Ik kan opnieuw gewoon stappen. Gisteren reeds ben ik gewoon terug gaan werken. Met open sandalen kan ik autorijden en op de redaktie loop ik gewoon op mijn sokken. De gewonde huid is geheeld en de genezing gaat volgens de verpleegster die mijn verbanden komt verversen opmerkelijk snel. Volgende week kan ik terug lopen, punt!

Ondertussen is Herman Van Rompuy al wat de klok slaat. Ik ben opgegroeid in Zaventem en als jonge gast heb ik nog aan dorpspolitiek gedaan en uiteraard ken je dan de familie Van Rompuy, afkomstig uit deelgemeente Sint-Stevens Woluwe. Vooral kleine broer Eric was er héél jong al beroemd en berucht als politiek woelwater en voor zijn ongezouten meningen. Herman was discreter en zo zie je maar, diegene die het meest lawaai maakt komt niet altijd het verst. Dat het een Belg is geworden vind ik prachtig en ergens maar normaal. Is het niet mooi dat één van de drie landen die ooit de Benelux oprichtten de eerste president mogen leveren? Net in die Benelux en in Brussel ligt de bakermat van het eengemaakte Europa. Er zal echter nog veel water naar de zee vloeien vooraleer we een échte Europese staat zullen hebben met een écht staatshoofd, denk ik. Eerlijk? Zolang elk land aan protectionisme blijft doen (Het is in tijden van economische crisis zoals nu een beetje ‘chacun pour soi’!) staan we nergens. En nochtans: ‘putain, putain, c’est vâchement bien. Nous sommes quand-même tous des Européens’…

20-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Nu schreef ik pas dat ik me eindelijk terug loper voelde of ik lig alweer in de lappenmand. De 'zwarte hand' heeft weer toegeslagen…

Maandagmiddag was ik voor een rustige duurloop naar het park van Machelen getrokken. Na tien minuten reeds was het net of mijn beide voetzolen in brand stonden. Meermaals wilde ik stoppen maar een stemmetje in mijn hoofd overtuigde me telkens om voort te doen. Na de duurloop stretchte ik als gewoonlijk aan het standbeeld en daarna kwamen de gewoonlijke versnellingen. Na drie versnellingen hield ik het echter voor bekeken. Ik voelde dat het fout zat. Ik strompelde naar mijn auto en vertrok richting Sanoma. Onder de douche merkte ik dat de ondertussen grote compeedpleister (vijf naast en op elkaar aan elke voet) loskwamen. Ik begon er aan te prutsen en alles kwam mee, huid incluis. Ook met de andere voet deed ik hetzelfde. Lappen vel hingen dood te bengelen aan mijn voeten. Wat nu? Ik liet iemand van onze EHBO-vrijwilligers opdraven naar de ziekenboeg. Die had nog nooit zoiets gezien. Het was net of ik over hete kolen had gelopen. s’Avonds ging ik  langs bij dokter Paul. Ik kon op dat ogenblik nog amper stappen. Hij knipte nog een deel huid weg en verzorgde de wondes met Isobetadinezalf, deed er nog isobetadinepleisters op en pakte mijn beide voeten volledig in. Ik ben op mijn sokken naar huis gereden. Dankzij pijnstillers heb ik kunnen slapen maar ik kon de ochtend nadien niet meer staan. Enkel op mijn tippen kon ik me nog voortbewegen. Gelukkig kan ik van thuis uit werken. Elke dag komt er nu een verpleegster de verbanden verversen. Hoe lang ben ik nu weer out? Ik weet het niet…

18-11-2009 om 17:15 geschreven door André  

Gisteren kregen mijn voeten wat rust. Vandaag had ik spectaculair minder pijn. Ik voelde de blaren nog wel maar het lopen ging toch plots veel gemakkelijker. Naar het park waren Sarah, Patrick, Ewoud, Danny, Stefan en ikzelf afgezakt. Anderen verkozen duidelijk een warm bed boven het kille loopparcours. Terwijl we allemaal onze opwarmingsronde van drie kilometer aflegden liep Magda met Moon en Noah kleine toertjes in de buurt van de dreef en de sportvelden. Daarna mochten ook zij enkele versnellingen doen. Noah was fier dat hij ze allemaal gewonnen had van Moon. Hij kreeg wel telkens vijftig meter voorsprong.

