De ziekte heeft de kinderen en mezelf nog altijd in zijn greep. Ik ben dus nog steeds niet herbegonnen met mijn looptrainingen. Panikeren doe ik echter niet meer. Het gevoel ‘loper af’ te zijn is weg. De reden? Magda natuurlijk. Zij heeft me overtuigd dat ik kan en zal terugkomen en dat heeft me wat rust in mijn hoofd gegeven. De cross van Mechelen van volgende woensdag komt wel in het gedrang voor Moon en Noah. Moon wil nochtans doodgraag lopen op zijn trainingsparcours maar als hij niet helemaal hersteld is laat ik hem thuis. Hij krijgt in februari immers nog een kans om te schitteren op de Nekker maar dat zal dan tegen een sterkere en grotere tegenstand zijn. RAM organiseert immers het Provinciaal Kampioenschap cross. Twee jaar geleden werd Moon al eens tweede.

Ondertussen werd het telefoonverkeer (Skype natuurlijk!) tussen Eppegem(waar ik woon), Merchtem (waar mijn vrienden An en Jo wonen) en Zaventem (Mijn geboortedorp waar ook Martine en Rudy wonen) de laatste dagen heel intens. De reden is de zomervakantie van volgend jaar. Je hoort het goed! Da’s nog een hele poos verwijderd natuurlijk maar als je vliegtickets aan een redelijke prijs wil bekomen moet je er vroeg bij zijn en vooral even héél intensief mee bezig zijn. An, een kei in die materie zocht en vond wat we wilden en dus trekken Moon, Noah en ik met onze vrienden volgend jaar naar mijn geliefd Kreta. Ik heb jullie waarschijnlijk al meermaals over mijn voorliefde voor Griekenland en dan meer precies Kreta verteld. Ik ken het eiland als mijn broekzak en kijk er nu al naar uit. Daarenboven heeft Hania en prachtige atletiekpiste!

Kalieniechta.

04-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Badend in een sfeer van nostalgie zaten Jo en ik gisteren in een met in het zwart geklede New-Wavers volgepropte Ethias-Arena te Hasselt. Ik heb lang getwijfeld of ik één van mijn zwarte outfits uit mijn ‘Bateau-Bleu’-periode(De New-Wave band waar ik bij zong in de eighties) zou bovenhalen maar uiteindelijk heb ik het maar zo gelaten. Eens ter plaatse bleek dat velen wel waren gezwicht voor de ‘bach-to-the-eighties-look’. Sommigen zagen er nog berbazend fit uit, velen echter helemaal niet. Door de griepaanval opteerde ik voor een voor mijn rug veilige stoel met uitzicht. De eerste editie van ‘Sinners-Day’ (ww.sinnersday.com) bleek meteen een voltreffer. Het programma kon beter maar de sfeer was er wel. Anne Clark heb je na enkele liedjes wel gehad  en The Bollock Brothers vond ik lomer dan ooit maar de drie headliners waren een schot in de roos. ‘The Human League’ vond ik vroeger té commercieel maar was nu best leuk. Okee, Philip kan eigenlijk niet zingen maar hij play-backte tenminste niet. Het publiek genoot van de resem hits en ik was verrast door blonde zangeres Susan Ann Sulley. De jaren hebben blijkbaar geen vat op haar. Ze is nu 46 maar van ver was het net of  haar dochter daar met de heupen stond te wiebelen. ‘Met haar wil ik wel eens een koffietje gaan drinken’, zei ik tegen Jo. Ik ben echter niet backstage geraakt om haar telefoon te vragen. (Ook niet uit mijn stoel…) Na  de ‘League’ volgde ‘Front 242’, onze Nationale Bodymusic-trots uit Brussel, ondertussen ook al bijna dertig jaar bezig maar in tegenstelling tot veel groepen van toen nog steeds aan de wereldtop en ook razend populair bij een jong publiek. Getuige de vele pubers die tussen hun vaders op de zware klanken van Front heen en weer en op en neer gingen. Voor mij was het toppunt van de avond echter ‘Gary Numan’, één van mijn all-time favourites. Vroeger speerpunt van de Cold-Wave en met megahits als ‘Are friends Electric’ en ‘Cars’is Gary Numan voor velen hét archetype van de androïde computermuzikant van toen. Een kleine dertig jaar na zijn eerste megahits is Numan in Engeland nog steeds een ster. Hij kwam trouwens met zijn privé-jet naar Hasselt overgevlogen. Met gitzwart haar en met snoeiharde gitaren naast de nog steeds herkenbare synthé-sound speelde hij met dood gemak de hele arena plat. Zaaaalig!

