Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
23-05-2009
Pajulahti!
Pajulahti! (http://www.pajulahti.com/sivu.php?kieli=2 ) - Hier ga ik zes dagen en nachten logeren tijdens het WK in Finland. Een sportcentrum met Hotels en alle mogelijke accommodaties en faciliteiten, een eigen piste, sauna's, restaurants, gelegen in het groen en net als elke Finse nederzetting aan een meer. Het ligt op een half uurtje rijden van het stadium van Lahti waar de competities plaatsvinden. Een shuttle zorgt voor een permanente verbinding. Naast de talrijke sauna's valt me de 'fire places' op aan de oevers van het meer. Op de foto's zie je plekken om gezellig rond het kampvuur te zitten. Misschien waag ik me daar op 2 augustus wel aan een Finse Vodka. Om te vieren of om mijn ontgoocheling weeg te spoelen. De piste van Lahti is met het oog op het WK masters trouwens volledig vernieuwd en in een mooi blauw kleedje gestoken. Dat zie je op de fotos' die recentelijk zijn toegevoegd op de site van het WK. Nog een dikke twee maanden te gaan. Het aftellen is ook op deze blog begonnen.
Net als bijna iedere vrijdag was het weerj snelheidstraining op de Nekker. Er stond vandaag trouwens opnieuw een fikse wind. Woensdag hebben we verdorie veel geluk gehad want het waait daar op de Nekker bijna altijd. Vermits de volgende wedstrijd van Kjell een 1500m is mocht hij met Sarah, Ewoud en ik 150en doen. Dat was niet helemaal naar zijn zin (snelheid is niet zijn lievelingsvak) maar als een goede volgeling gehoorzaamt hij Magda, net als ik trouwens, zonder morren. (Tenminste niet als ze het kan horen, hahaha...) Door de braderij in de binnenstad en het verlengde WE was er minder volk dan op een gewone vrijdag maar dat weerhield alle aanwezigen niet om er voluit tegenaan te gaan. Ik had, ondanks een vermoeid gevoel, veel betere benen dan gisteren. Al mijn 150en waren dan ook van een behoorlijk niveau. De traagste was nog steeds onder de 21 seconden en de snelste, mijn laatste, net boven de 19. Morgen is het mijn rustdag en zondag volgt nog een heel zware training. Ik verwacht wat langere afstanden. Dinsdag worden het wellicht 200en of 300en en dan moet ik klaar zijn voor mijn race van zondag. Noah trainde vandaag weer met zijn vriendjes onder de hoede van Kenneth. Sinds enkele weken geeft mijn peetzoon training aan de allerkleinsten. Hij doet dat zo graag dat hij zelfs bereid is om daar de nodige opleidingen voor te volgen. Noah was in zijn nopjes met zijn grote neef als coach. samen met zijn maten Lotfi en Jari jumpte hij als een jonge gazelle over de lage horden. Er werd veel gevallen en nog meer gelachen. Moon zat bij de groten in een soort roulatiesysteem waardoor hij zowel kon hoogspringen (met Loni als coach) als discuswerpen (Bruno). Een andere groep was met coach Dirk aan het speerwerpen en aan het spurten. Waar is de tijd dat er maar één jeugdtrainer was voor de hele bende. Sinds de komst van Bruno gaat het steeds beter met onze jeugd. Ik kan dat alleen maar toejuichen want de jeugd is toch de toekomst van onze club.
Na de interclub van Duffel en mijn BR op de 800m en na onze eigen meeting van Mechelen en het BR op de 1000m verschenen drie kleine artikels in de Gazet van Antwerpen.
Vanavond om acht uur werd er in het Vrijbroekpark losgelopen. Ewoud, Kjell en ik hadden er afgesproken om dat samen te doen. Na een wedstrijd is het altijd leuk om nog wat na te kaarten en dat deden we ook. Ik voelde me al de hele dag moe en was enkele keren half ingedommeld. Drie wedstrijden op vier dagen tijd, het is vermoeiend maar het blijft een goeie oefening met het oog op Lahti in augustus. Het is nog iets meer dan twee maanden voor ik vertrek. Ik voelde ook wat stramheid maar ook dat is normaal. Morgen zal ik hoogstwaarschijnlijk wat snelheid moeten trainen en Magda heeft me wel een zware training voorspeld voor zondagochtend. Ook dinsdag zal het nog menens zijn en daarna is het weer uitbollen naar zondag toe. Dan loop ik op het Belgisch Kampioenschap bij de masters de 800m. De wedstrijd staat geprogrammeerd rond drie uur in de namiddag. Ik ga nog wel proberen om mijn RAM-collega's aan het werk te zien op de 100 en op de 200m. De week daarna loop ik met een nationale selectie een aflossing 4x800m in Zwevegem. Remember vorig jaar toen we op de 4x400 slechts 2 tienden te kort schoten voor het Belgisch record. (Zie blog van 1 en 2 juni 2008) Daarna volgt nog acht dagen later de interclub bij de masters waar ik net als vorig jaar de 1500 en de 4x400 zal lopen. Daarna zal ik een weekje rusten (wel lopen maar geen zware trainingen) om daarna fris en monter terug op te bouwen naar het WK. Tenzij ik word opgeroepen voor de Mastersinterland maar als vijftigjarige maak je niet veel kans meer en dus hou ik daar niet echt rekening mee. Ik sprokkelde links en rechts nog wat foto's van gisteren. (Met dank aan de twee Jossen!)
