Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
14-03-2010
Even wennenâ¦
Ik heb de
wedstrijd nog wel 100 keer in mijn hoofd gelopen en nog valt het me moeilijk om
te vatten wat ik heb gedaan. Pas nadat Ludo Jappens me een mail met een link
stuurde begon het door te dringen. Op de Amerikaanse site www.masterstracks.com
staat een artikeltje met foto over mijn recordrace. Mooi
We did it! Wereldrecord indoor 800m M50 in 1.59.74.
Ik had heel
diep geslapen, én rustig. Het was net of er een engel over mij had gewaakt.
Spijtig genoeg werd ik reeds om 7 uur wakker gemaakt door Noah die naar beneden
wilde. Ik had mijn wekker op acht uur gezet maar die heeft nooit gebeld.
Wedstrijddag en dus ook pannekoekendag. Ik eet doorgaans goed, gezond en veel maar
op een dag als vandaag beperkt mijn voeding zich tot enkele pannekoeken en één
banaan drie uur, twee uur en anderhalf uur voor de start. Ik kleedde me daarna
rustig aan en om half elf vertrokken we. Na een omweg langs bakker Perremans
reden we naar Magda. De weg naar Gent was dé gelegenheid voor coach en atleet om, terwijl achterin de kids op de Nintendo speelden, na te praten over de
wintercampagne en om de wedstrijd van vandaag te bespreken. Op training had ik
mijn wedstrijd al meermaals in gedachten gelopen maar pas vandaag besliste ik
definitief hoe ik ging lopen. Magda en ik (én enkele insiders) wisten van ons
plan om het wereldrecord vandaag aan te vallen. Een nogal stoutmoedig plan als
je op voorhand weet dat je dat record, door het gebrek aan echte concurrentie,
zelf zal moeten gaan halen. Maar als de vorm super is moet je het gewoon proberen. Aanvankelijk waren er twee plannen. Een eerste was
om meteen héél snel te openen (29) en daarna de drie overige rondes in 30 te
lopen. De tweede mogelijkheid was om de eerste drie ronden in 30 te lopen en
dan trachten de vierde nog te versnellen. Gesprekken met een aantal
specialisten én met Magda overtuigden me om te gaan voor het eerste scenario.
Rond twaalf uur betraden we de topsporthal. Er heerste al een gezellige drukte.
Meteen hoorde ik dat Dirk Bonte goud en Johan Wonninck zilver hadden behaald op
de 60m. Ik had eigenlijk niet anders van die mannen verwacht. Ook Serge Beckers
deed wat van hem verwacht werd, winnen op de 60m horden. Dat bracht het aantal
titels voor RAM reeds op twee. Daar zou het niet bij blijven.
De opwarming
Een uur
voor de start begon ik aan mijn opwarming. Samen met Andy Ingelbrecht liep ik
rondjes op de opwarmpiste. Daar ontmoette ik ondertussen ook de andere
800m-lopers. Ik voelde meteen dat de woorden van Peter De Ryck vorige donderdag
werden bewaarheid: mijn lichaam voelde soepel aan en de rug was van alle
ongemakken verlost. Ook bij de versnellingen ervaarde ik het superbenen-gevoel.
Uit bijgeloof durfde ik dat niet te verkondigen en zelfs toen Kjell, die
ondertussen met Els, Viviane en Patrick was aangekomen me vroeg hoe de benen
waren aarzelde ik Enkel toen ik wat later met spikes nog enkele versnellingen
deed zei ik tegen Magda: ik denk dat ik ga vliegen Ineens viel alle stress
van me af en maakte die plaats voor een soort geruststellend gevoel. Ik had
niets te verliezen en Magda sprak de juiste woorden: ga voor de titel en een
nieuw Belgisch record. Haal je meer dan is dat mooi meegenomen. Ik wist echter
wel beter. Magda wilde het WR even hard als ikzelf.
Plots ging
alles snel. We werden opgeroepen en van de oproepkamer naar de start geleid.
