Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
26-10-2008
Zennester-Itegem 5-0
Moon's ploeg bij Zennester heeft dit seizoen nog geen enkele keer verloren. Ook gisteren niet. Tegen Itegem, een ploeg met nochtans stevig uit de kluiten gewassen spelertjes, werd weer gewonnen. De stand bij de rust was 0-0 en dat was enkel en alleen de verdienste van de Itegemse goallie die alles pakte. Na de rust brak echter ook bij hem de veer en het werd ioteindelijk nog 5-O. Zennester combineerde bij momenten heel fraai en ook Moon scoorde één keer. Volgende week spelen ze weer thuis en dan komt Hallaar op bezoek.
Het miezerde en het was koud eergisteren op de Nekker. Toch stonden we daar weer allen paraat voor de zoveelste avondtraining. Traditioneel wordt er op vrijdag snelheid getraind en nu hebben we dus ook weer 150en gedaan. Elke keer liepen we 50 meter in en dan spurtten we 100 meter vol door. Het moest vandaag, gezien de omstandigheden, niet à fond maar we legden er toch lekker de pees op. Jasper had bij de opwarming weer last van de maag en paste voor de snelheidstraining. Kjell, Ewoud en ik deden ons programma plichtsbewust en konden daarna na het loslopen snel weer huiswaarts. Vandaag werd er in Hazewinkel getraind, maar daar moet ik nooit naar toe want zaterdag is mijn wekelijkse rustdag. Ik hoorde van Kjell en Kim dat ze er stevig waren ingevlogen. Die gaan binnenkort potten breken. Wacht maar. In de late namiddag haden we allemaal afgesproken bij Running Mate in Kampenhout. Waarschijnlijk waren Eline en haar papa daar juist buiten als wij er binnenvielen. Ik las op haar blog dat ze nieuwe schoenen waren gaan kopen en dat de keuze op asics was gevallen. Ik ben een asics-fan en kan dat dus alleen maar toejuichen. (Ook Kim koos gisteren voor een paar asics-loopschoenen ter vervanging van haar New-Balance.)Vorige dinsdag had ik aan de Magda-groep voorgesteld om ons uit te rusten met een zwarte loopvest uit de nieuwste asics-lijn. Ik heb voor iedereen een logootje gemaakt met onze clubnaam en onze eigen naam en voornaam. Zo herkennen we elkaar binnenkort van ver... Gisteren werd er gepast en woensdag zijn ze allemaal klaar. Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Er werd hard getraind. Een fartleck voor iedereen behalve voor Kim die de laatste dagen al zwaar genoeg had getraind. Ik mocht maar één ronde van drie km 'vaartlopen' omdat Magda wil vermijden dat ik té snel in topconditie geraak. Het werd voor mij dus een 'promenade de santé'. Moe was ik niet echt mijn adrenaline was nog hoog toen een groep clubgenoten voorbij kwam gelopen. Iemand had ons tijdens de training reeds toegeroepen dat we deserteurs of zoiets waren omdat we gisterenavond niet naar de restaurantdag van RAM waren geweest. Ik was dus al een beetje opgewonden. Toen de groep deze keer passeerde werd ons weer een verwijt naar het hoofd geslingerd. Door mijn adrenalinetoestand kon ik het niet laten om te antwoorden maar dat was eigenlijk voor niets nodig. We waren er niet, punt uit! Een groot deel van onze groep had een privé-verplichting en daar heeft niemand zaken mee. Ik voelde me vanmorgen persoonlijk geviseerd maar heb aan de persoon in kwestie eigenlijk geen enkele verantwoording af te leggen. Binnen de club accepteer ik enkel terechtwijzingen van mijn coach en van de secretaris. Mensen waarmee ik een relatie heb die gebaseerd is op wederzijds respect. Als ik dat respect van iemand niet krijg (zoals vandaag) hoef ik het ook niet te beantwoorden. Ik train bijna elke dag, heb mijn resultaten voor mezelf maar ook voor mijn club behaald, ik geef sinds begin september met veel enthousiasme training en ga me binnenkort bezighouden met het clubblad. Beste vriend, het weze vanaf nu duidelijk. Ik heb op gebied van clubliefde van jou geen lessen te krijgen!
