Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
08-06-2009
Nog wat foto's
Sinds ik wat last ondervind aan de linkerachillespees spookt
het in mijn bovenkamer. Wat als het verergert? Moet ik nu rusten of juist niet?
Vandaag moest ik maar een half uur loslopen in Machelen gevolgd door een
viertal versnellingen. Aanvankelijk voelde ik iets maar na enkele minuten kon
ik pijnloos lopen. Beeld ik me nu allerlei in? Hopelijk wel. Blijven ijs
aanbrengen en gel smeren is de boodschap. Op de site van AZW, de club die de
aflossingen organiseerde in Zwevegem vond ik een aantal foto's van onze ploeg.
Vanmorgen had ik me in vergelijking met andere zondagen wat overslapen. Ik had mijn wekker niet gezet en rekende op onze Noah om me op tijd uit mijn bed te krijgen. Het was gisteren echter laat geworden en Nootje bleef liggen. Mijn zere rug deed dan maar dienst als wekker en rond negen uur stond ik aan de koffiemachine. Twee bananen en een koffie met zes suikers later (ik had geen tijd voor pannenkoeken) vertrok ik richting Vrijbroekpark. Over bananen en pannenkoeken gesproken. Er wordt soms met mijn gewoontes gelachen maar gisteren bleek dat zowel Lucien Heyde, Pol Parmentier en ikzelf 'pannekoekenvreters' zijn. Daarenboven zijn Marc en ik dan weer grote bananenverbruikers. Het kan gewoonweg geen toeval zijn... Magda beperkte mijn loopactiviteit vandaag tot een half uurtje loslopen, stretchen en vier versnellingen. Ik had mijn gevoelige achillespees goed gemasseerd en ingesmeerd en bij het lopen ondervond ik weinig last. Ik heb nog meermaals zitten mijmeren over de wedstrijd van gisteren. We liepen er een wereldrecord maar ei zo na werd het niet erkend want er bleek maar weer eens iets niet in orde met de fotofinish. Dat zorgde meteen voor een extra dosis stress maar het kwam gelukkig allemaal goed want vanaf de 800m tellen handgestopte tijden ook. Alleen moeten aan enkele voorwaarde worden voldaan. Zo zijn er bvb drie handgestopte tijden nodig en minstens drie ploegen aan de start. Alles bleek in orde en we konden gaan vieren. Er waren heel wat atleten aanwezig voor de uitrijking van de trofee 'Master van het jaar'. Zo had ik ook een babbel met Peter De Vocht, nog steeds werkend aan zijn come-back en voor de zoveelste keer genomineerd. Hij noemde me de 'rijzende ster van de mastersatletiek'. Wat een compliment uit de mond van zo'n kampioen. Ik hoefde niet te wachten want voor een nominatie wogen al mijn titels en records nog te licht (Misschien ben ik er volgende keer wel bij?) en ik vertrok maar meteen met Pol naar zijn huis in de buurt van de Expo waar elk jaar ook 'Interieur Kortrijk' doorgaat. Het werd zoals ik gisteren al zei een heel gezellige avond. (Op de foto zien jullie Pol in aktie tijdens zijn super rush en de M55 ploeg!)
Gisterenavond had ik wat last van de linkerachillespees en ik had me ingesmeerd met flexium gel. Ook vanmorgen ondervond ik nog wat hinder en behandelde ik de zere plek opnieuw met dezelfde gel. Rond kwart voor twee vertrokken we richting West-Vlaanderen. In Zwevegem ging de jaarlijkse pistemeeting door met als afsluiter de traditionele recordpogingen aflossing bij de masters. Dit jaar stonden weer de 4x800 op de affiche. Het Belgisch record bij de M50 stond niet eens zo scherp want 9.12 of zo moest ruim kunnen worden verbeterd. Pol Parmentier, mijn collega-voorzitter van KKS maar tevens collega-M50 had echter een ander plannetje opgevat. Hij wilde resoluut voor het wereldrecord gaan. Dat stond op naam van een Amerikaans viertal en bedroeg 8.40.32. We hadden vorige week in St. Niklaas al wat zitten rekenen en met mezelf, Pol, Lucien Heyde en Danny Querton kon het lukken. Spijtig genoeg had Lucien zich gekwetst tijdens de 1500m vorige week. Hij mocht niet lopen van zijn arts maar stond toch in Zwevegem. Hij wilde ons niet in de steek laten en zou starten op zijn gewone loopschoenen ipv op spikes. Op voorhand werden plannen gesmeed en afspraken gemaakt. Bij de M35, M40 en M50 zouden de snelste lopers van elke ploeg als eerste lopen. Jurgen Van Lent van AVZK wilde de eerste 400 voor zijn rekening nemen. Andy Ingelbrecht en ik spraken af dat diegene die op dat moment in tweede positie zou lopen naar de kop zou gaan. Jurgen vertrok dus op kop. Ik plaatste me in tweede positie en Andy zat me op de hielen. Er viel al meteen een kloof met de andere ploegen. Na de eerste ronde die in 59 werd