Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
05-05-2009
Op de Nekker
Wat een rotklimaat! Vandaag was het weer koud en regenachtig. Helemaal mijn weer, dus... We waren allen op het appel op de Nekker voor onze wekelijkse dinsdagavondtraining. Onze groep was nagenoeg compleet. Op Rosanne na was iedereen er: Sarah en Kim, Ewoud, Kjell, Tom, Joost en ik. Kjell hield het wijselijk bij een duurloop. Zijn kwetsuur evolueert gunstig en zal waarschijnlijk weinig gevolgen hebben op zijn conditie. Wie weet zal deze relatieve rustperiode niet in zijn voordeel spelen. Ondertussen kent hij de resultaten van zijn bloedanalyse. Ijzertekort luidt het! Liever dat dan pakweg een mononucleose of zo en een ijzerkuur (Of iedere dag een kruiwagen spinazie???)moet soelaas brengen. Ook Joost hield het wijselijk (Na drie oriëntatiewedstrijden in één WE) op duurlopen. Tom mocht nog mee versnellingen doen en één 200 bollen ter voorbereiding van zijn schoolkampioenschap van morgen (3000m) op de piste van Olse. De anderen kregen in & outs als hoofdschotel. Zoals steeds begin ik aan zoiets met de gedachte van 'oh, is het dat maar?' Ik kom echter altijd bedrogen uit. Vandaag moesten Ewoud en ik drie keer 1200m lopen met enkele minuten recuperatie tussen. Afwisselend werd er 50m gejogd en 150m doorgelopen. Je maakt zo'n training zo hard als je wil, natuurlijk. Wij wilden ons niet laten kennen en vlogen er meteen in. Reeds na één ronde wist ik dat het héél zwaar ging worden. Het waaide trouwens ook weer op de Nekker en dat maakt het nog eens extra lastig. Morgen en overmorgen mag ik met twee duurlopen wat recuperen. Vrijdag staat er snelheidstraining op het programma en zondag heeft Magda ons vuurwerk beloofd. (Ik bibber nu al...) Na de dinsdagtraining op de piste wordt het lichtjes afbouwen om fris aan de start te staan op de Interclub van zondag 17 mei in Duffel. Die dag staat in het rood aangestipt op mijn kalender!
Toen ik vanmorgen in de parking van het Sanomagebouw mijn tas uit de koffer van mijn wagen wilde halen zag ik plots een bekend voorwerp liggen: Moon's zwemzak! Hij was er weer eens in geslaagd om iets te vergeten. Gelukkig is de zwemles in de namiddag en dus offerde ik mijn middagtraining op om naar Hombeek te rijden en de zak aan een opgeluchte Moon te gaan afgeven. Jammer genoeg was de bus weer eens in panne en viel de zwemles in het, euh... water. Er zat voor mij echter niets anders op dan vanavond na acht uur te gaan lopen. Geluk bij een ongeluk: Kjell voelt niets meer van zijn kwetsuur en wilde een half uurtje mee gaan loslopen in het Vrijbroekpark. Om kwart na acht begonnen we er aan. Wanneer je babbelt vliegt de tijd zo voorbij en stelt een half uur niets voor natuurlijk. Meer mochten we echter niet lopen, beide om verschillende redenen. Ik moest me van Magda wijselijk beperken tot een recuperatieloop en Kjell wilde en mocht geen risico lopen. Ik denk dat de test helemaal positief uitviel en dat hij binnen enkele dagen opnieuw normaal zal kunnen trainen. Zijn deelname aan de interclub zal waarschijnlijk niet in het gedrang komen. Op onze RAM-site vond ik nog enkele foto's van gisteren. Ze zijn van de hand, of liever van de lens van Jos, onze webmaster en fiere vader van An en Nathalie Verboven. Ik voel me een beetje stijf van gisteren maar heb blijkbaar de inspanningen goed verteerd. Deze week en volgende week nog goed werken en dan op naar de Interclub op de piste van Duffel. Ik heb nog nooit op die piste gelopen maar ben meermaals met Moon naar Duffel getrokken. Het lijkt me een beenharde piste te zijn maar ik kan me vergissen natuurlijk. De verkoudheid waar ik me al enkele dagen tegen verzet komt steeds harder de kop opsteken en zeker na de inspanningen van gisteren. Ik hoop ze te kunnen onderdrukken. Nu ziek vallen zou werkelijk roet in het eten gooien en dat zou vreselijk jammer zijn.
De laatste dagen waren verschrikkelijk vermoeiend geweest. Het was zo druk dat ik gisteren bijna niet aan lopen toe kwam. Gelukkig vond ik in de loop van de namiddag een gaatje en kon ik toch mijn gewoonlijk regime afwerken. Net als voor elke wedstrijd werd het twintig minuten loslopen, vier versnellingen en een 300m goed doorbollen. Vanochtend stond ik op met een hoofd vol twijfels. Was het wel verstandig om met een vermoeid lichaam te gaan lopen. Ik had al helemaal afscheid genomen van de M45 categorie en nu moest ik toch nog eens aan de bak, twee weken voor mijn verjaardag. Daarenboven was het vanmorgen koud en het regende. Ik besloot uiteindelijk toch te gaan. De piste van Herentals is met die van Machelen mijn lievelingspiste. Ik liep er al elke keer goed, de laatste keer tijdens het KVV. Bij mijn vorige wedstrijd, het BK indoor bij de masters at ik 's middags ipv mijn traditionele bananen spinaziestoemp met steak. Ik besloot om dat opnieuw te doen. Daarna vertrok ik voor mijn ophaalronde. Eerst langs Sarah, dan langs Kjell, Magda en tenslotte langs Ewoud die net als ik ingeschreven was voor de wedstrijd op 800m. Achilles Herentals is een grote club en inderdaad die naam waardig. De organisatie was perfect en het systeem van voorinschrijvingen maakt dat je je mentaal kan voorbereiden. Gisteren stonden de reeksen reeds vast en in elke reeks zou gehaasd worden voor een bepaalde tijd. Ik zou starten in de derde reeks met als doel 1.56. Waanzinnig, dacht ik. Ewoud zat in de vierde reeks met als richttijd 1.59. Onderweg begon de zon er door te komen. Een goed voorteken, dacht ik. Bij de opwarming waren Ewoud en ik bijzonder zwijgzaam. Wees dat op extra stress en concentratie? Toen ik tegen Ewoud zei dat we wel héél zwijgzaam waren antwoordde hij laconiek: "en jij hebt nog helemaal niet geklaagd over enige pijn'! 'Ik heb overal pijn', zei ik. 'Dan is het goed', replikeerde Ewoud. Na de opwarming trokken we terug naar de piste. Het uur naderde. Ik trok mijn wedstrijdtruitje en mijn spikes aan en begon aan mijn versnellingen. Ik had een korte babbel met junior Mats Lunders (Startte naast mij in baan 5), de poulain van Véronique Collard, Magda's vroegere rivale. Best een aardige jongen. Hij is meer een 1500m-loper maar neemt er af en toe een 800 bij. Vandaag mikte hij op 1.58. Hij was bang voor de snelle start en ook ik besloot om voorzichtig te starten. Ik hoorde dat ze in 27 wilden doorkomen na 200m. Pfff...