Voor de groten stond er een fartleck op het programma. Voor het eerst in zes weken ging mijn hartslag dus weer echt de hoogte in. Ik had me mentaal voorbereid op één fartleckronde (zo had Magda me vrijdag toch voorspeld) . Het werden er twee. Magda verandert soms nog van gedacht, hé. Geen probleem natuurlijk. Ik vertrok op kop. Niet té geweldig want ik vreesde de tweede ronde. Ewoud ging aanvankelijk goed mee maar aan de hondenweide stond verschrikkelijk veel wind met als resultaat dat we daar elk alleen kwamen te lopen.  Bij de doortocht na één ronde gooide ik mijn muts maar af (mijn handschoenen hield ik aan) want het was warmer dan ik dacht. Het was verdorie een zware training. Het aanhouden van het tempo op de langere stukken was moeilijk maar van echte verzwakking was toch geen sprake. De weg is nog lang en de vorm nog ver weg maar ik ben opnieuw een loper. Dat is de mooie conclusie van deze zondagochtendtraining.

Bij het uitlopen achteraf begonnen plots mijn voeten weer te branden. Achteraf bleek dat er naast de stikkers onderaan nieuwe blaren waren ontstaan. Tja, zo zijn we nog niet bij de ‘niev patatten’.

Voor het eerst deze winter kon ik deze namiddag eens lekker naar het veldrijden kijken. Mijn favoriet won niet maar bewees met zijn prachtige remonte nog altijd de beste en de schoonste te zijn! Eat it, Nielske… Zonder die lekke band van Sven was je nog niet klaar!

15-11-2009 om 16:45 geschreven door André  

Gisteren liep ik veel te hard. Teneinde de zere voeten te verdoven door te lopen had ik 2.30 per ronde gedraaid ipv de gebruikelijke 3.00. Het spreekt vanzelf dat ik vandaag stramme spieren had. Het kan niet anders na een maand van inactiviteit. Magda had me gisteren al, toen ik ze na de training in het park ging groeten op de piste van Machelen, deftig onder mijn voeten gegeven. Na zeven jaar atletiek ben ik blijkbaar nog altijd een ‘bleu’…

Ook vandaag stond nog een duurloop op het programma. Drie kwartier heb ik op de grasvelden van de Nekker gelopen. Mijn gezel van vandaag was Johan Smeyers, één van onze marathonlopers die zich deze winter ook op de cross heeft gestort. Met mijn oude zooltjes aan (mijn nieuwe moeten wat worden bijgeschaafd) ging het op blaargebied alvast vlotter dan gisteren. De druk was wat afgenomen waardoor het lopen op zich aangenamer was. Ik hoefde vandaag dus niet meteen door de pijngrens te trekken. De compeedstikkers zijn vandaag trouwens ook voor het eerst op de blaren blijven plakken.

Ook Kim en Els hielden het bij een duurloop terwijl Sarah en Ewoud snelheid trainden op de piste. Stilaan komt trouwens iedereen weer op kruissnelheid. De spurtersgroep trainde vandaag weer hard en de kleinsten bereidden de komende crossen voor. Moon mocht na zijn puike prestatie van woensdag echter op de horden trainen terwijl Noah loopspelletjes uitvoerde met zijn vrienden. Morgen is het rustdag en zondagmorgen hebben we afspraak in het park. 

13-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Door een bezoek aan de kapper deze middag was ik herleid tot ‘een tocht door het donker’. Ik trok dus maar naar het park van Machelen, verlicht tot in de allerlaatste uurtjes. Het was duidelijk pas gekuisd en er lag nagenoeg geen blad op de paden. Drie kwartier toerde ik daar rond. Het begin was aartsmoeilijk want ik kon amper op mijn voeten staan. Mijn open blaren zijn zo groot dat ik er foto’s van heb genomen. Horror! Ik durf die foto zelfs niet op mijn blog te zetten. De eerste vijf minuten waren verschrikkelijk maar door te versnellen en een deftig tempo aan te houden slaagde ik er in om de pijn te verdoven met… pijn. Na een tijdje ben je het gewend en loop je, verstand op nul, zuiver door de pijngrens heen. Of het echt gezond is weet ik niet maar als ik eerlijk moet zijn met mezelf dan moet ik toch toegeven dat pijnloos sporten zowieso dateert van voor mijn loopcarrière. Gisteren was voor mij ondanks de pijn en de hinder een belangrijk moment want plots ervaarde ik weer een bepaald genot tijdens dat afzien. Het lopen gaat nog niet vlot maar de aanleg en de capaciteit om af te zien en pijn te doorstaan is alvast terug. Ik probeer het allemaal wat te relativeren want waarom kan je als sporter pijn doorstaan? Misschien wel omdat je weet dat het maar tijdelijk is. Die blaren zijn tenslotte toch maar tijdelijk. Het was alleen weer even moeilijk toen ik, eens thuis in de badkamer, merkte dat mijn sokken weer eens aan mijn compeedstikkers en blaren plakten. Opnieuw gingen de wondes open en was het weer een beetje een domper op de ‘pijnvreugde’.