afgehaspeld wilde ik binnendoor de leiding nemen maar Andy ging buitenom naar de kop. Ik bleef dus tweede lopen. Aan de 600m ging Jurgen over ons naar de leiding om de laatste rechte lijn op kop aan te vatten . Het werd een geweldige spurt waarbij we bijna gelijktijdig en op één lijn wisselden na 2 minuten wedstrijd. (Ik had dus opnieuw een 800 gelopen in 2 minuten.) Pol had nu de stok en kon zich fantastisch handhaven in de kopgroep. Hij kraakte pas op het einde en liep zijn beste 800 van het lopende seizoen (2.06). Lucien, onze gekwetste was dan aan de beurt. De stokwissel was een kleine ramp (volgende keer zeker oefenen op voorhand) en je zag meteen dat de kwetsuur Lucien parten speelde. Zijn eerste ronde verliep stroef en Pol en ik dachten dat we het mochten vergeten. Lucien is echter een vechter en zijn tweede ronde was stukken beter. Als onze vierde man Danny zijn besttijd zou evenaren konden we het nog halen. Danny vertrok voorzichtig en dat was goed bekeken. Zo viel hij op geen enkel moment stil en kon hij zelfs nog versnellen op het einde. Pol, Lucien en ik riepen ons en dat zal misschien wat geholpen hebben. Danny gooide zich nog op de meet. De klok was blijven stilstaan bij de eerste ploeg en dus was het even wachten op onze eindtijd. Frits en nog anderen had getimed en vertelden ons dat het nipt zou zijn. Even later volgde de bevrijding: 8.40.20. Een nieuw wereldrecord bij de M50! Nervositeit maakte plaats voor euforie. Er werd nog hevig nagepraat want het was een record met de nodige spanning en pathos. Iedereen had zichzelf echter overtroffen en ons record was een feit. Na de meeting werden Marc Masschelein, Lucien Heyde en ikzelf samen met onze aanwezige families uitegenodigd bij Pol en Catherine thuis in Kortrijk voor een hapje en een drankje. Daar werd alvast afgesproken om het volgend jaar opnieuw te proberen. Marc is dan ook vijftig...
Donderdag had ik een lekkere duurloop kunnen afwerken in Machelen. Soepel liep ik daar mijn toertjes, veertig minuten lang. Achteraf kreeg ik wel plots hevige rugpijn. Dat gebeurt wel eens meer daags na een behandeling door Peter. Ik wist dat het vandaag al stukken beter zou gaan. Dat was dus ook het geval al moet ik toegeven dat de training er eentje in light-versie was. Zoals steeds daags voor een wedstrijd liep ik een half uurtje los, deed vier versnellingen, mijn lenigheidoefeningen en bolde ik een 300. Soepel was het vandaag niet allemaal want Magda moest me bij elke versnelling terechtwijzen. Ik moest van haar ontspannen lopen maar hoe doe je dat in godsnaam wanneer je voluit aan het sprinten bent. Enkel Noah was meegekomen naar de Nekker en zat in de groep van Kenneth. Die vertelde na de training dat de kinderen vandaag super hevig waren en ook Bruno bevestigde dat er met sommigen bijzonder weinig aan te vangen was. Ze vroegen zich af hoe dat kwam. Achteraf viel mijn euro: het was volle maan...
Na mijn wedstrijd in Duffel was ik euforisch blij met mijn Belgisch record dat tegelijk ook een besttijd betekende in mijn vorige categorie (de M45). Dat telt niet mee maar het is toch leuk meegenomen. Twee dagen later werd mijn enthousiasme serieus getemperd door het nieuws dat ik mijn record bij de M45 kwijt was. Ik kwam te weten dat de nieuwe recordhouder een atleet van CRAC was, Michel Bertrand genaamd. Ik was natuurlijk ontgoocheld maar records zijn er nu eenmaal om te worden gebroken. Ik had alleen niet verwacht dat het zo snel ging gebeuren. That's life of liever that's sport, dacht ik en ik berustte. Tot ik ook hoorde dat 'Magic Michel' (hij blijkt ook een goochelaar te zijn) bij zijn vorige wedstijden tijden had neergezet rond de 2.30. Iedereen begon zich natuurlijk vragen te stellen. Hoe kan je plots, op een week tijd, een halve minuut sneller worden op 800m. Daarenboven zei Magic op de site van zijn club met veel zin voor humor dat hij een product bestemd voor zijn struisvogel had gebruikt met het gekende gevolg. Toen was ik overtuigd dat er een vergissing in het spel was en gelukkig waakt Georges Vanbesien van de VAL als een goede herder op zijn schaapjes, in dit geval de masters. Hij bevestigde me vanmorgen dat hij het al allemaal had nagetrokken en dat Michel Bertrand reeds spontaan had toegegeven dat op die bewuste interclub in St. Mard zijn chrono (2.29.92) was omgewisseld met die van Mathieu Debock (1.59.39). Mysterie opgelost! Case closed!
