Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
31-07-2008
Modern sprookje...
Sprookjesfiguren bestaan. Ik weet het uit goede bron... Ik woon naast één! Sinds de eerste dag dat we in ons huis introkken ergert mijn buurvrouw zich aan zowat alles wat ik doe. Vooral in de tuin, maar waarschijnlijk ook aan de rest en misschien zelfs aan de lucht die ik inadem. Mijn tuin (zie FOTO's van vorig jaar) beantwoordt niet aan haar normen en nu moet ik wel toegeven dat hij er beter heeft uitgezien dan deze zomer. Ik heb andere tuinprioriteiten. Hoe komt dat? Enkele jaren geleden had ik het lumineuze idee om bambou te planten. (Ik wilde kost wat kost de lelijke coniferenhaag van mijn buren aan ons zicht onttrekken!) Ik vind bambou prachtig en ik kon enkele scheuten uit de mooie collectie van de Sint-Maartenschool overplanten. Ik had betonnen boorden geplaatst en dacht dat alles ok was. Dat was buiten de wortelstokken gerekend. Na enkele jaren zijn die doodleuk over de betonnen randen gekropen en tussen de rozenstruiken van mijn buurvrouw hallo gaan zeggen. Woedeaanvallen en crisissen maakten dat ik de wortels ben gaan uittrekken en me in alle bochten heb gewrongen om haar toch maar naar mijn excuses te willen laten luisteren. Bambou groeit voornamelijk in mei-juni en vorig jaar was het dus opnieuw bingo. Scheuten bij de buren. Toen al voelde ik dat het nooit meer zou goed komen. Dit jaar kwam het tot een zo grote woede bij mijn buurvrouw dat ik dacht dat ze er zou in blijven. Ik moest en zou de bambou weghalen. Hij kwam trouwens veel te hoog en ook dat mocht blijkbaar niet. Ze ging me zelfs een proces aandoen, zei ze. Met het oog op de goede vrede ben ik dan maar geplooid en wilde ik ingaan op haar voorstel om samen een omheining te bouwen ter vervanging van de haag die door mijn bambou aan onze kant was beschadigd. Goed idee vond iedereen. Tot we zegden dat het liefst rechte panelen moesten zijn (geengolfkes) en zo verder. Nieuwe periode van smoelen en zwijgen. (Telkens de voorbode van een uitbarsting. De letterlijke kalmte voor de storm.) Het ontplofte weer en het resultaat was dat ze alles alleen ging doen. Bon, mij niet gelaten. Enkele weken later, na een nieuwe periode van stilzwijgen krijg ik te horen dat ze zich gingen verhalen op mijn familiale verzekering om de schade aan hun haag te betalen. Experts erbij en mijn verzekering ging betalen. Ik ook dus want er zit wel een dikke franchise aan verbonden. Nu was de kous nog niet af natuurlijk. Die bambou moest er uit. Deadline: 1 augustus. Niet dat er dan al iets gaat gebeuren maar ze vertrouwen me niet, vandaar die marge want ze komen pas in september de haag weghalen (weet ik uit goede bron).Vijftien meter verweven wortelstokken uit de grond halen is geen sinecure. De hele maand juli heb ik gezwoegd, vooral met de kapbijl. Elke avond dat het niet regende enkele uren. (Het heeft veel geregend!) Het ging gewoon niet vooruit. En om de zoveel dagen betrapte Hilde de buren in onze tuin. Elke keer dachten ze dat we niet thuis waren. Toevallig stond telkens de auto niet op de oprit. Ze hebben namelijk een doorgangetje laten snoeien om tussen hun haag en mijn struiken door te kunnen of zelfs gewoon te gluren. Het ruikt naar voyeurisme want van daaruit kijk je recht in onze living. Eergisteren stond ze opnieuw in onze tuin en toen Hilde haar betrapte vloog ze weer eens uit. Mijn werk vorderde niet snel genoeg (Ze vergeten dat ik nog niet op pensioen ben zoals zij!), de rest van de tuin ligt er verwaarloosd bij. De omheining gaat duurder kosten dan voorzien, (Eigen schuld, dikke bult!) en nog van dat leuks, over regels en het respecteren ervan. Mijn buurvrouw heeft wel een eigen manier om regels en wetten te interpreteren. Je mag op de grond van je buur komen om je eigen haag te snoeien. Ja, maar je vraagt wel eerst toestemming. Wij moeten het telkens opnieuw ontdekken als we thuiskomen. En mijn borders (voor hen vuiligheid zoals ze dat zo poëtisch noemt) zijn dan telkens vertrappelt. Je mag overhangende takken van bomen en struiken snoeien. Zij snoeien somt tot een dikke meter in mijn eigen tuin waarna het snoeihout gewoon op mijn bloemen blijft liggen. Logisch natuurlijk vermits het, wanneer ik hun redenering volg, niet op een beetje vuiligheid meer of minder aankomt. Een andere regel is het verbranden van tuinafval. Ik heb een vuurkorf die ik tot vorig jaar nog nooit had gebruikt. Omdat een heleboel dingen de dag van vandaag voor kinderen verloren gaan dacht ik op een dag: ik maak eens een vuurtje, dan maken ze dat ook eens mee. Na enkele minuten stond mijn buurvrouw te tieren omdat ik haar was bevuilde met mijn rook. In de lente kochten mijn buren een buitenvuur-kachel of zoiets, compleet met schouw en al. Iedere avond verbranden ze daar hun afval in, terwijl ze zittend genieten van de warmte en de gezelligheid van de vlammen. Iedere avond moeten onze ramen en deuren dicht omdat de rook die uit die schouw komt anders naar binnen trekt. Onze kinderen maken ook te veel lawaai. Het zijn kinderen en ze is waarschijnlijk al lang vergeten hoe haar eigen drie jongens vroeger tekeer gingen. Voor de goede vrede zwijg ik in alle talen. Ik zou heel gemakkelijk een echte oorlog kunnen ontketenen maar wat win ik daar mee. Neen, na de laatste uitbarsting van mijn buurvrouw tegen Hilde ben ik nog harder gaan kappen en zwoegen. Gelukkig was alle bambou sinds begin deze week zowat verwijdert en bleven alleen nog mijn siergrassen over.(Gingen er gelukkig zonder de kapbijl ook uit.) Ja, ook die moeten weg. Ze woekeren nochtans niet. Maar ja, die goede vrede weer... Gisteren heb ik nog 4 uren zitten graven, trekken en dragen. Sinds vanmorgen heb ik dus ook weer rugpijn met uitstralingen tot in mijn enkels. De linkerenkel waar ik al een tijdje mee sukkel deed vandaag zelfs buiten het lopen pijn. Dat ik planten moet wegdoen, zwijgen over haar vuur, schlagermuziek soms uren moet moet aanhoren, dat ze mij niet aanspreekt en tegen de hele straat gaat vertellen dat ik niet deug en dat ze door mij ziek is, dat kan ik nog allemaal verdragen. Dat ik mijn wedstrijdprogramma zou moeten aanpassen door haar, DAT zou ik onvergeeflijk vinden.
