienaar), twee Europese records (Wilfried Dubois op de 1500 en ikzelf op de 800m), het wereldrecord op de 4x800m (Pol, Lucien, Danny en ikzelf) en het fantatische wereldrecord dat Peter Devocht deze week neerzette op de 10.000m zetten we Vlaanderen toch wel op de mastersatletiekkaart! Eind jaren vijftig moet de lucht hier toch speciaal zijn geweest...

12-09-2010 om 16:40 geschreven door André  

Na een leuk en zonnig WE met twee BBQ-feesten, een half uur loslopen op zondag en veertig minuten op maandag, trok ik vandaag naar de piste van de Nekker. Als laatste échte voorbereiding op een wedstrijd staan er voor mij traditioneel 200en op het programma. Het was vandaag niet anders: acht keer 200 met ertussen 200 m joggen. Een heerlijke training! Ik wilde me ook testen en vloog er dus maar meteen in. Het resultaat was een serie van zeven 200en in gemiddeld 28.40 en een laatste in 26.30. Ik denk dat ik klaar ben voor zaterdag. Mijn rug en bekken werden nadien door Peter vakkundig weer op hun plaats gezet. Ook dat kan zaterdag het verschil maken: een volledig soepel lichaam. Drie dagen relatieve rust moeten dat daarenboven mogelijk maken. Hopelijk kan ik de komende nachten ook weer goed slapen. De laatste nachten kon ik moeilijk de slaap vatten en ik voelde me dan ook moe en loom voor de training. Gelukkig was daar op de piste niets van te merken.

Via Facebook heb ik een oproep gedaan naar een haas voor zaterdag maar veel respons kwam daar niet op. Gelukkig heeft Jasper voorgesteld om mijn ‘pacemaker’ te zijn. Zijn opdracht is simpel: me afzetten aan de 600 in 1.26. Daarna is het aan mij. Ik heb goed weer en windstilte besteld voor zaterdag. Als dat nu ook nog in orde komt… Hoop doet leven, nietwaar!

07-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

De conditie is er, dat bewees ik vorige week op de FC. Dat je daarom niet per sé als 800m-loper ook een goeie 1500 loopt ondervond ik gisterenavond. Op de Nekker ging onze eigen avondmeeting door en ik schreef me in voor de 1500m. Magda had een schema uitgeschreven waarbij ik na 200 in 33 moest doorkomen, na 400m in 66 enz…

De wedstrijd was echter al in mijn hoofd gelopen en mislukt op voorhand. Ik had de vorige nacht ook ontzettend slecht geslapen. Ik had een héél slecht voorgevoel, zag het eigenlijk niet zitten en wilde niet liever dan weglopen en in mijn bed kruipen. Het leven is niet altijd even gemakkelijk (zelfs iet voor een positivo als ik) en wanneer je in je sport altijd 200% gaat wil het soms eens kraken. Wanneer dat gebeurt op training of op een doordeweekse dag, dan kraait daar geen haan naar. Als je dat overkomt op het moment dat je er moet staan is dat vervelend. Gisteren was ik niet bij machte om een vuist te maken. Een totale mentale off-day. Ik probeerde me nog ultiem op te peppen door met anderen te praten maar tegen Kjell en Magda kon ik niet liegen. Kjell ging trouwens hazen voor zijn trainingsmaat Jens De Roovere. Richttijd: 4 minuten rond. Ik wist dat dat tempo voor mij te hoog zou liggen maar het bloed kruipt waar het kruipen moet.

Het startschot weerklonk en als een raket vertrok Mario Van Waeyenberge voor een mooie solotocht. Kjell begon aan zijn hazenwerk gevolgd door de hele bende. Ik zat meteen in derde positie. Aan de 200 kwamen we door in 29 en aan de 400 in 58 of zo. Magda brulde: “oppassen André, het is te snel!” En gelijk had ze. Tot halfkoers ging het perfect natuurlijk, wat wil je… Ik liep gewoon een 800m op mijn niveau. Maar dan kwam de man met de hamer én de fles vol melkzuur! Ik verkrampte, Jens kwam over mij en nestelde zich in het spoor van Kjell. Ik lostte volledig en de kloof werd alsmaar groter en groter. Van soepel lopen en mijn ‘mooie foulée’ was geen sprake meer, natuurlijk. Ik vocht nog voor wat ik waard was maar het was sterven op de streep. Mijn tijd: 4.14 en een chick. Ik moet een pak sneller kunnen maar dan zal ik wel slimmer moeten lopen. Het was een les, in koersinzicht én in nederigheid…

03-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

Morgenavond gaat op de Nekker onze eigen avondmeeting door. Op het programma staan enkele klassieke afstanden als de 200, 400 en 1500m. Geen 800m en dus stond ik voor de keuze: 400 of 1500. Ik heb door mijn kwetsuur dit jaar nog geen van beide afstanden gelopen maar twee redenen stuwen me richting 1500. Ten eerste ga ik nog een 400m lopen op het KVV einde september. Daar kan ik alsnog proberen om een jaarbeste uit de brand te slepen. Ten tweede speel ik al een tijdje met de gedachte om vanaf volgend jaar op geregelde basis af te dwalen naar de 1500m. In overleg met Magda werd besloten om te gaan voor deze laatste afstand. Het zal een goede test zijn met het oog op volgend jaar.