Dinsdagavond op de Nekkertraining werd de trainingsarbeid beperkt tot een half uurtje loslopen, vier versnellingen en een 300m lekker soepel rollen. De meeste atleten zaten duidelijk al met de wedstrijden van vandaag in hun hoofd. Onze jaarlijkse meeting ging vandaag door in ideale omstandigheden: 22 graden warm en nagenoeg geen wind. Terwijl ik gisteren nog stramme en vermoeide spieren had voelden de benen vandaag super. Toch was ik er niet gerust in. Ik had outdoor nog nooit een duizend gelopen. Zou ik de tijd van 2.40.12, het Belgisch record van Lucien Heyde op die afstand, kunnen kloppen? Magda had een tijd voor ogen en pas net voor de start kwam ze er mee naar buiten. Haar richttijd: 2.35. Met Kjell als haas zou dat moeten lukken. We liepen echter niet alleen en ei zo na liep het fout. We stonden, Kjell en ik allebei aan de koord bij de start en natuurlijk werden we bijna weggedrumd. Een loper van Vlierzele Sportief vertrok als een raket, kjell er achter en toen moest ik al een eerste keer vechten om in zijn spoor te geraken. Het ging snoeihard. Overal werden onze namen gescandeerd. Heerlijk om voor eigen publiek te lopen. We kwamen veel sneller door dan de vooropgestelde tussentijden. De tijd om na te denken was echter voorbij... Lopen, hard lopen was het enige dat door mijn hoofd ging. Plots doemde een rode gestalte naast me op. De nieuwe Egyptische loper van Sparta Vilvoorde (Enkele jaren geleden en voor zijn enkelblessure nog goed voor 1.48 op de 800m) kwam me voorbijgelopen en hij dwong me om een plaatsje achteruit te zakken. Ook zijn clubmaat Lucas Morray, mijn dorpsgenoot, ging me voorbij. Op iets minder dan één ronde van het einde moest ik door een gekke beweging van Lucas zelfs een kattensprong uithalen om niet te vallen. Ik geraakte volledig uit mijn ritme, de verzuring sloeg toe en ik voelde plots de vermoeidheid van zondag in mijn benen én in mijn hoofd. De frisheid was volledig weg. Aan de 700m dacht ik zelfs: 'verdomme, nog 300m'. Ik dacht dat ik het niet meer zou halen. Bij het ingaan van de laatste 200 brulde Magda allerlei maar ik verstond door het lawaai van alle omstaanders alleen dat het er in zat. Ik heb nog alles gegeven, ging op 50m van de meet Lucas voorbij maar die putte daar duidelijk mentale kracht uit en hij remonteerde me op de meet. Kjell werd derde in 2.33 en ik haalde mijn buit binnen: een nieuw BR bij de M50 in 2.35.42. Ik moest wel even bekomen. Enkel voor de foto met Kjell kon ik een grote glimlach te voorschijn toveren. Zelfs mijn lachspieren waren verzuurd, hahaha. Vanaf dan was het echter genieten. Twee Belgische records op vier dagen, verdomme toch! Felicitaties regenden van overal. Sarah gaf me wat water zodat ik sneller weer bij mijn positieven kwam. Daarna jogden Kjell en ik naar de start van de duizend meter waar onze spullen lagen. De zon baadde de Nekker in een mooi avondlicht en ik dacht bij mezelf terwijl ik mijn spikes voor mijn pantoffels wisselde: 'wat is het hier toch mooi! De opkomst was trouwens door het mooie weer én de verlofdag van morgen groter dan de voorbije jaren. Sommigen waren zelfs van héél ver gekomen. Jan Vervaeke was helemaal vanuit Zwevegem gekomen voor de dubbele mijl. Maar liefst drie uur had hij er door de talrijke files op gezet. Dat je dan niet meer over je beste benen beschikt lijkt me logisch. De meeste RAM-atleten namen natuurlijk deel aan onze meeting. Van de Magda-groep waren dat nog Sarah en Tom die allebei ook voor de 1000m kozen. (Kim en Ewoud liepen vandaag niet!) Sarah slaagde met verve in haar opzet om haar richttijd van 3.35 te halen en Tom liep zich stevig in de jaarboeken van de RAM met een tijd van ongeveer 2.43. Er is echter nog werk aan de winkel want weer zat het tactisch niet goed. Als je nog een supersnelle laatste 200 kan lopen en een kloof van 50m kan dichten op de eerste (zelfde scenario dan op het PK 3000m) weet je dat er meer in zat! Jasper koos voor de 100 en de 300m. Op de 100m won hij zijn reeks maar echt spektakel kwam er in zijn reeks op de 300m, een ongewone aftand die, ik ondervond het twee jaar geleden aan den lijve, moeilijk is om in te delen. Jasper vertrok als een F1-bolide. 'Wauw', dacht ik, 'die gaat hard'. In de bocht kwam hij naast Dirk Bonte, onze super-spurtmaster en hij begon op kop aan de laatste rechte lijn. Je zag hem plots echter wat verkrampen. Dirk ging gewoon door, krachtig en soepel tegelijk en won uiteindelijk in een stevig clubrecord: 35 seconden en kruimels. Jasper had ook een uitstekende tijd maar was duidelijk ontgoocheld door zijn laatste rechte lijn. Maar door Dirk in bloedvorm geklopt worden is geen schande, hoor. Evenmin als op de 1000m door je 30 jaar jongere trainingspartner te worden gevloerd. Ondertussen waren de grote lichten van de Nekker (een eersteklasseploeg in het voetbal waardig) aangestoken en viel de nacht over Mechelen. We trokken nog naar de kantine bovenaan de tribune om wat na te kaarten. Daar waren Moon en Noah nog druk in de weer met het bedienen, afruimen, afwassen, enz... samen met Johan en Frank, onze kelners van dienst. Wat een zicht heb je vanuit die cafetaria wanneer de lichten op volle kracht branden. Op zo'n toplocatie hoort toch een topmeeting! Food for thought!