Mijn trainingsarbeid bleef vandaag beperkt tot het loslopen met de kinderen op de Nekker. Eline, Jo en co liepen met mij eerst een grote ronde. Daarna liet ik ze versnellingen en twee keer een 300m lopen (ieder op zijn tempo natuurlijk) en daarna probeerden we iets nieuws voor hen, nl. twee toertjes in en outs waarbij afwisselend 50m snel en 50m traag werd gelopen. Het laatste kwartier wisselde ik met Bruno van groep. Ik nam zijn groepje(behalve Moon die door zijn bronchitis niet mocht lopen en dus alleen werptraining kreeg) mee voor een lange uitloopronde door het domein. Bruno van zijn kant liet mijn groepje nog even van de horden proeven. Vooral Eline, die dit seizoen wat meer op de horden wenst te gaan was vragende partij. Bij het loslopen hadden we de groep van de kleintjes gekruist.(Met trainers Samir en Sarah) Wat een grappig zicht was dat. Ik weet niet wat ze hadden uitgespookt maar zo'n twintig benjamins op een rij zien pompen... om je een breuk te lachen. Ondertussen heb ik de afgewerkte beelden doorgekregen van sportfotograaf Luc Dequick. Ik laat jullie meegenieten van de kwaliteit van zijn beelden. Als je zijn foto's uitvergroot in Photoshop val je van de scherpte bijna achterover. Grootse kwaliteit van de meester himself. Kijk trouwens maar eens op volgende link: - http://home.scarlet.be/~ma680559/Pages/dequick.html - of via Google. You'll be amazed!
Ik was blijkbaar een beetje ontregeld door het verlengde WE want ik stond vanmorgen op in de overtuiging dat het maandag was. Ik maakte mijn sporttas klaar om zoals elke maandag onder de middag te kunnen duurlopen. Mijne frank is gelukkig op tijd gevallen en zo stond ik vanavond toch maar op de Nekker voor onze volgende pistetraining. Was het toeval of was het een beloning voor mijn prestatie van zondag? Magda had mijn lievelingstraining geprogrammeerd: 300en. Na het loslopen en het stretchen volgden de gewoonlijke vier versnellingen en toen begon het echte werk. 'Niet in 43, hé André', zei Magda, 'je moet kunnen recupereren van zondag'. Tja, da's moeilijk als je je goed voelt. Er stond een stevige wind en dus dacht ik dat we wel vanzelf trager zouden zijn. Voor onze eerste 300 mochten we samen vertrekken: Kim, Ewoud, Kjell en ik. Ik vertrok op kop, meteen voluit tegen de wind. In de bocht kreeg ik een windvlaag in de zij. Ik vloog bijna letterlijk van de baan. Voor mij stond de wind ideaal. (Als er dan toch wind is, dan liefst zoals vandaag!) De eerste 100m in het nadeel, daarna in de zij en de laatste 100m in de rug. Zo kan je nog wat versnellen in de rechte lijn naar de meet. Ik kwam over de meet na 44 seconden. 'Oppassen André', zei Magda. Ik probeerde te doseren en klokte bij mijn tweede 46 seconden. 'Da's al beter,' hoorde ik Magda roepen. Na enkele minuten rust begonnen we aan onze tweede reeks. (Voor Ewoud en ik stonden er drie reeksen van twee 300en op het menu!) Ik vertrok iets sneller en ging bijna fluitend over de meet na 43 seconden. Dat vonden Magda en ik wat van het goede te veel en ik temperde. De vierde werd er eentje in 46. Opnieuw mochten we even rusten. De laatste reeks ging even gezwind als de rest met tweemaal 45 als resultaat. Ik was heel stijf voor en nog meer na de training maar mijn 300en gingen heel vlot. Morgen mag ik rusten, donderdag wordt het een duurloop van zo'n veertig minuten en vrijdag zal ik dan loslopen en wat versnellingen combineren met een 300. Zaterdag staan de recordpogingen 4x800 in Zwevegem op het programma. I can't wait!