Waarom zeg ik blits? Heb ik een blitse auto? Neen. Een blitse bril of blitse kleren? Neen. Kjell en ik zijn gisteren naar het BLITS gegaan, het Brussels Laboratorium voor Inspanning en TopSport van de VUB op de campus oefenplein in Etterbeek. Om twee en om drie uur stonden Kjell en ik ingeschreven voor een lactaattest. Vermits we elkaar héél graag wilden zien sterven op die band gingen we er samen aan deelnemen. Ik was daar zoals steeds meer dan vroeg genoeg en was al een kijkje gaan nemen in het sportgebouw toen ik een gsm-oproep kreeg. Herman (Magda' echtgenoot en ex-trainer) en Kjell volgden de raad van de 'uitvinding van de eeuw' en zaten dus in Jette, hahahahahahahaha... Sorry dat ik zo moet lachen maar er schiet me plots een andere gps-anecdote te binnen. Enkele jaren geleden, toen de gps nog niet algemeen ingeburgerd was, organiseerden we met de redactie een brainstorming. Ik mocht de plek kiezen en had geopteerd voor de 'Baron van Zon' in Hombeek. Ik had iedereen een plannetje gegeven en iedereen was op tijd... behalve die ene persoon die een gps had en die die ook had gebruikt om in Hombeek te geraken. Drie kwartier later en na mijn telefonische richtlijnen (ze zat in Klein-Willebroek)was ook zij ter plaatse. Maar terug naar gisteren dus. Door de gps-problemen van Kjell stelde de dokter voor om mij eerst te testen. Deel 1 was een medisch onderzoek om te lijken of ik die test wel mag ondergaan zonder risico op doodvallen. Het onderzoek gaf goede resultaten. Mijn hartslag in rust schommelde rond de vijftig en mijn bloeddruk was ideaal, 12 over 7. Mijn BMI is 19 en mijn vetpercentage 12. (Ideaal voor mijn leeftijd is tussen 11 en 22) Ik werd eschikt bevonden en kon dus aan de test beginnen. We trokken naar een soort bunker waar het vrij koud was en waar een fiets en loopband aan allerlei apparatuur gekoppeld was. De test was vrij simpel. Je begint te stappen en om de drie minuten wordt een beetje bloed via de oorlel afgenomen waarna telkens wordt overgeschakeld naar een hogere snelheid tot je je limiet bereikt hebt. Hartslag wordt ook constant gemeten. Tot 16 km/u heb ik rustig zitten praten met die vorser die de test afnam maar daarna begon het moeilijk te worden. De ademhaling werd heviger en mijn hartslag ging omhoog. Ondertussen waren Herman en Kjell in de 'bunker' binnengekomen. Toen ik al enkele minuten aan 19,8/u aan het lopen was werd mijn rugpijn zo hevig dat ik besefte dat het einde nabij was (mijn hartslag draaide op dat moment rond de 190). Daags voordien had Peter, mijn wonderdokter, me nog een vijftig minuten onder handen genomen. Hij zei me toen dat het zelden zo erg was gesteld geweest mijn rug. Zelfs mijn borstkas deed pijn. Peter heeft niet graag dat ik na een behandeling zwaar train en dan zit ik daar mijn grenzen af te tasten op een loopband... Plots kon ik de rugpijn niet meer combineren met de rest en deed ik teken dat het genoeg was. Blijkbaar was de test goed maar zelf was ik wat ontgoocheld dat ik had moeten stoppen vanwege rugpijn en niet omdat mijn benen het lieten afweten. Bij de debriefing bleek effectief dat mijn resultaten héél goed waren. Zeker wanneer je rekening houdt met mijn leeftijd. Mijn aërobe drempel ligt op polslag 145 en mijn anaërobe drempel op 175. Ik ben geen specialist ter zaken en Magda en Herman zullen beter kunnen afleiden waar en hoe we nog kunnen verbeteren. Blijkbaar heeft deze test vooral betrekking op de uithouding, maar gezien het feit dat ik het dikwijls lastig krijg tussen de 500 en de 600m en je dan in een uithoudingsfase komt zal ook de uithoudingstraining nog enige winst kunnen meebrengen en alle beetjes helpen, nietwaar? De ploeg van het Blits heeft me aangeraden om eventueel met hartslagmeter te trainen, zeker bij mijn duurlopen. Ik zal het met Magda bespreken. Na mij was het aan Kjell om op de loopband te gaan en daarvan heb ik enkele foto's kunnen nemen. Voor Kjell werd het de 8 minutentest . Vorig jaar waren ze in het Blits zo onder de indruk dat ze nu beslisten om deze test te houden ipv die met de drie minuteninterval. Dat doen ze enkel bij echte toppers en de resultaten logen er niet om. Gewoon indrukwekkend. Ik was blij dat ik hem aan het werk kon zien en ervaren wat een superatleet mijn trainingsgezel wel is. Het was daarenboven uiterst goed voor mijn zelfvertrouwen om te ervaren dat ook Kjell grenzen heeft. Iedereen heeft een andere limiet maar afzien doen we allemaal! Even the best!
Ik trok vandaag totaal relaxed naar de training op de Nekker. Het zou hoogstwaarschijnlijk een lichte training zijn. Tenslotte is het nog maar de opbouwfase, liep ik eergisteren een wedstrijd en ga ik donderdag naar de VUB voor een laktaattest. FOUT, André, totaal foute redenering. Magda zei dat ik niet moest mekkeren en gewoon trainen. Het werden tien 300en. Wat Magda zegt is voor mij wet en dus accepteer ik dat zonder morren. Dat kan je van de nieuwe generatie niet zeggen. Ik viel bijna stijl achterover van verbazing toen ik de 'puberbende' hoorde onderhandelen over het aantal 300en dat ze gingen moeten lopen. Magda hoorde het ook in Keulen donderen. Die jongeren probeerden er met 2-3 van af te komen. Die hebben geluk dat ze mij niet als trainer hebben. Ik liet ze verdorie het dubbele van de geplande training lopen + nog wat pompen ook, hahaha... Onlangs hoorde ik één van die gasten trouwens vragen (het regende toen) vanonder het afdak of ze in plaats van te lopen ook mochten pompen. Ik heb Magda toen bijna moeten reanimeren. Al bij al viel onze training vandaag nog mee. Jasper en ik liepen om de beurt op kop. We mochten ons niet te pletter lopen en hielden zowieso wat in waardoor we onze eerste 300en in ongeveer 53 liepen. Er was wel wat volk op de piste en vanaf de derde 300 moesten we telkens wel een groepje inhalen. Daarvoor versnel je automatisch een beetje waardoor onze 300en sneller en sneller werden (de laatse in46). Magda riep zelfs: 'André, houdt u wat in, het is nog lang...' Gelijk heeft ze natuurlijk. Mijn trainer heeft trouwens altijd gelijk!
