Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
01-06-2009
Zomerweer!
Pinkstermaandag en wat een schitterend zomerweer. Ik verkoos door de warmte om te wachten tot de kinderen in bed lagen om mijn recuperatieloop aan te vatten. Ik had afgesproken met Kjell in het Vrijbroekpark, dat nog de sporen droeg van de festiviteiten rond de 'Dag van het Park'. Het werd een gezellige babbelloop. Kjell, die ondanks zijn examens toch zijn vormpeil probeert te behouden was van thuis tot daar gelopen in twintig minuten, liep een half uur met mij en liep dan opnieuw twintig minuten richting Hombeek. Ik heb vorige nacht enorm slecht geslapen. Waarschijnlijk nog te veel adrenaline. Ik heb die wedstrijd ook nog verschillende keren overgedaan. Elke keer zag ik weer die chrono tikken natuurlijk. Vanmorgen waren de kinderen er weer vroeg bij, ondanks het late uur van gisteren. Het zal dus niemand verbazen dat ik vanavond wat moe ben. Terwijl ik deze tekst schrijf lopen de mails binnen. Tussen die mails zaten ook foto's, met dank aan Roger Van Bael van AVZK(eerste vier) en Luc Dequick, de koning van de NIKON (Zijn foto's volgen later!). Ik heb hem gisteren trouwens ook gefotografeerd!
Vandaag was mijn volgende doel: het BK masters in St. Niklaas. Vanmorgen stond ik op en de zon scheen. Het ging een warme dag worden en zo heb ik het graag. Spijtig genoeg was de wind nog steeds niet gaan liggen en ik had gisteren op de Nekker reeds ervaren hoe had die blies. Het ontbijt bestond uit de traditionele pannenkoeken, een yoghurtje en een grote kop koffie met zes suikers. Ik scheerde me en maakte mijn tas klaar. Sinds mijn indoorwedstrijden maak ik de dag van een wedstrijd (tenzij ik te vroeg moet lopen natuurlijk) 's middags spinaziestoemp met steak. Dat gaat er goed in, ligt niet te zwaar op de maag en van spinazie word je sterk, zegt Popeye! Tuuut, tuuut! Om één uur vertrokken we en rond de tweeën waren we aan de piste in het recreatiedomein 'De Ster'. Er heerste een drukte van jewelste want naast het atletiekgebeuren was er in het domein een massa volk aanwezig om te zonnen en te zwemmen. Aan de aanmeldtafel zei de dame die de namen noteerde dat de atleten van RAM wel talrijk aanwezig waren. Ik dacht bij mezelf: 'we zijn nochtans niet met zoveel gekomen?' Waarschijnlijk bedoelde ze dat we opvallen door onze prestaties, héhéhé. Het was een blij weerzien met de maten van de 800m. Alleen Lucien (Heyde) ontbrak. Hij had zich gisteren lichtjes bezeerd en gaf vandaag liever forfait. Volgende week zou hij wel kunnen aantreden bij de 4x800 in Zwevegem. Net voor de start van de 800 werden de finales van de 100m gelopen. Maar liefst drie RAM-masters stonden in die finale bij de M40. Dirk Bonte werd kampioen, Marc Pottiez werd mooi vierde en Johan Wonninck die aan zijn heroptreden toe was werd zesde.
Opwarmen deed ik samen met Frits. We liepen een 25 minuten los, deden een tweetal versnellingen op de piste met gewone loopschoenen en gingen ons daarna klaarmaken. Met mijn spikes aan liep ik dan mijn echte versnellingen. Ik voelde meteen dat ik geen slechte benen had. Magda had me net voor de start nog een laatste briefing gegeven. 'Er staat veel wind', begon ze. 'Zorg ervoor dat al je pijlen na één ronde nog niet verschoten zijn. Je opent in dertig, komt door na één ronde in 60, je passert bij mij aan de 600 in 1.30 en daarna trek je de gas maar open.' Ik vond het een goed plan. Ik was toch van plan er meteen in te vliegen. Voor de start was het nog even verbroederen met lopers die ik minder goed ken en dan vertrokken we. Ik trok meteen fors door en na 100m kwam ik reeds op kop naar de koord. Ik kwam aan de 200m door in 29 en aan de 400 in 59. Bij het ingaan van de laatste 200m stond de chrono op 1.30. Het zou er om spannen. Ik gaf me honderdvijftig procent. De wind voelde ik wel maar hij leek dan toch geen storende factor te gaan worden. De laatste 100m kon ik zelfs nog wat versnellen. Ik zag de chrono tikken en klokte nog af onder de 2 minuten. Nipt maar er onder: 1.59.98! Pol Parmentier, mijn collega-voorzitter (KKS) werd tweede op maar 9 seconden. Geen enkele andere master liep vandaag sneller op de 800m. Mijn mooiste beloning kwam dan ook even later. Georges Vanbesien die de selecties maakt voor de interland vertelde me dat ik ben geselecteerd voor de interland. Die gaat door in Frankrijk op 21mei. Ik vertelde het grote nieuws aan Magda en we beslisten dan maar om mijn rustweek met een weekje te verlaten. Je kan niet elke dag je land vertegenwoordigen. Net voor we naar huis vertrokken zagen we de finale van de 200m bij de M40 met de twee spitsbroeders Marc en Dirk. Toen ze voorbijsnelden lagen ze reeds ver op kop en ik schreeuwde het uit. Twee clubgenoten op 1 en 2: geweldig! Hilde zat bij haar zus in O-l-v-Waver en het is er kermis. Dus besloten we om ook maar naar ginder te rijden. Ik had trouwens plots een onweerstaanbare zin in frieten en een hamburger. Die had ik wel verdiend, vond ik!