De start was zoals voorspeld heel snel maar ik ging vlot mee en plaatste me halfweg de groep. Het was een nerveuze race en ik moest meermaals iemand uitwijken. Ik kreeg zelf een spike op de knie met een kleine bloeding tot gevolg. Na 300m liet de loper voor mij een gat vallen. Ik ging er over en overbrugde de kleine kloof. Ik was zo geconcentreerd dat ik vergat te kijken naar de tijd na één ronde. Het ging nog steeds goed, ondanks de felle wind. Na de kaap van de 500, waar ik vroeger steeds de hamer op bezoek kreeg, blies de wind hard in het nadeel. Weer viel er een kleine kloof. Gelukkig liep een andere loper opnieuw naar de kopgroep en kon ik meeschuiven zonder pal met de neus in de wind te moeten. Toen ontplofte alles letterlijk. Ik voelde me nog goed en Magda's gebrul in de bocht blies me vooruit. Alhoewel, de wind zat echter nog steeds in het nadeel en ik wachtte dus tot de laatste rechte lijn om mijn eindspurt in te zetten. Dat deed echter iedereen en zo zoefden we in groep naar de aankomst. Ik zag de chrono stoppen op 1.57.98. Ik telde mee en bij het overschreiden van de streep wist ik het: net niet onder de twee minuten. Als loper voel je zoiets instinctmatig en ook Kjell bevestigde dat het een nipte zou zijn. Even later viel de bevestiging maar met 2.00.18 mag ik tevreden zijn. Het is mijn tweede beste chrono ooit. Toen kwam Ewoud's race. Ook daar werd er stevig gelopen. Ewoud liep een intelligente race en plaatste zich ideaal voor zijn eindjump. Hij spurtte zich uiteindelijk naar een derde plaats in een uitstekende tijd van 2.01.87. We waren allebei bijzonder tevreden en poseerden fier met onze coach. Ook onze andere RAM-atleten deden het goed vandaag met podiumplaatsen voor zowel Sofie als An op de 100m en nog eens voor An op de 200m. Dirk liep zijn beste chrono ooit (bij de masters) op de 100m en won daarna zelfs zijn reeks (waarin ook Marc, zijn spitsbroeder, zat!) op de 200m. De enige mindere noot vandaag is het forfait van Kjell op de 3000m door een lichte blessure. Hopelijk is hij snel hersteld en gaan we allemaal voor topprestaties tijdens de interclub in Duffel.
Op deze prachtige lentedag was de piste van Duffel vandaag het decor van de jaarlijkse jeugdmeeting. Het schitterend weer gekoppeld aan het feit dat deze verlofdag op een vrijdag viel zorgde voor een ware kampioenschaptoeloop. Er waren meer jonge atleetjes komen opdagen dan op de interclub van veertien dagen geleden. Onze club was met meer dan twintig kinderen aanwezig. Fantastisch en mijn voorzittershart gaat steeds sneller slaan wanneer ik onze groen-wit-blauwe jongens en meisjes in aktie zie. Het klopt des te harder wanneer ik ze met elkaar zie omgaan. Mooi om te zien dat sport sterke banden kweekt. Vandaag was voor mij ook als vader heel speciaal want Noah nam voor het eerst deel aan een atletiekmeeting. Zijn eerste proef was de 60m. Hij werd waarachtig tweede in zijn reeks waarin alle andere jongens minstens één jaartje ouder waren. Moon liep daarna zijn 60m bij de pupillen en won zijn reeks in een nieuw PR van 9.16. Daarvoor had hij reeds deelgenomen aan het kogelstoten en daarna trok hij richting hoogspringstand. Ondertussen schoof Noah aan voor het verspringen. Meer dan 60 benjamins waren ingeschreven voor dat nummer. Het spreekt vanzelf dat dat veel te lang duurde voor zo'n woelwatertje als onze Noah. Hij wachtte maar liefst drie kwartier vooraleer hij zijn eerste aanloop mocht nemen. Gelukkig was het aantal sprongen herleid tot twee. Na zijn eerste sprong zag hij het even niet meer zitten maar een Aquarius en een pakje paprika chips deden wonderen en met hernieuwde moed ging hij weer zijn plaats innemen in de file. Zijn beste sprong bedroeg 2.23m, heel goed voor een eerste keer. Daarna was het nog eens filedoen, maar dan voor de hockeyzaalcompetitie. Zijn eerste worp was ongeldig want hij verloor zijn evenwicht en viel over de lijn. Bij de tweede gooide hij zo'n kleine tien meter, denk ik. Na het balwerpen en het hoogspringen was de tijd van de lange afstand aangebroken. Moon was ingeschreven voor de duizend meter, zijn favoriete afstand. Ik zag weinig nervositeit voor de start. Hij stond zelfs tips te geven aan de clubmeisjes voor de start van hun 1000m. Ik weet niet of het Lore, Benedikt en Livia heeft geholpen maar ze hebben het alledrie goed gedaan. Lore vertrok als altijd voorzichtig maar kwam in de einde zo fel opzetten dat ze nog eerste Rammertje werd. Dan was het tijd om de pupillen jongens de piste in te sturen. Moon vertrok meteen op kop maar na tweehonderd meter bedacht hij zich en liet hij enkele jongens voorgaan. Half wedstrijd zat hij als enige eerstejaars nog in de kopgroep van zeven, acht jongens die zouden strijden voor de overwinning. Op zo'n driehonderd meter van het einde zag hij me staan. Hij was nog zo fris dat hij kon roepen dat ik naar de aankomst moest snellen. Ik spurtte naar daar en zag nog net drie tweedejaars spurten voor de zege. Moon zat daar alleen achter en werd uitbollend vierde in en waarschijnlijk nieuwe besttijd. (De tijden staan nog niet op de site van Duffel. Het enige dat ze daar blijkbaar snel kunnen is lopen.) Zowel Bruno als ik feliciteerden hem met zijn prestatie maar wezen hem er wel op dat hij altijd moet doorlopen tot op de meet. Twee seconden sneller had er vandaag zeker in gezeten. Bruno stelde op de terugweg voor om Moon eens enkel de duizend te laten lopen. Een frisse Moon loopt wellicht nog een pak sneller. Nu was iedereen reeds supervermoeid. (Ook de trainers en ouders!)De meeting liep normaal tot iets na de vijven maar door het groot aantal deelnemers was het half acht voorbij toen we vanuit Duffel huiswaarts keerden. Moe maar bijzonder tevreden.
