Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
17-05-2009
Vijftig jaar en een nieuw Belgisch record!
Gisteren was ik gaan loslopen met Kjell rond de put van Weerde. De rugpijn was onveranderd aanwezig en het draaide niet lekker. Ik ben dat ondertussen wel gewoon maar het maakte me niet minder onrustig. Na een slechte en zenuwachtige nacht vol gewoel en waarbij ik reeds tien keer de wedstrijd van vandaag had gelopen werd ik vanochtend reeds om zeven uur gewekt door Noah, ons levend wekkertje. Een uurtje later was iedereen beneden en de jongens tracteerden me op een verjaardagsliedje en een kadootje. daarna gingen we aan tafel. Een ontbijt met pannenkoeken en een middagmaal bestaande uit bananen en sportdrank, meer had ik vandaag niet nodig. Na een tussenstop op de Nekker om enkele atleten op te pikken reden we richting Duffel voor de jaarlijkse interclub bij de seniors. Deze dag stond in het rood aangestipt op mijn jaarplanning. Mijn eerste doel: het BR pakken op mijn verjaardag! Ik was zelden zo zenuwachtig voor een wedstrijd want de laatste dagen had ik me belabberd gevoeld. De conditie is er wel maar die verdomde rug en mijn verkoudheid leken wel roet in het eten te willen gooien. Tijdens de opwarming had ik gehoord dat Mario Van Waeyenberghe ook de 800 zou lopen. Mijn eerste reactie was een gevloek. Zo van: 'verdomme, zo'n snelle gast!' Even later besefte ik echter dat zijn aanwezigheid misschien wel een voordeel zou kunnen betekenen. Er stond veel wind en zonder een topper die er meteen voor gaat zou iedereen wel eens een afwachtende houding kunnen aannemen. Neen, met Mario erbij zou het wel lukken. Voor de start zei ik hem dat ik in geval van een Belgisch record absoluut met hem op de foto wilde. 'Afgesproken', lachtte hij. Ik startte in baan één, niet de beste baan want na de bocht loop je het risico te worden ingesloten. Daarom startte ik snel en zo kon ik me meteen goed plaatsen in vierde positie. Zoals altijd stond Magda aan de 200m. 'Zevenentwintig,' riep ze, 'héél goed'. Het ging wel snel maar ik was mee. Na vierhonderd meter kwamen we door in 57 seconden, na een eerste keer met de neus in de wind (de koploper alleszins) de laatste rechte lijn te hebben gelopen. Na vijfhonderdvijftig meter kreeg ik het moeilijk en ik keek achterom. Tot mijn verbazing volgde niemand in mijn spoor. De anderen waren onherroepelijk gelost. Tien meter verder was het met mij echter ook gedaan en ik begon meter bij meter prijs te geven. De laatste rechte lijn was een verschrikking en ik dacht dat ik het BR niet zou halen. Tot ik de klok zag stoppen bij 1.55. Ik telde mee maar het werd wat zwart voor mijn ogen. Die verdomde wind toch! Na de meet kreeg ik echter bemoedigende berichten. Ik zat rond de twee minuten. 'Er onder', zei Moon met grote zekerheid. Hij had zitten meetellen, net als Kjell en co trouwens. Het werd even spannend tot een dame die lid is van Duffel me kwam vertellen dat mijn tijd 1.59.53 was. Euforie alom. Met die tijd verbeterde ik tegelijk twee Belgische records, nl. die bij de M50 maar ook nog eens die bij de M45. Ik wist met mijn geluk geen blijf en ging op zoek naar Magda. Toen het even later al wat was bezonken hoorden we de omroeper mijn record bevestigen en mijn verjaardag afroepen met applaus in de tribune tot resultaat. Dankzij de prestaties van onze hele ploeg, enkele seniors maar vooral veel jeugd en veteranen slaagden we in ons gemeenschappelijk doel: het behoud in de tweede landelijke. Een opmerkelijke bezoeker vandaag was peter, mijn 'wonderdokter', kiné, osteopaat, rugspecialist. Hij zag voor het eerst een deel van zijn patiënten aan het werk: Jasper op de 400m, Dirk op de 200m, Kjell op de 5000m en ikzelf op de 800m. Na de laatste wedstrijd van de dag, de 4x400m (met Ewoud, Kjell, Jasper en ik) trok ik mijn frigobox open en dronken we allemaal champagne. Het was een fantastische dag! Dank aan alle meegereisde supporters (Sarah, Kim, Joost en nog vele anderen...) die me hebben vooruitgeschreeuwd en aan Patrick, onze fotograaf voor één dag.
De laatste dagen gaat het met mijn rug van kwaad naar erger. Is het nu omdat ik probeer meer uren te slapen? Het is net of daardoor mijn rugpijn vermeerdert. Daarenboven loop ik nog eens vierkant. Tijdens mijn duurloop van donderdag had ik trouwens overal pijn. Gisteren regende het pijpestelen toen we aan onze vrijdagtraining begonnen op de Nekker. Geleidelijk aan klaarde het op maar aangenaam lenteweer is wel wat anders. Na een half uurtje loslopen wachtte ons ong vier versnellingen en één 300 bollen, zoals Magda altijd zegt. We zijn volgens haar klaar voor zondag maar als ik eerlijk moet zijn, zo voelt het niet. Ik ben al enkele dagen in contact met Lahti-travel, de organisatie die alle logies beheert voor het WK masters in Finland. Het valt niet mee om nog iets degelijks te vinden of liever iets betaalbaars. Ook Pol Parmentier, mijn collega 800m-loper én collega-voorzitter (KKS) gaat er ook naar toe met zijn echtgenote. Ik ga proberen om ons op dezelfde plaats te herbergen. Pol heeft onlangs meegedaan aan het EK Indoor in Ancona. Hij had zich vlot kunnen plaatsen voor de finale maar tijdens die finale werd hij in volle spurt én met uitzicht op de zilveren medaille langs achteren aangelopen. Hij viel en de wedstrijd was meteen gedaan voor hem. Brute pech en zo zie je maar, je hebt het niet altijd allemaal zelf in de hand.