Ik moest het even kwijt! Ik dank u voor uw aandacht! En nu de quizvraag. Wat voor een sprookjesfiguur woont er naast ons?
Mooi weertje vandaag. In het park van Machelen was het vanmiddag zalig lopen. Het volledige parcours ligt onder het gebladerte en er was ook wat meer zuurstof in de lucht dan de vorige dagen. Of was dat maar een indruk? Ik hield het op aangeven van Magda op een kleine veertig minuten duurlopen. Twaalf per uur, niet te traag en zeker niet te snel. Mijn benen voelden wel wat stijf aan na de vierhonderden gisteren. Maar mentaal zit het wel goed na de goede trainingen van de laatste weken. Ook bij Kim Gevaert zit het stilaan snor. Gisteren in Monaco bewees ze klaar te zijn voor de spelen al blijft de kloof met de absolute top natuurlijk pijnlijk reëel. Drie meisjes doken in Monaco onder de 11 seconden. Volgens mij mogen we al écht blij zijn als Kim een finaleplaats kan bemachtigen. Kjell, die zaterdag de 3000m zal lopen moest vandaag twee keer trainen. Vanmorgen in het park onder het wakend oog van onze coach en deze avond een uur en twintig minuten duurlopen. Da's pas trainen, hé. Wat heb ik toch allemaal niet gemist met er zo laat aan te beginnen. Het moet zalig zijn om tweemaal daags te kunnen oefenen. Opstaan, ontbijten, duurloopje en s'avonds of in de namiddag een pistetraining, wat massage... Een droom. Mijn lichaam (En mijn druk leven!) laat dat nu niet meer toe, spijtig. Ik zit nu aan een voor mij maximale trainingsarbeid en frequentie. Ik moet het ook niet pushen.
Kim Gevaert is op de Super Grand Prix atletiekmeeting in Monaco vijfde geworden in een sterk bezette 100 meter. Ze klokte af in 11.13, haar tweede beste tijd van het seizoen. Monaco was haar laatste wedstrijd voor Peking. Ze kan met een gerust hart naar ginder trekken.
Ik droom van snelle tijden. Met de 2.03 van de interclub (FOTOS) ben ik niet tevreden. Daarom ga ik vanaf zaterdag dan ook op zoek naar snellere tijden. Terwijl ik het gisteren bij een korte recuperatieloop hield na de twee laatste zware trainingen hadden we vandaag alweer zo'n vrij zware voor de boeg. Bij dit warme weer is natuurlijk alles net een beetje zwaarder. Magda kon nog niet op de training zijn wegens nog te vermoeid door de trip van Duitsland naar Mechelen. Ik begrijp het volkomen want ik ben ook geen held als het om lange autoverplaatsingen gaat. Vandaag liepen we 400en. Voor mij een laatste test voor de weken van de waarheid. Het liep gesmeerd, zonder dat ik te diep moest gaan . Natuurlijk deed het pijn, maar wanneer je in vorm bent verteer je dat net iets gemakkelijker en is de recuperatie ook optimaal. Ewoud, Jasper en ik moesten drie reeksen lopen van twee vierhonderden met slechts 100m joggen tussen. Tussen de reeksen kregen we drie minuten recuperatie. Ik vertrok maar meteen op kop en klokte 64. Niet slecht! Tussen de 100 en 200m kregen we wind tegen maar het vertraagde me geenszins. Bij de tweede kwam ik uit uit op 65. En zo ging het verder: 64, 65, opnieuw 64 en eindigen in 62. Ik hoorde de anderen afzien in mijn rug. Het is de omgekeerde situatie van zo'n twee maand geleden toen ik zelf moest jagen op de vorm en constant zat te sterven in de rug van Jasper. Kop op Jasper, binnen een maand laat je me weer afzien en wenkt de topvorm opnieuw. Vooral blijven focussen. Kjell en Tim liepen 10x400 met 200m joggen tussen. Kjell draaide constant rond de 69-70 denk ik. Goed bezig! Hij loopt zaterdag trouwens ook in Tienen, op de 3000m. Er komen enkele kleppers naar die wedstrijd met het plan om er een toptijd te lopen! Misschien kan Kjell van die drive gebruik maken om ook zijn tijd aanzienlijk te verbeteren. Morgen en overmorgen wordt het voor mij traag duurlopen, maximaal recupereren en vrijdag op de Nekker loslopen en wat versnellingen. De gewoonlijke aanloop naar een wedstrijd dus. De zenuwen zullen tegen dan al wel fel gespannen zijn.
Beter dan met de documentaire van vanavond op Canvas kan je de gevaren van dopinggebruik niet illustreren. Misdadige praktijken in het vroegere DDR. Nu weet iedereen het maar al die onschuldige meisjes die toen werden misbruikt voor sport en vaderland wisten van niets. Sommigen waren zo hormonaal veranderd dat hen niets anders overbleef dan van geslacht te veranderen.Van de vroegere monsterscores op WK's, EK's en OS bleef na de val van de muur weinig over. En toch was er nog hoop voor de Duitse sportmeisjes. Ik was zelfs hevig fan van ééntje. Haar naam: Heike Drechsler. Spurtster, tienkampster maar vooral verspringfenomeen. Tweemaal goud op Olympische spelen in het verspringen. Een grote (1M81) én mooie madam. Ze is nu 43 en ziet er nog steeds goed uit. Voor de youngsters die Heike niet kennen: http://www.mediadolphin.net/mdnet/video/trailer_heike.html
Enjoy!
