Rustdag in Lahti. Gelukkig want ik had een slechte nacht. Ik kon de slaap maar niet vatten en dus las ik wat. Toen ik eindelijk bijna in slaap was gevallen begonnen enkele Finnen onder mijn raam een hevig gesprek. Ik kon uit enkele termen als 'goal' opmaken dat ze het hadden over de match van Club Brugge tegen het plaatselijke FC Lahti. Die hebben het met 'ouwe' Litmanen aan het roer niet slecht gedaan en blijkbaar kon Blondel op het einde de meubels nog een beetje redden voor Club. Toen die mannen onder mijn raam maar niet wilden ophouden heb ik eens heel hard shhhhhttt geroepen. Ze hebben eens goed gelachen maar zijn dan toch weggegaan. Ondertussen was het al één uur voorbij. Plots kon ik al helemaal niet meer slapen. Ik nam dan maar mijn I-pod en luisterde naar Trijntje Oosterhuis en haar ode aan Burt Bacharach. Het maakte me rustig en rond twee uur moet ik zijn ingeslapen. Het is vroeg licht in Finland en rond zes uur werd ik reeds een eerste keer wakker. Ik draaide me nog eens om en werd een tweede keer  wakker om twintig over acht. Hoog tijd om op te staan want het ontbijtbuffet is maar open tot iets na negen. Het leven is hier helemaal anders georganiseerd dan in België. Zo zijn de warenhuizen open tot 21 uur maar sluiten de meeste restaurants al veel vroeger.

Gisterenavond liep ik nog wel tien keer mijn reeks maar ook al de finale, telkens volgens een ander scenario. Om gek van te worden. Ook Pol leek ten prooi te zijn gevallen aan dat fenomeen.

Deze middag hielden we het super rustig. We trainden rond twaalf uur, aten naast het meer en gingen daarna een siesta houden. Vanavond eten we hier in Pajulahti en gaan we naar de Grand Prix-meeting van Stockholm kijken op het grote scherm van het restaurant. Hopelijk zullen we daarna beter slapen en komen we morgen uitgerust aan de start van de halve finale. Het worden bijzonder moeilijke wedstrijden. In de reeksen werd het 'kaf van het koren' gescheiden. Het is misschien oneerbiedelijk om het zo te zeggen maar het is wel echt zo. In de halve finales zitten bijna allemaal lopers die de finale kunnen halen en het wordt dus knokken vanaf de eerste meters. Slechts de twee eersten zijn rechtstreeks geplaatst. Daarenboven worden de halve finales in een ander stadion gelopen waar maar zes banen zijn ipv de acht van het hoofdtadion. We zitten met twaalf lopers in elke halve finale en da's veel natuurlijk. Ik ga mijn tactiek morgen met Pol(mijn gelegenheidsmentor en coach) bespreken. Afhankelijk van de samenstelling wordt het knallen of afwachten, tactisch of impulsief. Ik hoop echt dat we allebei de volgende ronde halen. Twee Belgskes in een finale, dat zou wat zijn.

In ons hotel logeert ook een Argentijnse delegatie. Eén van de atleten is over de negentig en heeft al twee medailles behaald. Respect! We mochten met hem poseren. Hij vertelde dat hij voor alle mogelijke proeven is ingeschreven. Gezien het feit dat ze in die leeftijdsgroep nog maar met weinig zijn zie ik hem met zo'n dozijn medailles naar Buenos Aires terugkeren. Zijn grote droom is om zeker nog tot zijn honderdste door te gaan. Ik gun het hem.

31-07-2009 om 17:27 geschreven door André  

Eindelijk was de dag van de eerste wedstrijd aangebroken. Ik werd wakker en meteen voelde ik dat mijn maag in de knoop lag. Zenuwen natuurlijk. Gisteren was een relaxdag geweest, ver van alle heisa maar vandaag werd het plots bittere ernst. Ik draaide me om, stak mijn kop nog wat onder mijn kussen en vroeg me af wat ik in godsnaam op dit WK was komen doen. Nog wel met een zere voet op de koop toe. Maar de zon scheen en dat kon alleen maar een goed voorteken zijn.