Toen ik iets meer dan een jaar geleden met deze blog begon, had ik het in mijn eerste tekstje over Frits De Baets, mijn vriend loper en collega-master uit Gentbrugge. (RCG) Gisteren lag het meinummer van 'Atletiekleven' (tijdschrift van de VAL) in de bus en als master ga je natuurlijk meteen naar de pagina's over de 'master materies'. Wat een leuke verrassing op pagina 42: een volledig artikel gewijd aan mijn kameraad. Een overzicht van zijn atletiekloopbaan, een steekkaart met palmares en prestaties en enkele leuke foto's. Ik toonde de pagina aan Moon en die zei: 'Hé, de Frits! Ha ja, die is bekend, hé!' Fijn artikel om in te kaderen, Frits! Vandaag was het mijn wekelijkse rustdag. Een beetje ongewoon op woensdag maar ik verkoos om zaterdag aanstaande toch een beetje te lopen ipv te rusten met het oog op zondag en daarom moest ik vandaag wat rusten. Ik beperkte het lopen dus tot wat loslopen met mijn jonge atleetjes tijdens de avondtraining op de Nekker. Ik liet ze daarna wat versnellingen en spurtjes doen op de piste en eindigde met drie 300en. Moon was aan het hoogspringen en halverwege de training nam Bruno hem en een vijftal anderen apart om wat op de discus te trainen. Niet zonder eerst ook een 300 te hebben gelopen samen met mijn groep. Moon, die niet van gisteren is, had natuurlijk wel door dat de jongens en meisje (Eline natuurlijk!) uit mijn groep er al ééntje achter de kiezen hadden. Hij rook zijn kans! Bij het fluitsignaal vertrokken Jo (eerstejaarsminiem en grote broer van Thijs) en Moon meteen op kop.Het werd een duel op het scherp van de snee. Moon die niet goed was gestart deed alles om over Jo te gaan. In de laatste bocht dacht ik even dat het zou lukken maar toen brak de veer. De twee duelisten kwamen over de meet na 49 seconden. Dat is super voor jongens van respectievelijk 12 en 10 jaar. Ook Eline en alle anderen trouwens hadden een goede tijd dankzij het hazenwerk van de twee kemphaantjes.
Onder een dreigende hemel maar op een door de wind reeds opgedroogde piste hebben we onze laatste grote pistetraining voor de interclub afgewerkt. Kjell en Joost (Die spijtig genoeg niet mag worden opgesteld!) liepen vierhonderden, evenals Kim en Sarah. Voor Tom, die vorige zondag schitterde op de interclub bij de Cadetten en Scholieren en ik werden het tweehonderden. Acht in totaal (minder dan gewoonlijk) maar verdeeld in vier reeksen van twee met slechts 100m joggen tussen. Magda's richttijd voor mij was 30 seconden. Ik voelde me al de hele dag bijzonder vermoeid en begon er wat twijfelend aan. Er stond bovendien een strakke wind. De eerste was perfect op schema: 30. De tweede in 29. Drie minuten rust later vertrokken we opnieuw: 30 en 29. Ook de volgende serie gaf de zelfde chrono's. Bij de laatste trok ik even harder door wat iets snellere tijden gaf: 28 en 27. De chrono's waren wat ze moesten zijn maar ik had geen goed gevoel. Ik vertelde dat tegen magda maar ze stelde me gerust. Dat ik me vermoeid voel is normaal. Nu moet ik de rest van de week de batterijen weer opladen en goed rusten en dan komt het tegen zondag wel goed. Vandaag heb ik ook mijn deelnemingsformulier voor het WK ingevuld. Op de website van de organisatie staat een luchtfoto van het stadion in Lahti (Finland). De piste ligt letterlijk naast de springschansen, midden in het groen naast een enorm meer. Hopelijk is het daar dan mooi weer. Waar het alijd zonnig en warm is, zijn de Emiraten waar mijn broer nu leeft. Zijn zoektocht naar een geschikte woning hebben Fabienne (mijn schoonzus) en Chris naar de stad Al Ain geleid. Al Ain betekent groene plek en ligt bij de grens met Oman. Daar hebben ze een huis gevonden. Het plan is om ze volgend jaar te gaan bezoeken. Via Google vond ik foto's van Al Ain. Ik weet dus al waar ik ginder kan gaan trainen, hahaha. Kijk maar naar de tweede foto.
Vanmorgen ging de tweede editie van ons nieuw tijdschrift 'Marie Claire Maison' (Vlaamse en Waalse editie) in druk bij Corelio in Erpe-Mere. Als Art Director ben je o.a. verantwoordelijk voor de vormgeving, de fotografie maar ook voor de drukkwaliteit. Bij de vorige editie zat ik in Aix maar deze keer wilde ik persé aanwezig zijn bij de opstart om nog kleine kleuraanpassingen te kunnen doen. Zo opteerden Eddy (mijn collega) en ik om het geel en het magenta nog wat op te trekken teneinde het geheel wat warmer te maken. Ik ben benieuwd naar het eindresultaat. Na het opstarten van een tweede katern vertrok ik richting Brussel. Het was te laat om mijn duurloop nog onder de middag te doen en dus spraken Kjell en ik vanavond af in het Vrijbroekpark. Er hing een zomers sfeertje, extra in de verf gezet door alle lopers in zomerse outfit. Slechts twee lopers waren nog winters gekleed met lange broek en vest. Juist, wij dus! Ik kan het ook niet helpen dat we altijd kou hebben. Ik liep veertig minuten en Kjell maakte het uur vol. Na het stretchen liep ik mijn vier versnellingen en ondankt het vermoeiende WE voelden de benen tijdens die versnellingen goed en soepel. Morgen is het op de Nekker te doen en dat is altijd andere koek...
