Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
02-09-2009
Opnieuw training geven. Fijn!
Terwijl Moon bij zijn vriendje Lucas was gaan spelen, reed
ik met Noah naar het park van Machelen. Ik zou er mijn toertjes lopen en hij
zou me met zijn fiets volgen. Na drie van de vijftien rondjes had hij er al
genoeg van en ik stelde hem voor om elke keer op en af te rijden tussen de
lange dreven waardoor hij me elke ronde twee keer kon zien voorbijlopen. Zo kon
ik hem ook in het oog houden. Ik ben van nature ongerust én een 'papa poule'.
Een minuut Noah uit het oog verliezen is voor mij een ware ramp. Aan één van de
twee lang dreven staat een klein bosje met struiken en bomen en net daar
wachtte hij me elke ronde weer op. Op die manier verdween hij dus toch telkens even
uit mijn zicht. Ik was van plan vijtien toertjes te lopen maar na tien hield ik
het voor bekeken. De spookbeelden in mijn hoofd haalden de bovenhand. Noem me
gek maar de angst dat er iets met hem kon gebeuren was te groot.
Dus reden we maar naar huis. Tenslotte moest er
toch ook nog op de nekker worden getraind. Voor het eerst gaf ik zelf weer
training. Gisteren reeds was de jeugd weer massaal aanwezig. Het is net of de
meeste ouders denken dat we in de zomermaanden stoppen met de trainingen, net
als de meeste ploegsporten. Ook vandaag was de groep bijzonder groot. Ik nam de
grotere lopers op sleeptouw. We liepen de Nekker uit en trokken rond het
domein, tussen de meren naar de Dijledijk en zo terug naar de Nekker. Toen we
aan zee waren en het visserijmuseum bezochten ontdekten we daar toevallig de
betekenis van het woord 'Nekker'. Een Nekker is een soort zeeduivel die de
matrozen angst aanjaagt! Toen we terug aan de piste waren zag ik dat Noah aan
het verspringen was en dat Moon eerst nog trainde op het tempolopen op de piste
en daarna naar de horden trok. Ik liet mijn groep nog wat versnellingen lopen
waarna we nog één driehonderd afwerkten. Iedereen liep nog enkele toertjes los
en we konden naar huis.
Vandaag was het training op de Nekker, zonder Kjell die
enkele dagen naar zee is maar wel met de rest van onze eindelijk opnieuw
complete groep. Kim was Vrijdag al terug, maar vandaag was ook Joost aanwezig
en zelfs Tom was als het ware herrezen. Voeg daar Sarah, Ewoud en ikzelf aan
toe 'et le compte est bon!' Voor Ewoud, Tom en mezelf had Magda een verrassende
training in petto. Het werd een fluitjestraining, in&outs over 400m. Vier
keer één ronde waarbij afwisselend 50m traag en 50m supersnel wordt gelopen. Op
het eerste gezicht een flutjestraining, maar je kan je daar lelijk aan
mispakken. Gisteren gebeurde dat niet. De vorm is nog steeds goed en dus voel
je zo'n inspanningen niet. Magda zei me dat we onze WR-plannen voor een tijdje
opbergen. De objectieven van het seizoen zijn één voor één verwezenlijkt. We
moeten nu ook niet gulzig worden of gaan zweven. Op het verdere programma staan
wel nog drie afspraken. De eerste is in Willebroek waar ik misschien de 400m
zal lopen maar zeker de 4X100 als voorbereiding op het BK aflossingen van 20
september. Onze mastersploeg bestaande uit drie topspurters, Dirk Bonte, Johan
Wonninck en Marc Pottiez zal door mezelf worden vervolledigd. Ik zal
hoogstwaarschijnlijk als slotloper worden uitgespeeld. Bibber, bibber... maar
ik hou wel van zo'n uitdaging. Het is voor mij alvast eens iets helemaal
anders. De laatste afspraak van het seizoen is in Maldegem op 26 september.
Daar loop ik de 800m op het Kampioenschap van Vlaanderen. Ik wilde aanvankelijk
dubbelen en ook de 400m lopen in de late namiddag maar Moon loopt dan in Nijvel
de 1000m op het officieuze BK voor de jeugd en dat is nog net iets
belangrijker!
Gisteren werd de laatste dag van de grote vakantie werd in alle rust
doorgebracht. Het was een mooie zomerdag en dus speelden de kinderen nog wat
met water in de tuin. de boekentassen waren reeds klaar en vooral bij Noah is
het enthousiasme groot om terug in de klas te staan.
In de namiddag trokken we naar het Vrijbroekpark. Terwijl ik
mijn kilometers maalde in het Vrijbroekpark fietsten Moon en Noah rustig mee.
Na twee grote toeren kreeg Noah er genoeg van en gingen ze maar wat rondrijden
in de Verkeerstuin. Een stad in Miniatuur, speciaal aangelegd om de kinderen de
wegcode aan te leren. Zo kon ik toch ongestoord mijn laatste ronde afwerken.