Pinkstermaandag en wat een schitterend zomerweer. Ik verkoos door de warmte om te wachten tot de kinderen in bed lagen om mijn recuperatieloop aan te vatten. Ik had afgesproken met Kjell in het Vrijbroekpark, dat nog de sporen droeg van de festiviteiten rond de 'Dag van het Park'. Het werd een gezellige babbelloop. Kjell, die ondanks zijn examens toch zijn vormpeil probeert te behouden was van thuis tot daar gelopen in twintig minuten, liep een half uur met mij en liep dan opnieuw twintig minuten richting Hombeek. Ik heb vorige nacht enorm slecht geslapen. Waarschijnlijk nog te veel adrenaline. Ik heb die wedstrijd ook nog verschillende keren overgedaan. Elke keer zag ik weer die chrono tikken natuurlijk. Vanmorgen waren de kinderen er weer vroeg bij, ondanks het late uur van gisteren. Het zal dus niemand verbazen dat ik vanavond wat moe ben. Terwijl ik deze tekst schrijf lopen de mails binnen. Tussen die mails zaten ook foto's, met dank aan Roger Van Bael van AVZK(eerste vier) en Luc Dequick, de koning van de NIKON (Zijn foto's volgen later!). Ik heb hem gisteren trouwens ook gefotografeerd!
Vandaag was mijn volgende doel: het BK masters in St. Niklaas. Vanmorgen stond ik op en de zon scheen. Het ging een warme dag worden en zo heb ik het graag. Spijtig genoeg was de wind nog steeds niet gaan liggen en ik had gisteren op de Nekker reeds ervaren hoe had die blies. Het ontbijt bestond uit de traditionele pannenkoeken, een yoghurtje en een grote kop koffie met zes suikers. Ik scheerde me en maakte mijn tas klaar. Sinds mijn indoorwedstrijden maak ik de dag van een wedstrijd (tenzij ik te vroeg moet lopen natuurlijk) 's middags spinaziestoemp met steak. Dat gaat er goed in, ligt niet te zwaar op de maag en van spinazie word je sterk, zegt Popeye! Tuuut, tuuut! Om één uur vertrokken we en rond de tweeën waren we aan de piste in het recreatiedomein 'De Ster'. Er heerste een drukte van jewelste want naast het atletiekgebeuren was er in het domein een massa volk aanwezig om te zonnen en te zwemmen. Aan de aanmeldtafel zei de dame die de namen noteerde dat de atleten van RAM wel talrijk aanwezig waren. Ik dacht bij mezelf: 'we zijn nochtans niet met zoveel gekomen?' Waarschijnlijk bedoelde ze dat we opvallen door onze prestaties, héhéhé. Het was een blij weerzien met de maten van de 800m. Alleen Lucien (Heyde) ontbrak. Hij had zich gisteren lichtjes bezeerd en gaf vandaag liever forfait. Volgende week zou hij wel kunnen aantreden bij de 4x800 in Zwevegem. Net voor de start van de 800 werden de finales van de 100m gelopen. Maar liefst drie RAM-masters stonden in die finale bij de M40. Dirk Bonte werd kampioen, Marc Pottiez werd mooi vierde en Johan Wonninck die aan zijn heroptreden toe was werd zesde.
Opwarmen deed ik samen met Frits. We liepen een 25 minuten los, deden een tweetal versnellingen op de piste met gewone loopschoenen en gingen ons daarna klaarmaken. Met mijn spikes aan liep ik dan mijn echte versnellingen. Ik voelde meteen dat ik geen slechte benen had. Magda had me net voor de start nog een laatste briefing gegeven. 'Er staat veel wind', begon ze. 'Zorg ervoor dat al je pijlen na één ronde nog niet verschoten zijn. Je opent in dertig, komt door na één ronde in 60, je passert bij mij aan de 600 in 1.30 en daarna trek je de gas maar open.' Ik vond het een goed plan. Ik was toch van plan er meteen in te vliegen. Voor de start was het nog even verbroederen met lopers die ik minder goed ken en dan vertrokken we. Ik trok meteen fors door en na 100m kwam ik reeds op kop naar de koord. Ik kwam aan de 200m door in 29 en aan de 400 in 59. Bij het ingaan van de laatste 200m stond de chrono op 1.30. Het zou er om spannen. Ik gaf me honderdvijftig procent. De wind voelde ik wel maar hij leek dan toch geen storende factor te gaan worden. De laatste 100m kon ik zelfs nog wat versnellen. Ik zag de chrono tikken en klokte nog af onder de 2 minuten. Nipt maar er onder: 1.59.98! Pol Parmentier, mijn collega-voorzitter (KKS) werd tweede op maar 9 seconden. Geen enkele andere master liep vandaag sneller op de 800m. Mijn mooiste beloning kwam dan ook even later. Georges Vanbesien die de selecties maakt voor de interland vertelde me dat ik ben geselecteerd voor de interland. Die gaat door in Frankrijk op 21mei. Ik vertelde het grote nieuws aan Magda en we beslisten dan maar om mijn rustweek met een weekje te verlaten. Je kan niet elke dag je land vertegenwoordigen. Net voor we naar huis vertrokken zagen we de finale van de 200m bij de M40 met de twee spitsbroeders Marc en Dirk. Toen ze voorbijsnelden lagen ze reeds ver op kop en ik schreeuwde het uit. Twee clubgenoten op 1 en 2: geweldig! Hilde zat bij haar zus in O-l-v-Waver en het is er kermis. Dus besloten we om ook maar naar ginder te rijden. Ik had trouwens plots een onweerstaanbare zin in frieten en een hamburger. Die had ik wel verdiend, vond ik!