Voor de eerste keer vertel ik jullie op deze blog over het grote doel dat Magda en ik hadden vooropgesteld voor dit seizoen. Na mijn uitstekende resultaten van vorig jaar waren we gaan kijken wat dat betekende op wereldvlak. Bij de masters 45+ was dat ver van het WR maar bij de 50+ was mijn Belgisch record van 1.59.80 slechts een goede seconde verwijderd van het WR van de Amerikaan Nolan Shaheed, nl. 1.58.65 (gelopen in Eagle Rock, USA in 2000). Sinds eind september lag ons besluit vast maar ik moet eerlijk zijn: ik was verre van overtuigd dat ik nog snellere tijden in de benen had. Magda leek echter zeker van haar stuk. Ik vertrouw haar blindelings en dus ging ik er 200 % voor. Tijdens de winter werkte ik reeds keihard met twee Belgische records indoor tot gevolg. De stage in Aix blijkt nu de nodige basis te hebben gelegd voor de vormcurve van de laatste weken. Gisteren moest mijn dag geweest zijn ware het niet dat het hard waaide. Een dik Belgisch record bij de M50 én bij de M45 is een onvergetelijke ervaring, zeker wanneer je die loopt op de dag dat je uitgerekend vijftig bent geworden. Wetende dat ik echter op 88 honderdsten van het wereldrecord ben gestrand zal je begrijpen dat ik toch met een bittere nasmaak zit. Uitgesteld is misschien niet verloren maar ik besef vandaag wel dat ik het gisteren heb laten liggen.
Op de site van het WK Masters in Lahti zag ik plots een kleine link naar records. Daar vond ik o.a. een lijst met de Europese records bij de masters. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat er naast nationale en wereldrecords ook nog eens Europese records bestaan. Snel ging ik naar de lijst met de 800m. Het record behoort toe aan ene Ronald Mercelina uit Nederland en staat al sinds 1996: 1.59.45. Ik kom voor dit record dus slechts 8 honderdsten te kort. Reactie van Moon: 'wat wil je, je moest je maar gooien op de meet!' Dat zeg ik hem altijd.... Vanavond ben ik nog met Kjell in het Vrijbroekpark gaan loslopen. Veertig minuten nakaarten over de interclub en zien dat we niet versnellen. Ik had wel behoorlijk pijnlijke en stramme benen. Niet zozeer mijn spieren maar vooral alle pezen en aanhechtingen deden pijn. Morgenavond beslis ik of ik in Mechelen op onze eigen meeting de 1000m loop. Het zou een goede oefening zijn met het oog op Finland want daar moet ik drie wedstrijden op vier dagen afwerken. Daarenboven heb je niet dikwijls de gelegenheid om voor eigen volk te lopen. Kjell zal woensdag mijn haas zijn. Wat een luxe, niet? (Op de site van Herentals vond ik nog enkele foto's van de Paletcomeeting van twee weken geleden.)
Terwijl onze mannenploeg vandaag hemel en aarde heeft moeten bewegen om toch maar het behoud in de tweede landelijke te verzekeren is onze damesploeg er gisteren ei zo na in geslaagd om te promoveren naar de eredivisie van de VAL. Slechts enkele punten kwamen ze te kort om de fel begeerde tweede plaats te bemachtigen. Een prestatie om U tegen te zeggen. Onze ploeg was door een aantal kwetsuren niet op zijn sterkst en dat opent perspectieven naar volgend jaar toe. Ook mijn twee trainingsmaatjes, Sarah en Kim maakten deel uit van onze ploeg in Ninove. Sarah liep de 3000m en Kim de 1500m. Als ik haar tijd zie kan ik enkel betreuren dat ze deze zomer toch de voorkeur geeft aan het oriëntatielopen en niet kiest voor enkele knalprestaties op de piste. Bijna alle interclubs zijn nu achter de rug. Enkel de masters moeten in juni nog aan de bak. Tot nu toe hebben al onze ploegen het schitterend gedaan. Ik ben dan ook een trotse voorzitter.