De tijd gaat toch zo snel. Hoe ouder je wordt hoe sneller het gaat. Vroeger dacht ik altijd dat dat niet kon maar ik bevestig het bij deze: hoe ouder je bent, hoe sneller de dagen, maanden, jaren voorbijvliegen. Vandaag werd Noah zeven en dat werd met een aantal vriendjes gevierd in de Nekki, de binnenspeeltuin van de Nekker. Het feestje begon aan tafel met een lekker ongezond etentje: frietjes met curryworst en de bijhorende groentjes om het wat gezonder te maken. Moon was de enige die zijn groentjes opat, maar bon... Daarna vlogen ze allen de speeltuin in, een soort doolhof over drie verdiepingen. De kinderen vinden dat doorgaans een zalige plek want de ouders kunnen ze niet zien! Ondertussen zat Hilde in het zonnetje en kleedde ik me om. Ik profiteerde ervan om mijn korte training snel op de Nekker te houden. Ik liep een twintigtal minuutjes los en daarna spurtte ik vier versnellingen en bolde ik een 300 in 45 seconden. Er stond een strakke wind en ik dacht: 'jonge, jonge, dat is het tempo dat je morgen in je kampioenschap wil lopen? Dat lukt je nooit.' Maar zoals ze wel eens zeggen: 'tomorrow is another day!'
Vrijdagavond op de Nekker. Er stond weer wat wind maar vandaag was het voor mij niet echt trainen. Twee dagen voor een wedstrijd is het vooral kwestie rustig te blijven. Van zenuwen voel ik nog niets. Magda gaf me als opdracht om een half uur los te lopen, te stretchen en daarna tien versnellingen over honderd meter te lopen. Het ging wat stroef want al de hele week (op die gezegende maandag met superbenen na) had ik stijve benen en pijn bij het lopen. Volgende week zal ik langs Peter langsmoeten,vrees ik. De anderen hadden wel een zwaar programma af te werken onder de vorm van piramides. Vooral Kjell moest een indrukwekkende reeks afwerken. Hij zit volop in de examens en traint dus toch minder dan gewoonlijk maar als hij komt is het dan ook meteen heavy. Ook de andere masters legde de laatste hand aan de voorbereiding op onze cruciale weken. Dit WE de Belgische kampioenschappen, volgende week de aflossingen (Belgische recordpogingen in Zwevegem), daarna de mastersinterclubs en we eindigen met de Interland maar daar word ik toch niet voor opgeroepen (wegens te oud) en dus zal ik na de interclub een weekje rusten. Morgen loslopen en dan ben ik er klaar voor.
De microben van Hilde en het wisselvallige weer hebben Moon en ik richting dokter Paul gestuurd. Vanmorgen voor dag en dauw stonden we reeds in zijn spreekkamer. We hebben allebei een loopneus, kriebelhoest en keelpijn maar bij Moon komt de hoest van veel dieper dan bij mij. Paul bevestigde dat er wat vocht op Moon's longen zit. Enkele dagen een siroop nemen moet soelaas brengen. Het KMI voorspelt gelukkig opnieuw beter weer. Het wordt ook weer stilaan tijd om mijn rug te laten behandelen. De wedstrijden van vorige week en de daaropvolgende trainingsarbeid laat sporen na op mijn oude karkas. Onder de middag was ik mijn duurloop aan het houden in het park van Machelen en ik liep niet echt soepel. Toen dacht ik dat het verschil met de jonge atleten waar ik mee train toch grotendeels ligt in het feit dat ik tussen de zware trainingen door elke keer de tijd moet nemen om de geleden schade te laten herstellen. Na een dinsdagtraining waar ik zonder problemen de zware oefeningen kan afwerken heb ik op woensdag en donderdag steevast last bij het duurlopen. Gelukkig weet ik ondertussen dat de pijn weggaat. Je zou anders voor veel minder stoppen natuurlijk.