Het stretchen deed ik in de verkeerstuin maar voor de versnellingen koos ik
voor mijn vertrouwde plek, recht over het gebouw van de parkwachters.
Mijn tickets voor 'Sinnersday' zijn aangekomen.
Sinnersday is een festival dat op 1 november in de Ethias Arena wordt
georganiseerd met enkel New-Wave bands uit mijn jeugd. Er is een ware
NW-revival aan de gang en dit is er een eerste vrucht van. Op de affiche staan
o.a. Anne Clark, The Human League, The Psychedelic Furs, The Bollock Brothers,
Gary Numan (Onlangs zei ik nog tegen Jan, mijn collega dat ik spijt had die
nooit te hebben gezien!), The Neon Judgement, Front 242 en nog vele anderen. Ik
kijk er naar uit...
Ondertussen kunnen de nieuwsgierigen die Numan niet kennen even meegenieten.
Gisteren vond op de Nekker de 'Dag van de Mechelse
Sportclub' plaats. Wij mochten op deze manifestatie natuurlijk niet ontbreken.
Via affiches lokten we de geïnteresseerden naar de piste, waar Bruno, Kenneth,
Kjell en ik met een kleine groep jeugdatleten voor de ontvangst zorgden.
Om de tijd te doden (We verwachtten ook geen stormloop!) organiseerde Bruno
voor de aanwezige atleten een drietal trainingen waarbij vooral de nadruk op de
juiste techniek werd gelegd. Ze begonnen met hoogspringen, daarna werd het
discuswerpen en ze eindigden met hordelopen. Ondertussen had ik ook mijn
recuperatieloop afgewerkt en aan een twintigtal (meer waren er niet) kandidaat
atleten de nodige uitleg verschaft. Tussendoor hadden Kjell en ik toch de tijd
gevonden om eens met een speer te werpen. Bruno gaf ons een spoedcursus
teneinde kwetsuren te vermijden. Ik moet toegeven dat het niet vlot
ging. Als Apache heb ik blijkbaar meer talent voor het verzamelen van scalps dan
voor het gooien van de speer. We hebben eens goed met elkaar gelachen en dat was
dat.
Gisterenavond werd er in de hoogste
voetbalklasse nog gevoetbald. De topper Anderlecht-Standard stond op het
programma. Terwijl ik foto's in Photoshop zat te bewerken luisterde ik naar
Sporza op de radio. Het werd een ware veldslag in het Astridpark. Vooral
Anderlecht zat in de hoek waar de klappen vielen. Wasil en Polak waren de
voornaamste slachtoffers. Los van het feit dat ik Anderlechtsupporter ben in hart
en nieren was ik reeds zonder beelden vrij geschokt door wat er op het veld
gebeurde. Voetbal, een feest! Jawadde... Ik was dan ook benieuwd naar de
samenvatting op TV. De beelden waren afschuwelijk. Die voet van Wasil die een
hoek van 90 graden maakt tov zijn been. Ik ben niet snel geschokt maar dit ging
wel heel ver.Ik moest meteen ook terugdenken aan het einde van de carrière van mijn vroeger idool Juan Lozano. Als je dan beseft dat veel jonge voetballers naar hun helden
kijken... Voetbal, een feest! En dan Steven Dufour, de held van heel Zennester
en heel jong voetballend België die het publiek na de doodstrap nog wat gaat
provoceren. Van een voorbeeld gesproken. Er scheelt toch wel iets met het
intellectueel niveau van sommige voetballers. Witsel mag dan nog de rest van de
match hebben zitten huilen, het zijn vijgen na pasen. En dan de arrogantie van
Bölöni niet vergeten. Hij weigerde naar de beelden te kijken met frank Raes
omdat hij een realistische weergave van de feiten wilde. Hoeveel realistischer
kunnen beelden zijn... Wat ben ik toch blij dat Moon en Noah niet meer
voetballen. Voetbal, een beenhouwerij!
Van Filip Vanhaecke kreeg ik enkele dagen geleden nog wat foto's doorgestuurd. Onder andere de allerlaatste die van ons kliekje is genomen, seconden voor ons vertrek uit Pajulahti. De andere foto's zijn van de feestelijkheden tgv Filip's aankomst in Aardooie met zijn gouden plak. De datum op de foto klopt niet, hoor!
Een tijdje gelden al kreeg ik een link door van een Nederlandse site waar een filmpje van de finale van het WK op staat. De film is gemaakt door een Nederlandse collega-atleet die eveneens in Pajulahti logeerde. Op het einde van de film hoor je hem brullen. Hij riep me even later en schreeuwde me iets toe met gebalde vuist. Leuke gasten, die Hollanders.
In een zonovergoten domein 'Drie Fonteinen' vond vandaag de
Sparta-jeugdmeeting plaats. Een grote 'groene armada' van RAM trok er naar toe.
