Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
23-06-2009
Schijn bedriegt!
Vandaag was het pas schitterend weer. Bijna geen wolkje aan
de lucht en dus trok ik er op uit voor mijn volgende tuinreportage. Die bracht
me naar het hartje van de 'Hesbaye'. Ik hou van twee soorten tuinen, de strakke
moderne tuin zoals die door bvb architecte Veerle Smet op een prachtige manier
wordt getekend maar ook van schijnbaar wilde tuinen zoals die van Yves Renoir waar
ik vandaag mijn oog op had laten vallen. Ik zeg wel schijnbaar want achter het
'wilde' uiterlijk schuilt een weloverwogen tuin waarbij elke vierkante
centimeter is bedacht en doordacht. De eigenaar heeft er ook zijn hele ziel in
gelegd. Een klein paradijs.
Vanavond trok ik naar de Nekker. Magda's vlucht had
ontzettend veel uitstel en dus was ze toch niet op de piste geraakt. Via sms
(wat een nuttige uitvinding toch!) had ze me laten weten dat ik acht
tweehonderden moest lopen en tussen de tweehonderden een halve ronde moest
joggen. (Niet te zwaar om te herbeginnen!) Van heel onze groep ontbrak door studie, ziekte, vermoeidheid gewoonweg
de meerderheid. Alleen Sarah en ik waren aanwezig. Voor het eerst in tien dagen
mocht ik weer eens wat anders doen dan een duurloop en ik was dus dolgelukkig.
Tweehonderden lopen is daarenboven mijnlievelingstraining. Ik vertrok niet te geweldig maar eindigde toch in 30
seconden. De toon was gezet en de zes volgende deed ik allemaal in dezelfde
tijd, een halve minuut. Voor de laatste pompte ik wat extra door en ik eindigde in 29. Het
gevoel was goed en mijn achillespees en voet lijken het te houden. Afwachten
toch maar!
Het beloofde een mooie dag te worden en dus besliste ik om
vandaag op fotoreportage te gaan. Vorige week fotografeerde ik reeds de eerste
van een serie tuinen voor onze volgende tuinspecial. Vandaag trok ik naar de
tweede. Ik moest daarvoor naar Lobbes een klein dorpje in Henegouwen tussen
Mons en Charleroi, naast het Middeleeuwse stadje Thuin. Ik werd er naaste de
'Collegiale' opgewacht door een dame die me naar de tuin zou leiden. Een mooie
plek boven op een heuvel, in de schaduw van de kerktoren. Vroeger was het dorpje een cultureel, politiek en religieus centrum. De abt van de Collegiale had enorm veel macht en pelgrims van heel Europa kwamen naar hier op bedevaart. Nu is het enkel nog een bestemming voor enkele honderden gepensioneerde bezoekers die iedere week per autocar de heuvel komen opgereden. De zon speelde vandaag wel
verstoppertje zodat ik gedurig moest wachten op het juiste licht. De blikvanger
van de tuin vond ik de 'mislukte bloemenweide'. Daar waar een volledige
bloemenweide was gezaaid staan nu enkel mosterdbloemen, een prachtig geel
tapijt. Het bewijst nog maar eens dat de mens de natuur nooit helemaal kan
beheersen maar dat het toeval ook mooi kan zijn. Vanavond liep ik een half uurtje
los rond de put van Weerde. Mijn rustperiode zit er op. Vanaf morgen is Magda
terug en wordt het terug menens. De laatste rechte lijn richting Lahti is
ingezet...
Ik heb om persoonlijke redenen forfait gegeven voor de
interland bij de masters. Jullie zullen daar volgende week dan ook geen verslag
over vinden op deze blog.
Op zondag de wekker zetten is bij mij een gewoonte maar
vandaag rinkelde hij niet om te gaan lopen. De jongens sprongen letterlijk uit
hun bed want het ging vandaag, net als gisteren richting Waterloo. Het
regendenogal felen dus stelde ik
hen voor de keuze: thuisblijven of het slechte weer trotseren en toch gaan.
'Toch gaan', klonk het in koor. Vorige week had ik toevallig vernomen dat er
vanaf dit jaar tribunes waren gebouwd naast de plaats waar de reconstructie van
de slag ging worden gespeeld. Ik had nog vergeefs geprobeerd om aan tickets te
geraken. Dus moesten we maar zien een goed plekje te bemachtigen langs de
nadars. Die waren dit jaar korter naar het gebeuren geplaatst en vermits we
vorig jaar ook reeds op deze locatie de slag hadden meegemaakt wisten we
perfect waar we moesten staan. We kozen nauwkeurig onze plek en plaatsten de
stoeltjes waar Moon en Noah op gingen kunnen staan om beter te zien. Met zo'n
stoelen kunnen ze je niet wegdrummen als vorig jaar. Het bleef een regenachtige
ochtend maar af en toe scheen ook de zon. De veldslag was er eentje om vingers
en duimen aan af te likken. Achteraf bekeken zagen we nog meer dan van op de
tribunes. meer nog, we zaten er midden in. Er was, zoals ik gisteren al zei
veel meer ruiterij aanwezig, vooral aan Franse zijde. Alles speelde zich
nagenoeg voor onze neus af. De Engelse aanval werd op enkele meters van ons
door de Franse infanterie afgeslagen waarna de Franse ruiterij zijncharges op de geallieerde 'carrés'
botvierde. Op een bepaald moment kwam Napoleon te paard onze richting uit met
zijn gevolg. Iedereen riep: 'vive l'Empereur!' Hij bleef voor onze neus staan,
zag Moon zwaaien met zijn speelgoedzwaard, keek naar hem en zei in het Frans:
'je bent gewapend, jij hoort bij mijn troepen.' Moon kon er niet van over en
grapte dat hij meteen over de nadar ging springen. Iemand achter mij was al een
hele tijd een uitleg begonnen over de uniformen maar het raakte kant noch wal.