Het mooie voetbalspel heeft gewonnen. Niet dat Man U geen mooi voetbal brengt, hoor, maar wat Barcelona doorgaans tentoonspreidt is toch nog andere koek, de top van de wereld. Op voorhand hoopte bijna iedereen dat FCB zou winnen maar Man U begon eigenlijk niet slecht aan de match. Ze hielden het spel vrij gesloten en gelukkig voor ons kon Eto'o snel scoren en kregen we een wedstrijd. Vandaag was het voor mij een looprustdag. Het was echter wel training voor Moon en Noah op de Nekker en zo vertrokken we goed op tijd want ik hou er niet van om te laat te komen. Een uur hebben we van Eppegem naar de Nekker gezet. Normaal is dat een kleine twintig minuten. Aan Nekkerspoel zijn twee minuscule wegenwerkjes aan de gang, bijna de moeite niet om te vernoemen, maar de files die daardoor worden gecreëerd zijn gigantisch. Iedereen die uit de richting Mechelen kwam was ruim te laat. Door het feit dat we maar met twee trainers waren (Alle jonge trainers hadden studieverplichtingen!) zat er voor mij niets anders op dan de groten mee te nemen voor een duurloopje. We trokken naar buiten en namen het pad dat ons langs het 'Mechels Broeck' naar de Dijledijk brengt. Daar keerden we op onze passen terug. Ik had al meermaals gemerkt dat niemand zeurt als we in de natuur lopen maar wel als we de 'saaie' dijk nemen. Dus werd het twee keer het mooie kronkelpad. Bruno had een stukje op voorhand verkend en het was ondanks de storm van de voorbije dagen goed beloopbaar. Enkele keren moesten we over, onder of zelfs door een omgevallen boom maar dat vonden de kinderen juist spannend. Na de duurloop liet ik ze nog twee keer een 200 lopen. Mijn twaalf aposteltjes stonden klaar aan de 200 en op mijn teken vertrokken ze. Ruben en Moon op kop. In de bocht versnelde Moon en samen gingen ze over de streep na exact 35 seconden. Toch wel snel voor een twaalf- en tienjarige. De rest volgde in verspreidde slagorde. Kjell die ook 200en aan het lopen was stopte bij ons en zei dat ze de volgende met hem mochten vertrekken. Je had ze allemaal moeten zien glunderen. Kjell vertrok en de meute ging achter hem aan. Hij ging na 30 seconden over de streep en een op zijn tanden bijtende Moon opnieuw na 35 seconden. Na Moon volgden de anderen. Bijna allemaal hadden ze hun tweede 200 een flink stuk sneller gelopen. Ze glunderden en niemand leek echt moe te zijn! Volgende keer laat ik ze ook een keer met een 'grote' meelopen.
Het was vrij rustig vandaag op de Nekker. Hadden de onweerswolken sommigen weggehouden? De zon kwam er nochtans door en het was, de wind buiten beschouwing gelaten, een aangenaam weertje om te trainen. Onze groep was bijzonder klein vandaag. Kim is ziek en onze studenten Sarah, Ewoud en Kjell zitten in hun blokperiode. Enkel Tom was vandaag mijn trainingsgezel. Dat is ook eens leuk want door met ons tweeën te trainen hebben we elkaar wat beter leren kennen. Na de opwarming, het stretchen en de versnellingen volgde een serie van acht 200en. Tussen de 200en in mochten we nog eens 200m joggen. Niet te zwaar maar dat is normaal zo kort voor het kampioenschap. Het ging lekker en de tijden schommelden rond een gemiddelde van 31 seconden. Op het einde dook ik enkele keren onder de 30 maar Magda wilde me vooral soepel zien lopen en dus forceerde ik niet. Thuisgekomen at ik een reuzebord pasta en zette ik me relaxed voor de TV. Ik heb sinds kort een abonnement op 'History', een zender die enkel historische documentaires uitzendt. Voor een geschiedenisfreak als ik is dat een geschenk uit de hemel. Ik kijk eigenlijk nog enkel naar History. Zelfs voetbalmatchen laat ik links liggen voor deze zender. Vandaag zag ik eerst een stuk over de slag bij Midway. In 1942 slaagden de Amerikanen er voor het eerst in om de Japanse opmars in de Stille Oceaan te stoppen. Het betekende een kentering in de oorlog. De machtige Japanse oorlogsmachine was dus toch niet onoverwinnelijk. Daarna was er een documentaire over de laatste West-Romeinse keizer en de strijd om de macht tussen de oorspronkelijke Romeinen en Barbaren (die voor Rome vochten) die zich in Rome hadden gevestigd. Straks is er nog een aflevering van 'Dogfights' waarbij je mee in de cockpit van jachtvliegtuigen kruipt en zo midden in de luchtgevechten terechtkomt. 'History', een zender voor kleine én vooral grote kinderen...
Vannacht rond drie uur schoot ik plots wakker van een hels lawaai. Boven Zemst en omstreken raasde een onweer zoals ik er nog nooit zelf had meegemaakt. Het was net of honderden lichten gingen constant aan en uit en het gebulder en gedrum van de onophoudelijke donder werd nog overklast door de felle wind die alle bomen met felle rukken van links naar rechts deed slingeren en door de zware stortregen. Ik stond er aan het raam naar te kijken en moest spontaan denken aan een onlangs uitgezonden documentaire op 'History' over de soldaten in de loopgrachten van de eerste Wereldoorlog. Bij de grote artillerieaanvallen moet het lawaai, het licht en het gebulder ook van deze orde zijn geweest. Alleen vielen er geen druppels maar lood uit de hemel. Het had vannacht alleszins iets fascinerends en angstwekkend tegelijk. Twintig minuten moet het onweer in alle kracht hebben gewoed om daarna plots héél snel af te nemen en andere oorden te gaan opzoeken. Ook de felle regen stopte zomaar en de rust keerde weer. Ik ging terug liggen en sliep verder. Af en toe hoorde ik nog een klein gebrom in de verte. Ik had gisteren superbenen. Ik zeg dat niet snel omdat ik ook zelden dat gevoel heb maar gisteren was een uitzondering. Ik kwam toe in het park van Machelen en voelde het meteen. Normaal gezien heb ik daags na een zware training ook zware benen en ben ik zowat overal stijf. Niets van! Ik draaide gemakkelijk rond, mijn Ipod in de aanslag en veertig minuten later vloog ik bij de versnellingen soepel door de dreef. Ik ging er nog grotere passen door nemen. Natuurlijk bekoopt een lichaam van vijftig dat wel een beetje achteraf en tegen het eind van de namiddag, na enkele uurtjes achter de computer (ik probeer altijd zoveel mogelijk rond te stappen maar dat lukt niet altijd) voelde ik plots wat hinder aan de adductoren van mijn rechterbeen. Gelukkig ben ik altijd voorzien op lichte hinder en ik smeerde me een eerste keer in met Flexium Gel. Ik deed dat nog een drietal keer over in de loop van de avond en vanochtend is de hinder fel geminderd. Vanavond wordt het de traditionele' training voor de wedstrijd': 200en. Toch niets riskeren wordt de boodschap.
