De eerste rugpijn van de winter is een feit. Gisterenavond ben ik vroeg in bed gekropen. Ik wist niet meer hoe ik me moest plooien of zetten. Dan kan je evengoed gaan liggen… Als de pijn blijft zal een bezoekje aan Peter nodig zijn.

Vandaag zijn we niet naar de Nekker getrokken. Moon en Noah hadden een vermoeiende schoolweek achter de rug en lopen morgen de cross van Vilvoorde. Een beetje rust zal geen kwaad doen. Bovendien had ik gisteren ook geen lekker gevoel aan mijn voetzolen. Ook voor mij zal extra rust geen kwaad kunnen. Het is dan nog eens barslecht weer, regen en wind… Dat Belgische kimaat is niks voor mij. Mijn beste resultaten liep ik bij mooi weer. Het is ook daarom dat je van mij moeilijk een crosser zal maken. Al speel ik wel met het idee om er toch eens één winter voor te gaan. Maar dat zeg ik al jaren...

Ondertussen heb ik naar Studio 1 gekeken. Ik dacht plots dat ik op Canvas zat bij het optreden van een nieuwe Stand-up Comedian. Het was Georges Leekens, de droge komiek die het had over zijn KVK en het feit dat weinig ploegen Anderlecht thuis twintig minuten onder druk kunnen zetten. Hij had blijkbaar last van hallucinaties want iedereen had gezien dat de paarswitten niets, maar dan ook helemaal niets hadden weggegeven. Wat een grapjas, die Georges. Hoe lang is hij in het Astridpark gebleven? Niet lang, hé. Het zal aan zijn humor gelegen hebben. Met grapjes alleen bouw je geen ploeg, natuurlijk.

27-11-2009 om 23:37 geschreven door André  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=OM9b3uUQ2zI&feature=related   

Voor het eerst na mijn blarenavontuur keerde ik deze middag terug naar mijn vaste stek: het park van Machelen. Ook vandaag mocht ik weer een beetje langer lopen, telkens in de hoop dat er geen blaren op mijn fel geteisterde voetzolen terugkeren. Ondertussen hangt er bijna geen blad meer aan de bomen en toch liggen de paden er als altijd piekfijn bij. Daarom ook vind ik dit zo’n leuk parkje. Je ziet ten allen tijde waar je loopt. Geen verrassingen dus. Het deed deugd om even te kunnen lopen en uitwaaien want de sfeer bij Sanoma is gespannen door de laatste ontwikkelingen. Het doet dan ook goed om eens wat anders te kunnen doen en buiten de redactie te komen. Het was er net voor de middag nochtans gezellig want ondanks de problemen binnen het bedrijf werd er toch getoast op de goede verkoopsresultaten van ons eigen blad. Jan, mijn muzikale collega (o.a. ex-drummer van de ‘Machines’ en Derek & The Dirt)) was net terug van Bretagne en had Muscadet en Bretoense hapjes meegebracht. Ik hield het bij een half glaasje. Ik ben ooit gaan lopen in Machelen nadat ik twee glazen champagne (nochtans niet mijn lievelingsdrank) had gedronken. Aanvankelijk leek ik wel te zweven maar halfweg stond de man met de hamer tussen de struiken me op te wachten. Wat een inzinking was dat toen… Vandaag maar een half glaasje dus. De eerste honderden meters waren pijnlijk maar geleidelijk aan kwam de souplesse terug en ik geraakte vrij snel in de juiste cadans. Ook vandaag was het na 35 minuten echter hoog tijd om te stoppen. Weer brandde het onderaan mijn voeten. Ik wilde geen risico’s nemen en stretchte dan maar. Een beetje bang trok ik in de Sanoma-vestiaires mijn asicsen uit. Oef, geen blaren maar de weke huid zag wel knalrood. Ik moet voorzichtig blijven. Ik kan me geen nieuw oponthoud veroorloven als ik wil kunnen meelopen op het provinciaal indoorkampioenschap op 3 januari in Gent. Ik denk dat die wedstrijd te vroeg gaat komen maar dat zien en vooral voelen we eind december wel.