Hij nam de groene uniformen van de Engelse 'green jackets' voor Pruisers en
Jagers te paard voor Dragonders. Het werd me te veel en ik corrigeerde hem dan
maar. Plots begonnen de mensen rondom ons vragen te stellen. Over de veldslag,
over Napoleon, over de uniformen. Ze vroegen wie die man in het mooie uniform
was die de leiding leek te hebben. Moon antwoordde: 'dat is Maréchal Ney!' Heel
het spectakel lang heb ik zitten vertellen. En terwijl nam ik honderden foto's.
Toen we vertrokken bedankten de mensen me voor de uitleg. Een Canadese dame
vroeg me aan welke kant ik in 1815 zou hebben gevochten. Aan welke kant denkt
u, vroeg ik zelf. 'On the French side?', antwoordde ze. 'Bien entendu!' Vive
l'Empereur...
Deze namiddag speelden Moon en Noah de slag nog eens na in
onze woonkamer. Ze plaatsten een deel van onze legers zo dat ik nog nauwelijks
kon passeren. Rond de vieren trokken we dan naar het Vrijbroekpark. Samen met
Kjell ging ik er mijn duurloop afwerken. Moon liep één ronde mee, al huppelend
en grappend. Wordt die nu nooit eens moe? Er was eigenlijk véél te veel volk in
het park door de Rozenfeesten. Op sommige plaatsen moesten we zelfs zigzaggen
en toen ik plots een onweerstaanbare drang voelde om als een dragonder mijn
zwaard te trekken en te roepen 'chargez!'... heb ik me maar bedacht.
Oef. Noah stond niet om zeven uur aan mijn mouw te trekken.
Ik heb zelf eens kunnen uitslapen en dat gebeurt niet al te vaak. Om elf uur
ben ik de jongens wel moeten gaan wekken want de namiddag was gevuld! Noah
moest naar een mega-verjaardagsfeestje van maar liefst twee klasgenootjes.
Ondertussen trokken Moon en ik naar Waterloo. Twee dagen geleden was het 194
jaar geleden dat de bekende slag er werd uitgevochten. Niet echt op het
grondgebied van Waterloo maar wel op de grens van de gemeenten Plancenoit,
Lasne en Braine-L'alleud. Dit WE heeft dus de grote 'Bivak' en reconstructie
plaats. Al enkele jaren is dit voor Moon, Noah en ik een belangrijk WE. Als
Napoleonfreaks mengden we ons vandaag natuurlijk onder de soldaten. Eerst
bezochten we de twee Franse kampen en we waren aangenaam verrast door de dit
jaar talrijk aanwezige cavalerie. Zowel Dragonders, Cuirassiers(beide zware
lijncavalerie) als eenheden van de 'garde', nl. de bekende Jagers te
paard(persoonlijke lijfwacht van de keizer) en de Grenadiers te paard zagen we
paraderen. Nooit kwamen we zo dicht in de buurt van onze held. Toen de
dragonders 'Vive l'Empereur' riepen hoorde ik Moon spontaan uit volle borst
meegillen. Dat heb ik hem toch goed geleerd dacht ik bij mezelf. Wat later
poseerde hij met een officier van de Carabiniers. Hij vindt het uniform van de
Carabiniers, samen met dat van de Huzaren trouwens één van de mooiste van het
hele Franse leger. Na de Fransen te hebben bezocht trokken we naar het lossere
en volgens Moon gezelliger (maar da is niet mijn mening) kamp van de Engelsen,
Schotten, Pruisers, mannen van Brünswick (met de doodskop op de hoeden) en de
Hollanders en Belgen, samengevat onder de noemer 'de geallieerden'. Ik denk dat
Moon dit een leuk kamp vindt omdat hij met een deel van de soldaten kan praten.
Er zaten in dat kamp evenveel Hollanders als op een zomerdag in de Ardennen.
Hij mocht van één van die soldaten van Oranje (De latere koning Willem
commandeerde een legerkorps in Waterloo en werd er gewond. Op die plaats werden
de beroemde berg en leeuw opgericht!) zelfs een geweer vasthouden en met de
bajonet enkele keren in een zak stro steken. Wat verder kwamen we een groep
Mechelaars tegen die er een ware smidse en kanonnen hadden opgesteld. Ook met
hen mocht Moon op de foto. De namiddag vloog voorbij en voor we het wiosten
moesten we vertrekken om Noah te gaan oppikken op het feestje in Hombeek. Daar
werd Moon meteen volledig in beslag genomen door Michele, zijn vriendinnetje
uit de kleuterklas. Die twee zijn op school blijkbaar onafscheidelijk en sinds
haar eerste schooldag praat zij thuis de hele tijd over Moon, Moon, Moon. Na
het feestje stopten we nog op de kermis in het dorp. Ik had het beloofd en
belofte maakt schuld. Daar schoten mijn twee helden op ballonnen. Voor elk
schot commandeerde Moon: 'geweer aan de schouder, mikken, klaar om te vuren,
vuur... Hij had eerder deze namiddag goed opgelet.
