Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
19-04-2009
Opwarmen is een kunst!
Dat de RAM in de breedte vandaag goed scoorde heeft misschien te maken met de nieuwe en onorthodoxe manier van opwarmen waarbij gelijktijdig alle spieren worden gebruikt.Kijk maar!
Na een mooie lentezaterdag, doorgebracht met tuinieren samen met de kinderen trokken we vandaag naar Lier voor de Interclub (Beker van Vlaanderen) bij de jongens pupillen en miniemen. Onze Moon moest er aan de bak als eerstejaarsminiem. Ik had hem op voorhand verwittigd dat hij zich niet moest blindstaren op een plaats maar wel moest gaan voor een mooi resultaat. Een verbetering van eigen records vormt als eerstejaars het hoofddoel van het seizoen. Na vandaag denk ik echter dat Moon wel af en toe in de plaatselijke meetings een podiumplaats mag ambiëren. Op de 60m werd hij 6e in de totaalstand met een chrono van 9.42 (Zijn tweede beste ooit!) en dat op 64 deelnemers waarvan meer dan de helft tweedejaars. In het verspringen (Zijn eerste wedstrijd waarbij rekening werd gehouden met de plank!) werd hij 7e op 65 deelnemers met een sprong van 3m60 en slecht één eerstejaars ging hem voor. Het koninginnenummer voor Moon is de 1000m. Hij mocht starten in de tweede reeks. De eerste reeks werd gewonnen door de ongenaakbare Jonas Geens, de Belgisch kampioen veldlopen. In de tweede reeks werd de eerste ronde tactisch gelopen. Pas halfweg barste de wedstrijd echt open met een aanval van de bekende Rigo Goetschalks, veelvoudig provinciaal kampioen en ook van Herentals. Moon ging in de tegenaanval en kreeg enkele lopers mee. Dat waren, aan hun gestalte te zien, duidelijk tweedejaars. Bij het ingaan van de laatste bocht vreesde ik dat Moon zijn beste pijlen had verschoten maar dat was buiten zijn eindschot gerekend. Hij vloog zijn mede-achtervolgers gewoon voorbij en werd zo mooi tweede (derde in de totaalstand) in een nieuwe persoonlijke besttijd van 3.29.60. Het belooft voor de rest van het seizoen. Ik verwacht dat hij daar dit jaar nog zeker 10 seconden afknijpt. De apotheose van iedere interclub zijn de aflossingen. Bij de pupillen hadden we zowaar twee teams aan de start van de 4x60m. Moon zat met zijn team in reeks 3. Samen met Jolan, Brent en Sven liepen ze een schitterende reeks in 37.36 seconden. Sven gaf de stok aan slotloper Moon door op ongeveer gelijke hoogte met de andere teams maar in derde positie. Moon dreef vandaag op bijzonder veel adrenaline en schoot als een raket naar voor om voor zijn team de buit binnen te halen. Toen ik hem feliciteerde zei hij; 'straks papa, eerst naar mijn maten'. Prachtig toch! Uiteindelijk werd onze kleine delegatie (Slechts 16 deelnemers tov clubs als Lyra en Herentals met hun 80 deelnemers) nog mooi zevende. Na de 5de plek van onze meisjes gisteren mogen we gerust stellen dat het openingsweek-end van het zomerseizoen 2009 voor RAM mooi werd ingezet. All onze jongens en meisjes hebben zich van hun beste zijde getoond. Het belooft een mooie zomer te worden. Vanochtend was ik al vroeg uit de veren. Door de interclub van vanmiddag had ik met Ewoud en Magda vroeger dan gewoonlijk afgesproken. Kjell, Patrick en Sarah waren naar zee waar ze vandaag deelnamen aan de Ostend Partena run. Kjell werd mooi zevende op de 10km in een heel mooie 31.07, en dat ondanks de wind. Zonder de stage in Aix had hij vorig WE wellicht de 10 van Mechelen aan zijn palmares toegevoegd maar dat zal dan maar voor volgend jaar zijn. Sarah liep op de 5km een nieuw persoonlijk record. De stage in Aix heeft onze groep duidelijk geen windeieren gelegd. Ook Ewoud drijft op een wolk. Zijn vorm is dankzij de stage op een hoger niveau getild. Ik voel persoonlijk nog steeds de vermoeidheid van de zware trainingen en waarschijnlijk ook van de verplaatsing (I was a driver!) en vreesde dus de training van vanmorgen. Ewoud gokte op 1000en en kreeg nog gelijk ook! Hij moest er twee en ik drie lopen. Stefan was ondertussen ook komen opdagen en liep de duizenden mee. Ik vertrok op kop, begon met wat reserve, moest enkele keren uitwijken voor groepjes lopers maar klokte af in 2.51. Een mooie tijd, al heb ik al sneller gelopen. Vijf minuten en een goeie babbel met Magda later begonnen we aan onze tweede. Ik startte aan ongeveer hetzelfde tempo als bij de eerste 1000 maar op het einde van de hondeweide stak Ewoud me plots voorbij. Ik liet hem een 100m trekken maar bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn ging ik weer naar de kop. Ik spurtte tot op het einde: 2.52. Voor Ewoud zat het erop. Hij lag nog even uit te hijgen in het midden van het asvalt. 'Laat je niet platrijden door een auto,' zei Magda zoals gewoonlijk. Ik had niet veel zin in een derde maar Magda herinnerde me aan onze doelen en ik vertrok voor mijn derde duizend. Het was afzien! De verzuring sloeg toe en de tegenliggers waren aan de hondeweide weer overdadig aanwezig. Ik moest zelfs even zigzaggen maar kon op het einde van het lange stuk opnieuw vrij doorlopen. De laatste 150m waren de moeilijkste maar ik beet door en met Lahti tussen mijn twee oren perste ik er nog een ultieme spurt uit: 2.53. Goed getraind. Nog een beetje verbeteren en ook ik ben klaar voor een nieuw zomerseizoen...
