Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
30-11-2008
CrossCup Roeselare
Gisteren was het voor mij op loopgebied een rustdag maar ik had toch stijve benen toen ik vanochtend aan mijn training begon. Ik had gisteren op de cross gedurig op en af zitten lopen en dat was er vandaag nog aan te voelen. Toen we gisteren in Raversijde naast Oostende toekwamen was het reeds goed donker. Het was er vooral heel koud en dus trokken Moon, Kjell en ik met een snelle tred naar de plaatselijke Wok-gelegenheid. Moon was onder de indruk van de Chinese wokvirtuoos met koksmuts. Vooral de hoge vlammen vond hij zeer cool. (Eerder warm vond ik, maar bon!) Terug thuis speelde hij nog wat op de Wii en keken Kjell en ik naar atletiekfoto's uit mijn archief. We kropen op tijd onder de wol want het zou al vroeg genoeg ochtend zijn. De wekker werd op zeven uur gezet want Kjell wilde nog wat studeren en ik wilde absoluut de foto's van gisteren bewerken in photoshop. Toen ik terugkwam van de bakker zat Moon al in de zetel op Kjell's Wii te spelen. Ik dacht dat hij lang ging uitslapen maar dat was vandaag blijkbaar niet mogelijk. Het was voor Moon allemaal te spannend. Ik moest vandaag dus alleen trainen. Een groot verschil met de gezellige zondagochtendtrainingen met de ganse groep in het Vrijbroekpark. Ik trok naar het kleine park en natuurgebied naast het domein van Prins Karel. Daar vond ik een soort driehoekig parcours dat ongeveer vijfhonderd meter lang was. Ik warmde zo'n twintig minuten op en koos een bank uit voor mijn lenigheidoefeningen. Het was ondertussen beginnen miezeren en een bank is dan nog net iets aangenamer dan de natte grond. Mijn training bestond uit 6 volledige rondes van 500m met telkens een 250m joggen tussen. Ik zocht bewust de verzuring op en ik moet toegeven dat ik die wel degelijk ben tegengekomen. De laatste 500 was er eentje van harken en trekken. Goed gewerkt, dacht ik en ik liep nog een kwartiertje uit. Na het middageten, een lekkere pastaschotel, vertrokken we naar Roeselare. De regen onderweg voorspelde niet veel goeds. Het parcours lag er inderdaad verschrikkelijk bij. De modder lag over het hele parcours en de lopers moesten op sommige plaatsen tot in de enkels door de plassen. Kjell kende geen superstart. Ik stond goed opgesteld om de start van nabij te kunnen volgen en zag hem wat weggedrumd worden door de lopers naast hem. De wedstrijd werd door Pieter Desmet gedomineerd én gewonnen. Achter hem woedde de strijd voor de EK-plaatsen maar het was ook vechten tegen de kou, het water en de diepe modder. Het regende ook opgaves. Moon en ik zagen zo Krijn Van Koolwijk totaal ontredderd en verkleumd voor onze neus uit de wedstrijd stappen. Kjell liep dapper de wedstrijd uit ondanks verschrikkelijke pijn in beide voeten. Hij werd uiteindelijk 34e en 8e belofte. Hij is er niet bij op het EK maar dat was wel ingecalculeerd. Drie jaar is hij nog belofte. Kjell timmert rustig aan de weg en stap voor stap wordt hij beter en sterker. Het opent perspectieven.