De wekker ging. Acht uur. Ging ik me nog eens omdraaien? Toch maar niet want dan zou ik misschien opnieuw inslapen. Om tien uur was het training in het Vrijbroekpark en ik heb twee uur nodig om te verteren. Dus sta ik 's zondags om acht uur op. Af en toe is Noah me voor maar vandaag was dat niet het geval en was ik reeds aan het ontbijten toen hij de keuken binnenwandelde. Enfin, ontbijten...? Bananen en koffie dus! Om tien uur was ons uitgedund groepje op de gewoonlijke plek. Met zijn vieren waren we: Kjell, Ewoud, Sarah en ik. (Patrick en Stefan zijn gekwetst.) Magda had ons vrijdag verwittigd dat het zwaar ging zijn. Ik had gehoopt op een training in het rozenpark. Zo iets als 600en gecombineerd met 200en zag ik wel zitten. Ik kwam bedrogen uit want het werd de training die ik het meest haat: duizenden! Kjell mocht er vijf en de anderen drie. We vertrokken voor de eerste samen. Daarna kregen we vijf minuten recuperatie maar Kjell mocht slechts 300m joggen. Ik vertrok op kop, schoof wat in de bocht aan de hondenweide, moest daar opnieuw op zoek naar mijn cadans, vond die en stoof naar een goede 2.51. De recuperatie zit wel snor en dus vertrok ik weer fris voor de tweede. Ik klokte opnieuw 2.51. Ik begon echter al wat verval te voelen en had de indruk dat ik veel harder had moeten lopen om aan dezelfde tijd te komen. De derde startte ik met de daver op het lijf want doorgaans moet ik er maar twee lopen. Het ging echter opnieuw goed, al had ik in het tweede gedeelte de indruk dat mijn foulée fel aan het verkorten was. Ik probeerde dat te compenseren door mijn cadans op te drijven. In mijn hoofd was het net als op de vroegere galeien. Er sloeg een mannetje op de trom en die versnelde de cadans om de slaven sneller te doen roeien. Het werkte want ik kwam uit op 2.52. Die laatste had echter bloed, zweet en tranen gekost. Trainen op duizenden vind ik eigenlijk verschrikkelijk. Ik kan niet uitleggen waarom, het is gewoon zo!
Donderdagmiddag trok ik voor het eerst deze week naar het park van Machelen. Er liepen warempel enkele joggers rond. Ben ik stilaan een trend aan het zetten, heb ik een nieuw lopersmekka uitgevonden? Allicht is het gewoon een toeval en werken deze mensen ook in de buurt. Met mijn I-pod op liep ik zestien toertjes van 600m in drie kwartier. Ik had wel overal pijn, vooral aan de rechterkant. Ik belde dan ook meteen na de training mijn kiné Peter de Ryck op en maakte een afspraak voor dinsdagavond. Dat is dan net na mijn laatste zware training voor de interclub. Zo kan hij me netjes loswringen en terug in de juiste plooien leggen met het oog op mijn allereerste wedstrijd bij de M-50. Ik kijk er echt naar uit. Het is niet dat ik uitgekeken ben op mijn oude categorie maar in mijn nieuwe wachten nieuwe uitdagingen. Ik ga zondag in ieder geval voor een goede tijd, hopelijk al meteen goed voor een BR. Aan supporters zal het me niet ontbreken, onze hele seniorsploeg zal er in Duffel bij zijn en het feit dat het net die dag mijn verjaardag is zal ze misschien aanzetten om nog iets harder te roepen. Gisteren vrijdag was het training op de Nekker. Zoals iedere vrijdag mochten we ons aan snelheidstraining verwachten. Terwijl Kjell, die het enkele dagen rustig had moeten houden door een weerbarstige hamstring, vijfhonderden moest lopen, kregen Sarah, Ewoud en ik tien keer 150m spurten op de boterham. Het ging ondanks de vermoeidheid vlotjes en ik merkte dat ik na elke spurt serieus buiten adem was maar dat ik ook supersnel recupereerde. Een goed voorteken alleszins. Moon zat ondertussen in de groep van Dirk. Na een aantal spurtjes oefenden ze het hockeybalwerpen, niet echt Moon's lievelingsdiscipline. Noah en de andere kleintjes hadden twee nieuwe trainers, Kenneth (mijn peetzoon) en Ruben. Allebei lopen ze bij RAM, Ruben al van kleinsaf aan en samen hielden ze dus hun eerste training. Noah vond het 'reuzefijn' om te kunnen vertellen dat één van de nieuwe trainers zijn grote neef is. Later op de avond was het verzamelen geblazen in Mechelen voor een verassingsdrink ter gelegenheid van Sarah's verjaardag. Aan haar verbaasde blik te zien en aan de kracht waarmee ze met haar handtas op Kjell sloeg bij het binnenkomen had ze het helemaal niet verwacht. Mooi zo...
Nog niet zo héél lang geleden verscheen een artikel met foto's over hem in HUMO. Ik verschoot van zijn door de ziekte getekend uiterlijk. Een leek zou nooit vermoed hebben dat deze man ooit een fantastisch atleet was, een fenomeen op de 400m. Een sierlijk loper ook, die snelheid en kracht koppelde aan elegantie. Hij liep in zijn korte atletiekloopbaan een prachtig palmares samen. Europees kampioen 400m bij de juniores, twee Europese indoortitels op de 400m, Belgische records die voor eeuwig leken te zullen standhouden tot ze door Cédric Van Branthegem van de tabellen werden gelopen, een wereldrecord op de 400m en twee Olympische finales. Een palmares waar velen jaloers op zijn. Fons Brijdenbach was een fantastische atleet en daarnaast ook een fantastisch mens. Alle getuigenissen in de pers beamen dat. Fons Brijdenbach was maar vierenvijftig en laat een vrouw en drie kinderen achter. Vaarwel mooie mens.