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=2K3_B9AxayA   

Terwijl ik daar volop zat te genieten en mijn gezondheidsproblemen verzoop met cola en redbull zaten mijn clubmakkers af te zien op de cross van Bonheiden. Geen Moon en Noah om onze nieuwe mooie outfits te showen (Griep, weet je wel!) maar wel een heleboel andere kleine en grotere atleten. Vooral onze meisjes maakten in Bonheiden het mooie weer. Eline, die op haar eigen blog een knalprestatie had voorspeld hield woord en werd mooi tweede bij de miniemen meisjes. Kim deed bij de Seniors dames nog beter en uiteindelijk wat ik vorig jaar al had voorspeld: winnen! Ze hield loopsters die ze vorig jaar nog niet aankon nu gemakkelijk achter haar. En wacht maar… Zonder ziekte of kwetsuren zal het niet bij die ene overwinning blijven. Els deed haar best en werd in haar eerste echte cross toch mooi vijftiende. Ik voorspel ook voor haar een enorme progressie. Kjell werd bij de seniorsmannen vijfde en was daar duidelijk niet helemaal tevreden mee. Het seizoen is echter nog lang, hé makker. 

02-11-2009 om 00:00 geschreven door André  

Misschien wil het lot wel een handje helpen. Ik zat met enorme twijfels over verder rusten of toch weer trainen. De griep heeft de knoop voor me doorgehakt. Moon en Noah waren al slachtoffer van de eerste wintergriep, Mexicaans of niet… Wie wet het? Gisteren werd ook ik onderzocht door dokter Leen. Ik sukkel al enkele dagen met hoofd- en rugpijn. Ook mijn nek is pijnlijk, ik ben uitgeput en mijn eetlust is helemaal weg. Diagnose: griep. Het feit dat ik, in tegenstelling tot de kinderen, geen koorts heb is enkel het gevolg van het nemen van ontstekingsremmers voor mijn voet. De verplichtte rust (ik mag pas dinsdag opnieuw lopen) is misschien net wat ik nodig heb om mijn voet volledig van de ontsteking te verlossen. (Hoop doet leven!) Ondertussen heb ik avonden lang aan ons clubblad gewerkt. Vijf uur lang heb ik gisterenavond en vanmorgen resultaten opgezocht op het internet en uitgetypt. Een saai werkje, hoor… Op de cover van het clubblad heb ik een prachtige foto van Anthony gezet, onze Belgische kampioen horden bij de cadetten. De foto is getrokken door topfotgraaf Luc Dequick.

Dit WE gaat het winterseizoen pas echt van start. Voor RAM gebeurt dat traditiegetrouw in buurgemeente Bonheiden. Moon is enorm teleurgesteld dat hij niet kan meelopen door zijn griep. De vraag is zelfs of hij binnen elf dagen genoeg hersteld zal zijn om voluit zijn kansen te verdedigen op onze eigen 11-novembercross. Onze eigen cross is immers voor iedere rammer speciaal en op drie deelnames won Moon drie keer. De laatste weken hebben we hard getraind op het parcours en onze crossertjes zijn er echt klaar voor. Benieuwd naar de uitslagen morgen. 

31-10-2009 om 20:59 geschreven door André  

Hoe druk kan een week zijn? Zo druk dat je zelfs geen tijd vindt om te schrijven voor je blog. Deze week was zo’n week. Elke avond laat thuis en te moe om te schrijven? Bijna maar niet helemaal want elke avond werkte ik aan ons clubblad. Door het crashen van mijn harde schijf was ik ook de basislay-out van het clubblad kwijt. Daardoor moest ik elke pagina van nul herbeginnen. Daarenboven werden de nieuwe outfits deze week aan de clubleden voorgelegd. De verkoop verloopt vlot en een bijbestelling zal wellicht niet lang op zich laten wachten.  Gisteren was de interesse en de vraag naar nieuwe outfits zo groot dat ik als trainer uitzonderlijk moest passen. Vanavond trok ik naar onze onderafdeling in Kapelle waar ook een boel outfits aan de man werden gebracht. Gelukkig heb ik twee Chinese vrijwilligers gevonden die vanaf volgende week de kledijstock zullen beheren en bereid zijn om na de training even ‘winkeltje’ te spelen. Morgen zal reeds iemand het van mij moeten overnemen want ik zal met twee zieke kindjes niet op de Nekker geraken. Noah is ondanks zijn zware hoest naar school gegaan maar Moon heeft  net als een vijftal klasgenootjes zware koorts en moest dus binnen blijven. Geen van beide zullen zondag kunnen aantreden op de openingscross in Bonheiden. Vooral Moon vindt dat héél jammer. Zelf voel ik me ook niet 100%. Zit de griep ook in mijn lijf of begin ik een gewone verkoudheid?