Deze middag liep ik mijn duurloop in het park van Machelen. Mijn rechterknie blijft tekenen geven van broosheid. Soms voel ik zelfs tintelingen. Hopelijk verergert het niet en moet ik mijn voorbereiding niet onderbreken. Conditioneel zit het anders wel snor en deze middag liep ik zonder het eigenlijk te willen sneller als gewoonlijk. Ik voelde me goed en mijn rug lijkt weer de oude. (Wat een luxe om door een toverdokter als Peter De Ryck te kunnen worden behandeld.) Vanavond reed ik met de kids van bij Ikea over de Mechelse steenweg nar huis. Ik ben in de buurt van de luchthaven opgegroeid en ken alle plekjes. Bij het naderen van de tunnel onder de landingsbaan zagen we plots een vliegtuig voor onze neus landen. We besloten om niet meteen richting Eppegem te rijden maar parkerden de wagen exact op het einde van de piste. Om de minuut landde een vliegtuig. moon en Noah vonden het fantastisch. Het bracht me 35 jaar terug in de tijd. Mijn jongere broer en ik trokken toen geregeld naar de pistes om naar de vliegtuigen te kijken. Ons lievelingsplekje was de kerkhofmuur. Wanneer de wind fout zat werd er langs de kleine piste geland en vlogen de vliegtuigen aan over Sterrebeek en de Leuvense steenweg. Op zo'n momenten namen we onze fiets en reden naar het kerkhof. Langs een veldwegje reden we naar de achterzijde en kropen we op de muur van waar we een perfect zicht hadden. Op enkele tientallen meter afstand raakten de wielen de tarmac. We kenden alle vliegtuigen, elk type, elke maatschappij. We schreven alles op in een schriftje, hielden statistieken bij. Chris werkt nu in de luchtvaart en zal nu nog steeds alle types kennen. Bij mij is het verwaterd maar ik merkte vandaag wel dat ik van op afstand nog steeds het verschil kan maken tussen een Boeing en een Airbus. 'Zoiets verleer je niet', dacht ik bij mezelf. Net als fietsen en zwemmen zeker?
Het was vandaag voor Moon en Noah Nekkertime. Na de opwarming werden de kinderen in groepjes verdeeld. De kleintjes, waar Noah bijhoort, mochten bij Samir trainen. Plots begonnen die allemaal te juichen en met de armen in de lucht vlogen ze rond hem. Verbeeld je zijn verbazing want hij kende voor vanavond geen enkele van die kleine atleten. Vanwaar dat enthousiasme? Wel, Samir was reeds enkele jaren jeugdtrainer bij ons, tot net voor het moment dat Bruno jeugdcoördinator werd. Moon heeft onder zijn vleugels getraind en voor de training van vandaag aan Noah en zijn maten verteld hoe leuk de trainingen met Samir wel zijn. We waren maar met drie ipv vier trainers en dus vielen de groepen wat groot uit. Ik kreeg de grootste groep mee, zestien jongens. Bruno trok met een bijna even grote groep naar de hoogspringstand. Het weer was ideaal, een zachte temperatuur en geen wind. Na een grote opwarmingsronde en versnellingen besloot ik de gasten drie keer een driehonderd te laten lopen met veel recuperatie tussen. Vermits het verschil té groot was tussen de competitielopers en de anderen verdeelde ik mijn groep in twee. Ik liet beide groepen apart lopen en dat gaf als resultaat dat er ook door de traagste groep goed werd getraind. Ze waren in die groep aan elkaar gewaagd en dat is voor die jongens veel leuker dan wanneer ze moeten opboksen tegen Jo en co. Ik had zelf nog niet kunnen trainen en dus trok ik rond negen uur nog naar de put van Weerde. De ondergaande zon was felrood gekleurd toen ik naar het meer reed maar donkere wolken kwamen stilaan opzetten. Na de eerste ronde van ongeveer 1500m begon het te druppelen. Het regende nooit hard maar ik was op het einde van mijn training toch kletsnat. Gelukkig speelde onderweg 'Where or when' van Diana Krall in mijn auto en dus kon de avond ondanks de nattigheid toch niet meer stuk.