Gisterenavond was Kjell samen gaan trainen met Sanne Torfs
waardoor hij vandaag was vrijgesteld van pistetraining. Dat kwam goed uit, zo
moest ik niet alleen duurlopen en samen met Joost trokken we de Nekker uit voor
een grote ronde. We liepen eerst langs het pad dat ik geregeld met mijn jonkies
doe en dat midden door het Mechels Broek loopt om daarna richting Muizenhoek te
trekken. Daar draaiden we de brug over en liepen we de hele afstand terug tot
aan de sluizen, staken daar de brugjes over om zo opnieuw richting Provinciaal
domein te gaan. Daar aangekomen liepen we nog enkele kleine rondes om aan de
nodige loopminuten te komen, vijftig voor mij, vijfenvijftig voor Joost en
zestig voor Kjell. Moon had hoogspringtraining. Hij doet dat liever en liever
en da's prima. Lopen alleen is te eenzijdig voor jong atleetjes. Om ver te
werpen is hij wat te freel maar springen moet hij wel kunnen. Ver ging al goed
en met de nodige training geraakt hij stilaan aan mooie hoogtes. Noah zat in de
groep van zijn lievelingstrainer, grote neef Kenneth. Na de training trok de
'Magdagang' naar Kjell voor een eerste zomerBBQ. In een lekker avondzonnetje
sprongen Moon en Noah meteen in het zwembad maar het is nog geen zomer en dus
kropen ze er ondanks het verwarmde water al even snel terug uit, hahaha. Ze
lagen er vanavond wel bijzonder laat in. Hopelijk slapen ze straks wat langer
uit dan gewoonlijk want het wordt nog een druk WE.
Waarom koop ik nog een krant? Die vraag stel ik me wel eens
meer. Ook vandaag. Op de voorpagina van de krant een grote foto van Tom Boonen.
Zelden haalt een sportitem de voorpagina. Gisteren dus wel of dat dacht ik
tenminste. Boonen haalde de voorpagina enkel omwille van zijn
drugsperikelen.De titel 'klucht
rond haarstaal Tom Boonen' begeleidde het portret. Waar gaat het naartoe.
Binnenkort gaat de sportverslaggeving nog enkel over de randverschijnselen en
lezen we alleen over de grootte van de string van Anna Kournikova, het aantal
cocktails die Wayne Rooney per uur kan drinken of de avonturen van Paris en
Christiano in Wonderland... Misschien heeft Vlaanderen wel nood aan een écht
sportblad. Misschien moet ik dat wel maken... Misschien moet ik eens met mijn
baas gaan praten. Misschien ook niet want het is crisis, nietwaar! Dus gaan we
nog meer van die items als de 'klucht rond haarstaal Tom Boonen' op de
voorpagina's zien want in tijden van crisis moet je natuurlijk alles doen om
toch te verkopen. En sensatie verkoopt, dat staat als een paal boven water. Die
van Michael Phelps? Goeie titel: 'paal van Phelps boven water'! Waarom koop ik
nog een krant, verdorie...
Vandaag kreeg ik nog enkele foto's toegestuurd van onze
recordwedstrijd in Zwevegem, met dank aan Marjolein.
Voor mij was het vandaag pas echt rusten geblazen. Na een
warme namiddag met de kids in het park en in de tuin waarbij ze samen oa. een
lekkere fruitsla klaarmaakten, vertrokken we na het avondeten naar de Nekker.
Mijn loopactiviteit beperkte zich tot wat joggen met mijn groepje kinderen en
een 600 bollen met Eline. Op vraag van Bruno heb ik haar bij haar anderhalve
ronde begeleid. Ze moest aan een tempo van 20 seconden per 100m lopen en dat
leek niet zo simpel. Het tempogevoel aanleren, daar heb ik het destijds ook zo
moeilijk mee gehad. Stefan was toen ik nog in Kapellen trainde mijn voorbeeld.
Hij kon zo perfect op tempo lopen, steeds in dezelfde tijden doorkomen. Ik heb
daar hard op geoefend en al zeggen sommige trainingspartners (nietwaar Kjell)
dat het niet zo is, mijn gevoel voor tempo is er serieus op vooruit gegaan.
Maar ja, die tempowisselingen zal ik allicht nooit kwijtraken. Heeft het te
maken met de afstand die ik loop? Een 800m barst namelijk van de
tempowisselingen. Of heb ik net daarom onbewust voor die afstand gekozen? Who
knows... Ondertussen leg ik de laatste hand aan ons clubblad van juni. Dikker
dan ooit, maar het was dan ook een ontzettend drukke periode met alle
interclubs en de eerste kampioenschappen. Het interview van deze maand laat
iedereen wat nader kennismaken met onze kersverse dubbele Belgische kampioen
(100 en 200m) bij de masters, Dirk Bonte. Ik heb hem dan ook metzijn spitsbroeder Marc Pottiez op de
cover gezet. Het clubblad staat vanaf morgen op de website van RAM.