Maandag heb ik in het park van Machelen een half uurtje gelopen en vier versnellingen gedaan. Pijn had ik niet, hooguit voelde ik wat hinder. Daags nadien was het training op de Nekker en liep ik veertig minuten. Ik had een steunvoetje aangetrokken, een soort knelverband dat je rond de voet en de enkel trekt. Door de extra druk kwam de pijn na een kwartier opnieuw bovendrijven. Na drie weken ontstekingsremmers en rusten is de ontsteking blijkbaar niet voorbij. Wat nu?

29-10-2009 om 23:17 geschreven door André  

Er zijn van die drukke week-ends. Week-ends waar je nauwelijks tijd hebt om even rustig in je zetel te zitten en bvb te genieten van Sen Nys die op de Koppenberg wint. Vandaag heb ik de prachtprestatie van mijn favoriete crosser weeral moeten missen. Moon, Noah, Matilde(mijn petekind) en ik hadden namelijk vandaag in Antwerpen een afspraak met de familie Von Trapp. Na een tussenstop in de Macdo op de Groenplaats begaven we ons in het begin van de namiddag naar de Stadsschouwburg, op dat moment nog middenin de bedrijvigheid van de ‘Vogelmarkt’. Het was plots ‘Red Alert’ en ik vroeg iedereen om mekaar de hand te geven. Zo verloren we tenminste niemand in onze tocht door de drukte. We waren iets te vroeg en dus bleven we buiten het concertgebouw wat staan luisteren naar een straatmuzikant die met zijn accordeon de aandacht van de kinderen helemaal had ingepalmd.

Eigenlijk zag ik deze Musical op voorhand helemaal niet zitten. Het té commercieel aspect van de hele organisatie was voor mij van het goede te veel. Maar dat gevoel verdween toen Noah voor het eerst en al na het eerste liedje zei: ‘Hoe mooi’! De drie kinderen waren behoorlijk onder de indruk en ik vergat al mijn vooroordelen. Voor hen was dit pure magie. Veranderende decors (zelfs al vond ik ze wat oubollig.), de grappige mijnheer spaghetti en andere acteurs die de kinderen bleken te kennen uit reeksen als ‘Amika’ waren allemaal hoogtepunten voor hen. De show duurde lang maar verveelde nooit. Ik had nooit gedacht dat Noah dat ging volhouden. Eén keer heb ik hem moeten zeggen te gaan zitten toen hij plots spontaan begon te stretchen. De stoeltjes waren dan ook minuscuul. Ik ben niet van de grootste maar mijn knieën zaten gekneld tegen de stoel voor mij. Wat moet dat zijn bij écht grote mensen. Je hebt wel een goed zicht want je zit gewoon op een heel stijle helling, zoals Noah het verwoordde. Als je hier struikelt, zei Moon, lig je meteen op het podium. Een pakje chips, een ijsje, een drankje, een pauze van twintig minuten, kortom een kleine drie uur later wandelden we door Antwerpen naar de parkeergarage en de auto, napratend over wat we hadden gezien en gehoord. De conclusie was dat Maria uitstekend kon zingen en ‘Piet Piraat’ al helemaal niet. ‘Daarom zingt hij zo weinig en praat hij veel’, zei één van de kinderen. Het pijnlijkste moment was zijn uitvoering van ‘Edelweiss’… Heeft vlaanderen nu echt niet beters. Ze hadden naast Maria ook beter een Kapitein Von Trapp gezocht!

25-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Een druilerige dag, nat en kil. Ook de weergoden treurden mee want vandaag werd Frank Vandenbroucke begraven in Ploegsteert. Ik wilde aanvankelijk naar de begrafenis gaan maar het is me niet gelukt. Volgende week moet ik in de buurt zijn voor een fotoshoot en ga ik langs zijn graf. De hele dag zat ik ermee…

Ondertussen mocht ik vandaag niet lopen. Wijselijk volgde ik de raad op van mijn coach. Gisteren liep ik een half uurtje op de Nekker en dus rust ik vandaag. Mijn voet moet gespaard worden en de weg is nog lang.