26-11-2009 om 21:45 geschreven door André  

Gisteren mocht ik van Magda weer wat langer lopen. Een half uurtje joggen had ze gezegd. Vermits ik vanavond toch training gaf besloot ik dat half uurtje te lopen met de snelste pupillen en miniemen onder onze jeugdatleten. De meeste onder hen zullen zaterdag trouwens meelopen in de cross van Vilvoorde. Een goede tempoloop kon voor hen dus alvast geen kwaad. We liepen in gesloten formatie vier toeren van onze eigen cross met telkens twee heuveltjes per ronde. Ik gaf het tempo niet zelf aan maar liet dat aan de kids over. Moon ging naar de kop en de rest volgde. Een stevig tempo maar iedereen bleef goed gegroepeerd; Zo heb ik het ook graag, zeker met zo’n evenwichtige groep atleetjes: samen uit, samen thuis. Op het  einde begonnen mijn voetzolen te branden en ik voelde dat het echt niet langer mocht duren. Voor mijn jonge groep was het natuurlijk nog niet gedaan. Ik liet ze nog drie keer een 300m lopen. De groep werd opgesplitst. Ik liet de pupillen samen lopen en de miniemen eveneens. Zo was iedereen tevreden. Sommige pupillen lopen zich anders volledig kapot om toch maar bij de snelste miniemen te blijven en sommige miniemen geraken gefrustreerd omdat ze door de snelste pupillen worden voorbijgestoken. Neen, liever splitsen dan maar! Na de training reden we over Zemst-Laar om Sarah af te zetten en daar besefte Moon ineens dat hij zijn sporttas én boekentas op de Nekker was vergeten. (hij was bij zijn vriend Lucas gaan spelen!) Typisch iets voor hem maar ik herken dat natuurlijk. De appel valt niet ver van de boom, nietwaar!

25-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisterenavond ging ik samen met Moon langs bij dokter Paul. Eerst werd bij Moon een wratje onder zijn linkervoet weggebrand met ijs. Daarna onderzocht dokter Paul hem grondig want de dokter van het PMS had een brief meegegeven waarin melding werd gedaan van beginnende scoliose en een beenlengteverschil. Voorlopig moeten we daar nog niets aan doen maar dokter Paul zal het wel opvolgen. Daarna werden mijn voetzolen onderzocht en min of meer genezen verklaard.

Vandaag mocht ik dus opnieuw lopen, weliswaar met de rem op om geen nieuwe blaren te kweken. Onder de middag was ik naar An enJo gereden en Jo had mijn zooltjes aangepast. Je kan niet voorzichtig genoeg zijn en dus had ik mijn voetzolen ingesmeerd met een Compeedstick. De tip kwam van de eigenaar van het Zemst Copycenter, zelf een oud-loper van Sparta Vilvoorde. Magda liet me maar een twintigtal minuten loslopen. Meer was niet verantwoord, vond ze. Als mijn voeten heelhuids uit deze eerste oefenstond kwamen mag ik morgen wat langer lopen en vanaf vrijdag zullen er dan ook nog eens versnellngen bijkomen. Ondertussen ben ik weer thuis en zijn mijn voetzolen blarenvrij. Oef!

24-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Gisterenvond kwam Kjell langs om me stabilisatie-oefeningen aan te leren. Het betrof een lijst van veertig oefeningen in totaal, de ene al moeilijker dan de andere. Na een dozijn moest ik al passen. Ik ben altijd al een stijve hark geweest en dus waren sommige bewegingen een echte hel. Ik heb me echter voorgenomen om de veertig oefeningen tegen het einde van de winter helemaal onder de knie te hebben. Werk aan de winkel dus!

Dit WE was het kermis in Eppegem en voor ik aan mijn martelsessie begon trokken we met Moon en Noah nog even naar het dorpsplein. We waren er nagenoeg alleen. Kermis is ook niet meer wat het is geweest. Is het publiek veranderd of de kermis zelf? Zijn kinderen te verwend en blazé? Vroeger was de jaarlijkse kermis een hoogdag. Nu zijn kermissen hooguit voetnootjes op de drukke gemeentelijke kalenders.