Vandaag moest ik maar een half uur loslopen. Ik besloot om dat met de kinderen te doen op de Nekker. Af en toe mogen die ook eens duurlopen en ze doen dat nog graag ook. Bruno verdeelde de jonge atleetjes in drie groepen. Samir nam de kleintjes mee, Bruno een groep om met de discus te oefenen en de lopers kwamen bij mij. Met twaalf kids, tien jongens en twee meisjes vertrokken we voor de ronde van 6 km buiten de Nekker, dwars door het 'Mechels Broek' en langs de Zennedijk terug. Ik moest geregeld roepen om ze vooraan te laten vertragen want wat de ene traag noemt is voor sommigen natuurlijk nog steeds te snel. Daarom opteerde ik ervoor om vanaf de dijk andere jongens resoluut op kop te plaatsen. Vanaf dat punt liepen we eindelijk in groep en niet meer in een soort Indiaanse file. Na onze grote tour liet ik ze wat versnellingen lopen op de piste, gevolgd door een tempoloop over 300m en ééntje over 400m. Om af te sluiten mochten ze Moon's laatste uitvinding uitproberen, nl. tikkertje in het bos. Een stukje bos werd afgebakend en de groep mocht er in verdwijnen. Drie tikkers, herkenbaar door een geel vestje, mochten 'jagen' op de rest. Aan het enthousiasme van de groep te zien is dit spel voor herhaling vatbaar. Het hoeft niet altijd 'levende voetbal' te zijn!
Wat een rotklimaat! Vandaag was het weer koud en regenachtig. Helemaal mijn weer, dus... We waren allen op het appel op de Nekker voor onze wekelijkse dinsdagavondtraining. Onze groep was nagenoeg compleet. Op Rosanne na was iedereen er: Sarah en Kim, Ewoud, Kjell, Tom, Joost en ik. Kjell hield het wijselijk bij een duurloop. Zijn kwetsuur evolueert gunstig en zal waarschijnlijk weinig gevolgen hebben op zijn conditie. Wie weet zal deze relatieve rustperiode niet in zijn voordeel spelen. Ondertussen kent hij de resultaten van zijn bloedanalyse. Ijzertekort luidt het! Liever dat dan pakweg een mononucleose of zo en een ijzerkuur (Of iedere dag een kruiwagen spinazie???)moet soelaas brengen. Ook Joost hield het wijselijk (Na drie oriëntatiewedstrijden in één WE) op duurlopen. Tom mocht nog mee versnellingen doen en één 200 bollen ter voorbereiding van zijn schoolkampioenschap van morgen (3000m) op de piste van Olse. De anderen kregen in & outs als hoofdschotel. Zoals steeds begin ik aan zoiets met de gedachte van 'oh, is het dat maar?' Ik kom echter altijd bedrogen uit. Vandaag moesten Ewoud en ik drie keer 1200m lopen met enkele minuten recuperatie tussen. Afwisselend werd er 50m gejogd en 150m doorgelopen. Je maakt zo'n training zo hard als je wil, natuurlijk. Wij wilden ons niet laten kennen en vlogen er meteen in. Reeds na één ronde wist ik dat het héél zwaar ging worden. Het waaide trouwens ook weer op de Nekker en dat maakt het nog eens extra lastig. Morgen en overmorgen mag ik met twee duurlopen wat recuperen. Vrijdag staat er snelheidstraining op het programma en zondag heeft Magda ons vuurwerk beloofd. (Ik bibber nu al...) Na de dinsdagtraining op de piste wordt het lichtjes afbouwen om fris aan de start te staan op de Interclub van zondag 17 mei in Duffel. Die dag staat in het rood aangestipt op mijn kalender!
Toen ik vanmorgen in de parking van het Sanomagebouw mijn tas uit de koffer van mijn wagen wilde halen zag ik plots een bekend voorwerp liggen: Moon's zwemzak! Hij was er weer eens in geslaagd om iets te vergeten. Gelukkig is de zwemles in de namiddag en dus offerde ik mijn middagtraining op om naar Hombeek te rijden en de zak aan een opgeluchte Moon te gaan afgeven. Jammer genoeg was de bus weer eens in panne en viel de zwemles in het, euh... water. Er zat voor mij echter niets anders op dan vanavond na acht uur te gaan lopen. Geluk bij een ongeluk: Kjell voelt niets meer van zijn kwetsuur en wilde een half uurtje mee gaan loslopen in het Vrijbroekpark. Om kwart na acht begonnen we er aan. Wanneer je babbelt vliegt de tijd zo voorbij en stelt een half uur niets voor natuurlijk. Meer mochten we echter niet lopen, beide om verschillende redenen. Ik moest me van Magda wijselijk beperken tot een recuperatieloop en Kjell wilde en mocht geen risico lopen. Ik denk dat de test helemaal positief uitviel en dat hij binnen enkele dagen opnieuw normaal zal kunnen trainen. Zijn deelname aan de interclub zal waarschijnlijk niet in het gedrang komen. Op onze RAM-site vond ik nog enkele foto's van gisteren. Ze zijn van de hand, of liever van de lens van Jos, onze webmaster en fiere vader van An en Nathalie Verboven. Ik voel me een beetje stijf van gisteren maar heb blijkbaar de inspanningen goed verteerd. Deze week en volgende week nog goed werken en dan op naar de Interclub op de piste van Duffel. Ik heb nog nooit op die piste gelopen maar ben meermaals met Moon naar Duffel getrokken. Het lijkt me een beenharde piste te zijn maar ik kan me vergissen natuurlijk. De verkoudheid waar ik me al enkele dagen tegen verzet komt steeds harder de kop opsteken en zeker na de inspanningen van gisteren. Ik hoop ze te kunnen onderdrukken. Nu ziek vallen zou werkelijk roet in het eten gooien en dat zou vreselijk jammer zijn.