12-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

12-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Vandaag vond onze jaarlijkse 11-novembercross plaats op de Nekker. Het werd een succeseditie met een enorme opkomst, vooral bij de jeugd. Bij die jeugd liepen mijn twee snotapen mee. Als eerste kwam Noah in aktie. Hij beefde voor de start als een rietstengeltje in de wind. Schrik, kou, zenuwen? Het was natuurlijk niet voor niets zijn allereerste echte cross. Na de griepaanval tijdens de voorbije herfstvakantie was het een beetje afwachten of Noah én Moon voldoende hersteld waren. Noah vertrok perfect en ging goed mee met de eersten maar bekocht zijn inspanningen een beetje op het einde. Hij eindigde nog mooi twaalfde.

Even later mocht ook Moon van start gaan. Hij had op voorhand gezegd dat hij ging voor het podium. Bij de eerste doortocht aan de aankomst hadden Dries Peeters van AC-Break en onze Moon zich al lichtjes afgescheiden. Vorig jaar vochten beide ook een strijd uit voor de eerste plaats. Toen won Moon. Dit jaar was Dries te sterk voor hem en halfweg viel er reeds een kleine kloof. Moon kon de tweede plaats op de heuveltjes veilig stellen door net daar nog wat te versnellen zoals we dat op training hadden geoefend. Het heeft geholpen want na de twee heuveltjes was zijn oorsprong op de derde van die grootte dat hij niet meer kon worden bedreigd.

Onze RAMatleten behaalden in totaal een pak mooie ereplaatsen en zelfs zes medailles. Benediekt werd derde bij de pupillen, Moon dus tweede bij de pupillen jongens, Eline en Robin eveneens tweede respectievelijk bij de miniemen en bij de Cadetten.Kjell (korte cross) en Kim behaalden eveneens zilver. Kim deed dat door tweede te worden na één van de grootste madammen van onze Belgische atletiek, Corinne Debaets, dubbele wereldkampioene in Lahti bij de W45 en meelopend bij de seniors. Na de wedstrijd moest ik trouwens heel hard lachen met enkele anecdotes die Magda en Corinne vertelden. Jaja, die hebben vroeger nog tegen elkaar gelopen. 

11-11-2009 om 23:54 geschreven door André  

Gisteren raakte bekend dat de spelers van zowel Anderlecht als Standard waren ingeënt tegen de Mexicaanse griep. Meteen ontstonden verhitte toestanden waarbij een verbale en zelfs geschreven strijd ontstond tussen diverse partijen. Aan de ene kant hoorde ik Professor van Ranst zeggen dat hij het schandalig vond en dat hij hoopte dat de innenting was gebeurd met een dikke naald in de bil zodat ze er tijdens hun volgende match nog last van zouden hebben. Een boutade welteverstaan. Iedereen weet immers dat het met een kleine naald in de arm gebeurt. In ‘Studio één’  deed Anderlechtmanager Herman Van Holsbeek vergeefse pogingen om een geldig excuus te geven. Michel Platini en de UEFA werden er zelfs bij gesleurd teneinde zijn spelersgroep tot de risicogroepen te kunnen verheffen. N’importe quoi…  Vandaag wijdt Luc Vanderkelen van Het Laatste Nieuws er zelfs zijn column aan. Hij vergelijkt de attitude van de Griepcommisaris met praktijken uit één of andere sovjetdiktatuur. Man, man, man… Is dat nu allemaal om te lachen of om te wenen?

Ondertussen weet ik ook niet of ik nog moet lachen of wenen met mijn voet. De ontsteking lijkt nu eindelijk weg te ebben maar de reusachtige blaar aan mijn linkerbinnenvoet ligt volledig open. Van lopen was vandaag gelukkig geen sprake maar ik weet niet of ik morgen, compeed of niet, ga kunnen trainen.