Vanavond trok ik nog naar het Vrijbroekpark. De aanloop naar een wedstrijd houdt veel rust in maar je moet nog wel wat lopen ook. Door mijn nieuwe functie binnen de redactie heb ik wat minder tijd om ‘s middags te lopen en zal ik al vaker in de vooravond de parken moeten opzoeken. Gisteren had ik een half uur losgelopen met Steven, de papa van een klasgenootje van Noah en vandaag werd het een twintig minuutjes loslopen. Daarna ging ik stretchen en versnellingen lopen in de rozentuin. Terwijl ik nog een 200 uit mijn benen schudde op wedstrijdtempo begon net een grote groep start-to-runners aan hun toertjes. Ik zag er enkele écht wel verschrikt kijken… 

02-09-2010 om 00:00 geschreven door André  

Laurent Fignon is niet meer. Hij verloor zijn strijd tegen alvleeskanker. Hij was 50. Een jaar jonger dan ik… Ik word er even stil van.

Als jonge wielerfan was ik vroeger altijd verdeeld als het over Fignon ging. Hij was soms arrogant zoals veel grote kampioenen maar hij kon ook verdomme hard fietsen. Ik herinner me de duels met Hinault en met Lemond. Die laatste tijdrit in Parijs. Achteraf bekeken verdiende hij en niemand anders de zege, al was het maar omwille van zijn ‘panache’.  Na zijn wielercarrière zagen we de mens Laurent Fignon af en toe naar voren treden en zoals velen heb ik hem leren appreciëren. Vorig jaar maakte ‘Vive le vélo’ nog een fijn portret van de man, gevoelig en respectvol. Hij was een echte winner en kon dan ook moeilijk leven met verlies. Zijn laatste koers heeft hij jammer genoeg verloren… 

01-09-2010 om 23:23 geschreven door André  

Na een deugddoende rustdag trok ik deze middag naar het park van Machelen, mét regenboek en aangepaste kledij want het was een dag vol verrassende en hevige stortbuien. Op de weg naar het park leek het wel of de hemelsluizen plots waren opengezet, net als aan de Ijzer tijdens de tweede wereldoorlog. Enkel minuten later scheen de zon alweer en ik mocht me gelukkig prijzen. Veertig minuten lang draaide ik toertjes in mijn lievelingspark. Ik had verschrikkelijk zware en vermoeide benen maar het kon me niet echt deren. Zoals na elke wedstrijd herliep ik ronden lang mijn race van zaterdag. Wat was er fout gegaan? Een heleboel. Wat was de voornaamste oorzaak van mijn falen? De kwak na 100m, mijn waarschijnlijk te trage start? Ik hield immers zelfs wat  in en dat had ik niet mogen doen. Bij de start voluit gaan is toch de boodschap… De kleine kloof die ik na 300m moest proberen te dichten, nooit volledig dichtkreeg en de wind die fel, té fel waaide? De koude? Of de boog die naar beneden kwam? De boog!!! Die was ik begot vergeten. Pas vanvond, toen ik foto’s van de wedstrijd zocht op het internet viel ik op een filmpje dat het boogincident toonde. De beelden spreken voor zich, kijk maar naar de link… Het is net banana-split!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=4tqGppBcf1Q&feature=player_embedded   

Eén van mijn doelen dit seizoen moest het EK zijn. Twee achtereenvolgende verrekkingen aan de hamstrings deden me afzien van mijn trip naar Hongarije. Met pijn in het hart volgde ik de avonturen van mijn landgenoten via het internet. Mijn vriend Filip Vanhaecke, onverwoestbaar als altijd won er, net als vorig jaar in Lahti, de marathon. Normaal hadden we de verplaatsing samen gedaan, net als vorig jaar.