Verdriet en vreugde en geluk liggen dicht bij elkaar. Gevoelens kunnen soms zo snel omslaan en maar goed ook. Ik voelde me de hele dag wat sloom en down maar vanavond veranderde dat plots. Oorzaak? Massive Attack! In een propvolle Lotto-Arena was ik getuige van een superoptreden van de ondertussen toch al behoorlijk legendarische trip-hopband. Het was de zesde keer dat ik ze live aan het werk zag en weer was ik volledig van mijn melk. Sterke nummers en een fantastische sound, geweldige stemmen en muzikanten. De nieuwe nummers waren onbekend en geweldig en sommige hits zoals ‘Teardrops’ zaten in een verrassend nieuw kleedje. Dit concert maakte de rest van de dag een beetje goed. Ik genoot…

Voor wie Massive Attack niet kent: klik op de volgende links.

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=b64AtjYr6is   
http://www.youtube.com/watch?v=BQdgZfC2zmw&feature=related   
http://www.youtube.com/watch?v=RbZPyWI0Wds    

Vandaag werd een cafébaas uit Tongeren vrijgesproken van het overtreden van de wet op het rookverbod. Zoiets kan alleen in België, land van de onduidelijke wetten. Blijkbaar ligt een nieuwe wet klaar die roken nog enkel toelaat in café’s waar niet kan worden gegeten. Duidelijkheid eerst. Stemmen die wet, dus! Op het nieuws hoorde ik weer typische rokersreacties: rokers vinden namelijk dat zo’n verbod een aanslag op hun vrijheid is. Je moet het niet gaan omkeren, hé. Ooit, zo’n twintig jaar geleden had ik een collega die rechtover mij zat. Ze stak elke sigaret aan met de vorige. Ze rookte van ‘s morgens tot ‘s avonds en al haar collega’s, allemaal niet-rokers paften rustig mee. Toen we haar op een dag vroegen of ze niet elders kon gaan roken werden we beschuldigd van onverdraagzaamheid. Een hevige discussie volgde. Zij beweerde dat ik haar het recht om te roken wilde ontnemen. ‘Jij hebt tenminste nog een keuze,’ antwoordde ik. ‘Ik heb helemaal geen keuze en word door jou verplicht om te roken.’ Gelukkig veranderde ze van job en werd er op de redactie, dankzij een nieuwe uitgever, een rookverbod uitgevaardigd. Ik heb nooit gerookt en ik zal het ook nooit doen.

Vanavond was het training op de Nekker. Noah en Moon smeekten Bruno bijna om bij Kenneth te mogen trainen en ze kregen hun zin. Er waren trouwens veel kinderen aanwezig en gelukkig ook veel trainers. Zo is het voor iederen leuk want met kleinere groepen kan je gewoon leukere dingen doen. Het gaat goed met RAM. Zelf probeerde ik toch ook te lopen. Een half uurtje op het gras lukte vrij goed. Pijn onderond ik niet, hooguit een hinder en tintelingen in de tenen. Maar God, wat doen spieren pijn na drie weken inactiviteit.

Vanmiddag was ik naar Rotselaar gereden waar onze wedstrijdtruitjes en –broekjes bij Vermarc lagen te wachten. Ik ben uiterst tevreden over het resultaat. Iedereen wacht trouwens met ongeduld op die uitrustingen. Ik word er iedere training over aangesproken. Het bewijst dat er iets leeft in onze club. Het gaat goed met RAM.

23-10-2009 om 23:34 geschreven door André  

Op Club Brugge vond gisteren een onaangekondigde dopingcontrole plaatst. Zowel de club als de spelers waren niet te spreken over het door de dopingjagers gekozen tijdstip, daags voor een belangrijke wedstrijd. Hallo, zeg! Verwende voetballers toch maar weer… Wat moeten die coureurs dan zeggen! Die worden soms ‘s nachts tijdens de rondes uit hun bed gelicht voor een plasje. Sommige renners worden tientallen keren gecontroleerd per seizoen en die zullen ook wel eens zagen maar voetballers zijn wel dé specialisten ter zake. Ik heb soms de indruk dat de sporters die het hardst verwend worden ook het hardst kunnen zeuren.

Ondertussen staat het vast dat Veerle Dejaeghere de crosscup zal lopen. Van een afscheid gesproken. Ik vind het in ieder geval super dat ze weer meedoet.  Misschien wordt ze wel de Frank Sinatra van de atletiek. Die bleef ook maar afscheid nemen om telkens terug te keren en dat telkens tot grote vreugde van zijn fans. Da’s natuurlijk ook een manier om aan je populariteit te werken. Maar daar had ‘the voice’ niet echt een probleem mee natuurlijk. 

