Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
15-04-2009
Het klappen van de zweep!
Een heerlijke lentezon scheen vanmiddag over ons land. Na een Blitzbezoek aan Running-Mate in Kampenhout trok ik naar het park van Machelen om er mijn duurloop te houden. Een half uurtje had Magda me opgedragen en aanvankelijk draaide ik supersoepel. Pas op het einde kreeg ik weer wat last van stijve quadriceps. Het gaat echter al zoveel beter dan gisteren dat ik vermoed dat de pijn tegen morgen helemaal zal zijn verdwenen. Vanavond was het normaal jeugdtraining op de Nekker voor Moon, Noah en ik maar Moon heeft zijn hand licht verstuikt bij het spelen in de kinderopvang 'Pimpernel' in Zemst-Laar waar de jongens elke vakantie enkele dagen doorbrengen. Normaal gezien moet zalf volstaan en komt zijn deelname aan de interclub van zondag niet in het gedrang. Dit WE wordt het zomerseizoen letterlijk op gang geschoten met de interclubs voor jongens en meisjes pupillen en miniemen. Ik had gehoopt Moon nog een laatste goede training mee te geven maar zonder deze laatste voorbereiding zal het ook wel gaan, zeker... Vandaag ben ik ook terug gaan werken. Ik was benieuwd naar ons nieuw tijdschrift, de Vlaamse editie van 'Marie Claire Maison'. Ik heb maanden op dat project gewerkt en de productie was volledig in handen van onze redactie. Geen enkele pagina is overgenomen uit Frankrijk. Het is een 100% Belgische editie. De verwachtingen waren hooggespannen en ik was ontgoocheld toen ik het in handen krreg. Het is een mooi tijdschrift, dat wel, maar de druk valt behoorlijk tegen. Het papier lijkt wel teveel inkt op te slorpen waardoor sommige kleuren flets uitvallen. Vooral het zwart en het rood zijn tegenvallend. Tegen het volgende nummer moet ik dat absoluut oplossen. Er is niet veel tijd maar ik weet wat me te doen staat. Als je al meer dan 20 jaar in dit vak staat ken je het klappen van de zweep.
Het is vreemd maar er moet toch iets chemisch gebeuren in mijn hersenen waardoor een terugreis voor mij steeds veel korter lijkt dan de heenreis. Ook vandaag waren we snel terug in België. De wekker hadden we op twintig over zes laten rinkelen en na het ontbijt, waar ik amper een hap door de keel kreeg (Vermoeidheid, denk ik...) poseerden we nog voor een laatste foto op de parking en vertrokken we dan maar. Er was bitter weinig verkeer en voor we het wisten waren we voorbij Lyon waar we een eerst sanitaire stop hielden. We besloten pas na Dijon weer te stoppen voor het middagmaal en dat gebeurde ook. Het zonnetje scheen lekker en samen zatne we nog één keer aan tafel. We hebben hard moeten lachen toen we vernamen dat Magda en Herman, die met de tgv naar huis spoorden, reeds om kwart na elf in het station op de trein stonden te wachten die pas iets voor de tweeën zou vertrekken richting Brussel. Van ongeduld gesproken... Wij trokken even later verder maar pas nadat we allen nog een Magnumijsje hadden verorberd. We vonden dat we dat wel hadden verdiend! Omstreeks half zeven dropte ik Kim aan de afrit Wezembeek-Oppem waar Joost haar stond op te wachten, om zeven uur was Ewoud thuis en Sarah een kwartiertje later. Alleen reed ik de laatste kilometers naar Eppegem waar het onthaalcomité me bijna doodknuffelde. 'Papa', zei Noah zachtjes in mijn oor, 'ik ben zo blij dat je terug bent, ik heb u zo gemist.' Toen ik de twee een goed uur later naar bed droeg en ze onderstopte merkte ik de kadertjes op in het bed van mijn beide oogappels. Ze hadden me zodanig gemist dat ze Hilde een foto van mij hadden gevraagd om onder hun hoofdkussen te leggen. Slik...
Zet twee sportende mannen acht dagen samen op één kamer en je hebt een nest! Daarom gunnen we jullie een blik achter de schermen. Een kat vindt er haar jongen niet terug... Gisterenavond lagen Kjell en ik nog wat na te kaarten over de voorbije week, de zware trainingen en onze verwachtingen voor het komende seizoen toen plots een lichte bonk te horen was tegen ons raam. Daar was de klopgeest weer. We schrokken ons een bult want toen viel ook mijn frank dat enkele dagen geleden ik om drie uur 's nachts was opgestaan omdat er op onze deur werd geklopt. Natuurlijk was de gang leeg. Een klopgeest zie je namelijk niet. Of toch? Ik besloot om toch nog eens al mijn foo's van de voorbije week te bekijken en te analyseren in de hoop er iets abnormaals op te zien, iets dat zou kunnen wijzen op bovennatuurlijke krachten. In de films of reeksen met geesten zie je soms meer op een foto dan je aanvankelijk verwacht en dus dacht ik: 'let's give it a shot'! Het zijn veel foto's en pas bij de tweede kijkronde viel mijn oog op twee schimmen, twee dansende nimfen. Waarschijnlijk geesten van vroegere atleten die daar in de CREPS moeten ronddolen tot wanneer Frankrijk weer wereldkampioen wordt in het voetballen. Hopelijk hebben de klopgeesten zich niet in onze bagage verstopt maar daar zal ik pas binnen enkele dagen zekerheid over hebben. Wordt beslist nog vervolgd...