Voor een aantal onder onze jeugdatleten dé uitgesproken kans om hun
puntentotaal in de trofee-X (onze RAM jeugdtrofee) aan te dikken. Ook Moon was
met die bedoeling naar Vilvoorde getrokken. Er waren nog twee proeven waar hij
geen enkel punt had gescoord en dat waren de 60m horden en het discuswerpen.
Toevallig twee proeven die in Vilvoorde op het programma stonden. De laatste
tijd had hij voor beide wat getraind maar een eerste keer is altijd wel
spannend. Zijn eerste proef werd de 60m horden. Moon kon geen PR voorleggen en
dus moest hij starten in de laatste reeks. Hij trok goed zijn plan, liep de
eerste vier horden in drie passen en won zijn reeks in 13.01. Helemaal niet
slecht voor een eerste keer. Als hij deze week nog wat traint op zijn techniek
kan hij volgende zaterdag in hetzelfde Vilvoorde al meteen misschien deze tijd
verbeteren. In Vilvoorde mocht je aan maximum drie proeven deelnemen en dus
koos Moon voor het hoogspringen als tweede proef. In Lier sprong hij
reeds 1m20 en dat had er vandaag misschien ook ingezeten. Er waren echter slechts twee
sprongen toegelaten en dus bleef het voor Moon op 1m15. Zijn derde proef werd
dan het discuswerpen. Goed gecoached door trainer Bruno wierp hij bij zijn derde
en laatste poging 19m83. Een uitstekend resultaat en dat voor een eerste
deelname op deze werpproef.
Vanavond was het mijn beurt. Na een vermoeiende week vol
sportieve twijfels vertrok ik toch maar naar de Flanders Cup van Olse Merksem.
Ik pikte Sarah en Ewoud op en we waren weg, goed op tijd want met de werken op
de E19 weet je maar nooit. Het reed echter heel vlot op de autosnelweg en zo kwamen
we rijkelijk op tijd aan. Liever zo want ik hou niet van last-minutestress. Ik
ben liever goed op tijd om alle rituelen in acht te kunnen nemen en relaxed te
kunnen opwarmen. Spijtig genoeg moest en zou er vandaag iets fout gaan. Aan de
ingang moest je je als atleet aanmelden. Ik was op voorhand via de website
ingeschreven maar moest toch mijn nummer laten zien. Mijn singlet met borstnummer
steek ik op voorhand steeds samen met een nieuw paar sokken en mijn
compressiekousen bij mijn spikes. Toen ik mijn spikeszakje openritste kon ik
mijn ogen niet geloven. Er staken twee rode en twee blauwe mini-spikes in: die
van Moon en Noah. Ik had me thuis in mijnhaast vergist en de verkeerde asicszak meegenomen. Ik spurtte naar mijn
wagen en reed dus maar terug naar huis. Daar ging mijn rustige voorbereiding.
Een goed uur later stond ik terug in Merksem. Het is gelukkig minder
ver van Eppegem dan het op het eerste zicht lijkt en er was écht weinig
verkeer. Eens terug aan de piste spoedde ik me naar de opwarmingsweide en liep ik
een kwartiertje rondjes. Mijn benen voelden niet slecht aan, zeker vergeleken
bij het gevoel van de laatste week. Ik had bij mijn eerste aankomst in Merksem
Corinne Debaets gekruist en we hadden het kort over het feit dat ik zo moe was. Ze
had me via deze blog trouwens al gezegd dat het normaal is na zo'n seizoen en dat
ik niet mag ontgoocheld zijn als het eens wat minder gaat. Ze zei ook dat ik goed
naar Magda moet luisteren. 'Die is wijs en oud genoeg om te weten wat je moet
doen', had ze geschreven. Gelijk heeft ze! Ik zag Corinne nog net de 1500 lopen. Toch fantastisch hoe zij
zich tussen al dat jong geweld weet staande te houden. Ze loopt ook altijd
bijzonder slim, zonder zichzelf op te blazen. Dat is de zelfkennis van de
topatleet, nietwaar!
Na de opwarming stretchte ik even en ging dan maar meteen
naar de piste. Daar vond ik de rest terug: Sarah, Ewoud, Patrick en Kjell die
later op de avond de 5000 ging lopen. Het programma had wat achterstand
opgelopen en daardoor viel het beetje stress dat ik nog had van me af. Ik kon
nu toch nog rustig mijn versnellingen afwerken. Kjell was in het gezelschap van
Gunther Geens van Mol, de laatste winnaar van de 10 km van Mechelen. Hij wist
verdorie dat ik wereldkampioen ben. Gek dat zoveel mensen me plots kennen.
Net voor de start werd trouwens door de speaker omgeroepen
dat ik een aanval ging wagen op het WR. Dat was ook zo maar plots bleek dat ze
me hadden verzet van de C-reeks die ging voor 1.56 naar de D-reeks die ging
voor 2.00. Ik kon mijn oren en ogen niet geloven. Hoe kwam dat?