Deze namiddag hebben Noah en ik een huisje gebouwd met echte baksteentjes en cement. Ooit had Moon zo'n bouwdoos gekregen van tante Eli maar we hadden nooit iets afgekregen. Noah is echter een afwerker en een 'pietje precies' en dus wilde hij zo'n huisje bouwen. Als een volleerd architect ging hij te werk, zonder ook maar één keer naar de bijgevoegde plannetjes te kijken. Het resultaat was een kleine woning met tuintje en zwembad. Hij voorzag zelfs een springplank. Vanavond was het training op de Nekker.We gingen een half uurtje vroeger naar daar want Moon en enkele andere kinderen gingen nog eens hun aanloop oefenen met het oog op de interclubs van dit WE. Nadien trainde Moon nog snelheid met Karolien en zat Noah bij Loni in de groep van de kleintjes. Voor mij stond er de traditionele snelheidstraining op het menu. Samen met Ewoud werkten we een reeks van tien 150en af. We begonnen in tijden die rond de 22 lagen en eindigden net boven de 19 seconden. Snel lopen zonder averij op te lopen is in deze fase van de opbouw de boodschap. Het is nog steeds wennen om Jasper in een andere groep te zien trainen. Enkele jaren trainden we broederlijk samen. In Aix liet hij echter verstaan (In fases en spijtig genoeg met niet altijd even elegante signalen. Zo sukkelde we van het ene misverstand in het andere. Ik had het liever meteen duidelijk geweten! ) dat hij het niet meer zag zitten om met ons en met Magda als coach te trainen. Iedereen is vrij om te trainen met wie hij wil, was mijn reactie toen hij me over het gebeuren aansprak. Ik hoorde achteraf en onrechtstreeks dat hij het ook pijnlijk vond om telkens hij met mij trainde met de rem op te moeten lopen. Hij liep met de vingers in de neus terwijl ik voluit moest gaan. Die wanverhouding lag blijkbaar mede aan de basis van zijn beslissing. Sorry dat ik niet goed genoeg meer ben, Jasper. De toekomst zal uitwijzen of je de goede beslissing hebt genomen. Ik hoop het echt voor jou!
'Ev'ry time we say goodbye, I die a little.' Het is de openingszin van het lied dat Cole Porter schreef in 1946 en door Ella Fitzgerald in 1956 werd vereeuwigd. Het is bovendien een waarheid als een koe. Afscheid nemen is elke keer opnieuw een beetje sterven. Afscheid nemen van iemand die overleden is maar ook afscheid nemen van iemand die voor een lange tijd weggaat. Ik heb het verschrikkelijk moeilijk met afscheid nemen. Morgen vertrekt mijn jongere broer Chris voor vijf jaar naar de Emiraten en ik vind dat niet leuk. Zelfs als we elkaar niet elke dag meer zagen zoals dat vroeger het geval was, we wisten dat we bij elkaar in de buurt waren en dat we op elkaar konden rekenen. Dat alleen al gaf een goed gevoel. We zijn dus nog even langsgegaan bij Chris en Fabienne om dag te zeggen. Fabienne vetrekt pas binnen enkele weken, wanneer alles in Abu Dhabi geregeld is. Chris moet daar nog een huis zoeken, een auto kopen, papieren regelen, enz... Fabienne zal hier verder inpakken. Een groot deel van hun inboedel verhuist per container naar ginder. Hun loft staat te koop en dus moet alles weg. Wat ze niet meenemen zal ergens worden gestockeerd. Het is allemaal snel gegaan en ik moet nog wennen aan de gedachte. Toen we definitief afscheid namen beneden op de parking vloeiden de traantjes en stierf ik een beetje. 'Ev'ry time we say goodbye, I die a little.'