Na de training trokken Kjell en ik naar het centrum van Aix. De rest keerde terug naar de CREPS. (Magda moest daarvoor zelfs in de koffer.) We bezochten eerst de plaatselijke Decathlon. Ik hoopte er loopkleren te vinden voor de kids maar kwam bedrogen uit. Spijtig want in Frankrijk is Decathlon pakken goedkoper dan in België. Alle kledij en vooral schoenen zijn er ook goedkoper. We wandelden door de zonnige straatjes en kochten op een plaatselijke markt brood, provencaalse worst, ham en een grote meloen die we terug op de CREPS in het zonnetje opaten. De hele namiddag werd er gerust in het zonnetje en profiteerde ik van het mooie weer om nog enkele foto's te nemen van het domein. Later trokken we een tweede keer naar het park voor onze allerlaatste training op Provençaalse bodem. Aanvankelijk was er een snelheidstraining voorzien maar gezien onze vermoeidheidstoestand zullen we die vrijdag houden op de Nekker. In de plaats liepen we een tempoloop. Twee toertjes opwarming gingen een tempoloop van 12 (iedereen behalve Kjell) of 20 minuten (Kjell) vooraf. Ik liep mijn tempoloop met Kjell en mocht het tempo aangeven. Ik mag niet dikwijls en echte tempoloop lopen en dus genoot ik (ondanks spierpijn) volop. Ik doe dat soort werk zo graag dat ik overweeg om volgende winter ook eens een seizoen te crossen, net als in het begin van mijn loopcarrière, maar dan alleen als het te combineren valt met een indoorprogramma. De piste blijft mijn grote liefde!
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Vanmorgen liepen we een gewone duurloop in het park aan het beekje maar die deed zoveel meer pijn dan de voorbije dagen. De verzuring en de belasting doen hun werk. Vooral de zondagochtendtraining heeft bij sommigen en dus ook bij mij wat schade aangericht, vooral dan aan de quadriceps. In zo'n veertig minuten liepen we daar vier rondjes van het park. Toen we stonden te stretchen en te drinken aan de kleine parking waar ook onze auto's stonden geparkeerd werd ik ineens geroepen door een jonge vrouw die moeite had om haar vriendin recht te houden. Die stond op het punt om flauw te vallen. Haar ogen staarden in het ijle en ze was lijkbleek. Iedereen werd erbij geroepen en vooral Magda ontfermde zich in ware 'moeder Theresa'-stijl over de vrouw. Uiteindelijk belde de vriendin op ons aanraden een ziekenwagen en legden we haar languit op de grond terwijl ik haar voeten lichtjes omhoog hield. Het duurde niet lang of de 'sapeurs pompiers' waren ter plaatse. We hadden onze plicht gedaan. Tijdens het duurlopen kruisten we enorm veel mensen op deze warme paasmaandag maar Kjell had slechts oog voor één loopsterke. Aan het opschrift van haar T-shirt te lezen kwam ze uit Zwitserland. Ik slaagde er in om ze te fotograferen zonder dat het opviel (Het voordeel van een 300mm lens!) maar plots werd ze opgehaald door haar boyfriend en spatte Kjell's daydream als een zeepbel uiteen. Wat hij achteraf met zijn hormonen heeft gedaan blijft me een raadsel...
Het mysterie van de klopgeesten is nog steeds niet opgehelderd. Vanavond zaten we onder vermoeide atleten rustig de foto's van de dag te bespreken en te bekijken toen we plots geschuif en gebonk hoorden. Het was net of in dezelfde ruimte geesten een party hielden. Plots hield het geluid op maar enkele minuten later begon het kloppen opnieuw. Vorige keer hadden we één klopgeest op bezoek, nu waren er zeker vijf. We waren trouwens niet de enigen die de klopgeesten hadden gehoord want plots stonden enkele collega-lopers van de spurtersgroep voor onze deur met de vraag of we wisten van waar het geklop kwam. Natuurlijk wisten we wel waar het vandaan kwam maar kan je nu gewoon zeggen dat het klopgeesten zijn? Ze zouden ons voor gek verklaren! Daarom hielden we ons maar van de stomme en gingen we toch weer op onderzoek uit. Het vervolg leest u in deel 3 van 'het spook van de CREPS.'