Vanavond heeft Peter, onze wonderdokter me weer eens onder handen genomen. Het was wel minder erg met me gesteld dan de vorige keer maar de onderrug zat gedeeltelijk vast en mijn bekken was weer lichtjes gekanteld. De kwaaltjes van de laatste week vonden daar hun oorzaak. Vijftig minuten 'magic touch treatment' en ik kan er weer tegenaan. De training op de Nekker was er vansaag voormij één uit de duizend. Ik was met een bang hart aan de opwarming begonnen omwille van de kniepijn van de voorbije dagen maar buiten een gevoel van fragiliteit aan de bewuste knie ervaarde ik niets buitengewoons. Ook de versnellingen verliepen vlekkeloos en toen Magda ons programma uit de doeken deed kon ik mijn blijdschap amper verbergen. Mijn lievelingstraining kwam er aan: 300en. Terwijl zowel Tim als Tom (8 x 300) achter Kjell (12 x 300) mochten aanhollen liepen Ewoud en ik drie series van 2x300 met 3 minuten recuperatie tussen. Tussen de twee 300en van iedere serie zat maar een kleine 100m joggen tussen. Het ging hard zijn maar we hadden er allebei zin in. De omstandigheden waren dan ook optimaal. Een zachte avondzon die de nagenoeg windstille Nekker in een aangename lentesfeer dompelde. Ideaal om er eens deftig in te vliegen en te testen met het oog op zondag wanneer ik mogelijk mijn seizoensdebuut zal maken op de piste van Herentals. (Alles hangt af van het weer.) We begonnen er aan. Magda had kwaliteit gevraagd en we waren vastberaden ze op haar wenken te bedienen. De eerste opende ik in 46, gevolgd door een tweede in 47. Magda was tevreden maar bij onze tweede reeks werd twee keer in 45' gelopen. Ik durfde mijn grootste foulée niet te trekken (Uit angst om die knie nog meer te belasten!)maar liep daarom niet minder hard. Drie minuten later begonnen we aan onze laatste reeks. Zowel Ewoud als ik zaten stilaan op ons tandvlees maar vertrokken toch opnieuw voluit. Het resultaat was een eerste in 44 en de laatste in 43. De vorm komt er aan. Rest me nog enkel af te wachten hoe mijn bekken en rug zullen evolueren. Als die tegen vrijdag helemaal los zitten en pijnvrij, dan loop ik zondag een 800. In het andere geval zal ik gewoon verder trainen en pas openen op de interclub van 17 mei. Na de training werden de ploegopstellingen voor de interclubs vervolledigd. Bij de seniors dames zullen Sarah (Die vandaag haar 21e verjaardag vierde.) de 1500m en Kim de 3000m voor hun rekening nemen. Daarna zal Kim ook nog aantreden op de 4x400m. Bij de mannen Seniors mag ik zoals ik hoopte de 800m lopen. (Waarschijnlijk mijn allerlaatste interclub bij de seniors.) Kjell zal de 5000, Tom de 3000, Ewoud de 1500 en Jasper de 400 lopen.
Ik heb vanmorgen meteen met Peter gebeld en ik kan morgenavond al meteen gaan. Het menselijk lichaam is een complexe en onvoorspelbare machine. Ik heb de hele voormiddag lopen twijfelen. Ik voelde immers geen echte pijn meer aan mijn knie en er waren dan ook twee opties, rusten of gaan lopen. Rond de klok van twaalven koos ik voor de tweede optie en trok naar Machelen. Een duurloop van een half uur, dat viel immers nog te proberen. De zon scheen daarenboven en dat maakt iedereen optimistisch, ook mij dus. In de kleedkamers had ik mijn kniesteunverband even geprobeerd maar ik vond dat zo'n lompe bedoening dat ik ze terug in mijn sporttas stopte. Even later begon ik aan mijn duurloop. Pijn had ik aanvankelijk niet maar ik voelde me bijzonder breekbaar. Pas op het einde, na een twintigtal minuten begon de onderrug tegen te werken en kreeg ik pijn aan de zitknobbels en aan mijn rechterbovenbeen. Dat is een gekend fenomeen en het gevolg van mijn rugproblemen. Dat stelt me dan ook matig optimistisch, wetende dat Peter dat morgenavond met zijn magische handen waarschijnlijk zal kunnen oplossen. Vanavond had de eerste vergadering plaats van de RAM-werkgroep rond sponsoring en kledij. Deze eerste meeting diende vooral om een strategie uit te werken en het resultaat is dan ook een concreet en realistisch plan. Nu kan de echte zoektocht beginnen.
Net als ieder jaar ging in Hombeek de Plantenbeurs door. De hele schoolgemeenschap staat dan op post en honderden kraampjes en duizenden bezoekers vullen de dorpskern. Mijn job is elke keer opnieuw om een fotoreportage te maken voor de website van de Sint-Maartenschool en te zorgen dat de 'Feeling Wonen Tuinen' aan de kassa's gratis wordt uitgedeeld. Daar heb ik telkens een A-team voor, dit jaar bestaande uit Moon, Noah, Brent en Siebe. Veel hebben ze dit jaar echter niet moeten werken. De paletten met magazines waren uitstekend gedropt en de mensen aan de kassa's konden zich perfect behelpen met de bevoorrading. Dat was in het verleden wel eens anders en toen moesten we met een karretje duizenden tijdschriften van de ene kassa door de mensenzee naar de andere brengen. Gelukkig hoefde dat vandaag niet want ik ben vanmorgen opgestaan met een pijnlijke rechterknie. Ik voelde al enkele dagen hinder maar vandaag ben ik al mankend door Hombeek getrokken. Ik wijt het vooralsnog aan de rug. Morgen bel ik meteen naar Peter. Hij zal me hopelijk kunnen depanneren. Elk jaar zorgt Dirk (De bezieler van de plantenbeurs en tevens schooldirecteur.) voor een 'special act'. Op of naast het voetbalveld zagen we in het verleden al eens een indianenshow, schapenfokkers, vuurspuwers, roofvogels, e.a. Dit jaar was er een Cubaanse trompetspelende en jonglerende koorddanser. De show was zo goed dat we er twee keer naar gingen kijken. Een mix van kunde en humor. Na de plantenbeurs trokken we nog naar Merksem om Kjell aan te moedigen tijdens zijn PK op de 5000m. De verwachtingen waren hooggespannen. Na de stage en de goede prestatie van vorige zondag werd er veel van hem verwacht en niet in het minst door Kjell zelf. De wedstrijd begon uitstekend. Sanne Torfs, die zou hazen voor clubgenoot Dieter Van Streels zette meteen de toon en na één ronde had een kopgroep van drie zich afgescheiden: de twee lopers van Duffel en Kjell, die zich blijkbaar goed genoeg voelde om het hoge tempo aan te durven. Ronde na ronde bleef hij in het zog van de twee maar zijn gelaat begon tekenen van verkramping te vertonen. En plots brak de veer. Meter per meter moest hij terrein prijsgeven. Lange tijd had Kjell nog zicht op zilver maar op iets meer dan één ronde van het einde werd hij door een achtervolgend groepje bijgehaald. Kjell werd uiteindelijk nog vierde, een mooie prestatie, maar daar zal hij natuurlijk niet tevreden mee zijn. Halverwege zat hij reeds met verzuurde benen, vermoeid wellicht door de zware trainingen. Het seizoen is echter pas begonnen. Er komen nog kansen genoeg, Kjell! Toch ook nog even vermelden dat Tom Gijselinck, onze nieuwe clubmaat zilver en trainingspartner zilver heeft behaald op de 5000m bij de juniores.