Aan het ontbijt kreeg ik niet zoveel binnen. Gelukkig is Pol een ouwe rot in het vak en heeft hij een kalmerend en relativerend effect op mij. Rond één uur vertrokken de vier musketiers naar Lahti. Plots kwamen we in de drukte terecht. Wat een organisatie. Ik had het me nooit zo groots ingebeeld. Het zijn net de Olympische Spelen, alleen wat kleiner natuurlijk. Overal zie je atleten in nationale outfits. Er staan tentjes met sportartikelen en de merchandising draait er op volle toeren. We zochten een plaatsje in de tribune. Catherine in de volle zon maar Pol en ik hoog op de tribune in de schaduw. Daar aten we nog enkele bananen en dronken we nog wat. De opwarming deden we op een terreintje naast het hoofdstadium, waar Club Brugge volgende week trouwens op bezoek komt. Mijn voet was ok, de pijn was niet verergerd. Na de opwarming had ik een gesprekje met een Amerikaanse zwarte atlete en ze vroeg me mijn geheim om onder de twee minuten te lopen. Ik antwoordde dat mijn geheim in Mechelen woont en Magda Ilands heet. Met ons spikeszakje in de hand trokken pol en ik naar de Calling Room. Ineens werd het echt menens. Maar liefst vier controles moesten we doorlopen vooraleer we naar een ondergrondse looppiste mochten doorlopen. Iedere leeftijdsgroep had er zijn zone en iedere heat zijn hoekje met zitbanken. Ik moest starten in heat 1 en Pol in heat 3. In totaal waren er vijf reeksen bij de M50. De eerste drie van elke reeks plaatsten zich meteen voor de halve finale en ook de negen snelste verliezende tijden gingen door. Op het bankje trok ik mijn singlet en mijn compressiekousen aan. Ik zag enkele tegenstrevers de wenkbrauwen fronsen. Ze hadden zo'n sokken duidelijk nog nooit gezien. Toen kwam een dame: 'M50, first heat'. Ik keek nog eens naar Pol en we wisselden een blik van verstandhouding uit. Pol is voor mij hier van goudwaarde. Hij kent iedere atleet en wist me op voorhand zelfs te zeggen wie mijn tegenstanders waren en hoe snel ze lopen. Aan de rand van de piste trok ik mijn  spikes aan en wachtte ik op mijn race. Het leek een eeuwigheid te duren, ik keek rond mij en kon nog niet geloven dat ik hier stond. Ik was eerlijk gezegd behoorlijk overweldigd. Opnieuw riep iemand: 'M50, first heat'. Ik stapte naar baan zes waar ik tussen een Duitser en een Spanjaard moest starten. Ik was er nog niet helemaal uit hoe ik zou lopen. Behoudend en de spurt afwachtend of aanvallend. 'On your marks' klonk door de luidsprekertjes die op de grond achter ons lagen. Toen klonk het startschot. Ik heb altijd al een snelle start gehad en of ik het nu wilde of niet, na de eerste bocht zat ik al ruim op kop en na tweehonderd meter had ik al een mooie kloof. Filip stond daar en riep: 'tien meter, niemand mee'. Ik passeerde in 60 seconden aan de 400m maar dacht toen dat ik wel wat te snel ging. Het was wel de bedoeling om wat op reserve te lopen en dus hield ik een beetje in. Het liet de concurrentie toe om wat terug te komen maar in de laatste bocht versnelde ik om uiteindelijk nog gemakkelijk te winnen in 2.09. Ik trok meteen mijn spikes uit want mijn linkervoet en -achillespees deden toch wat pijn. Pol startte in reeks drie. Ondertussen waren ze ook komen zeggen dat slechts de eerste twee rechtstreeks geplaatst zouden zijn. Pol was meteen naar de scheidsrechter getrokken om te zeggen dat het reglement drie en geen twee voorzag. De man antwoordde: 'I'm the boss!' Achteraf hebben ze toch beslist dat de eerste drie doormochten naar de halve finales. Toen Pol van start ging wisten we dat echter nog niet en dus moest zijn tactiek worden aangepast. Hij ging meteen goed mee, schuilend achter de grote rug van een mooie atleet uit Trinidad&Tobago.  Na 400m zat hij in het kopgroepje van vier dat na zeshonderd meter al tot een drietal werd herleid. In de spurt ging Pol naar de leiding en kon zijn prachtige race winnend besluiten in de snelste tijd van alle M50: 2.07. Vijf reeksen waarvan er twee door een Belg waren gewonnen: well done! Het zware werk moet natuurlijk nog komen maar onze eerste opdracht was volbracht. Corine Debaets, die samen met de andere aanwezige Belgen hevig had gesupporterd raadde ons aan om te gaan loslopen langs de oude spoorlijn. Daar loopt nu een wandel- en fietspad tot aan het meer. Daar aangekomen vonden we het haventje met de cafeetjes en restaurants op bootjes zo leuk dat we besloten om er na de douche te komen eten. Terwijl we onder de douche stonden ging de medailleceremonie door van het gewichtswerpen, de specialiteit van clubgenote Kathleen Dewolf die dan ook het goud mee naar huis mag nemen.

In het haventje hadden we nog een leuke avond. De kleine pizza's die we bestelden bleken reusachtig. Finnen zijn dan ook behoorlijk grote eters en drinkers: ook de pinten zijn hier van Vickingachtige dimensies. 

30-07-2009 om 22:56 geschreven door André  

29-07-2009 om 19:44 geschreven door André  

13.00 uur: Luchthaven Frankfurt.

Ik heb vannacht bijna geen oog dicht gedaan. Onnodig te zeggen dat ik wat vermoeid aan mijn Finlandtrip ben begonnen. Mijn vlucht naar Frankfurt was mooi op tijd. Nu zit ik in op mijn vlucht naar Helsinki te wachten. Ik heb net mijn voet ingesmeerd met ontstekingswerende zalf. Ik dacht een mailtje te sturen naar Moon en Noah maar de Wifi van de luchthaven is een systeem van T-Mobile en je moet een soort dagabonnement nemen. Dat vind ik wat van het goeie teveel. Wanneer je hier landt merk je meteen de enorme dimensies van deze luchthaven. Een enorme vloot 'jumbojets' (B-747) stond netjes op een rij te wachten. Overal zie je maatschappijen die ik in Zaventem nog nooit heb gezien. Ik ben opgegroeid naast de luchthaven en toen we klein waren trokken mijn broer en ik geregeld met onze fiets naar de landingsbanen om er naar de vliegtuigen te kijken. Air Canada heb ik in Brussel nooit zien landen, hoor! Dit is pas een internationale luchthaven.