Vandaag was het zondag en dus werd het ontbijt later opgediend. De meesten profiteerden er van om een uurtje langer te slapen maar anderen zagen die verschuiving eerder als een excuus om de avond tevoren nog een uur langer op te blijven. Toen de wekker ging leek de nacht voor die enkelingen dus maar net begonnen. Nog slaperig trokken we naar de cafetaria maar het aanzicht van verse zondagse koffiekoeken maakte veel goed. Om tien uur stonden we op de piste van Aix, onder de regen en bij een temperatuur van slechts vijftien graden. Magda had een supertraining voorzien. Kim mocht duurlopen omdat ze bang is voor overbelasting maar voor de anderen was het menens. Patrick kreeg 800en te verwerken en Sarah, Ewoud en ik kregen dezelfde opdracht: 3 reeksen van 200-300-400. Tussen de reeksen door kregen we 3 minuten rust en tussen de drie afstanden kreeg Sarah 200m en Ewoud en ik slechts 100m recuperatie. In België zou ik bij 15 graden steevast met mijn dikke wintertrui, mijn muts en handschoenen hebben getraind maar hier spelen andere factoren. Voor de opwarming was ik aan het bevriezen maar de zin om er tegenaan te gaan maakte dat ik daarna alle overtollige kledij overboord gooide. We begonnen er vrij voorzichtig aan. De eerste 200 kwam ik uit in 32. De daaropvolgende 300m liepen we in 48 en de vierhonderd in 65. Drie minuten rust waren heilzaam genoeg om ons nog wat te doen versnellen met als resultaat: 30-46-64. De drie minuten die daarop volgden vond ik door de regen behoorlijk akelig. Ik koelde te snel af naar mijn goesting. In de wetenschap dat het er bijna op zat vloog ik er bij de laatste reeks meteen in. De 200 in 29, de 300 in 46 en de 400 in 60 rond. Bij die laatste 400 zagen we plots Kjell vertrekken voor zijn volgende 300 waarbij hij meteen een twintigtal meter voor ons uitliep. Een haas plots voor je zien uitlopen werkt als de rode lap op de stier. Ik moest en zou die achterstand ophalen. Op de meet was het ei zo na gebeurd met de goede eindchrono tot gevolg. Kjell had de zwaartse training van ons allemaal. Hij moest vier pyramides lopen die elk als volgt waren opgebouwd: 200-300-500-300-200. Zwaar, héél zwaar en op het einde zag je dat Kjell totaal verzuurd was. Toch liep hij nog steeds supersnel. Voor het eerst op deze stage waren we allemaal écht bekaf. Allen? Neen, toch niet. Ewoud kon gerust nog enkele series lopen. Hoe vermoeider we zijn, hoe frisser hij lijkt en bij onze namiddagduurloopje op de voetbalvelden voelde hij zich als enige kiplekker. Kjell en ik waren net twee geslachte kippen, klaar voor de soep. (Kippesoep is ook lekker natuurlijk!) Wie ook wel klaar leek voor de soep was Tom Boonen. Hij won weer op magistrale wijze Parijs-Roubaix maar had naar eigen zeggen nog nooit zo afgezien. Tijdens de live-uitzending zaten we met alle aanwezige Belgen in de foyer. Een eenzame fransman kwam ons op het einde gezelschap houden maar voor de Fransen viel er vandaag niet veel te vieren en dus keek hij maar sip. Na onze duurloop was er een gezellig samenzijn op Patrick's hoofdkwartier waar onze stage werd besproken en Pasen gevierd met Cava en aardbeien. Daardoor misten we het openingsuur van de keuken en zagen we ons, niet helemaal tegen onze zin trouwens, genoodzaakt om af te zakken naar het centrum van Aix waar een pizzeria voor de nodige troost zorgde. Het was voor velen een leuke afwisseling na een week vol 'konijnevoer'. In het restaurantje kwam Magda een collega-Olympiër tegen, een Zwitserse ex-zwemmer die tegelijk met haar aan de OS van Seoel deelnam en tevoren zelfs op de spelen van LA brons had gewonnen op de 200m schoolslag. De wereld is klein besloot Magda waarop we terugkeerden naar de CREPS voor alweer een veel te korte nacht.
Vanochtend nam ik afscheid van Hilde en de kids en nam de trein naar Brussel-Zuid waar de TGV naar Marseille stond te wachten om me weer naar het trainingskamp in Aix te brengen. Op paaszaterdag de trein nemen zonder reservatie was een risico maar ik had toch niet verwacht dat ik zou herleid worden tot een ordinair stukje bagage. Ik kreeg door de conducteur een jumpseatje toegewezen in het bagagehok tussen twee wagons in. Zes uur zitten zonder ook maar één glimp van buiten op te vangen is behoorlijk pijnlijk. Toen ik uiteindelijk terug was op de CREPS en het vrouwelijke ontvangstcomité had overleefd sprong ik in mijn loopplunje en trok ik naar de voetbalvelden om er een half uurtje los te lopen. Ondertussen probeerde Kjell vergeefs mijn hoofd te raken door bij elke doortocht aan de eerste goal met zijn gouden linker een voetbal in mijn richting te kletsen. Gelukkig waren de scouts van OM niet aanwezig of de atletiekwereld was weer een talent kwijt. Daarna gingen we eten. Na het verorberen van de 'konijnevoer' zoals de anderen het hier noemen, trok iedereen naar de 'foyer' om er de 18e verjaardag van Sofie Lauwers, onze 800m-belofte te vieren. Toen we anderhalf uur later nog in de foyer zaten te 'Triviallen' moest ik geregeld opstaan door pijnlijke gewrichten en spieren. Vandaag moet ik de oorzaak in de treinverplaatsingen zoeken. Ook de anderen beginnen de opeenstapeling van trainingen te voelen. Iedereen trainde ook vandaag twee keer maar daar waar iedereen gewoon mocht duurlopen had Kjell een zwaarder programma. Na zijn ochtendduurloop van veertig minuten mocht hij zich na de middag onder de druppels wagen aan een heuveltraining. Voluit een heuveltje op en telkens weer uitbollen naar beneden. Je zou van minder moe worden. Morgenvroeg gaan we opnieuw naar de piste. Hoerah...
