Vanmorgen werd ik om halfacht gewekt door mijn levend wekkertje Noah. Hij kroop naast mij in bed en fluisterde: ‘het regent buiten’. Eindelijk, dacht ik, want de regen zorgt ervoor dat het ijs nog sneller dooit. Anderzijds krijg je door die regen natuurlijk nog meer modder. Dat ervaarden we enkele uren later toen we in het Vrijbroekpark aan onze opwarming begonnen. Terwijl Noah achter mij plat op de buik ging schoof ik een meter vooruit in een modderplas. Oppassen geblazen, dus. Het zou toch te belachelijk zijn: een maand sneeuwelende zonder kleerscheuren doorkomen en tijdens de eerste sneeuwloze training een kwetsuur oplopen. De sneeuw was weg maar er lag hier en daar nog heel wat ijs op de paden. Bij onze verkenning bleek al snel dat de voorziene training (duizenden) vandaag niet zou kunnen doorgaan. We improviseren al weken en dus besloot Magda om te gaan voor twee keer een ‘mile’. Da’s een training die ik niet zo vaak moet doen maar in dit stadium van de voorbereiding is het wel een must om af en toe wat langere afstanden te lopen, een combinatie van uithouding en weerstand als het ware. Ik keek er tegenop want alleen zo’n training afwerken is geen sinecure. Vorige winter kon ik me nog verschuilen achter Kjell en die zorgde dan voor het tempo. Nu moest ik er helemaal alleen tegenaan. Ik vertrok aan een goede snelheid maar rekening houdend met een zekere terugval op het einde durfde ik toch niet meteen voluit te gaan. Door het ijs op de paden moest ik wel op het asvalt en de stenen lopen. Dat zal wel een verschil in afstand geven, dacht ik al meteen. Het gevoel was niet optimaal. Ik had de indruk niet vooruit te gaan. Dat ligt misschien aan de vermoeidheid. Ik heb weer enkele slechte nachten achter de rug. Een verkoudheid speelt me ook al dagen parten en de laatste weken waren de trainingen door het barre weer ook niet van de minste. Ik vond niettemin dat er op het einde in de lange rechte dreef weinig verval was en ik klokte in 5.05. Ik weet niet hoeveel sneller ik deze training in de zomer afwerk maar Magda was tevreden en dan ben ik dat ook. Ik kreeg vijf minuten om te bekomen en toen vertrok ik voor mijn tweede ‘mile’. Het was halfweg echt wel doorbijten om er niet de brui aan te geven. Ik moest keihard op de tanden bijten en ook op het laatste moest ik door een muur. Fel aangemoedigd door Magda kwam ik uit op 5.03. Net iets sneller dus dan bij de eerste. Héél goed getraind, zei Magda. Amai, ik zat stikkapot! Het goede nieuws van de dag was dat ik weinig last had ondervonden van de rechterknie.

Deze namiddag liep Kim mee in de cross van Herentals. Ze werd er mooi tweede na Klaartje Kennis van ROBA. Kim was wel de eerste Antwerpse voor een pak atletes die vorige winter nog voor haar zouden zijn geëindigd. Het zal haar vertrouwen geven met het oog op het PK. Ik zet Kim on top of my list voor de titel. Zoals ze deze winter loopt kan ze die titel echt wel pakken. Nog enkele weken en we weten het. Moest Kim volgende zomer ook wat meer voor de piste willen gaan en wat minder voor het oriëntatielopen, dan zie ik haar volgende winter zelfs mooie ereplaatsen behalen in de Cross-Cup. Dan pas zal ze staan waar ze echt hoort te staan.

Ook deze namddag maar dan in Luik, dé clash tussen Standard en Anderlecht. Mijn ploeg was er al jaren niet meer in geslaagd om in de Vurige Stede te gaan winnen. Nu waren de zenuwen extra gespannen door de evenementen tijdens de heenmatch. Er stond geen maat op de Mauves. Standard werd vernederd. Het werd 0-4 en Romelu scoorde weer…

17-01-2010 om 20:57 geschreven door André  

Vandaag is mijn coach zestig geworden. Wat kan ik nog meer over haar zeggen dan wat ik geregeld op deze blog vertel. Samen werken we aan mijn loopcarrière, net als zij zoveel jaren geleden geduldig bouwde aan haar prachtig palmares. Ik kende aanvankelijk Magda enkel van op TV, toen er vroeger in sportweekend enkele seconden van één of andere cross of kampioenschap werd getoond. Ik wist dat het een grote dame van de atletiek was maar verder ging mijn kennis niet. Op een dag liep ik in het Vrijbroekparkrafdelig en kruiste ik een loopgroep van RAM. Een kleine dame riep me toe dat ik ‘beter bij hen kon komen trainen’. Ik liep toen al voor RAM maar trainde in Kapelle bij onze onderafdeling AWE. Pas toen ik mijn eerste titel op de piste had behaald besloot ik de stap naar Mechelen te zetten. Een bijkomend argument was dat Moon ook ging beginnen lopen. De lokroep van een échte piste en het feit dat ik de samenwerking met Magda wel zag zitten bracht me dus naar de Nekker. Ondertussen zijn we vijf jaar verder en heb ik meer dan dertig titels en acht belgische records verzameld op de halve fond. Dat palmares deel ik graag met haar want wat is een atleet zonder zijn coach? Ik alvast niet meer dan een goede loper. Haar engelengeduld, kennis en vooral de voorzichtige aanpak van Magda heeft me naar een hoger niveau getild. Die aanpak is gebaseerd op wederzijds respect en vertrouwen en vooral op hard werk. Dat harde werken is er pas de laatste jaren gekomen. Toen Magda me klaar achtte en er van uit ging dat ik de zware belasting aankon zijn we naar een grotere versnelling overgeschakeld. Dat is haar manier van werken. Magda is een coach die denkt op lange termijn. Geduld is een mooie deugd en ik ben héél blij dat ik dat geduld heb gehad.