Ik keek bewust niet naar de uitslagen van de 800m bij de M50. Wat baatte het immers… Maar na enkele dagen kon ik mijn nieuwsgierigheid niet meer bedwingen en ging ik toch kijken. In plaats van drie wedstrijden dienden op de 800m bij de M50 slechts twee wedstrijden worden gelopen ipv de voorziene drie. Meteen kregen ze dus een extra rustdag voorgeschoteld. In de finale won en spanjaard voor de Italiaanse Europese Indoorkampioen Ferrari. De tijd was 2.05… Vervloekte hamstrings…

Op het moment van het EK was ik volop weer in opbouw. Kilometers malen en voorzichtig weer de piste opzoeken was toen de boodschap. Nadien volgden twee weken op Kreta waar ik een loodzwaar schema van Magda mocht afwerken, bijna elke dag een dubbele training en dat bij temperaturen die zelfs ‘s avonds op de piste niet onder de 32 graden doken.

Zoals ik al eerder vertelde landde ik op Zaventem met de topvorm in mijn bagage. De aanpassing aan het Belgische klimaat viel wat tegen en de zware trainingen eisten aanvankelijk hun tol. Na twee pistetraininge voelde ik mijn rug weer tegenpruttelen en ook de hamstrings gaven wat negatieve signalen. Ik begon me zelfs af te vragen of ik niet te zwaar had getraind. Vorige week mocht ik echter wat meer rust inbouwen en ik voelde mijn lichaam stilaan herstellen.

Zo kwam ik gisteren vrij goed uitgerust aan de start van de C-reeks op de Flanders Cup in Merksem. Ik had me via Internet ingeschreven met de vraag om een wedstrijd die me zou toelaten om een aanval op het WR te wagen. Pas aangekomen wrd ik door Johan De Beule gewenkt. Hij was, net als op zoveel atletiekmeetings, de speaker van dienst. Hij was het die het publiek in Gent tijdens mijn WR-race helemaal wild kreeg. Hij vroeg me of ik weer voor het WR ging. Ik antwoordde wat aarzelend maar toch bevestigend. Hij riep de organisator erbij en regelde dat ik in de C-reeks kon starten. Ik warmde op met Andy Ingelbrecht (M35) die ook op de 800 zou starten. Ook hij hoopte in de C-reeks te mogen starten maar achteraf bleek dat hij slechts in de D-reeks zou lopen.

Na de opwarming hoorde ik dat het programma door problemen allerhande reeds drie kwartier vertraging had opgelopen. Het werd dus weer opwarmen, versnellen, stretchen en de kou trotseren. Okee, ik heb nit veel vet maar gisteren stond bijwijlen iedereen daar te bibberen. Ik kreeg het op een bepaald moment zo koud dat Jean-Louis Lefraine, de man die me naar het lopen bracht en die met Olse (organiserende club) verbonde is, voorstelde om me warm te masseren. Hij is namelijk verzorger en ik kon zo’n aanbod toch niet afslaan. Met een warmende blsem werden mijn spieren vrij brutaal maar zeer doeltreffend ingevreven. Daarna trokken we samen naar het kleine opwarmingsveld waar ik opnieuw opwarmde en zelfs even moest tempo lopen van JL, teneinde de spieren na de massage helemaal los te krijgen. De doorbloeding was totaal zei hij en de spieren supersoepel.

Uiteindelijk was het zover. Ik trok mijn compressiekousen, nieuwe sokken, spikes en wedstrijdtruitje aan en klaar was ik. Ik hoorde de speaker omroepen dat er en ware wereldrecordpoging zou komen, enz… enz… Ik begon nog meer te stressen natuurlijk. Niet voor lang echter. Ineens kwam er een rust over mij, net als bij de vorige wedstrijden. Een soort berusting. Net alsof een stemmetje zegt: stressen heeft geen zin. Lopen ga je toch en je hebt niets te verliezen. Ga er gewoon voor. Waarom ook niet… Vorige week zei Magda nog: ‘we zijn er klaar voor. We hebben er alles voor gedaan. Lukt het, zoveel te beter. Lukt het niet, dan hebben we ons alleszin niets te verwijten.’

Het startschot weerklonk en ik vertrok vanuit baan 4. Achteraf bleek dat ze mij als enige in die baan hadden geplaatst zodat ik het minst gehinderd zou worden bij de start. Dat was natuurlijk buiten de waard (enkele jonge wolven) gerekend, want net op het moment dat ik na de eerste bocht naar de vierde plek wilde spurten werd ik bijna van mijn sokken gelopen door twee jongens die elk een kop groter waren dan ikzelf. (Ik was trouwens veruit de oudste maar ook de kleinste van de wedstrijd) Met een soort kattesprong kon ik me maar net recht houden maar het kostte me een goede uigangspositie. Na 300m liet de loper voor mij een gaatje en ik moest serieus pompen om dat gaatje naar de grote groep proberen te dichten. De eerste loper kwam door in 56, ikzelf in 58. Ik kreeg het gaatje niet helemaal gedicht en tussen de 500 en de 600m liep ik pal tegen de wind. Gelukkig blies diezelfde wind in het voordeel in de laatste rechte lijn en ik perste er nog alles uit. Ondank de slechte weersomstandigheden werd het nog een prachtige tijd, 1.58.80, één honderdste sneller dan mijn vorige besttijd en dus een nieuw Europees Record. Voor het wereldrecord kwam ik deze keer 15/100 te kort. Met beter weer had het er echt wel in gezeten want alle lopers die voor mij eindigden liepen zo’n 2 seconden onder hun besttijd.