De tijd gaat toch zo snel. Hoe ouder je wordt hoe sneller het gaat. Vroeger dacht ik altijd dat dat niet kon maar ik bevestig het bij deze: hoe ouder je bent, hoe sneller de dagen, maanden, jaren voorbijvliegen. Vandaag werd Noah zeven en dat werd met een aantal vriendjes gevierd in de Nekki, de binnenspeeltuin van de Nekker. Het feestje begon aan tafel met een lekker ongezond etentje: frietjes met curryworst en de bijhorende groentjes om het wat gezonder te maken. Moon was de enige die zijn groentjes opat, maar bon... Daarna vlogen ze allen de speeltuin in, een soort doolhof over drie verdiepingen. De kinderen vinden dat doorgaans een zalige plek want de ouders kunnen ze niet zien! Ondertussen zat Hilde in het zonnetje en kleedde ik me om. Ik profiteerde ervan om mijn korte training snel op de Nekker te houden. Ik liep een twintigtal minuutjes los en daarna spurtte ik vier versnellingen en bolde ik een 300 in 45 seconden. Er stond een strakke wind en ik dacht: 'jonge, jonge, dat is het tempo dat je morgen in je kampioenschap wil lopen? Dat lukt je nooit.' Maar zoals ze wel eens zeggen: 'tomorrow is another day!'
Vrijdagavond op de Nekker. Er stond weer wat wind maar vandaag was het voor mij niet echt trainen. Twee dagen voor een wedstrijd is het vooral kwestie rustig te blijven. Van zenuwen voel ik nog niets. Magda gaf me als opdracht om een half uur los te lopen, te stretchen en daarna tien versnellingen over honderd meter te lopen. Het ging wat stroef want al de hele week (op die gezegende maandag met superbenen na) had ik stijve benen en pijn bij het lopen. Volgende week zal ik langs Peter langsmoeten,vrees ik. De anderen hadden wel een zwaar programma af te werken onder de vorm van piramides. Vooral Kjell moest een indrukwekkende reeks afwerken. Hij zit volop in de examens en traint dus toch minder dan gewoonlijk maar als hij komt is het dan ook meteen heavy. Ook de andere masters legde de laatste hand aan de voorbereiding op onze cruciale weken. Dit WE de Belgische kampioenschappen, volgende week de aflossingen (Belgische recordpogingen in Zwevegem), daarna de mastersinterclubs en we eindigen met de Interland maar daar word ik toch niet voor opgeroepen (wegens te oud) en dus zal ik na de interclub een weekje rusten. Morgen loslopen en dan ben ik er klaar voor.
De microben van Hilde en het wisselvallige weer hebben Moon en ik richting dokter Paul gestuurd. Vanmorgen voor dag en dauw stonden we reeds in zijn spreekkamer. We hebben allebei een loopneus, kriebelhoest en keelpijn maar bij Moon komt de hoest van veel dieper dan bij mij. Paul bevestigde dat er wat vocht op Moon's longen zit. Enkele dagen een siroop nemen moet soelaas brengen. Het KMI voorspelt gelukkig opnieuw beter weer. Het wordt ook weer stilaan tijd om mijn rug te laten behandelen. De wedstrijden van vorige week en de daaropvolgende trainingsarbeid laat sporen na op mijn oude karkas. Onder de middag was ik mijn duurloop aan het houden in het park van Machelen en ik liep niet echt soepel. Toen dacht ik dat het verschil met de jonge atleten waar ik mee train toch grotendeels ligt in het feit dat ik tussen de zware trainingen door elke keer de tijd moet nemen om de geleden schade te laten herstellen. Na een dinsdagtraining waar ik zonder problemen de zware oefeningen kan afwerken heb ik op woensdag en donderdag steevast last bij het duurlopen. Gelukkig weet ik ondertussen dat de pijn weggaat. Je zou anders voor veel minder stoppen natuurlijk.