09-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Voor het eerst sinds september trok ik op zondagochtend weer naar het Vrijbroekpark. Bij een temperatuur van slechts 7 graden maar onder een stralende zon mocht ik van Magda vandaag een kleine negen kilometer duurlopen (3 rondes). Samen met Patrick, Stefan, Ewoud, Danny en Marc (hopelijk blijft die ook elke zondag komen) vloog de tijd voorbij. Voor ik het wist zat de training er op. Na het stretchen volgden nog vde eerste vier versnellingen van eze wintrcampagne. Het voelde goed aan. Ik ben wel opnieuw licht verkouden maar zelfs voor een warmtezoeker als ik was het een aangenaam loopweer. Eén detail overschaduwde echter mijn training en was een ware domper op mijn vreugde: naast de bladeren op de grond heb ik nu ook blaren aan beide voeten. Mijn voeten moeten nog wennen aan de nieuwe zooltjes. Er zit niets anders op en gelukkig bestaan er nu compeed-plakkers. Ik vraag me af wat ze vroeger moesten doen met zo’n grote bloedblaren. Niet lopen waarschijnlijk.

Ondertussen houdt de dopingschorsing van de tennissers Vlaanderen in zijn greep. Velen vinden de straf buiten alle proporties. Wat moet je echter doen? De reglementering is er en een wet om overtredingen te bestraffen ook. Stel je maar eens voor dat deze week Malisse en Wyckmayer er van af komen met een maand of een geldboete. Binnenkort heb je dan weer een renner als Rasmussen (ook nooit positief bevonden) die ook en waarschijnlijk wel uit kwade wil drie keer een verkeerde verblijfplaats doorgeeft. Die zal zich dan juridisch op het precedent kunnen beroepen en er ook met een lichte straf van af komen. Je kan toch geen twee maten en twee gewichten hanteren. Het is een ingewikkelde materie, heel de dopingproblematiek trouwens. Een sluitende reglementering is er nog steeds niet. De affaire van deze week heeft dat maar weer eens op een pijnlijke manier bewezen.

08-11-2009 om 20:05 geschreven door André  

De straten liggen er mistroostig bij. Vochtig en bedekt met dode bladeren. In de parken is het al niet veel beter al moet ik zeggen dat een goed onderhouden parkje als dat van Machelen vandaag toch vrij goed beloopbaar was. Rond vier uur parkeerde ik mijn auto op de parking aan de rusthuiskant want daar begint mijn ronde in het park. Moon, Noah en ik kwamen er wat loslopen. Noah tien minuten, Moon een kwartiertje en ikzelf een 25 minuten. Terwijl ik alleen verderliep speelden de jongens (beide in hun nieuwe RAM-training) in de speeltuin. Dit was een geslaagd experiment en nu weet ik dat ik in de toekomst gerust met hen naar daar kan zonder me schuldig te voelen. Stretchen deden we daarna nog samen maar versnellingen laat ik nog wat achterwege. Mijn voet lijkt gunstig te reageren op de eerste trainingskilometers. Ik had meer last van mijn blaar. Die was na enkele honderden meters volledig opengescheurd en ik moest even naar de wagen om er een compeedstikker op te plakken. Daarna deed het nog wel pijn maar kon ik toch lopen. Zo is het altijd wat! Eens thuis begon mijn rug te jammeren en ook mijn bilspieren deden pijn. Tja, als je lang niet hebt gelopen doet zowat alles zeer maar ik ben zo blij dat ik die pijn ervaar. Het kan vanaf nu alleen maar beteren.

07-11-2009 om 22:02 geschreven door André  

Vandaag zijn Moon, Noah en ik voor het eerst terug gaan trainen op de Nekker. Ik ben er eigenlijk maar één training weggebleven, nl. vorige vrijdag. De andere dagen liep ik wel niet maar was ik druk in de weer met het verkopen van onze nieuwe clubuitrustingen.

Vandaag mocht en kon ik eindelijk een half uurtje loslopen. Het ging niet bijzonder vlot natuurlijk, of wat had je gedacht na een maand inactiviteit. De eerste helft liep ik met Ewoud die opwarmde en later de piste opging. Achteraf had ik overal pijn maar het gaf me toch een goed gevoel. Ik ben weer een loper. (Of toch bijna) Ik had ook na de training een dikke blaar aan mijn reeds fel teteisterde linkervoet. Waarschijnlijk is dat het gevolg van het dragen van mijn nieuwe zooltjes. Mijn vriend Jo is orthopedisch schoenmaker en stelde me onlangs voor om nieuwe zooltjes aan te maken ter vavaning van mijn oude. Hij maakte er zelfs een tweede en luxepaar om dagelijks in mijn gewone schoenen te dragen. Sinds ik ze de hele tijd draag heb ik de indruk dat er beterschap is. Bedankt, Jo. Je bent mijn redder, of zoiets…

Ondertussen zijn we ook de laatste hand aan het leggen aan de voorbereiding van onze jaarlijkse 11-novembercross volgende woensdag. Hopelijk verandert het weer tegen dan en krijgen we een mooie herfstdag. Dat zou leuk zijn voor alle lopers maar ook voor alle vrijwilligers.