Na een vlucht van een tweetal uur ben ik in een grijs Helsinki geland. Op het vliegtuig en op de bus naar Lahti had ik het gezelschap van twee Canadese spurtbommen, een blanke en een zwarte, beiden uit de streek van Edmonton. We hebben afgesproken om elkaar donderdag in het stadion op te zoeken. Bij aankomst in Lahti kreeg ik plots telefoon van Pol Parmentier (mijn collega 800m-loper van KKS), diens vrouw Catherine en Filip Van Haecke, de marathonloper uit Izegem. Ze waren op mij aan het wachten in het hoofdstadion. Pol heeft een auto gehuurd en had nog een plaatsje voor mij. Dankzij Pol, die aan zijn zesde of zevende internationaal tornooi bezig is geraakte ik snel wegwijs, kreeg ik mijn nummers, documentatie en was ik in een mum van tijd in orde met alle paperassen. Het is hier trouwens een uur later. Daar had ik niet bij stilgestaan. We trokken als vier hongerige wolven de stad in op zoek naar eten. Aanvankelijk vonden we niets (We gingen toch geen jachtgeweer kopen en een eland of zo gaan schieten!) maar uiteindelijk kwamen we terecht in een soort Italiaans restaurant waar ook andere Belgen zaten (naast Brazilianen, Zweden, Fransen, enz... allemaal herkenbaar aan hun Nationale outfits!) en die ons aanraadden om de dagschotel te nemen. Dat bleek zo copieus dat we met een dikke buik bijna naar buiten zijn gerold. Met de goudkleurige Nissan vertrokken we richting Nastola waar Pajulathi gelegen is. Ons hotel ligt namelijk in een prachtig sportcomplex aan een meer tussen de dennenbossen. De piste waar we om 12 uur 's nachts nog zijn op gaan loslopen heet de Jari Litmanenpiste, een splinternieuwe kunstofpiste naast ons hotel. Super gewoon maar je moet wel een beetje gek zijn om daar op het uur der spoken nog op te gaan lopen. Pol is trouwens helemaal gek want hij nam gisteren bij het vertrek met de wagen... het fietspad. Fietspaden zijn hier zo breed dat je ze gemakkelijk voor een autosnelweg kan aanzien.

28-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

Een laatste duurloop heb ik met Stefan Lauwens afgewerkt op voor mij bekend terrein, het park van Machelen. Zo kon ik nog afscheid nemen van Magda die daar training gaf bij de plaatselijke club. In mijn bagage neem ik toch een stevige dosis twijfel mee. Gisteren ging de training uitstekend maar vandaag is de pijn enigszins terug opgedoken. Waarschijnlijk is dat normaal en misschien had ik die training beter niet afgewerkt. (Mais avec des si on mettrait Paris en bouteille...) Ik hoop dat twee dagen van bijna volledige rust soelaas zullen brengen. Magda en ik hebben er alles aan gedaan om in Lahti te presteren. Ik hoop dat ik haar niet zal teleurstellen.

Voor meer info over het WK: http://english.wma2009.org/

27-07-2009 om 23:44 geschreven door André  

Goed nieuws uit voetenland. Mijn tendinitis aan de linkerwreef gaat de goede richting uit. Daarom hadden Magda en ik besloten om ons aan het vooropgestelde trainingschema te houden. Vandaag stond nog een laatste zware training in het Vrijbroekpark op het programma. na de opwarming trokken Ewoud, stefan en ik met Magda naar het rozenpark. Daar wachtten ons eerst de lenigheidoefeningen en de versnellingen, gevolgd door de 'plat de résistance': drie series van drie keer 200m met 50m joggen tussen de 200en. Tussen de reeksen in kregen we 3 minuten recuperatie. Met mijn gedachten reeds in Finland vloog ik er maar meteen in. Alleen in de bochten was ik ietwat voorzichtig want net daar ondervind ik het meest last van mijn voet. Mijn eerste 200 klokte ik af in 30 seconden. De toon was meteen gezet. Ik liep als een metronoom want ook de andere twee liep ik exact in 30 seconden. Bij de tweede reeks zat er al eentje van 29 en bij mijn laatste reeks één van 29 en zelfs eentje van 28. Snel genoeg en ik had niets geforceerd. De vorm is er. Als die verdomde voet het maar houdt. Nu rest me morgen nog een duurloop in Machelen, een bezoek aan de kapper en mijn reistas maken.

Ik kreeg nog enkele foto's doorgestuurd van de meeting van gisteren. Met dank aan Johan Smeyers. 

26-07-2009 om 22:04 geschreven door André  

25-07-2009 om 23:30 geschreven door André  

Vanavond was het vrijdagtraining op de Nekker. Er was bijzonder veel volk want vanaf deze week verhuurt de Nekker de voetbalvelden aan KV Mechelen, je weet wel, die voetbalploeg of zo... De jeugd komt er elke dag trainen en nadat wij reeds tien jaar trouw dezelfde kleedkamers en gewoontes hadden mochten we vorige week zonder boe of ba vernemen dat we voortaan moesten verhuizen naar kleinere kleedkamers. Niet dat dat zo erg is, hoor. Ik vind het alleen nogal grof dat koning voetbal steeds en in alles de voorrang krijgt. (Hoeveel abonnementen zijn daar aan te pas gekomen???) Het geeft sommige verantwoordelijken ook een soort meerderwaardigheidscomplex. Ik kon het dan ook niet laten om hen van antwoord te dienen en ik vrees dat ik nu reeds in hun ogen die vieze arrogante voorzitter van den atletiek ben. Toen ik zei dat we onze kleedkamers hadden moeten afgeven antwoordde de meest arrogante van de groep terwijl hij zijn rug toonde als blijk van groot respect: 'tja, wij hebben een deal voor het hele jaar!'  Wij ook mijnheer, al tien jaar lang. Een andere, die zijn clubwagen promt voor de kleedkamers had geparkeerd (voetballers lopen niet graag, da's bekend) zei tegen collega's toen ik passeerde dat hij een emmer stront over zich had gekregen. Ik had hem alleen mijn hand geweigerd. Ik vrees dat we elkaar nog veel zullen moeten tegenkomen. Ik kijk er naar uit!