Lydia, tante en supersupporter van Kjell mailde me vanmorgen enkele leuke foto's. Je ziet me o.a. in gesprek met Juliaan Deleebeeck, de sympathieke reporter van GVA. Het korte interview met Kjell, Kim en ikzelf, drie Magda-winnaars stond vanmorgen in de editie Mechelen-Lier.
Winnen is winnen en al is de cross van Kapelle de Crosscup niet, het blijft genieten, maar vandaag was dat voor mij niet echt weggelegd. Ik ben opgestaan met geblokkeerde schouders en nek. Ik heb dan maar meteen een afspraak gemaakt bij Peter, mijn ostheopaat. Woensdagavond mag ik langsgaan. Ik had ook een sluimerende hoofdpijn en voelde me vermoeid. Toch ben ik vanmiddag gaan loslopen, een zestal kilometer in het park van Machelen onder een lekker herfstzonnetje. Na dat loslopen voelde ik me merkelijk beter maar de hoofdpijn ging niet over. Vanavond was het ook schoenencorvee. Een paar voetbalschoenen en drie paar spikes moesten van hun klonters aarde en gras worden bevrijd. Gisteren had ik echt geen zin meer en met dit mooie weer zijn ze nog niet overdreven vuil. Ondanks mijn belabberde toestand heb ik toch een klein beetje kunnen nagenieten, hoor. Vanmorgen bij het lezen van het artikel in GVA en daarna met Eline's tekst op haar blog. Voor een klein meisje vind ik dat ze al heel leuk en grappig kan schrijven en er stond ook een primeur in. Ik werd namelijk nog nooit met een scud-raket vergeleken, hahaha... Op de RAM-site stonden gisterenavond al foto's van de cross, met dank aan Joris en Johan, de snelle fotografen. (Ik heb mijn foto's nog gisterenavond allemaal moeten bewerken maar sinds vanmorgen staan ze ook op de site.) Op de eerste foto zie je Moon in gesprek met Brent. Ik denk niet dat ze het over taktiek hebben. Op de tweede hebben Bruno en ik het duidelijk wel over het lopen. Op foto drie ben ik geweldig hard aan het opwarmen. Foto vier toont mij in gesprek met Kjell en Chris Eysackers van Wibo, een 800m-concurrent bij de masters maar ook een kameraad. Chris is een jaar out geweest door blessures en ik ben blij dat hij terug is. Op de eerste foto van de wedstrijd zelf zie je me de junior voor mij een duw geven. Die dacht dat ik op kop ging lopen. Goe zot! Wat later begon de cinema opnieuw en heb ik hem dan maar gewoon toegeroepen dat het aan de jeugd was om het werk te doen. (Ik kwam gewoon om te winnen, hahaha... En ik moet er van profiteren nu ik die mannen nog kan kloppen.)
En dan mijn wedstrijd. Crossen is niet mijn ding, hoofdzakelijk wegens te lang, te koud en te vuil. Maar kijk, in het begin van het seizoen wordt daar in Kapelle een oefencroske gehouden waar die drie argumenten eigenlijk niet gelden. Deze cross is maar 3400m lang, de zon schijnt er altijd (Een deal van sponsor Eternit met de weerman!) en het is er altijd droog en snellopend. Een wedstrijd voor mij dus! Masters lopen doorgaans tijdens het crossseizoen hun wedstrijden in het gezelschap van de Juniors. Ik wist wat me te wachten stond want die jonge kerels houden van een snelle start. Zo geschiedde ook. Meteen vlogen enkele veulens naar voren maar ik kon me perfect in hun midden handhaven en draaide in derde postitie door de bocht. De tweede leek me al meteen te moeten lossen en via een tussenspurtje liep ik naar de eerste, een jongen van Pegasus Londerzeel, een onderafdeling van VAC. Ik had geen superbenen, daarvoor was de training van vrijdagavond te zwaar geweest maar ik kon het tempo van de jongen voor mij goed bijhouden. Toen we het heuveltje aanvatten en uit het oog van het grootste deel van het publiek verdwenen keek die jongen om en zette zich een beetje opzij. Hij keek me aan van: 'loop jij maar op kop.' Ik riep hem toe: ' je verwacht toch niet dat een vijftigjarige gaat kop trekken voor jongeren. Niks van.' En met een duw in de rug dwong ik hem opnieuw naar de kop. We bleven een kleine ronde samen en onze voorsprong werd iets groter. Toen we opnieuw in de wei zaten kregen we de wind op kop en moest ik een gaatje laten. Ik voelde hem versnellen en vond het wijselijker om mijn eigen tempo te lopen. Ik mocht hem alleen niet te ver laten gaan. 'Met minder dan vijftig meter achterstand maak ik nog een kans', dacht ik. Ondertussen kwam uit de achtergrond nog een junior uit Londerzeel gevaarlijk opzetten. Ik liet hem terugkomen en zette me 'in het wiel'.Wie niet sterk is moet slim zijn, hé. Na achter zijn rug te hebben kunnen recupereren ging ik resoluut naar de kop. We zaten tenslotte in de laatste ronde. Ik voelde dat mijn metgezel kraakte en kreeg vleugels. Ik spurtte in een wip naar de koploper. Die leek op dat moment meer dood dan levend. Erop en erover! Ik kwam als leider de piste opgedraaid. Wanneer ik de meet ruik kan ik plots nog een tandje bijsteken en een spurt van driehonderd meter kon er nog wel af. De buit was binnen en ik won niet alleen de wedstrijd bij de masters, maar liet ook alle juniors achter mij. Stefan werd na zijn tweede stek vorig week in Leest ook hier mooi tweede. Hij is bijna helemaal terug. Na de wedstrijd werd ik geinterviewd door Juliaan Deleebeeck van GVA. Benieuwd of er iets van in de krant komt deze week.
