Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
22-03-2009
Feest!
De lente gaat verder. Gisteren genoot ik met volle teugen van mijn rustdag. Ik kon zelfs de finale van Milaan-San-Remo meepikken. Wat een jump van Marc Cavendish. Dat is nog eens een échte sprinter, zo één à la Rik Van Linden, Freddy Maertens, Marino Basso en noem maar op. Boonen was nergens in de spurt, maar Boonen is in mijn ogen dan ook geen echte sprinter. Hij is een krachtmens die het in een lange spurt en zuiver op de macht kan halen. Echte spurters sterven tien keer onderweg maar herleven in het zicht van de meet. Daarenboven trekken ze meestal hun plan in het gewriemel van een naar de finish stormend peloton. Ook Robby Mc Ewen kon nog zo'n kattensprong als die van Cavendish maken maar wat deze jongen gisteren liet zien was fenomenaal. Zabel heeft fantastisch werk geleverd want tot voor kort geloofde de man van 'Man' nog dat hij niet over een brug geraakte, laat staan over de Poggio. Vandaag werd thuis Moon's tiende verjaardag gevierd met de familie maar eerst werd er vanochtend nog in het park getraind. Zonder Ewoud en Jasper echter, die allebei hun Universitair kampioenschap hadden in Gent. Vanmorgen stonden we dus in het Vrijbroekpark: Sarah, Patrick, Stefan, Kjell, Magda en ik. Tijdens de opwarming mochten we niet voorbij Sarah lopen omdat Magda vindt dat we doorgaans te snel opwarmen. Sarah en Patrick moesten daarna opnieuw fartlecken, Kjell en Stefan een tweeduizend lopen gevolgd door twee duizenden. Ik mocht het op twee duizenden houden. Zo vroeg reeds duizenden, dacht ik bij mezelf, als dat maar goed komt. Moederziel alleen jogde ik naar het einde van de dreef waar de start is gelegen van onze 'duizendmetertest'. Ik vertrok meteen op tempo, wilde me niet opblazen en voelde dat het niet meer de superconditie was van enkele weken geleden. Aan de hondenweide voelde ik reeds de eerste tekenen van verzuring maar vertraagde niet. De tegenwind in de laatste rechte lijn dreigde mij helemaal te doen stilvallen maar ik beet door en klokte af in 2.49. Ik kon het niet geloven, zo snel? Vandaar dat het zo moeilijk ging. De conditie mag dan niet super zijn, ik ben uitgerust en dan wil je vliegen natuurlijk. Magda had me nochtans opgedragen om niets te forceren. Nu dreigde dat wel het geval te zijn want ik besefte dat een tweede duizend in dezelfde tijd onmogelijk zou zijn. Ondertussen waren Kjell en Stef ook klaar met hun tweeduizend en stelde Magda voor om samen te vertrekken. Na vijf minuten rusten was het zover. Ik vertrok op kop, meteen gevolgd door Kjell en Stefan. Kjell loopt niet zo dicht achter mij dan ik doorgaans achter hem loop. Hij laat steeds een metertje tussen ons en dat verklaart waarschijnlijk waarom hij moeilijker in zijn ritme komt en zijn ademhaling kan regelen als hij achter mij loopt dan wanneer hij op kop loopt. Wanneer ik achter Kjell loop plak ik letterlijk tegen hem aan, rechts schuin achter, zo dichtbij dat ik geregeld zelfs zijn elleboog raak. Mijn tempo stokte bij deze laatste duizend af en toe en ik had de indruk dat mijn foulée niet optimaal was. Het vertaalde zich in een tragere 2.53. Dat is in deze fase van de opbouw nog steeds goed natuurlijk. Voor mij zat het er op maar de twee anderen moesten hun laatste duizend nog afwerken. terwijl ik aan mijn sportdrank slurpte zag ik Magda op het einde van de dreef in mijn richting komen. Dat betekende dat ze waren vertrokken. Magda was nog maar pas bij mij dat ik Kjell in de verte reeds de laatste bocht zag nemen. Ik voelde meteen dat dat een knaltijd zou opleveren en zo was het ook: 2.45. Dat is onze snelste ooit op dit parcours. Dat belooft. Ik bleef vandaag niet plakken want Moon's feestje wachtte. We waren reeds aan de taarten begonnen toen ik plots telefoon kreeg van Jasper. Als hij me belde, zo snel na zijn wedstrijd was dat zeker met wereldnieuws. Nog hijgend van de net geleverde inspanning deed hij zijn relaas. Hij was dan toch mogen starten in de snelste reeks. Blijkbaar hadden een paar jongens een valse tijd opgegeven en waren de organisatoren daar achter gekomen. Ik weet niet of Jasper in het heetst