Voor alle duidelijkheid: er waren ook heel sympathieke mensen bij!

24-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

Ik heb enkele dagen niet geblogd... De ontgoocheling na de Flanders Cup van dinsdag in Gent was groot. Reeds bij de opwarming voelde ik dat er iets niet in orde was met die linkervoet waar ik al een tijdje last van ondervind. Vorige week wilde ik er reeds mee naar de sportarts maar die was toen niet bereikbaar. Ik deed mijn opwarming met Marc Masschelein maar het voelde niet lekker. Ik had pijn. Een pijn die aan de wreef knaagde en trok tot in mijn achillespees. Bij het stretchen kwam ook de twijfel bovendrijven. Lopen, niet lopen... Bij de versnellingen en vooral die met mijn spikes aan werd het nog erger. Tot aan de start bleef ik me afvragen of het in deze omstandigheden wel slim was om te lopen. Ik zat echter in zo'n goede reeks en de conditie is super. Dus vertrok ik maar. Het liep goed maar het deed pijn. Na 400m kwam de koploper door in 26 en ik volgde wat verder in de groep in 27-28.  In de bocht knakte de veer echter en stapte ik uit de baan. Ik zakte neer in het gras en deed mijn spike uit. Nog nooit voelde ik me zo ontredderd. Zo'n supervorm en niet kunnen lopen. En dat een week voor het WK. Een heel jaar heb ik met Magda gewerkt om zo ver te geraken en nu was ik gekwetst. Het duurde even voor ik mijn emoties de baas was maar dan nam stilaan de rede de bovenhand. Geen man overboord, dacht ik. Het is nog tien dagen voor mijn eerste wedstrijd in Finland. Ik keek nog naar Ewoud's race en naar de uitstekende 1500 van Kjell, die ondanks een slechte start waarbij hij volledig werd weggedrumd toch onder de vier minuten dook.

Thuis werd het ijs en zalf maar toen ik ging slapen mankte ik.

Woensdagochtend belde ik naar dokter Huysmans, de sportarts uit Ramsdonk. Ik mocht meteen gaan. Hij nam enklele radio's om een stressfractuur volledig uit te sluiten. De diagnose was te verwachten: ontsteking door overbelasting. Ik heb zwaar getraind en vooral de laatste weken waren keihard. Hij schreef me een ontstekingsremmer voor en wat rust. Ik mag traag duurlopen maar hij stelde voor om mijn vrijdagtraining te beperken tot loslopen ipv snelheid. Zondag moet ik afwachten en zelf beslissen of ik een laatste zware training inlas of niet. Hij verzekerde me dat de conditie op een week niet weg is en dat deze verplichtte rust misschien zelfs positief zal werken.

Gisteren ging ik voor het laatst werken voor mijn verlof. Op de middag trok in naar Machelen om voor het eerst weer te lopen. Een half uurtje loslopen aan een tempo van bijna dertien per uur. Ik voelde bijna niets maar een ontstekingsremmer is blijkbaar ook een pijnstiller, dus... Achteraf voelde ik een lichte hinder maar ik was wel opgelucht. Ik reageer blijkbaar goed op het medicijn.

Nu wordt het ineens wel menens. Zolang ik werkte schoof ik dat WK voor me uit. Het was nog ver weg. Nu is het ineens bangelijk dichtbij en begin ik ook stress te voelen. Ik moet stilaan ook mijn tas maken. Ik neem mijn Asics-rugzak mee als handbagage want aangezien ik een tussenlanding maak in Frankfurt (Ik vlieg met Lufthansa!) wil ik geen risico nemen en hou ik mijn loopschoenen, singlet, spikes en laptop bij me. Stel je voor dat ik daar in Lahti zit zonder mijn spikes. Ramp-O-ramp...

24-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

- 20 juli 1969. Eddy Merckx wint de tour en ik ben tien jaar oud, net als Moon nu. Neil Armstrong zet als eerste een voet op de maan. Ongelooflijke beelden in zwart-wit die je als kind meeneemt voor de rest van je leven. De maan, ik heb er iets mee. Moon heet niet voor niets Moon. De fascinatie voor en het geloof van de invloed ervan zijn heel sterk bij mij aanwezig. Ik kan blijven kijken naar de schoonheid van een volle maan. Het feit alleen al dat de presentator de naam 'Pierrot La Lune' droeg maakte dat ik als adolescent vaak 's avonds naar de Franstalige radio luisterde. Vroeger woonde ik in een huis met zicht op een meer. Ik had mijn bed zo gedraaid dat ik liggend vanuit mijn bed het meer en dus vaak ook de maan kon zien. Zalig om al kijkend naar de maan in slaap te vallen.

Vandaag heb ik een twintig minuten losgelopen in het park van Machelen. Magda, die ook training geeft bij de Machelse club was op dat moment ook in het park. Ik liep er trouwens een deel van mijn miniduurloop met Ludo Jappens. Daarna trok ik met Magda naar de piste. Ik liep er een viertal versnellingen en één 200 zoals gewoonlijk daags voor een wedstrijd. Voor het eerst sinds Brasschaat had ik een goed gevoel. Ook mijn voet doet wat minder pijn en ik kijk dus vol vertrouwen uit naar de Flanders Cup van Racing Club Gent. En naar het weerzien met Frits De Baets, mijn 'copain' van de plaatselijke club.

20-07-2009 om 23:38 geschreven door André  

20-07-2009 om 11:48 geschreven door André  

Het was vandaag een rustige zondagochtendtraining. Door de wedstrijd van aanstaande dinsdag mocht nagenoeg iedereen het kalm aan doen. Enkele rondes van het park rustig loslopen en daarna een achttal versnellingen. Morgen twintig minuten loslopen, vier versnellingen en een driehonderd meter lekker bollen.