Iets na de achten vanmorgen kreeg ik reeds een smsje uit Duitsland. Magda zei me van niet op kop te lopen want het was een zware training. Om tien uur stonden we daar dan allemaal. Sarah en Rozanne die voor de eerste keer na een lange blessure weer op het appel was. De verloren zonen Jasper en Kjell en de 'habitués' Ewoud en ik. O, en ik vergeet nog een terugkomer, Tim die ook uit blessure terugkomt. Wat een bende. We vielen echter als groep helemaal niet op want juist vandaag werd in het vrijbroekpark en omstreken een wandeltocht gehouden. Het park krioelde van de stappers en na onze opwarmingsronde waarbij we reeds moesten slalommen trokken we met enige twijfels naar het rozenpark. Bleek dat een deel van het partcours door het rozenpark trok. We lieten ons allerminst afschrikken en deden onze versnellingen. Bij de laatste liep het bijna fout want een groep wandelaars vertikte het om te reageren op onze verwittigingskreten en we konden bijna enkele frontale botsingen met gewonden betreuren. Gelukkig zijn lopers minder koppig en konden we ze net op tijd ontwijken. Vieze gezichten in onze richting maar het kon onze goede luim niet verpesten. We waren weer een groep en dat deed deugd. Op naar de training zelf. Op het programma: 600m (toer rond het rozenpark) gevolgd door een 100m joggen en een 200m in het rozenpark. Voor de middellange afstandlopers 3 keer met 3 minuten recuperatie tussen. Voor de lange afstandlopers (Kjell en Tim, maar die liet de 200m op mijn voorstel vallen) waren dat er vijf. We begonnen er aan. Kjell op kop, schuin gevolgd door mezelf en achter mij de rest. We kwamen uit in 1.41, da's sneller dan tijdens de voorbereidingsperiode. Ik dacht dat we wel zouden verzwakken. De tweehonderden waren echter ook van kwaliteit, allen rond de 30 seconden. De tweede liepen Kjell en ik eveneens in 2.41, kort gevolgd door Jasper die nog last had van een slepende verkoudheid en Ewoud en TIM. Bij de derde (mijn laatste) wilde ik me nog eens testen met het oog op volgende week en ik nam na zo'n 400m de leiding, trok goed door en eindigde in 1.38. Niet slecht; Kjell volgde in 1.41, de rest zat wat verder. De twee laatste van Kjell waren van dezelfde kwaliteit en die liep hij helemaal alleen. Chapeau. Hij stond wel hevig te hijgen na de laatste 200 en moest toegeven dat twee beschuitjes als ontbijt misschien wat te weinig was. Het deed ook plezier om Els lens daar onder de bomen aan het rozenpark tegen het lijf te lopen. Stilaan kruipt ze uit het dal. Stilaan maar zeker. Hilarisch en pathetisch tegelijk vind ik die Silence-Lottoploeg. Ze verliezen de ronde en gaan dat vieren in het Hard-Rock café. Belachelijk gewoon. Ga toch naar huis! (Maar ja, dat feestje was al gepland, hé!) En dan staat daar in het groot: Silence-Lotto, the Rock'n roll team. Hahaha... als dat zo is ben ik Marilyn Manson...
Zaterdag, een rustdag voor mij maar niet voor iedereen. Om twintig over twaalf pikten we achtereenvolgens Kjell en Bruno op om naar Lier te rijden voor de midzomerjeugdmeeting. Slechts drie rammertjes zouden er aantreden maar het is dan ook vakantie. We hadden ons aan weinig volk verwacht maar kijk, niet iedereen is weg. Er was héél veel volk aanwezig op de piste van AC Lyra. Liefst veertig benjamins begonnen er aan hun reeksen op de 60m. Het was warm, dus ideaal spurtweer. Sven won zijn reeks in 9.58, een persoonlijk record. Moon liep in de tweede reeks, mistte volledig zijn start maar finishte sterk met een derde plaats tot gevolg. Zijn tijd 9.56 (geen persoonlijk record) , slechts twee honderdsten sneller dan Sven en zo mocht Moon toch nog met brons op het podium. Voor Moon stond er vandaag eens geen 1000m op het programma. Je mag die jongens niet teveel belasten en vorige week was het een zware wedstrijd. In ruil deed Moon nog mee aan alle andere proeven, nl. het ver- en hoogspringen en het kogelstoten. Moon haalde zoals verwacht geen medailles meer vandaag maar verbeterde zich op elke proef. Hij sprong 3.36 ver (7de) en 1m hoog (6de en verbetering met liefst 10cm). De kogel (1kg) gooide hij 6m69 ver (6de). Het is duidelijk dat Moon zijn sterkste wapen het lopen is en blijft maar hij vond het in ieder geval heel leuk om eens iets anders te doen en stond er verrassend ontspannen bij. (Dat had misschien wel met de aanwezigheid van Lars Van Looy te maken, zijn vriendje van bij de VAC) Sven van zijn kant was heel wat zenuwachtiger maar kwam dan ook uit op twee nummers waarop hij provinciaal goud behaalde. (Moon is ook veel nerveuzer voor een 1000m) Hij deed het iets minder goed dan in Bornem maar mocht toch twee medailles ophalen, de zilveren bij het kogelstoten en de bronzen voor zijn hoogspringprestatie. Op de duizend meter werd hij mooi vijfde maar het te zwoele weer liet vandaag geen toptijden toe. Ook Stijn deed vandaag zijn duit in het zakje. Bij de pupillen nam hij deel aan de 60m en ook op de kampproeven kwam hij uit. Alleen de duizend meter liet hij net als Moon vandaag links liggen. Kjell was meegegaan om Moon eens aan het werk te zien en ontfermde zich over Noah. Toen we thuiskwamen zei Noah doodleuk tegen Hilde: "ik heb een nieuwe beste vriend". Kjell zal goed slapen. Hij moest vandaag twee keer trainen maar ik denk dat een namiddagje Noah nog vermoeiender was dan al dat lopen... O ja, ik sprong in Lier een gat in de lucht toen we hoorden dat Carlos Sastre het geel met succes verdedigde in de tijdrit. Een mooie rondewinnaar.
Vandaag heeft Evelien Moens, dochter van mijn vrienden Sylvie en Kurt, zus van Boris en lief van Kjell met haar ploeg van de RomSkippers Mechelen brons behaald op het WK in Kaapstad. Fantastisch gewoon! Wil je er wat meer over weten: http://caperom.blogspot.com/. Ik feliciteer de hele ploeg langs deze weg want ik hou niet zo van censuur en blijkbaar moet een reactie op hun eigen blog eerst worden goedgekeurd. Toen ik aan de Nekker toekwam voor de wekelijkse vrijdagavondtraining was ik heel optimistisch gestemd. Het was lekker warm en zo heb ik het graag. Bij de opwarming voelde ik echter al snel dat er maar bitter weinig zuurstof in de té zware lucht zat. Er was duidelijk onweer op komst maar daar bleven we gelukkig van gespaard. Vandaag was het spurttraining. Magda is op familiebezoek in Duistland maar ze liet ons als gewoonlijk een trainingsschema achter. Today's menu: vijf keer 150m spurt gevolgd door 5 keer 100m spurt. Op zich lijkt dat weinig maar wanneer je ze allemaal op topsnelheid doet weegt dat uiteindelijk toch zwaar door. Ik vond dat ik vandaag behoorlijk snel ging en ik hunker dan ook naar wedstrijden. Ik voel me nu al enkele weken super en wil dat graag in de praktijk bevestigd zien. Het weer was nochtans niet optimaal want op het einde van de training hapte ik toch meer en meer naar adem. Er was niet veel volk op de training maar de enkelen die er toch waren kenden duidelijk dezelfde sensaties. Ook Boris trainde vandaag en net nu met dit zuurstofarme weer moest hij 250en doen. Da's lang voor een zuivere spurter natuurlijk en ik zag ook hem geregeld naar lucht happen. Op weg naar huis gingen we Kjell even groeten. Jasper en Kjell zijn net terug uit vakantie in het zuiden van Frankrijk. Ze hebben er heel goed kunnen trainen en konden er op de piste van Draguignan oefenen. Dat is blijkbaar een piste waar geregeld grote competities worden gelopen. Het was er volgens Kjell zalig lopen en de fitnesszaal was er eentje om U tegen te zeggen. Ook Kjell wil zo snel mogelijk weer met de competitie aanknopen. We zullen morgen tijd zat hebben om onze programma's uit te stippelen. Hij vergezelt ons naar Lier waar Moon zal deelnemen aan de plaatselijke atletiekmeeting. Waarschijnlijk laten we de duizend meter deze keer links liggen. Kleine jongens moeten dat niet té dikwijls lopen. Hij gaat er de 60 meter lopen, verspringen en kogelstoten. Ze geven warm weer maar hopelijk zal er wat meer zuurstof in de lucht zijn.