Magda had het aangekondigd: zondag nog één zware training! Het zonnetje scheen en de temperatuur steeg om tien uur vanochtend reeds boven de twintig graden. Ideaal loopweertje dus.Ik gokte op 600en gecombineerd met 200en en deze keer had ik gelijk. Kjell moest acht keer 600m lopen met een 100m recuperatie tussen. Sarah en Tom hielden het bij 300en en voor Ewoud en ik stonden vier series van telkens een 600m gevolgd door 50m joggen en opnieuw gevolgd door een 200m. De eerste liep iedereen samen. Ik vertrok op kop en zat meteen goed in mijn tempo tot Tom me voorbijschoot. Ik schrok en reageerde meteen. Pas 100m verder besefte ik dat hij slechts een 300 liep. Ik ging echter door op mijn elan en klokte af in 1.36. Na het joggen volgde al meteen de eerste 200 die ik liep in 32. De volgende combinaties waren 1.38 en 32, 1.38 en 32 en 1.39 en 30. Na de laatste 200 was ik even bekaf en liet me languit op het grasperk vallen maar enkele minuten later stond ik alweer met Magda heen en weer te joggen. De recuperatie is uitstekend. De ontgoocheling bij alle Mechelaars is groot na het bekerverlies van gisteren. Het contrast is enorm tussen de gelatenheid van vandaag en de euforie van gisteren. Zelfs café 'Tilt' stond er vanmorgen wat verdwaasd en verlaten bij. Er kon er echter maar ééntje winnen en gisteren was dat Genk.
We schrijven 1991. Als groot fan van Arno trek ik die avond naar de 'Vooruit' in Gent om er zijn nieuwste project te zien: Charles et les lulus. (http://houbi.com/belpop/groepen/charles.htm) Ik was er heel vroeg bij en kon me héél dicht bij het podium nestelen. Reeds bij de eerste klanken van het ondertussen (bij de fans) legendarische 'Ants in my tea' was ik verkocht. De band bestond uit Arno die naast de 'vocals' ook voor fantastische harmonicasolo's zorgde. Naast Arno zat op een mooie 'vintagestoel' Belgische Blueslegende Roland Van Campenhout die flamenco, rock, jazz, blues en folk probleemloos in elkaar liet overvloeien. Verder had je ook de accordeon van Ad Cominotto en drummer Piet Jorens. Het is bij die ene plaat en toernee gebleven. Die zomer heb ik ze nog een viertal keer aan het werk gezien. Optredens om nooit te vergeten. Roland ben ik ietwat uit het oog verloren tot ik onlangs een nummer hoorde op 'radio 1'. Een ietwat donker nummer met een geweldige trage beat, zweverige gitaren en een zware wat bezopen stem die halfweg ook hoger ging klinken. Gefascineerd bleef ik luisteren. Wie zong dit prachtige nummer? Roland Van Campenhout! Het nummer heette 'Hissing O' The Heath' en staat op zijn nieuwste CD. Opgewonden kroop ik thuis meteen achter mijn computer, zette mijn iTunes op, connecteerde me met de iTunes Store en kocht de CD, Never Enough genaamd. (Lang leve Apple!) Een uitstekende titel want ik krijg er niet genoeg van. Samen met de laatste van Diana Krall staat het altijd op in mijn wagen. Moon en Noah vragen af en toe om iets anders...
Pajulahti! (http://www.pajulahti.com/sivu.php?kieli=2 ) - Hier ga ik zes dagen en nachten logeren tijdens het WK in Finland. Een sportcentrum met Hotels en alle mogelijke accommodaties en faciliteiten, een eigen piste, sauna's, restaurants, gelegen in het groen en net als elke Finse nederzetting aan een meer. Het ligt op een half uurtje rijden van het stadium van Lahti waar de competities plaatsvinden. Een shuttle zorgt voor een permanente verbinding. Naast de talrijke sauna's valt me de 'fire places' op aan de oevers van het meer. Op de foto's zie je plekken om gezellig rond het kampvuur te zitten. Misschien waag ik me daar op 2 augustus wel aan een Finse Vodka. Om te vieren of om mijn ontgoocheling weeg te spoelen. De piste van Lahti is met het oog op het WK masters trouwens volledig vernieuwd en in een mooi blauw kleedje gestoken. Dat zie je op de fotos' die recentelijk zijn toegevoegd op de site van het WK. Nog een dikke twee maanden te gaan. Het aftellen is ook op deze blog begonnen.