Gisteren was ik gaan loslopen met Kjell rond de put van Weerde. De rugpijn was onveranderd aanwezig en het draaide niet lekker. Ik ben dat ondertussen wel gewoon maar het maakte me niet minder onrustig. Na een slechte en zenuwachtige nacht vol gewoel en waarbij ik reeds tien keer de wedstrijd van vandaag had gelopen werd ik vanochtend reeds om zeven uur gewekt door Noah, ons levend wekkertje. Een uurtje later was iedereen beneden en de jongens tracteerden me op een verjaardagsliedje en een kadootje. daarna gingen we aan tafel. Een ontbijt met pannenkoeken en een middagmaal bestaande uit bananen en sportdrank, meer had ik vandaag niet nodig. Na een tussenstop op de Nekker om enkele atleten op te pikken reden we richting Duffel voor de jaarlijkse interclub bij de seniors. Deze dag stond in het rood aangestipt op mijn jaarplanning. Mijn eerste doel: het BR pakken op mijn verjaardag! Ik was zelden zo zenuwachtig voor een wedstrijd want de laatste dagen had ik me belabberd gevoeld. De conditie is er wel maar die verdomde rug en mijn verkoudheid leken wel roet in het eten te willen gooien. Tijdens de opwarming had ik gehoord dat Mario Van Waeyenberghe ook de 800 zou lopen. Mijn eerste reactie was een gevloek. Zo van: 'verdomme, zo'n snelle gast!' Even later besefte ik echter dat zijn aanwezigheid misschien wel een voordeel zou kunnen betekenen. Er stond veel wind en zonder een topper die er meteen voor gaat zou iedereen wel eens een afwachtende houding kunnen aannemen. Neen, met Mario erbij zou het wel lukken. Voor de start zei ik hem dat ik in geval van een Belgisch record absoluut met hem op de foto wilde. 'Afgesproken', lachtte hij. Ik startte in baan één, niet de beste baan want na de bocht loop je het risico te worden ingesloten. Daarom startte ik snel en zo kon ik me meteen goed plaatsen in vierde positie. Zoals altijd stond Magda aan de 200m. 'Zevenentwintig,' riep ze, 'héél goed'. Het ging wel snel maar ik was mee. Na vierhonderd meter kwamen we door in 57 seconden, na een eerste keer met de neus in de wind (de koploper alleszins) de laatste rechte lijn te hebben gelopen. Na vijfhonderdvijftig meter kreeg ik het moeilijk en ik keek achterom. Tot mijn verbazing volgde niemand in mijn spoor. De anderen waren onherroepelijk gelost. Tien meter verder was het met mij echter ook gedaan en ik begon meter bij meter prijs te geven. De laatste rechte lijn was een verschrikking en ik dacht dat ik het BR niet zou halen. Tot ik de klok zag stoppen bij 1.55. Ik telde mee maar het werd wat zwart voor mijn ogen. Die verdomde wind toch! Na de meet kreeg ik echter bemoedigende berichten. Ik zat rond de twee minuten. 'Er onder', zei Moon met grote zekerheid. Hij had zitten meetellen, net als Kjell en co trouwens. Het werd even spannend tot een dame die lid is van Duffel me kwam vertellen dat mijn tijd 1.59.53 was. Euforie alom. Met die tijd verbeterde ik tegelijk twee Belgische records, nl. die bij de M50 maar ook nog eens die bij de M45. Ik wist met mijn geluk geen blijf en ging op zoek naar Magda. Toen het even later al wat was bezonken hoorden we de omroeper mijn record bevestigen en mijn verjaardag afroepen met applaus in de tribune tot resultaat. Dankzij de prestaties van onze hele ploeg, enkele seniors maar vooral veel jeugd en veteranen slaagden we in ons gemeenschappelijk doel: het behoud in de tweede landelijke. Een opmerkelijke bezoeker vandaag was peter, mijn 'wonderdokter', kiné, osteopaat, rugspecialist. Hij zag voor het eerst een deel van zijn patiënten aan het werk: Jasper op de 400m, Dirk op de 200m, Kjell op de 5000m en ikzelf op de 800m. Na de laatste wedstrijd van de dag, de 4x400m (met Ewoud, Kjell, Jasper en ik) trok ik mijn frigobox open en dronken we allemaal champagne. Het was een fantastische dag! Dank aan alle meegereisde supporters (Sarah, Kim, Joost en nog vele anderen...) die me hebben vooruitgeschreeuwd en aan Patrick, onze fotograaf voor één dag.
De laatste dagen gaat het met mijn rug van kwaad naar erger. Is het nu omdat ik probeer meer uren te slapen? Het is net of daardoor mijn rugpijn vermeerdert. Daarenboven loop ik nog eens vierkant. Tijdens mijn duurloop van donderdag had ik trouwens overal pijn. Gisteren regende het pijpestelen toen we aan onze vrijdagtraining begonnen op de Nekker. Geleidelijk aan klaarde het op maar aangenaam lenteweer is wel wat anders. Na een half uurtje loslopen wachtte ons ong vier versnellingen en één 300 bollen, zoals Magda altijd zegt. We zijn volgens haar klaar voor zondag maar als ik eerlijk moet zijn, zo voelt het niet. Ik ben al enkele dagen in contact met Lahti-travel, de organisatie die alle logies beheert voor het WK masters in Finland. Het valt niet mee om nog iets degelijks te vinden of liever iets betaalbaars. Ook Pol Parmentier, mijn collega 800m-loper én collega-voorzitter (KKS) gaat er ook naar toe met zijn echtgenote. Ik ga proberen om ons op dezelfde plaats te herbergen. Pol heeft onlangs meegedaan aan het EK Indoor in Ancona. Hij had zich vlot kunnen plaatsen voor de finale maar tijdens die finale werd hij in volle spurt én met uitzicht op de zilveren medaille langs achteren aangelopen. Hij viel en de wedstrijd was meteen gedaan voor hem. Brute pech en zo zie je maar, je hebt het niet altijd allemaal zelf in de hand.