Net gelezen. Het BOIC heeft naast de reeds vernoemde deliberaties ook besloten om Cédric Van Branteghem én de beide Borlée broertjes in Peking te laten starten op de individuele 400m. Fijn!
Met verwondering en bewondering ontdekte ik de gisteren tijdens de uitzending van "Tour 2008" de mens achter de coureur Sastre. Ik moet eerlijk toegeven dat ik voor gisteren nooit met veel passie naar de Spanjaard omkeek. Hij leek me eerder een grijze coureur die af en toe een wedstrijd won maar nooit zelf veel initiatief nam. Ik herinnerde me vooral die ritoverwinning in de tour waarbij hij een fopspeen in zijn mond stak. Gisteren zat hij daar zelf aan de tafel bij lieven Van Gils na zijn toch wel prachtige raid op 'Alpe d'Huez'. De bescheidenheid zelve. Hij dankte in de eerste plaats de ploeg omdat hij vrijheid had gekregen. Er zijn veel coureurs die minder ploegliefde aan de dag zouden brengen! Op het gezicht van Sastre las je zo het karakter van de man. Een man met een hart, eenvoudig, eerlijk, vrijgevig en oprecht. Naast hem zat de voorzitter van zijn belgische fanclub. Zelfs in Spanje heb ik er geen, zei Sastre. Al het geld dat de fanclub verzamelt wordt door hem verdubbeld en gaat integraal naar het kinderkankerfonds. Ook in Spanje houdt Sastre zich bezig met gelijkaardige projecten. Een mooie mens. Laat ons allen fan worden. Ik ben alvast gewonnen... Vanmiddag hield ik een korte duurloop in Machelen. Het was een prachtig zomerweertje. Eindelijk mijn lievelingsweer. Net op tijd zou ik zeggen want volgende week begint mijn tweede competitieluik van 2008. In Tienen of Lebbeke (800), ik ben er nog steeds niet uit. Daarna gaat het richting Flanders Cup in Ninove, enz... Een zestal wedstrijden als aanloop naar het laatste doel dit seizoen: het KVV in Herentals.
Deze middag in het park van Machelen. Ik had net drie kwartier gelopen aan een gemiddelde van twaalf per uur. Soepel en dromend als altijd. Mijn voet had weer zeer gedaan, maar voor de rest was alles in orde. Ik begaf me als gewoonlijk naar het moderne standbeeld waar ik altijd mijn lenigheidoefeningen doe? Er zit een oudere man op het stenen gedeelte en al lachend excuseer ik me voor het storen. "Geeft niet", zegt de man, "zo zie ik je eens van dichtbij!" "Kent u mij dan", vroeg ik? "Jawel, mijn buurvrouw en ik zitten hier heel dikwijls in het park en het was ons al opgevallen hoe soepel en elegant jij rondloopt, helemaal anders dan alle anderen die we hier zijn lopen." "Vast een topatleet", ging de man verder. "Jaja", begin ik natuurlijk te lachen, "maar wel ééntje van bijna vijftig jaar!" Dat kan niet", zegt de man, "dan ben ik jonger dan jij!" Daarop begint hij me te ondervragen over hoe en hoeveel ik train en wat ik doe en of ik al iets gewonnen heb, enz..., enz... "Jij hebt vast geen moeite om nog iets in de solden te vinden met je wespentaille" gaat de man verder. Daarop beginnen we beide heel hard te lachen. Toen moest ik nog mijn versnellingen doen. De man stapt op zijn fiets en wenst me nog veel succes. "Tot de volgende keer", zeg ik en hij verdwijnt achter de bomen. Ik was zelfs zijn naam vergeten te vragen. Dat doe ik bij de volgende ontmoeting wel. Een vreemde plek, dat park van Machelen en mijn dag kon alvast niet meer stuk na al die complimenten.
Het BOIC heeft een stukje hart getoond. Drie atleten zijn gedelibereerd. Monder Rizki, Pieter Desmet en Kevin Rans mogen naar Peking. Het mochten er voor mijn part nog wat meer zijn. Een aantal Belgische topatleten heeft een droom moeten opbergen terwijl in andere sporten sommigen gewoon weigeren om te gaan. In het wielrennen krijgen ze zelfs amper een ploeg samen. Maar bon... Vandaag was het weer Nekkertime. Op het programma stonden 200en. Tien in totaal met 200m joggen tussen. In totaal 4 km dus waarvan de helft voluit, of toch ongeveer. Door vakantie was ons groepje herleid tot Ewoud en ik. Ik besloot meteen om de hele afstand op kop te lopen. De eerste vier finishte ik in 32 seconden zoals Magda had gevraagd. Daarna ging het crescendo. Twee in 31, twee in 30, ééntje in 29 en de laatste in 26. Ik moest er zelfs niet te diep voor gaan. een heerlijke training ware het niet dat mijn voet op het einde vreselijk veel pijn deed. De conditie is in Normandië dus niet achteruit gegaan. Nu zo snel mogelijk bevestiging zoeken in wedstrijden. Eerste afspraak in Tienen(B-meeting) of in Lebbeke voor de gouden 800.