Net als bijna iedere vrijdag was het weerj snelheidstraining op de Nekker. Er stond vandaag trouwens opnieuw een fikse wind. Woensdag hebben we verdorie veel geluk gehad want het waait daar op de Nekker bijna altijd. Vermits de volgende wedstrijd van Kjell een 1500m is mocht hij met Sarah, Ewoud en ik 150en doen. Dat was niet helemaal naar zijn zin (snelheid is niet zijn lievelingsvak) maar als een goede volgeling gehoorzaamt hij Magda, net als ik trouwens, zonder morren. (Tenminste niet als ze het kan horen, hahaha...) Door de braderij in de binnenstad en het verlengde WE was er minder volk dan op een gewone vrijdag maar dat weerhield alle aanwezigen niet om er voluit tegenaan te gaan. Ik had, ondanks een vermoeid gevoel, veel betere benen dan gisteren. Al mijn 150en waren dan ook van een behoorlijk niveau. De traagste was nog steeds onder de 21 seconden en de snelste, mijn laatste, net boven de 19. Morgen is het mijn rustdag en zondag volgt nog een heel zware training. Ik verwacht wat langere afstanden. Dinsdag worden het wellicht 200en of 300en en dan moet ik klaar zijn voor mijn race van zondag. Noah trainde vandaag weer met zijn vriendjes onder de hoede van Kenneth. Sinds enkele weken geeft mijn peetzoon training aan de allerkleinsten. Hij doet dat zo graag dat hij zelfs bereid is om daar de nodige opleidingen voor te volgen. Noah was in zijn nopjes met zijn grote neef als coach. samen met zijn maten Lotfi en Jari jumpte hij als een jonge gazelle over de lage horden. Er werd veel gevallen en nog meer gelachen. Moon zat bij de groten in een soort roulatiesysteem waardoor hij zowel kon hoogspringen (met Loni als coach) als discuswerpen (Bruno). Een andere groep was met coach Dirk aan het speerwerpen en aan het spurten. Waar is de tijd dat er maar één jeugdtrainer was voor de hele bende. Sinds de komst van Bruno gaat het steeds beter met onze jeugd. Ik kan dat alleen maar toejuichen want de jeugd is toch de toekomst van onze club.
Na de interclub van Duffel en mijn BR op de 800m en na onze eigen meeting van Mechelen en het BR op de 1000m verschenen drie kleine artikels in de Gazet van Antwerpen.
Vanavond om acht uur werd er in het Vrijbroekpark losgelopen. Ewoud, Kjell en ik hadden er afgesproken om dat samen te doen. Na een wedstrijd is het altijd leuk om nog wat na te kaarten en dat deden we ook. Ik voelde me al de hele dag moe en was enkele keren half ingedommeld. Drie wedstrijden op vier dagen tijd, het is vermoeiend maar het blijft een goeie oefening met het oog op Lahti in augustus. Het is nog iets meer dan twee maanden voor ik vertrek. Ik voelde ook wat stramheid maar ook dat is normaal. Morgen zal ik hoogstwaarschijnlijk wat snelheid moeten trainen en Magda heeft me wel een zware training voorspeld voor zondagochtend. Ook dinsdag zal het nog menens zijn en daarna is het weer uitbollen naar zondag toe. Dan loop ik op het Belgisch Kampioenschap bij de masters de 800m. De wedstrijd staat geprogrammeerd rond drie uur in de namiddag. Ik ga nog wel proberen om mijn RAM-collega's aan het werk te zien op de 100 en op de 200m. De week daarna loop ik met een nationale selectie een aflossing 4x800m in Zwevegem. Remember vorig jaar toen we op de 4x400 slechts 2 tienden te kort schoten voor het Belgisch record. (Zie blog van 1 en 2 juni 2008) Daarna volgt nog acht dagen later de interclub bij de masters waar ik net als vorig jaar de 1500 en de 4x400 zal lopen. Daarna zal ik een weekje rusten (wel lopen maar geen zware trainingen) om daarna fris en monter terug op te bouwen naar het WK. Tenzij ik word opgeroepen voor de Mastersinterland maar als vijftigjarige maak je niet veel kans meer en dus hou ik daar niet echt rekening mee. Ik sprokkelde links en rechts nog wat foto's van gisteren. (Met dank aan de twee Jossen!)
