Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
08-07-2008
My friend the wind...
Nekkertime! Dinsdagavond klokslag 7 beginnen we er telkens aan. Reeds bij het toekomen was ik onder de indruk van de harde wind die weer uit de gewoonlijke richting blies. Zoals steeds zouden we die dus in de laatste bocht recht op de neus krijgen. Een duidelijk vermoeide Kjel was na zijn Werchtervierdaagse terug op de afspraak, weliswaar met een klein gezichtje. Hij heeft ginder wel elke dag kunnen gaan lopen maar de vermoeidheid kan je niet zomaar in 1, 2, 3 verwerken. Er stonden ons 300en te wachten. Jasper die met zijn schoonmoeder ging tafelen (ik hoop voor hem dat zijn lief ook mee mocht) was zijn programma vroeger komen afwerken. Ewoud en ik kregen 3x3x300 voorgeschoteld maar voor onze superheld Kjel waren er dat een pak meer: 3x5x300. Tussen de 300en 100m joggen en tussen de series 3 minuten recuperatie. Ik nam resoluut de kop. Normaal verbiedt Magda me nog om op kop te lopen maar ze weet evengoed als ik dat de vorm stilaan optimaal wordt en dat het dus geen kwaad kan. De wind blies me in de bocht enkele keren bijna van mijn sokken maar ik ben geen enkele keer verzwakt. Het was dan ook zalig lopen op de vernieuwde binnenbaan. Zo'n veerkracht! Het maakt ook pijnlijk duidelijk hoe versleten de rest van de piste wel is. Provincie Antwerpen!!! Tijd om eens in de buidel te tasten? Ik vraag me trouwens af wanneer de piste zal worden gekuist. Het herstellen van de binnenbaan heeft de rest van de piste geen goed gedaan en een grondige kuisbeurt dringt zich dringend op. Ook zullen de lijnen opnieuw moeten worden aangebracht. Hopelijk komt dat nog in orde voor de komende wedstrijden. Sarah mocht vandaag na een periode van duurlopen voor het eerst weer op de piste trainen. Ik denk dat ze toetjes rondliep en telkens in de rechte lijn moest versnellen. (Correct me if I'm wrong!) Ook Kim was er na een botvliesontsteking weer bij. Zij hield het wijselijk nog bij een korte duurloop. Moon en Noah hadden na hun tweede dag VAC-stage toch gezaagd om te mogen komen trainen op de Nekker. Ik vond het niet zo een goed idee maar had me laten ompraten. Bruno, hun coach maakte me echter al heel snel duidelijk dat ze doodmoe waren en na de training bleek dat Noah voor het minste begon te huilen. Ik heb weer een lesje geleerd!
Zo oervervelend en dom vond ik 'Hotel Regina', zo leuk en ontspannend vind ik 'Tour 2008'. De formule gaat reeds enkele jaren mee maar verveelt nog steeds niet. Een vlotte praatshow, to the point, met het wielrennen centraal, leuke en bijwijlen prachtige reportages, interessante gasten (vandaag Jeroen Meus en Lars Boom) en last but not least: de beste wielerreporter van de lage landen, Karl Vannieuwkerken (FOTO1). Ik kijk naar Tour2008 en ik word er happy van. Ik heb gemerkt dat ik de hele uitzending heb gevolgd met een lach op mijn gezicht. Prachtige entertainment! Net voor deze uitzending was er een aflevering van 'De Olympische Droom'. Eén fragment is me bijgebleven. Op het moment dat Kevin Rans(FOTO2) de limiet voor de spelen springt (5m70) zegt zijn opa iets in de zin van 'nu is mijn leven compleet, naar dit heb ik altijd getracht'. Even later valt Kevin zijn vader en zijn opa in de armen. Schoon. Deze middag was er geen kat en ook geen mens te bespeuren in het park van Machelen. Het was vandaag dan ook niet echt wat je een mooie zomerdag kon noemen. Ik vond het koud, het regende lichtjes en er stond een sterke bries. Helemaal mijn weer dus... Het lopen ging wel heel vlotjes. Een half uurtje soepel ronddraaien en enkele versnellingen op het einde. Meer moest ik vandaag niet doen. Recupereren van de zware trainingen van vrijdag en gisteren was het belangrijkste. Ook de kids hebben vandaag gesport. Heel wat zelfs want ze zijn vanmorgen begonnen aan een week atletiekkamp bij VAC in Vilvoorde. Moon vertelde dat ze allerlei disciplines hebben getraind. Lopen, gooien en springen worden speels maar met de nodige technische inbreng gebracht. Noah had het aanvankelijk een beetje moeilijk, zei Moon en het duurde even voor hij zich in zijn groep mengde maar eens hij vertrokken was deed hij alles goed mee. Noah heeft meestal een kleine aanpassing nodig. Hij was dan ook alleen naar zijn groep getrokken, daar waar Moon een vriendje meehad en verschillende jongens reeds kende van tijdens de veldlopen. De kleinste zijn heeft zo zijn voordelen (vraag maar aan Moon die zo dikwijls moet toegeven) maar op zo'n moment... is klein héél klein.