De laatste dagen waren verschrikkelijk vermoeiend geweest. Het was zo druk dat ik gisteren bijna niet aan lopen toe kwam. Gelukkig vond ik in de loop van de namiddag een gaatje en kon ik toch mijn gewoonlijk regime afwerken. Net als voor elke wedstrijd werd het twintig minuten loslopen, vier versnellingen en een 300m goed doorbollen. Vanochtend stond ik op met een hoofd vol twijfels. Was het wel verstandig om met een vermoeid lichaam te gaan lopen. Ik had al helemaal afscheid genomen van de M45 categorie en nu moest ik toch nog eens aan de bak, twee weken voor mijn verjaardag. Daarenboven was het vanmorgen koud en het regende. Ik besloot uiteindelijk toch te gaan. De piste van Herentals is met die van Machelen mijn lievelingspiste. Ik liep er al elke keer goed, de laatste keer tijdens het KVV. Bij mijn vorige wedstrijd, het BK indoor bij de masters at ik 's middags ipv mijn traditionele bananen spinaziestoemp met steak. Ik besloot om dat opnieuw te doen. Daarna vertrok ik voor mijn ophaalronde. Eerst langs Sarah, dan langs Kjell, Magda en tenslotte langs Ewoud die net als ik ingeschreven was voor de wedstrijd op 800m. Achilles Herentals is een grote club en inderdaad die naam waardig. De organisatie was perfect en het systeem van voorinschrijvingen maakt dat je je mentaal kan voorbereiden. Gisteren stonden de reeksen reeds vast en in elke reeks zou gehaasd worden voor een bepaalde tijd. Ik zou starten in de derde reeks met als doel 1.56. Waanzinnig, dacht ik. Ewoud zat in de vierde reeks met als richttijd 1.59. Onderweg begon de zon er door te komen. Een goed voorteken, dacht ik. Bij de opwarming waren Ewoud en ik bijzonder zwijgzaam. Wees dat op extra stress en concentratie? Toen ik tegen Ewoud zei dat we wel héél zwijgzaam waren antwoordde hij laconiek: "en jij hebt nog helemaal niet geklaagd over enige pijn'! 'Ik heb overal pijn', zei ik. 'Dan is het goed', replikeerde Ewoud. Na de opwarming trokken we terug naar de piste. Het uur naderde. Ik trok mijn wedstrijdtruitje en mijn spikes aan en begon aan mijn versnellingen. Ik had een korte babbel met junior Mats Lunders (Startte naast mij in baan 5), de poulain van Véronique Collard, Magda's vroegere rivale. Best een aardige jongen. Hij is meer een 1500m-loper maar neemt er af en toe een 800 bij. Vandaag mikte hij op 1.58. Hij was bang voor de snelle start en ook ik besloot om voorzichtig te starten. Ik hoorde dat ze in 27 wilden doorkomen na 200m. Pfff...
De start was zoals voorspeld heel snel maar ik ging vlot mee en plaatste me halfweg de groep. Het was een nerveuze race en ik moest meermaals iemand uitwijken. Ik kreeg zelf een spike op de knie met een kleine bloeding tot gevolg. Na 300m liet de loper voor mij een gat vallen. Ik ging er over en overbrugde de kleine kloof. Ik was zo geconcentreerd dat ik vergat te kijken naar de tijd na één ronde. Het ging nog steeds goed, ondanks de felle wind. Na de kaap van de 500, waar ik vroeger steeds de hamer op bezoek kreeg, blies de wind hard in het nadeel. Weer viel er een kleine kloof. Gelukkig liep een andere loper opnieuw naar de kopgroep en kon ik meeschuiven zonder pal met de neus in de wind te moeten. Toen ontplofte alles letterlijk. Ik voelde me nog goed en Magda's gebrul in de bocht blies me vooruit. Alhoewel, de wind zat echter nog steeds in het nadeel en ik wachtte dus tot de laatste rechte lijn om mijn eindspurt in te zetten. Dat deed echter iedereen en zo zoefden we in groep naar de aankomst. Ik zag de chrono stoppen op 1.57.98. Ik telde mee en bij het overschreiden van de streep wist ik het: net niet onder de twee minuten. Als loper voel je zoiets instinctmatig en ook Kjell bevestigde dat het een nipte zou zijn. Even later viel de bevestiging maar met 2.00.18 mag ik tevreden zijn. Het is mijn tweede beste chrono ooit. Toen kwam Ewoud's race. Ook daar werd er stevig gelopen. Ewoud liep een intelligente race en plaatste zich ideaal voor zijn eindjump. Hij spurtte zich uiteindelijk naar een derde plaats in een uitstekende tijd van 2.01.87. We waren allebei bijzonder tevreden en poseerden fier met onze coach. Ook onze andere RAM-atleten deden het goed vandaag met podiumplaatsen voor zowel Sofie als An op de 100m en nog eens voor An op de 200m. Dirk liep zijn beste chrono ooit (bij de masters) op de 100m en won daarna zelfs zijn reeks (waarin ook Marc, zijn spitsbroeder, zat!) op de 200m. De enige mindere noot vandaag is het forfait van Kjell op de 3000m door een lichte blessure. Hopelijk is hij snel hersteld en gaan we allemaal voor topprestaties tijdens de interclub in Duffel.