Er waren natuurlijk nog veel RAM-atleten op deze cross aanwezig. Mijn lievelingsloopster Eline werd tweede als eerstejaarsminiem. Een heel knappe prestatie. Haar grote zus Julie werd trouwens derde in haar reeks. Jo en Lennert werden respectievelijk tweede en derde bij de jongens miniemen. Ik liet me vertellen dat het de eerste keer was dat Jo voor Lennert kon eindigen. Proficiat, Jo. Van de groep van Magda waren bij de meisjes Kim en Sarah aan de start verschenen. Voor Kim was het een bijzonder aangename kennismaking met de cross want ze won haar wedstrijd met een straat voorsprong. Sarah liep de wedstrijd op haar tempo en behaalde nog een mooie ereplaats. Bij de seniors heren was het Kjell die er meteen een lap op gaf. Nog voor de lopers van achter de sporthal opnieuw de piste opdraaiden had hij de kloof geslagen. Hij was bijzonder gretig en hoe fel Magda hem ook aanmaande tot voorzichtigheid, het deed er niet toe. Kjell wilde en zou vliegen. De hele wedstrijd bouwde hij stelselmatig zijn voorsprong op. Aan de meet had hij een minuut op de tweede, Lucas Van Assche, 'et c'est pas un manchot', zoals ze in het frans zeggen. Ewoud die zoals steeds een intelligente wedstrijd liep eindigde mooi zesde. We zullen in de komende dagen op de RAM-site kunnen zien hoeveel medailles en ereplaatsen door de Rammers werden verzameld. Het waren er in ieder geval heel wat.
Wie niet zoveel lacht als hij loopt is onze Moon. Voor hem is lopen een bloedserieuze zaak. Hij had deze cross al drie keer op rij gewonnen. Eén keer bij de kabouters en twee keer bij de benjamins. Nu liep hij voor het eerst bij de Pupillen. Moon vertrok meteen op kop, dat zijn we ondertussen wel van hem gewoon. Al snel nam hij samen met een grotere jongen (Tweedejaarspupil) van Olympia Londerzeel wat afstand van het peloton, waar Sven het zware werk op kop moest opknappen. Na tweederde wedstrijd kwam de jongen van Londerzeel opzetten en plaatste hij een aanval. Moon moest enkele meters prijsgeven. Bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn had Moon nog steeds enkele meters achterstand maar hij is snel en geeft zich niet zomaar gewonnen. Hij spurtte nog eens de ziel uit het lijf maar kwam centimeters te kort. In de spurt voor de derde plaats werd Sven nog geklopt door alweer een jongen uit Londerzeel.
Vandaag werd de jaarlijkse oefencross van AWE gelopen. AWE is een onderafdeling van onze club RAM en de cross gaat elk jaar door op en rond de assepiste van de Eternit in Kapelle-op-den-Bos. Voor het eerst verscheen onze Noah (de scholencross niet meegerekend) aan de start van een wedstrijd. Hij deed ook voor het eerst spikes aan. De blauwe die Moon ook nog één jaartje heeft gedragen en die ooit van Ine Lauwers zijn geweest. Toen ik dat achteraf aan Noah vertelde kreeg hij een vreemde blik. Zo van: wat? Ik loop met meisjesschoenen? Onze Noah deed het voortreffelijk. Hij vertrok al lachend en als een rakket. Hij bleef de hele tijd lachen en kwam met een comfortabele voorsprong over de meet. Toen ik hem achteraf vroeg waarom hij de hele tijd zat te lachen antwoordde hij: 'Voor de foto natuurlijk!'