van de strijd bewust mijn raad heeft opgevolgd maar beter had hij zijn wedstrijd deze keer niet kunnen indelen. Door de aanwezigheid van enkele supersnelle mannen moest hij niet op kop lopen maar volgen. Hij kwam door aan de 200m in een ideale tijd: 29 seconden. Na vierhonderd meter was het nog idealer: 59 seconden. Hét droomscenario tekende zich af. Ik had hem op voorhand gezegd dat dat de ideale tussentijden waren. Door niet te snel te starten had hij op het einde nog overschot en een laatste spurt leverde hem dan ook een verdiende besttijd op, 1.58.91. Ik ben superblij voor hem en hoop dat hij nu beseft dat talent alleen niet genoeg is om resultaat te halen. Het zware labeur van de laatste twee maanden heeft vruchten afgeworpen. Nu blijven werken is de boodschap en dan wenkt een prachtige zomer. Na ons telefoontje bleef ik wel even beteutert achter. Ik was mijn titel van snelste 800m-rammer kwijt. Al gauw haalde het gezond verstand het echter van de emoties. Het was toch niet meer normaal dat een bijna-vijftiger op de halve fond met de plak bleef zwaaien. Het werd verdorie tijd dat het er bij Jasper uitkwam en ik hoop dat ook Ewoud binnenkort mijn tijden naar de geschiedenisboekjes loopt. Het kan voor mij alleen maar des te motiverend werken. Hoe beter zij worden, hoe groter de kans dat ik nog enkele percentjes kan verbeteren. Ik zal me aan hen optrekken om ook een superzomer te lopen, wie weet de beste ooit. Dat hoop ik tenminste.
Op deze prachtige eerste lentedag trok ik weer naar Machelen, deze keer niet om er in het park te duurlopen maar wel om er op de piste te trainen. Normaal gezien loop ik op vrijdagavond op de Nekker maar vanavond had de Kampioenenviering plaats van de stad Mechelen en daar moest ik samen met een hoop clubgenoten naartoe. Maar deze middag stond ik op de Machelse Mondopiste. De zon scheen en voor het eerst sinds lang had ik geen vier lagen boven elkaar aan. Ik trok zelfs na de opwarming mijn handschoenen uit. Mijn muts hield ik aan maar dat is meer om mijn oren tegen de wind te beschermen. Het is een zalig gevoel om weer de natuurlijke warmte van de zonnestralen op je huid te voelen. Bij de opwarming voelde ik al dat ik betere benen had dan gisteren. De stretching liet ik bewust wat langer duren. Ik had een enorm stresserende voormiddag meegemaakt en kon de helende krachten van het trainen goed gebruiken. Lekker traag opwarmen en een relaxte reeks lenigheidoefeningen waren de eerste ingrediënten. Daarna volgde een serie van tien keer 150m waarbij de eerste 50 als aanloop dienden voor de laatste 100 die voluit maar tevens op het gevoel werden gelopen. Tussen de spurten door stapte ik rustig terug naar het vertrekpunt. Ondertussen was er ook een lerares LO met haar klas toegekomen en begonnen de leerlingen die ik rond de 14-15 jaar schatte toertjes te lopen. De gemiddelde conditie van de hele groep was erbarmelijk. Eén jongen kon wat lopen maar de rest was om te huilen. Ik ben natuurlijk gewoon om op de club jongeren bezig te zien die waarschijnlijk niet echt representatief zijn voor de hele bevolking. Mijn tien spurten gingen nagenoeg perfect, soepel en met een goede foulée. Achteraf dacht ik dat het in deze fase van de opbouw misschien voor mij te riskant is om pure snelheidstraining met jongere atleten te doen. Ze zijn sowieso sneller dan ik en dan heb ik de neiging om te willen forceren. Vanavond was heel sportief Mechelen dus aanwezig in de grote sporthal van de Nekker voor de jaarlijkse kampioenenviering. In een stad als Mechelen is dat natuurlijk één en ander en het was een indrukwekkende reeks trofeeën die uitgestald op een lange tafel op hun nieuwe eigenaar stonden te wachten. Dit jaar werden de demo's gelukkig beperkt tot vier waardoor veel meer volk tot het einde bleef. Na de gebruikelijke receptie en nog een leuke babbel reed ik naar huis. Ik was nog net op tijd om een lachende Club Bruggetrainer te zien uitleggen hoe zijn ploeg (weliswaar met de hakken over de sloot) had gewonnen van KV Kortrijk. Het waren zielige toestanden in Brugge deze week. Ik denk dat ze daar echt wel hopen dat het seizoen snel voorbij is.