Omstreeks 16u trokken we naar de Stade Carcassonne voor onze 2e intervaltraining. Op het programma stonden 200en, 400en en 1000en. Sarah, Kim en Ewoud kregen respectievelijk acht en negen 200en voorgeschoteld. Patrick diende 5 volledige baanronden af te leggen en Kjell werd 5x 1000m opgelegd. Al snel bleek dat dit heel zwaar zou worden, aangezien we konden kennismaken met de zuidelijke mistral. Het waaide verschrikkelijk hard. De 200m lopers hadden geluk, ze mochten hun training afwerken met de windrichting mee. Ewoud liep ze allemaal rond de 30sec, Kim rond de 32sec en Sarah volgde op enkele meters. Magda was tevreden en antwoordde met goed getraind sexy boys en girls!. Kjell had al snel door dat er met dit weer niet te sollen viel en toptijden zaten er dan ook niet in. Na onze training trokken we moe (Kim: Ik, héél moe!), maar voldaan naar ons konijnenhol. Nadat we konden genieten van een welverdiende douche, waarbij Sarah en Kim zich nog een 2e maal verbrandden (!!), schoven we aan voor ons 3-gangenmenu. We bespraken hoe we onze verdere avond zouden doorbrengen. Deze avonturen lees je een volgende keer wel. Dan, mét André erbij!
Getekend: Sarah, Kim, Ewoud en Kjell
We zitten nu in het midden van onze tiendaagse stage en het begint stilaan een gewoonte te worden om onze ochtendduurloop af te werken in het plaatselijke park van Aix. Omstreeks 10u begonnen we aan onze lijdensweg. Dit is het toch wel geworden, aangezien ieder van ons steen en been klaagt over stramme spieren, pijnlijke kuiten enz enz. Sarah, Kim, Ewoud en Patrick liepen een half uur. Kjell beleefde 10 minuten langer plezier aan zijn tochtje. Na de gebruikelijke strechtoefeningen merkte Magda plots op dat ze Herman, haar halve trouwboek, nergens kon vinden. Waar was hij? Wat deed hij? En vooral, waarom deed hij het? Als volleerde speurders splitsten we ons op in 2 groepen. De ene al wandelend (rara?), de andere al joggend (rara?). Het duurde dan ook niet lang voordat we de nietsvermoedende natuurliefhebber te pakken hadden. Wat deed hij? Hij fotografeerde parende zwartkopjes! Voltallig keerden we terug naar de Creps om onze energietank terug aan te vullen. Het menu: pasta, en wederom, ... konijnenvoer. Aangezien het stralend weer was verkozen we om onze siësta in het zonnetje te doen. Ondanks de zonnecrème, waarvan Sarah beweert dat ze hem echt wel had opgesmeerd, eindigden Sarah en Kim de siësta met verbrande benen en rug. Het beloofde een zware namiddagtraining te worden...
Het zit André niet mee. Net op het moment dat hij moest vertrekken, trokken de zonnegoden alle registers open. Resultaat: een hemelsblauwe lucht en 25 graden. Voor onze namiddagtraining was het ideaal natuurlijk. Met een uitgedunde groep trokken we naar het heuvelachtige park van Aix-en-Provence. Ewoud, die s ochtends zijn kilometers al gemaald had, moest zijn gevecht tegen de hitte maar beperken tot een half uurtje. Voor Patrick stond er 45 min op het programma en ik (Kjell) diende een uur te bakken en te braden. Sarah en Kim hadden eerder op de dag hun ja van Magda gekregen op de vraag of ze mochten gaan zwemmen. Zij trokken dus naar het Olympisch bad van Aix. Na de training trokken Sarah, Kim, Ewoud en ik nog naar de centre ville. Blijkbaar heeft Aix een speciale band met chocolade en ijs want op elke hoek van de straat wordt je met die verleiding geconfronteerd. Trop is teveel en we waagden ons aan een ijsje. Na 4 dagen op konijnenvoer, droge pasta en rijst leven mag je wel eens zondigen. Nadien verkenden ze nog het oude stadscentrum. Wat een mooie winkeltjes! Na de shopping keerden ze terug richting Creps, zodat ze nog net op tijd waren voor het avondeten. Jawel, op het menu stond alweer konijnenvoer...met rijst. Ondertussen stroomden de smsjes van André binnen. Zijn trein bleek 45min vertraging te hebben. Hopelijk verloopt zijn terugreis iets vlotter zodat hij zaterdagavond al zijn trainingen kan hervatten. Na de gebruikelijke avondsiësta trokken we met zen allen naar Brasserie Chez Gaby. Gaby, de uitbater, een of andere halve gare hyperkineet begint ons steeds beter en beter te kennen. Ik weet niet of dit zon geruststellend nieuws is. Wordt allicht vervolgd... (Getekend: Kjell)
Iedereen weet dat ik Magda op handen draag. Dankzij haar heb ik de laatste jaren een mooi palmares bijeengelopen en ik durf gerust te stellen dat ik het levende bewijs ben van haar grote gelijk. Niet iedereen is het altijd eens met haar methodes en haar theorie waarbij wordt gesteld dat ook uithouding en kilometers belangrijk zijn voor de halve fond. Gisteren had ik echter een gesprek met de halve-fondtrainer van de club uit Aix. Hij was er aan het werk met één van zijn atleten. De 19-jarige jongen liep reeds 1.51 op 800. Ik vroeg hem hoeveel ze trainden en de man zei me dat deze knaap zes keer per week traint en in totaal aan een 80 trainingskilometers komt. Naast deze atleet traint hij ook een iets oudere 800 meterloper. Die is momenteel 1.44 waard, traint 12 keer per week en komt aan zo'n 120km. Dat betekent dat deze twee jongens naast de piste ook veel duurlopen moeten afwerken. Nog gisteren zei de plaatselijke coach dat hij zag dat mijn trainingspartners te weinig op 'fond' trainden. Ik zei dat ik dat moeilijk kon bevestigen daar we onze duurlopen bijna altijd individueel afwerken. Mijn ontmoeting met deze man bevestigde wat ik geloof, namelijk dat onze manier van werken de juiste is. Rustig opbouwen en het juiste evenwicht zoeken en vinden tussen uithouding, weerstand en snelheid. Geduld, geloof in eigen kunnen, vertrouwen in en respect voor je coach zijn essentiële pijlers in dat proces...