Moon en Noah vlogen meteen naar de luchtdrukgeweertjes. Als volleerde scherpschutters gingen ze aan de slag. Noah schoot op balletjes en Moon op schietschijven. Nadien mochten ze met hun vergaarde punten een prijs kiezen. Geweertjes…

Vanmorgen speelden ze soldaatje in de tuin. Naar mekaar schieten en lopen en springen. Een soort intervaltraining eigenlijk… Lopen deden ze vandaag ook nog. We keken eerst naar het veldrijden en trokken daarna naar het parkje aan de Schranshoeve aan het einde van de straat. Zelf bleef ik aan de kant staan. Mijn voetzolen gaan beter maar van lopen is vooralsnog geen sprake. Na twee kleine toertjes begon het te regenen. Noah kroop meteen in de auto maar Moon mocht er nog twee rondes bijdoen. Een paar druppels houden echte sportmannen niet tegen, hé. Toen gingen echter de hemelsluizen open en twee minuten later kwam Moon als een waterkieken naar de auto gelopen, totaal verkleumd. We reden naar huis en ik stopte ze allebei meteen in een lekker warm bad.  Het leukste moment van de training, zei Moon.

Vandaag liep Kjell  de korte cross in Zele. In een heel sterk bezette wedstrijd kon Kjell zich goed handhaven in een kopgroep van vier die mocht spurten voor de zege. Het werd een lange sprint en zoals verwacht was hij niet opgewassen tegen de vlijmscherpe demarrage van de specialisten halve-fondlopers à la Ali Hamdi (die net als vorig jaar de parkcross op zijn naam schreef). Toch een mooi resultaat voor Kjell die klaar lijkt voor zijn eerste grote afspraak volgende week in Roeselare.

22-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Ik kan opnieuw gewoon stappen. Gisteren reeds ben ik gewoon terug gaan werken. Met open sandalen kan ik autorijden en op de redaktie loop ik gewoon op mijn sokken. De gewonde huid is geheeld en de genezing gaat volgens de verpleegster die mijn verbanden komt verversen opmerkelijk snel. Volgende week kan ik terug lopen, punt!

Ondertussen is Herman Van Rompuy al wat de klok slaat. Ik ben opgegroeid in Zaventem en als jonge gast heb ik nog aan dorpspolitiek gedaan en uiteraard ken je dan de familie Van Rompuy, afkomstig uit deelgemeente Sint-Stevens Woluwe. Vooral kleine broer Eric was er héél jong al beroemd en berucht als politiek woelwater en voor zijn ongezouten meningen. Herman was discreter en zo zie je maar, diegene die het meest lawaai maakt komt niet altijd het verst. Dat het een Belg is geworden vind ik prachtig en ergens maar normaal. Is het niet mooi dat één van de drie landen die ooit de Benelux oprichtten de eerste president mogen leveren? Net in die Benelux en in Brussel ligt de bakermat van het eengemaakte Europa. Er zal echter nog veel water naar de zee vloeien vooraleer we een échte Europese staat zullen hebben met een écht staatshoofd, denk ik. Eerlijk? Zolang elk land aan protectionisme blijft doen (Het is in tijden van economische crisis zoals nu een beetje ‘chacun pour soi’!) staan we nergens. En nochtans: ‘putain, putain, c’est vâchement bien. Nous sommes quand-même tous des Européens’…

20-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Nu schreef ik pas dat ik me eindelijk terug loper voelde of ik lig alweer in de lappenmand. De 'zwarte hand' heeft weer toegeslagen…

Maandagmiddag was ik voor een rustige duurloop naar het park van Machelen getrokken. Na tien minuten reeds was het net of mijn beide voetzolen in brand stonden. Meermaals wilde ik stoppen maar een stemmetje in mijn hoofd overtuigde me telkens om voort te doen. Na de duurloop stretchte ik als gewoonlijk aan het standbeeld en daarna kwamen de gewoonlijke versnellingen. Na drie versnellingen hield ik het echter voor bekeken. Ik voelde dat het fout zat. Ik strompelde naar mijn auto en vertrok richting Sanoma. Onder de douche merkte ik dat de ondertussen grote compeedpleister (vijf naast en op elkaar aan elke voet) loskwamen. Ik begon er aan te prutsen en alles kwam mee, huid incluis. Ook met de andere voet deed ik hetzelfde. Lappen vel hingen dood te bengelen aan mijn voeten. Wat nu? Ik liet iemand van onze EHBO-vrijwilligers opdraven naar de ziekenboeg. Die had nog nooit zoiets gezien. Het was net of ik over hete kolen had gelopen. s’Avonds ging ik  langs bij dokter Paul. Ik kon op dat ogenblik nog amper stappen. Hij knipte nog een deel huid weg en verzorgde de wondes met Isobetadinezalf, deed er nog isobetadinepleisters op en pakte mijn beide voeten volledig in. Ik ben op mijn sokken naar huis gereden. Dankzij pijnstillers heb ik kunnen slapen maar ik kon de ochtend nadien niet meer staan. Enkel op mijn tippen kon ik me nog voortbewegen. Gelukkig kan ik van thuis uit werken. Elke dag komt er nu een verpleegster de verbanden verversen. Hoe lang ben ik nu weer out? Ik weet het niet…