Het WE stond helemaal in het teken van de Cross. Vandaag werd in Vilvoorde de jaarlijkse Spartaveldloop gehouden in domein 'De drie fonteinen'. De crossers vonden er niet alleen een zwaar parcours met een aantal kuitenbijters, maar ook langere afstanden dan eerst aangegeven. Zo moest Moon bij de pupillen bijna 1700m lopen. Een beetje van het goede teveel, vind ik persoonlijk, zeker op zo'n zwaar parcours. Bij de verkenning van de omloop hadden Stefan en ik de jongste crossers gewezen op de verborgen gevaren. Veel stenen lagen verstopt onder modder en bladeren maar op andere plekken staken de stenen gewoon zichtbaar naar de lopers te loeren van 'kom, val maar over mij!'. Moon had tijdens zijn race gewoon pech. Hij verdraaide zijn rechtervoet op zo'n oude kassei en hinkte na de aankomst tot aan de tent waar hij een zalfje kreeg aangeboden. Zijn voet was vanavond trouwens behoorlijk gezwollen. Hij had het nochtans uitstekend gedaan, hoor! Meteen mee in de voorwacht en gemakkelijk lopend tot aan de fatale uitschuiver. In de laatste bergop kwam hij nog terug tot in het zog van de drie koplopers maar toen begonnen ze te spurten en was het kalf verdronken. Toch nog een mooie vierde plaats als beloning. Alle rammertjes deden het trouwens voortreffelijk. Ik ga ze niet allemaal vernoemen maar ik denk in de eerste plaats aan Eline die tweede werd nadat ze de hele wedstrijd had gedomineerd en op kop gelopen. De sluwe winnares van vorig jaar volgde echter in Eline's spoor (Zonder ook maar één keer over te nemen) en op enkele honderden meters van de meet versnelde ze om zegevierend aan te komen. Het is een goeie leerschool voor ons Elineke. Ze is nu al zoveel sterker geworden en kan al een hele wedstrijd haar eigen tempo opleggen. Dat op zich vind ik reeds fenomenaal. Ook Jo wil ik een speciale vermelding geven. Sinds ik hem op woensdagavond onder mijn hoede heb op training zie ik hem groeien. Ik voorspelde dat hij zou meespelen voor het podium en hij deed het. Hij draaide de hele tijd soepel mee in de kopgroep. Pas op het allerlaatste moment moest hij passen. Hij werd nu mooi vijfde maar binnenkort is hij waarschijnlijk een vaste podiumklant. Wie bij de jongens wel op het podium stond was onze nieuwe trainingspartner, Tom. In Mechelen was hij derde en nu tweede. Hij wedijverde bij de scholieren tot in de laatste honderd meter voor de overwinning. Zijn eerste zege kan niet lang uitblijven. De wedstrijd bij de dames groepeerde de Juniores, Senioren en Masters. Het was dan ook een imposant peloton met Sarah, Kim, Bénédicte, Hilde, Bernadette, Christine en nog veel meer Rammadammen aan de start. Kim zat meteen goed mee en liep een prachtige wedstrijd. Vooraan koos Master Corine Debaets meteen het hazenpad maar achter haar bleef het achtervolgend groepje nog geruime tijd samen. Pas half koers moest Kim wat terrein prijsgeven. Ze werd mooi zevende en als ik me niet vergis vierde bij de Seniors. Ook Jasper liep gisteren in Vilvoorde . Er was geen korte cross en dus moest hij de volle 8500 meter meelopen. Zo'n lange cross is helemaal zijn specialiteit niet en daarom vind ik dat hij het uitstekend heeft gedaan. Hij viel daarenboven nog in het bos. Volgens getuigen ging daar één of andere geheimzinnig dansje mee gepaard maar daar hebben we spijtig genoeg geen foto's van, hahaha. We zagen nog net de mannelijke masters met onze Stefan mooi vooraan de start nemen. Daarna trokken Moon en ik naar de auto. We pikten Kjell op in Hombeek en vertrokken naar Oostende.
Vandaag ben ik met Eliane, mijn zus naar oostduinkerke gereden om een laatste groet te brengen aan Bobonne. Het was een bijzonder maar ook surrealistisch moment. We werden bij het betreden van de groetkamamer allebei overmand door de emoties maar tegelijkertijd was het toch net of het onze oma niet was die daar lag. Moeilijk uit te leggen. We vonden het spijtig dat Chris, mijn broer er niet bij was. Hij werkt voor een vliegtuigmaatschappij en zit in het buitenland. Zondag komt hij terug. Na het bezoek had ik behoefte aan uitwaaien, trok mijn loopplunje aan en reed naar het sportcomplex van Oostduinkerke. Er loopt rond het complex een finse piste van ongeveer een kilometer en daarop liep ik mijn opwarming. Daarna ging ik naar de assepiste die rond één van de voetbalvelden ligt. Die ligt er vrij goed onderhouden bij en ik heb er reeds twee keer tijdens vakanties aan zee het BK bij de masters voorbereid. Ik ken de plek dus als mijn broekzak. Elke keer dat ik mijn ouders bezoek loop ik trouwens op die finse piste. (Ik ben niet zo'n strandloper.) Ik voelde plots de snijdende koude wind. Het was maar twee graden en ik liep daar in mijn zomerloopbroek. Na vier versnellingen en vijf spurten hield ik het reeds voor bekeken. Ik voelde plots een enorme spanning aan mijn rechterbovenbeen en vreesde voor een verrekking. Ik moet wel toegeven dat ik vandaag gewoon 'geen moral' had.