Vandaag was het training op de Nekker. Voor mij maakte het
niet veel uit of ik daar liep of in het park want ik mocht toch alleenmaar
duurlopen. Ik koos voor de nabijheid van mijn clubmakkers en liet het park
linksliggen. Vijftig minuten op het oneffen gras is echter niet aangenaam en
zeker niet gezond voor mijn zwakke rug. Ik had vandaag weer behoorlijk veel
last maar gelukkig kon ik naar Peter, mijn ostheopaat. Daar kruiste ik Stefan
waar jullie al een tijdje niets meer over vernemen op deze blog. Stefan sukkelt
al een maanden met een ontsteking en mag en kan voorlopig niet meer lopen.
Peter behandelt hem geregeld en vandaag vertelde Stefan voor het eerst sinds
lang dat er beterschap is. Gelukkig maar. Mijn bekken was weer gekanteld maar
deze keer, zoals ik wel had kunnen denken, aan de linkerkant. Peter vertelde me
dat het ditmaal niet alleen een mechanisch probleem was. Ook mijn organen gaven
blijk van blokkages en konden ook een mogelijke oorzaak betekenen van mijn
diverse klachten. Hij vroeg me of ik bvb weer meer aan de koffie zat. Ik moest
toegeven dat ik al een tijdje weer meer koffie drink. Hoe kon hij dat nu weten!
Toch een tovenaar???
Volgend WE is er eentje zonder wedstrijd en ik ben daar niet
rouwig om. Na zes weken wedstrijden zit ik stilaan aan mijn lichamelijke grens.
Vorige week stuurde mijn oud lijf reeds de nodige signalen maar met de
interclub in het vooruitzicht wilde ik daar niets van weten. Alles is goed
verlopen maar voor het zelfde geld lag ik nu in de lappenmand. Nu mag ik rusten
en het is tijd. De hele week ga ik kilometers malen, traag, lang en rustig
zonder ook maar één meter te forceren. Dat zal me toelaten om vanaf volgende
week weer op te bouwen. Lekker hard trainen mat maar één doel: de tweede
augustus. Die dag verjaart mijn broer en ik heb hem een speciaal cadeau
beloofd. Vanavond ben ik nog gaan loslopen met Kjell in het Vrijbroekpark. Ik
moest maar een half uurtje loslopen en Kjell loopt dan van thuis naar het park,
jogt een half uur met mij en loopt dan opnieuw naar Hombeek. Zo had ieder zijn
zin en hebben we een gezellige babbel gehad.
Vandaag hebben we in Tongeren
(Interclub BVV masters, tweede landelijke) een waar verspringtalent 'ontdekt'.
Piet Claes had te veel last van de rug en moest dus noodgedwongen worden
vervangen bij het verspringen. Verschillende mogelijkheden boden zich aan maar
Marc Pottiez was eerste keus. Netjes opgewarmd (fameuze understatement!) door
zijn 400m-race waarin hij derde werd en bijna moest gereanimeerd worden
strompelde hij letterlijk naar de verspringstand. Waarschijnlijk heeft de
lichte regen hem weer bij zijn positieven gebracht want nog geen vijf minuten
later zat hij vrolijk rond te huppelen. Zijn eerste sprong was een nul-sprong
maar bij zijn tweede jumpte hij in een onorthodoxe stijl vlotjes naar 5.33m.
Als hij zijn aanloop uitmeet en er wat op traint vliegt hij zeker over de 6
meter. Volgend jaar pakken we daar pakken punten mee. In de eindstand werden we
vierde. Een prachtig resultaat! Het was trouwens uitstekend begonnen want Dirk
vloog letterlijk over 100m. Hij won de eerste proef in een persoonlijk record:
11.68 als mijn geheugen me niet in de steek laat... Meteen goed voor dertien
punten. De basis voor een mooie eindrangschikking was gelegd. Alle beetjes
hielpen en dit jaar pakten we in iedere proefpunten en zelfs drie keer het maximum. Vermits er bij de BVV
masters geen 800m staat geprogrammeerd had ik geen andere keuze dan de 1500m te
lopen. Magda had me net voor de wedstrijd nog een sms gestuurd van op Korfou.
Een coach blijft dat zelfs van op afstand... 'Succes, en verstandig lopen', was
haar duidelijk boodschap. We hadden de wedstrijd vorige dinsdag nog samen doorgenomen.
Als snelle finisher moest ik de wedstrijd niet maken en kon ik de
gebeurtenissen afwachten. In de praktijk is het doorgaans wel improviseren. Bij
het loslopen en tijdens de versnellingen had ik een goed gevoel. Van enige
zenuwachtigheid was geen spoor en ik stond bij de start zelfs te grappen.
Vermits er een forfait was hadden we al zeker twee punten was de 'joke van het
moment'! De start werd gegeven. Ik was als snelste weg maar hield meteen terug
in. Een race op kop zag ik niet direct zitten. Koenraad Van de Steene van AVZK
ging zoals altijd resoluut en dapper naar de kop. Ik wilde meteen naar zijn zog
en raakte daarbij eventjes een schouder. Daarop riep die loper: 'niet duwen hé,
alstublieft zeg'. Mijn antwoord was ogenblikkelijk: 'nog nooit op de piste
gelopen, zeker?' De toon was wat mij betreft meteen gezet. Ik wist niet wie me
dat had toegeroepen maar ik zou eens laten zien wat pistelopen is. Koenraad
ging aanvankelijk fors door. 'No surprises', moet hij hebben gedacht. Na één
ronde vertraagde hij een beetje. Ik wist niet echt goed welke tactiek ik moest
toepassen maar na een goeie zeshonderd meter voelde ik het achter ons een
beetje kraken. Ik aarzelde niet langer en ging naar de kop. Toen ik Koenraad
passeerde riep ik: ' komaan, hé!' Hij had het opengebroken en ik vond het
logisch om met zijn tweeën door te gaan. Zo gebeurde ook want hij kon heel lang
aanklampen. Op tweehonderd meter van de meet zette ik mijn aanval in om
uiteindelijk met een comfortabele voorsprong over de meet te komen in 4.13.24.