De nachten lijken hier in Aix wel korter en korter. We hebben ook geen andere keuze dan vroeg op te staan want het ontbijt wordt hier vroeg geserveerd. Na een ontbijt als een hindernispiste (Ik morste royaal met mijn koffie) gingen we ons rustig klaarmaken voor de ochtendtraining. Die was voor iedereen in het park voorzien maar ik moest uitzonderlijk voor de tweede dag op rij de piste op. Ik reis deze namiddag met de tgv terug naar België voor een begrafenis. Zaterdag kom ik dan terug naar Aix om het laatste deel van de stage mee te maken. Vandaag scheen eindelijk de zon en ik voelde me ondanks de intensieve trainingen van de laatste dagen kiplekker. Het ligt me wel, zo'n twee keer per dag trainen. Magda bleef bij mij in de 'Stade Carcassonne' terwijl de rest ging duurlopen langs de beek. Samen warmden we al babbelend heel traag op. Na twintig minuten kwam het stretchen en de warmte van de zon gaf me een heerlijk gevoel. Voorzichtig liep ik mijn vier versnellingen, van traag naar snel en elke versnelling sneller dan de vorige. Toen kreeg ik te horen wat me te wachten stond. Twaalf 200en verdeeld in series van drie. Tussen de series in kreeg ik 3 minuten rust en tussen de 200en in een kleine 100 meter joggen. Vrij zwaar, zeker na de training van gisteren. Zoals gewoonlijk begon ik er voorzichtig aan. Mijn eerste 200 kwam ik uit in 31. De twee volgende tussen de 30 en de 31. Het ging lekker. Onder de belangstelling van een plaatselijke leraar LO en zijn klas begon ik drie minuten later aan mijn tweede reeks en dook ik een eerste keer onder de 30. Alle andere 200en liep ik tussen de 29 en de 30 seconden. Bij het aanvatten van de laatste reeks zei ik wel tegen Magda dat ik de indruk had dat het vet van de soep was. Ze lachte het weg. 'Begin niet, hé. Ik ken u', klonk het. 'Het gaat heel goed, doe gewoon verder.' Ik vertrok voor mijn laatste reeks maar had een sterk gevoel van verzuring en zelfs van enige zuurstofschaarste. No pain no gain, dacht ik en ik vloog er nog één keer tegenaan. De eerste van de laatste reeks liep ik in 29.52. Ondertussen was de hele groep terug van de duurloop en lag iedereen in het zonnetje langs de piste. Met publiek erbij kan ik altijd nog een tandje bijsteken en de tweede was nog iets sneller. Nu was het einde écht nabij en ik wilde de laatste nog eens extra doortrekken. Ik vertrok meteen sneller en in de laatste bocht beelde ik me in dat ik in Lahti de laatste rechte lijn van mijn derde wedstrijd aanving. Ik vloog richting meet, mijn foulée op volle lengte. Resultaat: 27.62. Uitstekend getraind! Ook het uitlopen gebeurde traag en in het gezelschap van onze supercoach. Het middaguur was nabij en we vertrokken richting CREPS. Ik reed nog even om op zoek naar een supermarkt om sportdrank en een souveniertje voor de kinderen te kopen. Na een snelle hap in pure impressionistische 'déjeuner sur l'herbe'-stijl bracht Patrick me naar de gare-TGV. Weg was ik!