Ik was blij dat ik vandaag een heel drukke dag had. Het heengaan van mijn oma valt me zwaar en daarom was afwisseling vandaag heel welkom. Met mijn collega Karin trok ik de hele dag door Mechelen voor een reportage die in het januarinummer van Feeling Wonen zal verschijnen. Karin schrijft het artikel en ik neem de foto's. Ik ken Mechelen goed en toch bleek deze stad nog heel wat geheimen te hebben. Een fantastische boekenwinkel met koffieshop in een oude meubelwinkel, (In Mechelen, vroeger dé meubelstad van België, is bijna alles in één of andere oude meubelzaak gevestigd.) een nieuwe designshop, de heerlijke couscous van de 'Ronda' op de vismarkt en nog enkele plekjes die we in ons volgend nummer met onze lezers gaan delen. Vijf uur hebben we gestapt en ik voelde het. Ik had verdomd zere benen en mijn onderrug manifesteerde zich als zat er een aliën in. Ik had mijn duurloop deze middag niet kunnen afwerken en moest dus vanavond in dit gure weer nog vertrekken. Ik had met Kim afgesproken om samen drie kwartier te lopen en vermits we geen van beide op asvalt willen lopen trokken we naar Machelen. Mijn park aldaar heeft nog een grote troef: het is daar 's avonds verlicht! Het miezerde maar in tegenstelling tot de late namiddag was de wind gaan liggen en dus leek het minder koud te zijn dan overdag. Al babbelend vliegt de tijd en voor we het wisten zat de duurloop er op. Zaterdag loopt Kim ook in Vilvoorde, net als Sarah, Moon, Eline en een hoop andere Rammers. Het tempo lag vandaag dan ook iets lager dan bij onze vorige duurloop samen. Ik hoop dat ze het daar allemaal even goed gaan doen dan in Mechelen. Moon heeft vanmorgen gezegd dat hij voor 'Bobone' ging lopen. Hij zal het niet gemakkelijk hebben want voor het eerst loopt hij tegen de tweedejaars. Er is wel een apart podium maar in de wedstrijd speelt dat niet natuurlijk. Daar wordt het knallen van bij de start en misschien komt hij de man met de hamer wel tegen. Als het zo is kan hij zich een week later herpakken in Wespelaar want ook daar lopen de eerste- en tweedejaars samen. Morgenvroeg trek ik met mijn zusje naar de Oostduinkerke om onze oma een laatste groet te brengen. Daarna ga ik daar op de piste mijn snelheidstraining doen en 's avonds vervang ik Bruno als trainer op de Nekker. Het kan momenteel voor mij niet druk genoeg zijn.
Vanavond is mijn oma overleden. Bobonne, zoals wij ze noemden, was de mama van mijn mama. Ze woonde nog steeds bij mijn ouders in Oostduinkerke maar kwam al enkele jaren niet meer buiten. Volgende maand zou ze 95 zijn geworden. Het ging al een tijdje niet zo goed meer met bobonne. Ze kon al lang niet meer goed stappen. Sinds de dag dat ze zelf had besloten om niet meer buiten te komen en zo ook bijna niet meer te bewegen ging het lichamelijk zienderogen achteruit. Maar aanvankelijk vond ze het wel goed zo. Ze had haar TV en haar boekjes en een bediening (ons ma en onze pa) de beste hotels waardig. Maar ook haar zicht en haar gehoor takelden het laatste jaar met een sneltempo af. Sinds enkele weken zag ze niets meer. De voorlaatste keer dat ik ze heb gezien vroeg ze me nog toen ik alleen bij haar was waarom ze hier nog zo moest blijven zitten. Ik was daar toen niet goed van maar ergens was ze wel moe. Enkele weken geleden had ze nog een soort cerebrale aandoening gehad waardoor ze constant ging hallucineren. Zo had ze eens de hele nacht Edith Piaf horen zingen. Maar het was soms ook best akelig, vooral dan voor ons ma. Bobonne zag mensen rond haar en ze kon dat zo overtuigend vertellen dat je het bijna ging geloven. Zo vertelde ze aan ons ma dat een lieve meneer zich over haar had gebogen en had gezegd dat ze er nog goed uitzag voor haar leeftijd. Bobonne is weggegaan zonder pijn en zonder het te beseffen. 'Elle s'est éteinte comme une bougie'. Zo verwoordde ons ma het. Mooier kan een dood niet zijn. Ik voel een immens verdriet maar ik ben gelukkig voor haar. Ze heeft een lang en goed leven gehad. Marraine, je t'aime. Voor altijd.