Op deze prachtige lentedag was de piste van Duffel vandaag het decor van de jaarlijkse jeugdmeeting. Het schitterend weer gekoppeld aan het feit dat deze verlofdag op een vrijdag viel zorgde voor een ware kampioenschaptoeloop. Er waren meer jonge atleetjes komen opdagen dan op de interclub van veertien dagen geleden. Onze club was met meer dan twintig kinderen aanwezig. Fantastisch en mijn voorzittershart gaat steeds sneller slaan wanneer ik onze groen-wit-blauwe jongens en meisjes in aktie zie. Het klopt des te harder wanneer ik ze met elkaar zie omgaan. Mooi om te zien dat sport sterke banden kweekt. Vandaag was voor mij ook als vader heel speciaal want Noah nam voor het eerst deel aan een atletiekmeeting. Zijn eerste proef was de 60m. Hij werd waarachtig tweede in zijn reeks waarin alle andere jongens minstens één jaartje ouder waren. Moon liep daarna zijn 60m bij de pupillen en won zijn reeks in een nieuw PR van 9.16. Daarvoor had hij reeds deelgenomen aan het kogelstoten en daarna trok hij richting hoogspringstand. Ondertussen schoof Noah aan voor het verspringen. Meer dan 60 benjamins waren ingeschreven voor dat nummer. Het spreekt vanzelf dat dat veel te lang duurde voor zo'n woelwatertje als onze Noah. Hij wachtte maar liefst drie kwartier vooraleer hij zijn eerste aanloop mocht nemen. Gelukkig was het aantal sprongen herleid tot twee. Na zijn eerste sprong zag hij het even niet meer zitten maar een Aquarius en een pakje paprika chips deden wonderen en met hernieuwde moed ging hij weer zijn plaats innemen in de file. Zijn beste sprong bedroeg 2.23m, heel goed voor een eerste keer. Daarna was het nog eens filedoen, maar dan voor de hockeyzaalcompetitie. Zijn eerste worp was ongeldig want hij verloor zijn evenwicht en viel over de lijn. Bij de tweede gooide hij zo'n kleine tien meter, denk ik. Na het balwerpen en het hoogspringen was de tijd van de lange afstand aangebroken. Moon was ingeschreven voor de duizend meter, zijn favoriete afstand. Ik zag weinig nervositeit voor de start. Hij stond zelfs tips te geven aan de clubmeisjes voor de start van hun 1000m. Ik weet niet of het Lore, Benedikt en Livia heeft geholpen maar ze hebben het alledrie goed gedaan. Lore vertrok als altijd voorzichtig maar kwam in de einde zo fel opzetten dat ze nog eerste Rammertje werd. Dan was het tijd om de pupillen jongens de piste in te sturen. Moon vertrok meteen op kop maar na tweehonderd meter bedacht hij zich en liet hij enkele jongens voorgaan. Half wedstrijd zat hij als enige eerstejaars nog in de kopgroep van zeven, acht jongens die zouden strijden voor de overwinning. Op zo'n driehonderd meter van het einde zag hij me staan. Hij was nog zo fris dat hij kon roepen dat ik naar de aankomst moest snellen. Ik spurtte naar daar en zag nog net drie tweedejaars spurten voor de zege. Moon zat daar alleen achter en werd uitbollend vierde in en waarschijnlijk nieuwe besttijd. (De tijden staan nog niet op de site van Duffel. Het enige dat ze daar blijkbaar snel kunnen is lopen.) Zowel Bruno als ik feliciteerden hem met zijn prestatie maar wezen hem er wel op dat hij altijd moet doorlopen tot op de meet. Twee seconden sneller had er vandaag zeker in gezeten. Bruno stelde op de terugweg voor om Moon eens enkel de duizend te laten lopen. Een frisse Moon loopt wellicht nog een pak sneller. Nu was iedereen reeds supervermoeid. (Ook de trainers en ouders!)De meeting liep normaal tot iets na de vijven maar door het groot aantal deelnemers was het half acht voorbij toen we vanuit Duffel huiswaarts keerden. Moe maar bijzonder tevreden.
Deze middag liep ik mijn duurloop in het park van Machelen. Mijn rechterknie blijft tekenen geven van broosheid. Soms voel ik zelfs tintelingen. Hopelijk verergert het niet en moet ik mijn voorbereiding niet onderbreken. Conditioneel zit het anders wel snor en deze middag liep ik zonder het eigenlijk te willen sneller als gewoonlijk. Ik voelde me goed en mijn rug lijkt weer de oude. (Wat een luxe om door een toverdokter als Peter De Ryck te kunnen worden behandeld.) Vanavond reed ik met de kids van bij Ikea over de Mechelse steenweg nar huis. Ik ben in de buurt van de luchthaven opgegroeid en ken alle plekjes. Bij het naderen van de tunnel onder de landingsbaan zagen we plots een vliegtuig voor onze neus landen. We besloten om niet meteen richting Eppegem te rijden maar parkerden de wagen exact op het einde van de piste. Om de minuut landde een vliegtuig. moon en Noah vonden het fantastisch. Het bracht me 35 jaar terug in de tijd. Mijn jongere broer en ik trokken toen geregeld naar de pistes om naar de vliegtuigen te kijken. Ons lievelingsplekje was de kerkhofmuur. Wanneer de wind fout zat werd er langs de kleine piste geland en vlogen de vliegtuigen aan over Sterrebeek en de Leuvense steenweg. Op zo'n momenten namen we onze fiets en reden naar het kerkhof. Langs een veldwegje reden we naar de achterzijde en kropen we op de muur van waar we een perfect zicht hadden. Op enkele tientallen meter afstand raakten de wielen de tarmac. We kenden alle vliegtuigen, elk type, elke maatschappij. We schreven alles op in een schriftje, hielden statistieken bij. Chris werkt nu in de luchtvaart en zal nu nog steeds alle types kennen. Bij mij is het verwaterd maar ik merkte vandaag wel dat ik van op afstand nog steeds het verschil kan maken tussen een Boeing en een Airbus. 'Zoiets verleer je niet', dacht ik bij mezelf. Net als fietsen en zwemmen zeker?
Het was vandaag voor Moon en Noah Nekkertime. Na de opwarming werden de kinderen in groepjes verdeeld. De kleintjes, waar Noah bijhoort, mochten bij Samir trainen. Plots begonnen die allemaal te juichen en met de armen in de lucht vlogen ze rond hem. Verbeeld je zijn verbazing want hij kende voor vanavond geen enkele van die kleine atleten. Vanwaar dat enthousiasme? Wel, Samir was reeds enkele jaren jeugdtrainer bij ons, tot net voor het moment dat Bruno jeugdcoördinator werd. Moon heeft onder zijn vleugels getraind en voor de training van vandaag aan Noah en zijn maten verteld hoe leuk de trainingen met Samir wel zijn. We waren maar met drie ipv vier trainers en dus vielen de groepen wat groot uit. Ik kreeg de grootste groep mee, zestien jongens. Bruno trok met een bijna even grote groep naar de hoogspringstand. Het weer was ideaal, een zachte temperatuur en geen wind. Na een grote opwarmingsronde en versnellingen besloot ik de gasten drie keer een driehonderd te laten lopen met veel recuperatie tussen. Vermits het verschil té groot was tussen de competitielopers en de anderen verdeelde ik mijn groep in twee. Ik liet beide groepen apart lopen en dat gaf als resultaat dat er ook door de traagste groep goed werd getraind. Ze waren in die groep aan elkaar gewaagd en dat is voor die jongens veel leuker dan wanneer ze moeten opboksen tegen Jo en co. Ik had zelf nog niet kunnen trainen en dus trok ik rond negen uur nog naar de put van Weerde. De ondergaande zon was felrood gekleurd toen ik naar het meer reed maar donkere wolken kwamen stilaan opzetten. Na de eerste ronde van ongeveer 1500m begon het te druppelen. Het regende nooit hard maar ik was op het einde van mijn training toch kletsnat. Gelukkig speelde onderweg 'Where or when' van Diana Krall in mijn auto en dus kon de avond ondanks de nattigheid toch niet meer stuk.