Een beetje vermoeid (dat mag op mijn leeftijd) en na een wel héél uitgebreide maaltijd (Ik heb nagenoeg alles gegeten dat er te eten viel!) ging ik voor een korte siësta. Terwijl Kjell studeerde en Ewoud de 'Runners' zat te lezen dutte ik een uurtje in. Het deed deugd en na dit intermezzo volgden we via het internet Gent-Wevelgem. Het is in België blijkbaar warmer dan hier maar het regent er en da's in een koers als GW niet meegenomen met de stenen van de Kemmelberg die de renners twee maal moeten nemen. Om vier uur stonden we in de Stade Carcassone. De piste is er niet recent en bikkelhard maar het kon ons niet deren. We waren hier om te trainen en af te zien! Ik was wel wat bang voor die eerste pistetraining want ik had toch wel vermoeide benen en het programma was vrij zwaar. Voor Ewoud, Jasper en ik drie series van een 600 gevolgd door een 200. Tussen de 600 en de 200 zat telkens maar 100m. Na elke serie mochten we drie minuten rusten. De anderen kregen gewoon 600en van Magda. Voor Sarah, Kim en Patrick 4 keer 600m en voor Kjell 4 series van 2 x 600m met 100m tussen beide afstanden in. Magda had een bepaalde tijd voor ogen maar wilde die niet verklappen. Ik vertrok op kop maar trachtte niet meteen al mijn 'cartouches' op te gebruiken. Ik hield dus wat in, temeer daar de wind ons deed denken aan de Nekker. Het resultaat was 1.45. We staken het veld over en startten onze eerste 200 die we in 30 rond finishten. Drie minuten later startte Jasper op kop voor de tweede reeks. Ik volgde goed maar Ewoud kreeg het moeilijk. Het tempo lag iets strakker dan bij de eerste reeks en we eindigden in 1.42. Ook de 200 vertrok Jasper op kop. Ik voelde meteen dat hij er zin in had. Het ging sneller dan bij de vorige 200m maar ik kwam niet in de problemen. Plots vloekte Jasper op twintig meter van de meet heel hard en hinkte van de piste: een kramp! Ik moest uitwijken en bolde uit naar 29 seconden. Zonder die kramp waren we wellicht naar de 27 gevlogen. Jasper vroeg mijn reflex-spray en spoot er zijn kuit mee in. Ik dacht dat hij de laatste serie niet meer zou meelopen maar hij koos ervoor om toch te starten. Ik nam deze serie opnieuw voor mijn rekening en startte op kop.Na 200 meter keek ik even achterom en zag dat Ewoud had afgehaakt maar dat Jasper nog lekker in mijn slipstream zat. Ik ging op mijn élan door en versnelde zelfs nog even in de laatste bocht. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn bleek ik plots alleen te lopen. Jasper was weer uitgevallen. Was hij dan toch beter niet meer gestart voor die laatste reeks? Deze laatste 600 was meteen ook de snelste: 1.40. Ewoud en ik staken een laatste keer het veld over en begonnen aan onze laatste 200 van de dag. Wanneer je weet dat het bijna gedaan is krijg je natuurlijk vleugels. De laatste in een reeks is niet voor niets meestal de snelste. Vandaag was dat alleszins het geval want ik kwam over de meet na 28 seconden. Kjell was de enige die daarna nog op de piste rondliep. Hij moest er dan ook wel wat meer lopen dan ik. Ik had ondertussen een gezellige babbel met de plaatselijke halve-fondtrainer en daarna liepen we allen samen uit. Op de lichte kwetsuur van Jasper na konden we terugblikken op een goede eerste pistetraining. Na het douchen en avondeten besloten we om Aix eindelijk te gaan verkennen. Wat een mooie stad, bekend om zijn steegjes en fonteinen. We dronken iets op het terras van een bar-tabac gelegen op het pittoreske Place des Augustins. Denk nu niet dat we zijn blijven plakken, hé. Om 10 uur waren we terug op de CREPS: 'noblesse oblige' of liever gezegd 'Stage oblige'. Magda zal wel naar haar klok hebben gekeken toen we de sleutel in het slot staken.
De nacht leek me heel kort. Ik was nog midden in een droom toen Kjell's wekker afging. Ik had diep geslapen maar was vannacht toch één keer wakker geworden. Overtuigd dat we ons hadden overslapen deed ik het licht aan en keek op mijn horloge. Half drie was het. Als chronisch slaapwandelaar ken ik dat natuurlijk. Het is een klassieker van mij om 's nachts op te staan in de overtuiging dat het al ochtend is. Het ontbijt is hier altijd supervroeg en dus stonden we ook vandaag om zeven uur op. Van half acht tot acht namen we ons ontbijt en daarna was het nog even relaxen op de kamer en rustig klaarmaken voor de ochtendtraining. Die ging opnieuw door in ons parkje langs de beek waar we toertjes kunnen draaien van zo'n 12 minuten. We liepen trager dan gisteren met het oog op de zware namiddagtraining op de piste. Ik had toch wel zware benen maar een goede douche en insmeren met Perskindol Active Fluid deed achteraf wonderen. De foto van Kjell en ik op de piste van Aix is gisteren genomen door An Verboven. Onze spurtersgroep zit daar tweemaal daags en voelt er zich al helemaal thuis.
Het was volle maan. In de verte huilde een wolf. Vijf loopvrienden, twee meisjes en drie jongens zaten op een matras in het midden van een kamer in het schemerlicht één of ander debiel Hollands spel te spelen. Zo'n spelletje waar je om beurten iets moet uitbeelden, raden, tekenen of vragen. Er werd hard gelachen tot plots: dong, dong, dong, dong, dong, klonk het hol door de kamer. De vijf vrienden waren met verstomming geslagen. Het lachen verging hen plots ook. Wie had dat geluid gemaakt? Het kwam uit de verwarmingsbuizen! Of uit de muur of van beneden? Maakten we soms teveel lawaai? Ik ging luisteren in de gang en hoorde hier en daar gelach en gepraat. Ons gelach kon op dit nog vroege avonduur zeker geen irritatie veroorzaken. Er zat iets anders in het spel. Waarschijnlijk was het een klopgeest. Hier in de 'midi' krioelt het trouwens van de klopgeesten. Daarnet zag ik er nog enkele in de 'Cantine'. Maar welke klopgeest bezorgde ons nu een bibberavond. Welke geest zorgde ervoor dat we ons spelletje al fluisterend en ingetogen afmaakten. Morgen gaan we op onderzoek uit. U leest het binnenkort in het vervolg van 'le fantôme du CREPS'.