Je zal verdomme bijna vijftig zijn en toch nog gigantisch domme dingen doen. Magda had me nog zo opgedragen om het enkele dagen kalm aan te doen maar vandaag kon ik me niet intomen. Ik had dan ook een vrij stresserende dag gehad en had door de receptie tgv de lancering van ons nieuw tijdschrift niet op de middag kunnen gaan lopen. Daarenboven kon ik mijn training ook niet 's avonds afwerken omdat Hilde wegmoest en stond ik dus om zes uur een beetje zenuwachtig op de parking van de 'put van Weerde' waar ik mijn duurloop ging afwerken. Op het moment dat ik uit de wagen stapte zag ik een loper passeren met een mooie tred. Ik vertrok en tussen mijn twee oren zei een duiveltje: 'kom, ga die halen, steek hem voorbij, laat zien hoe goed je wel bent!' Het engeltje in mij repliceerde: 'niets van, rustig lopen zoals Magda heeft gezegd!' (Het leek wel de brilsmurf die praatte!) 'Komaan', zei mijn duivel, 'laat je niet kennen, je bent de beste, troef die gast af!' 'Niet doen, je kan je kwetsen, hoor! Rustig lopen is de boodschap...', zei het engeltje. Daarop verkocht de duivel de engel een oplawaai van jewelste en brulde hij: 'A l'attaque!' Ik vertrok meteen op tempo, zonder enige opwarming. Het trok wel hier en daar maar het voelde goed aan. Binnen de kortste keren liep ik voorbij die gast. We gunden elkaar geen blik. (Héél sympathiek van ons beide natuurlijk!) Vijftig meter verder hoorde ik mijn duivel zeggen 'nu moet je wel doorlopen want anders haalt hij je in en dat kan je toch niet laten gebeuren. je bent toch geen sukkelaar, hé!' Ik vervolgde dus op mijn mooi tempo. Twee rondes verder kruiste ik plots een bekend gezicht. Lucas Morray was ook rond het meer aan het lopen. We begroetten elkaar vluchtig maar ieder vervolgde zijn weg, althans dat dacht ik want plots stond Lucas naast mij te lopen. Hij had duidelijk zin in een babbel. Door werken aan de piste van Vilvoorde loopt hij tijdelijk zijn intervaltrainingen in Weerde. Vandaag bestond zijn programma uit een 2000 gevolgd door vijf 600en en eindigend met een 2000. Tussen de intervals in mocht hij 3 minuten rusten. Al babbelend liepen we zo'n vier rondes samen, nog sneller dan voorheen. Het ging te rap natuurlijk maar mijn duiveltje zei: 'goe bezig makker, héhéhé!' Naar het einde begon ik wat te verkrampen en toen Lucas aan zijn intervals ging beginnen zei ik dat ik mijn duurlopen normaal trager loop. 'Ik dacht het al, ik vond het ook nogal snel', antwoordde Lucas. We namen afscheid van elkaar en hij begon er aan. Ik liep nog een laatste ronde supertraag maar had overal pijn. 'Lekker toch?', vroeg de duivel. Toen verscheen mijn engel opnieuw op het toneel. Gewapend met een handvol goede wil en met een grote glimlach nam hij de duivel bij de kraag en stuurde hem zonder eten naar bed. 'Foei, foei,' zei de engel. 'Hoe is het toch mogelijk! Ben je nu niet beschaamd?' Ik kon mezelf wel iets aandoen. Alle frustratie en boosheid was uit mijn lichaam en geest verdwenen maar ik had nu wel overal pijn. Mijn engel had natuurlijk weer gelijk. Meestal luister ik naar hem maar vandaag was ik zwak. Overmand door schuldgevoelens belde ik naar Magda om haar te zeggen dat ze in haar trainingslogboek mocht noteren dat ik ongehoorzaam was geweest en om me te verontschuldigen. Ze pakte niet op! Ik vertel het haar morgenavond we op de Nekker.
Een heerlijke lentezon scheen vanmiddag over ons land. Na een Blitzbezoek aan Running-Mate in Kampenhout trok ik naar het park van Machelen om er mijn duurloop te houden. Een half uurtje had Magda me opgedragen en aanvankelijk draaide ik supersoepel. Pas op het einde kreeg ik weer wat last van stijve quadriceps. Het gaat echter al zoveel beter dan gisteren dat ik vermoed dat de pijn tegen morgen helemaal zal zijn verdwenen. Vanavond was het normaal jeugdtraining op de Nekker voor Moon, Noah en ik maar Moon heeft zijn hand licht verstuikt bij het spelen in de kinderopvang 'Pimpernel' in Zemst-Laar waar de jongens elke vakantie enkele dagen doorbrengen. Normaal gezien moet zalf volstaan en komt zijn deelname aan de interclub van zondag niet in het gedrang. Dit WE wordt het zomerseizoen letterlijk op gang geschoten met de interclubs voor jongens en meisjes pupillen en miniemen. Ik had gehoopt Moon nog een laatste goede training mee te geven maar zonder deze laatste voorbereiding zal het ook wel gaan, zeker... Vandaag ben ik ook terug gaan werken. Ik was benieuwd naar ons nieuw tijdschrift, de Vlaamse editie van 'Marie Claire Maison'. Ik heb maanden op dat project gewerkt en de productie was volledig in handen van onze redactie. Geen enkele pagina is overgenomen uit Frankrijk. Het is een 100% Belgische editie. De verwachtingen waren hooggespannen en ik was ontgoocheld toen ik het in handen krreg. Het is een mooi tijdschrift, dat wel, maar de druk valt behoorlijk tegen. Het papier lijkt wel teveel inkt op te slorpen waardoor sommige kleuren flets uitvallen. Vooral het zwart en het rood zijn tegenvallend. Tegen het volgende nummer moet ik dat absoluut oplossen. Er is niet veel tijd maar ik weet wat me te doen staat. Als je al meer dan 20 jaar in dit vak staat ken je het klappen van de zweep.
Het is vreemd maar er moet toch iets chemisch gebeuren in mijn hersenen waardoor een terugreis voor mij steeds veel korter lijkt dan de heenreis. Ook vandaag waren we snel terug in België. De wekker hadden we op twintig over zes laten rinkelen en na het ontbijt, waar ik amper een hap door de keel kreeg (Vermoeidheid, denk ik...) poseerden we nog voor een laatste foto op de parking en vertrokken we dan maar. Er was bitter weinig verkeer en voor we het wisten waren we voorbij Lyon waar we een eerst sanitaire stop hielden. We besloten pas na Dijon weer te stoppen voor het middagmaal en dat gebeurde ook. Het zonnetje scheen lekker en samen zatne we nog één keer aan tafel. We hebben hard moeten lachen toen we vernamen dat Magda en Herman, die met de tgv naar huis spoorden, reeds om kwart na elf in het station op de trein stonden te wachten die pas iets voor de tweeën zou vertrekken richting Brussel. Van ongeduld gesproken... Wij trokken even later verder maar pas nadat we allen nog een Magnumijsje hadden verorberd. We vonden dat we dat wel hadden verdiend! Omstreeks half zeven dropte ik Kim aan de afrit Wezembeek-Oppem waar Joost haar stond op te wachten, om zeven uur was Ewoud thuis en Sarah een kwartiertje later. Alleen reed ik de laatste kilometers naar Eppegem waar het onthaalcomité me bijna doodknuffelde. 'Papa', zei Noah zachtjes in mijn oor, 'ik ben zo blij dat je terug bent, ik heb u zo gemist.' Toen ik de twee een goed uur later naar bed droeg en ze onderstopte merkte ik de kadertjes op in het bed van mijn beide oogappels. Ze hadden me zodanig gemist dat ze Hilde een foto van mij hadden gevraagd om onder hun hoofdkussen te leggen. Slik...