Daar zag ik Lieven Gryp nog net de overwinning pakken bij de M45. Ik keek nog even
naar de bocht aan de 100m en zag mijn supporters klaarstaan. Voor het eerst
waren ook Martine, Rudy, Jules en mijn petekind Matilde naar een wedstrijd
afgezakt. Onlangs, toen ik bij hen op de brunch was had ik hen verteld dat dit
misschien wel dé gelegenheid bij uitstek was om me eens te zien lopen. Ik was
toen al iets van plan.
Net voor de
start vroegen enkele concurrenten of ik van plan was om er meteen in te
vliegen. Ja, was mijn kort en duidelijk antwoord! Anders dan gewoonlijk werd er op één rij gestart; Het deerde me niet. Het startschot weerklonk en ik
vertrok als een fusée. Ik heb nooit omgekeken maar wel bewust de tussentijden
in het oog gehouden. Ik kwam na een eerste ronde door in 28. Ik keek naar
Magda en hoorde ze door het tumult roepen: oppassen André, das te snel!
Gelijk had ze en ik weerstond aan de verleiding om op dezelfde snelheid door
te gaan. Resultaat, 58-59 aan de 400m. Perfect! Ondertussen had de speaker van dienst in
de mot dat ik ging voor het wereldrecord en hij ging zich in de debatten
moeien. Eerst in het Engels (voor de talrijk opgekomen engelse atleten), dan in
het Frans en uiteindelijk in het Nederlands riep hij dat ik op
wereldrecordschema liep. De mensen zakten plots van de tribunes af naar de rand
van de piste. Het lawaai en het geroep werd steeds intenser. Van overal hoorde
ik mijn naam scanderen. Na 600m en met nog 200m te gaan weerklonk de bel van de
laatste ronde. Magda brulde zo hard ze kon: komaan André, het zit er in! Mijn
hersenen draaiden op volle toeren. Nog 200m, nog zover, dacht ik. Dat haal
ik nooit Maar de oproepen van de speaker hadden hun effect niet gemist. De
hele zaal was aan het roepen gegaan en ritmisch aan het klappen. Ik kreeg een
geweldige ardenalinestoot, sterker dan ooit tevoren. Ik kreeg vleugels en in de
plaats van te verzwakken verdapperde ik en bij het ingaan van de laatste 100m
hoorde ik mijn supporters en clubgenoten zo hard brullen Man, man, dat was
geweldig. Ik kreeg mijn foulée nog steeds volledig rond en vloog De laatste
100m werd er geroepen, getierd, gegild. Het kwam van overal tegelijk. Ik
verkrampte een beetje maar verzwakte helemaal niet. Ik wierp me over de meet
onder een oorverdovend lawaai. Het toenemend applaus en gejoel bevestigde wat ik in een
ooghoek had gezien: 1.59.74, een wereldrecord! Ik kon het niet geloven. Had ik
dat gelopen! Ik liep naar en viel in de armen van een huilende Magda. We did
it! Na een barre winder waarin we hard werkten onder moeilijke omstandigheden
waren vandaag alle stukje netjes op hun plaats gevallen. Op mijn vraag van
gisteren antwoord ik nu volmondig: voor dit wereldrecord! Ik had ervan gedroomd
en gehoopt dat het zou lukken. Vandaag is een droom werkelijkheid geworden. Ik
was al wereldkampioen en dat was fantastisch. Dit wereldrecord is dé
bevestiging. Het is geweldig. Van Magda ging het naar Frits Debaets. Hij is er
zo dikwijls bijgeweest op mijn sleutelmomenten: mijn allereerste
pistewedstrijd, mijn eerste titel, mijn eerste Belgisch record en nu weer
Daarna kwamen, Kjell, Els, de kinderen, Patrick, Viviane, Martine en Rudy, mijn clubgenoten... Felicitaties regenden van overal Ik
voelde me diep gelukkig en emotioneel worden. Ik kwam ook Georges Vanbesien
tegen die meteen naar boven ging spurten, op zoek naar het document voor de
homologatie. De eerste boodschap op mijn gsm was van Wout Vandegaer die op
internet reeds had gezien dat ik onder de twee minuten was gedoken. Dat hij
niet alleen op internet zat bewees mijn gsm door het eerste uur niet te stoppen met
zoemen. Jasper, Ewoud, Pol Parmentier (die ik héél hard heb gemist vandaag!),
Kris Flossie (vanuit de volgwagen van Lotto in Parijs-Nice) en zoveel anderen
stuurden me boodschappen, heerlijk!