In de ronde van Frankrijk zagen we eindelijk wat vuurwerk. Contador reed eens voor wat hij waard is. De beste coureur van de wereld bergop noemde Dirk Demol hem 's avonds en dat is nog licht uitgedrukt, vind ik. Wat een ploeg trouwens. Ook Andreas Klöden, waarvan ik ooit dacht dat ook hij de ronde kon winnen en 'The Boss' kleurden de wedstrijd. Mijn hart bloedde toen ik die jonge welpen één voor één Armstrong zag aanvallen. Het was een klim voor explosieve types en net dat ontbreekt Lance nog. Niet verwonderlijk na zo'n lange afwezigheid. Dat hij staat waar hij staat vind ik bijna straffer dan zijn tourzeges. Ik kreeg het dan ook moeilijk toen ik ook Evans zag rechtstaan uit zijn zadel. Ik heb echt een probleem met die gast. Is het van niet kunnen, niet durven, niet mogen, niet willen? Ik vrees het eerste. Als hij zich rechtzet is het net of hij effe wil gaan plassen achter een boom. Hij neemt tien meter en valt dan stil. Ook gisteren viel hij als allerlaatste Lance aan. Het duurt nogal voor die gast iets door heeft. Iedereen was al vertrokken. Ik walgde bij zijn aanval, ook omdat ik meevoelde met Armstrong natuurlijk. Ik heb het ook niet voor die hele Lottoploeg. Het is toch armoe troef. Kopmannen die het systematisch laten afweten. Evans die misschien wel een goede waterdrager zou zijn in een grotere ploeg als zijn 'ego' het toeliet om voor een ander te rijden. Da's typisch voor die ploeg. Alsmaar volhouden dat het gaat gebeuren, dat het er in zit... Er moet ook iets fundamenteel fout zitten in de omkadering van die ploeg want ploegen met minder budget doen het stukken beter. Lotto, is dat trouwens geen overheidsbedrijf? Wanbeheer met belastingsgeld, ons geld. En dan die figuur van een Marc Coucke. Als hij begint te praten over de koers kruip ik onder tafel van plaatsvervangende schaamte. (Silence zou hem beter staan!)Vanavond is hij weer te gast in Tour 2009. Ik zal me wel met iets anders bezighouden. Het is immers toch een rustdag in de ronde.

19-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag ging de KBC-nacht door en vermits enkele van onze Jeugdatleten mochten starten in de afwachtingwedstrijden voor de jeugd dienden we reeds vroeg aanwezig te zijn. Op tijd vertrekken was de boodschap en dus pikten we iets voor twaalven Kjell op en reden we via Antwerpen naar Heusden-Zolder. Als jeugdbegeleider mocht ik mee naar de opwarmingszone. Er werd met zijn vieren opgewarmd want Jodie Doossche van Duffel was er eenzaam en alleen en vermits Eline en zij een goede band hebben, ook buiten de wedstrijden warmde zij met ons op. De organisatie van zo'n evenement is bijzonder strikt en dus verdwenen Sven en Moon al heel snel in de oproepkamer. Ik spurtte naar de piste en nam mijn fototoestel. Ondertussen waren al enkele wedstrijden voorbij en liepen de eerstejaarspupillen in een rij de piste op richting start. Ze waren met zijn zeventienen, de allerbesten van België op deze proef, de duizend meter. Sven en Moon moesten vrij dicht naar de binnenbaan starten en dat is niet echt gunstig. Bij het startsein kan je dan maar best maken dat je snel weg bent, anders word je onherroepelijk weggedrumd. Dat gebeurde met Sven die daar enkele kwakken kreeg. Er viel zelfs een jongen nadat die Moon had geduwd en over zijn voeten was gestruikeld. Leg maar eens uit aan die knapen dat ze niet per sé meteen naar de koord moeten duiken. Moon was goed weg en kon zich meteen nestelen in een kopgroepje van vijf, mooi op sleeptouw genoemen door Pieter Sisk, de brabander van DCLA. Ook de onvermijdelijke Jonas Geens zat erbij, Arne De Clerck van Racing Club Tienen en Cisse De Locht van Waasland. Die groep sloeg een kleine kloof. Arne moest vooraan echter de rol lossen en met zijn vieren gingen ze de laatste ronde in. Op 250m van het einde dacht ik dat Moon de andere drie ging moeten laten gaan. Dat was echter niet zo want Moon spurtte mee voor de tweede plaats(na de ongenaakbare Jonas!) en werd maar nipt geklopt door Pieter. Derde in zo'n wedstrijd is schitterend maar nog mooier was zijn tijd: 3.14.35. Een verbetering van zijn persoonlijk record met maar liefst 13 seconden. Bruno en ik hadden 3.20 vooropgesteld maar dit is natuurlijk buiten verwachting. Er stond dan nog ontzettend veel wind en het was fris. Later op de dag zijn een pak prestaties door de wind trouwens niet in aanmerking gekomen voor records of deelname aan het WK. Zo sprong Bolshakova een BR in het hinkstapspringen maar stond er ook voor haar net te veel wind. An Verboven liep in haar reeks, mooi gegangmaakt door enkele spurtbommen (letterlijk te nemen!) naar een mooie 12.09 maar bij een rugwind van meer dan vijf meter zal dat jammer genoeg ook niet in de boeken komen. Sven liep maar net onder zijn persoonlijk record en Eline slaagde er in om aan haar besttijd enkele seconden af te knabbelen. 