Vanavond heeft Peter, onze wonderdokter me weer eens onder handen genomen. Het was wel minder erg met me gesteld dan de vorige keer maar de onderrug zat gedeeltelijk vast en mijn bekken was weer lichtjes gekanteld. De kwaaltjes van de laatste week vonden daar hun oorzaak. Vijftig minuten 'magic touch treatment' en ik kan er weer tegenaan. De training op de Nekker was er vansaag voormij één uit de duizend. Ik was met een bang hart aan de opwarming begonnen omwille van de kniepijn van de voorbije dagen maar buiten een gevoel van fragiliteit aan de bewuste knie ervaarde ik niets buitengewoons. Ook de versnellingen verliepen vlekkeloos en toen Magda ons programma uit de doeken deed kon ik mijn blijdschap amper verbergen. Mijn lievelingstraining kwam er aan: 300en. Terwijl zowel Tim als Tom (8 x 300) achter Kjell (12 x 300) mochten aanhollen liepen Ewoud en ik drie series van 2x300 met 3 minuten recuperatie tussen. Tussen de twee 300en van iedere serie zat maar een kleine 100m joggen tussen. Het ging hard zijn maar we hadden er allebei zin in. De omstandigheden waren dan ook optimaal. Een zachte avondzon die de nagenoeg windstille Nekker in een aangename lentesfeer dompelde. Ideaal om er eens deftig in te vliegen en te testen met het oog op zondag wanneer ik mogelijk mijn seizoensdebuut zal maken op de piste van Herentals. (Alles hangt af van het weer.) We begonnen er aan. Magda had kwaliteit gevraagd en we waren vastberaden ze op haar wenken te bedienen. De eerste opende ik in 46, gevolgd door een tweede in 47. Magda was tevreden maar bij onze tweede reeks werd twee keer in 45' gelopen. Ik durfde mijn grootste foulée niet te trekken (Uit angst om die knie nog meer te belasten!)maar liep daarom niet minder hard. Drie minuten later begonnen we aan onze laatste reeks. Zowel Ewoud als ik zaten stilaan op ons tandvlees maar vertrokken toch opnieuw voluit. Het resultaat was een eerste in 44 en de laatste in 43. De vorm komt er aan. Rest me nog enkel af te wachten hoe mijn bekken en rug zullen evolueren. Als die tegen vrijdag helemaal los zitten en pijnvrij, dan loop ik zondag een 800. In het andere geval zal ik gewoon verder trainen en pas openen op de interclub van 17 mei. Na de training werden de ploegopstellingen voor de interclubs vervolledigd. Bij de seniors dames zullen Sarah (Die vandaag haar 21e verjaardag vierde.) de 1500m en Kim de 3000m voor hun rekening nemen. Daarna zal Kim ook nog aantreden op de 4x400m. Bij de mannen Seniors mag ik zoals ik hoopte de 800m lopen. (Waarschijnlijk mijn allerlaatste interclub bij de seniors.) Kjell zal de 5000, Tom de 3000, Ewoud de 1500 en Jasper de 400 lopen.
Ik heb vanmorgen meteen met Peter gebeld en ik kan morgenavond al meteen gaan. Het menselijk lichaam is een complexe en onvoorspelbare machine. Ik heb de hele voormiddag lopen twijfelen. Ik voelde immers geen echte pijn meer aan mijn knie en er waren dan ook twee opties, rusten of gaan lopen. Rond de klok van twaalven koos ik voor de tweede optie en trok naar Machelen. Een duurloop van een half uur, dat viel immers nog te proberen. De zon scheen daarenboven en dat maakt iedereen optimistisch, ook mij dus. In de kleedkamers had ik mijn kniesteunverband even geprobeerd maar ik vond dat zo'n lompe bedoening dat ik ze terug in mijn sporttas stopte. Even later begon ik aan mijn duurloop. Pijn had ik aanvankelijk niet maar ik voelde me bijzonder breekbaar. Pas op het einde, na een twintigtal minuten begon de onderrug tegen te werken en kreeg ik pijn aan de zitknobbels en aan mijn rechterbovenbeen. Dat is een gekend fenomeen en het gevolg van mijn rugproblemen. Dat stelt me dan ook matig optimistisch, wetende dat Peter dat morgenavond met zijn magische handen waarschijnlijk zal kunnen oplossen. Vanavond had de eerste vergadering plaats van de RAM-werkgroep rond sponsoring en kledij. Deze eerste meeting diende vooral om een strategie uit te werken en het resultaat is dan ook een concreet en realistisch plan. Nu kan de echte zoektocht beginnen.