Forfait voor de aflossing
De eerste
minuten had ik wat last van duizeligheid, het gevolg van zuurstofnood tijdens
de eindspurt veronderstel ik. Tijdens het uitlopen achteraf kreeg ik met een
kramp in mijn rechterkuit te kampen. Daardoor gaf ik maar wijselijk forfait voor
de 4x200m waar ik met een nationale selectie nog aan de bak moest.
De rest van
de namiddag was het puur genieten. Een babbeltje hier, een babbeltje daar, veel
water en sportdrank naar binnen spelen en de mensen bedanken voor hun
aanmoedigingen. De speaker ben ik ook persoonlijk gaan bedanken want die man
heeft het publiek zodanig bespeeld dat ik er vleugels door kreeg. (Ze zeggen
wel eens een gevleugelde loper, nietwaar, hahaha)
Ik kan alle
mensen die geroepen en gesupporterd hebben voor mij niet genoeg bedanken. Het
was super!
Zes titels voor RAM
Enkele uren
na mijn wereldrecord sprongen Ingrid en Serge zich naar een vierde en vijfde
Belgische titel voor RAM. Mijn drie companen van de RAM-aflossingsploeg zorgden
voor nog een uitschieter voor RAM in dit jubileumjaar. Dirk, Johan en Marc
werden één, twee en drie op de 200m. Een volledig RAM-podium dus en een zesde
titel voor onze club. En dat met slechts zeven deelnemers. Wie doet beter?
De laatste
avond voor een kampioenschap. Ik mag mezelf nog proberen te overtuigen van het
tegengestelde, de zenuwen zijn toegekomen en hebben hun tenten opgeslagen in de
oase van mijn ingewanden.Onzekerheid sluipt door mijn hoofd. Ben ik niet over de top? Is mijn
topvorm niet met de noorderzon verdwenen? Hou ik het moordend tempo dat ik
mezelf morgen ga opleggen wel 800m vol? Ga ik straks kunnen slapen?
Op training
liep ik vanavond op de Nekker héél traag warm. Na twintig minuten trachtte ik
de stijfheid ut mijn lichaam te stretchen maar dat wilde niet zo goed lukken.
De versnellingen waren er geen om naar huis te schrijven en ik werd zoals zo
dikwijls sinds ik voorzitter ben uit mijn concentratie gehaald door allerlei
vragen en vragen en vragen Eigenlijk is een voorzitterschap van zon club als
RAM niet te combineren met het beoefenen van topsport (sorry voor de term!).
Ik hoop dat ik niet zal moeten kiezen want ik doe beide graag. Mijn
voorkeur gaat echter toch nog steeds naar het beoefenen zelf. Magda moest me zelfs
komen aanmanen om nog mijn 200 te gaan lopen. Nooit gezien! Die 200 moest ik van haar
bollen, soepel lopen. De bedoeling is om je lichaam het wedstrijdtempo te
laten vastleggen op de harde schijf in je hersenen.
Ik heb me
deze winter dikwijls de vraag gesteld waarom ik zo hard trainde in zulke barre omstandigheden. Ik, een zonnekind. Ik heb pijn gehad en vooral veel kou geleden. Ik heb met spikes
getraind in de sneeuw, duurlopen gedaan in weer en wind en steeds weer opnieuw
en opnieuw kou geleden. Hopelijk vind ik morgen een antwoord
Lopen op de grens van je
weerstand is niet leuk. Al een tiental dagen voel ik dat ik echt wel mijn
limieten heb bereikt. Noem het topvorm of iets anders, ik weet niet exact wat
het is maar ik vecht tegen mijn eigen lichaam dat wil ziek worden. Keelpijn is
het meest accute maar ook spieren, rug en pezen wijzen mij op mijn grenzen.