Gewoon door de last-minute-inschrijvingen en door het feit dat sommigen zich
inschrijven met een valse tijd waardoor die wel in de C-reeks terechtkomen. Het was wel even balen maar toen ging de C-reeks al van start. Meteen snel vertrokken en doorgekomen in 57. Ideaal voor een WR bij de M50. De winnaar klokte in 1.55. Bijna
iedereen in die reeks dook onder de twee minuten. Ik was om te ontploffen. Ik
moest echter meteen aan de bak en probeerde me toch nog op te laden en te
concentreren. We vertrokken. Ik trok goed door, zat in baan vier en moest na de
bocht even inhouden om niet meteen op kop te komen. Plots zag ik Ewoud, die in
baan 1 was gestart naar de kop schieten. Achter hem volgde een andere loper en
ikzelf. Ewoud trok fel door en we passeerden in 58 aan de 400m. Ging het dan
toch gebeuren? Toen ging het echter fout. Ewoud zette zich opzij en één loper
kwam van opzij naar de kop, gevolgd door een andere. Ik zat plots wat
ingesloten. Het vertraagde, versnelde, vertraagde, versnelde... Tot twee maal
toe moest ik uitwijken en een gaatje dichten. Tussen de 450 en de 600m verloren
we kostbare seconden. De laatste 200m gingen dan weer heel snel maar het kalf
was al lang verdronken natuurlijk. We passeerden aan de 600 in 1.30 of meer...
Ik zat plots aan de buitenzijde vanhet pak. Er werd geduwd en getrokken maar zo heb ik het eigenlijk graag.
Misschien vreemd maar ook daarom hou ik van de 800m. Je moet knokken en er zijn
contacten. Vooral met Hans Demeyere vocht ik kort een duel uit in de bocht. Ik
ken hem al jaren. We liepen een drietal jaar geleden voor het eerst samen een
wedstrijd (800m in Burcht). Hij was toen kleiner dan ik en is nu bijna een
halve kop groter. Plots, toen we allebei zaten te duwen riep hij, terwijl hij
wat inhield: 'ga maar, André!' Plots kwam er ruimte en kon ik nog meespurten.
Zat een goede tijd er toch nog in? In de laatste rechte lijn had ik nog heel wat
'jus' over en ik sprintte nog naar de derde plaats, net niet onder de twee
minuten: 2.00.74. Ik was ontgoocheld, maar meer omdat ik geen kans had gekregen
in de C-reeks. Ik was weer niet voluit moeten gaan. Enkel op het einde en dan
weet je dat het weer niet goed zat. Ik zou in het begin van het seizoen echter
getekend hebben voor zulke tijden. Je moet weten dat tot mei van dit jaar het
Belgisch record bij de M50 2.05 was. Dit jaar liep ik daar, op de reeks en halve
finale in Lahti na, al elke keer dik onder. Ik moet dus niet klagen, zeker? Maar een
mens wil altijd meer en door die wedstrijden onder de twee minuten ga je denken
dat het elke keer gaat lukken. Maar neen, zo werkt het niet. Misschien moet ik
me voor de volgende race wel een haas zoeken?
Ewoud eindigde logischerwijze achteraan de race. Hij had
zich voor mij te pletter gelopen. Dit plots bewijs van vriendschap zal ik niet
snel vergeten. We gaan misschien nog samen lopen op 13 september in Lebbeke.
Daarna loop ik nog het Vlaams Kampioenschap en dan is het gedaan. Het zal dan
rusten worden en uitkijken naar het winterseizoen. Ook indoor staan nog enkele
mooie uitdagingen te wachten.
Iets voor tien uur vertrok de B-reeks van de 5000m. Een Nederlandse haas trok het hele veld meteen open en al snel vormde zich een kopgroep van vier. Kjell was er bij! Hij had een uitstekende start en kon zich de hele wedstrijd handhaven. Enkel keren dacht ik dat hij de rol ging moeten lossen maar hij beet telkens door. De beloning was er eentje van formaat: een derde plaats maar vooral een nieuw PR van 14.26. Fantastisch!
Laatste dag aan zee. Vanavond is het bestuursvergadering van
de RAM en als voorzitter moet je zo veel mogelijk trachten aanwezig te zijn.
Het was ook een belangrijke vergadering want op de agenda stond onder andere
het verslag van onze 'commissie sponsoring'. Tegen het nieuwe seizoen hebben we
nieuwe truitjes nodig en er moeten nog enkele knopen worden doorgehakt.
Aan zee was het nog steeds mooi weer. Kenneth (de grote neef
en idool van Moon en Noah) was ook aangekomen. Het werd dus vliegerentijd!
Kenneth is een gepassioneerd 'Kite-surfer'. Vandaag nam hij enkel zijn kleine
parachute mee. Met de grotere modellen mag je pas voor en na een bepaald uur en
op specifieke plaatsen surfen. Wij speelden ook met een vlieger, maar dan
ééntje van vijftig centimeter breed. Ieder zijn niveau, hé! Daarna werd het nog
een laatste keer springen op de trampoline en rond de vieren vertrokken we naar
huis.