Ik wist het op voorhand. De hele dag op mijn benen staan, natte voeten en de lange autoritten van de voorbije dagen, het was van het goede teveel. Het ging daarstraks dan ook bijzonder stroef bij het duurlopen. Het eerst half uur viel nog mee maar daarna was het vet van de soep en begon mijn hele lijf te sputteren. De pijn was zowat overal en ook die linkervoet waar ik plots in Frankrijk nog zo weinig hinder van ondervond (FOTO op het strand van Jullouville) liet zich opnieuw voelen. Ook de versnellingen waren allesbehalve soepel en ik was oprecht blij dat ik er van af was. Dat zal je mij niet dikwijls horen zeggen... Morgenavond naar de Nekker, benieuwd hoe het daar zal gaan. Morgen verwacht Magda ook dat ik met haar mijn programma voor de laatste twee zomermaanden doorneem. Ik heb vanavond dus wat puzzelwerk, want ook Moon heeft nog wedstrijden en ik kan en wil me niet in tweeën kappen. Ik ben er liefst bij wanneer hij loopt en ik heb hem er graag bij wanneer ik loop. Het wordt dus kiezen. Niet makkelijk!
Na het jeugdprogramma had Moon een plekje bemachtigd halverwege de laatste rechte lijn. Ik plaatste mijn rugzakje naast zijn stoel en zo verzekerden we ons dan al van een goeie uitkijk voor het hoofdprogramma. Wat kan een namiddag echter lang zijn wanneer je naar wedstrijden kijkt zonder dat je ook maar één deelnemer kent. Moon en ik hadden dan maar een spelletje bedacht waarbij we elk een favoriet kozen en wie het kortst eindigde was gewonnen. Maar ook dat ging snel vervelen. Het was dan ook een verademing om een andere Rammer aan de start te zien. Bij de kadetten startte Tom Heremans (FOTOS1en2) en hij deed het bijzonder goed met een verbetering van zijn besttijd met maar liefst 7 seconden. (2.12) Hij zal nog wat ervaring moeten opdoen en aan zijn start werken maar dit was alvast veelbelovend. En dan kwam eindelijk het hoofdprogramma. Eerst volgde nog een kleine intro met de presentatie van onze Atleten voor Bejing. Daarna konden de wedstrijden beginnen. Elodie Ouedraogo slaagde er niet in om de limiettijd ook maar te benaderen op de 400 horden. Misschien is het verschil tussen de100m training en de training voor de 400 horden net iets te groot want haar eerste 200m waren uitstekend maar dan viel ze totaal terug om op het einde niet meer vooruit te komen. Een eerste hoogtepunt van de avond kwam er natuurlijk bij de 100 meter bij de vrouwen. In de B-reeks liep Frauke Penen waar Moon het na zijn VAC-stage steeds maar over had. En hij maar brullen toen ze voorbij zoefde. Het grote lawaai kwam er echter voor de A-reeks met Hanna Mariën én Kim Gevaert. Na een tweede valse start eindigde de wedstrijd voortijdig voor Hanna Mariën die zwaar ontgoocheld moest afdruipen. (Logisch als je bedenkt dat zij één van de atleten was die nog een limiet hoopte te lopen!) Kim spurtte zich naar een heel goede chrono en dat ondanks de kou. Ze verzaakte nadien wel voor de 200m. Een tweede uitschieter waren de Borlée-twins die de twee eerste plaatsen innamen op de 400 meter. Aan die twee gasten gaan we nog plezier beleven. Ook zij zijn klaar voor Peking. Ondertussen deed Kevin Rans al wat hij kon om een tweede keer over 5m70 te geraken bij het polsstokspringen. Tevergeefs echter en het is te hopen dat de BOIC-bonzen gul zullen delibereren want Kevin zou in het verre China helemaal niet misstaan. Ook Sigrid Vandenbempt(steeple), Pieter Desmet en Krijn Van Koolwijck slaagden er ondanks uitstekende prestaties niet in om de limiet te halen. De twee laatsten waren trouwens getuige van een fantastische race van Paul Koech die een beste wereldjaarprestatie liet optekenen. Tia Hellebaut ging voor het eerst sinds lang over twee meter en dat is net op tijd. Zo kan ze met het nodige vertrouwen vertrekken. Ik keek bijzonder uit naar de 800m, mijn eigen afstand. Drie belgen liepen er in de A-reeks, Joeri Janssen waar ik altijd al fan van ben geweest, Thomas Matthijs, de jonge leeuw en Mathias Rosseeuw die ik niet zo goed ken en nog nooit live zag lopen . Ik hou nogal van lopers met charisma en dat vind ik bij de twee mannen van Atletiek Vlaanderen geenszins terug. Rosseeuw vind ik wat flauw, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Hij kan nog groeien. Matthijs echter vind ik dikwijls zo raar lopen. Vertrekken en zich meteen op de laatste positie nestelen vind ik niet getuigen van durf. (Misschien kon hij niet beter!) J.J. probeerde tenminste. Hij werd echter tot tweemaal toe gehinderd en op dat niveau is dat fataal. Wie vandaag wel verrastte met een minimum was Monder Rizki die met 13.04 ver onder de gevraagde 13.12 bleef en daarmee de tweede beste Belgische prestatie liep op de 5000 meter. (Achter Mourhit en gelijk met Vincent Rousseau, die waarschijnlijk zal argumenteren dat Monder geen belg is!) Een goede prestatie kwam er in de vooravond ook van Kim Ruell die zich verbeterde op de 1500m. Ik sprak hem later op de avond en hij bevestigde zijn goede vorm. Hij had net zijn contract met Atletiek Vlaanderen kunnen verlengen en hoopt volgend jaar op een medaille op een groot kampioenschap bij de beloften. Wij hopen mee natuurlijk. Ik zei hem ook dat hij beter stond met zijn geschoren kopke en hij antwoordde al lachend dat dat was om sneller te lopen. Het was een fijne avond. Alleen spijtig dat er niet meer wordt gedacht aan het publiek, want buiten de VIP's op de tribune moet iedereen zich maar behelpen en vechten om één van de schaarse stoelen. En ik kan je verzekeren, een hele dag rechtstaan, dat doet geen deugd. Het zal morgen op training zeer doen...