De eerste bestuursvergadering met de volledige nieuwe ploeg is een feit. Ze duurde langer dan voorzien en ik stak dus laat in mijn bed. Alle taken zijn nu verdeeld, werkgroepen in het leven geroepen en we kunnen met volle moed beginnen werken. Ondertussen heeft Patrick, dé werkgroep 10 km op zijn ééntje, al bijna de hele planning ingevuld. Nog enkele vrijwilligers vinden en we zijn rond. Via Mario van Running Mate hebben we zelfs opblaasbare bogen aan start en aankomst. Een ploeg van 'New Balance' komt die op de dag van de wedstrijd plaatsen. In ruil zullen ze dan voetanalyses aanbieden aan iedereen die het wenst. De reclamespot van radio reflex (104,8) gaat nu ook geregeld de ether in en de bijkomende T-shirts zijn besteld. Lopen deed ik deze middag in het park van Machelen. Voor het eerst sinds het begin van mijn rustperiode trok ik weer naar daar en het was een beetje als 'thuiskomen'. Vijftien toeren lang mijmerde ik over alles en nog wat. Ik was mijn I-pod vergeten en zonder muziek denk je meer na. Misschien is dat niet slechter. Een heleboel dingen passeerden de revue maar mijn gedachten trokken het meest richting Finland. Het is nog dik vier maanden voor ik vertrek maar het WK maakt me nu reeds bij momenten bloednerveus. Alles is bijna geregeld maar wat als ik nog gekwetst geraak? En hoe zal ik de opeenvolging van wedstrijden verteren? Hoe loop je zo'n kampioenschap? Allemaal vragen die door mijn hoofd spoken. In het begin ging het lopen wat stijfjes en ook de versnellingen waren stroef maar daar zal de rustperiode en het hervatten van de zware trainingen (die van dinsdag zat er nog stevig in) niet vreemd aan zijn. Morgen train ik op de piste. Hopelijk is de souplesse dan terug...
Vandaag vierde Moon met zijn vriendjes zijn tiende verjaardag in de 'Nekki'. Dat is de binnenspeeltuin op de Nekker, een soort van paradijs voor waaghalzen met als groot 'pluspunt' het feit dat de ouders de kinderen niet kunnen zien. Naast een half dozijn klasgenootjes (Zijn beste vriend Brentje en Siebe, Jonas, Lucas, Sander en Robbe) had Moon ook drie van zijn atletiekmaten gevraagd, Thijs, Sven en Ruben. Ook Noah had zijn beste vriend Igor uitgenodigd. Drie uur aan een stuk maakten ze de Nekki onveilig. Nadien trok iedereen huiswaarts behalve de Rammertjes die mee met ons gingen omdat ze toch allemaal 's avonds nog moesten gaan trainen. Thuis werd er nog wat gespeeld maar héél veel tijd bleef er niet over. Terwijl Thijs en Sven meer interesse hadden voor het spelen met soldaatjes bewees Ruben over een duidelijk muzikaal talent te beschikken door op mijn tabla's te spelen. Alleen Noah volgde hem in zijn muzikaal avontuur en het werd een ritmisch onderonsje dat alleen werd afgebroken door een kreet van Hilde: 'aan tafel'! Veel werd er niet meer gegeten en we trokken dan maar naar de Nekker. Veel te vroeg maar daar konden ze op het middenplein allemaal hun nieuwe boomerangs uittesten. Daarna was het trainen geblazen. Terwijl ik de grootste en oudste groep looptraining gaf oefende de groep met Moon, Thijs en Sven onder leiding van KV-fan Karolien op het verspringen. Vanaf dit jaar wordt er rekening gehouden met de plank en mogen ze niet meer zoals bij de benjamins springen van waar ze willen. Niet gemakkelijk bleek achteraf. Noah zat bij Bruno in de groep, samen met Lucas en Sander die voor het eerst (en na een gesprek eerder vandaag met hun respectievelijke mama's) eens kwamen meetrainen. Achteraf leken ze allebei tevreden. Moon vertelde in de auto dat hij hoopte dat ze zouden aansluiten. Hoe meer vrienden hoe leuker, zei hij. Ik kan hem alleen maar gelijk geven.