06-11-2009 om 23:49 geschreven door André  

De ziekte heeft de kinderen en mezelf nog altijd in zijn greep. Ik ben dus nog steeds niet herbegonnen met mijn looptrainingen. Panikeren doe ik echter niet meer. Het gevoel ‘loper af’ te zijn is weg. De reden? Magda natuurlijk. Zij heeft me overtuigd dat ik kan en zal terugkomen en dat heeft me wat rust in mijn hoofd gegeven. De cross van Mechelen van volgende woensdag komt wel in het gedrang voor Moon en Noah. Moon wil nochtans doodgraag lopen op zijn trainingsparcours maar als hij niet helemaal hersteld is laat ik hem thuis. Hij krijgt in februari immers nog een kans om te schitteren op de Nekker maar dat zal dan tegen een sterkere en grotere tegenstand zijn. RAM organiseert immers het Provinciaal Kampioenschap cross. Twee jaar geleden werd Moon al eens tweede.

Ondertussen werd het telefoonverkeer (Skype natuurlijk!) tussen Eppegem(waar ik woon), Merchtem (waar mijn vrienden An en Jo wonen) en Zaventem (Mijn geboortedorp waar ook Martine en Rudy wonen) de laatste dagen heel intens. De reden is de zomervakantie van volgend jaar. Je hoort het goed! Da’s nog een hele poos verwijderd natuurlijk maar als je vliegtickets aan een redelijke prijs wil bekomen moet je er vroeg bij zijn en vooral even héél intensief mee bezig zijn. An, een kei in die materie zocht en vond wat we wilden en dus trekken Moon, Noah en ik met onze vrienden volgend jaar naar mijn geliefd Kreta. Ik heb jullie waarschijnlijk al meermaals over mijn voorliefde voor Griekenland en dan meer precies Kreta verteld. Ik ken het eiland als mijn broekzak en kijk er nu al naar uit. Daarenboven heeft Hania en prachtige atletiekpiste!

Kalieniechta.

04-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Badend in een sfeer van nostalgie zaten Jo en ik gisteren in een met in het zwart geklede New-Wavers volgepropte Ethias-Arena te Hasselt. Ik heb lang getwijfeld of ik één van mijn zwarte outfits uit mijn ‘Bateau-Bleu’-periode(De New-Wave band waar ik bij zong in de eighties) zou bovenhalen maar uiteindelijk heb ik het maar zo gelaten. Eens ter plaatse bleek dat velen wel waren gezwicht voor de ‘bach-to-the-eighties-look’. Sommigen zagen er nog berbazend fit uit, velen echter helemaal niet. Door de griepaanval opteerde ik voor een voor mijn rug veilige stoel met uitzicht. De eerste editie van ‘Sinners-Day’ (ww.sinnersday.com) bleek meteen een voltreffer. Het programma kon beter maar de sfeer was er wel. Anne Clark heb je na enkele liedjes wel gehad  en The Bollock Brothers vond ik lomer dan ooit maar de drie headliners waren een schot in de roos. ‘The Human League’ vond ik vroeger té commercieel maar was nu best leuk. Okee, Philip kan eigenlijk niet zingen maar hij play-backte tenminste niet. Het publiek genoot van de resem hits en ik was verrast door blonde zangeres Susan Ann Sulley. De jaren hebben blijkbaar geen vat op haar. Ze is nu 46 maar van ver was het net of  haar dochter daar met de heupen stond te wiebelen. ‘Met haar wil ik wel eens een koffietje gaan drinken’, zei ik tegen Jo. Ik ben echter niet backstage geraakt om haar telefoon te vragen. (Ook niet uit mijn stoel…) Na  de ‘League’ volgde ‘Front 242’, onze Nationale Bodymusic-trots uit Brussel, ondertussen ook al bijna dertig jaar bezig maar in tegenstelling tot veel groepen van toen nog steeds aan de wereldtop en ook razend populair bij een jong publiek. Getuige de vele pubers die tussen hun vaders op de zware klanken van Front heen en weer en op en neer gingen. Voor mij was het toppunt van de avond echter ‘Gary Numan’, één van mijn all-time favourites. Vroeger speerpunt van de Cold-Wave en met megahits als ‘Are friends Electric’ en ‘Cars’is Gary Numan voor velen hét archetype van de androïde computermuzikant van toen. Een kleine dertig jaar na zijn eerste megahits is Numan in Engeland nog steeds een ster. Hij kwam trouwens met zijn privé-jet naar Hasselt overgevlogen. Met gitzwart haar en met snoeiharde gitaren naast de nog steeds herkenbare synthé-sound speelde hij met dood gemak de hele arena plat. Zaaaalig!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=2K3_B9AxayA   