Meteen kwam Koenraad me bedanken voor het haaswerk. Dat deed deugd want ik
voelde me wat schuldig... Voor hét hoogtepunt van de namiddag moesten we
wachten tot de allerlaatste wedstrijd: de 4x400m. Johan (Wonnink) had in de
loop van de week voorspeld dat we een goed resultaat gingen neerzetten. Hij was
in iedere geval zenuwachtiger dan ooit en dat zette ons allemaal meteen op
scherp. (Als dat nog nodig was!) Al specialist van de aflossing had Johan de
volgorde bepaald. Dirk startte als eerste in baan zes, geen goede baan maar met
Jurgen Van Lent in baan zeven had hij de perfecte gangmaker. Jurgen ging er als
een bom vandoor. Dirk kwam iets te traag door aan de 200 maar versnelde in de
bocht om op het einde Jurgen practisch bij te benen. Hij gaf de stok door aan
Johan die meteenhet spoor van de
tweede AVZK-loper kon kiezen. Hij wist dat Koenraad (Van de Steene) geen
spurter is en in de laatste rechte lijn plaatste hij een onweerstaanbare
aanval. Hij wisselde als eerste en Marc (Pottiez, onze gevleugelde verspringer,
voortaan door het leven gaande als 'Eagle Marc'!) vertrok meteen met een bonus
voor zijn baanronde. Stelselmatig vergrootte hij de kloof met de rest. Toen ik
klaarstond om te wisselen riep Frits nog dat het niet eerlijk was dat ik met een
voorsprong mocht starten, hahaha. Voor de wedstrijd hadden we nog zitten
grappen dat je volgens je ouderdom wat voorsprong moest krijgen. Zo gebeurde
het dus ook en ik vertrok met een riante voorsprong. Ik liep vrij relaxed
(Normaal wanneer je door je ploegmakkers in een zetel wordt gezet!) en kon onze
voorsprong zelfs nog vergroten. Onze tijd van 3.41.63 komt vast in de
jaarboeken en is slechts één seconde trager dan de tijd die dit jaar door onze
seniorsploeg is neergezet. Wat een team! Proficiat aan de hele
mastersselectie.
Vandaag goed nieuws uit atletiekland. De broertjes Borlee
hebben het uitstekend gedaan op de Amerikaanse Universitaire kampioenschappen.
Beide broers hadden zich kunnen plaatsen voor de finale van de 400m. Jonathan
won die finale in een nieuw Belgisch record: 44.78. Dat is exact tien
honderdsten sneller dan het BR van zijn broer Kevin vorig jaar op de OS. Als ze
zo haasje over blijven spelen gaan we nog verwend worden. Wie weet waar dat
gaat eindigen.
Zelf moest ik vandaag niet zo veel lopen. Ik trok dan maar
naar de put van Weerde. Daar liep ik een twintig minuutjes, drie rondes rond
het meer. Daarna deed ik mijn stretchoefeningen en liep ik vier versnellingen
naast de parking op het asvalt. Als afsluiter bolde ik nog een driehonderd op
het pad dat licht hellend rechts naast het water loopt. Ik ondervond nagenoeg
geen hinder meer van de achillespees maar dit was geen wedstrijd natuurlijk.
Morgen weten we meer. Wel had ik een constante pijn aan de wreef. Ga ik opnieuw
sukkelen met de linkervoet, net als vorig jaar? Toen duurde de miserie van
pasen tot eind augustus. Het verdween even plots als het was gekomen. Na het
'spook van Aix' de 'ghost of my left foot'!
Vandaag trok ik naar het Vrijbroekpark om er mijn training
af te werken. Door de vakantie van Magda en de kwetsuur van Moon had ik niet
echt een reden om naar de Nekker te gaan en zo koos ik voor de late namiddagzon
van het park. Eerst liep ik een half uur los, deed mijn lenigheidoefeningen en
daarna volgden nog tien versnellingen over honderd meter. De achillespees lijkt
het te houden al kreeg ik af en toe wel een steek bij het afremmen. Niet
afremmen dan? Toch wel want anders vlieg ik misschien de struiken in. Met
afschuw hoorde ik op de radio dat Kevin Rans betrapt is op doping. Weer een
zware klap voor de Belgische sport. Het zou gaan om een verboden
cortisonepreparaat in een onstekingsremmer verwerkt. Vreemd toch want zo'n
medicijn is toegelaten mits je een doktersbriefje hebt. Benieuwd wat daar
achter zit en hoe het allemaal afloopt. Voor de atleet in kwestie is het een
ramp en zijn mamagementbureau laat hem al meteen zitten. Mooie mensen zijn dat.
Ze verdienen geld op je rug en laten je als een baksteen vallen bij de minste
tegenslag.