Voor de vergadering ging ik in de buurt van de Nekker nog
wat loslopen. De ontgoocheling was groot want het ging nog steeds niet. Zware,
pijnlijke en vermoeide benen. Verdorie toch...
Het is schitterend weer aan zee en dus zaten we voor én na
de middag aan het strand. Nu Noah heeft leren zwemmen ontpopt hij zich tot een
echte waterrat. Hij zou wel de hele tijd in het water doorbrengen.
Oostduinkerke heeft het breedste strand van België en dus is het bij laag tij
een heel eind lopen tot aan het water. Toch gingen we 's morgens en bij laag
tij al meteen naar de golven. Noah moest en zou zijn ochtendzwempartijtje
hebben. In de loop van de namiddag begon het water te stijgen en we besloten om
een zandkasteel te bouwen op de laatste zandbank. Het werd zelfs een
aaneenschakeling van burchten met kanalen die over de zandbank heen het
zeewater tot aan onze kastelen moesten leiden vooraleer het getij over de
zandbank gleed. Het was echter zonder de wind gerekend. Die was plots vanuit
het binnenland gaan waaien. Zo geraakte het getij niet over de laatste zandbank
en moesten we ontgoocheld onze zandkastelen droog achterlaten. Gelukkig hadden
we de 'coureurkes' mee en toverden we de grootste burcht dan maar om tot de
'Mont Ventoux. En wie kwam er eerst boven? Tom Boonen! Tja, 't was maar een
spelletje, nietwaar!
Na het avondeten gingen we nog naar de zeedijk want daar
staat een trampolinestand en daar waren Moon en Noah deze vakantie nog niet op
geweest. Moon brak zijn record achtereenvolgende salto's en Noah leerde voor
het eerst om salto's te maken.
Daarna keken de kinderen naar (je raadt het nooit) de
'Kampioenen'. Ondertussen ging ik mijn duurloop doen. Het werd een martelgang.
Overal pijn! Beide benen deden zo zeer dat mijn voetkwetsuur plots herleid werd
tot een 'fait divers'. Zoals ik mij nu voel kan ik zaterdag onmogelijk lopen.
Misschien duurt het seizoen voor mij dit jaar wel net iets te lang. Buiten een
weekje rust eind juni heb ik sund april onophoudelijk getraind en wedstrijden
gelopen! Ik heb nog enkele dagen om opnieuw fit te geraken. Het is gewoon een
kwestie van vermoeidheid, vermoed ik. Té veel op de fiets, té veel in het zand
en té weinig diepe slaap. Maar het is maar één keer vakantie, hé.
In de avondzon genieten van de golven is voor mij een waar
genot. Gezeten op het trapje van een strandhuisje op het strand van Oostduinkerke
heb ikzitten kijken naar de
meeuwen, een eenzame surfer, enkele voorbijgalloperende ruiters en Moon en Noah
die van links naar rechts over het strand liepen. Het geluid van de zee en de
zachte gloed van de zon maakten me rustig en dromerig. De dag was nochtans grijs
begonnen en daarom trokken we voor de middag naar het vernieuwd Visserijmuseum
in Oostduinkerke. Een mooi museum met een prachtige mengeling van geschiedenis,
traditie en legendes. Er staat zelfs een echt vissersvaartuig in het museum en
wanneer je met een trap naar beneden gaat kom je onder water terecht, onder de
boeg van het schip met links en rechts grote aquariums die ons met alle vissen
van de Noordzee laten kennismaken. Na het middageten gingen we nog wat fietsen
en met de zandslee van de duinen glijden. Daarna was het tijd voor onze
dinsdagtraining. Net toen we aan de piste van Oostduinkerke kwamen begon de zon
weer te schijnen. De Finse piste is zo'n 800m lang en dus ideaal voor de kids.
Eén ronde was voor hen genoeg als opwarming. Daarna reed Noah rondjes op zijn
nieuwe fiets en ging Moon wat discuswerpen. De werpstand was open en dus was
Moon maar al te blij. Zaterdag moet hij voor het eerst in competitie de discus
werpen. Hij wilde testen of hij ook draaiend kon werpen maar ik zal al tevreden zijn als hij het gewoon kan. Ik had als opdracht om acht keer 200 te lopen.
Da's niet veel maar zaterdag loop ik op de Flanders Cup in Merksem. Gelukkig
was het maar een lichte training want ik zat al na twee 200en op mijn
tandvlees. Waarschijnlijk de vermoeidheid van de laatste weken met een pak
zware trainingen en dan deze dagen aan zee waarbij ik plots weer hele dagen op
een fiets zit (da's geleden van voor mijn laatste fietsongeval zo'n acht jaar
geleden) en steeds maar door het zand moet lopen. Je wordt van minder moe,
nietwaar. Ik heb ook zowat overal spierpijn. Ik werkte mijn training keurig af
maar hield er geen al te goed gevoel aan over. De volgende dagen zal ik wat
meer trachten te rusten.