De zon scheen toen ik vanmorgen in het vrijbroekpark nagenoeg alleen mijn training afwerkte. De hemel was blauw en er stond maar een zacht briesje. Het was natuurlijk nog maar acht uur en de dag nog lang. Ik moest zo vroeg trainen omdat Moon geselecteerd was voor een afwachtingwedstrijd over duizend meter op de KBC-nacht van de atletiek. Alle jongens die sneller hebben gelopen dan 3.50 mochten deelnemen. Twee benjamins van RAM, Moon en Sven mochten dus hun spikes bovenhalen en richting Heusden-Zolder trekken. Een uur voor de wedstrijd moesten ze aanwezig zijn en dus vertrokken we goed op tijd. Onderweg besloten de weergoden dat het voor vandaag voorziene water maar best lang voor het voorprogramma moest vallen (om de vedetten te sparen) en dus begon het te regenen. Onderussen was ook Sven toegekomen. Toen we merkten dat we de jongens niet mochten volgen naar het opwarmingsveld besloten Chris (papa van Sven) en ik om een coachbandje aan te vragen. Pech voor Chris want mijn naam stond eerst op het blad en toen hoorden we dat er slechts één bandje per club voorzien was. Ik stelde voor om me over beide jongens te ontfermen en nam ze mee naar het opwarmingsveld. de tijd begon te dringen en ondertussen bleef het water met bakken uit de hemel vallen. Tijdens de opwarming bleek Sven zich te hebben bezeerd. Hij kloeg van harde pijn achteraan de knie. Hij kon zelfs zijn versnellingen niet meer uitvoeren. Op het moment dat hij zijn spikes diende aan te doen zei hij dat hij absoluut niet kon lopen. Ik zei hem dat hij de enige was die kon voelen of het wel of niet zou gaan maar probeerde hem alsnog te overtuigen om te starten. Niets hielp en toen werden de benjamins één voor één opgeroepen de call-uproom te betreden. Sven dus niet en hij keerde met mij mee terug naar de piste. Hij was duidelijk bang voor de ontgoochelde reacties maar ik zei hem dat iedereen het wel zou begrijpen. Als je gekwetst bent, ben je gekwetst. Dat is de fataliteit en daar kan niemand iets tegen beginnen! Chris keek heel verbaasd wanneer hij Sven met mij zag terugkeren. Ik legde hem uit wat er was gebeurd maar blijkbaar was het niet de eerste keer dat Sven door stress wordt overmand net voor een wedstrijd. Iedere keer blijkt hij dan wel ergens pijn te hebben. Dat wist ik niet want anders had ik hem zeker naar binnen gestuurd met de andere jongens. Ik voel me wel schuldig dat ik hem niet heb doorzien. De volgende keer weet ik wel beter. Het bleef gieten en de 25 benjamins betraden 'en file indienne' de arena. Je zag de spanning zo op het gelaat van al die uitgeregende gezichtjes. Aan Moon's lichaamstaal zag ik dat hij doodzenuwachtig was. (Hij prutst dan altijd aan zijn vingers en aan zijn short) Pang en daar gingen ze. Moon was goed weg en meteen was hij mee met een kopgropje van zes. De rest leek al meteen verslagen. In het kopgroepje was Jonas Geens, de beste crosser vorige winter, duidelijk de sterkste en zijn derde versnelling bleek de goede. Hij kon echter niet meteen een grote kloof slaan en de vier eersten bleven in elkaars vaarwater. Bij het ingaan van de laatste tweehonderd meter (waar ik van pure spanning zelf vergat om nog te fotograferen) liep Moon in vierde positie, strijdend voor een derde podiumplaats. Ik zag hem afzien en riep hem toe dat hij snel genoeg was om nog derde te worden. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn spurtte hij de ziel uit zijn kleine lijf. Een derde plaats was zijn beloning, op 4 seconden van de eerste en twee van de tweede. De eerste vier in de uitslag liepen een persoonlijk record, ook Moon dus. Hij deed vier seconden beter dan in Bornem en kwam uit op 3.30.68, slechts 88/100en van het clubrecord. Een schitterende tijd en zonder de regen was dat record vast verpulverd. Moon was dolgelukkig. Zo gelukkig dat hij verdwenen was. Na de podiumceremonie liep ik naar de call-uproom om Moon op te vangen. Het bleef ondertussen maar gieten en geen Moon die uit die deur kwam. Toen de oproeper zijn kop liet zien vroeg ik hem waar de overige benjamins bleven. Ze zijn allemaal weg, antwoordde de man. Ja maar, zeg ik, dan hebben we een probleem want mijn zoontje is hier nog steeds niet. Hij zal naar uw vrouw zijn, antwoordt de man laconiek. Ik ben meer en meer geërgerd en zeg hem kalm en beleefd dat ik wel begrijp dat ik voor de wedstrijd niet verder dan die deur mocht. Hij moet dan ook begrijpen dat ik als vader mijn zoon aan hem toevertrouw en ik hem dan ook verantwoordelijk acht. Ik verwacht van u dat u mij mijn kind teruggeeft waar ik hem heb losgelaten. Het is hier zo'n grote organisatie maar de chaos die er heerst bij het voorprogramma mag er ook wezen. Daarop vraagt een aanwezige vrouw van de organiserende club (Het moederinstinct zeker?) hoe hij heet. Moon, zei ik en wie stond daar plots met een big smile voor mij? De Moon natuurlijk die reeds tien minuten zeiknat aan de cafetaria had staan koekeloeren toen hij door Svens vader werd opgemerkt en naar mij teruggebracht. Eind goed al goed en moon kon droge kleren gaan aantrekken.
Hier gaan we weer. Ons weekje Normandië is voorbij gevlogen. De 'Cotentin' is een prachtige streek. Ik noem het altijd de Ardennen aan de zee. Prachtige heuvels, héél groen, mooie uitgestrekte stranden, steile 'falaises'. Na Kreta is Normandië waarschijnlijk de plek op aarde waar ik het meest ben geweest. En zoals altijd bij jeugdherinneringen heb je de neiging om alles een beetje te verbloemen en mooier voor te stellen dan het is. Bij Normandië had ik een beeld van lange zonovergoten zomers. Ik heb al die jaren waarschijnlijk veel geluk gehad want deze keer was de zon maar af en toe op de afspraak. We hebben wel aan het strand gezeten hoor, maar lang niet zoveel als we zelf hadden gehoopt. Het strand van Jullouville is immens. De baai van de Mont Saint-Michel kent zowat de grootste getijden van de wereld en dus trekt de zee dan ook heel ver terug. Ideaal om te trainen hoor ik je denken. De eerste dag ginder heb ik gerust want ik was totaal verstijfd na die lange autorit. Op quatorze juillet was het onze mooiste dag en verbleven we dan ook de hele dag aan het strand. Ik ben dan in de vooravond snel wat gaan loslopen (meer was het niet want ik had overal pijn!) in de buurt terwijl de rest van het gezin aan het douchen was. Niet gemakkelijk om er een aangepast parcours te vinden want het is daar bijna altijd bergop en bergaf. Drie kwartier heen en terug lopen op een stuk vlakke weg in de buurt. Kan het nog saaier? De beloning was echter een portie van de lekkerste mosselen die ik ooit heb gegeten. Ik moest denken aan die aflevering van 'Tour 2008' met Jeroen Meus (de TV-kok) als gast. Er werd een reportage getoond over de