Vanmorgen héél vroeg zijn Magda en Herman naar Korfou
vertrokken. Gelukzakken, zo lekker gaan uitrusten op het vroegere Venetiaanse
eiland voor de Griekse kust. Ik zie ze daar allebei al zitten op een terrsje
met een lekker glas retsina. We hebben allemaal voor de komende twee weken een
schema gekregen. Vandaag moest ik gewoon duurlopen, 45 minuten lang. Ik had
niet veel last van mijn achillespees maar beweren dat ik niet voelde is de
waarheid geweld aan doen. De versnellingen gingen nochtans vlotjes. Pas na de
douche en terug achter mijn computer begon ik pijn te krijgen. Niet een
ondraaglijke pijn, eerder een knagende die als een nomaad door mijn onderbeen
trekt. Vanavond voelde ik het vooral in de enkel en de wreef. Ijs en zalf, er
zit niets anders op. Ook Moon zit aan de zalf. Hij heeft zich aan de kuit
bezeerd bij het uitlopen gisteren; Door de zware regenval werd dat ook in de
tribune gedaan en bij het oprennen van een trap kreeg hij plots een pijnscheut.
Waarschijnlijk zal hij forfait moeten geven voor het Pk meerkamp van zaterdag.
Misschien niet slechter want zijn hoest is ook nog steeds niet helemaal
genezen. Het seizoen is nog lang...
Het regende vandaag pijpestelen op de Nekker. De opkomst van
de jeugd was dan ook matig. Samir nam de kleintjes onder zijn hoede en trainde
met hen hoog en droog in de tribune. Het is een luxe om bij snertweer over zo'n
accomodatie te beschikken natuurlijk. Boven kan je een volledige opwarming doen
en de rechte lijn is bijna honderd meter lang. Noah bleef dus volledig droog.
Met Moon was het anders gesteld. De opwarming gebeurde weliswaar ook in de
tribune maar daarna trokken we naar de piste. Door het slechte weer hadden we
maar één optie: lopen. Wie spikes meehad mocht die gaan aantrekken en daarna
trokken we met de hele bende naar de start van de 100m. Het programma bestond
uit twee vijfhonderden en één driehonderd. Vermits Jo weer op scherp stond (We
slagen er maar niet in om hem, Moon en de andere snellere jongens en meisjes
bij het opwarmen trager te doen lopen.) werd een tempo vooropgesteld dat 3.10
op de 1000m betekende. Om de 19 seconden zou Bruno fluiten en moesten ze 100m
hebben afgelegd. Natuurlijk vertrok Jo te snel, in zijn zog gevolgd door Moon
die permanent lijkt te vergeten dat hij twee jaar jonger is en zich altijd maar
wil meten met zijn oudere kameraad. Ze passeerden de 100m na 17 seconden of wat
had je gedacht? Na 300m zaten ze perfect op schema maar in de laatste rechte
lijn begonnen ze te spurten. Moon ging buitenom en wilde Jo remonteren. Ik
brulde dat het een tempotraining was en ze zich niet moesten doodspurten. Dat
er nog een 500 en een 300 gingen volgen. Jo en Moon zaten exact op het
vooropgestelde schema. Jomme, Eline en Sven volgden even verder. Iedereen kreeg
10 minuten rust. De vestjes werden opnieuw aangetrokken en er werd onder de
tribune geschuild. Tegen het einde van de rustperiode werd de bende het veld op
gestuurd om twee toertjes los te lopen en dan konden ze aan hun tweede 500
beginnen. Weer spurtten de snelle jongens meteen naar de kop. Deze keer bleef Moon
hangen op vijf meter. Je zag dat hij het moeilijk had. (Achteraf vertelde hij
dat hij meermaals moest hoesten tijdens die rushes! Hij is dus toch nog niet
helemaal genezen.) Jo haalde opnieuw de vooropgestelde chrono. Moon net niet,
maar voor hem was het sowieso iets te snel. Nochtans denk ik dat hij tegen het
einde van het seizoen een duizend rond de 3.10 zal kunnen lopen. Na de
vijfhonderden volgde hetzelfde ritueel. Jasjes aan, schuilen, loslopen, jasjes
uit en hop, naar de start van de 300. Bruno riep nog dat ze moesten vlammen.
Allen weer op een rij en bij het fluitsignaal vertrok de 'tsunami'. Deze keer
vloog Sven naar de kop. Da's de slimste, zei Bruno. Die heeft duidelijk wat
overgehouden. Je zag dat Jo, Moon en Eline moesten pompen om bij te blijven.
Halverwege stokte de turbo van Sven echter en dat werd hem fataal. De twee
kemphanen van altijd vlogen hem voorbij. Het werd een dolle spurt. Jo liep
uiteindelijk zijn 300 in 49 en Moon in 52 seconden, en dat in de regen! Ook
Eline, Sven en Thijs liepen hun snelste 300 ooit. Ieder's pijp was echter uit.
Iedereen liep nog een rondje los en de training zat er op. Ze zullen allemaal
goed slapen.