Het stappen in het zand heeft mijn voet geen goed gedaan. In het park had ik nochtans nog aan Magda gezegd dat ik minder pijn had en dat het
misschien eindelijk de goede kant uitging met die kwade voet. Gisteren voelde
ik het al maar vandaag is het al helemaal terug naar af. Ik heb dan maar
schoenen met veel steun aangetrokken om met de jongens naar het strand te gaan in de hoop dat het niet verergert.
Ik had twee kranten gekocht. In de GVA stond op de cover van het sportgedeelte
een paginagrote foto van GBA die het 'toch zo slecht doet'. Toon dat dan niet!
In het klein onderaan stond een fotootje vanhet viertal dat het gisteren zo schitterend deed in Berlijn.
Zo zie je maar dat een krant als GVA een wanprestatie van GBA hoger inschat dan
een wereldprestatie in de atletiek. Er moest een straf op domheid staan. In de
andere krant, het Nieuwsblad werd dan toch het viertal in de bloemetjes gezet
en terecht verdorie.
Halfweg de namiddag begon het lichtjes te regenen en verlieten we het
strand. Na een tochtje met een trapautootje gingen we terug naar Mamy en
terwijl Moon en Noah naar een film keken ging ik toertjes draaien rond de
sportvelden van Oostduinkerke. Daar is een Finse piste maar er werd pas een
nieuwe laag snippers aangebracht en dus kreeg mijn linkervoet teveel te verduren
en koos ik na één ronde op de finse piste voor de sintelbaan. Nog kleinere toertjes draaien
dus en alleen zien dat ik niet begin te duizelen. Het lopen ging echter niet goed.
Ik voelde me bijzonder vermoeid. Ik zal vanavond maar trachten wat vroeger te
gaan slapen en hopen dat de mannen niet te vroeg wakker zijn...
Onze jongens in Berlijn hebben het ronduit schitterend
gedaan. Vierde en dus even goed als op de OS. De commentator had het over 'als
Jonathan erbij was geweest...' Hij was er spijtig genoeg niet bij. Bejubel dus maar deze vier.
Enkele youngsters die zich hebben overtroffen en Cédric die een ongelooflijke
laatste 400m heeft gelopen. Jacques Borlée is een straffe tacticus.
Vanmorgen was het training in het Vrijbroekpark. Kjell,
Ewoud, Stefan en ik warmden samen op waarna Stefan huiswaarts keerde. Hij had
immers al een stevige duurloop in de benen. De rest trok naar het rozenpark.
Kjell kreeg acht 600en voorgeschoteld, Ewoud en ik een typische 800m-training.
Die bestond uit drie series van een 600 en een 200. Tussen beide afstanden zat
maar een 50m joggen. Tussen de series in zat een recuperatietijd van
drie minuten. Ik vertrok meteen op kop. Het is altijd moeilijk om de eerste
niet te snel te lopen. Deze mocht er wel zijn: 1.39, gevolgd door een 200 in
29. De tweede wilde ik wat trager aanvangen maar ik eindigde zeer sterk. Het
resulteerde in 1.37, weer gevolgd door een 200m in 29. De laatste was één
seconde trager, 1.38 en dat terwijl ik dacht dat het veel trager ging zijn. Dat
is waarschijnlijk het effect van de verzuring op de hersencellen, hahaha.
Na de training vertrokken Moon, Noah en ik
meteen naar zee. We blijven er tot donderdag logeren bij Mamy en Papy inOostduikerke. De jongens zijn
superenthousiast. Noah vroeg om de 2 minuten hoe ver het nog was en hoe lang we
nog moesten rijden. Om gek van te worden. Deze namiddag gingen we al meteen
naar het strand en na het avondeten maakten we een grote fietstocht, helemaal
tot in Koksijde en langs de duinenroute terug. Ik had niet gedacht dat Noah zo
ver en zo snel kon fietsen maar met zijn nieuwe bike gaat het blijkbaar
allemaal...
Vandaag was het een looprustdag. Thuis was er echter een
drukte van jewelste want morgen vertrekken we naar zee en we moesten nog onze
valies pakken. Veel tijd hadden we niet want tegen drie uur moesten we in
Katelijne)waver zijn voor een verjaardagsfeestje. Jayno, het zoontje van Brenda
en Kirby (jongste neef van Hilde) werd één en dat werd bij hen in de tuin
gevierd. De gelegenheid voor Moon en Noah om nog eens te spelen met hun
achterneefjes.
Ondertussen gaat het WK verder. Afrika rules op
de marathon, de moeder aller loopwedstrijden maar ik vond de prestatie van de
Europeanen verre van slecht met drie toptien plaatsen. Er is nog hoop! De
aflossingen begonnen ook vandaag met weer een pak spektakel. De Amerikaanse
meisjes hadden weer pech en vielen voor de zoveelste keer uit. Onze landgenotes
deden hun uiterste best maar konden zich jammer genoeg niet plaatsen voor de
finale. Dat deden de jongens van de 4x400 dan weer wel, en met brio. Ze wonnen
zowaar hun halve finale. Hopelijk zijn alle cartouches niet verschoten en
kunnen ze morgen in de finale nog iets sneller. In dat geval zal een bronzen
plak niet veraf zijn.