Terwijl ik daar volop zat te genieten en mijn gezondheidsproblemen verzoop met cola en redbull zaten mijn clubmakkers af te zien op de cross van Bonheiden. Geen Moon en Noah om onze nieuwe mooie outfits te showen (Griep, weet je wel!) maar wel een heleboel andere kleine en grotere atleten. Vooral onze meisjes maakten in Bonheiden het mooie weer. Eline, die op haar eigen blog een knalprestatie had voorspeld hield woord en werd mooi tweede bij de miniemen meisjes. Kim deed bij de Seniors dames nog beter en uiteindelijk wat ik vorig jaar al had voorspeld: winnen! Ze hield loopsters die ze vorig jaar nog niet aankon nu gemakkelijk achter haar. En wacht maar… Zonder ziekte of kwetsuren zal het niet bij die ene overwinning blijven. Els deed haar best en werd in haar eerste echte cross toch mooi vijftiende. Ik voorspel ook voor haar een enorme progressie. Kjell werd bij de seniorsmannen vijfde en was daar duidelijk niet helemaal tevreden mee. Het seizoen is echter nog lang, hé makker. 

02-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Misschien wil het lot wel een handje helpen. Ik zat met enorme twijfels over verder rusten of toch weer trainen. De griep heeft de knoop voor me doorgehakt. Moon en Noah waren al slachtoffer van de eerste wintergriep, Mexicaans of niet… Wie wet het? Gisteren werd ook ik onderzocht door dokter Leen. Ik sukkel al enkele dagen met hoofd- en rugpijn. Ook mijn nek is pijnlijk, ik ben uitgeput en mijn eetlust is helemaal weg. Diagnose: griep. Het feit dat ik, in tegenstelling tot de kinderen, geen koorts heb is enkel het gevolg van het nemen van ontstekingsremmers voor mijn voet. De verplichtte rust (ik mag pas dinsdag opnieuw lopen) is misschien net wat ik nodig heb om mijn voet volledig van de ontsteking te verlossen. (Hoop doet leven!) Ondertussen heb ik avonden lang aan ons clubblad gewerkt. Vijf uur lang heb ik gisterenavond en vanmorgen resultaten opgezocht op het internet en uitgetypt. Een saai werkje, hoor… Op de cover van het clubblad heb ik een prachtige foto van Anthony gezet, onze Belgische kampioen horden bij de cadetten. De foto is getrokken door topfotgraaf Luc Dequick.

Dit WE gaat het winterseizoen pas echt van start. Voor RAM gebeurt dat traditiegetrouw in buurgemeente Bonheiden. Moon is enorm teleurgesteld dat hij niet kan meelopen door zijn griep. De vraag is zelfs of hij binnen elf dagen genoeg hersteld zal zijn om voluit zijn kansen te verdedigen op onze eigen 11-novembercross. Onze eigen cross is immers voor iedere rammer speciaal en op drie deelnames won Moon drie keer. De laatste weken hebben we hard getraind op het parcours en onze crossertjes zijn er echt klaar voor. Benieuwd naar de uitslagen morgen. 

31-10-2009 om 20:59 geschreven door André  

Hoe druk kan een week zijn? Zo druk dat je zelfs geen tijd vindt om te schrijven voor je blog. Deze week was zo’n week. Elke avond laat thuis en te moe om te schrijven? Bijna maar niet helemaal want elke avond werkte ik aan ons clubblad. Door het crashen van mijn harde schijf was ik ook de basislay-out van het clubblad kwijt. Daardoor moest ik elke pagina van nul herbeginnen. Daarenboven werden de nieuwe outfits deze week aan de clubleden voorgelegd. De verkoop verloopt vlot en een bijbestelling zal wellicht niet lang op zich laten wachten.  Gisteren was de interesse en de vraag naar nieuwe outfits zo groot dat ik als trainer uitzonderlijk moest passen. Vanavond trok ik naar onze onderafdeling in Kapelle waar ook een boel outfits aan de man werden gebracht. Gelukkig heb ik twee Chinese vrijwilligers gevonden die vanaf volgende week de kledijstock zullen beheren en bereid zijn om na de training even ‘winkeltje’ te spelen. Morgen zal reeds iemand het van mij moeten overnemen want ik zal met twee zieke kindjes niet op de Nekker geraken. Noah is ondanks zijn zware hoest naar school gegaan maar Moon heeft  net als een vijftal klasgenootjes zware koorts en moest dus binnen blijven. Geen van beide zullen zondag kunnen aantreden op de openingscross in Bonheiden. Vooral Moon vindt dat héél jammer. Zelf voel ik me ook niet 100%. Zit de griep ook in mijn lijf of begin ik een gewone verkoudheid?