Vanavond was het mijn wekelijkse avond als trainer. Ik nam meteen de crossers en de grootsten mee voor een duurloopje gevolgd door een fartlek. Het viel me op dat het deze keer op één enkel meisje na allemaal jongens waren die mijn groep uitmaakten. Het was dan ook niet de eerste de beste maar wel ons aller Eline. We liepen eerst de grote ronde binnen de Nekker aan een tempo dat toch dicht bij de twaalf per uur moest liggen. Daarna hebben we wat lenigheidoefeningen gedaan en een viertal versnellingen. Het was er zo glad dat Moon bij het afzetten uitgleed en op zijn knie terecht kwam, met een mooie schaafwonde tot gevolg. Leve de 'Flamigel'. Daarna volgde de eigenlijke oefening op de piste. Ik noemde het een soort fartlek maar meestal heet dat gewoon een fluitjestraining. De hele groep begon samen traag te lopen. Mij mijn eerste fluitsignaal versnelden ze tot een stevig tempo. Bij het volgende gefluit gingen ze opnieuw trager lopen, enz... Ik varieerde de afstanden maar liet genoeg rust tussen de snelle stukken. Want tempo lopen is moeilijk op die leeftijd. Het is voor velen alles of niets. Meteen de beuk erin maar achteraf niet meer vooruitgeraken. De eerste vier gingen echter tot het einde fel door. Jo, die ik toch zo graag bezig zie (De soepelste foulée van allemaal. Die wordt beslist een halve-fondloper!), kwam als eerste binnen, op respectabele afstand gevolgd door Lennert. Moon en Eline spurtten nog alsof het voor een medaille was. Na deze oefening hebben Bruno en ik onze groepjes gewisseld. Daardoor konden Moon en co ook eens speerwerpen. Voor Moon was dat een primeur. Hij vond het heel fijn maar ik denk dat dat gedeeltelijk kwam door zijn fantasie. Hij voelde zich een Masaï die een leeuw te lijf gaat. Toen had hij geen kniepijn. Later, thuis heb ik hem naar boven moeten dragen want het ging toch echt niet meer. Wat een vader lijden kan...
Dinsdagtraining op de Nekker. Het was maar vier graden Celsius maar door het ontbreken van de gewoonlijke wind leek het minder koud dan de vorige dagen. Het was zelfs aangenaam trainen ondanks de motregen van het eerste halfuur. Vandaag was iedereen aan hetzelfde regime onderworpen: tweehonderden, mijn favoriete training (samen met 300en). De verschillen lagen in de aantallen en de snelheid van executie. Kjell moest er traditioneel 15 doen. (Dat hadden we in de kleedkamer voorspeld). Kim en Sarah tien en Jasper en ik acht. (Ook dat hadden we voorspeld. We beginnen onze coach te kennen!) Kjell deed zijn eerste acht met ons mee. Jasper en ik namen om de beurt een 200 voor onze rekening. Jasper liep de eerste op kop en we kwamen uit in 30 seconden. Ook de tweede gaf dezelfde tijd. We hadden onze kruissnelheid gevonden, dacht ik. Tot we geleidelijk aan sneller en sneller gingen. Per tweehonderd ging er wat af en de laatste liepen we in 26. Da's niet slecht voor een wintertraining. Kjell wees ons op een duidelijk verschil tussen een 200 waarbij Jasper op kop loopt en ééntje waarbij ik de kop neem. Jasper begint meteen op topsnelheid om in het midden wat te verzwakken en daarna terug te versnellen. Bij mij gaat de snelheid geleidelijker omhoog om vanaf een bepaald punt gelijk te blijven. De eindtijden bij beide methodes zijn identiek. Jasper en ik waren het wel eens met het feit dat het op kop gemakkelijker loopt. Tenminste op een 200m. Bij langere afstanden zit ik toch graag lekker verscholen achter een brede rug. Kim had duidelijk weinig last van het zware WE dat ze met haar Omega-team had afgewerkt. Ze zoefde soepel over de piste. Sarah, Kim en Jasper lopen zaterdag net als Moon in Vilvoorde. Dat is