Daarom trok ik vanavond naar Peter, mijn ostheopaat. Twee dagen voor mijn
wedstrijd is ideaal volgens hem. Morgen kan mijn lichaam dan herstellen van de
therapie en overmorgen zou ik soepel moeten kunnen lopen. Ik merk rondom mij
ook meer en meer zieke mensen. De lange en harde winter presenteert ons nu de
rekening en we moeten allemaal cash betalen. Zowel gisteren als vandaag liep ik
in Machelen een duurloopje, gevolgd door vier versnellingen. Lekker liep het
gisteren niet want ik voelde me vermoeid en de spieren stram. Valt het BK een
week te laat? Ik hoop van niet Vandaag ging het stukken beter. Ik liep een
half uurtje en had het zelfde gevoel als bij mijn normale duurlopen. Alleen
merkte ik halfweg dat ik sneller liep dan gewoonlijk zonder die indruk te
hebben. Uiteindelijk had ik mijn duurloop aan een gemiddelde van 13,4 per uur
gelopen ipv de normale 12 per uur maar met hetzelfde gevoel. Morgen trek ik naar
de Nekker voor een laatste oefenstond. Loslopen, versnellingen en een 200m goed
bollen. Meer zal er niet op het programma staan en ik hoor Magda al roepen:
soepel lopen André.
Door een
overdrukke agenda kon ik vanavond uitzonderlijk niet naar de Nekker. Ik besloot
dus mijn dinsdagtraining op de piste van Machelen te houden op de middag. Onder
een felle maar koele zon en met een ambetante wind als tegenspeler liep ik acht
200en met 200m joggen tussen. Ik wilde ze zowel soepel als snel afwerken maar
met die tegenwind was dat behoorlijk moeilijk. Ik slaagde er in om ze allemaal
in 30 te lopen, ééntje in 29 en de laatste in 28. Ik hield er loodzware benen aan
over en miste mijn coach om me achteraf te zeggen dat alles snor zit, dat ik
goed had getraind en klaar ben voor mijn wedstrijd. In de plaats daarvan ging ik in de
clinch met de wind, vloekte ik enkele keren en had de indruk dat het niet goed
was. Dat een negatief gevoel primeerde (ik ben doorgaans een positivo) is
volgens Magda waarschijnlijk aan een kleine dosis opkomende stress te wijten. Een
uurtje later, na een verkwikkende douche (er was geen warm water) comme à la
légion, een groot bord pasta, twee taos, een appelsien en een koffie was ik
weer de oude. Ik panikeer al lang niet meer en zenuwen voor een wedstrijd zijn
me sedert die mooie zomerdag in Finland al helemaal vreemd. Ik leef relaxed
maar tegelijk uiterst gefocused naar zaterdag toe. Niets of niemand (alhoewel?)
kan me van mijn doel afleiden. Zaterdagavond weet ik jullie wel te zeggen of ik
het maximum uit deze wintercampagne heb gehaald. Ik heb een plannetje maar dat
hou ik voor mezelf. Bijgeloof nietwaar
Ik heb het
de laatste tijd zo druk dat ik nog met moeite elke dag op mijn blog kan
schrijven. Ook voor het lopen moet ik af en toe improviseren maar daar hou ik
wel van. Zo belde ik vanavond naar Kjell en vermits hij ook nog moest duurlopen
besloten we maar om samen in het Vrijbroekpark te lopen. Zo gezegd, zo gedaan
en op die manier konden we wat bijpraten. Over onze winter, over onze
verwachtingen voor onze respectievelijke Nationale kampioenschappen van volgend
WE, over onze toekomstperspectieven, mijn droom van Europees goud en onze
gemeenschappelijke wens om steeds maar sneller te lopen. Zelfs ik heb op mijn
gevorderde leeftijd nog steeds de ambitie om sneller te lopen. Of dat gaat
lukken is maar de vraag natuurlijk maar ik voel me nog steeds kiplekker. Een beetje moe
misschien door de laatste zware trainingen maar uit ervaring weet ik dat een
minder gevoel net voor een piekmoment meestal een goede prestatie aankondigt.
Ook Kjell voelt zich goed. Zijn prestatie in Betekom tegen een aantal
gevestigde waarde beloven alvast veel goeds. Zaterdag is het voor mij menens in
Gent en zondag moet Kjell aan de bak in Oostende. Ik denk dat we er allebei
klaar voor zijn.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