Zet twee sportende mannen acht dagen samen op één kamer en je hebt een nest! Daarom gunnen we jullie een blik achter de schermen. Een kat vindt er haar jongen niet terug... Gisterenavond lagen Kjell en ik nog wat na te kaarten over de voorbije week, de zware trainingen en onze verwachtingen voor het komende seizoen toen plots een lichte bonk te horen was tegen ons raam. Daar was de klopgeest weer. We schrokken ons een bult want toen viel ook mijn frank dat enkele dagen geleden ik om drie uur 's nachts was opgestaan omdat er op onze deur werd geklopt. Natuurlijk was de gang leeg. Een klopgeest zie je namelijk niet. Of toch? Ik besloot om toch nog eens al mijn foo's van de voorbije week te bekijken en te analyseren in de hoop er iets abnormaals op te zien, iets dat zou kunnen wijzen op bovennatuurlijke krachten. In de films of reeksen met geesten zie je soms meer op een foto dan je aanvankelijk verwacht en dus dacht ik: 'let's give it a shot'! Het zijn veel foto's en pas bij de tweede kijkronde viel mijn oog op twee schimmen, twee dansende nimfen. Waarschijnlijk geesten van vroegere atleten die daar in de CREPS moeten ronddolen tot wanneer Frankrijk weer wereldkampioen wordt in het voetballen. Hopelijk hebben de klopgeesten zich niet in onze bagage verstopt maar daar zal ik pas binnen enkele dagen zekerheid over hebben. Wordt beslist nog vervolgd...
Na de training trokken Kjell en ik naar het centrum van Aix. De rest keerde terug naar de CREPS. (Magda moest daarvoor zelfs in de koffer.) We bezochten eerst de plaatselijke Decathlon. Ik hoopte er loopkleren te vinden voor de kids maar kwam bedrogen uit. Spijtig want in Frankrijk is Decathlon pakken goedkoper dan in België. Alle kledij en vooral schoenen zijn er ook goedkoper. We wandelden door de zonnige straatjes en kochten op een plaatselijke markt brood, provencaalse worst, ham en een grote meloen die we terug op de CREPS in het zonnetje opaten. De hele namiddag werd er gerust in het zonnetje en profiteerde ik van het mooie weer om nog enkele foto's te nemen van het domein. Later trokken we een tweede keer naar het park voor onze allerlaatste training op Provençaalse bodem. Aanvankelijk was er een snelheidstraining voorzien maar gezien onze vermoeidheidstoestand zullen we die vrijdag houden op de Nekker. In de plaats liepen we een tempoloop. Twee toertjes opwarming gingen een tempoloop van 12 (iedereen behalve Kjell) of 20 minuten (Kjell) vooraf. Ik liep mijn tempoloop met Kjell en mocht het tempo aangeven. Ik mag niet dikwijls en echte tempoloop lopen en dus genoot ik (ondanks spierpijn) volop. Ik doe dat soort werk zo graag dat ik overweeg om volgende winter ook eens een seizoen te crossen, net als in het begin van mijn loopcarrière, maar dan alleen als het te combineren valt met een indoorprogramma. De piste blijft mijn grote liefde!
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Vanmorgen liepen we een gewone duurloop in het park aan het beekje maar die deed zoveel meer pijn dan de voorbije dagen. De verzuring en de belasting doen hun werk. Vooral de zondagochtendtraining heeft bij sommigen en dus ook bij mij wat schade aangericht, vooral dan aan de quadriceps. In zo'n veertig minuten liepen we daar vier rondjes van het park. Toen we stonden te stretchen en te drinken aan de kleine parking waar ook onze auto's stonden geparkeerd werd ik ineens geroepen door een jonge vrouw die moeite had om haar vriendin recht te houden. Die stond op het punt om flauw te vallen. Haar ogen staarden in het ijle en ze was lijkbleek. Iedereen werd erbij geroepen en vooral Magda ontfermde zich in ware 'moeder Theresa'-stijl over de vrouw. Uiteindelijk belde de vriendin op ons aanraden een ziekenwagen en legden we haar languit op de grond terwijl ik haar voeten lichtjes omhoog hield. Het duurde niet lang of de 'sapeurs pompiers' waren ter plaatse. We hadden onze plicht gedaan. Tijdens het duurlopen kruisten we enorm veel mensen op deze warme paasmaandag maar Kjell had slechts oog voor één loopsterke. Aan het opschrift van haar T-shirt te lezen kwam ze uit Zwitserland. Ik slaagde er in om ze te fotograferen zonder dat het opviel (Het voordeel van een 300mm lens!) maar plots werd ze opgehaald door haar boyfriend en spatte Kjell's daydream als een zeepbel uiteen. Wat hij achteraf met zijn hormonen heeft gedaan blijft me een raadsel...