Maandag heb ik in het park van Machelen een half uurtje gelopen en vier versnellingen gedaan. Pijn had ik niet, hooguit voelde ik wat hinder. Daags nadien was het training op de Nekker en liep ik veertig minuten. Ik had een steunvoetje aangetrokken, een soort knelverband dat je rond de voet en de enkel trekt. Door de extra druk kwam de pijn na een kwartier opnieuw bovendrijven. Na drie weken ontstekingsremmers en rusten is de ontsteking blijkbaar niet voorbij. Wat nu?

29-10-2009 om 23:17 geschreven door André  

Er zijn van die drukke week-ends. Week-ends waar je nauwelijks tijd hebt om even rustig in je zetel te zitten en bvb te genieten van Sen Nys die op de Koppenberg wint. Vandaag heb ik de prachtprestatie van mijn favoriete crosser weeral moeten missen. Moon, Noah, Matilde(mijn petekind) en ik hadden namelijk vandaag in Antwerpen een afspraak met de familie Von Trapp. Na een tussenstop in de Macdo op de Groenplaats begaven we ons in het begin van de namiddag naar de Stadsschouwburg, op dat moment nog middenin de bedrijvigheid van de ‘Vogelmarkt’. Het was plots ‘Red Alert’ en ik vroeg iedereen om mekaar de hand te geven. Zo verloren we tenminste niemand in onze tocht door de drukte. We waren iets te vroeg en dus bleven we buiten het concertgebouw wat staan luisteren naar een straatmuzikant die met zijn accordeon de aandacht van de kinderen helemaal had ingepalmd.

Eigenlijk zag ik deze Musical op voorhand helemaal niet zitten. Het té commercieel aspect van de hele organisatie was voor mij van het goede te veel. Maar dat gevoel verdween toen Noah voor het eerst en al na het eerste liedje zei: ‘Hoe mooi’! De drie kinderen waren behoorlijk onder de indruk en ik vergat al mijn vooroordelen. Voor hen was dit pure magie. Veranderende decors (zelfs al vond ik ze wat oubollig.), de grappige mijnheer spaghetti en andere acteurs die de kinderen bleken te kennen uit reeksen als ‘Amika’ waren allemaal hoogtepunten voor hen. De show duurde lang maar verveelde nooit. Ik had nooit gedacht dat Noah dat ging volhouden. Eén keer heb ik hem moeten zeggen te gaan zitten toen hij plots spontaan begon te stretchen. De stoeltjes waren dan ook minuscuul. Ik ben niet van de grootste maar mijn knieën zaten gekneld tegen de stoel voor mij. Wat moet dat zijn bij écht grote mensen. Je hebt wel een goed zicht want je zit gewoon op een heel stijle helling, zoals Noah het verwoordde. Als je hier struikelt, zei Moon, lig je meteen op het podium. Een pakje chips, een ijsje, een drankje, een pauze van twintig minuten, kortom een kleine drie uur later wandelden we door Antwerpen naar de parkeergarage en de auto, napratend over wat we hadden gezien en gehoord. De conclusie was dat Maria uitstekend kon zingen en ‘Piet Piraat’ al helemaal niet. ‘Daarom zingt hij zo weinig en praat hij veel’, zei één van de kinderen. Het pijnlijkste moment was zijn uitvoering van ‘Edelweiss’… Heeft vlaanderen nu echt niet beters. Ze hadden naast Maria ook beter een Kapitein Von Trapp gezocht!

25-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Een druilerige dag, nat en kil. Ook de weergoden treurden mee want vandaag werd Frank Vandenbroucke begraven in Ploegsteert. Ik wilde aanvankelijk naar de begrafenis gaan maar het is me niet gelukt. Volgende week moet ik in de buurt zijn voor een fotoshoot en ga ik langs zijn graf. De hele dag zat ik ermee…

Ondertussen mocht ik vandaag niet lopen. Wijselijk volgde ik de raad op van mijn coach. Gisteren liep ik een half uurtje op de Nekker en dus rust ik vandaag. Mijn voet moet gespaard worden en de weg is nog lang.