Dinsdagavond op de Nekkertraining werd de trainingsarbeid beperkt tot een half uurtje loslopen, vier versnellingen en een 300m lekker soepel rollen. De meeste atleten zaten duidelijk al met de wedstrijden van vandaag in hun hoofd. Onze jaarlijkse meeting ging vandaag door in ideale omstandigheden: 22 graden warm en nagenoeg geen wind. Terwijl ik gisteren nog stramme en vermoeide spieren had voelden de benen vandaag super. Toch was ik er niet gerust in. Ik had outdoor nog nooit een duizend gelopen. Zou ik de tijd van 2.40.12, het Belgisch record van Lucien Heyde op die afstand, kunnen kloppen? Magda had een tijd voor ogen en pas net voor de start kwam ze er mee naar buiten. Haar richttijd: 2.35. Met Kjell als haas zou dat moeten lukken. We liepen echter niet alleen en ei zo na liep het fout. We stonden, Kjell en ik allebei aan de koord bij de start en natuurlijk werden we bijna weggedrumd. Een loper van Vlierzele Sportief vertrok als een raket, kjell er achter en toen moest ik al een eerste keer vechten om in zijn spoor te geraken. Het ging snoeihard. Overal werden onze namen gescandeerd. Heerlijk om voor eigen publiek te lopen. We kwamen veel sneller door dan de vooropgestelde tussentijden. De tijd om na te denken was echter voorbij... Lopen, hard lopen was het enige dat door mijn hoofd ging. Plots doemde een rode gestalte naast me op. De nieuwe Egyptische loper van Sparta Vilvoorde (Enkele jaren geleden en voor zijn enkelblessure nog goed voor 1.48 op de 800m) kwam me voorbijgelopen en hij dwong me om een plaatsje achteruit te zakken. Ook zijn clubmaat Lucas Morray, mijn dorpsgenoot, ging me voorbij. Op iets minder dan één ronde van het einde moest ik door een gekke beweging van Lucas zelfs een kattensprong uithalen om niet te vallen. Ik geraakte volledig uit mijn ritme, de verzuring sloeg toe en ik voelde plots de vermoeidheid van zondag in mijn benen én in mijn hoofd. De frisheid was volledig weg. Aan de 700m dacht ik zelfs: 'verdomme, nog 300m'. Ik dacht dat ik het niet meer zou halen. Bij het ingaan van de laatste 200 brulde Magda allerlei maar ik verstond door het lawaai van alle omstaanders alleen dat het er in zat. Ik heb nog alles gegeven, ging op 50m van de meet Lucas voorbij maar die putte daar duidelijk mentale kracht uit en hij remonteerde me op de meet. Kjell werd derde in 2.33 en ik haalde mijn buit binnen: een nieuw BR bij de M50 in 2.35.42. Ik moest wel even bekomen. Enkel voor de foto met Kjell kon ik een grote glimlach te voorschijn toveren. Zelfs mijn lachspieren waren verzuurd, hahaha. Vanaf dan was het echter genieten. Twee Belgische records op vier dagen, verdomme toch! Felicitaties regenden van overal. Sarah gaf me wat water zodat ik sneller weer bij mijn positieven kwam. Daarna jogden Kjell en ik naar de start van de duizend meter waar onze spullen lagen. De zon baadde de Nekker in een mooi avondlicht en ik dacht bij mezelf terwijl ik mijn spikes voor mijn pantoffels wisselde: 'wat is het hier toch mooi! De opkomst was trouwens door het mooie weer én de verlofdag van morgen groter dan de voorbije jaren. Sommigen waren zelfs van héél ver gekomen. Jan Vervaeke was helemaal vanuit Zwevegem gekomen voor de dubbele mijl. Maar liefst drie uur had hij er door de talrijke files op gezet. Dat je dan niet meer over je beste benen beschikt lijkt me logisch. De meeste RAM-atleten namen natuurlijk deel aan onze meeting. Van de Magda-groep waren dat nog Sarah en Tom die allebei ook voor de 1000m kozen. (Kim en Ewoud liepen vandaag niet!) Sarah slaagde met verve in haar opzet om haar richttijd van 3.35 te halen en Tom liep zich stevig in de jaarboeken van de RAM met een tijd van ongeveer 2.43. Er is echter nog werk aan de winkel want weer zat het tactisch niet goed. Als je nog een supersnelle laatste 200 kan lopen en een kloof van 50m kan dichten op de eerste (zelfde scenario dan op het PK 3000m) weet je dat er meer in zat! Jasper koos voor de 100 en de 300m. Op de 100m won hij zijn reeks maar echt spektakel kwam er in zijn reeks op de 300m, een ongewone aftand die, ik ondervond het twee jaar geleden aan den lijve, moeilijk is om in te delen. Jasper vertrok als een F1-bolide. 'Wauw', dacht ik, 'die gaat hard'. In de bocht kwam hij naast Dirk Bonte, onze super-spurtmaster en hij begon op kop aan de laatste rechte lijn. Je zag hem plots echter wat verkrampen. Dirk ging gewoon door, krachtig en soepel tegelijk en won uiteindelijk in een stevig clubrecord: 35 seconden en kruimels. Jasper had ook een uitstekende tijd maar was duidelijk ontgoocheld door zijn laatste rechte lijn. Maar door Dirk in bloedvorm geklopt worden is geen schande, hoor. Evenmin als op de 1000m door je 30 jaar jongere trainingspartner te worden gevloerd. Ondertussen waren de grote lichten van de Nekker (een eersteklasseploeg in het voetbal waardig) aangestoken en viel de nacht over Mechelen. We trokken nog naar de kantine bovenaan de tribune om wat na te kaarten. Daar waren Moon en Noah nog druk in de weer met het bedienen, afruimen, afwassen, enz... samen met Johan en Frank, onze kelners van dienst. Wat een zicht heb je vanuit die cafetaria wanneer de lichten op volle kracht branden. Op zo'n toplocatie hoort toch een topmeeting! Food for thought!