Het mysterie van de klopgeesten is nog steeds niet opgehelderd. Vanavond zaten we onder vermoeide atleten rustig de foto's van de dag te bespreken en te bekijken toen we plots geschuif en gebonk hoorden. Het was net of in dezelfde ruimte geesten een party hielden. Plots hield het geluid op maar enkele minuten later begon het kloppen opnieuw. Vorige keer hadden we één klopgeest op bezoek, nu waren er zeker vijf. We waren trouwens niet de enigen die de klopgeesten hadden gehoord want plots stonden enkele collega-lopers van de spurtersgroep voor onze deur met de vraag of we wisten van waar het geklop kwam. Natuurlijk wisten we wel waar het vandaan kwam maar kan je nu gewoon zeggen dat het klopgeesten zijn? Ze zouden ons voor gek verklaren! Daarom hielden we ons maar van de stomme en gingen we toch weer op onderzoek uit. Het vervolg leest u in deel 3 van 'het spook van de CREPS.'
Vandaag was het zondag en dus werd het ontbijt later opgediend. De meesten profiteerden er van om een uurtje langer te slapen maar anderen zagen die verschuiving eerder als een excuus om de avond tevoren nog een uur langer op te blijven. Toen de wekker ging leek de nacht voor die enkelingen dus maar net begonnen. Nog slaperig trokken we naar de cafetaria maar het aanzicht van verse zondagse koffiekoeken maakte veel goed. Om tien uur stonden we op de piste van Aix, onder de regen en bij een temperatuur van slechts vijftien graden. Magda had een supertraining voorzien. Kim mocht duurlopen omdat ze bang is voor overbelasting maar voor de anderen was het menens. Patrick kreeg 800en te verwerken en Sarah, Ewoud en ik kregen dezelfde opdracht: 3 reeksen van 200-300-400. Tussen de reeksen door kregen we 3 minuten rust en tussen de drie afstanden kreeg Sarah 200m en Ewoud en ik slechts 100m recuperatie. In België zou ik bij 15 graden steevast met mijn dikke wintertrui, mijn muts en handschoenen hebben getraind maar hier spelen andere factoren. Voor de opwarming was ik aan het bevriezen maar de zin om er tegenaan te gaan maakte dat ik daarna alle overtollige kledij overboord gooide. We begonnen er vrij voorzichtig aan. De eerste 200 kwam ik uit in 32. De daaropvolgende 300m liepen we in 48 en de vierhonderd in 65. Drie minuten rust waren heilzaam genoeg om ons nog wat te doen versnellen met als resultaat: 30-46-64. De drie minuten die daarop volgden vond ik door de regen behoorlijk akelig. Ik koelde te snel af naar mijn goesting. In de wetenschap dat het er bijna op zat vloog ik er bij de laatste reeks meteen in. De 200 in 29, de 300 in 46 en de 400 in 60 rond. Bij die laatste 400 zagen we plots Kjell vertrekken voor zijn volgende 300 waarbij hij meteen een twintigtal meter voor ons uitliep. Een haas plots voor je zien uitlopen werkt als de rode lap op de stier. Ik moest en zou die achterstand ophalen. Op de meet was het ei zo na gebeurd met de goede eindchrono tot gevolg. Kjell had de zwaartse training van ons allemaal. Hij moest vier pyramides lopen die elk als volgt waren opgebouwd: 200-300-500-300-200. Zwaar, héél zwaar en op het einde zag je dat Kjell totaal verzuurd was. Toch liep hij nog steeds supersnel. Voor het eerst op deze stage waren we allemaal écht bekaf. Allen? Neen, toch niet. Ewoud kon gerust nog enkele series lopen. Hoe vermoeider we zijn, hoe frisser hij lijkt en bij onze namiddagduurloopje op de voetbalvelden voelde hij zich als enige kiplekker. Kjell en ik waren net twee geslachte kippen, klaar voor de soep. (Kippesoep is ook lekker natuurlijk!) Wie ook wel klaar leek voor de soep was Tom Boonen. Hij won weer op magistrale wijze Parijs-Roubaix maar had naar eigen zeggen nog nooit zo afgezien. Tijdens de live-uitzending zaten we met alle aanwezige Belgen in de foyer. Een eenzame fransman kwam ons op het einde gezelschap houden maar voor de Fransen viel er vandaag niet veel te vieren en dus keek hij maar sip. Na onze duurloop was er een gezellig samenzijn op Patrick's hoofdkwartier waar onze stage werd besproken en Pasen gevierd met Cava en aardbeien. Daardoor misten we het openingsuur van de keuken en zagen we ons, niet helemaal tegen onze zin trouwens, genoodzaakt om af te zakken naar het centrum van Aix waar een pizzeria voor de nodige troost zorgde. Het was voor velen een leuke afwisseling na een week vol 'konijnevoer'. In het restaurantje kwam Magda een collega-Olympiër tegen, een Zwitserse ex-zwemmer die tegelijk met haar aan de OS van Seoel deelnam en tevoren zelfs op de spelen van LA brons had gewonnen op de 200m schoolslag. De wereld is klein besloot Magda waarop we terugkeerden naar de CREPS voor alweer een veel te korte nacht.