Er waren in het hoofdprogramma enkele mooie uitschieters waaronder Kevin Borlée en Cédric van Branteghem op de 400m en de 800m met Olympisch kampioene Pamela Jelimo, vorig jaar ook goed voor 1.54. Straffe madam! Toen we naar huis vertrokken hebben we haar gekruist en wilde ze vriendelijk poseren met Noah en Moon. Da's op zich een belevenis want je komt niet alle dagen een Olympische kampioene tegen, hé! Verder sprong Kevin Rans weer op niveau en kon Pieter De Smet zich op de 3000m steeple plaatsen voor het WK in Berlijn en het Nike-treintje was voor de zoveelste keer ronduit indrukwekkend op de 5000m. 

Er waren alleen frieten en hamburgers te verkrijgen op de meeting, in tegenstelling tot vorig jaar. Wreed ongezond en dat voor een sportief publiek. Bravo Golazo! Het was een lange dag en mijn voet deed verschrikkelijk veel pijn. Ik zie morgen in het park wel hoe het gaat. Mogelijk moet ik forfait geven voor de Flanders Cup van Gent en mijn voet enkele dagen rust gunnen. Die voetkwetsuur kon op geen slechter moment vallen.  

18-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vrijdag en dus Nekkertraining. Mijn vertrek naar het WK komt beangstigend dichterbij en dus is ook de training in zijn laatste fase van mijn lange aanloop gekomen. Dinsdag was het nog loodzwaar geweest en vandaag was het traditioneel voor Ewoud en ikzelf snelheidstraining. Tenminste wat ik snelheidstraining noem want als ik de spurtgroep van Johan Wonnink aan het werk zie snap ik pas wat het woord écht betekent. Maar bon, ik ben natuurlijk geen spurter en dus werden het voor ons tien 150en. Met een linkervoet die me zorgen baart vertrokken we voor onze reeks. De wind blies licht in het nadeel en dus was het meteen pompen of verzuipen. Op de eerste spurt na die net boven de 22 was liep ik ze allemaal tussen 20 en 21 seconden. Alleen de allerlaatste was een stuk onder de 20. Het was zwaar maar niets vergeleken bij vorige dinsdag. Dat was pas afzien.

Ik wil heel even stilstaan bij een verjaardag.  Vandaag, vijftig jaar geleden stierf "Lady Day" Billie Holiday. Ze was één van de belangrijkste zangeressen van haar tijd en had een eigen zangstijl ontwikkeld. Ondanks haar succes of misschien net daardoor viel ze ten prooi aan drank en drugs en ze stierf op 17 juli 1959 op vierenveertigjarige leeftijd.

Als ode aan haar: http://www.youtube.com/watch?v=_tNSp7MaADM

17-07-2009 om 23:23 geschreven door André  

Gisterenavond was er atletiek op TV. Canvas+ zond de meeting van Luik rechtstreeks uit. Voor het eerst sinds ik de digibox van Telenet heb drukte ik op de rode knop. Kjell was speciaal afgekomen om zijn trainingsmakker van vorige week aan het werk te zien. Frank Bollen mocht er namelijk starten in een sterk bezette en Afrikaans getinte 3000m. Wat een bizar spektakel toch. Een tiental door Nike gesponsorde en dus in het oranjerood lopende Kenianen op kop. Daarna de rest. Frank liep een beetje achter de feiten aan en eindigde achteraan. Hopelijk zit hij zaterdag beter in de wedstrijd tijdens de 5000m op de KBC-nacht. Ondertussen is bekend geraakt dat Pamela Jelimo, de Olympische kampioene op de 800m naar Heusden-Zolderk komt. Dat wordt genieten!

Vandaag was er ook nog ander nieuws. Op de site van het WK-Masters in Lahti stonden eindelijk de deelnemerslijsten. Op de 800m zijn bij de M50 een zestigtal deelnemers ingeschreven. Ze komen uit 26 verschillende landen en van alle continenten. Meteen zocht ik naar de tijden. Ik sta in de lijst genoteerd met de tweede chrono na de wereldkampioen van twee jaar geleden bij de M45 Anselm Lebourne uit de USA. Hij liep vorig jaar 1.58.80 en bij de M45 in 2005 nog 1.55. Slik... Hij is net als ik pas vijftig en een 'habitué' van de kampioenschappen. In Riccione won hij de titel in een race waarin Marc Masschelein vierde werd. Ik zal Marc wat informatie vragen over zijn manier van koersen. Je weet nooit dat ik er iets aan heb. Het is tenslotte de te kloppen man.

Vandaag deed ik mijn duurloop (40 minuten)in het Vrijbroekpark met Kjell. Hij gaf me weer wat 'moral' want na het aanschouwen van de startlijsten was de moed me wat in de schoenen gezakt. Die schoenen zijn trouwens spinternieuw want zowel Moon, Noah als ikzelf hebben nieuwe Asics. Alledrie witte met blauw. De jongens vinden voor het eerst dat het mooie zijn. Ja, zei Noah, want het zijn dezelfde als die van papa. De nieuwe DS-trainer is nog niet binnen en dus had ik de keuze tussen een viertal oudere modellen. Oranje, rood-wit, blauw-wit en groen-wit.Ik koos voor de wit-blauwe met de schuine lijn vooraan. Ik droeg dat model vorig jaar ook al en was er bijzonder tevreden over geweest. Ik probeerde ze vandaag voor het eerst uit en ondanks mijn zooltjes brandden mijn voeten een beetje. Voet en schoen, da's als man en vrouw, hé... 't Is altijd wennen in het begin, hahaha... 