Gisterenavond en bij een lekker warm weertje was het een drukte van jewelste op de piste van de Nekker. De jeugd trainde in vier groepjes, de 'Start-to-Run'-groep was talrijk als altijd en competitielopers legden de laatste hand aan de voorbereiding van de interclubs of het PK van vandaag en morgen. Voeg daar nog duizenden vliegen en muggen aan toe en je begrijpt dat het 'crowdy' was. Ikzelf moest alleen trainen omdat mijn compagnons dus meedoen aan het PK. Loslopen deden we nog wel samen maar daarna moest ik alleen aan de bak. Ook Sarah moest haar training eenzaam en alleen afwerken en daarom stemden we onze laatste spurten op mekaar af. Ik bedoel daarmee dat we na elke spurt samen terugstapten naar de startpositie. Reeds in het begin van mijn spurttraining voelde ik dat iets niet in orde was. Waarschijnlijk zit mijn bekken of mijn rug weer scheef want ik had pijn aan mijn hele rechterzijde, het meest aan de knie en aan de aanhechting van het bovenbeen met het bekken. Miserie, miserie... Na zes spurten stelde ik Magda voor om ermee te stoppen maar ze kon me toch overtuigen om de serie van tien af te werken. Vandaag moesten we naar de doop van Jayno, de jongste neef van Moon en Noah. Morgen is het plantenbeurs en dus zat er voor mij niets anders op dan mijn wekker op zeven uur te zetten en vroeg te gaan trainen in het Vrijbroekpark. Onder een stralende zon maar bij slechts 11 graden begon ik aan mijn opwarming van 3 kilometer. Daarna kwam het stretchen en vier versnellingen en weg was ik voor een fartlek van 6 kilometer. Weeral was het contrast enorm tussen alle andere lopers in het park, in T-shirt en korte broek, en mezelf met vier lagen over elkaar, een muts en handschoenen. In het begin voelde ik minder pijn dan gisteren maar halverwege was het toch weer zover. Ik beet door en vond mijn tijd desondanks nog prima. Okee, met Kjell erbij zijn die fartleks sneller maar dat komt voor een deel door het feit dat de trage stukken niet helemaal traag worden gelopen.Na mijn fartlek zat ik zo vast dat ik een extra stretchingsessie inlaste. Ondertussen was het bijna 10 uur. Ik wachtte nog even op Magda maar even later vertrok ik toch want te laat op een doopfeest komen, dat kan je niet maken.
Een enorm drukke agenda zorgt er soms voor dat trainingen niet doorgaan. Niet trainen is voor mij echter nooit een optie. Daarom begon ik woensdagavond na de klok van negen nog aan mijn recuperatieloop in Machelen. In het donker lopen is natuurlijk niet ideaal maar met leuke muziek als metgezel valt het nog best mee. Ooit gebeurden de avondtrainingen in Machelen in nog beter gezelschap maar ik mag niet klagen. Ik schrok wel even van de temperatuur. Het mag dan op het middaguur aangenaam lenteweer zijn, 's avonds is het nog bitterkoud. Gelukkig zat mijn 'polartrui' in mijn sporttas. Vandaag kon ik wel onder de middag gaan lopen, opnieuw in Machelen waar ik na al die weken, maanden, zelfs jaren elke steen en putje begin te kennen. De zon scheen maar ik vond vijftien graden maar aan de lage kant. Ik kleedde me dus goed aan en droeg zelfs mijn handschoenen en mijn muts tijdens mijn 45 minuten durende duurloop. Het contrast was immens met de enkele andere lopers in het park, allen zoals ik gewapend met een I-pod maar dan wel in T-shirt en korte broek. Het feit dat ik bij 15° nog steeds bevries maakt wel dat ik me bij tropisch weer nog steeds kiplekker voel. Mijn besstijden liep ik dan ook steeds bij heel warm weer. De laatste weersvoorspellingen zijn plots een pak minder positief dan in het begin van de week. Blijkbaar wordt er dit WE regen verwacht. Mijn competitiestart is pas voor volgende week. Hopelijk is het dan droog en warm... en windstil.
De ene dag is de andere niet. Gisterenmiddag liep ik nog met pijn in het park van Machelen maar vandaag ging het al stukken beter. Ik heb dan ook gedurig zitten stretchen en smeren met Flexium gel. Vanavond liet Magda ons een beetje 'uitblazen'. Alles is natuurlijk relatief en ik bedoel daarmee dat de training wat lichter was dan de vorige weken. Kjell had nog zware benen van zijn wedstrijd van afgelopen zondag en Ewoud moet zaterdag aan de bak op het PK. (800m) Ook Kjell loopt op het PK maar dan wel zondag. (5000m) Vandaag stonden er 200en op het programma. Acht voor Ewoud en 10 voor Kjell en mezelf. In vergelijking met de vorige trainingen kregen we vandaag veel recuperatie tussen de 200en, nl. 200m joggen. Daardoor begin je elke keer weer behoorlijk fris aan de volgende 200. Het ging vandaag weer over één van mijn lievelingstrainingen en dus begon ik maar meteen op kop. De eerste in 30 seconden. 'Normaal open je altijd trager', zei Ewoud. Misschien dat ik net door de vrij harde wind extra snel opende uit angst om té traag te gaan? Ik begin aan een serie inderdaad doorgaans voorzichtig en eindig meestal snel. Ook vandaag was dat het geval want practisch alle 200en bleven onder de 30, de achtste (de laatste van Ewoud) was in 28 en de allerlaatste zelfs in 27. Het zit goed met de conditie, ook bij Ewoud. Hij is klaar voor zaterdag en ik ben benieuwd welke tijd hij gaat neerzetten. Ik kan hem waarschijnlijk niet gaan aanmoedigen want we gaan met de hele familie naar een doopfeest. Zondag is het in Hombeek plantenbeurs en zal ik er tot diep in de namiddag moeten werken maar ik hoop wel op tijd in Merksem te geraken om Kjell aan te moedigen op zijn PK 5000m. Tijdens het uitlopen na de pistetraining hoorden we de zangkoren van KV Mechelen. Ambiance was er achter de kazerne. De match tegen Cercle was best spannend en de beste heeft gewonnen.