Toen ik iets meer dan een jaar geleden met deze blog begon, had ik het in mijn eerste tekstje over Frits De Baets, mijn vriend loper en collega-master uit Gentbrugge. (RCG) Gisteren lag het meinummer van 'Atletiekleven' (tijdschrift van de VAL) in de bus en als master ga je natuurlijk meteen naar de pagina's over de 'master materies'. Wat een leuke verrassing op pagina 42: een volledig artikel gewijd aan mijn kameraad. Een overzicht van zijn atletiekloopbaan, een steekkaart met palmares en prestaties en enkele leuke foto's. Ik toonde de pagina aan Moon en die zei: 'Hé, de Frits! Ha ja, die is bekend, hé!' Fijn artikel om in te kaderen, Frits! Vandaag was het mijn wekelijkse rustdag. Een beetje ongewoon op woensdag maar ik verkoos om zaterdag aanstaande toch een beetje te lopen ipv te rusten met het oog op zondag en daarom moest ik vandaag wat rusten. Ik beperkte het lopen dus tot wat loslopen met mijn jonge atleetjes tijdens de avondtraining op de Nekker. Ik liet ze daarna wat versnellingen en spurtjes doen op de piste en eindigde met drie 300en. Moon was aan het hoogspringen en halverwege de training nam Bruno hem en een vijftal anderen apart om wat op de discus te trainen. Niet zonder eerst ook een 300 te hebben gelopen samen met mijn groep. Moon, die niet van gisteren is, had natuurlijk wel door dat de jongens en meisje (Eline natuurlijk!) uit mijn groep er al ééntje achter de kiezen hadden. Hij rook zijn kans! Bij het fluitsignaal vertrokken Jo (eerstejaarsminiem en grote broer van Thijs) en Moon meteen op kop.Het werd een duel op het scherp van de snee. Moon die niet goed was gestart deed alles om over Jo te gaan. In de laatste bocht dacht ik even dat het zou lukken maar toen brak de veer. De twee duelisten kwamen over de meet na 49 seconden. Dat is super voor jongens van respectievelijk 12 en 10 jaar. Ook Eline en alle anderen trouwens hadden een goede tijd dankzij het hazenwerk van de twee kemphaantjes.
Onder een dreigende hemel maar op een door de wind reeds opgedroogde piste hebben we onze laatste grote pistetraining voor de interclub afgewerkt. Kjell en Joost (Die spijtig genoeg niet mag worden opgesteld!) liepen vierhonderden, evenals Kim en Sarah. Voor Tom, die vorige zondag schitterde op de interclub bij de Cadetten en Scholieren en ik werden het tweehonderden. Acht in totaal (minder dan gewoonlijk) maar verdeeld in vier reeksen van twee met slechts 100m joggen tussen. Magda's richttijd voor mij was 30 seconden. Ik voelde me al de hele dag bijzonder vermoeid en begon er wat twijfelend aan. Er stond bovendien een strakke wind. De eerste was perfect op schema: 30. De tweede in 29. Drie minuten rust later vertrokken we opnieuw: 30 en 29. Ook de volgende serie gaf de zelfde chrono's. Bij de laatste trok ik even harder door wat iets snellere tijden gaf: 28 en 27. De chrono's waren wat ze moesten zijn maar ik had geen goed gevoel. Ik vertelde dat tegen magda maar ze stelde me gerust. Dat ik me vermoeid voel is normaal. Nu moet ik de rest van de week de batterijen weer opladen en goed rusten en dan komt het tegen zondag wel goed. Vandaag heb ik ook mijn deelnemingsformulier voor het WK ingevuld. Op de website van de organisatie staat een luchtfoto van het stadion in Lahti (Finland). De piste ligt letterlijk naast de springschansen, midden in het groen naast een enorm meer. Hopelijk is het daar dan mooi weer. Waar het alijd zonnig en warm is, zijn de Emiraten waar mijn broer nu leeft. Zijn zoektocht naar een geschikte woning hebben Fabienne (mijn schoonzus) en Chris naar de stad Al Ain geleid. Al Ain betekent groene plek en ligt bij de grens met Oman. Daar hebben ze een huis gevonden. Het plan is om ze volgend jaar te gaan bezoeken. Via Google vond ik foto's van Al Ain. Ik weet dus al waar ik ginder kan gaan trainen, hahaha. Kijk maar naar de tweede foto.
Vanmorgen ging de tweede editie van ons nieuw tijdschrift 'Marie Claire Maison' (Vlaamse en Waalse editie) in druk bij Corelio in Erpe-Mere. Als Art Director ben je o.a. verantwoordelijk voor de vormgeving, de fotografie maar ook voor de drukkwaliteit. Bij de vorige editie zat ik in Aix maar deze keer wilde ik persé aanwezig zijn bij de opstart om nog kleine kleuraanpassingen te kunnen doen. Zo opteerden Eddy (mijn collega) en ik om het geel en het magenta nog wat op te trekken teneinde het geheel wat warmer te maken. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Na het opstarten van een tweede katern vertrok ik richting Brussel. Het was te laat om mijn duurloop nog onder de middag te doen en dus spraken Kjell en ik vanavond af in het Vrijbroekpark. Er hing een zomers sfeertje, extra in de verf gezet door alle lopers in zomerse outfit. Slechts twee lopers waren nog winters gekleed met lange broek en vest. Juist, wij dus! Ik kan het ook niet helpen dat we altijd kou hebben. Ik liep veertig minuten en Kjell maakte het uur vol. Na het stretchen liep ik mijn vier versnellingen en ondankt het vermoeiende WE voelden de benen tijdens die versnellingen goed en soepel. Morgen is het op de Nekker te doen en dat is altijd andere koek...