16-07-2009 om 23:00 geschreven door André  

Je kan nergens meer aan kaarten geraken voor de KBC-nacht. Het wordt dus zaterdag aanschuiven aan de kassa. Ondertussen werd er vandaag druk getraind met het oog op wat nog komen zal. Eline, Sven en Moon oefenden op de piste, 300en en 400en met het oog op de KBC-nacht van zaterdag onder het waakzame oog van Bruno.

Twee dagen na een zware 400 liep ik al de hele dag met zware en stijve benen rond. Toch kreeg ik een superzware training voorgeschoteld. Drie reeksen van twee 400en met honderd meter joggen tussen. Nog effe doorbijten en dan mag je een tijdje rusten, zei Magda. Ik vertrok en voelde dat het niet helemaal draaide zoals ik wilde. Toch kwam ik (ondanks de wind) uit in 63. Ook de tweede was 63. Daarna mochten Ewoud en ik rusten.  Die drie minuten rust deden deugd en ik trok naar de vestiaire om er mijn kop onder de kraan te houden en een singlet aan te trekken ipv mijn t-shirt. Er was vandaag ondanks de bries héél weinig zuurstof en dus was het voor iedereen happen naar lucht. Mijn tweede reeks was net iets sneller dan mijn eerste: twee maal 62 seconden. De benen werden echter zwaarder en zwaarder en ik zei tegen Ewoud dat ik het niet ging volhouden. Na de eerste 400 van de laatste reeks zei Magda geen tijd door wat me deed vermoeden dat die slechter was dan de vier eerste vierhonderden. Ik was bijna aan het einde van mijn latijn maar ging toch vol voor die laatste 400. Als je weet dat het bijna gedaan is kan je nog net iets beter... De laatse was er weer eentje van 62. Ik moest wel even bekomen en liet me in het gras neerzakken. Na enkele minuten was ik in staat om te gaan drinken en gingen Sarah, Ewoud en ik nog samen loslopen. Sommige dagen zijn harder dan andere. Morgen wordt het weer gewoon loslopen. 'La vie est un long fleuve tranquille!'

14-07-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag was het in de Tour een rustdag. De renners konden hun wonden likken en even bekomen van hun eerste week onophoudelijk koersen. Ik had vandaag ook een snipperdag. Een half uurtje (6,4km) loslopen in het park van Machelen, stretchen en versnellingen, daar bleef het vandaag bij. Ik voelde me toch wat stijf na die 400m van gisteren. Bij zo'n wedstrijd ontploft zowat je hele lichaam en bij een vijftigjarige blijft dat wel even nazinderen. Aanvankelijk had ik ook weer pijn aan mijn linkervoet. Ik liep gisteren met mijn blauwe Asics-spikes die ik vorig jaar speciaal gekocht heb voor het kortere werk. Ik droeg ze al twee keer bij een aflossing. Ze voelen stroever aan door hun harde zool maar ik weet dat ze sneller zijn dan mijn ouwe trouwe gele spikes die me sinds mijn eerste wedstrijd begeleiden.

13-07-2009 om 23:29 geschreven door André  

Al de hele week zat ik met de wedstrijd van Brasschaat in mijn hoofd. Met de conditie die ik al het hele jaar kan vasthouden lag een Belgisch record op de 400m binnen mijn mogelijkheden. Magda was er vrij zeker van dat ik het dit WE reeds kon breken. Alle omstandigheden moeten een beetje meezitten natuurlijk. Vanmorgen was het eerste dat ik deed toen ik beneden kwam de temperatuur polsen. Ik vond het niet te koud maar de lucht was grijs en gevuld met regen. Toen we echter vertrokken klaarde het op en nadat we Kjell hadden opgepikt en de weg van Antwerpen waren ingeslagen werden de opklaringen groter en groter. Het bleef echter wisselvallig en in Brasschaat was het plots onheilspellend donkergrijs. Toen Noah, de eerste van de drie 'Running Laféres' aan de bak moest was het gelukkig nog droog. Na de gezamenlijke opwarming begon Moon met het inspringen aan de verspringbak. Ik hield me bezig met de startprocedure van onze Noah. Het manneke is nog heel onzeker en vroeg na elke poging opnieuw: 'hoe moet ik starten'. Gelukkig heb ik het er in gekregen en zijn start mocht er best wezen. Na een gespierde jongen van AC Kapellen (twee jaar ouder) had hij de beste start. Hij werd tweede in een mooie verbetering van zijn besttijd. 10.64 ipv 11.13. Daarna was het aan Moon. Hij sprong bij zijn eerste poging meteen een stuk verder dan zijn beste sprong vorig jaar: 3m96. Bij zijn tweede deed hij nog beter en overschreed hij voor het eerst de kaap van de vier meter: 4.03. Meteen goed voor een tweede plaats in de wedstrijd. Noah trok daarna naar de overkant van het veld voor zijn wedstrijd kogelstoten terwijl Moon meteen zijn 60m mocht spurten. Hij won die wedstrijd in een uitstekende 9.31, weliswaar ver van zijn 9.05 van het PK maar het is geweten dat je beter loopt met stevige tegenstand. Dat Noah nog geen kogelstoter is bewees hij door de omstaanders met zijn grappen en komieke pogingen aan het lachen te krijgen. Wie Noah een beetje kent weet dat dat niet moeilijk is. Hij gooide dan ook niet echt ver: 3m62. Bij zijn laatste worp begon het te regenen en net toen moest ik beginnen met mijn opwarming. Terwijl Kjell en de jongens schuilden in de hoofdtribune vertrok ik richting park van Brasschaat. Daar kon ik droog opwarmen onder het dichte bladerdek. Ik kwam er Kim Ruell tegen die vandaag in Brasschaat de 1000 won in een schitterende 2.25. Terug in de tribune zag ik dat Jasper ondertussen ook was aangekomen. Hij meldde me dat onze wedstrijd pas na vier uur zou worden gelopen. Verdorie toch, te vroeg opgewarmd! Het voordeel was echter dat het daartegen volledig droog was en dat de zon weer volop scheen. Zo kregen we toch de ideale omstandigheden voorgeschoteld. Jasper en ik werden in de tweede reeks ingedeeld. Jasper in baan twee en ik in baan vijf, niet ideaal. Ik heb weinig ervaring op die afstand en dus zie ik liefst zoveel mogelijk de wedstrijd voor mij uit. Nu moest ik vertrekken met slechts één loper voor mij. Als dat een strijkijzer is... ben ik gezien, dacht ik. Ik plaatste mijn blokken op de manier die ik vrijdag had ingestudeerd. Ik hief mijn bekken extra hoog (Met dank aan Johan!) en het startschot weerklonk. Ik startte ondanks alle tips barslecht en de loper voor mij nog slechter. Na vijftig meter was de loper in baan vier al over mij en na 100 meter kwamen ook een loper in het blauw en wit en Jasper naast en over mij. Wat een shitkoers, dacht ik. Het werd knokken en aanklampen maar ik verloor toch geen terrein meer. In de laatste rechte lijn maakte ik zelfs een klein beetje terrein goed maar op het einde leek ik wel helemaal stil te vallen. Jasper eindigde als derde en ik als vierde. Mijn eerste gedachte was: 'verdomme, naar hier komen voor niets!' Al snel bleek echter dat mijn tijd beter was dan mijn gevoel tijdens de wedstrijd. Kjell wist het niet echt maar Herman, Jasper's vader zei dat het misschien toch een record was want de winnaar was na 50 seconden over de meet gekomen. Ik jumpte het trapje op naar de man met de fotofinish, mocht mee kijken en zag mijn eindtijd: 53.06. Yes! Een halve seconde sneller dan het vorige record van Eddy Neyts uit 1998. Opdracht volbracht! Na regen komt zonneschijn, vandaag was dat letterlijk en figuurlijk!