18-11-2009 om 17:15 geschreven door André  

Gisteren kregen mijn voeten wat rust. Vandaag had ik spectaculair minder pijn. Ik voelde de blaren nog wel maar het lopen ging toch plots veel gemakkelijker. Naar het park waren Sarah, Patrick, Ewoud, Danny, Stefan en ikzelf afgezakt. Anderen verkozen duidelijk een warm bed boven het kille loopparcours. Terwijl we allemaal onze opwarmingsronde van drie kilometer aflegden liep Magda met Moon en Noah kleine toertjes in de buurt van de dreef en de sportvelden. Daarna mochten ook zij enkele versnellingen doen. Noah was fier dat hij ze allemaal gewonnen had van Moon. Hij kreeg wel telkens vijftig meter voorsprong.

Voor de groten stond er een fartleck op het programma. Voor het eerst in zes weken ging mijn hartslag dus weer echt de hoogte in. Ik had me mentaal voorbereid op één fartleckronde (zo had Magda me vrijdag toch voorspeld) . Het werden er twee. Magda verandert soms nog van gedacht, hé. Geen probleem natuurlijk. Ik vertrok op kop. Niet té geweldig want ik vreesde de tweede ronde. Ewoud ging aanvankelijk goed mee maar aan de hondenweide stond verschrikkelijk veel wind met als resultaat dat we daar elk alleen kwamen te lopen.  Bij de doortocht na één ronde gooide ik mijn muts maar af (mijn handschoenen hield ik aan) want het was warmer dan ik dacht. Het was verdorie een zware training. Het aanhouden van het tempo op de langere stukken was moeilijk maar van echte verzwakking was toch geen sprake. De weg is nog lang en de vorm nog ver weg maar ik ben opnieuw een loper. Dat is de mooie conclusie van deze zondagochtendtraining.

Bij het uitlopen achteraf begonnen plots mijn voeten weer te branden. Achteraf bleek dat er naast de stikkers onderaan nieuwe blaren waren ontstaan. Tja, zo zijn we nog niet bij de ‘niev patatten’.

Voor het eerst deze winter kon ik deze namiddag eens lekker naar het veldrijden kijken. Mijn favoriet won niet maar bewees met zijn prachtige remonte nog altijd de beste en de schoonste te zijn! Eat it, Nielske… Zonder die lekke band van Sven was je nog niet klaar!

15-11-2009 om 16:45 geschreven door André  

Gisteren liep ik veel te hard. Teneinde de zere voeten te verdoven door te lopen had ik 2.30 per ronde gedraaid ipv de gebruikelijke 3.00. Het spreekt vanzelf dat ik vandaag stramme spieren had. Het kan niet anders na een maand van inactiviteit. Magda had me gisteren al, toen ik ze na de training in het park ging groeten op de piste van Machelen, deftig onder mijn voeten gegeven. Na zeven jaar atletiek ben ik blijkbaar nog altijd een ‘bleu’…

Ook vandaag stond nog een duurloop op het programma. Drie kwartier heb ik op de grasvelden van de Nekker gelopen. Mijn gezel van vandaag was Johan Smeyers, één van onze marathonlopers die zich deze winter ook op de cross heeft gestort. Met mijn oude zooltjes aan (mijn nieuwe moeten wat worden bijgeschaafd) ging het op blaargebied alvast vlotter dan gisteren. De druk was wat afgenomen waardoor het lopen op zich aangenamer was. Ik hoefde vandaag dus niet meteen door de pijngrens te trekken. De compeedstikkers zijn vandaag trouwens ook voor het eerst op de blaren blijven plakken.