daar traditioneel een zware cross door het niveauverschil. Bij de start moet je meteen omhoog en bij elke ronde gaat het weer bergje af, bergje op. Met het weer van de laatste dagen verwacht ik daar ook veel modder waardoor extra lange pinnen nodig zullen zijn. Na de cross pikken Moon en ik Kjell op en vertrekken we met ons drieën naar Oostende. Van daaruit trekken we zondag naar de CrossCup van Roeselare. Kjell gaat er starten in de lange cross en proberen om zich bij de eerste zes beloften te plaatsen. De eerste zes mogen namelijk deelnemen aan het EK dat op 14 december in Brussel wordt georganiseerd. Het zou fantastisch zijn als Kjell daar kon starten. Maar een must is het niet, vind ik. Hij heeft de laatste weken heel hard gewerkt en zijn conditie is optimaal. Een goede wedstrijd lopen en strijden voor wat hij waard is moet de opdracht zijn. De concurrentie is echter enorm en het wordt knokken tot het einde. Laat ons allen héél hard duimen en roepen. Ik wil desnoods zelfs zijn benen insmeren. De rest moet hij zelf doen. Na de training trok ik naar Peter, onze kiné. Ik besef hoe langer hoe meer dat al mijn kwalen vanuit mijn rug worden geprogrammeerd. De vochtigheid en de kou doen hun werk en het wordt voor mij meer dan ooit aftellen naar het einde van de winter. Zelfs al vinden Magda en ik de winter geen doel op zich, toch proberen we er het beste uit te halen en Peter speelt daar een belangrijke rol in want zonder hem zou ik niet constant kunnen trainen. Zijn handen doen letterlijk wonderen. Morgen geef ik training aan mijn 'kleine lopertjes van de RAM' en beperk ik me tot het meelopen met die toekomstige kampioenen. Donderdag wordt het een langere duurloop en vrijdag staat er al opnieuw een snelheidstraining op het programma. Tot morgen!
Geen enkel park is blijkbaar bestand tegen het soort weer dat we gisteren en vandaag hebben gekend. Ik weet het want ook het park van Machelen deelde in de klappen. Modder en ijs overal. Toen ik mijn duurloop startte begon het nog eens te regenen ook. Die regen veranderde in smeltende sneeuw en het laatste kwartier zelfs in echte sneeuw. Ik moest denken aan die veldrijders van gisteren. Marc Janssens, de co-commentator had het over de wielerpetjes en het nut ervan. Ik had vandaag ook een pet willen ophebben want die sneeuwvlokken dwarrelden recht in mijn ogen. Ik liep dan nog maar aan een twaalf per uur terwijl zo'n Sven Nijs ondanks de sneeuwstorm nog altijd als een tgv over het parcours snelde. De sneeuw plakte aan mijn wimpers en ik moest gedurig kijken waar ik liep. Het park van Machelen is mijn terrein en ik had te veel vertrouwen waardoor het in één bocht bijna mis ging. Ik schoof met mijn linkerbeen weg op het moment dat ik naar links afsloeg. Ik kon me nog net herpakken maar o, wat deed dat pijn. Verkleumd deed ik na het lopen mijn lenigheidoefeningen aan het standbeeld en daarna liep ik vier versnellingen met de wind mee. Yvonne riep van onder haar paraplu dat ik veel 'courogge' had. Niets met moed te maken, dacht ik. Je moet een beetje gek zijn om met zo'n weer te trainen. Maar ik troostte me met de gedachte dat het vanavond misschien nog erger wordt. En met zo'n weer in het donker? Neen, dank u! Dit WE werden in Monaco op het jaarlijks Gala van de IAAF de atleet en atlete van het jaar verkozen. Geen verrassingen natuurlijk: Usain Bolt bij de mannen en Yelena Isinbayeva bij de vrouwen wonnen elk de 80.000 die aan de titel verbonden zijn. Tia Hellebaut werd vijfde in een referendum naar de mooiste atletiekprestatie van het jaar. Leuk toch?
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