Vandaag stond voor mij slechts een lichte duurloop op het programma. Maximum veertig minuten had Magda gezegd. Ik beperkte me dus tot een twaalftal toertjes in het park van Machelen. De hinder die ik sinds vorige week aan de quadriceps ondervind is er nog steeds. Ik kon er gisteren de zware training mee afwerken maar daar betaalde ik vandaag de rekening voor. Niet dat ik niet kon lopen want ook met pijn kan je lopen maar het wordt even afwachten of het niet verergert. In dat geval moet ik wellicht enkele dagen rust in acht nemen. Ik kan het me nu nog wel veroorloven. Ten opzichte van vorig jaar lijk ik al beter in vorm te zitten en mijn eerste wedstrijd loop ik pas op 3 mei. Op het internet vond ik nog enkele foto's van de BVV (interclub) van gisteren in Lier. Ook op onze website staan ondertussen foto's. Ook daar ben ik gaan vissen. Na zijn wedstrijd op de duizend meter zei Moon me dat hij in de laatste 200m diep was moeten gaan maar dat hij de hele tijd aan Pati (Mijn broer, zijn Peter die naar Abu Dhabi is verhuisd!) had gedacht en voor hem had gelopen. Het heeft in ieder geval geholpen.
Gisteren was het contrast tussen onze eerstejaarspupillen en -miniemen (Een meerderheid is eerstejaars, zowel bj de meisjes als bij de jongens!) bijwijlen groot. Een schoolvoorbeeld is Moon's wedstrijd over 1000 meter. Hij moest er optornen tegen jongens die veel groter, struizer en sterker waren. Dat ze ook nog sneller zijn viel af te wachten. Reeds bij de start bleek dat je bij de pupillen al haar op je tanden moet hebben als je niet weggedrumt wil worden. In een aanvankelijk tactische wedstrijd liep Moon aanvankelijk slim in de schaduw van de oudsten maar toen het halfweg ontplofte mengde hij zich in de debatten. Hij deed het grootste werk in de achtervolging op provinciaal kampioen Rigo Goetschalckx en won bovendien de eindspurt voor de tweede plaats. Klein maar dapper!
Dat de RAM in de breedte vandaag goed scoorde heeft misschien te maken met de nieuwe en onorthodoxe manier van opwarmen waarbij gelijktijdig alle spieren worden gebruikt.Kijk maar!
Na een mooie lentezaterdag, doorgebracht met tuinieren samen met de kinderen trokken we vandaag naar Lier voor de Interclub (Beker van Vlaanderen) bij de jongens pupillen en miniemen. Onze Moon moest er aan de bak als eerstejaarsminiem. Ik had hem op voorhand verwittigd dat hij zich niet moest blindstaren op een plaats maar wel moest gaan voor een mooi resultaat. Een verbetering van eigen records vormt als eerstejaars het hoofddoel van het seizoen. Na vandaag denk ik echter dat Moon wel af en toe in de plaatselijke meetings een podiumplaats mag ambiëren. Op de 60m werd hij 6e in de totaalstand met een chrono van 9.42 (Zijn tweede beste ooit!) en dat op 64 deelnemers waarvan meer dan de helft tweedejaars. In het verspringen (Zijn eerste wedstrijd waarbij rekening werd gehouden met de plank!) werd hij 7e op 65 deelnemers met een sprong van 3m60 en slecht één eerstejaars ging hem voor. Het koninginnenummer voor Moon is de 1000m. Hij mocht starten in de tweede reeks. De eerste reeks werd gewonnen door de ongenaakbare Jonas Geens, de Belgisch kampioen veldlopen. In de tweede reeks werd de eerste ronde tactisch gelopen. Pas halfweg barste de wedstrijd echt open met een aanval van de bekende Rigo Goetschalks, veelvoudig provinciaal kampioen en ook van Herentals. Moon ging in de tegenaanval en kreeg enkele lopers mee. Dat waren, aan hun gestalte te zien, duidelijk tweedejaars. Bij het ingaan van de laatste bocht vreesde ik dat Moon zijn beste pijlen had verschoten maar dat was buiten zijn eindschot gerekend. Hij vloog zijn mede-achtervolgers gewoon voorbij en werd zo mooi tweede (derde in de totaalstand) in een nieuwe persoonlijke besttijd van 3.29.60. Het belooft voor de rest van het seizoen. Ik verwacht dat hij daar dit jaar nog zeker 10 seconden afknijpt. De apotheose van iedere interclub zijn de aflossingen. Bij de pupillen hadden we zowaar twee teams aan de start van de 4x60m. Moon zat met zijn team in reeks 3. Samen met Jolan, Brent en Sven liepen ze een schitterende reeks in 37.36 seconden. Sven gaf de stok aan slotloper Moon door op ongeveer gelijke hoogte met de andere teams maar in derde positie. Moon dreef vandaag op bijzonder veel adrenaline en schoot als een raket naar voor om voor zijn team de buit binnen te halen. Toen ik hem feliciteerde zei hij; 'straks papa, eerst naar mijn maten'. Prachtig toch! Uiteindelijk werd onze kleine delegatie (Slechts 16 deelnemers tov clubs als Lyra en Herentals met hun 80 deelnemers) nog mooi zevende. Na de 5de plek van onze meisjes gisteren mogen we gerust stellen dat het openingsweek-end van het zomerseizoen 2009 voor RAM mooi werd ingezet. All onze jongens en meisjes hebben zich van hun beste zijde getoond. Het belooft een mooie zomer te worden. Vanochtend was ik al vroeg uit de veren. Door de interclub van vanmiddag had ik met Ewoud en Magda vroeger dan gewoonlijk afgesproken. Kjell, Patrick en Sarah waren naar zee waar ze vandaag deelnamen aan de Ostend Partena run. Kjell werd mooi zevende op de 10km in een heel mooie 31.07, en dat ondanks de wind. Zonder de stage in Aix had hij vorig WE wellicht