Terwijl ik vandaag mijn loopactiviteit beperkte tot wat loslopen in Eppegem, was Moon vandaag voor het eerst sinds zijn enkelblessure weer aan de aftrap van een voetbalwedstrijd. De verplaatsing naar Heffen had iets van een thuismatch want de jeugd van Heffen speelt op de velden rechtover Proctor&Gamble op de grens van Hombeek en Mechelen. Moon deed het voortreffelijk. Hij was heel actief en voelde zich zowel links als rechts op de flanken als een viske in 't water. Iemand zei over Moon: een échte ailier. (Dat betekent flankaanvaller.) De lijn afgaan en voorzetten is de job van een ailier en dat is wat Moon het beste kan. Op snelheid de diepte in en zijn maten laten scoren. Gelukkig voor hem scoorde hij zelf ook eens want wanneer je met 2-12 wint is het leuk als je je eigen doelpuntje kan meepikken. Hij heeft anders wel zijn kilometers gedaan deze week. Dinsdag voetbaltraining. Woensdag op de Nekker de grote tour. Donderdag voetbal en gisteren opnieuw de grote tour, weliswaar iets trager dan woensdag. Onze mannen zijn klaar om te crossen. Het seizoen mag beginnen. Morgen zijn we reeds aan zet in Kapelle maar dan is het nog enkele weken wachten vooraleer het grote werk begint. De eerste échte cross is die van Bonheiden, meteen een test. Ik ben benieuwd.
Zoals ik woensdag al had aangekondigd hield ik het donderdagavond op een korte duurloop. Een half uurtje rondjes draaien rond één van de velden van Zennester terwijl op een ander terrein Moon en zijn makkers aan het trainen waren. Vandaag dacht ik het ook rustig aan te doen met het oog op de wedstrijd van zondag in Kapelle. Magda ziet die oefencross echter puur als een doorgedreven training en dus was het vandaag toch menens op de Nekker. Na de 20 minuten opwarming, het stretchen en vier versnellingen konden we aan de slag. Tien keer 200 met 200m joggen tussen. Lijkt niets maar ik vond het toch bijzonder zwaar. Sinds mijn rustperiode is afgelopen heb ik weer overal pijn. Pezen en gewrichten herinneren me aan mijn bijna halve eeuw en dat is niet zo prettig. Maar kom, het is altijd al zo geweest. Geduld en arbeid is het geheim van de komende vorm. Die mag er trouwens nog niet té snel aankomen want de eerste indoorwedstrijd is pas eind december. Da's nog eventjes en Magda zei ons daarnet nog dat we daardoor pas half november met de specifieke trainingen gaan starten. Terwijl ik hier in mijn bureaustoel met zere rug aan mijn Mac zit denk ik: mijn passie voor Napoleon, da's verdomd minder pijnlijk. Misschien moet ik daar wel wat meer tijd in steken.
Wat waren ze vandaag allemaal dapper, zeg. Heel de bende vertrok samen voor de ronde rond het domein, tussen de twee grote meren door en langs de Dijledijk terug. In totaal bedraagt die tour 6 kilometer. Ik begeleidde de snelle mannen en die hebben er een stevige tempoloop van gemaakt. Halverwege vielen er drie af ik stuurde ze eventjes op hun passen terug en ze konden met het grote peloton onder begeleiding van Bruno, Sarah en Siebe hun weg vervolgen. Toen we na zo'n vijfentwintig minuten alweer aan de Nekker stonden besloten we in afwachting van de anderen om levende voetbal te spelen. Dat is een ludieke vorm van spurt- en intervaltrainin. Bij zo'n spel moet je niemand opjagen, ze vliegen er allemaal tegenaan. Na twintig minuten hing bij iedereen de tong op de grond. Toen zagen we in de verte de groep met alle kleintjes toekomen. We zijn ze tegemoet gegaan en hebben ze met een gemeend applaus onthaald. Veel van die nieuwe atleetjes waaronder ook onze Noah hadden nog nooit zo lang gelopen. Dikke proficiat mannekens. Ze zullen allemaal goed slapen. Ik was deze middag reeds mijn duurloop gaan doen. Drie rondes van het Vrijbroekpark, in totaal zo'n 9 km. Voeg daar die 6 van vanavond aan toe en ik heb er zo'n 15 gelopen. Da's misschien wat veel voor wat een rustige dag moest zijn, daags na een pistetraining maar ik kon die snelle kids toch niet alleen laten vertrekken. Morgen maar een half uurtje joggen, traag en soepel.Dat laatste hoop ik tenminste...