De wekker ging. Acht uur. Ging ik me nog eens omdraaien? Toch maar niet want dan zou ik misschien opnieuw inslapen. Om tien uur was het training in het Vrijbroekpark en ik heb twee uur nodig om te verteren. Dus sta ik 's zondags om acht uur op. Af en toe is Noah me voor maar vandaag was dat niet het geval en was ik reeds aan het ontbijten toen hij de keuken binnenwandelde. Enfin, ontbijten...? Bananen en koffie dus! Om tien uur was ons uitgedund groepje op de gewoonlijke plek. Met zijn vieren waren we: Kjell, Ewoud, Sarah en ik. (Patrick en Stefan zijn gekwetst.) Magda had ons vrijdag verwittigd dat het zwaar ging zijn. Ik had gehoopt op een training in het rozenpark. Zo iets als 600en gecombineerd met 200en zag ik wel zitten. Ik kwam bedrogen uit want het werd de training die ik het meest haat: duizenden! Kjell mocht er vijf en de anderen drie. We vertrokken voor de eerste samen. Daarna kregen we vijf minuten recuperatie maar Kjell mocht slechts 300m joggen. Ik vertrok op kop, schoof wat in de bocht aan de hondenweide, moest daar opnieuw op zoek naar mijn cadans, vond die en stoof naar een goede 2.51. De recuperatie zit wel snor en dus vertrok ik weer fris voor de tweede. Ik klokte opnieuw 2.51. Ik begon echter al wat verval te voelen en had de indruk dat ik veel harder had moeten lopen om aan dezelfde tijd te komen. De derde startte ik met de daver op het lijf want doorgaans moet ik er maar twee lopen. Het ging echter opnieuw goed, al had ik in het tweede gedeelte de indruk dat mijn foulée fel aan het verkorten was. Ik probeerde dat te compenseren door mijn cadans op te drijven. In mijn hoofd was het net als op de vroegere galeien. Er sloeg een mannetje op de trom en die versnelde de cadans om de slaven sneller te doen roeien. Het werkte want ik kwam uit op 2.52. Die laatste had echter bloed, zweet en tranen gekost. Trainen op duizenden vind ik eigenlijk verschrikkelijk. Ik kan niet uitleggen waarom, het is gewoon zo!
Donderdagmiddag trok ik voor het eerst deze week naar het park van Machelen. Er liepen warempel enkele joggers rond. Ben ik stilaan een trend aan het zetten, heb ik een nieuw lopersmekka uitgevonden? Allicht is het gewoon een toeval en werken deze mensen ook in de buurt. Met mijn I-pod op liep ik zestien toertjes van 600m in drie kwartier. Ik had wel overal pijn, vooral aan de rechterkant. Ik belde dan ook meteen na de training mijn kiné Peter de Ryck op en maakte een afspraak voor dinsdagavond. Dat is dan net na mijn laatste zware training voor de interclub. Zo kan hij me netjes loswringen en terug in de juiste plooien leggen met het oog op mijn allereerste wedstrijd bij de M-50. Ik kijk er echt naar uit. Het is niet dat ik uitgekeken ben op mijn oude categorie maar in mijn nieuwe wachten nieuwe uitdagingen. Ik ga zondag in ieder geval voor een goede tijd, hopelijk al meteen goed voor een BR. Aan supporters zal het me niet ontbreken, onze hele seniorsploeg zal er in Duffel bij zijn en het feit dat het net die dag mijn verjaardag is zal ze misschien aanzetten om nog iets harder te roepen. Gisteren vrijdag was het training op de Nekker. Zoals iedere vrijdag mochten we ons aan snelheidstraining verwachten. Terwijl Kjell, die het enkele dagen rustig had moeten houden door een weerbarstige hamstring, vijfhonderden moest lopen, kregen Sarah, Ewoud en ik tien keer 150m spurten op de boterham. Het ging ondanks de vermoeidheid vlotjes en ik merkte dat ik na elke spurt serieus buiten adem was maar dat ik ook supersnel recupereerde. Een goed voorteken alleszins. Moon zat ondertussen in de groep van Dirk. Na een aantal spurtjes oefenden ze het hockeybalwerpen, niet echt Moon's lievelingsdiscipline. Noah en de andere kleintjes hadden twee nieuwe trainers, Kenneth (mijn peetzoon) en Ruben. Allebei lopen ze bij RAM, Ruben al van kleinsaf aan en samen hielden ze dus hun eerste training. Noah vond het 'reuzefijn' om te kunnen vertellen dat één van de nieuwe trainers zijn grote neef is. Later op de avond was het verzamelen geblazen in Mechelen voor een verassingsdrink ter gelegenheid van Sarah's verjaardag. Aan haar verbaasde blik te zien en aan de kracht waarmee ze met haar handtas op Kjell sloeg bij het binnenkomen had ze het helemaal niet verwacht. Mooi zo...
Nog niet zo héél lang geleden verscheen een artikel met foto's over hem in HUMO. Ik verschoot van zijn door de ziekte getekend uiterlijk. Een leek zou nooit vermoed hebben dat deze man ooit een fantastisch atleet was, een fenomeen op de 400m. Een sierlijk loper ook, die snelheid en kracht koppelde aan elegantie. Hij liep in zijn korte atletiekloopbaan een prachtig palmares samen. Europees kampioen 400m bij de juniores, twee Europese indoortitels op de 400m, Belgische records die voor eeuwig leken te zullen standhouden tot ze door Cédric Van Branthegem van de tabellen werden gelopen, een wereldrecord op de 400m en twee Olympische finales. Een palmares waar velen jaloers op zijn. Fons Brijdenbach was een fantastische atleet en daarnaast ook een fantastisch mens. Alle getuigenissen in de pers beamen dat. Fons Brijdenbach was maar vierenvijftig en laat een vrouw en drie kinderen achter. Vaarwel mooie mens.