Voor de eerste keer vertel ik jullie op deze blog over het grote doel dat Magda en ik hadden vooropgesteld voor dit seizoen. Na mijn uitstekende resultaten van vorig jaar waren we gaan kijken wat dat betekende op wereldvlak. Bij de masters 45+ was dat ver van het WR maar bij de 50+ was mijn Belgisch record van 1.59.80 slechts een goede seconde verwijderd van het WR van de Amerikaan Nolan Shaheed, nl. 1.58.65 (gelopen in Eagle Rock, USA in 2000). Sinds eind september lag ons besluit vast maar ik moet eerlijk zijn: ik was verre van overtuigd dat ik nog snellere tijden in de benen had. Magda leek echter zeker van haar stuk. Ik vertrouw haar blindelings en dus ging ik er 200 % voor. Tijdens de winter werkte ik reeds keihard met twee Belgische records indoor tot gevolg. De stage in Aix blijkt nu de nodige basis te hebben gelegd voor de vormcurve van de laatste weken. Gisteren moest mijn dag geweest zijn ware het niet dat het hard waaide. Een dik Belgisch record bij de M50 én bij de M45 is een onvergetelijke ervaring, zeker wanneer je die loopt op de dag dat je uitgerekend vijftig bent geworden. Wetende dat ik echter op 88 honderdsten van het wereldrecord ben gestrand zal je begrijpen dat ik toch met een bittere nasmaak zit. Uitgesteld is misschien niet verloren maar ik besef vandaag wel dat ik het gisteren heb laten liggen.
Op de site van het WK Masters in Lahti zag ik plots een kleine link naar records. Daar vond ik o.a. een lijst met de Europese records bij de masters. Ik had er nog nooit bij stilgestaan dat er naast nationale en wereldrecords ook nog eens Europese records bestaan. Snel ging ik naar de lijst met de 800m. Het record behoort toe aan ene Ronald Mercelina uit Nederland en staat al sinds 1996: 1.59.45. Ik kom voor dit record dus slechts 8 honderdsten te kort. Reactie van Moon: 'wat wil je, je moest je maar gooien op de meet!' Dat zeg ik hem altijd.... Vanavond ben ik nog met Kjell in het Vrijbroekpark gaan loslopen. Veertig minuten nakaarten over de interclub en zien dat we niet versnellen. Ik had wel behoorlijk pijnlijke en stramme benen. Niet zozeer mijn spieren maar vooral alle pezen en aanhechtingen deden pijn. Morgenavond beslis ik of ik in Mechelen op onze eigen meeting de 1000m loop. Het zou een goede oefening zijn met het oog op Finland want daar moet ik drie wedstrijden op vier dagen afwerken. Daarenboven heb je niet dikwijls de gelegenheid om voor eigen volk te lopen. Kjell zal woensdag mijn haas zijn. Wat een luxe, niet? (Op de site van Herentals vond ik nog enkele foto's van de Paletcomeeting van twee weken geleden.)
Terwijl onze mannenploeg vandaag hemel en aarde heeft moeten bewegen om toch maar het behoud in de tweede landelijke te verzekeren is onze damesploeg er gisteren ei zo na in geslaagd om te promoveren naar de eredivisie van de VAL. Slechts enkele punten kwamen ze te kort om de fel begeerde tweede plaats te bemachtigen. Een prestatie om U tegen te zeggen. Onze ploeg was door een aantal kwetsuren niet op zijn sterkst en dat opent perspectieven naar volgend jaar toe. Ook mijn twee trainingsmaatjes, Sarah en Kim maakten deel uit van onze ploeg in Ninove. Sarah liep de 3000m en Kim de 1500m. Als ik haar tijd zie kan ik enkel betreuren dat ze deze zomer toch de voorkeur geeft aan het oriëntatielopen en niet kiest voor enkele knalprestaties op de piste. Bijna alle interclubs zijn nu achter de rug. Enkel de masters moeten in juni nog aan de bak. Tot nu toe hebben al onze ploegen het schitterend gedaan. Ik ben dan ook een trotse voorzitter.