Vanochtend nam ik afscheid van Hilde en de kids en nam de trein naar Brussel-Zuid waar de TGV naar Marseille stond te wachten om me weer naar het trainingskamp in Aix te brengen. Op paaszaterdag de trein nemen zonder reservatie was een risico maar ik had toch niet verwacht dat ik zou herleid worden tot een ordinair stukje bagage. Ik kreeg door de conducteur een jumpseatje toegewezen in het bagagehok tussen twee wagons in. Zes uur zitten zonder ook maar één glimp van buiten op te vangen is behoorlijk pijnlijk. Toen ik uiteindelijk terug was op de CREPS en het vrouwelijke ontvangstcomité had overleefd sprong ik in mijn loopplunje en trok ik naar de voetbalvelden om er een half uurtje los te lopen. Ondertussen probeerde Kjell vergeefs mijn hoofd te raken door bij elke doortocht aan de eerste goal met zijn gouden linker een voetbal in mijn richting te kletsen. Gelukkig waren de scouts van OM niet aanwezig of de atletiekwereld was weer een talent kwijt. Daarna gingen we eten. Na het verorberen van de 'konijnevoer' zoals de anderen het hier noemen, trok iedereen naar de 'foyer' om er de 18e verjaardag van Sofie Lauwers, onze 800m-belofte te vieren. Toen we anderhalf uur later nog in de foyer zaten te 'Triviallen' moest ik geregeld opstaan door pijnlijke gewrichten en spieren. Vandaag moet ik de oorzaak in de treinverplaatsingen zoeken. Ook de anderen beginnen de opeenstapeling van trainingen te voelen. Iedereen trainde ook vandaag twee keer maar daar waar iedereen gewoon mocht duurlopen had Kjell een zwaarder programma. Na zijn ochtendduurloop van veertig minuten mocht hij zich na de middag onder de druppels wagen aan een heuveltraining. Voluit een heuveltje op en telkens weer uitbollen naar beneden. Je zou van minder moe worden. Morgenvroeg gaan we opnieuw naar de piste. Hoerah...
Omstreeks 16u trokken we naar de Stade Carcassonne voor onze 2e intervaltraining. Op het programma stonden 200en, 400en en 1000en. Sarah, Kim en Ewoud kregen respectievelijk acht en negen 200en voorgeschoteld. Patrick diende 5 volledige baanronden af te leggen en Kjell werd 5x 1000m opgelegd. Al snel bleek dat dit heel zwaar zou worden, aangezien we konden kennismaken met de zuidelijke mistral. Het waaide verschrikkelijk hard. De 200m lopers hadden geluk, ze mochten hun training afwerken met de windrichting mee. Ewoud liep ze allemaal rond de 30sec, Kim rond de 32sec en Sarah volgde op enkele meters. Magda was tevreden en antwoordde met goed getraind sexy boys en girls!. Kjell had al snel door dat er met dit weer niet te sollen viel en toptijden zaten er dan ook niet in. Na onze training trokken we moe (Kim: Ik, héél moe!), maar voldaan naar ons konijnenhol. Nadat we konden genieten van een welverdiende douche, waarbij Sarah en Kim zich nog een 2e maal verbrandden (!!), schoven we aan voor ons 3-gangenmenu. We bespraken hoe we onze verdere avond zouden doorbrengen. Deze avonturen lees je een volgende keer wel. Dan, mét André erbij!
Getekend: Sarah, Kim, Ewoud en Kjell
We zitten nu in het midden van onze tiendaagse stage en het begint stilaan een gewoonte te worden om onze ochtendduurloop af te werken in het plaatselijke park van Aix. Omstreeks 10u begonnen we aan onze lijdensweg. Dit is het toch wel geworden, aangezien ieder van ons steen en been klaagt over stramme spieren, pijnlijke kuiten enz enz. Sarah, Kim, Ewoud en Patrick liepen een half uur. Kjell beleefde 10 minuten langer plezier aan zijn tochtje. Na de gebruikelijke strechtoefeningen merkte Magda plots op dat ze Herman, haar halve trouwboek, nergens kon vinden. Waar was hij? Wat deed hij? En vooral, waarom deed hij het? Als volleerde speurders splitsten we ons op in 2 groepen. De ene al wandelend (rara?), de andere al joggend (rara?). Het duurde dan ook niet lang voordat we de nietsvermoedende natuurliefhebber te pakken hadden. Wat deed hij? Hij fotografeerde parende zwartkopjes! Voltallig keerden we terug naar de Creps om onze energietank terug aan te vullen. Het menu: pasta, en wederom, ... konijnenvoer. Aangezien het stralend weer was verkozen we om onze siësta in het zonnetje te doen. Ondanks de zonnecrème, waarvan Sarah beweert dat ze hem echt wel had opgesmeerd, eindigden Sarah en Kim de siësta met verbrande benen en rug. Het beloofde een zware namiddagtraining te worden...