Ook Kim en Els hielden het bij een duurloop terwijl Sarah en Ewoud snelheid trainden op de piste. Stilaan komt trouwens iedereen weer op kruissnelheid. De spurtersgroep trainde vandaag weer hard en de kleinsten bereidden de komende crossen voor. Moon mocht na zijn puike prestatie van woensdag echter op de horden trainen terwijl Noah loopspelletjes uitvoerde met zijn vrienden. Morgen is het rustdag en zondagmorgen hebben we afspraak in het park. 

13-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Door een bezoek aan de kapper deze middag was ik herleid tot ‘een tocht door het donker’. Ik trok dus maar naar het park van Machelen, verlicht tot in de allerlaatste uurtjes. Het was duidelijk pas gekuisd en er lag nagenoeg geen blad op de paden. Drie kwartier toerde ik daar rond. Het begin was aartsmoeilijk want ik kon amper op mijn voeten staan. Mijn open blaren zijn zo groot dat ik er foto’s van heb genomen. Horror! Ik durf die foto zelfs niet op mijn blog te zetten. De eerste vijf minuten waren verschrikkelijk maar door te versnellen en een deftig tempo aan te houden slaagde ik er in om de pijn te verdoven met… pijn. Na een tijdje ben je het gewend en loop je, verstand op nul, zuiver door de pijngrens heen. Of het echt gezond is weet ik niet maar als ik eerlijk moet zijn met mezelf dan moet ik toch toegeven dat pijnloos sporten zowieso dateert van voor mijn loopcarrière. Gisteren was voor mij ondanks de pijn en de hinder een belangrijk moment want plots ervaarde ik weer een bepaald genot tijdens dat afzien. Het lopen gaat nog niet vlot maar de aanleg en de capaciteit om af te zien en pijn te doorstaan is alvast terug. Ik probeer het allemaal wat te relativeren want waarom kan je als sporter pijn doorstaan? Misschien wel omdat je weet dat het maar tijdelijk is. Die blaren zijn tenslotte toch maar tijdelijk. Het was alleen weer even moeilijk toen ik, eens thuis in de badkamer, merkte dat mijn sokken weer eens aan mijn compeedstikkers en blaren plakten. Opnieuw gingen de wondes open en was het weer een beetje een domper op de ‘pijnvreugde’.

12-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

12-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag vond onze jaarlijkse 11-novembercross plaats op de Nekker. Het werd een succeseditie met een enorme opkomst, vooral bij de jeugd. Bij die jeugd liepen mijn twee snotapen mee. Als eerste kwam Noah in aktie. Hij beefde voor de start als een rietstengeltje in de wind. Schrik, kou, zenuwen? Het was natuurlijk niet voor niets zijn allereerste echte cross. Na de griepaanval tijdens de voorbije herfstvakantie was het een beetje afwachten of Noah én Moon voldoende hersteld waren. Noah vertrok perfect en ging goed mee met de eersten maar bekocht zijn inspanningen een beetje op het einde. Hij eindigde nog mooi twaalfde.

Even later mocht ook Moon van start gaan. Hij had op voorhand gezegd dat hij ging voor het podium. Bij de eerste doortocht aan de aankomst hadden Dries Peeters van AC-Break en onze Moon zich al lichtjes afgescheiden. Vorig jaar vochten beide ook een strijd uit voor de eerste plaats. Toen won Moon. Dit jaar was Dries te sterk voor hem en halfweg viel er reeds een kleine kloof. Moon kon de tweede plaats op de heuveltjes veilig stellen door net daar nog wat te versnellen zoals we dat op training hadden geoefend. Het heeft geholpen want na de twee heuveltjes was zijn oorsprong op de derde van die grootte dat hij niet meer kon worden bedreigd.

Onze RAMatleten behaalden in totaal een pak mooie ereplaatsen en zelfs zes medailles. Benediekt werd derde bij de pupillen, Moon dus tweede bij de pupillen jongens, Eline en Robin eveneens tweede respectievelijk bij de miniemen en bij de Cadetten.Kjell (korte cross) en Kim behaalden eveneens zilver. Kim deed dat door tweede te worden na één van de grootste madammen van onze Belgische atletiek, Corinne Debaets, dubbele wereldkampioene in Lahti bij de W45 en meelopend bij de seniors. Na de wedstrijd moest ik trouwens heel hard lachen met enkele anecdotes die Magda en Corinne vertelden. Jaja, die hebben vroeger nog tegen elkaar gelopen. 