Vandaag moest ik maar een half uur loslopen. Ik besloot om dat met de kinderen te doen op de Nekker. Af en toe mogen die ook eens duurlopen en ze doen dat nog graag ook. Bruno verdeelde de jonge atleetjes in drie groepen. Samir nam de kleintjes mee, Bruno een groep om met de discus te oefenen en de lopers kwamen bij mij. Met twaalf kids, tien jongens en twee meisjes vertrokken we voor de ronde van 6 km buiten de Nekker, dwars door het 'Mechels Broek' en langs de Zennedijk terug. Ik moest geregeld roepen om ze vooraan te laten vertragen want wat de ene traag noemt is voor sommigen natuurlijk nog steeds te snel. Daarom opteerde ik ervoor om vanaf de dijk andere jongens resoluut op kop te plaatsen. Vanaf dat punt liepen we eindelijk in groep en niet meer in een soort Indiaanse file. Na onze grote tour liet ik ze wat versnellingen lopen op de piste, gevolgd door een tempoloop over 300m en ééntje over 400m. Om af te sluiten mochten ze Moon's laatste uitvinding uitproberen, nl. tikkertje in het bos. Een stukje bos werd afgebakend en de groep mocht er in verdwijnen. Drie tikkers, herkenbaar door een geel vestje, mochten 'jagen' op de rest. Aan het enthousiasme van de groep te zien is dit spel voor herhaling vatbaar. Het hoeft niet altijd 'levende voetbal' te zijn!
Wat een rotklimaat! Vandaag was het weer koud en regenachtig. Helemaal mijn weer, dus... We waren allen op het appel op de Nekker voor onze wekelijkse dinsdagavondtraining. Onze groep was nagenoeg compleet. Op Rosanne na was iedereen er: Sarah en Kim, Ewoud, Kjell, Tom, Joost en ik. Kjell hield het wijselijk bij een duurloop. Zijn kwetsuur evolueert gunstig en zal waarschijnlijk weinig gevolgen hebben op zijn conditie. Wie weet zal deze relatieve rustperiode niet in zijn voordeel spelen. Ondertussen kent hij de resultaten van zijn bloedanalyse. Ijzertekort luidt het! Liever dat dan pakweg een mononucleose of zo en een ijzerkuur (Of iedere dag een kruiwagen spinazie???)moet soelaas brengen. Ook Joost hield het wijselijk (Na drie oriëntatiewedstrijden in één WE) op duurlopen. Tom mocht nog mee versnellingen doen en één 200 bollen ter voorbereiding van zijn schoolkampioenschap van morgen (3000m) op de piste van Olse. De anderen kregen in & outs als hoofdschotel. Zoals steeds begin ik aan zoiets met de gedachte van 'oh, is het dat maar?' Ik kom echter altijd bedrogen uit. Vandaag moesten Ewoud en ik drie keer 1200m lopen met enkele minuten recuperatie tussen. Afwisselend werd er 50m gejogd en 150m doorgelopen. Je maakt zo'n training zo hard als je wil, natuurlijk. Wij wilden ons niet laten kennen en vlogen er meteen in. Reeds na één ronde wist ik dat het héél zwaar ging worden. Het waaide trouwens ook weer op de Nekker en dat maakt het nog eens extra lastig. Morgen en overmorgen mag ik met twee duurlopen wat recuperen. Vrijdag staat er snelheidstraining op het programma en zondag heeft Magda ons vuurwerk beloofd. (Ik bibber nu al...) Na de dinsdagtraining op de piste wordt het lichtjes afbouwen om fris aan de start te staan op de Interclub van zondag 17 mei in Duffel. Die dag staat in het rood aangestipt op mijn kalender!
Toen ik vanmorgen in de parking van het Sanomagebouw mijn tas uit de koffer van mijn wagen wilde halen zag ik plots een bekend voorwerp liggen: Moon's zwemzak! Hij was er weer eens in geslaagd om iets te vergeten. Gelukkig is de zwemles in de namiddag en dus offerde ik mijn middagtraining op om naar Hombeek te rijden en de zak aan een opgeluchte Moon te gaan afgeven. Jammer genoeg was de bus weer eens in panne en viel de zwemles in het, euh... water. Er zat voor mij echter niets anders op dan vanavond na acht uur te gaan lopen. Geluk bij een ongeluk: Kjell voelt niets meer van zijn kwetsuur en wilde een half uurtje mee gaan loslopen in het Vrijbroekpark. Om kwart na acht begonnen we er aan. Wanneer je babbelt vliegt de tijd zo voorbij en stelt een half uur niets voor natuurlijk. Meer mochten we echter niet lopen, beide om verschillende redenen. Ik moest me van Magda wijselijk beperken tot een recuperatieloop en Kjell wilde en mocht geen risico lopen. Ik denk dat de test helemaal positief uitviel en dat hij binnen enkele dagen opnieuw normaal zal kunnen trainen. Zijn deelname aan de interclub zal waarschijnlijk niet in het gedrang komen. Op onze RAM-site vond ik nog enkele foto's van gisteren. Ze zijn van de hand, of liever van de lens van Jos, onze webmaster en fiere vader van An en Nathalie Verboven. Ik voel me een beetje stijf van gisteren maar heb blijkbaar de inspanningen goed verteerd. Deze week en volgende week nog goed werken en dan op naar de Interclub op de piste van Duffel. Ik heb nog nooit op die piste gelopen maar ben meermaals met Moon naar Duffel getrokken. Het lijkt me een beenharde piste te zijn maar ik kan me vergissen natuurlijk. De verkoudheid waar ik me al enkele dagen tegen verzet komt steeds harder de kop opsteken en zeker na de inspanningen van gisteren. Ik hoop ze te kunnen onderdrukken. Nu ziek vallen zou werkelijk roet in het eten gooien en dat zou vreselijk jammer zijn.