Het mooie voetbalspel heeft gewonnen. Niet dat Man U geen mooi voetbal brengt, hoor, maar wat Barcelona doorgaans tentoonspreidt is toch nog andere koek, de top van de wereld. Op voorhand hoopte bijna iedereen dat FCB zou winnen maar Man U begon eigenlijk niet slecht aan de match. Ze hielden het spel vrij gesloten en gelukkig voor ons kon Eto'o snel scoren en kregen we een wedstrijd. Vandaag was het voor mij een looprustdag. Het was echter wel training voor Moon en Noah op de Nekker en zo vertrokken we goed op tijd want ik hou er niet van om te laat te komen. Een uur hebben we van Eppegem naar de Nekker gezet. Normaal is dat een kleine twintig minuten. Aan Nekkerspoel zijn twee minuscule wegenwerkjes aan de gang, bijna de moeite niet om te vernoemen, maar de files die daardoor worden gecreëerd zijn gigantisch. Iedereen die uit de richting Mechelen kwam was ruim te laat. Door het feit dat we maar met twee trainers waren (Alle jonge trainers hadden studieverplichtingen!) zat er voor mij niets anders op dan de groten mee te nemen voor een duurloopje. We trokken naar buiten en namen het pad dat ons langs het 'Mechels Broeck' naar de Dijledijk brengt. Daar keerden we op onze passen terug. Ik had al meermaals gemerkt dat niemand zeurt als we in de natuur lopen maar wel als we de 'saaie' dijk nemen. Dus werd het twee keer het mooie kronkelpad. Bruno had een stukje op voorhand verkend en het was ondanks de storm van de voorbije dagen goed beloopbaar. Enkele keren moesten we over, onder of zelfs door een omgevallen boom maar dat vonden de kinderen juist spannend. Na de duurloop liet ik ze nog twee keer een 200 lopen. Mijn twaalf aposteltjes stonden klaar aan de 200 en op mijn teken vertrokken ze. Ruben en Moon op kop. In de bocht versnelde Moon en samen gingen ze over de streep na exact 35 seconden. Toch wel snel voor een twaalf- en tienjarige. De rest volgde in verspreidde slagorde. Kjell die ook 200en aan het lopen was stopte bij ons en zei dat ze de volgende met hem mochten vertrekken. Je had ze allemaal moeten zien glunderen. Kjell vertrok en de meute ging achter hem aan. Hij ging na 30 seconden over de streep en een op zijn tanden bijtende Moon opnieuw na 35 seconden. Na Moon volgden de anderen. Bijna allemaal hadden ze hun tweede 200 een flink stuk sneller gelopen. Ze glunderden en niemand leek echt moe te zijn! Volgende keer laat ik ze ook een keer met een 'grote' meelopen.
Het was vrij rustig vandaag op de Nekker. Hadden de onweerswolken sommigen weggehouden? De zon kwam er nochtans door en het was, de wind buiten beschouwing gelaten, een aangenaam weertje om te trainen. Onze groep was bijzonder klein vandaag. Kim is ziek en onze studenten Sarah, Ewoud en Kjell zitten in hun blokperiode. Enkel Tom was vandaag mijn trainingsgezel. Dat is ook eens leuk want door met ons tweeën te trainen hebben we elkaar wat beter leren kennen. Na de opwarming, het stretchen en de versnellingen volgde een serie van acht 200en. Tussen de 200en in mochten we nog eens 200m joggen. Niet te zwaar maar dat is normaal zo kort voor het kampioenschap. Het ging lekker en de tijden schommelden rond een gemiddelde van 31 seconden. Op het einde dook ik enkele keren onder de 30 maar Magda wilde me vooral soepel zien lopen en dus forceerde ik niet. Thuisgekomen at ik een reuzebord pasta en zette ik me relaxed voor de TV. Ik heb sinds kort een abonnement op 'History', een zender die enkel historische documentaires uitzendt. Voor een geschiedenisfreak als ik is dat een geschenk uit de hemel. Ik kijk eigenlijk nog enkel naar History. Zelfs voetbalmatchen laat ik links liggen voor deze zender. Vandaag zag ik eerst een stuk over de slag bij Midway. In 1942 slaagden de Amerikanen er voor het eerst in om de Japanse opmars in de Stille Oceaan te stoppen. Het betekende een kentering in de oorlog. De machtige Japanse oorlogsmachine was dus toch niet onoverwinnelijk. Daarna was er een documentaire over de laatste West-Romeinse keizer en de strijd om de macht tussen de oorspronkelijke Romeinen en Barbaren (die voor Rome vochten) die zich in Rome hadden gevestigd. Straks is er nog een aflevering van 'Dogfights' waarbij je mee in de cockpit van jachtvliegtuigen kruipt en zo midden in de luchtgevechten terechtkomt. 'History', een zender voor kleine én vooral grote kinderen...