11-11-2009 om 23:54 geschreven door André  

Gisteren raakte bekend dat de spelers van zowel Anderlecht als Standard waren ingeënt tegen de Mexicaanse griep. Meteen ontstonden verhitte toestanden waarbij een verbale en zelfs geschreven strijd ontstond tussen diverse partijen. Aan de ene kant hoorde ik Professor van Ranst zeggen dat hij het schandalig vond en dat hij hoopte dat de innenting was gebeurd met een dikke naald in de bil zodat ze er tijdens hun volgende match nog last van zouden hebben. Een boutade welteverstaan. Iedereen weet immers dat het met een kleine naald in de arm gebeurt. In ‘Studio één’  deed Anderlechtmanager Herman Van Holsbeek vergeefse pogingen om een geldig excuus te geven. Michel Platini en de UEFA werden er zelfs bij gesleurd teneinde zijn spelersgroep tot de risicogroepen te kunnen verheffen. N’importe quoi…  Vandaag wijdt Luc Vanderkelen van Het Laatste Nieuws er zelfs zijn column aan. Hij vergelijkt de attitude van de Griepcommisaris met praktijken uit één of andere sovjetdiktatuur. Man, man, man… Is dat nu allemaal om te lachen of om te wenen?

Ondertussen weet ik ook niet of ik nog moet lachen of wenen met mijn voet. De ontsteking lijkt nu eindelijk weg te ebben maar de reusachtige blaar aan mijn linkerbinnenvoet ligt volledig open. Van lopen was vandaag gelukkig geen sprake maar ik weet niet of ik morgen, compeed of niet, ga kunnen trainen.

09-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Voor het eerst sinds september trok ik op zondagochtend weer naar het Vrijbroekpark. Bij een temperatuur van slechts 7 graden maar onder een stralende zon mocht ik van Magda vandaag een kleine negen kilometer duurlopen (3 rondes). Samen met Patrick, Stefan, Ewoud, Danny en Marc (hopelijk blijft die ook elke zondag komen) vloog de tijd voorbij. Voor ik het wist zat de training er op. Na het stretchen volgden nog vde eerste vier versnellingen van eze wintrcampagne. Het voelde goed aan. Ik ben wel opnieuw licht verkouden maar zelfs voor een warmtezoeker als ik was het een aangenaam loopweer. Eén detail overschaduwde echter mijn training en was een ware domper op mijn vreugde: naast de bladeren op de grond heb ik nu ook blaren aan beide voeten. Mijn voeten moeten nog wennen aan de nieuwe zooltjes. Er zit niets anders op en gelukkig bestaan er nu compeed-plakkers. Ik vraag me af wat ze vroeger moesten doen met zo’n grote bloedblaren. Niet lopen waarschijnlijk.

Ondertussen houdt de dopingschorsing van de tennissers Vlaanderen in zijn greep. Velen vinden de straf buiten alle proporties. Wat moet je echter doen? De reglementering is er en een wet om overtredingen te bestraffen ook. Stel je maar eens voor dat deze week Malisse en Wyckmayer er van af komen met een maand of een geldboete. Binnenkort heb je dan weer een renner als Rasmussen (ook nooit positief bevonden) die ook en waarschijnlijk wel uit kwade wil drie keer een verkeerde verblijfplaats doorgeeft. Die zal zich dan juridisch op het precedent kunnen beroepen en er ook met een lichte straf van af komen. Je kan toch geen twee maten en twee gewichten hanteren. Het is een ingewikkelde materie, heel de dopingproblematiek trouwens. Een sluitende reglementering is er nog steeds niet. De affaire van deze week heeft dat maar weer eens op een pijnlijke manier bewezen.