Vanmorgen werd ik gewekt door Kjell's gsm-wekkertje. Ik had in één stuk doorgeslapen, een zeldzame luxe voor iemand met een lichte slaap als ik. Er was dan ook geen geluid van voorbijrijdende auto's, jankende honden of katten, krakende vloeren, treinen of vliegtuigen in de verte... Ik heb gewoon uitstekend geslapen, kort maar goed! Misschien zit die ene pint die ik gisterenavond gedronken heb chez 'Gaby' daar ook wel voor iets tussen. (Ik drink zelden of nooit een pint!) In de CREPS worden de maaltijden op vaste tijdstippen geserveerd en dus zaten we om half acht aan de ontbijttafel. Na de stevige maaltijd konden we nog wat uitrusten op onze kamers en daarna trokken we met de auto's richting 'stade Georges Carcassonne waar de grote sportterreinen en ook de atletiekpiste van de stad Aix liggen. Naast het complex is een mooi park waar een dolomietpad de kronkelingen van een beek volgt en waar we onze eerste training van de dag hielden. Een duurloop van een goed half uur gevolgd door lenigheidsoefeningen en enkele versnellingen op de piste waar Johan trouwens met zijn spurters bezig was. Johan vertelde me dat ze op de piste met enorm veel respect worden behandeld en dat ondanks de drukte door de aanwezigheid van talrijke scholen. Iedereen weet in de stade Carcassone dat 'Les athlètes Belges' daar zijn. Ik voelde bij de versnellingen dat mijn benen verre van vermoeid waren. Mijn kuiten voelden het best aan en dus mag Kjell er vanavond vroeger aan beginnen, hahaha. Eerst de rug en schouders en daarna de ganse benen. Ah ja, je wil kiné worden? Profiteer dan van de gelegenheid om wat te oefenen met échte spieren... Héhéhé... Over de catering hebben we hier eigenlijk niet te klagen. Het is een sportkamp en dus is het menu aangepast aan sporters. Gisterenavond was er bijvoorbeeld pasta. Deze middag koos ik voor de vis met wortelen en rijst. Na een korte rustpauze, waarvan ik gebruik maakte om voor het eerst mijn schetsboek boven te halen, trokken we voor de tweede keer vandaag richting Stade Carcassone. We parkeerden ons deze keer midden in het leuke park langs de beek. Daar mochten we weer duurlopen, drie kwartier lang. Het ging een pak sneller dan vanochtend en de korte heuveltjes (buiten de spoorlijn is niets vlak in Aix) zorgden op het einde toch voor de nodige spierpijn. Dit is tenslotte de eerste keer dat ik tweemaal op één dag train. De versnellingen gingen nog snedig maar bij het stretchen had ik toch wel wat alarmbelletjes horen rinkelen. Morgen wacht ons een zware pistetraining en dus mag Kjell me straks nog onder handen nemen. Ik heb niet voor niets twee bussen massage-olie meegebracht. Na het eten trokken we in groep, ieder met zijn laptop onder de arm naar de foyer want plots bleek niemand nog van op zijn kamer op het internet te kunnen. Dikke pech want ook daar ging het internet niet. Waarschijnlijk komt dit verslag dan ook pas later op de blog. Bij het terugwandelen keek ik als in een reflex naar boven en zag de maan naar me kijken. Ik had het reeds over mijn fascinatie voor de maan en nu is het tijdens ons verblijf in Aix daarenboven volle maan. Dat kan toch geen toeval zijn...
Twaalf uur in de wagen, het is verdomd vermoeiend. Gelukkig was er bijna geen verkeer op de anders zo drukke 'autoroute du soleil'. Patrick reed daarenboven voorop en ik moest dus maar gewoon relaxed volgen en van het landschap genieten. Ewoud zat naast mij in zijn boek verzonken en Kim en Sarah sliepen een groot deel van de weg. Er was nochtans heel wat te zien onderweg. Het grote geschiedenisboek van Frankrijk viel open voor mijn ogen. Elke afrit vertelde me een verhaal. Van le 'Chemin des Dames' en de drama's van de eerste WO over plaatsen waar Napoleon tijdens de 'Campagne de France' nog meer dan in Austerlitz of Marengo zijn militair genie bewees. We reden voorbij Colombey-les-deux-églises, onherroepelijk verbonden met Generaal De Gaulle maar ook voorbij het monument voor Jean Moulin, martyre de la resistance. We waren om vier uur vanochtend vertrokken in Mechelen en exact twaalf uur later reden we het complex van de CREPS binnen in Aix en Provence. Eerlijk is eerlijk, op de foto's van de website zag het er heel wat fraaier uit maar we zijn hier om te trainen, het weer is prachtig en de omgeving heel mooi. Het klimaat en de natuur hebben hier minstens een maand voorsprong op Vlaanderen. Alles is hier groen en staat in bloei. Nadat we onze kamers hadden verdeeld vertrokken we nog voor een duurloop langs de kleine rivier die net naast de CREPS stroomt. Een aaneenschakeling van bruggetjes, watervallen maar ook een pad dat op en af slingerde en vol mooie stenen was bezaaid. Niet ideaal om los te lopen en dus had ik na die twaalf uur rijden en een veertig minuten lopen langs een moeilijk pad verschrikkelijk zware benen. Gelukkig deel ik de kamer met een student kiné en dus mocht (lees: moest!) Kjell me voor het slapengaan masseren. Morgen zien we wel of het heeft geholpen.