de 10 van Mechelen aan zijn palmares toegevoegd maar dat zal dan maar voor volgend jaar zijn. Sarah liep op de 5km een nieuw persoonlijk record. De stage in Aix heeft onze groep duidelijk geen windeieren gelegd. Ook Ewoud drijft op een wolk. Zijn vorm is dankzij de stage op een hoger niveau getild. Ik voel persoonlijk nog steeds de vermoeidheid van de zware trainingen en waarschijnlijk ook van de verplaatsing (I was a driver!) en vreesde dus de training van vanmorgen. Ewoud gokte op 1000en en kreeg nog gelijk ook! Hij moest er twee en ik drie lopen. Stefan was ondertussen ook komen opdagen en liep de duizenden mee. Ik vertrok op kop, begon met wat reserve, moest enkele keren uitwijken voor groepjes lopers maar klokte af in 2.51. Een mooie tijd, al heb ik al sneller gelopen. Vijf minuten en een goeie babbel met Magda later begonnen we aan onze tweede. Ik startte aan ongeveer hetzelfde tempo als bij de eerste 1000 maar op het einde van de hondeweide stak Ewoud me plots voorbij. Ik liet hem een 100m trekken maar bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn ging ik weer naar de kop. Ik spurtte tot op het einde: 2.52. Voor Ewoud zat het erop. Hij lag nog even uit te hijgen in het midden van het asvalt. 'Laat je niet platrijden door een auto,' zei Magda zoals gewoonlijk. Ik had niet veel zin in een derde maar Magda herinnerde me aan onze doelen en ik vertrok voor mijn derde duizend. Het was afzien! De verzuring sloeg toe en de tegenliggers waren aan de hondeweide weer overdadig aanwezig. Ik moest zelfs even zigzaggen maar kon op het einde van het lange stuk opnieuw vrij doorlopen. De laatste 150m waren de moeilijkste maar ik beet door en met Lahti tussen mijn twee oren perste ik er nog een ultieme spurt uit: 2.53. Goed getraind. Nog een beetje verbeteren en ook ik ben klaar voor een nieuw zomerseizoen...
Deze namiddag hebben Noah en ik een huisje gebouwd met echte baksteentjes en cement. Ooit had Moon zo'n bouwdoos gekregen van tante Eli maar we hadden nooit iets afgekregen. Noah is echter een afwerker en een 'pietje precies' en dus wilde hij zo'n huisje bouwen. Als een volleerd architect ging hij te werk, zonder ook maar één keer naar de bijgevoegde plannetjes te kijken. Het resultaat was een kleine woning met tuintje en zwembad. Hij voorzag zelfs een springplank. Vanavond was het training op de Nekker.We gingen een half uurtje vroeger naar daar want Moon en enkele andere kinderen gingen nog eens hun aanloop oefenen met het oog op de interclubs van dit WE. Nadien trainde Moon nog snelheid met Karolien en zat Noah bij Loni in de groep van de kleintjes. Voor mij stond er de traditionele snelheidstraining op het menu. Samen met Ewoud werkten we een reeks van tien 150en af. We begonnen in tijden die rond de 22 lagen en eindigden net boven de 19 seconden. Snel lopen zonder averij op te lopen is in deze fase van de opbouw de boodschap. Het is nog steeds wennen om Jasper in een andere groep te zien trainen. Enkele jaren trainden we broederlijk samen. In Aix liet hij echter verstaan (In fases en spijtig genoeg met niet altijd even elegante signalen. Zo sukkelde we van het ene misverstand in het andere. Ik had het liever meteen duidelijk geweten! ) dat hij het niet meer zag zitten om met ons en met Magda als coach te trainen. Iedereen is vrij om te trainen met wie hij wil, was mijn reactie toen hij me over het gebeuren aansprak. Ik hoorde achteraf en onrechtstreeks dat hij het ook pijnlijk vond om telkens hij met mij trainde met de rem op te moeten lopen. Hij liep met de vingers in de neus terwijl ik voluit moest gaan. Die wanverhouding lag blijkbaar mede aan de basis van zijn beslissing. Sorry dat ik niet goed genoeg meer ben, Jasper. De toekomst zal uitwijzen of je de goede beslissing hebt genomen. Ik hoop het echt voor jou!
'Ev'ry time we say goodbye, I die a little.' Het is de openingszin van het lied dat Cole Porter schreef in 1946 en door Ella Fitzgerald in 1956 werd vereeuwigd. Het is bovendien een waarheid als een koe. Afscheid nemen is elke keer opnieuw een beetje sterven. Afscheid nemen van iemand die overleden is maar ook afscheid nemen van iemand die voor een lange tijd weggaat. Ik heb het verschrikkelijk moeilijk met afscheid nemen. Morgen vertrekt mijn jongere broer Chris voor vijf jaar naar de Emiraten en ik vind dat niet leuk. Zelfs als we elkaar niet elke dag meer zagen zoals dat vroeger het geval was, we wisten dat we bij elkaar in de buurt waren en dat we op elkaar konden rekenen. Dat alleen al gaf een goed gevoel. We zijn dus nog even langsgegaan bij Chris en Fabienne om dag te zeggen. Fabienne vetrekt pas binnen enkele weken, wanneer alles in Abu Dhabi geregeld is. Chris moet daar nog een huis zoeken, een auto kopen, papieren regelen, enz... Fabienne zal hier verder inpakken. Een groot deel van hun inboedel verhuist per container naar ginder. Hun loft staat te koop en dus moet alles weg. Wat ze niet meenemen zal ergens worden gestockeerd. Het is allemaal snel gegaan en ik moet nog wennen aan de gedachte. Toen we definitief afscheid namen beneden op de parking vloeiden de traantjes en stierf ik een beetje. 'Ev'ry time we say goodbye, I die a little.'