08-11-2009 om 20:05 geschreven door André  

De straten liggen er mistroostig bij. Vochtig en bedekt met dode bladeren. In de parken is het al niet veel beter al moet ik zeggen dat een goed onderhouden parkje als dat van Machelen vandaag toch vrij goed beloopbaar was. Rond vier uur parkeerde ik mijn auto op de parking aan de rusthuiskant want daar begint mijn ronde in het park. Moon, Noah en ik kwamen er wat loslopen. Noah tien minuten, Moon een kwartiertje en ikzelf een 25 minuten. Terwijl ik alleen verderliep speelden de jongens (beide in hun nieuwe RAM-training) in de speeltuin. Dit was een geslaagd experiment en nu weet ik dat ik in de toekomst gerust met hen naar daar kan zonder me schuldig te voelen. Stretchen deden we daarna nog samen maar versnellingen laat ik nog wat achterwege. Mijn voet lijkt gunstig te reageren op de eerste trainingskilometers. Ik had meer last van mijn blaar. Die was na enkele honderden meters volledig opengescheurd en ik moest even naar de wagen om er een compeedstikker op te plakken. Daarna deed het nog wel pijn maar kon ik toch lopen. Zo is het altijd wat! Eens thuis begon mijn rug te jammeren en ook mijn bilspieren deden pijn. Tja, als je lang niet hebt gelopen doet zowat alles zeer maar ik ben zo blij dat ik die pijn ervaar. Het kan vanaf nu alleen maar beteren.

07-11-2009 om 22:02 geschreven door André  

Vandaag zijn Moon, Noah en ik voor het eerst terug gaan trainen op de Nekker. Ik ben er eigenlijk maar één training weggebleven, nl. vorige vrijdag. De andere dagen liep ik wel niet maar was ik druk in de weer met het verkopen van onze nieuwe clubuitrustingen.

Vandaag mocht en kon ik eindelijk een half uurtje loslopen. Het ging niet bijzonder vlot natuurlijk, of wat had je gedacht na een maand inactiviteit. De eerste helft liep ik met Ewoud die opwarmde en later de piste opging. Achteraf had ik overal pijn maar het gaf me toch een goed gevoel. Ik ben weer een loper. (Of toch bijna) Ik had ook na de training een dikke blaar aan mijn reeds fel teteisterde linkervoet. Waarschijnlijk is dat het gevolg van het dragen van mijn nieuwe zooltjes. Mijn vriend Jo is orthopedisch schoenmaker en stelde me onlangs voor om nieuwe zooltjes aan te maken ter vavaning van mijn oude. Hij maakte er zelfs een tweede en luxepaar om dagelijks in mijn gewone schoenen te dragen. Sinds ik ze de hele tijd draag heb ik de indruk dat er beterschap is. Bedankt, Jo. Je bent mijn redder, of zoiets…

Ondertussen zijn we ook de laatste hand aan het leggen aan de voorbereiding van onze jaarlijkse 11-novembercross volgende woensdag. Hopelijk verandert het weer tegen dan en krijgen we een mooie herfstdag. Dat zou leuk zijn voor alle lopers maar ook voor alle vrijwilligers.

06-11-2009 om 23:49 geschreven door André  

De ziekte heeft de kinderen en mezelf nog altijd in zijn greep. Ik ben dus nog steeds niet herbegonnen met mijn looptrainingen. Panikeren doe ik echter niet meer. Het gevoel ‘loper af’ te zijn is weg. De reden? Magda natuurlijk. Zij heeft me overtuigd dat ik kan en zal terugkomen en dat heeft me wat rust in mijn hoofd gegeven. De cross van Mechelen van volgende woensdag komt wel in het gedrang voor Moon en Noah. Moon wil nochtans doodgraag lopen op zijn trainingsparcours maar als hij niet helemaal hersteld is laat ik hem thuis. Hij krijgt in februari immers nog een kans om te schitteren op de Nekker maar dat zal dan tegen een sterkere en grotere tegenstand zijn. RAM organiseert immers het Provinciaal Kampioenschap cross. Twee jaar geleden werd Moon al eens tweede.

Ondertussen werd het telefoonverkeer (Skype natuurlijk!) tussen Eppegem(waar ik woon), Merchtem (waar mijn vrienden An en Jo wonen) en Zaventem (Mijn geboortedorp waar ook Martine en Rudy wonen) de laatste dagen heel intens. De reden is de zomervakantie van volgend jaar. Je hoort het goed! Da’s nog een hele poos verwijderd natuurlijk maar als je vliegtickets aan een redelijke prijs wil bekomen moet je er vroeg bij zijn en vooral even héél intensief mee bezig zijn. An, een kei in die materie zocht en vond wat we wilden en dus trekken Moon, Noah en ik met onze vrienden volgend jaar naar mijn geliefd Kreta. Ik heb jullie waarschijnlijk al meermaals over mijn voorliefde voor Griekenland en dan meer precies Kreta verteld. Ik ken het eiland als mijn broekzak en kijk er nu al naar uit. Daarenboven heeft Hania en prachtige atletiekpiste!