De winter komt er nu echt wel aan want voor het eerst was het donker toen we aan onze opwarming op de Nekker begonnen. Ik train eigenlijk niet zo graag bij kunstlicht maar in deze periode van het jaar heb je natuurlijk geen keuze. Ik besef wel dat we in Mechelen verwend worden want op de Nekker staat een indrukwekkende lichtinstallatie die veel voetbalclubs ons wel zouden benijden. Bij ons zie je 's avonds even goed dan bij daglicht. Ik herinner me de wintertrainingen in Kapelle waar een iets bescheidener lichtbron staat. Daar moesten we goed uit de doppen kijken om je voorganger niet te tackelen. Magda heeft besloten om het deze winter anders aan te pakken teneinde een bredere basis te leggen met het oog op volgend jaar. Dat houdt in dat we langer aan die basis gaan werken en dat de intervaltrainingen wat zwaarder zullen uitvallen. Het was vandaag trouwens een beetje 'chacun pour soi' want Jasper, Kjell en ik werkten een verschillende training af. Kjell moest duizenden lopen. Jasper vier series van 600m gevolgd door een 200 en ik moest vier 600en lopen met 200m joggen tussen. Ik mocht niet vliegen van Magda maar dat zat er ook duidelijk niet in. Ongelooflijk hoe snel ik die supervorm ben kwijtgespeeld. De souplesse is ver te zoeken en ik had verschrikkelijk veel last van mijn gewrichten en pezen. De eerste 600 liep ik met Jasper in 1.45. De tweede was één seconde trager, de derde 1.48 en de laatste opnieuw in 1.46. Ik had afgezien maar had ook niet anders verwacht. De vorige dagen waren ook al niet gemakkelijk geweest. Maar bon, het is altijd hetzelfde. Hard werken met een doel voor ogen en voor mij is het doel de zomer. Op 17 mei word ik vijftig en dan begint het. Doelen zijn een Belgisch record op de 800 en de 1000m maar ook het WK in Finland, tenminste als ik de nodige sponsoring vind om mijn expeditie te dragen. Bij de masters komt de bond niet tussenbeide. Zondag loop ik in Kapelle. Niet dat ik graag cross maar ik ik heb het Moon en Noah. We verschijnen daar dan alledrie aan de start en dat vinden ze heel fijn. Het wordt een goede basistraining en anders zou ik zondagmorgen alleen moeten fartlecken in het park. Liever een doorgedreven training met inzet dus. Ik zal mijn crossspikes maar van onder het stof halen. Wie ook meeloopt is Stefan Lauwens. Ik vertelde een tijdje geleden al dat hij geduldig aan zijn come-back werkte na een lange periode van blessureleed. Vorige zondag kwam hij voor het eerst weer aan de start van een wedstrijd. Op de oefencross van Leest werd hij tweede op de 3200m. Ik vraag me af of hij in zijn jeans heeft gelopen. Vorige week vertelde hij op de training in het park dat we in geval van deelname in Leest een jeansbroek moesten aantrekken omdat de plaatselijke Chiro-leiding die het hele gebeuren organiseert wel eens de 'echte' lopers durft te bekogelen met bier, pizza en andere voor handen zijnde projectielen. Ik hoorde vanavond in de vestiaire ook dat Jan Lefever, ooit een grote atletiekbelofte en Belgisch crosskampioen, de andere afstand heeft gewonnen. Hij kan het dus nog steeds. Hij speelt al jaren voetbal, eerst bij Lierse maar daarna door kwetsuren weggezakt en nu bij Duffel aangesloten. Ach Jantje, was je toch maar bij je spikes gebleven. Dan hadden we nu samen getraind. Het is nooit te laat natuurlijk...
Ik waande me vanmiddag in een sprookjesdecor. Ik was aan het lopen in het park van Machelen. Een duurloop van zo'n 45 minuten. Plots stak er een lichte bries de kop op en tegelijkertijd begon het gele blaadjes te sneeuwen. Kleine herfstbladeren die op een deel van het parcours van links naar rechts naar beneden dwarrelden. Ik liep er elke ronde door en dat gaf me een wonderlijk gevoel. De natuur kan toch zo mooi zijn. Plots dook daar de dame op met de Golden Retriever. Ik ruis haar al jaren elke middag 0in het park. In het begin knikten we naar elkaar. Een half jaar ongeveer hielden we dat vol tot ik op een dag goeiedag zei. Sindsdien was er al eens een langere begroeting. Zo van 'amai, gij kunt rap lopen', of van 'het is koud' of 'het is warm vandaag'. Meer was dat niet. Tot Crista (mijn collega) ook begon te lopen in Machelen. Bij haar ging de begroeting al wat verder maar blijkbaar zonder persoonlijk te worden. Een tijdje geleden sloot Crista zich aan bij ROBA en liep ze dus veelal 's avonds in Betekom in de buurt van de piste aldaar. De dag voor mijn wedstrijd in Machelen stond onze dame met de hond in een scherpe bocht en ik stopte om dag te zeggen. Ze vroeg me waarom ik zoveel liep. Ik gaf haar wat uitleg en zei ook dat ik de volgende dag op de piste naast het park kwam lopen. Plots zei ze: 'hier kwam altijd een lief madammeke lopen, maar nu zie ik ze nooit meer'. 'Ha, da's Crista, mijn collega', antwoordde ik. 'Doe ze de groeten en loop goed morgen', zei ze, 'ik zal aan u denken'. Ondertussen is Crista weer enkele keren in Machelen gaan joggen en heeft ze een uitgebreide babbel gehad: onze dame heet Yvonne en is 79. Gisteren dook Yvonne dus met haar hond uit de gele regen op. Een prachtig surrealistisch beeld dat me deed denken aan de strips van Rozebottel of nog aan het felgekleurde 'Alice in Wonderland'. Daags na ons eerste echt gesprek liep ik mijn Belgisch record. Alle beetjes helpen, zeggen ze. De 'fee van het park' had misschien een toverspreuk gebruikt en me snelle benen gegeven, hahaha. De sfeer van vandaag, de herfstbladeren, de wind, de kleuren en geuren van een park dat de herfst omarmt hadden mijn fantasie aangewakkerd. Drie kwartier later was de wind alweer gaan liggen en was de fee al lang verdwenen. Mijn rug en mijn beide benen deden verschrikkelijk veel pijn. Reality was back.