Training op de Nekker. Magda gaf me vandaag geen te zware
opdracht. De conditie is top en ik moet die vooral onderhouden. Door de wedstrijd van vorige zaterdag had ik vrijdag geen snelheid
getraind en dus werden het 150en. Ik forceerde niet en trachtte zo soepel
mogelijk te lopen om mijn achillespees te sparen. Last ondervond ik tijdens het
lopen niet maar na de training voelde ik weer een lichte brandende pijn. Kjell
kreeg een superzware training voorgeschoteld: 800en gecombineerd met 200en. Op
het einde was zijn pijp echt wel uit. Ik heb hem op training zelden zo kapot
gezien. Kim, Joost en Tom liepen 200en. Iedereen kreeg van Magda een schema
voor de komende veertien dagen. Ze vertrekt woensdagnacht namelijk op vakantie naar
Griekenland. Het wordt weer even wennen zonder de permanente aanwezigheid van
mijn coach. Na de training was er nog een verkennende vergadering voor onze
werkgroep rond het sportief beleid van de club. De bedoeling was om vanavond
de trainers aan het woord te laten en te horen wat hun noden en wensen zijn. Er
is nog veel werk aan de winkel... (Foto=artikel van vandaag in de GVA)
Sinds ik wat last ondervind aan de linkerachillespees spookt
het in mijn bovenkamer. Wat als het verergert? Moet ik nu rusten of juist niet?
Vandaag moest ik maar een half uur loslopen in Machelen gevolgd door een
viertal versnellingen. Aanvankelijk voelde ik iets maar na enkele minuten kon
ik pijnloos lopen. Beeld ik me nu allerlei in? Hopelijk wel. Blijven ijs
aanbrengen en gel smeren is de boodschap. Op de site van AZW, de club die de
aflossingen organiseerde in Zwevegem vond ik een aantal foto's van onze ploeg.
Vanmorgen had ik me in vergelijking met andere zondagen wat overslapen. Ik had mijn wekker niet gezet en rekende op onze Noah om me op tijd uit mijn bed te krijgen. Het was gisteren echter laat geworden en Nootje bleef liggen. Mijn zere rug deed dan maar dienst als wekker en rond negen uur stond ik aan de koffiemachine. Twee bananen en een koffie met zes suikers later (ik had geen tijd voor pannenkoeken) vertrok ik richting Vrijbroekpark. Over bananen en pannenkoeken gesproken. Er wordt soms met mijn gewoontes gelachen maar gisteren bleek dat zowel Lucien Heyde, Pol Parmentier en ikzelf 'pannekoekenvreters' zijn. Daarenboven zijn Marc en ik dan weer grote bananenverbruikers. Het kan gewoonweg geen toeval zijn... Magda beperkte mijn loopactiviteit vandaag tot een half uurtje loslopen, stretchen en vier versnellingen. Ik had mijn gevoelige achillespees goed gemasseerd en ingesmeerd en bij het lopen ondervond ik weinig last. Ik heb nog meermaals zitten mijmeren over de wedstrijd van gisteren. We liepen er een wereldrecord maar ei zo na werd het niet erkend want er bleek maar weer eens iets niet in orde met de fotofinish. Dat zorgde meteen voor een extra dosis stress maar het kwam gelukkig allemaal goed want vanaf de 800m tellen handgestopte tijden ook. Alleen moeten aan enkele voorwaarde worden voldaan. Zo zijn er bvb drie handgestopte tijden nodig en minstens drie ploegen aan de start. Alles bleek in orde en we konden gaan vieren. Er waren heel wat atleten aanwezig voor de uitrijking van de trofee 'Master van het jaar'. Zo had ik ook een babbel met Peter De Vocht, nog steeds werkend aan zijn come-back en voor de zoveelste keer genomineerd. Hij noemde me de 'rijzende ster van de mastersatletiek'. Wat een compliment uit de mond van zo'n kampioen. Ik hoefde niet te wachten want voor een nominatie wogen al mijn titels en records nog te licht (Misschien ben ik er volgende keer wel bij?) en ik vertrok maar meteen met Pol naar zijn huis in de buurt van de Expo waar elk jaar ook 'Interieur Kortrijk' doorgaat. Het werd zoals ik gisteren al zei een heel gezellige avond. (Op de foto zien jullie Pol in aktie tijdens zijn super rush en de M55 ploeg!)