Kalieniechta.

04-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Badend in een sfeer van nostalgie zaten Jo en ik gisteren in een met in het zwart geklede New-Wavers volgepropte Ethias-Arena te Hasselt. Ik heb lang getwijfeld of ik één van mijn zwarte outfits uit mijn ‘Bateau-Bleu’-periode(De New-Wave band waar ik bij zong in de eighties) zou bovenhalen maar uiteindelijk heb ik het maar zo gelaten. Eens ter plaatse bleek dat velen wel waren gezwicht voor de ‘bach-to-the-eighties-look’. Sommigen zagen er nog berbazend fit uit, velen echter helemaal niet. Door de griepaanval opteerde ik voor een voor mijn rug veilige stoel met uitzicht. De eerste editie van ‘Sinners-Day’ (ww.sinnersday.com) bleek meteen een voltreffer. Het programma kon beter maar de sfeer was er wel. Anne Clark heb je na enkele liedjes wel gehad  en The Bollock Brothers vond ik lomer dan ooit maar de drie headliners waren een schot in de roos. ‘The Human League’ vond ik vroeger té commercieel maar was nu best leuk. Okee, Philip kan eigenlijk niet zingen maar hij play-backte tenminste niet. Het publiek genoot van de resem hits en ik was verrast door blonde zangeres Susan Ann Sulley. De jaren hebben blijkbaar geen vat op haar. Ze is nu 46 maar van ver was het net of  haar dochter daar met de heupen stond te wiebelen. ‘Met haar wil ik wel eens een koffietje gaan drinken’, zei ik tegen Jo. Ik ben echter niet backstage geraakt om haar telefoon te vragen. (Ook niet uit mijn stoel…) Na  de ‘League’ volgde ‘Front 242’, onze Nationale Bodymusic-trots uit Brussel, ondertussen ook al bijna dertig jaar bezig maar in tegenstelling tot veel groepen van toen nog steeds aan de wereldtop en ook razend populair bij een jong publiek. Getuige de vele pubers die tussen hun vaders op de zware klanken van Front heen en weer en op en neer gingen. Voor mij was het toppunt van de avond echter ‘Gary Numan’, één van mijn all-time favourites. Vroeger speerpunt van de Cold-Wave en met megahits als ‘Are friends Electric’ en ‘Cars’is Gary Numan voor velen hét archetype van de androïde computermuzikant van toen. Een kleine dertig jaar na zijn eerste megahits is Numan in Engeland nog steeds een ster. Hij kwam trouwens met zijn privé-jet naar Hasselt overgevlogen. Met gitzwart haar en met snoeiharde gitaren naast de nog steeds herkenbare synthé-sound speelde hij met dood gemak de hele arena plat. Zaaaalig!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=2K3_B9AxayA   

Terwijl ik daar volop zat te genieten en mijn gezondheidsproblemen verzoop met cola en redbull zaten mijn clubmakkers af te zien op de cross van Bonheiden. Geen Moon en Noah om onze nieuwe mooie outfits te showen (Griep, weet je wel!) maar wel een heleboel andere kleine en grotere atleten. Vooral onze meisjes maakten in Bonheiden het mooie weer. Eline, die op haar eigen blog een knalprestatie had voorspeld hield woord en werd mooi tweede bij de miniemen meisjes. Kim deed bij de Seniors dames nog beter en uiteindelijk wat ik vorig jaar al had voorspeld: winnen! Ze hield loopsters die ze vorig jaar nog niet aankon nu gemakkelijk achter haar. En wacht maar… Zonder ziekte of kwetsuren zal het niet bij die ene overwinning blijven. Els deed haar best en werd in haar eerste echte cross toch mooi vijftiende. Ik voorspel ook voor haar een enorme progressie. Kjell werd bij de seniorsmannen vijfde en was daar duidelijk niet helemaal tevreden mee. Het seizoen is echter nog lang, hé makker. 

02-11-2009 om 00:00 geschreven door André