22-10-2009 om 09:50 geschreven door André  

De pijn is terug. Ik ben drie keer gaan lopen en het is: ‘retour à la case départ’! Ik probeer het morgen nog één keer maar als de pijn volhardt ga ik weer rusten. Tegen mijn zin natuurlijk maar het heeft geen zin om nu aan te dringen. De ontsteking moet en zal genezen. Pas daarna kan ik opnieuw gaan plannen. Ik denk voorlopig dus ten vroegste in januari opnieuw een wedstrijd te lopen. Mijn doelen liggen bij de indoor. Het PK in januari, het BK in Maart en daartussenin enkele meetings waarbij ik het Belgisch record  op de 800 en op de 1000m zou willen aanvallen. Maar eerst opnieuw kunnen lopen natuurlijk.

21-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Twee weken geleden liep ik voor het laatst en toen was het zomer. Vandaag mocht ik weer proberen en plots is het winter. Ik reed vanavond naar het Vrijbroekpark en mijn autothermometer wees negen graden aan. Muts en handschoenen aan dus! Zenuwachtig en voorzichtig begon ik mijn eenste meters. Magda had me opgedragen om een kwartiertje te joggen, met als enig doel na te gaan hoe het met de voet is gesteld. Het deed overal pijn , aan de rug, de gewrichten, de heup maar niet aan de wreef van mijn linkervoet. Ik durf nog niet te veel victorie te kraaien maar als ik morgen opnieuw pijnloos kan lopen ben ik vertrokken.

Nu, zittend aan mijn computer voelt de voet niet echt lekker aan. Een branderig gevoel heeft zich meester gemaakt van mijn wreef en kwelt mijn tenen. Ik herken het gevoel en vrees dat de ontsteking niet 100% genezen is. Afwachten is de boodschap.

19-10-2009 om 23:01 geschreven door André  

Vandaag was het voor de meeste RAM-crossers verzamelen geblazen in Kapelle-op-den-Bos waar onze plaatselijke onderafdeling AWE (Alle Rammers weten dat AWE een onderafdeling is van RAM. Ieder jaar verbaast het mij hoe weinig AWE-leden dat weten, maar soit…) hun jaarlijkse oefencross organiseerde. Door mijn voetontsteking kon ik dit jaar niet meedoen en dat gaf me wel wat hartepijn, vooral toen de masters aan het lopen waren. Als troost mocht ik bij enkele wedstrijden medailles uitreiken.

Onze Noah moest al om half twee aan de bak. In een goed gestoffeerd deelnemersveld was hij één van de weinige eerstejaars temidden tweedejaars. Van in de start kon hij echter goed mee met de eersten en hij spurtte uiteindelijk mee voor het podium. Dat podim bleek echter net iets te hoog gegrepen voor ons Nootje maar hij tilde daar niet te zwaar aan. Hij was blij dat hij voor zijn klasgenootjes was, denk ik. Een vierde plaats is daarenboven schitterend. Na Noah kwam onze Moon. Die zei voor de start: ‘papa, ik heb al gezien wie meedoet. Ik ben de snelste aan de meet en dus moet ik niet aanvallen.’ Mijn antwoord was kort: ‘Wel aanvallen verdorie, op jouw leeftijd moet je nog niet speculeren. Gewoon gaan!’ (Atletiek is toch geen wielrennen!) Ik denk dat Moon teveel luistert naar wat de volwassen lopers onder mekaar vertellen over taktiek en koersverloop… Hij volgde wel mooi mijn orders op en viel van in de start aan. Ik zag hem wel gedurig omkijken en begreep dat hij niet echt voluit ging. Na de wedstrijd zei hij dat de verleiding groot was geweest om op zijn vriend Thijs te wachten en dan samen door te gaan. Een romantische loper! Ik dacht dat ze die niet meer maakten… Hij wachtte uiteindelijk toch niet en won verdiend met een kleine voorsprong op Thijs die Lars (Moons vriendje van op de VAC-stages) kon afhouden. Net voor Moon’s wedstrijd hadden drie RAM-meisjes (Benediekt, Anke en Lore) het volledig podium bij de pupillen bezet en na Moon won ook Eline haar koers. Onze langere trainingen beginnen vruchten af te werpen.

Bij de masters kon een grieperige Stefan zijn kansen niet voluit verdedigen. Spijtig, maar de wedstrijd werd gewonnen door Lieven Gryp, een kameraad 800-meterloper. Bij de seniors dames namen drie van mijn trainingspartners de start. Er stond geen maat op  Kim, die er een ware demonstratie van maakte en er voor zorgde dat er niemand mee op de foto stond zoals ze dat zeggen… Onze nieuwste aanwinst Els werd mooi tweede en Sarah, die nog zere benen had van gisteren (cursus initiator jeugd) werd vierde.