Zaterdag was mijn looprustdag en gelukkig maar want veel tijd om te lopen was er toch niet. Mijn broer Chris, die samen met zijn vrouw Fabienne naar Abu Dabi trekt voor enkele jaren organiseerde een laatste familiebijeenkomst in hun huis in Mechelen. Eén van de zeldzame momenten dat we eens allen samenzijn. Zo'n moment moet je koesteren.Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark voor de laatste training voor het vertrek naar Aix-en-Provence. Ik had zeven dagen geen interval meer getraind, gekweld door rugpijn en een lichte kuitverrekking. Gisteren had ik reeds het gevoel dat mijn kuit genezen was en vanmorgen stond ik op met een zere rug maar goeie benen. Het zonnetje scheen over Mechelen en vijftien graden gaven ons echt een zomerse indruk. Het opwarmen gebeurde gewoon heerlijk relaxed en nadat we een eerste trui hadden uitgetrokken jogden we naar het rozenpark. Bij onze versnellingen voelde ik dat ik kon doortrekken en dus was ik blij dat Magda ons aankondigde dat we 400en gingen doen. Ik wilde me maar al te graag testen met het oog op onze stage. Jasper, die zich dinsdag licht kwetste op training, keek toe vanop de fiets. Sarah, Ewoud, Stefan, Kjell en ik begonnen er aan. In totaal liepen we er allemaal zes behalve Kjell en Stef die er twee meer moesten lopen. Ik vertrok met een lichte angst. Wat als het niet ging? Wat moet ik dan in Aix gaan aanvangen? Gelukkig snelde ik mijn zes 400en aan een gemiddelde van 1.08, 1.09 zonder enige hinder en zonder te forceren. Het was echter zo warm in dat kuipke dat het rozenpark eigenlijk is, dat ik voor het eerst in een half jaar de training in T-shirt beëindigde. Na de lichte paniek in mijn hoofd in het begin van de week was ik nu bijna euforisch. I'm back en klaar om af te zien. No pain, no gain in France! Aix, here we come! Deze namiddag was het pakken en naar de 'Ronde' kijken. Ondertussen speelde de jongens in de tuin. Ik zal ze verschrikkelijk missen volgende week maar het is maar een wek, he. Het weerzien wordt er alleen maar heviger door. Voor ik afsluit nog dit. Mijn idool VDB (de enige échte) heeft gisteren voor het eerst sinds heel lang nog eens gewonnen. Nico Mattan, zijn boezemvriend en ploegleider had reeds verkondigd dat hij in goede doen was en hij won gisteren dus de tijdrit in een kleine Franse rittenwedstrijd. Okee, het is de Ronde niet maar mijn hart ging toch weer sneller slaan. Tot in Aix!
Vandaag was weer een prachtige lentedag. In het park van Machelen liep ik een duurloop van drie kwartier ter vervanging van de gewoonlijke vrijdagse snelheidstraining. Ik heb nog teveel last van de rug en de daaruit volgende uitstraling in mijn rechterbeen. De pijn in mijn kuit is bijna weg maar ik durf geen risico's te nemen met het oog op volgende week. Het was wonderlijk hoe goed mijn I-pod me vandaag keel te verstaan. Ieder lied was vandaag op maat van mijn gevoelens. De donkere wolken van enkele dagen geleden ebben stilaan weg en de stress van het werk met het uitbrengen van ons nieuw tijdschrift is ook verdwenen vermits vanmorgen alle pagina's naar de drukkerij zijn vertrokken. Vanavond trok ik met de kinderen naar de Nekker voor hun training. Bruno zat enkele dagen in Griekenland en daarom gaf ik uitzonderlijk vandaag ook training. Geen Moon en ook geen Noah in mijn groep vandaag. Moon had gevraagd om bij Dirk te mogen speerwerpen en hij vond het een bijzonder leuke training. Noah speelde in de groep van Loni loopspelletjes. Leuk om die allerkleinsten bezig te zien. Moon vertelde achteraf dat Noah en Lofti weer meer op de grond lagen dan rechtop maar ik heb het zelf niet gezien en kan dus niet veel zeggen. Iedereen wenste ons veel geluk met onze stage in Aix en wij wensten Johan Smeyers (papa van Brent en Laura) veel succes zondag. Hij loopt dan de marathon van Parijs en hopelijk voor hem wordt het niet té warm. Gek, daarstraks speelde op mijn I-pod nog 'April in Paris' (in de versie van Sarah Vaughan)... Toeval of teken? Johan gaat voor 3u15 en ik denk dat hij het aankan.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