mosselkweek in de baai van de Mont Saint-Michel en Jeroen Meus vond de mosselen van de baai ondanks hun kleine gestalte heerlijk, zacht en zelfs een beetje zoetig. Dat vond ik dus ook! (Ik was zo onder de indruk dat ik de laatste avond op dezelfde plek nog eens mosselen ben gaan degusteren.) Een dag later was het iets minder mooi weer maar we verkozen om toch nog naar het strand te trekken. Op mijn programma stonden 400-en. Het werd dus afpassen op het harde zand en na de opwarming ging ik er, hard aangemoedigd door Moon en Noah, keihard tegenaan. Zwaar! Het zand is de piste of het park niet. Ik was dan ook uitgeteld na mijn laatste reeks. De jongens hadden al zo hard gezaagd over de stranden van de landing (Het zal me leren om steeds maar geschiedenisleraar te spelen met mijn mannen!) dat we besloten om op onze derde dag tot aan Utah-beach te rijden. Op Utah zijn de Amerikanen geland. (net als op Omaha-beach wat verderop trouwens) Ik denk dat ze wat ontgoocheld waren want naast de vele monumenten, musea en tanks die je her en der nog tegenkomt liggen de stranden zelf er desolaat bij. Moeilijk voor kleine jongens om zich in te beelden wat dar ooit heeft plaatsgevonden. In het museum werden ze echter op hun wenken bediend. Echte voertuigen, maquettes, uniformen en films... De dag nadien speelden ze het allemaal na op het strand. Eerst zelf landend met hun surfplankjes en daarna spelend in het zand met hun speelgoedsoldaatjes. Ik had de doos speelgoed klaargemaakt (Als ik ze zelf laat doen maken ze toch alleen maar ruzie!) en ik wist dat ik soldaatjes moest meenemen. Woensdag en donderdag hield ik mijn trainingen beperkt tot de gebruikelijke duurlopen. Woensdag trok ik de heuvels in maar dat viel wat tegen. Je kan er niet ontspannen lopen en bij mijn duurlopen zoek ik toch vooral ontspanning. Donderdag liep ik een klein uurtje langs het water. Niet te dicht want ik wilde mijn schoenen niet té veel van het zeewater laten proeven. Het werd een zoektocht naar de hardste stroken zand. Het gekke is dat mijn pijnlijke linkervoet op het strand minder pijn deed. Het was dan ook één lange rechte lijn zonder de nefaste bochtjes waarbij mijn voet kantelt. Misschien is een genezing in de maak, ik hoop het. Ook Moon en Noah wilden nog wat trainen en ik liet ze dus maar spurtjes trekken. Noah kreeg steeds een kleine voorsprong van Moon maar die is leep genoeg om net niet te veel voorsprong te geven natuurlijk. Toen noah doorhad dat hij toch niet ging kunnen winnen hield hij het dan ook maar voor bekeken. Na onze training werd het wat fris op het strand en besloten we om naar de 'Mont' te gaan. Noah en Moon kennen op school een klein meisje die Michelle (Ze noemen haar Michelleke!) heet en dus werd het bij Noah al gauw de Mont Saint-Michelleke. Ik was er al drie keer geweest maar zelfs voor mij werd het opnieuw een ervaring. Hilde werd er zelfs lyrisch van en de kinderen vonden het heerlijk. De sfeer van ridders, spoken en kastelen, en dat voor de prijs van de parking. We hebben er lekker gegeten en de zon zien ondergaan. Het is een aanrader. Bezoek de Mont bij valavond want dan zijn bijna alle toeristen reeds vertrokken en kan je lekker wandelen door de steegjes naar de top. Er is geen sluitingsuur! Verder hebben we ook de nabije steden Avranches en Granville bezocht. Granville zie je liggen van in Jullouville. De stad is gebouwd op een uitstekende rots door de Engelsen (Toen ook Normandiërs natuurlijk!) om van daar uit de Mont Saint-Michel aan te vallen. De Mont is nooit gevallen. De zee was natuurlijk zijn grootste bondgenoot. Gisteren moest ik mijn snelheidstraining afwerken en nadat we reeds onze bagage hadden ingepakt trok ik naar dat stukje vlakke straat waar ik het reeds over had om eerst een twintigtal minuutjes op te warmen, te stretchen en te versnellen. Daarna werd het 10x150 met 50m inlopen en 100m voluit. Op asvalt is het niet ideaal. Mijn kuiten voelden achteraf ontzettend hard aan. Ik hunker naar het park. Morgenvroeg trek ik trouwens reeds rond de achten naar het vrijbroekpark voor een fartleck. Daarna snel weer naar huis om met Moon naar Heusden te trekken maar daarover morgen meer...
Morgen vertrekken we naar Normandië, met een auto vol bagage. Veel te veel als gewoonlijk. We nemen ook de hoop op goed weer mee. De loopschoenen zitten al veilig in de koffer want vakantie betekent voor mij geenszins rusten. Na de vakantie breekt een drukke periode van wedstrijden aan die pas op het einde van september zal eindigen op het Kampioenschap van Vlaanderen. Vandaag heb ik mijn snelheidstraining alleen gehouden in het park van Machelen. Alles ging perfect tot ik een lichte steek voelde in mijn rechterachillespees. Red alert! Na de achtste spurt hield ik het voor bekeken. Morgen loop ik niet en zondag neem ik misschien wel een extra rustdag. Ik wil geen risico nemen want ik voel stilaan (en ondanks mijn voetprobleem) de topvorm komen. Vandaag eindigde de VAC-stage voor Moon en Noah. Eén van de trainers vertelde me dat het beide goede en gedreven lopers zijn. (Dat hed ik al willen zien...) Ze kregen een brevet mee waar hun prestaties tijdens de stage op staan. Van Moon wist ik al wat hij kon maar voor Noah was het zijn allereerste vorm van competitie en dus was ik benieuwd. Hij is tenslotte maar net zes. Op de 60m liep hij 13.13, hij sprong 2.60m ver (helemaal niet slecht), op de 6minutentest liep hij 1050m ver en in het hoogspringen ging hij over 85cm en dat vind ik pas een knalprestatie. Als je weet dat er een heleboel benjamins die zo'n drie jaar ouder zijn op die hoogte sneuvelden tijdens het PK dan weet je het wel. Noah is een soepel manneke, misschien wel meer geschikt voor het circus dan voor de atletiek maar ik heb geen connecties in het circuswereldje, dus blijft het voorlopig bij lopen, springen en gooien... Vandaag kreeg ik ook een mailtje van Luc Dequick. Over Luc heb ik al eerder verteld. Hij maakt prachtige sportfoto's en er staat deze maand een artikel van hem in het maandblad van de 'Photographic Society of America'. Het is een artikel over het fotograferen van atleten. Ik bladerde erdoor en wat zag ik? Mezelf verdorie! De eindspurt op het BK 800m van vorig jaar. Ik weet dat Luc dat een leuke foto vindt (met heel veel expressie) maar ik was toch verrast. Ik vertoef daarenboven in uitstekend gezelschap want er staan ook foto's in van Kim en Veerle, mijn twee Belgische lievelingsloopsters. De komende dagen zullen er waarschijnlijk geen boodschappen meer op mijn blog verschijnen. In ons huurhuisje is geen internetaansluiting, maar geen nood. Ik begeef me zo snel mogelijk naar de dienst voor toerisme want daar kan je je inloggen. Tot binnen enkele dagen...