De laatste dagen waren verschrikkelijk vermoeiend geweest. Het was zo druk dat ik gisteren bijna niet aan lopen toe kwam. Gelukkig vond ik in de loop van de namiddag een gaatje en kon ik toch mijn gewoonlijk regime afwerken. Net als voor elke wedstrijd werd het twintig minuten loslopen, vier versnellingen en een 300m goed doorbollen. Vanochtend stond ik op met een hoofd vol twijfels. Was het wel verstandig om met een vermoeid lichaam te gaan lopen. Ik had al helemaal afscheid genomen van de M45 categorie en nu moest ik toch nog eens aan de bak, twee weken voor mijn verjaardag. Daarenboven was het vanmorgen koud en het regende. Ik besloot uiteindelijk toch te gaan. De piste van Herentals is met die van Machelen mijn lievelingspiste. Ik liep er al elke keer goed, de laatste keer tijdens het KVV. Bij mijn vorige wedstrijd, het BK indoor bij de masters at ik 's middags ipv mijn traditionele bananen spinaziestoemp met steak. Ik besloot om dat opnieuw te doen. Daarna vertrok ik voor mijn ophaalronde. Eerst langs Sarah, dan langs Kjell, Magda en tenslotte langs Ewoud die net als ik ingeschreven was voor de wedstrijd op 800m. Achilles Herentals is een grote club en inderdaad die naam waardig. De organisatie was perfect en het systeem van voorinschrijvingen maakt dat je je mentaal kan voorbereiden. Gisteren stonden de reeksen reeds vast en in elke reeks zou gehaasd worden voor een bepaalde tijd. Ik zou starten in de derde reeks met als doel 1.56. Waanzinnig, dacht ik. Ewoud zat in de vierde reeks met als richttijd 1.59. Onderweg begon de zon er door te komen. Een goed voorteken, dacht ik. Bij de opwarming waren Ewoud en ik bijzonder zwijgzaam. Wees dat op extra stress en concentratie? Toen ik tegen Ewoud zei dat we wel héél zwijgzaam waren antwoordde hij laconiek: "en jij hebt nog helemaal niet geklaagd over enige pijn'! 'Ik heb overal pijn', zei ik. 'Dan is het goed', replikeerde Ewoud. Na de opwarming trokken we terug naar de piste. Het uur naderde. Ik trok mijn wedstrijdtruitje en mijn spikes aan en begon aan mijn versnellingen. Ik had een korte babbel met junior Mats Lunders (Startte naast mij in baan 5), de poulain van Véronique Collard, Magda's vroegere rivale. Best een aardige jongen. Hij is meer een 1500m-loper maar neemt er af en toe een 800 bij. Vandaag mikte hij op 1.58. Hij was bang voor de snelle start en ook ik besloot om voorzichtig te starten. Ik hoorde dat ze in 27 wilden doorkomen na 200m. Pfff...
De start was zoals voorspeld heel snel maar ik ging vlot mee en plaatste me halfweg de groep. Het was een nerveuze race en ik moest meermaals iemand uitwijken. Ik kreeg zelf een spike op de knie met een kleine bloeding tot gevolg. Na 300m liet de loper voor mij een gat vallen. Ik ging er over en overbrugde de kleine kloof. Ik was zo geconcentreerd dat ik vergat te kijken naar de tijd na één ronde. Het ging nog steeds goed, ondanks de felle wind. Na de kaap van de 500, waar ik vroeger steeds de hamer op bezoek kreeg, blies de wind hard in het nadeel. Weer viel er een kleine kloof. Gelukkig liep een andere loper opnieuw naar de kopgroep en kon ik meeschuiven zonder pal met de neus in de wind te moeten. Toen ontplofte alles letterlijk. Ik voelde me nog goed en Magda's gebrul in de bocht blies me vooruit. Alhoewel, de wind zat echter nog steeds in het nadeel en ik wachtte dus tot de laatste rechte lijn om mijn eindspurt in te zetten. Dat deed echter iedereen en zo zoefden we in groep naar de aankomst. Ik zag de chrono stoppen op 1.57.98. Ik telde mee en bij het overschreiden van de streep wist ik het: net niet onder de twee minuten. Als loper voel je zoiets instinctmatig en ook Kjell bevestigde dat het een nipte zou zijn. Even later viel de bevestiging maar met 2.00.18 mag ik tevreden zijn. Het is mijn tweede beste chrono ooit. Toen kwam Ewoud's race. Ook daar werd er stevig gelopen. Ewoud liep een intelligente race en plaatste zich ideaal voor zijn eindjump. Hij spurtte zich uiteindelijk naar een derde plaats in een uitstekende tijd van 2.01.87. We waren allebei bijzonder tevreden en poseerden fier met onze coach. Ook onze andere RAM-atleten deden het goed vandaag met podiumplaatsen voor zowel Sofie als An op de 100m en nog eens voor An op de 200m. Dirk liep zijn beste chrono ooit (bij de masters) op de 100m en won daarna zelfs zijn reeks (waarin ook Marc, zijn spitsbroeder, zat!) op de 200m. De enige mindere noot vandaag is het forfait van Kjell op de 3000m door een lichte blessure. Hopelijk is hij snel hersteld en gaan we allemaal voor topprestaties tijdens de interclub in Duffel.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