She did it! 'Chicken Legs' is voor de derde keer op rij
wereldkampioene op de 200m. De a-typische sprintster bewijst dat je geen halve
vent moet zijn die meer in de powerzaal zit dan erbuiten om in de spurt aan de
top te staan. In een fantastische stijl, een combinatie van kracht en vooral
souplesse en met een foulée van hier tot in Tokyo vloog ze met haar eindeloze
benen naar de titel. Nog een beetje en de rest stond niet meer op de foto.
Terwijl ik stond te supporteren voor de TV en zelfs zat te roepen zei Moon:
'papa, gij zijt toch ne rare!' Tien jaar en al zoveel mensenkennis, hahaha...
Gisteren was Chris, mijn broer, die sinds een half jaar in
Abu Dhabi woont, uitzonderlijk en slechts voor enkele uren in Brussel. Met een
lading van 44 ton dadels bestemd voor de UAE-ambassades in Moskou en Brussel
(cadeau van de Emir tgv de Ramadan) was de Airbus van Maximus Air Cargo (www.maximus.aero)
eergisteren vanuit de Emiraten vertrokken. We spraken af in hartje Brussel en
het werd een gezellige namiddag.
s'Avonds was het training op de Nekker. Nog
steeds met pijn aan de linkervoet begon ik aan de opwarming. Ik heb meer last
bij het gewoon loslopen of duurlopen dan op de piste en ik was dan ook blij om
aan de versnellingen te beginnen. snelheid stond op het programma. Ewoud mocht
kiezen en het werden 150en ipv 100en. We gingen er fors tegenaan en de tijden
waren uitstekend. Bij de achtste voelde ik een eerste keer een lichte
verkramping in mijn linkerhamstrings en ook bij de negende. Ik besloot uit
voorzichtigheid te passen voor de laatste. Explosieve trainingen zullen er met
de jaren niet gemakkelijker op worden.
Luc Dequick, de onvolprezen sportfotograaf, heeft me net een
fantastische foto doorgestuurd van de eindspurt in Huizingen vorige zondag. Een
technisch perfect momentopname aangevuld met een pak expressie en een dosis
dramatiek. Bedankt en bravo Luc!
De foto toont ons op enkele tientallen meters van de meet.
De oude krijger tegen de jonge welpen, of toch zoiets... De jongen met het
nummer 2754 wordt eerste voor die met het nummer 2744. Ik word nog derde in een
wedstrijd waar eigenlijk alleen in de laatste rechte lijn echt werd
doorgelopen. Klik op het beeld voor een grotere versie.
Iedereen wachtte vol ongeduld op de finale van de 200m bij
de heren en die bracht wat iedereen verhoopte: een nieuw weergaloos
wereldrecord (19.20)van ET-loper Usain Bolt. Hoeveel sneller kan die man nog
gaan?
Ik was echter vooral aan het wachten opde halve finales van de 200m bij de
vrouwen. Daarin liep mijn lievelingsspurtster. Neen, niet Olivia Borlée maar wel
de Amerikaanse gazelle Allyson Felix(bijnaam chicken legs omwille van haar spillebenen). Wat een stijl, wat een foulée. Wacht maar
in de finale. Volgens mij gaat ze heel dicht bij het wereldrecord eindigen. De
reeks met Borlée werd gewonnen door Muna Lee, nog zo'n spurtgazelle uit de
States. Met wat geluk worden beide meisjes één en twee in de finale. De finale
van de 4x100m belooft ook een fantastische race te worden met een krachtmeting
tussen de USA en Jamaica.
Ook vandaag was ik op reportage, in Brussel deze keer.
Brussel leed net als de rest van het land onder de hitte (meer dan 38° in Kleine-Brogel) en
iedereen zocht afkoeling onder bomen en rond de fonteinen. In Brussel is er
altijd een parkeerprobleem en dus moest ik de afstanden te voet afleggen. Niet
bevorderlijk voor mijn voetkwetsuur natuurlijk. Ik had dus al pijn toen ik even
voor zes uur aan mijn korte duurloop begon in het park van Machelen. Het werd
echter niet erger, alhoewel? Misschien word ik die pijn wel gewoon. Alles
went... Net toen ik met mijn versnellingen startte begon het te regenen,
aanvankelijk lichtjes maar na tien minuten zo hevig dat ik onder het afdak aan
de piste moest gaan schuilen. Magda en Herman waren daar ook en dus kon ik toch
even met mijn coach praten. Toen de regen even minderde liep ik naar mijn auto
en reed naar huis voor weer een fantastische atletiekavond. Ik begrijp niet dat
de wereld niet inziet dat atletiek de mooiste sport ter wereld is!