Uit curiositeit heb ik vandaag haar naam eens in Google gelanceerd. Het resultaat was bijna één miljoen links. Dat Magda’s carrière echter dateert van voor het internettijdperk bewees wel de toets ‘afbeeldingen’. Welgeteld één foto was er van Magda te vinden naast duizenden foto’s van pinguins. Neen, ze is geen pinguin maar Google linkt de naam ‘Magda Ilands’ aan ‘Magdalena Islands’, een eiland dat bekend staat om zijn pinguinpopulatie. Grappig.

Bijlagen:
http://www.duff.be/historiek-ilands.htm   

De dooi is ingezet en plots was er weer een massa volk op de club. Wie echter dacht om vanavond reeds op de piste te trainen kwam bedrogen uit. Enkel Serge Beckers riskeerde het om, een gewicht voorttrekkend, spurtjes te trekken. Voor mij stond er ook snelheid op het programma maar zelfs met spikes aan vond ik het op de piste en het middenveld niet te doen. Een compromis vonden Magda en ik in het stuk straat waar we dinsdag nog 400en op hadden getraind. Daar was nagenoeg geen ijs meer en op de vlakke kasseien richting meer heb ik dus mijn serie van 10x100m kunnen afwerken.

Het trainen in sneeuw en ijs én met spikes begint wel stilaan zijn tol te eisen. Ik heb zowat overal last maar vooral mijn rechterknie ziet af. Overbelasting maakt dat ik niet meer pijnloos kan lopen en bij momenten ook stappen. Morgen is het mijn rustdag maar met de jongens is dat geen garantie op echte rust…

Toen ik  na één van mijn spurten terugstapte zag ik de diverse groepen jeugd terug op de piste en het middenplein komen. Ruben met de grootste, Eline en Moon incluis, Loni met de jongste competitielopertjes à la Noah en Jari en Bruno met de allerkleinsten. Wat een contrast, dacht ik bij mezelf , met de periode toen ik hier op de Nekker begon te trainen en Moontje zijn eerste atletiekstapjes zette. Toen was er juist geteld één trainster, Joke, en die had een groep van een vijftiental kinderen onder haar vleugels. Nu hebben we er een tiental en een honderdtal kinderen. Een mooie evolutie en een grote pluim aan Bruno, onze jeugdcoördinator die de jeugdwerking vaste vorm heeft gegeven.  

15-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Eindelijk! De dooi is begonnen. Al zal de miserie nu misschien pas beginnen. De komende dagen kunnen we ons aan modderploeteren verwachten. Vanmiddag trok ik voor mijn duurloop naar het park van Machelen. De paden lagen nog helemaal wit op mij te wachten maar het ijs smolt verschrikkelijk snel onder mijn passen. Naargelang ik ronde na ronde hetzelfde tracé volgde werd het gladder en gladder. Gelukkig moest ik niet teveel nadenken en vlogen de rondes, dankzij Steve Tyrell’s ode aan Burt Bacharach, voorbij als een vlucht regenwulpen. Het werd echter hoog tijd dat de sneeuw verdween want ik loop meer en meer verkrampt. En die spikes kunnen nu ook thuisblijven. Oef!

Vandaag zestien jaar geleden overleed Harry Nilsson. Wie? Je kent zijn stem wel, de zanger van ‘Without You’ en vooral ‘Everybody’s talking’, de openingssong van de film Midnight Cowboy, klassieker en cultfilm uit 1969. Ik zag de film voor het eerst eind jaren zeventig. Prachtige film en schitterende vertolkingen. De jongeren onder jullie zullen het lied misschien eerder kennen als een nummer uit de soundtrack van Forrest Gump, eveneens een schitterende film met even sterke acteerprestaties. Geniet maar even mee. Waarom vertel ik dit nu? Soms voel ik me verbonden met de tekst van het liedje.

 Everybody's talkin' at me 

 I don't hear a word their sayin'

Only the echos of my mind

People stop and stare

I can't see their faces

Only the shadows of their eyes ...