Bij de Seniors heren wilde Kjell niet onderdoen voor Kim en hij maakte er een ware demonstratie van door de tweede, Lucas Van Assche (toch ook geen zeveraar) op een minuut te lopen. In de achtergrond speelde zich een mooi duel af tussen een wel erg overmoedig gestartte Jasper en Ewoud die op het einde nog een kloof van een halve minuut dichtliep maar dat in de spurt moest bekopen. Leuk voor de supporters…

Ondertussen doet mijn voet weer pijn. Morgen mag ik in prinipe lopen maar ik ben sceptisch. Afwachten maar…

18-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Over een aantal spelers heeft Advocaat zijn conclusies getrokken. Dat waren zijn woorden en meteen verscheen op de website van Het Nieuwsblad (waarvan de sportpagina’s gelinkt zijn aan mijn blog) een enquête. Een lijst zou bepalen wie het meest kans maakte op verwijdering uit de kern. Natuurlijk deed ik mee en natuurljk klikte ik iedereen aan, hahaha… Natuurlijk meende ik het niet en natuurlijk is het maar gazettepraat en een gazette-enquête.

15-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Maandag liet ik een scan maken van mijn linkervoet en vandaag mocht ik bellen met sportdokter Renaat Huysmans voor het verdict. Ik heb de indruk dat de ontsteking langzamerhand geneest maar enkele pijnscheuten de laatste dagen deden Magda en ikzelf toch enigszins vrezen voor een stressfraktuurtje. Dat zou een serieuze streep door onze voorbereiding zijn endus was ik wat zenuwachtig bij het bellen. Dokter Huysmans stelde me echter gerust. Er was alleen een vochtophoping in de voorvoet en dus zou de combinatie rust en ontstekingsremmers soelaas moeten brengen. Ik hoop het want ik begin het echt wel moeilijk te hebben zonder mijn dagelijkse loopkilometers. Ook psychomogisch heeft lopen een duidelijke functie. Het brengt me een zeker mentaal evenwicht. Ga nu niet denken dat ik ineens als een halve debiel door het leven stap, hé! Ik voel me alleen nog wat zenuwachtiger en ongeduldig dan anders.

Vanavond werd er op de club, net als gisteren gepast. Vermarc, de leverancier van onze nieuwe clubkledij heeft pasmaten geleverd en dus geef ik deze week iedereen de kans om te passen. Gisteren ging dat perfect en had ik alles onder controle. Vandaag gaf ik zelf training en toen ik terug in het bureautje van Jef kwam zag ik dat er een soort tsunami door de collectie was gegaan. De bloesje waren gepast en zo maar ongeplooid terug in de zakjes gepropt. Leuk hoor! Kon ik vanavond nog bloesjes opplooien. Ik heb soms wel wat anders te doen.

We lieten vandaag onze jeugdatleetjes kennismaken met het crossparcours van 11 november. Ze liepen allemaal traag en in groepjes twee maal de kleinste ronde om daarna hetzelfde te herhalen maar dan wel ieder op zijn tempo. Ik hoef jullie niet te vertellen dat dit een wedstrijd werd zeker?

14-10-2009 om 22:32 geschreven door André  

Frank, 

Vroeger reed ik met de fiets. Veelal of liever gezegd bijna elke dag alleen en ‘s zondags met een club. In een volledige Cofidis-outfit met assorti kousen, bril, schoenovertrekken, verzorgd tot in de details schuimde ik de heuvels van midden-brabant af, dromend van jou, mijn groot idool, mijn Sportgod. In mijn eigen kleine favorietengallerij van de sport zitten Freddy Maertens, Juan Lozano, Seb Coe en Hisjam broederlijk zij aan zij maar over hen waakt VDB, mijn allergrootste. Niet enkel omwille van wat je hebt gepresteerd maar vooral om de droom die je me bracht. Je kon alles op de fiets. Ik zag je wereldkampioen worden op de weg en in het tijdrijden, minstens drie keer op rij. Acht keer zag ik jou de ronde winnen en voor het eerst na Eddy Merckx won weer eens een belg de triplé, Giro-Tour-Vuelta, na ook minstens twee voorjaarklassiekers per seizoen te hebben meegepikt. En na je carrière zou je de grootste sportdirecteur worden die het peloton ooit had voortgebracht. Het heeft niet mogen zijn. Het werd jou niet gegund. Ik zou hier een heel pleidooi kunnen houden om jou van alle zonden des werelds te zuiveren. What the hell! Niemand is zonder zonden en het zal jou toch niet terugbrengen. Vorige week nog vertelde ik enthousiast aan mijn collega Jan dat je opnieuw met je vroegere trainer Sacci ging werken en dat hij het net als ik helemaal zag zitten volgend seizoen. Het heeft niet mogen zijn want het werd jou niet gegund.