Onze Kim gaat maar door op
haar élan. Ik keek na de atletiek vanavond naar haar match in de tweede ronde
van het tornooi van Toronto in Canada. (Op Eurosport natuurlijk!) Ze maakte er brandhout van Victoria Azarenka, de nummer 9 van de wereld. Ik dacht
bij momenten dat Kim even geërgerd raakte als ik door het gegil van haar
tegenstreefster. Die Azarenka gilde harder dan ze kon meppen. Hatelijk en
ergerlijk tegelijk. Ik had zin om te roepen: 'shut up!' Ineen ultieme poging het tij te keren
kwetste ze zich dan maar even aan haar schouder. Ze is echter geen goede
actrice en iedereen had haar door. Pfff, zo flauw... Het kon Kim niet
destabiliseren en ze blikte de Witrussische propertjes in. Net als in
Cincinnati wordt Kim in Toronto door het publiek letterlijk in de armen gesloten. Bij elk winnend punt van
Kim was er een enorm gejuich. Net of ze in Limburg speelde...
Vandaag nam ik de jongens mee op reportage naar Gent. Ik
moest er bij een verzamelaar van vintage meubilair foto's en een interview
maken. De man woont in Melle in een echt kasteel. Het maakte heel wat indruk op
de jongens. Spijtig genoeg zat half België op de autosnelwegen naar de kust en
zetten we een uur langer dan normaal om in Gent te geraken. Daardoor hadden we
minder tijd dan voorzien in Gent zelf en moesten we kiezen tussen een
bootochtje en het Gravensteen. Het werd dat laatste. Ze vonden het een heel
interessant kasteel. De wapens en harnassen maakten indruk maar door de zalen
met de marteltuigen gingen ze verrassend snel door. Later in de auto spraken ze
nog over de vergeetput en de guillotine... Ook op de terugweg, waarbij ik
bewust opteerde voor de E-17 in plaats van de E-40 en de werken aan de
middenberm, kwamen we in de file terecht. Het was ondertussen reeds 18.00 uur
en we besloten te picknicken langs de schelde in Temse. Daarna konden we zonder
problemen verderrijden tot in Eppegem.
Trainen deed ik vanavond in het Vrijbroekpark. Het was er
nog steeds heet en ik vond vooral dat er weinig zuurstof in de lucht was. Wat
me opviel was dat het er door de warmte heel anders rook. Een boel onaangename
geuren hadden de anders aangename bosgeuren vervangen. Vreemd! Ik liep drie
kwartier samen met mijn I-pod, sinds kort een nano-model. Ik was het moe om
steeds maar verrast te worden door de muziekkeuze van de 'shuffle'. Nu bepaal
ik zelf de playlist. Dat scheelt. Mijn voet baart me meer en meer zorgen.
Vandaag zat het weer niet goed. Halfweg de duurloop begon zelfs de enkel echt
pijn te doen en ik moest echt doorbijten om tot aan de vereiste 45 minuten te
komen. Hopelijk gaat het morgen beter.
Daags na een wedstrijd is het recupereren geblazen en dus
liep ik gisterenmiddag een half uurtje rustige rondjes in het park van
Machelen. Daarna deed ik mijn lenigheidsoefeningen en een viertal
versnellingen.
Vandaag was het training op de Nekker. Je merkt stilaan het
einde van de grote vakantie naderen. Iedere groep geraak stilaan weer dichter
bevolkt. Het doet me plezier te zien dat de nieuwelingen dit jaar niet hebben
afgehaakt. Overigens komen er steeds nieuwe leden bij, ook vandaag was dat weer
het geval.
Onder een stralende zon en bij windstilte werd het voor
Kjell en mezelf (onze groep is nog steeds tot een minimum herleid) een vrij
zware training. Ik hou gelukkig van driehonderden. Voor mij stonden er vier
series van twee op het programma met telkens honderd meter joggen tussen.
Tussen de series kon ik drie minuten recupereren. Kjell liep series van drie.
Ik loop graag op kop en Kjell liet me begaan. Met mijn grote foulée ging het
meteen naar 45'. De toon was meteen gezet want op twee 300en na (46 en 47)
gingen ze allemaal in 45 voor de bijl. Op het einde deed mijn linkervoet wel
pijn maar trainen is nu eenmaal doorbijten, nietwaar? NO PAIN NO GAIN!
Vorig WE liep onze Eline haar eerste 300. Ze deed dat in 51 seconden. Dat is maar enkele seconden trager dan wij vandaag op training liepen en dat voor zo'n klein freel prinsesje? Straf! Binnenkort kan ze voor mij hazen op training.
Op het WK
kwamen vandaag enkele Belgen in aktie. Mooie Elodie sneuvelde op de blauwe
piste als een stervende zwaan op een zuiders meer. Spijtig want zelfs Maurice
Greene (ex-wereldkampioen spurt) vond haar een leuke verschijning. Maar met
schoonheid alleen haal je het natuurlijk niet. Gelukkig kon de Belgische
atletiek zich vandaag optrekken aan Eline Berings en Kevin Borlée. Beiden gaan
door naar de volgende ronde.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 65 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