Het zit André niet mee. Net op het moment dat hij moest vertrekken, trokken de zonnegoden alle registers open. Resultaat: een hemelsblauwe lucht en 25 graden. Voor onze namiddagtraining was het ideaal natuurlijk. Met een uitgedunde groep trokken we naar het heuvelachtige park van Aix-en-Provence. Ewoud, die s ochtends zijn kilometers al gemaald had, moest zijn gevecht tegen de hitte maar beperken tot een half uurtje. Voor Patrick stond er 45 min op het programma en ik (Kjell) diende een uur te bakken en te braden. Sarah en Kim hadden eerder op de dag hun ja van Magda gekregen op de vraag of ze mochten gaan zwemmen. Zij trokken dus naar het Olympisch bad van Aix. Na de training trokken Sarah, Kim, Ewoud en ik nog naar de centre ville. Blijkbaar heeft Aix een speciale band met chocolade en ijs want op elke hoek van de straat wordt je met die verleiding geconfronteerd. Trop is teveel en we waagden ons aan een ijsje. Na 4 dagen op konijnenvoer, droge pasta en rijst leven mag je wel eens zondigen. Nadien verkenden ze nog het oude stadscentrum. Wat een mooie winkeltjes! Na de shopping keerden ze terug richting Creps, zodat ze nog net op tijd waren voor het avondeten. Jawel, op het menu stond alweer konijnenvoer...met rijst. Ondertussen stroomden de smsjes van André binnen. Zijn trein bleek 45min vertraging te hebben. Hopelijk verloopt zijn terugreis iets vlotter zodat hij zaterdagavond al zijn trainingen kan hervatten. Na de gebruikelijke avondsiësta trokken we met zen allen naar Brasserie Chez Gaby. Gaby, de uitbater, een of andere halve gare hyperkineet begint ons steeds beter en beter te kennen. Ik weet niet of dit zon geruststellend nieuws is. Wordt allicht vervolgd... (Getekend: Kjell)
Iedereen weet dat ik Magda op handen draag. Dankzij haar heb ik de laatste jaren een mooi palmares bijeengelopen en ik durf gerust te stellen dat ik het levende bewijs ben van haar grote gelijk. Niet iedereen is het altijd eens met haar methodes en haar theorie waarbij wordt gesteld dat ook uithouding en kilometers belangrijk zijn voor de halve fond. Gisteren had ik echter een gesprek met de halve-fondtrainer van de club uit Aix. Hij was er aan het werk met één van zijn atleten. De 19-jarige jongen liep reeds 1.51 op 800. Ik vroeg hem hoeveel ze trainden en de man zei me dat deze knaap zes keer per week traint en in totaal aan een 80 trainingskilometers komt. Naast deze atleet traint hij ook een iets oudere 800 meterloper. Die is momenteel 1.44 waard, traint 12 keer per week en komt aan zo'n 120km. Dat betekent dat deze twee jongens naast de piste ook veel duurlopen moeten afwerken. Nog gisteren zei de plaatselijke coach dat hij zag dat mijn trainingspartners te weinig op 'fond' trainden. Ik zei dat ik dat moeilijk kon bevestigen daar we onze duurlopen bijna altijd individueel afwerken. Mijn ontmoeting met deze man bevestigde wat ik geloof, namelijk dat onze manier van werken de juiste is. Rustig opbouwen en het juiste evenwicht zoeken en vinden tussen uithouding, weerstand en snelheid. Geduld, geloof in eigen kunnen, vertrouwen in en respect voor je coach zijn essentiële pijlers in dat proces...
De nachten lijken hier in Aix wel korter en korter. We hebben ook geen andere keuze dan vroeg op te staan want het ontbijt wordt hier vroeg geserveerd. Na een ontbijt als een hindernispiste (Ik morste royaal met mijn koffie) gingen we ons rustig klaarmaken voor de ochtendtraining. Die was voor iedereen in het park voorzien maar ik moest uitzonderlijk voor de tweede dag op rij de piste op. Ik reis deze namiddag met de tgv terug naar België voor een begrafenis. Zaterdag kom ik dan terug naar Aix om het laatste deel van de stage mee te maken. Vandaag scheen eindelijk de zon en ik voelde me ondanks de intensieve trainingen van de laatste dagen kiplekker. Het ligt me wel, zo'n twee keer per dag trainen. Magda bleef bij mij in de 'Stade Carcassonne' terwijl de rest ging duurlopen langs de beek. Samen warmden we al babbelend heel traag op. Na twintig minuten kwam het stretchen en de warmte van de zon gaf me een heerlijk gevoel. Voorzichtig liep ik mijn vier versnellingen, van traag naar snel en elke versnelling sneller dan de vorige. Toen kreeg ik te horen wat me te wachten stond. Twaalf 200en verdeeld in series van drie. Tussen de series in kreeg ik 3 minuten rust en tussen de 200en in een kleine 100 meter joggen. Vrij zwaar, zeker na de training van gisteren. Zoals gewoonlijk begon ik er voorzichtig aan. Mijn eerste 200 kwam ik uit in 31. De twee volgende tussen de 30 en de 31. Het ging lekker. Onder de belangstelling van een plaatselijke leraar LO en zijn klas begon ik drie minuten later aan mijn tweede reeks en dook ik een eerste keer onder de 30. Alle andere 200en liep ik tussen de 29 en de 30 seconden. Bij het aanvatten van de laatste reeks zei ik wel tegen Magda dat ik de indruk had dat het vet van de soep was. Ze lachte het weg. 'Begin niet, hé. Ik ken u', klonk het. 'Het gaat heel goed, doe gewoon verder.' Ik vertrok voor mijn laatste reeks maar had een sterk gevoel van verzuring en zelfs van enige zuurstofschaarste. No pain no gain, dacht ik en ik vloog er nog één keer tegenaan. De eerste van de laatste reeks liep ik in 29.52. Ondertussen was de hele groep terug van de duurloop en lag iedereen in het zonnetje langs de piste. Met publiek erbij kan ik altijd nog een tandje bijsteken en de tweede was nog iets sneller. Nu was het einde écht nabij en ik wilde de laatste nog eens extra doortrekken. Ik vertrok meteen sneller en in de laatste bocht beelde ik me in dat ik in Lahti de laatste rechte lijn van mijn derde wedstrijd aanving. Ik vloog richting meet, mijn foulée op volle lengte. Resultaat: 27.62. Uitstekend getraind! Ook het uitlopen gebeurde traag en in het gezelschap van onze supercoach. Het middaguur was nabij en we vertrokken richting CREPS. Ik reed nog even om op zoek naar een supermarkt om sportdrank en een souveniertje voor de kinderen te kopen. Na een snelle hap in pure impressionistische 'déjeuner sur l'herbe'-stijl bracht Patrick me naar de gare-TGV. Weg was ik!