Nu ben je weg en je laat een leegte achter, bij al je fans en bij je familie. Mijn gedachten gaan ook naar hen en vooral naar je twee dochters.

Adieu Frank, et merci…

13-10-2009 om 23:30 geschreven door André  

Gisteren sprong ik opnieuw het water in. Ditmaal was het décor het stedelijk zwembad van Mechelen, groter en lichter dan het bad van Hofstade. Het waren de kinderen die kozen voor Mechelen omwille van het ruimer kinderbad en de grote schuifaf. Na twintig baantjes opwarming waagde ik me opnieuw aan een ‘John Cleese-imitatie’ in groot bad.

Ook hier kreeg ik nuttige tips. De redder die zelf triatleet is wees me op enkele details waardoor ik gelijdelijk aan beter en beter door het water schuif. Aquajogging, een kunst!

Vandaag trokken we naar Merchtem voor een gezellige namiddag bij onze vrienden An, Jo, Bob en Felix. We zijn van plan om volgende zomer samen naar Griekenland te gaan en je kan niet vroeg genoeg beginnen met de voorbreidingen.

Gisterenavond zat ik gespannen te kijken naar de Rode Duivels. De laatste maanden werden ze dikwijls en terecht verguisd maar wat ze gisteren lieten zien opent opnieuw perspectieven. Dick Advocaat is er in een mum van tijd in geslaagd om zijn selecie te motiveren. Veel meer kon hij op zo’n korte tijd waarschijnlijk niet doen maar je zag opnieuw een ploeg op het veld staan. De spelers vochten voor elkaar, de aanvallers verdedigden mee en er was oprechte en algemene vreugde bij de doelpunten van een herboren Emile Mpenza. Wat een mooie atleet ook, die Emile! Hij had niet misstaan op een atletiekpiste want hij is ook zo snel als de wind. Wie vandaag ook opnieuw vloog is Sven Nys. In Namen werd hij gisteren reeds tweede achter de door zijn fans onklopbaar gewaande wereldkampioen. Dat zelfs een wereldkampioen niet elke koers kan winnen werd vandaag bewezen want Sven won op grootse wijze de eerste superprestigecross in Ruddervoorde. Oef! He’s back…

11-10-2009 om 21:10 geschreven door André  

Een waterrat ben ik nooit geweest maar er was een tijd dat ik drie keer per week ging zwemmen. Toch was ik wat onwennig toen ik aan mijn baantjes begon. Al vrij snel vond ik echter mijn ritme en ik herinnerde me plots van vroeger dat de eerste lengtes de moeilijkste zijn. Na een tijdje geraak je inderdaad in je ritme en kan je blijven zwemmen. Na dertig baantjes stopte ik maar want ik was gekomen om te aqua-joggen. Onder het waakzame oog van een plaatselijke redster trok ik de zwemband aan. Mijn eerste poging was niet echt een succes. Ik zonk niet meteen naar de bodem maar het liep niet lekker. Ik kroop uit het water en de redster gaf me spontaan wat uitleg en meteen ook een andere band. Dankzij haar technische tips liep het plots wel vlot. Ik ging wel niet snel vooruit maar dat is net de bedoeling. Als je te snel gaat ben je waarschijnlijk aan het zwemmen… Na een klein half uur hield ik het voor bekeken. De plaatselijke zwemclub had het zwembad ingepalmt en ik liep - zwom wat in de weg… Ik verschoot wel toen ik uit het water kwam want ik trilde plots op mijn benen. De belasting was zwaarder geweest dan ik in het water had gedacht. Moe, héél moe maar uiterst tevreden reed ik naar huis. 

08-10-2009 om 00:00 geschreven door André  

Niet lopen, da’s voor mij dus wel de hel, hoor! Een rustperiode op zich vind ik al kwaad maar dan wel een noodzakelijk kwaad. Een tiendaagse verplichtte rust is na één dag al onuitstaanbaar. Ik stond gisterenavond langs de piste naar de andere lopers te kijken met ‘hungry eyes’ als een kat die niet bij de melk mag.

Na de training trokken Frans, Bruno, Kathleen en ikzelf naar de cafetaria van de Nekker voor de eerste vergadering van de commissie sportief beleid. Vier uur lang hebben we ons gebogen over enkele hete hangijzers en problemen die onze club op sportief gebied kent. We kwamen tot enkele positieve conclusies die we graag meenemen naar de volgende bestuursvergadering.