Het regent en het blijft regenen. Tijd om op vakantie te gaan? Zal wel zeker! We trekken naar de baai van de Mont Saint-Michel in Normandië. Gigantische stranden(ideaal om te trainen), lekker eten, veel vis, oesters à volonté, heerlijke wijnen, le 'trou normand'(Een glaasje Calvados om de maag open te trekken zodat er nog iets bij kan!) maar ook een wisselvallig klimaat. Meestal is het weer er een beetje zoals hier. Ik duim dus en hoop dat het weer ook hier betert. Gisteren en vandaag was het gene vette. Ik heb mijn duurlopen twee keer onder de regen moeten doen. Gisteren was het maar een korte recuperatieloop maar vandaag was het mijn langere duurloop en op het einde (laatste kwartier) werd het best lastig. De pijn aan de linkervoet begon uit te stralen tot in mijn knieholte. Gek genoeg was de pijn na het stretchen helemaal verdwenen en kon ik mijn versnellingen gewoon afwerken. Voor Moon was het blijkbaar een leuke dag op de VAC-stage. Vandaag was het voor zijn groep ver- en hoogspringen geblazen. Moon sprong 3m55 ver en vooral 1m10 hoog en hij was dan ook terecht blij met zijn prestaties. Gisterenavond was er een etentje voorzien met Magda en enkele medelopers. Kwestie van een beetje bij te praten en de rest van het seizoen te bespreken. Het is echter niet doorgegaan omdat de opa van Kjell terminaal ziek is. Kjell, als je dit moest lezen: veel sterkte.
Nekkertime! Dinsdagavond klokslag 7 beginnen we er telkens aan. Reeds bij het toekomen was ik onder de indruk van de harde wind die weer uit de gewoonlijke richting blies. Zoals steeds zouden we die dus in de laatste bocht recht op de neus krijgen. Een duidelijk vermoeide Kjel was na zijn Werchtervierdaagse terug op de afspraak, weliswaar met een klein gezichtje. Hij heeft ginder wel elke dag kunnen gaan lopen maar de vermoeidheid kan je niet zomaar in 1, 2, 3 verwerken. Er stonden ons 300en te wachten. Jasper die met zijn schoonmoeder ging tafelen (ik hoop voor hem dat zijn lief ook mee mocht) was zijn programma vroeger komen afwerken. Ewoud en ik kregen 3x3x300 voorgeschoteld maar voor onze superheld Kjel waren er dat een pak meer: 3x5x300. Tussen de 300en 100m joggen en tussen de series 3 minuten recuperatie. Ik nam resoluut de kop. Normaal verbiedt Magda me nog om op kop te lopen maar ze weet evengoed als ik dat de vorm stilaan optimaal wordt en dat het dus geen kwaad kan. De wind blies me in de bocht enkele keren bijna van mijn sokken maar ik ben geen enkele keer verzwakt. Het was dan ook zalig lopen op de vernieuwde binnenbaan. Zo'n veerkracht! Het maakt ook pijnlijk duidelijk hoe versleten de rest van de piste wel is. Provincie Antwerpen!!! Tijd om eens in de buidel te tasten? Ik vraag me trouwens af wanneer de piste zal worden gekuist. Het herstellen van de binnenbaan heeft de rest van de piste geen goed gedaan en een grondige kuisbeurt dringt zich dringend op. Ook zullen de lijnen opnieuw moeten worden aangebracht. Hopelijk komt dat nog in orde voor de komende wedstrijden. Sarah mocht vandaag na een periode van duurlopen voor het eerst weer op de piste trainen. Ik denk dat ze toetjes rondliep en telkens in de rechte lijn moest versnellen. (Correct me if I'm wrong!) Ook Kim was er na een botvliesontsteking weer bij. Zij hield het wijselijk nog bij een korte duurloop. Moon en Noah hadden na hun tweede dag VAC-stage toch gezaagd om te mogen komen trainen op de Nekker. Ik vond het niet zo een goed idee maar had me laten ompraten. Bruno, hun coach maakte me echter al heel snel duidelijk dat ze doodmoe waren en na de training bleek dat Noah voor het minste begon te huilen. Ik heb weer een lesje geleerd!
Zo oervervelend en dom vond ik 'Hotel Regina', zo leuk en ontspannend vind ik 'Tour 2008'. De formule gaat reeds enkele jaren mee maar verveelt nog steeds niet. Een vlotte praatshow, to the point, met het wielrennen centraal, leuke en bijwijlen prachtige reportages, interessante gasten (vandaag Jeroen Meus en Lars Boom) en last but not least: de beste wielerreporter van de lage landen, Karl Vannieuwkerken (FOTO1). Ik kijk naar Tour2008 en ik word er happy van. Ik heb gemerkt dat ik de hele uitzending heb gevolgd met een lach op mijn gezicht. Prachtige entertainment! Net voor deze uitzending was er een aflevering van 'De Olympische Droom'. Eén fragment is me bijgebleven. Op het moment dat Kevin Rans(FOTO2) de limiet voor de spelen springt (5m70) zegt zijn opa iets in de zin van 'nu is mijn leven compleet, naar dit heb ik altijd getracht'. Even later valt Kevin zijn vader en zijn opa in de armen. Schoon. Deze middag was er geen kat en ook geen mens te bespeuren in het park van Machelen. Het was vandaag dan ook niet echt wat je een mooie zomerdag kon noemen. Ik vond het koud, het regende lichtjes en er stond een sterke bries. Helemaal mijn weer dus... Het lopen ging wel heel vlotjes. Een half uurtje soepel ronddraaien en enkele versnellingen op het einde. Meer moest ik vandaag niet doen. Recupereren van de zware trainingen van vrijdag en gisteren was het belangrijkste. Ook de kids hebben vandaag gesport. Heel wat zelfs want ze zijn vanmorgen begonnen aan een week atletiekkamp bij VAC in Vilvoorde. Moon vertelde dat ze allerlei disciplines hebben getraind. Lopen, gooien en springen worden speels maar met de nodige technische inbreng gebracht. Noah had het aanvankelijk een beetje moeilijk, zei Moon en het duurde even voor hij zich in zijn groep mengde maar eens hij vertrokken was deed hij alles goed mee. Noah heeft meestal een kleine aanpassing nodig. Hij was dan ook alleen naar zijn groep getrokken, daar waar Moon een vriendje meehad en verschillende jongens reeds kende van tijdens de veldlopen. De kleinste zijn heeft zo zijn voordelen (vraag maar aan Moon die zo dikwijls moet toegeven) maar op zo'n moment... is klein héél klein.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