Het werd vandaag een prachtige nazomerdag. Uitzonderlijk weer voor de tijd van het jaar volgens de weervrouw van dienst. Vanochtend was het echter vrij koud en ik had mijn handschoenen én polar aangetrokken om naar het Vrijbroekpark te trekken. Ondanks de lage temperatuur, de vochtigheid en de mist was er behoorlijk wat volk in het park: de gewoonlijke lopers, de trainende atleten, pseudo-tennissers, wandelaars die de kou niet schuwden en zelfs een lopende debiel waarvan ik u de naam bespaar. We waren aan onze eerste echte wintertraining toe. Een ronde inlopen, stretchen en vier versnellingen en we waren klaar voor het zwaardere werk. Jasper was licht gekwetst en verkoos om verder te duurlopen. Ook Sarah hield het op een stevige duurloop. Ewoud, Kjell en ik mochten ons aan een fartleck wagen. Eén ronde voor Ewoud en ikzelf. Drie voor Kjell. Logisch want zijn wintercompetitie begint al heel binnenkort. Ewoud, Jasper en ik gaan voor de Indoor en zullen hoogstwaarschijnlijk pas in December onze eerste serieuze test hebben. Ondertussen zullen we wel niet stilzitten want Magda dringt aan op deelname aan de cross van Kapelle en die van Mechelen. Op onze eigen RAM-wedstrijd zullen Ewoud, Jasper en ik de korte cross lopen. Van cross gesproken, vandaag werd in Ruddervoorde de eerste manche van de superprestige gereden. Die mannen gaan ook wel diep, zeg. Een uur lang rondrijden aan een maximale hartslag, da' niet niks. Al jaren zwaait mijn favoriet de plak en ieder jaar kijk ik uit naar de opkomst van de jonge garde en vrees ik de eerste tekenen van verval bij Sven Nys. De jongeren komen, Lars Boom en Niels Albert op kop. Voorlopig zie ik echter nog geen verval bij Sven. Het seizoen is echter nog lang en we weten allemaal dat Lars Boom, om er maar één te noemen zal pieken naar het WK. Sven Nys probeert het hele seizoen op niveau te presteren en dat heeft hem al meermaals parten gespeeld op de grote afspraken. Koersen als meeloper of als voorbereiding, dat is echter niets voor hem en dus wil hij er vanaf de eerste wedstrijd staan. Het is dit jaar niet anders. Voor het seizoen vertelde hij in een interview in de krant dat hij minder ging koersen om beter gewapend te zijn tegen de jonge generatie. Kan zijn maar hij heeft er ondertussen al wel vijf gewonnen. Dat noem ik niet echt matigen... Vandaag vond ik hem niet oppermachtig maar gewoon goed. Genoeg om iedereen het nakijken te geven.
De mus is mijn lievelingsdier. Al sinds ik klein ben is dat zo. Vraag me niet waarom maar elke keer dat iemand me vroeg welk dier ik wilde zijn antwoordde ik: 'een mus'. De mus is ook een zangeres of liever was. Vandaag vijfenveertig jaar geleden geleden overleed Edith Piaf, de mus. De zangeres in het zwart. Een klein, fragiel vrouwtje met een prachtige stem die de melancholie en het drama in haar liedjes nog eens extra in de verf zette. Piaf heeft klassiekers op plaat gezet. de bekendste zijn 'La Vie en Rose', 'Je ne Regrette Rien' en 'Milord' maar mijn favoriete is 'Hymne à l'Amour'. Ze schreef de woorden zelf, een prachtige samenvatting van wie ze was. Iemand die veel liefde gaf maar ook veel miserie heeft meegemaakt. Ze werd door ziekte geveld op haar 48e. Veel te vroeg!
Het was deze week ontzettend druk op de redactie en ik was er niet in geslaagd om foto's te gaan nemen voor een artikel over museumshops. Dus trok ik deze namiddag met de kids naar Brussel. Eerste halte: het atomium. Ik heb een band met het atomium. Verwekt tijdens en geboren net na de expo, het kweekt een band. Later ben ik ook fifties spullen en vooral expo-souvenirs gaan verzamelen. Nu wordt er veel geld voor gevraagd maar in de jaren tachtig vond ik op rommelmarkten allerlei prulletjes voor een appel en een chick. De kinderen hadden de bollen nog maar alleen van ver gezien en vonden het nu een superexpeditie. De roltrappen leken Noah het leukst en Moon vond die 'expo over de expo' geweldig. Hij vond onze vroegere koningin wel mooier dan die van nu. Ik heb hem maar gezegd dat de vrouw naast Boudewijn niet zijn vrouw was maar een bekende actrice uit die tijd, Gina Lolobrigida. Wat een naam. Trouwens, onze huidige koningin mocht als jonge vrouw ook wel gezien worden. Na het atomium trokken we naar het Jubelpark en het Museum voor kunst en geschiedenis. Noah begon honger en dorst te krijgen en daarom bleven we daar niet hangen. Richting centrum en de grote markt dan maar. Een ijsje eten en dan te voet naar de modelbouwwinkel. Er is een nieuwe reeks Napoleonsoldaten uit en dat moesten we met onze eigen ogen zien. Er was enorm veel volk in Brussel. Rond de grote markt krioelde het van de toeristen. Naast de koninginnengallerij bleven de jongens plots gefascineerd staan. Een oude bluesmuzikant gaf daar het beste van zichzelf en dat was nog heel wat. Een dronken man kwam ons wat verder rakelings voorbij. Hij zag er woest uit en ambeteerde elke vrouw die hij passeerde. Moon vond dat terecht vies en Noah noemde het 'goor'. Echt goor vond ik de sigaar van de man die met ons in de lift stapte om naar de ondergrondse parking te gaan. Het stonk verschrikkelijk. Hij zag dat we dat niet apprecieerden maar vond er niets anders op dan te opperen dat je 'goed ziet dat het twee zusjes zijn'. De ogen van de twee 'zusjes' schoten plots met scherp, hahaha...