Gisteren was ik gaan loslopen met Kjell rond de put van Weerde. De rugpijn was onveranderd aanwezig en het draaide niet lekker. Ik ben dat ondertussen wel gewoon maar het maakte me niet minder onrustig. Na een slechte en zenuwachtige nacht vol gewoel en waarbij ik reeds tien keer de wedstrijd van vandaag had gelopen werd ik vanochtend reeds om zeven uur gewekt door Noah, ons levend wekkertje. Een uurtje later was iedereen beneden en de jongens tracteerden me op een verjaardagsliedje en een kadootje. daarna gingen we aan tafel. Een ontbijt met pannenkoeken en een middagmaal bestaande uit bananen en sportdrank, meer had ik vandaag niet nodig. Na een tussenstop op de Nekker om enkele atleten op te pikken reden we richting Duffel voor de jaarlijkse interclub bij de seniors. Deze dag stond in het rood aangestipt op mijn jaarplanning. Mijn eerste doel: het BR pakken op mijn verjaardag! Ik was zelden zo zenuwachtig voor een wedstrijd want de laatste dagen had ik me belabberd gevoeld. De conditie is er wel maar die verdomde rug en mijn verkoudheid leken wel roet in het eten te willen gooien. Tijdens de opwarming had ik gehoord dat Mario Van Waeyenberghe ook de 800 zou lopen. Mijn eerste reactie was een gevloek. Zo van: 'verdomme, zo'n snelle gast!' Even later besefte ik echter dat zijn aanwezigheid misschien wel een voordeel zou kunnen betekenen. Er stond veel wind en zonder een topper die er meteen voor gaat zou iedereen wel eens een afwachtende houding kunnen aannemen. Neen, met Mario erbij zou het wel lukken. Voor de start zei ik hem dat ik in geval van een Belgisch record absoluut met hem op de foto wilde. 'Afgesproken', lachtte hij. Ik startte in baan één, niet de beste baan want na de bocht loop je het risico te worden ingesloten. Daarom startte ik snel en zo kon ik me meteen goed plaatsen in vierde positie. Zoals altijd stond Magda aan de 200m. 'Zevenentwintig,' riep ze, 'héél goed'. Het ging wel snel maar ik was mee. Na vierhonderd meter kwamen we door in 57 seconden, na een eerste keer met de neus in de wind (de koploper alleszins) de laatste rechte lijn te hebben gelopen. Na vijfhonderdvijftig meter kreeg ik het moeilijk en ik keek achterom. Tot mijn verbazing volgde niemand in mijn spoor. De anderen waren onherroepelijk gelost. Tien meter verder was het met mij echter ook gedaan en ik begon meter bij meter prijs te geven. De laatste rechte lijn was een verschrikking en ik dacht dat ik het BR niet zou halen. Tot ik de klok zag stoppen bij 1.55. Ik telde mee maar het werd wat zwart voor mijn ogen. Die verdomde wind toch! Na de meet kreeg ik echter bemoedigende berichten. Ik zat rond de twee minuten. 'Er onder', zei Moon met grote zekerheid. Hij had zitten meetellen, net als Kjell en co trouwens. Het werd even spannend tot een dame die lid is van Duffel me kwam vertellen dat mijn tijd 1.59.53 was. Euforie alom. Met die tijd verbeterde ik tegelijk twee Belgische records, nl. die bij de M50 maar ook nog eens die bij de M45. Ik wist met mijn geluk geen blijf en ging op zoek naar Magda. Toen het even later al wat was bezonken hoorden we de omroeper mijn record bevestigen en mijn verjaardag afroepen met applaus in de tribune tot resultaat. Dankzij de prestaties van onze hele ploeg, enkele seniors maar vooral veel jeugd en veteranen slaagden we in ons gemeenschappelijk doel: het behoud in de tweede landelijke. Een opmerkelijke bezoeker vandaag was peter, mijn 'wonderdokter', kiné, osteopaat, rugspecialist. Hij zag voor het eerst een deel van zijn patiënten aan het werk: Jasper op de 400m, Dirk op de 200m, Kjell op de 5000m en ikzelf op de 800m. Na de laatste wedstrijd van de dag, de 4x400m (met Ewoud, Kjell, Jasper en ik) trok ik mijn frigobox open en dronken we allemaal champagne. Het was een fantastische dag! Dank aan alle meegereisde supporters (Sarah, Kim, Joost en nog vele anderen...) die me hebben vooruitgeschreeuwd en aan Patrick, onze fotograaf voor één dag.
De laatste dagen gaat het met mijn rug van kwaad naar erger. Is het nu omdat ik probeer meer uren te slapen? Het is net of daardoor mijn rugpijn vermeerdert. Daarenboven loop ik nog eens vierkant. Tijdens mijn duurloop van donderdag had ik trouwens overal pijn. Gisteren regende het pijpestelen toen we aan onze vrijdagtraining begonnen op de Nekker. Geleidelijk aan klaarde het op maar aangenaam lenteweer is wel wat anders. Na een half uurtje loslopen wachtte ons ong vier versnellingen en één 300 bollen, zoals Magda altijd zegt. We zijn volgens haar klaar voor zondag maar als ik eerlijk moet zijn, zo voelt het niet. Ik ben al enkele dagen in contact met Lahti-travel, de organisatie die alle logies beheert voor het WK masters in Finland. Het valt niet mee om nog iets degelijks te vinden of liever iets betaalbaars. Ook Pol Parmentier, mijn collega 800m-loper én collega-voorzitter (KKS) gaat er ook naar toe met zijn echtgenote. Ik ga proberen om ons op dezelfde plaats te herbergen. Pol heeft onlangs meegedaan aan het EK Indoor in Ancona. Hij had zich vlot kunnen plaatsen voor de finale maar tijdens die finale werd hij in volle spurt én met uitzicht op de zilveren medaille langs achteren aangelopen. Hij viel en de wedstrijd was meteen gedaan voor hem. Brute pech en zo zie je maar, je hebt het niet altijd allemaal zelf in de hand.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