Gisterenavond had ik wat last van de linkerachillespees en ik had me ingesmeerd met flexium gel. Ook vanmorgen ondervond ik nog wat hinder en behandelde ik de zere plek opnieuw met dezelfde gel. Rond kwart voor twee vertrokken we richting West-Vlaanderen. In Zwevegem ging de jaarlijkse pistemeeting door met als afsluiter de traditionele recordpogingen aflossing bij de masters. Dit jaar stonden weer de 4x800 op de affiche. Het Belgisch record bij de M50 stond niet eens zo scherp want 9.12 of zo moest ruim kunnen worden verbeterd. Pol Parmentier, mijn collega-voorzitter van KKS maar tevens collega-M50 had echter een ander plannetje opgevat. Hij wilde resoluut voor het wereldrecord gaan. Dat stond op naam van een Amerikaans viertal en bedroeg 8.40.32. We hadden vorige week in St. Niklaas al wat zitten rekenen en met mezelf, Pol, Lucien Heyde en Danny Querton kon het lukken. Spijtig genoeg had Lucien zich gekwetst tijdens de 1500m vorige week. Hij mocht niet lopen van zijn arts maar stond toch in Zwevegem. Hij wilde ons niet in de steek laten en zou starten op zijn gewone loopschoenen ipv op spikes. Op voorhand werden plannen gesmeed en afspraken gemaakt. Bij de M35, M40 en M50 zouden de snelste lopers van elke ploeg als eerste lopen. Jurgen Van Lent van AVZK wilde de eerste 400 voor zijn rekening nemen. Andy Ingelbrecht en ik spraken af dat diegene die op dat moment in tweede positie zou lopen naar de kop zou gaan. Jurgen vertrok dus op kop. Ik plaatste me in tweede positie en Andy zat me op de hielen. Er viel al meteen een kloof met de andere ploegen. Na de eerste ronde die in 59 werd afgehaspeld wilde ik binnendoor de leiding nemen maar Andy ging buitenom naar de kop. Ik bleef dus tweede lopen. Aan de 600m ging Jurgen over ons naar de leiding om de laatste rechte lijn op kop aan te vatten . Het werd een geweldige spurt waarbij we bijna gelijktijdig en op één lijn wisselden na 2 minuten wedstrijd. (Ik had dus opnieuw een 800 gelopen in 2 minuten.) Pol had nu de stok en kon zich fantastisch handhaven in de kopgroep. Hij kraakte pas op het einde en liep zijn beste 800 van het lopende seizoen (2.06). Lucien, onze gekwetste was dan aan de beurt. De stokwissel was een kleine ramp (volgende keer zeker oefenen op voorhand) en je zag meteen dat de kwetsuur Lucien parten speelde. Zijn eerste ronde verliep stroef en Pol en ik dachten dat we het mochten vergeten. Lucien is echter een vechter en zijn tweede ronde was stukken beter. Als onze vierde man Danny zijn besttijd zou evenaren konden we het nog halen. Danny vertrok voorzichtig en dat was goed bekeken. Zo viel hij op geen enkel moment stil en kon hij zelfs nog versnellen op het einde. Pol, Lucien en ik riepen ons en dat zal misschien wat geholpen hebben. Danny gooide zich nog op de meet. De klok was blijven stilstaan bij de eerste ploeg en dus was het even wachten op onze eindtijd. Frits en nog anderen had getimed en vertelden ons dat het nipt zou zijn. Even later volgde de bevrijding: 8.40.20. Een nieuw wereldrecord bij de M50! Nervositeit maakte plaats voor euforie. Er werd nog hevig nagepraat want het was een record met de nodige spanning en pathos. Iedereen had zichzelf echter overtroffen en ons record was een feit. Na de meeting werden Marc Masschelein, Lucien Heyde en ikzelf samen met onze aanwezige families uitegenodigd bij Pol en Catherine thuis in Kortrijk voor een hapje en een drankje. Daar werd alvast afgesproken om het volgend jaar opnieuw te proberen. Marc is dan ook vijftig...
Donderdag had ik een lekkere duurloop kunnen afwerken in Machelen. Soepel liep ik daar mijn toertjes, veertig minuten lang. Achteraf kreeg ik wel plots hevige rugpijn. Dat gebeurt wel eens meer daags na een behandeling door Peter. Ik wist dat het vandaag al stukken beter zou gaan. Dat was dus ook het geval al moet ik toegeven dat de training er eentje in light-versie was. Zoals steeds daags voor een wedstrijd liep ik een half uurtje los, deed vier versnellingen, mijn lenigheidoefeningen en bolde ik een 300. Soepel was het vandaag niet allemaal want Magda moest me bij elke versnelling terechtwijzen. Ik moest van haar ontspannen lopen maar hoe doe je dat in godsnaam wanneer je voluit aan het sprinten bent. Enkel Noah was meegekomen naar de Nekker en zat in de groep van Kenneth. Die vertelde na de training dat de kinderen vandaag super hevig waren en ook Bruno bevestigde dat er met sommigen bijzonder weinig aan te vangen was. Ze vroegen zich af hoe dat kwam. Achteraf viel mijn euro: het was volle maan...
Na mijn wedstrijd in Duffel was ik euforisch blij met mijn Belgisch record dat tegelijk ook een besttijd betekende in mijn vorige categorie (de M45). Dat telt niet mee maar het is toch leuk meegenomen. Twee dagen later werd mijn enthousiasme serieus getemperd door het nieuws dat ik mijn record bij de M45 kwijt was. Ik kwam te weten dat de nieuwe recordhouder een atleet van CRAC was, Michel Bertrand genaamd. Ik was natuurlijk ontgoocheld maar records zijn er nu eenmaal om te worden gebroken. Ik had alleen niet verwacht dat het zo snel ging gebeuren. That's life of liever that's sport, dacht ik en ik berustte. Tot ik ook hoorde dat 'Magic Michel' (hij blijkt ook een goochelaar te zijn) bij zijn vorige wedstijden tijden had neergezet rond de 2.30. Iedereen begon zich natuurlijk vragen te stellen. Hoe kan je plots, op een week tijd, een halve minuut sneller worden op 800m. Daarenboven zei Magic op de site van zijn club met veel zin voor humor dat hij een product bestemd voor zijn struisvogel had gebruikt met het gekende gevolg. Toen was ik overtuigd dat er een vergissing in het spel was en gelukkig waakt Georges Vanbesien van de VAL als een goede herder op zijn schaapjes, in dit geval de masters. Hij bevestigde me vanmorgen dat hij het al allemaal had nagetrokken en dat Michel Bertrand reeds spontaan had toegegeven dat op die bewuste interclub in St. Mard zijn chrono (2.29.92) was omgewisseld met die van Mathieu Debock (1.59.39). Mysterie opgelost! Case closed!
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