Verdriet en vreugde en geluk liggen dicht bij elkaar. Gevoelens kunnen soms zo snel omslaan en maar goed ook. Ik voelde me de hele dag wat sloom en down maar vanavond veranderde dat plots. Oorzaak? Massive Attack! In een propvolle Lotto-Arena was ik getuige van een superoptreden van de ondertussen toch al behoorlijk legendarische trip-hopband. Het was de zesde keer dat ik ze live aan het werk zag en weer was ik volledig van mijn melk. Sterke nummers en een fantastische sound, geweldige stemmen en muzikanten. De nieuwe nummers waren onbekend en geweldig en sommige hits zoals ‘Teardrops’ zaten in een verrassend nieuw kleedje. Dit concert maakte de rest van de dag een beetje goed. Ik genoot…

Voor wie Massive Attack niet kent: klik op de volgende links.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=b64AtjYr6is   
http://www.youtube.com/watch?v=BQdgZfC2zmw&feature=related   
http://www.youtube.com/watch?v=RbZPyWI0Wds    

Vandaag werd een cafébaas uit Tongeren vrijgesproken van het overtreden van de wet op het rookverbod. Zoiets kan alleen in België, land van de onduidelijke wetten. Blijkbaar ligt een nieuwe wet klaar die roken nog enkel toelaat in café’s waar niet kan worden gegeten. Duidelijkheid eerst. Stemmen die wet, dus! Op het nieuws hoorde ik weer typische rokersreacties: rokers vinden namelijk dat zo’n verbod een aanslag op hun vrijheid is. Je moet het niet gaan omkeren, hé. Ooit, zo’n twintig jaar geleden had ik een collega die rechtover mij zat. Ze stak elke sigaret aan met de vorige. Ze rookte van ‘s morgens tot ‘s avonds en al haar collega’s, allemaal niet-rokers paften rustig mee. Toen we haar op een dag vroegen of ze niet elders kon gaan roken werden we beschuldigd van onverdraagzaamheid. Een hevige discussie volgde. Zij beweerde dat ik haar het recht om te roken wilde ontnemen. ‘Jij hebt tenminste nog een keuze,’ antwoordde ik. ‘Ik heb helemaal geen keuze en word door jou verplicht om te roken.’ Gelukkig veranderde ze van job en werd er op de redactie, dankzij een nieuwe uitgever, een rookverbod uitgevaardigd. Ik heb nooit gerookt en ik zal het ook nooit doen.

Vanavond was het training op de Nekker. Noah en Moon smeekten Bruno bijna om bij Kenneth te mogen trainen en ze kregen hun zin. Er waren trouwens veel kinderen aanwezig en gelukkig ook veel trainers. Zo is het voor iederen leuk want met kleinere groepen kan je gewoon leukere dingen doen. Het gaat goed met RAM. Zelf probeerde ik toch ook te lopen. Een half uurtje op het gras lukte vrij goed. Pijn onderond ik niet, hooguit een hinder en tintelingen in de tenen. Maar God, wat doen spieren pijn na drie weken inactiviteit.

Vanmiddag was ik naar Rotselaar gereden waar onze wedstrijdtruitjes en –broekjes bij Vermarc lagen te wachten. Ik ben uiterst tevreden over het resultaat. Iedereen wacht trouwens met ongeduld op die uitrustingen. Ik word er iedere training over aangesproken. Het bewijst dat er iets leeft in onze club. Het gaat goed met RAM.

23-10-2009 om 23:34 geschreven door André  

Op Club Brugge vond gisteren een onaangekondigde dopingcontrole plaatst. Zowel de club als de spelers waren niet te spreken over het door de dopingjagers gekozen tijdstip, daags voor een belangrijke wedstrijd. Hallo, zeg! Verwende voetballers toch maar weer… Wat moeten die coureurs dan zeggen! Die worden soms ‘s nachts tijdens de rondes uit hun bed gelicht voor een plasje. Sommige renners worden tientallen keren gecontroleerd per seizoen en die zullen ook wel eens zagen maar voetballers zijn wel dé specialisten ter zake. Ik heb soms de indruk dat de sporters die het hardst verwend worden ook het hardst kunnen zeuren.

Ondertussen staat het vast dat Veerle Dejaeghere de crosscup zal lopen. Van een afscheid gesproken. Ik vind het in ieder geval super dat ze weer meedoet.  Misschien wordt ze wel de Frank Sinatra van de atletiek. Die bleef ook maar afscheid nemen om telkens terug te keren en dat telkens tot grote vreugde van zijn fans. Da’s natuurlijk ook een manier om aan je populariteit te werken. Maar daar had ‘the voice’ niet echt een probleem mee natuurlijk. 

22-10-2009 om 09:50 geschreven door André