Een beetje vermoeid (dat mag op mijn leeftijd) en na een wel héél uitgebreide maaltijd (Ik heb nagenoeg alles gegeten dat er te eten viel!) ging ik voor een korte siësta. Terwijl Kjell studeerde en Ewoud de 'Runners' zat te lezen dutte ik een uurtje in. Het deed deugd en na dit intermezzo volgden we via het internet Gent-Wevelgem. Het is in België blijkbaar warmer dan hier maar het regent er en da's in een koers als GW niet meegenomen met de stenen van de Kemmelberg die de renners twee maal moeten nemen. Om vier uur stonden we in de Stade Carcassone. De piste is er niet recent en bikkelhard maar het kon ons niet deren. We waren hier om te trainen en af te zien! Ik was wel wat bang voor die eerste pistetraining want ik had toch wel vermoeide benen en het programma was vrij zwaar. Voor Ewoud, Jasper en ik drie series van een 600 gevolgd door een 200. Tussen de 600 en de 200 zat telkens maar 100m. Na elke serie mochten we drie minuten rusten. De anderen kregen gewoon 600en van Magda. Voor Sarah, Kim en Patrick 4 keer 600m en voor Kjell 4 series van 2 x 600m met 100m tussen beide afstanden in. Magda had een bepaalde tijd voor ogen maar wilde die niet verklappen. Ik vertrok op kop maar trachtte niet meteen al mijn 'cartouches' op te gebruiken. Ik hield dus wat in, temeer daar de wind ons deed denken aan de Nekker. Het resultaat was 1.45. We staken het veld over en startten onze eerste 200 die we in 30 rond finishten. Drie minuten later startte Jasper op kop voor de tweede reeks. Ik volgde goed maar Ewoud kreeg het moeilijk. Het tempo lag iets strakker dan bij de eerste reeks en we eindigden in 1.42. Ook de 200 vertrok Jasper op kop. Ik voelde meteen dat hij er zin in had. Het ging sneller dan bij de vorige 200m maar ik kwam niet in de problemen. Plots vloekte Jasper op twintig meter van de meet heel hard en hinkte van de piste: een kramp! Ik moest uitwijken en bolde uit naar 29 seconden. Zonder die kramp waren we wellicht naar de 27 gevlogen. Jasper vroeg mijn reflex-spray en spoot er zijn kuit mee in. Ik dacht dat hij de laatste serie niet meer zou meelopen maar hij koos ervoor om toch te starten. Ik nam deze serie opnieuw voor mijn rekening en startte op kop.Na 200 meter keek ik even achterom en zag dat Ewoud had afgehaakt maar dat Jasper nog lekker in mijn slipstream zat. Ik ging op mijn élan door en versnelde zelfs nog even in de laatste bocht. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn bleek ik plots alleen te lopen. Jasper was weer uitgevallen. Was hij dan toch beter niet meer gestart voor die laatste reeks? Deze laatste 600 was meteen ook de snelste: 1.40. Ewoud en ik staken een laatste keer het veld over en begonnen aan onze laatste 200 van de dag. Wanneer je weet dat het bijna gedaan is krijg je natuurlijk vleugels. De laatste in een reeks is niet voor niets meestal de snelste. Vandaag was dat alleszins het geval want ik kwam over de meet na 28 seconden. Kjell was de enige die daarna nog op de piste rondliep. Hij moest er dan ook wel wat meer lopen dan ik. Ik had ondertussen een gezellige babbel met de plaatselijke halve-fondtrainer en daarna liepen we allen samen uit. Op de lichte kwetsuur van Jasper na konden we terugblikken op een goede eerste pistetraining. Na het douchen en avondeten besloten we om Aix eindelijk te gaan verkennen. Wat een mooie stad, bekend om zijn steegjes en fonteinen. We dronken iets op het terras van een bar-tabac gelegen op het pittoreske Place des Augustins. Denk nu niet dat we zijn blijven plakken, hé. Om 10 uur waren we terug op de CREPS: 'noblesse oblige' of liever gezegd 'Stage oblige'. Magda zal wel naar haar klok hebben gekeken toen we de sleutel in het slot staken.
De nacht leek me heel kort. Ik was nog midden in een droom toen Kjell's wekker afging. Ik had diep geslapen maar was vannacht toch één keer wakker geworden. Overtuigd dat we ons hadden overslapen deed ik het licht aan en keek op mijn horloge. Half drie was het. Als chronisch slaapwandelaar ken ik dat natuurlijk. Het is een klassieker van mij om 's nachts op te staan in de overtuiging dat het al ochtend is. Het ontbijt is hier altijd supervroeg en dus stonden we ook vandaag om zeven uur op. Van half acht tot acht namen we ons ontbijt en daarna was het nog even relaxen op de kamer en rustig klaarmaken voor de ochtendtraining. Die ging opnieuw door in ons parkje langs de beek waar we toertjes kunnen draaien van zo'n 12 minuten. We liepen trager dan gisteren met het oog op de zware namiddagtraining op de piste. Ik had toch wel zware benen maar een goede douche en insmeren met Perskindol Active Fluid deed achteraf wonderen. De foto van Kjell en ik op de piste van Aix is gisteren genomen door An Verboven. Onze spurtersgroep zit daar tweemaal daags en voelt er zich al helemaal thuis.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