Vannacht rond drie uur schoot ik plots wakker van een hels lawaai. Boven Zemst en omstreken raasde een onweer zoals ik er nog nooit zelf had meegemaakt. Het was net of honderden lichten gingen constant aan en uit en het gebulder en gedrum van de onophoudelijke donder werd nog overklast door de felle wind die alle bomen met felle rukken van links naar rechts deed slingeren en door de zware stortregen. Ik stond er aan het raam naar te kijken en moest spontaan denken aan een onlangs uitgezonden documentaire op 'History' over de soldaten in de loopgrachten van de eerste Wereldoorlog. Bij de grote artillerieaanvallen moet het lawaai, het licht en het gebulder ook van deze orde zijn geweest. Alleen vielen er geen druppels maar lood uit de hemel. Het had vannacht alleszins iets fascinerends en angstwekkend tegelijk. Twintig minuten moet het onweer in alle kracht hebben gewoed om daarna plots héél snel af te nemen en andere oorden te gaan opzoeken. Ook de felle regen stopte zomaar en de rust keerde weer. Ik ging terug liggen en sliep verder. Af en toe hoorde ik nog een klein gebrom in de verte. Ik had gisteren superbenen. Ik zeg dat niet snel omdat ik ook zelden dat gevoel heb maar gisteren was een uitzondering. Ik kwam toe in het park van Machelen en voelde het meteen. Normaal gezien heb ik daags na een zware training ook zware benen en ben ik zowat overal stijf. Niets van! Ik draaide gemakkelijk rond, mijn Ipod in de aanslag en veertig minuten later vloog ik bij de versnellingen soepel door de dreef. Ik ging er nog grotere passen door nemen. Natuurlijk bekoopt een lichaam van vijftig dat wel een beetje achteraf en tegen het eind van de namiddag, na enkele uurtjes achter de computer (ik probeer altijd zoveel mogelijk rond te stappen maar dat lukt niet altijd) voelde ik plots wat hinder aan de adductoren van mijn rechterbeen. Gelukkig ben ik altijd voorzien op lichte hinder en ik smeerde me een eerste keer in met Flexium Gel. Ik deed dat nog een drietal keer over in de loop van de avond en vanochtend is de hinder fel geminderd. Vanavond wordt het de traditionele' training voor de wedstrijd': 200en. Toch niets riskeren wordt de boodschap.
Magda had het aangekondigd: zondag nog één zware training! Het zonnetje scheen en de temperatuur steeg om tien uur vanochtend reeds boven de twintig graden. Ideaal loopweertje dus.Ik gokte op 600en gecombineerd met 200en en deze keer had ik gelijk. Kjell moest acht keer 600m lopen met een 100m recuperatie tussen. Sarah en Tom hielden het bij 300en en voor Ewoud en ik stonden vier series van telkens een 600m gevolgd door 50m joggen en opnieuw gevolgd door een 200m. De eerste liep iedereen samen. Ik vertrok op kop en zat meteen goed in mijn tempo tot Tom me voorbijschoot. Ik schrok en reageerde meteen. Pas 100m verder besefte ik dat hij slechts een 300 liep. Ik ging echter door op mijn elan en klokte af in 1.36. Na het joggen volgde al meteen de eerste 200 die ik liep in 32. De volgende combinaties waren 1.38 en 32, 1.38 en 32 en 1.39 en 30. Na de laatste 200 was ik even bekaf en liet me languit op het grasperk vallen maar enkele minuten later stond ik alweer met Magda heen en weer te joggen. De recuperatie is uitstekend. De ontgoocheling bij alle Mechelaars is groot na het bekerverlies van gisteren. Het contrast is enorm tussen de gelatenheid van vandaag en de euforie van gisteren. Zelfs café 'Tilt' stond er vanmorgen wat verdwaasd en verlaten bij. Er kon er echter maar ééntje winnen en gisteren was dat Genk.