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=uBemzu1Fchk   

Ook vanavond konden we met onze jongeren niet veel meer doen dan lopen en sneeuwballen gooien. In die volgorde was het allemaal gepland maar dat had niet iedereen zo begrepen en ondanks onze constante opmerkingen vlogen de sneeuwballen tijdens het duurlopen ons om de oren. Onze benjamins liepen twee ronden. Ik had moeite om enkele van die welpjes in toom te houden. Die beginnen altijd veel te rap natuurlijk en halverwege vallen ze dan zonder batterij. Dat was vandaag niet anders en in de tweede ronde moest ik enkele keren Noah een handje geven. Dan weet je het wel. Nadien, toen de pupillen en miniemen aan hun derde en vierde ronden bezig waren zaten de vier hevigste benjamins in een hinderlaag opgesteld en liepen ze plots heel hard weg, terug naar Bruno om telkens onze komst te melden. Bij die mannekens is vermoeidheid even vluchtig als ether en ze hadden duidelijk opnieuw energie te over. De pupillen mochten na drie toertjes van de Nekker stoppen en ik nam drie miniemen, Jo, Nathan en Eline mee voor een extra ronde. De twee rivaaltjes konden zich niet intomen en ik zag ze steeds maar meer voorsprong nemen op Eline en mezelf. Halverwege hebben ze wel een kortere weg genomen want hun voorsprong was plots abnormaal groot. Ondertussen was op het middenveld een gigantische veldslag aan de gang. Iedereen gooide met sneeuwballen naar iedereen. Moon was achteraf ontgoocheld want hij had gehoopt dat de groep in twee kampen zou worden verdeeld zodat de veldslag wat minder chaotisch zou verlopen. (Hij speelt het liefst met soldaatjes, vandaar waarschijnlijk!)

De aangekondigde dooi kwam er vandaag alsnog niet. Het sneeuwde deze namiddag integendeel nog wat. Wij wonen op de grens van twee provinciën en het viel me op dat beide niet dezelfde politiek hebben als het op strooien aankomt. Kijk maar naar de beelden van de Zemste Weg. In Hombeek (Antwerpen) volledig ondergesneeuwd. Wat verder rij je Zemst binnen (Vlaams-Brabant) en daar is dezelfde straat sneeuwvrij. Vreemd toch!

13-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

Nog steeds is de piste van de Nekker onbruikbaar. Het was gisterenavond net of het daar zelfs de laatste dagen veel meer had gesneeuwd dan elders. Er had nog zowat niemand in het domein rondgelopen wat het opwarmen uiterst zwaar maakte. Je zakte overal tot aan je kuiten in de sneeuw. We verkozen dus om met zijn allen de opwarming op de piste te houden. Omdat iedereen op dezelfde plaats liep was al gauw een strook platgelopen waardoor het iets gemakkelijker werd. Zonder spikes was het echter moeilijk om snel te lopen. Dat was nochtans het lot dat Tom gisteren beschoren was. Hij had zijn spikes weer niet bij en moest net als zondag opboksen tegen een ‘gespikete’ trainingsmaat. Voor mij liep het gesmeerd al vond ik de training wel loodzwaar. We liepen acht keer 400m voluit, verdeeld over vier reeksen van twee. De recuperatie werd beperkt tot een vijftigtal meter joggen. Tussen de series in mochten we drie minuten rusten. Na de training blee fik nog wat op de Nekker en daarna reed ik Magda naar huis. Het was al de negenen voorbij toen ik thuiskwam en mijn maag gromde verschrikkeljk. Als het koud is verbruik je uiteraard nog meer energie dan anders. ‘Goed veel eten’ herhaalt Magda iedere training opnieuw en opnieuw.  Dat heb ik dan ook gedaan.

13-01-2010 om 00:00 geschreven door André  

11-01-2010 om 23:56 geschreven door André  

Eind december 2010 in het Amerikaans theater. Geert Hoste zit midden in zijn zoveelste eindejaarsconférence. Het publiek geniet.

Hoste: ‘…en, en toen werd ik door een supporter van Nys van mijn fiets getrokken. Ik heb het gezien, het was een supporter van Nys. Van zijn supportersclub nog wel! Schandalig!’ ‘Eh, sorry maar ik ben wel een supporter van u, h酒 ‘Watte, niks van, gij zijt een supporter van Nys, ik heb het gezien!’ ‘ Maar, da’s nie waar, ik ben een supprter van u, Niels… Ik heb u geraakt, per ongeluk, nie expres, maar nie van uwe vélo getrokken, hoor!’ ‘ Maar da’s jawel, ik heb het zelf gezien, gij zijt een supporter van Nys en gij hebt mij van mijn fiets getrokken, waar is uw groen klakske, ik heb u gezien met een groen klakske.’ ‘ Sorry, ik was dan wel zat op het parcours maar nog nie zat genoeg om mij van klakske te vergissen. Ik ben verdorie een supporter van u, gij zijt mijne god verdorie.’ ‘Maar gij liegt, gij zijt helemaal nie mijne supporter. Als ge een supporter van mij waart dan zoude toch zeker zeggen dat ge een supporter van Nys zijt zeker.’ ‘Maar, ik ben een supporter van u, Nielske…’ ‘Awel dan, onnozelaar.’ ‘Ok, dan… ik ben een supporter van Nys…’

 André: ‘Ik ook en had ik gisteren gelijk of had ik gelijk?’

11-01-2010 om 23:39 geschreven door André