Je zal verdomme bijna vijftig zijn en toch nog gigantisch domme dingen doen. Magda had me nog zo opgedragen om het enkele dagen kalm aan te doen maar vandaag kon ik me niet intomen. Ik had dan ook een vrij stresserende dag gehad en had door de receptie tgv de lancering van ons nieuw tijdschrift niet op de middag kunnen gaan lopen. Daarenboven kon ik mijn training ook niet 's avonds afwerken omdat Hilde wegmoest en stond ik dus om zes uur een beetje zenuwachtig op de parking van de 'put van Weerde' waar ik mijn duurloop ging afwerken. Op het moment dat ik uit de wagen stapte zag ik een loper passeren met een mooie tred. Ik vertrok en tussen mijn twee oren zei een duiveltje: 'kom, ga die halen, steek hem voorbij, laat zien hoe goed je wel bent!' Het engeltje in mij repliceerde: 'niets van, rustig lopen zoals Magda heeft gezegd!' (Het leek wel de brilsmurf die praatte!) 'Komaan', zei mijn duivel, 'laat je niet kennen, je bent de beste, troef die gast af!' 'Niet doen, je kan je kwetsen, hoor! Rustig lopen is de boodschap...', zei het engeltje. Daarop verkocht de duivel de engel een oplawaai van jewelste en brulde hij: 'A l'attaque!' Ik vertrok meteen op tempo, zonder enige opwarming. Het trok wel hier en daar maar het voelde goed aan. Binnen de kortste keren liep ik voorbij die gast. We gunden elkaar geen blik. (Héél sympathiek van ons beide natuurlijk!) Vijftig meter verder hoorde ik mijn duivel zeggen 'nu moet je wel doorlopen want anders haalt hij je in en dat kan je toch niet laten gebeuren. je bent toch geen sukkelaar, hé!' Ik vervolgde dus op mijn mooi tempo. Twee rondes verder kruiste ik plots een bekend gezicht. Lucas Morray was ook rond het meer aan het lopen. We begroetten elkaar vluchtig maar ieder vervolgde zijn weg, althans dat dacht ik want plots stond Lucas naast mij te lopen. Hij had duidelijk zin in een babbel. Door werken aan de piste van Vilvoorde loopt hij tijdelijk zijn intervaltrainingen in Weerde. Vandaag bestond zijn programma uit een 2000 gevolgd door vijf 600en en eindigend met een 2000. Tussen de intervals in mocht hij 3 minuten rusten. Al babbelend liepen we zo'n vier rondes samen, nog sneller dan voorheen. Het ging te rap natuurlijk maar mijn duiveltje zei: 'goe bezig makker, héhéhé!' Naar het einde begon ik wat te verkrampen en toen Lucas aan zijn intervals ging beginnen zei ik dat ik mijn duurlopen normaal trager loop. 'Ik dacht het al, ik vond het ook nogal snel', antwoordde Lucas. We namen afscheid van elkaar en hij begon er aan. Ik liep nog een laatste ronde supertraag maar had overal pijn. 'Lekker toch?', vroeg de duivel. Toen verscheen mijn engel opnieuw op het toneel. Gewapend met een handvol goede wil en met een grote glimlach nam hij de duivel bij de kraag en stuurde hem zonder eten naar bed. 'Foei, foei,' zei de engel. 'Hoe is het toch mogelijk! Ben je nu niet beschaamd?' Ik kon mezelf wel iets aandoen. Alle frustratie en boosheid was uit mijn lichaam en geest verdwenen maar ik had nu wel overal pijn. Mijn engel had natuurlijk weer gelijk. Meestal luister ik naar hem maar vandaag was ik zwak. Overmand door schuldgevoelens belde ik naar Magda om haar te zeggen dat ze in haar trainingslogboek mocht noteren dat ik ongehoorzaam was geweest en om me te verontschuldigen. Ze pakte niet op! Ik vertel het haar morgenavond we op de Nekker.
Een heerlijke lentezon scheen vanmiddag over ons land. Na een Blitzbezoek aan Running-Mate in Kampenhout trok ik naar het park van Machelen om er mijn duurloop te houden. Een half uurtje had Magda me opgedragen en aanvankelijk draaide ik supersoepel. Pas op het einde kreeg ik weer wat last van stijve quadriceps. Het gaat echter al zoveel beter dan gisteren dat ik vermoed dat de pijn tegen morgen helemaal zal zijn verdwenen. Vanavond was het normaal jeugdtraining op de Nekker voor Moon, Noah en ik maar Moon heeft zijn hand licht verstuikt bij het spelen in de kinderopvang 'Pimpernel' in Zemst-Laar waar de jongens elke vakantie enkele dagen doorbrengen. Normaal gezien moet zalf volstaan en komt zijn deelname aan de interclub van zondag niet in het gedrang. Dit WE wordt het zomerseizoen letterlijk op gang geschoten met de interclubs voor jongens en meisjes pupillen en miniemen. Ik had gehoopt Moon nog een laatste goede training mee te geven maar zonder deze laatste voorbereiding zal het ook wel gaan, zeker... Vandaag ben ik ook terug gaan werken. Ik was benieuwd naar ons nieuw tijdschrift, de Vlaamse editie van 'Marie Claire Maison'. Ik heb maanden op dat project gewerkt en de productie was volledig in handen van onze redactie. Geen enkele pagina is overgenomen uit Frankrijk. Het is een 100% Belgische editie. De verwachtingen waren hooggespannen en ik was ontgoocheld toen ik het in handen krreg. Het is een mooi tijdschrift, dat wel, maar de druk valt behoorlijk tegen. Het papier lijkt wel teveel inkt op te slorpen waardoor sommige kleuren flets uitvallen. Vooral het zwart en het rood zijn tegenvallend. Tegen het volgende nummer moet ik dat absoluut oplossen. Er is niet veel tijd maar ik weet wat me te doen staat. Als je al meer dan 20 jaar in dit vak staat ken je het klappen van de zweep.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