Het gaat de goede kant uit met mijn schouder. Ik reageer blijkbaar uitstekend op ontstekingsremmers en gelukkig maar. In het andere geval stelde dokter Leen een infiltratie voor en dat vermijd ik toch liever. Gisterenavond stond er na dik twee weken eindelijk opnieuw een pistetraining op het programma. Terwijl Sarah twaalf rondes liep waarbij ze versnelde in de rechte stukken gingen Kim, Kjell en Joost voor het langere werk. Jasper, Tom en ik hadden 300en te verwerken. Jasper kreeg héél weinig recuperatie tussen de 300en. Hij heeft dan ook nog niet gerust en heeft nog één wedstrijd voor de boeg, het BK voor universitairen aanstaande zondag in Gent. Tom en ik kregen 200m joggen tussen de 300en. De eerste mochten we met zijn drieën lopen. Ik stelde voor om op kop te lopen maar Jasper wilde absoluut de leiding nemen, om zeker te zijn dat het tempo niet overdreven hoog zou liggen met het oog op zondag. Zo had ik het tenminste begrepen. Jasper vloog er meteen in gevolgd door mezelf en Tom. Ik moest er werkelijk alles uit persen om niet te lossen en we kwamen uit in 44 seconden. Ik riep en vloekte kwaad naar Jasper dat ik het niet begreep. Achteraf heb ik me verontschuldigd want het was één groot misverstand. Magda had hem namelijk opgedragen om voluit te gaan tewijl ik dacht dat hij net het tegengestelde ging doen. Sorry Jasper... Vanaf dan deed ik het wat voorzichtiger. Het resultaat was een serie van nog vijf 300en in 47 seconden. Nog steeds snel maar niet meer op de limiet. De weg is nog lang en we zijn pas opnieuw bezig. Tom was duidelijk tevreden over zijn training en ik hoop dat hij regelmatig kan komen trainen. Er zit enorm veel potentieel in die jongen en hij is bijzonder aangenaam om mee te trainen. Na de training zag ik dat Jef zijn 'Atletiekleven' reeds had. Ik krijg mijn exemplaar steeds later en dus kon ik het niet laten om meteen eens te gaan piepen op de masterpagina's. Mijn oog viel meteen op de nominaties voor master van het jaar. Elk jaar worden die trofeeën per mastercategorie uitgereikt en ik hoopte er dit jaar bij te zijn. Gezien mijn resultaten in 2008 was de kans reeël. Met grote verbazing merkte ik dat mijn naam er niet bij stond. Ik moet toegeven dat ik ontgoocheld ben. Ik heb alle titels op 800 behaald (Provinciaal, Vlaams en Belgisch), liep een Belgisch record en had de vijf snelste tijden op 800m. Volgend jaar beter zeker?
Wat gaat de tijd toch snel. Vandaag is Moon tien geworden. Ik was net geen veertig toen hij het daglicht zag en Hilde net geen dertig. Samen zijn we dit jaar een eeuw! Moon nam vandaag cakes, drankjes en lollies mee naar de klas en woensdag viert hij met een dozijn vriendjes (klasgenootjes en voor het eerst ook vriendjes uit de atletiek) zijn verjaardag in de Nekki, de binnenspeeltuin op de Nekker. Het is fijn dat hij spontaan koos om minder klasgenoten uit te nodigen om zo zijn maten van de piste te kunnen vragen. Zondag is de familie aan de beurt en zal hij de kaarsen uitblazen. Zijn peter (mijn broer) zal hij moeten missen want die is op vakantie in Oman. Binnenkort verhuist hij trouwens naar de emiraten. Hij heeft daar een contract ondertekend bij de lokale luchtvaartmaatschappij. Ik heb Moon beloofd om een webcam te installeren want hij vindt het wel erg dat Chris zo ver weggaat. Deze middag heb ik mijn duurloop niet in de zon kunnen afwerken. In April verschijnt het eerste nummer van ons nieuwe project en vandaag moest ik de definitieve lay-out voorleggen aan een deel van onze directie. Gelukkig moest Kjell vanavond ook nog lopen en trokken we samen naar het Vrijbroekpark. Het was al pikdonker en slechts de helft van de omloop is verlicht. Het krioelde er van de padden die van de poelen naar de beek trokken waardoor we af en toe eens moesten opzij springen. (Vooral Kjell!) Het park was verder helemaal verlaten. We kwamen enkel een politiepatrouille tegen die op zoek was naar een jonge man. De agenten vroegen ons trouwens of we iemand hadden gezien en gaven ons de beschrijving van de gezochte persoon. Het toeval wilde dat ik enkele minuten eerder tegen Kjell had gezegd dat ik de indruk had dat er in het duister iemand achter ons liep. Waarheid of fantasie? De duisternis heeft soms een vreemd effect op je verbeelding. Morgen onderga ik een echografie van mijn schouder. Ik heb al enkele dagen hevige pijn in mijn rechter schoudergewricht. De dokter vermoedt een ontsteking en wil zekerheid. Ik had wat last tijdens het lopen maar zoals ik eerder al zei: 'NO PAIN NO GAIN!'
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