We schrijven 1991. Als groot fan van Arno trek ik die avond naar de 'Vooruit' in Gent om er zijn nieuwste project te zien: Charles et les lulus. (http://houbi.com/belpop/groepen/charles.htm) Ik was er heel vroeg bij en kon me héél dicht bij het podium nestelen. Reeds bij de eerste klanken van het ondertussen (bij de fans) legendarische 'Ants in my tea' was ik verkocht. De band bestond uit Arno die naast de 'vocals' ook voor fantastische harmonicasolo's zorgde. Naast Arno zat op een mooie 'vintagestoel' Belgische Blueslegende Roland Van Campenhout die flamenco, rock, jazz, blues en folk probleemloos in elkaar liet overvloeien. Verder had je ook de accordeon van Ad Cominotto en drummer Piet Jorens. Het is bij die ene plaat en toernee gebleven. Die zomer heb ik ze nog een viertal keer aan het werk gezien. Optredens om nooit te vergeten. Roland ben ik ietwat uit het oog verloren tot ik onlangs een nummer hoorde op 'radio 1'. Een ietwat donker nummer met een geweldige trage beat, zweverige gitaren en een zware wat bezopen stem die halfweg ook hoger ging klinken. Gefascineerd bleef ik luisteren. Wie zong dit prachtige nummer? Roland Van Campenhout! Het nummer heette 'Hissing O' The Heath' en staat op zijn nieuwste CD. Opgewonden kroop ik thuis meteen achter mijn computer, zette mijn iTunes op, connecteerde me met de iTunes Store en kocht de CD, Never Enough genaamd. (Lang leve Apple!) Een uitstekende titel want ik krijg er niet genoeg van. Samen met de laatste van Diana Krall staat het altijd op in mijn wagen. Moon en Noah vragen af en toe om iets anders...
Pajulahti! (http://www.pajulahti.com/sivu.php?kieli=2 ) - Hier ga ik zes dagen en nachten logeren tijdens het WK in Finland. Een sportcentrum met Hotels en alle mogelijke accommodaties en faciliteiten, een eigen piste, sauna's, restaurants, gelegen in het groen en net als elke Finse nederzetting aan een meer. Het ligt op een half uurtje rijden van het stadium van Lahti waar de competities plaatsvinden. Een shuttle zorgt voor een permanente verbinding. Naast de talrijke sauna's valt me de 'fire places' op aan de oevers van het meer. Op de foto's zie je plekken om gezellig rond het kampvuur te zitten. Misschien waag ik me daar op 2 augustus wel aan een Finse Vodka. Om te vieren of om mijn ontgoocheling weeg te spoelen. De piste van Lahti is met het oog op het WK masters trouwens volledig vernieuwd en in een mooi blauw kleedje gestoken. Dat zie je op de fotos' die recentelijk zijn toegevoegd op de site van het WK. Nog een dikke twee maanden te gaan. Het aftellen is ook op deze blog begonnen.
Net als bijna iedere vrijdag was het weerj snelheidstraining op de Nekker. Er stond vandaag trouwens opnieuw een fikse wind. Woensdag hebben we verdorie veel geluk gehad want het waait daar op de Nekker bijna altijd. Vermits de volgende wedstrijd van Kjell een 1500m is mocht hij met Sarah, Ewoud en ik 150en doen. Dat was niet helemaal naar zijn zin (snelheid is niet zijn lievelingsvak) maar als een goede volgeling gehoorzaamt hij Magda, net als ik trouwens, zonder morren. (Tenminste niet als ze het kan horen, hahaha...) Door de braderij in de binnenstad en het verlengde WE was er minder volk dan op een gewone vrijdag maar dat weerhield alle aanwezigen niet om er voluit tegenaan te gaan. Ik had, ondanks een vermoeid gevoel, veel betere benen dan gisteren. Al mijn 150en waren dan ook van een behoorlijk niveau. De traagste was nog steeds onder de 21 seconden en de snelste, mijn laatste, net boven de 19. Morgen is het mijn rustdag en zondag volgt nog een heel zware training. Ik verwacht wat langere afstanden. Dinsdag worden het wellicht 200en of 300en en dan moet ik klaar zijn voor mijn race van zondag. Noah trainde vandaag weer met zijn vriendjes onder de hoede van Kenneth. Sinds enkele weken geeft mijn peetzoon training aan de allerkleinsten. Hij doet dat zo graag dat hij zelfs bereid is om daar de nodige opleidingen voor te volgen. Noah was in zijn nopjes met zijn grote neef als coach. samen met zijn maten Lotfi en Jari jumpte hij als een jonge gazelle over de lage horden. Er werd veel gevallen en nog meer gelachen. Moon zat bij de groten in een soort roulatiesysteem waardoor hij zowel kon hoogspringen (met Loni als coach) als discuswerpen (Bruno). Een andere groep was met coach Dirk aan het speerwerpen en aan het spurten. Waar is de tijd dat er maar één jeugdtrainer was voor de hele bende. Sinds de komst van Bruno gaat het steeds beter met onze jeugd. Ik kan dat alleen maar toejuichen want de jeugd is toch de toekomst van onze club.
Na de interclub van Duffel en mijn BR op de 800m en na onze eigen meeting van Mechelen en het BR op de 1000m verschenen drie kleine artikels in de Gazet van Antwerpen.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