Ik bleef daarna nog in het gezelschap van Els en Patrick supporteren voor Kjell die in de A-reeks van de 5000m mocht starten, at minstens twee hamburgers en dronk een trappist. Ik had nog maar enkel pannekoeken en bananen gegeten vandaag en had een uitspatingetje wel verdiend, vond ik. Ik had daarenboven reuzehonger en meer dan junkfood was daar niet te vinden, dus...

Ik belde achteraf nog naar Magda die er vandaag niet bij kon zijn. Haar man Herman herstelt van een zware ziekte en chirurgische ingreep in het ziekenhuis. Mijn gedachten gaan nu naar hen. Veel sterkte Magde en Herman en bedankt voor jullie steun. 

28-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

22-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag trokken we richting Aartselaar voor het PK aflosingen. Normaal had ik er zelf gelopen maar een aantal kwetsuren binnen onze mastersploeg beslisten daar anders over.

21-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

Na een nacht waarbij ik geen oog heb dichtgedaan (typisch wanneer ik moet reizen) stond ik om half vijf vanmorgen op. Het was nog pikdonker, een vreemde gewaarwording want bij ons is het op dat uur al lichtjes aan het dag worden. Een filterdunne felgele maan begroette me wanneer ik onze valiezen naar mijn huurauto bracht. Na twee weken vakantie keerden we terug huiswaarts. Het contrast kon niet groter zijn: van 38 naar 18 graden. Ik hed na twee dagen al lichte keelpijn. Je zou voor minder.

Zondagochtend stonden we voor het eerst sinds lang in het Vrijbroekpark. Magda wilde meteen testen hoe het met de conditie zat. Goed, dacht ik, maar wat is goed? Mijn vormgewicht heb ik alvast, 60 kg rond. (Allez ja, rond is niet echt het juiste woord…) Als test zou ik op ons 1000m-parcours lopen (iets minder dan 1000m eigenlijk). Eén enkele duizend voluit! Na de opwarmingsronde met Ewoud en Filip trok ik naar het einde van de dreef. Magda nam haar chrono in de aanslag en ik vertrok. Meteen zoeken naar het goede ritme en vlammen. Het was tenslotte maar één duizend, hé. (Normaal zijn het er twee of drie) Ik verzwakte niet en spurtte op het einde nog door tot bij mijn coach. Mijn besttijd van 2.47 ging er aan: 2.40. Magda was gerustgesteld. De vorm was er.

Nu nog wat finetunen en op naar het seizoeneinde. Eerste wedstrijd wordt de Flanders Cup van Merksem op het einde van de maand. Daar ga ik nog eens voor het WR. Het wordt hopen op mooi, warm en winstil weer… En een snelle wedstrijd.

15-08-2010 om 00:00 geschreven door André  

Morgen gaat reeds onze laatste dag op Kreta in. We gaan nog eens de zee op om te snorkelen, o.a. naar het wrak van een oude Junkers uit WO II. Tegelijk zitten mijn twee weken stage er ook op. Trainen onder een loden zon. Ik mag dan nog houden van warmte, dit was er soms wat over.

Het programma was zwaar maar tegelijk lekker gevarieerd. De zwaarste trainingen waren die op de middag. Soms kon ik, zoals vandaag, niet anders dan op de middag te trainen. Vandaag ging het om slechts één training waarbij ik gedurende mijn drie kwartier durende duurloop afwisselend 1, 2, 3, 2 en 1 minuut moest tempo lopen. Tussen die versnellingen in ging ik gewoon telkens vijf minuten door met de duurloop. Op papier belange niet zo zwaar maar het was 38 graden in de schaduw en er stond géén wind. Het was dus keihard, waarschijnlijk ook door het feit dat ik al twee weken weerk aan de topconditie. Of die er is, komt of niet meer komt zal ik héél binnenkort wel weten. Dinsdag op de piste van de Nekker, bvb, of nog vroeger, in het Vrijbroekpark op zondagochtend. Tenzij Magda me even wat rust gunt .

12-08-2010 om 21:36 geschreven door André  

06-08-2010 om 10:25 geschreven door André