Gisteren was mijn menu nog beperkt tot een half uurtje duurlopen en enkele versnellingen. Vandaag mocht ik er opnieuw aan beginnen. De twee weken rust zullen mijn vorm niet volledig hebben weggenomen maar het verschil met de jonge atleten is wel dat ik bij het hervatten opnieuw veel meer last heb van pezen en gewrichten, van rug en spieren. De tol der jaren, nietwaar. Ik heb mijn eigen training deze afgewerkt want Bruno had me gevraagd of ik vanavond voor hem kon inspringen en een deel van de jonge atleetjes voor mijn rekening nemen. Deze middag trok ik dus onder een stralende hemel en bij een bijzonder aangename temperatuur naar de piste van Machelen om er mijn snelheidstraining te houden. Ik kon er trainen in korte mouwen. Wie weet is dit de laatste keer en moet ik tot de volgende lente wachten op de volgende. Twintig minuten opwarming, vier versnellingen en tien keer 100m. Op het einde deed het pijn. Logisch! Vanavond was de temperatuur nog steeds aangenaam. Een veertigtal kinderen waren naar de Nekker afgezakt en Karolien en ik besloten om gezien de grootte van de groep snelheidstraining te 'doceren'. Het werd een aangename ervaring. Mijn groep deed aflossingsspelletjes op het gras waarbij hindernissen dienden te worden genomen (horden en stoelen). Het enthousiasme was groot en toen ik dacht dat ze moe begonnen te worden vroegen ze echter unaniem om nog op de piste te mogen spurten tegen elkaar. U vraagt, wij draaien was gisteren mijn motto. Wanneer iedereen superflink is krijgen ze van een trainer veel gedaan.(Hopelijk onthouden ze dat ook!) En gisteren was mijn groep ongelooflijk aangenaam. Ik heb geen enkele opmerking moeten maken, er is veel gelachen en met inzet getraind. Moon heeft in de figuur van Ruben een nieuwe boezemvriend ontdekt, denk ik. Ze zoeken elkaar elke training op en zijn dan voor een heel uur onafscheidelijk. Leuk om te zien. En Noah was zo blij dat hijeens in mijn groep zat dat hij dubbel zijn best deed. Bruno, ik moet zelf ook nog kunnen trainen, maar op zo'n manier wil ik je nog wel eens vervangen.
Vandaag de dag is tv-kijken een alledaagse bezigheid. Toen ik de leeftijd had van Moon en Noah hadden we weliswaar een tv maar tv-kijken had toen nog iets magisch. Iedere dag keken we thuis op onze zwart-wittelevisie naar een feuilleton dat een klein half uurtje duurde en dat gevolgd werd door een kort poppenfilmpje. Dat was op de RTB, de Franstalige omroep. Mama is franstalig en ofschoon we in het nederlands naar school gingen werd er toen thuis nog heel wat frans gepraat. We keken dus naar 'Bonhommet et tilapin' of 'Bébé Antoine', figuren die voor eeuwig in mijn geheugen zijn gegrift. Andere onvergetelijke momenten waren de uren die we met ons vijven voor de radiomeubel hebben gesleten, luisterend naar verzoekprogramma's met franse smartlappen, covers van Amerikaanse liedjes maar ook veel franse 'chanson'. Mijn zwak voor het franse 'chanson' moet ik ik daar en toen hebben opgedaan. Aznavour, Béquaud, Piaf, Trenet, Gainsbourg, Vian, het zijn er te veel om op te noemen. Eentje wil ik toch eren, Jacques Brel! Net vandaag, dertig jaar geleden zweeg hij voor eeuwig. De ziekte had overwonnen. Hij leefde toen al een tijdje afgezonderd, ver van zijn publiek, toch kwam zijn dood als een schokgolf door ons land dat ook het zijne was. Onlangs stond er op één van de krantenwebsites een enquête met de vraag welke jouw Brelfavoriet was. Je kon kiezen uit een vijftigtal liedjes. Het was een moeilijke keuze en ik werkte dus per afvalling tot ik met een vijftal nummers overbleef. Daartussen kon ik geen keuze meer maken en dus opteerde ik voor het nummer dat ik waarschijnlijk het langst ken en met mijn eerste band begin jaren tachtig zelfs nog heb gecoverd: 'ne me quittes pas', geschreven in 1959, mijn geboortejaar. Een prachtige tekst gedragen door een eenvoudig mooie melodie. Geniet nog even mee van de poézie. Hommage à Jacques Brel.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