Vandaag gaf ik training zonder ook maar één meter te lopen. Tja, fanatiek in het trainen, fanatiek in het niet-trainen, hahaha… Morgen ga ik naar het zwembad. Kjell leende me het materiaal om te aqua-joggen en ik ga dat morgenmiddag proberen. Als het niet lukt dan zwem ik wel gewoon. 

07-10-2009 om 23:10 geschreven door André  

Vandaag ging ik op bezoek bij dokter Renaat Huysmans in Kapelle-op-den-Bos. Vastbesloten om eindelijk te weten te komen wat mijn linkervoet al zolang kwelde en om te vermijden dat ik daar zoals vorige keer weer eens stond zonder pijn aan de voet ging ik eerst een toertje lopen. Het regende hard en daar zat ik dan kletsnat bij de dokter. Hij onderzocht mijn voet, draaide hem langs alle kanten en begon te duwen op de wreef en de pezen. Op één bepaalde plek, bovenaan de wreef was de pijn plots accuut. Ook toen hij mijn voet in de breedte bijeenkneep sprong ik bijna tot tegen het plafond. Diagnose: net als tien dagen voor het WK gaat het om een ontsteking door overbelasting. Dezelfde als toen want nooit goed genezen. Om zeker te zijn van de exacte plaats moet ik nog een MR-scan laten nemen. Tien dagen lang mag ik niet lopen. Gelukkig is het nu rusten geblazen en ik wil eerst volledig genezen zijn vooraleer ik de trainingen hervat. Ondertussen zal ik enkele keren gaan baantjes trekken in het zwembad.

Vanmorgen is Moon vertrokken op zeeklassen. Met een valies waar hij zelf meer dan eens in kan en een rugzakje klom hij op de bus. Noah zat er maar mistroostig bij. Hij had verdriet omdat hij zijn grote broer voor het allereerst vijf dagen moet missen. Als troost gaf Moon hem zijn Nintendo DS zodat Noah met zijn hondjes kan spelen en zo minder eenzaam zal zijn. Broederliefde is schoon, hé…

05-10-2009 om 22:30 geschreven door André  

Vandaag ging ik wel lopen. Aanvankelijk was mijn duurloop in de vooravond gepland maar toen ik vanuit mijn zetel Niels Albert naar de overwinning zag rijden hield ik het TV-kijken maar voor bekeken. Als het veldrijden vanaf nu zo door Albert zal worden gedomineerd denk ik dat ik niet veel meer ga kijken. Slechte verliezer? Misschien wel. Sven Nys is my man. Als hij stopt word het voor mij wachten tot er opnieuw iemand aankomt die me kan begeesteren. Plots supporteren voor een rivaal van mijn idool, dat kan ik niet. Binnenkort staat Sven echter weer aan de top en dan zal het winnen zoeter smaken dan ooit.

Ik liep vandaag veertig minuten in het Vrijbroekpark. Mijn voet deed pijn zoals anders maar door het feit dat ik in mijn rustperiode zit kan ik er niet zo goed tegen. Hoort rusten namelijk niet pijnloos te zijn? Het was kil in het park. De schamele zeventien graden en een drijgende hemel deden me naar mijn polartrui grijpen, voor het eerst sinds de vroege lente. Ik zette ook mijn muts op maar na een ronde stak ik die maar weer weg. Op weg naar huis hoorde ik dat Anderlecht onderuit ging op Club Brugge. Eerst Sven Nys en dan Anderlecht, het was mijn sportief WE niet.

Deze week stak het oktobernummer van ‘De Zemstenaar’, het dorpsblad van Groot-Zemst, in de bus. Twee weken geleden werd ik door één van de medewerkers geïnterviewd en kijk nu, ik sta warempel op de cover. Zoveel eer had ik nu ook niet verwacht maar het doet wel plezier. Vrijdag haalde ik frietjes voor de kinderen en Jolanda feliciteerde me als eerste dorpsgenote met mijn titel. (Na David de kantenman natuurlijk. Die wist het al meteen in augustus!) Blijkbaar had haar man tegen haar gezegd: ‘die komt hier frieten halen en dan wordt die nog wereldkampioen ook…’ Ik zei haar dat Magda zegt dat alles mag zolang je niet overdrijft. Dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik dikwijls frieten eet. Trouwe bloglezers weten al langer dat ik mij een boel dingen onthou. Aleen konfituur kan ik niet laten. Ieder zijn kleine zonde…

Op de site van AC Meetjesland vond ik ook nog enkele foto’s van vorige week.

04-10-2009 om 21:02 geschreven door André