12-07-2009 om 22:57 geschreven door André  

Hollywoodfims zijn niet altijd historisch juist. Sommige mensen maken er zelfs een sport van om er fouten in te vinden. In dit digitale tijdperk zal je natuurlijk geen vliegtuig meer zien passeren in de achtergrond terwijl de apachen een diligence aanvallen of een romein met een rolex zien rondlopen. Vanmiddag keek ik met de jongens naar een film die zich in het Napoleontische tijdperk situeert: 'Captain Horatio Hornblower' met Gregory Peck, een prachtige film die ik als kleine jongen voor het eerst heb gezien toen ik ongeveer even oud was als Moon nu. Een mooi kostuumspectakel met fantastische schepen en zeegevechten dat niet moet onderdoen voor de recente film 'Master and Commander' met Russell Crowe. We genoten alledrie van deze film die qua decors en kledij wel veel minder accuraat is dan de Britse reeks van enkele jaren geleden met Ioann Gruffudd maar wel boeit van begin tot einde. Er zit wel één geweldige blunder in de film. Op een gegeven ogenblik komt een vrouw aan boord van Hornblower's schip de Lydia. Ze wordt aan hem voorgesteld als Lady Barbara, hertogin van Wellesley. 'Oh', antwoordt Hornblower verrast, 'the Duke of Wellington's sister?' Daar wringt het schoentje zelfs twee keer. Of Wellington een zuster had weet ik niet want tenslotte is het verhaal van Hornblower fictief. Wellington heette echter wel Arthur Wellesley maar werd pas in 1814 Hertog van Wellington, als beloning voor zijn overwinningen tegen de Fransen in spanje. De film Hornblower begint met de woorden: 'in 1807...'  Erg is het niet. Het blijft een mooie film.

11-07-2009 om 22:01 geschreven door André  

Gisteren had ik maar een half uurtje moeten loslopen en mijn vier versnellingen doen. Vandaag was het weer op de piste te doen. Door mijn aanhoudende hoest en het slechte weer twijfelde Magda aan het nut van een wedstrijd overmorgen. We besloten om toch naar Brasschaat te gaan. Daarom was vandaag mijn training iets lichter dan normaal. Na mijn opwarming moest ik vijf rondjes stappen en lopen waarbij in telkens in de rechte lijn over 100m moets versnellen. Daarna trok ik mijn spikes aan om wat te oefenen op mijn start. Startblokken en ik, het blijft een moeilijke combinatie. Al lachend zei Magda ik al even goed kan strten als zij vroeger, namelijk rechtstaan en vertrekken. Gelukkig was Johan in de buurt met de nodige tips. De startblokken zodanig plaatsen dat je een imaginaire lijn trekt naar de bocht. Mijn bekken ook veel hoger heffen voor de start. Dankzij zijn deskundige tussenkomst weet ik dat ik me niet zal belachelijk maken, maar het zal een vreemd zicht blijven. Moon komt beter uit die blokken dan ik, hahaha... Sarah en Ewoud hadden vijfhonderden te verteren. Heavy! Moon en Noah, die de hele week aan atletiek hebben gedaan op de VAC-zomerstage waren behoorlijk moe maar leken er toch maar niet genoeg van te krijgen. Noah, die doorgaans al snel zegt dat hij moe is heb ik zelfs van de piste moeten halen. Hij bleef maar lopen. Te veel Cola gedronken op die stage, denk ik...

10-07-2009 om 00:00 geschreven door André