Net als ieder jaar ging in Hombeek de Plantenbeurs door. De hele schoolgemeenschap staat dan op post en honderden kraampjes en duizenden bezoekers vullen de dorpskern. Mijn job is elke keer opnieuw om een fotoreportage te maken voor de website van de Sint-Maartenschool en te zorgen dat de 'Feeling Wonen Tuinen' aan de kassa's gratis wordt uitgedeeld. Daar heb ik telkens een A-team voor, dit jaar bestaande uit Moon, Noah, Brent en Siebe. Veel hebben ze dit jaar echter niet moeten werken. De paletten met magazines waren uitstekend gedropt en de mensen aan de kassa's konden zich perfect behelpen met de bevoorrading. Dat was in het verleden wel eens anders en toen moesten we met een karretje duizenden tijdschriften van de ene kassa door de mensenzee naar de andere brengen. Gelukkig hoefde dat vandaag niet want ik ben vanmorgen opgestaan met een pijnlijke rechterknie. Ik voelde al enkele dagen hinder maar vandaag ben ik al mankend door Hombeek getrokken. Ik wijt het vooralsnog aan de rug. Morgen bel ik meteen naar Peter. Hij zal me hopelijk kunnen depanneren. Elk jaar zorgt Dirk (De bezieler van de plantenbeurs en tevens schooldirecteur.) voor een 'special act'. Op of naast het voetbalveld zagen we in het verleden al eens een indianenshow, schapenfokkers, vuurspuwers, roofvogels, e.a. Dit jaar was er een Cubaanse trompetspelende en jonglerende koorddanser. De show was zo goed dat we er twee keer naar gingen kijken. Een mix van kunde en humor. Na de plantenbeurs trokken we nog naar Merksem om Kjell aan te moedigen tijdens zijn PK op de 5000m. De verwachtingen waren hooggespannen. Na de stage en de goede prestatie van vorige zondag werd er veel van hem verwacht en niet in het minst door Kjell zelf. De wedstrijd begon uitstekend. Sanne Torfs, die zou hazen voor clubgenoot Dieter Van Streels zette meteen de toon en na één ronde had een kopgroep van drie zich afgescheiden: de twee lopers van Duffel en Kjell, die zich blijkbaar goed genoeg voelde om het hoge tempo aan te durven. Ronde na ronde bleef hij in het zog van de twee maar zijn gelaat begon tekenen van verkramping te vertonen. En plots brak de veer. Meter per meter moest hij terrein prijsgeven. Lange tijd had Kjell nog zicht op zilver maar op iets meer dan één ronde van het einde werd hij door een achtervolgend groepje bijgehaald. Kjell werd uiteindelijk nog vierde, een mooie prestatie, maar daar zal hij natuurlijk niet tevreden mee zijn. Halverwege zat hij reeds met verzuurde benen, vermoeid wellicht door de zware trainingen. Het seizoen is echter pas begonnen. Er komen nog kansen genoeg, Kjell! Toch ook nog even vermelden dat Tom Gijselinck, onze nieuwe clubmaat zilver en trainingspartner zilver heeft behaald op de 5000m bij de juniores.
Gisterenavond en bij een lekker warm weertje was het een drukte van jewelste op de piste van de Nekker. De jeugd trainde in vier groepjes, de 'Start-to-Run'-groep was talrijk als altijd en competitielopers legden de laatste hand aan de voorbereiding van de interclubs of het PK van vandaag en morgen. Voeg daar nog duizenden vliegen en muggen aan toe en je begrijpt dat het 'crowdy' was. Ikzelf moest alleen trainen omdat mijn compagnons dus meedoen aan het PK. Loslopen deden we nog wel samen maar daarna moest ik alleen aan de bak. Ook Sarah moest haar training eenzaam en alleen afwerken en daarom stemden we onze laatste spurten op mekaar af. Ik bedoel daarmee dat we na elke spurt samen terugstapten naar de startpositie. Reeds in het begin van mijn spurttraining voelde ik dat iets niet in orde was. Waarschijnlijk zit mijn bekken of mijn rug weer scheef want ik had pijn aan mijn hele rechterzijde, het meest aan de knie en aan de aanhechting van het bovenbeen met het bekken. Miserie, miserie... Na zes spurten stelde ik Magda voor om ermee te stoppen maar ze kon me toch overtuigen om de serie van tien af te werken. Vandaag moesten we naar de doop van Jayno, de jongste neef van Moon en Noah. Morgen is het plantenbeurs en dus zat er voor mij niets anders op dan mijn wekker op zeven uur te zetten en vroeg te gaan trainen in het Vrijbroekpark. Onder een stralende zon maar bij slechts 11 graden begon ik aan mijn opwarming van 3 kilometer. Daarna kwam het stretchen en vier versnellingen en weg was ik voor een fartlek van 6 kilometer. Weeral was het contrast enorm tussen alle andere lopers in het park, in T-shirt en korte broek, en mezelf met vier lagen over elkaar, een muts en handschoenen. In het begin voelde ik minder pijn dan gisteren maar halverwege was het toch weer zover. Ik beet door en vond mijn tijd desondanks nog prima. Okee, met Kjell erbij zijn die fartleks sneller maar dat komt voor een deel door het feit dat de trage stukken niet helemaal traag worden gelopen.Na mijn fartlek zat ik zo vast dat ik een extra stretchingsessie inlaste. Ondertussen was het bijna 10 uur. Ik wachtte nog even op Magda maar even later vertrok ik toch want te laat op een doopfeest komen, dat kan je niet maken.
Een enorm drukke agenda zorgt er soms voor dat trainingen niet doorgaan. Niet trainen is voor mij echter nooit een optie. Daarom begon ik woensdagavond na de klok van negen nog aan mijn recuperatieloop in Machelen. In het donker lopen is natuurlijk niet ideaal maar met leuke muziek als metgezel valt het nog best mee. Ooit gebeurden de avondtrainingen in Machelen in nog beter gezelschap maar ik mag niet klagen. Ik schrok wel even van de temperatuur. Het mag dan op het middaguur aangenaam lenteweer zijn, 's avonds is het nog bitterkoud. Gelukkig zat mijn 'polartrui' in mijn sporttas. Vandaag kon ik wel onder de middag gaan lopen, opnieuw in Machelen waar ik na al die weken, maanden, zelfs jaren elke steen en putje begin te kennen. De zon scheen maar ik vond vijftien graden maar aan de lage kant. Ik kleedde me dus goed aan en droeg zelfs mijn handschoenen en mijn muts tijdens mijn 45 minuten durende duurloop. Het contrast was immens met de enkele andere lopers in het park, allen zoals ik gewapend met een I-pod maar dan wel in T-shirt en korte broek. Het feit dat ik bij 15° nog steeds bevries maakt wel dat ik me bij tropisch weer nog steeds kiplekker voel. Mijn besstijden liep ik dan ook steeds bij heel warm weer. De laatste weersvoorspellingen zijn plots een pak minder positief dan in het begin van de week. Blijkbaar wordt er dit WE regen verwacht. Mijn competitiestart is pas voor volgende week. Hopelijk is het dan droog en warm... en windstil.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