Sarah, Ewoud en ik zorgden ervoor dat Magda op deze zonnige zondagochtend niet voor niets was opgestaan. We stonden om 10 uur paraat aan het wachtershuis van het vrijbroekpark om er nog eens in te vliegen. Nu ja, Sarah heeft haar vliegbrevet nog niet want ze moest het nog bij duurlopen houden, al vond ik ze goed doorgaan vandaag. Het was bijna een tempoloop. Vliegen was vandaag weggelegd voor Ewoud en ik. We gingen een testje doen door twee maal een duizend te lopen met 5 minuten recuperatie tussen. Na de gebruikelijke opwarmingsronde, de stretching en de versnellingen trokken we met een bang hart naar de achterzijde van de dreef waar de kilometerstart gelegen is. Magda had ook opgewarmd want zij moet telkens de dreef opnieuw doorspurten om op tijd te zijn en af te klokken. De vorige keer dat we duizenden deden was Jasper (Zat nu op Rock Werchter!) erbij en toen was mijn eerste 3.00 en de tweede 2.56. Het is van de interclub geleden dat ik nog een wedstrijd liep en ik weet dus niet hoe goed het met mijn conditie is gesteld. Ik heb een goed gevoel maar dat zegt natuurlijk niets. Ik vertrok meteen op kop, kort gevolgd door Ewoud. Ik voelde dat ik te snel vertrok maar ja, éénmaal weg moet je door natuurlijk. In de bocht aan de hondenweide ging het bijna fout en botste ik ei zo na op een tegenligger. Ik stond praktisch stil en het duurde even voor ik weer op topsnelheid zat. Het voorval had mijn cadans letterlijk gebroken en na zo'n 500m verzwakte ik zienderogen. Zo voelde het tenminste aan. Ik hoorde aan de passen achter mij dat Ewoud niet zo heel ver zat. Ik stierf bijna in de laatste 200m maar wat een verrassing toen Magda de tijd riep: 2.52. Ik herinner me niet ooit in het park zo snel te hebben gelopen. Het is niet te vergelijken met de piste dus moet je telkens vergelijken met voorafgaande tests in het park. Een verbetering met 4 seconden tov. een maand geleden. (En toen werd ik door Jasper opgejaagd of getrokken) Niet slecht.
De tweede vertrok ik wat trager want ik wilde stilvallen op het einde vermijden. Ewoud volgde dit keer goed en al hoorde ik hem op één bepaald ogenblik bijna sterven in mijn zog, we konden op het einde nog spurten. Resultaat: 2.55. Drie seconden trager dan mijn eerste maar volgens Magda te wijten aan mijn te snelle start bij de eerste 1000. Ik dacht aanvankelijk een rustige namiddag tegemoet te gaan maar dat was de misrekening van de week. Ik moet tegen einde juli een hele rij bambou uitsteken en ik heb geen andere keuze dan er ieder vrij moment aan te besteden. Reken daar dan mijn twee onuitputtelijke erfgenamen bij en dan weet je dat ik straks uitgeblust voor de tv het einde van de uitzending niet haal. En dan nu vers van de pers! Nathalie Verboven (links op de FOTO)heeft een bronzen medaille behaald op de 400m horden in 60.55. Ik weet niet of dat een persoonlijk record is maar in ieder geval een dikke proficiat. Ook aan An (rechts op de FOTO) die een mooie finaleplaats had kunnen afdwingen.
De dag begon onder een stralende zon. Leuk voor Hilde die op shoppingweek-end vertrok. De boys en ik besloten naar Planckendael te gaan. Het is niet ver (10 minuutjes maar) en altijd leuk. Eens ginder begonnen de eerste druppels echter te vallen en nadat we de giraffen in hun mooi nieuw domein hadden gezien begon het pas echt te regenen. Maar kijk, toen liepen we bekend volk tegen het lijf. Jacobe, een vriendinnetje van Moon was ook in Planckendael samen met haar mama Annemie en haar zusje Hannah die ooit verklaarde dat ze later met Moon ging trouwen. Ze is nog geen drie en er zal eerst nog veel water naar de zee vloeien, hahaha. Terwijl Annemie en ik maar zaten te schuilen voor de druppels leken de kinderen zich van het weer niets aan te trekken. Meer zelfs. Ik denk dat door die onverwachte ontmoeting voor alle vier de zon toch nog heeft geschenen. Dit WE hebben de Belgische Kampioenschappen alle categorieën plaats en enkele Ramgenoten doen er aan mee. Op dit ogenblik weet ik nog niet of sommigen er in zijn geslaagd zich te plaatsen voor de finales van morgen. Duimen dan maar!
Op de Amerikaanse trials viel er opnieuw een verrassing. Wereld- en Olympisch kampioen Jeremy Wariner die als favoriet startte op de 400m werd net als enkele weken geleden nipt geklopt door LaShawn Merritt. Hij mag wel mee naar de spelen en wellicht wordt hij de olympische Kampioen. Hij zal zijn vormpiek wel goed hebben berekend.
Verrassing vandaag op de Nekker. Twee schoolgenootjes van Moon en Noah waren aanwezig op de training: Tom (4de LJ) en zusje Els die bij Noah in de klas zit. Noah en Els hebben het altijd al goed met elkaar kunnen vinden. Toen ik haar daarstraks al plagend vroeg of Noah de braafste jongen uit de klas was knikte ze neen maar ze antwoordde: 'wel de leukste'. Dat is al iets... Tom en Els zijn de kinderen van Stefaan Hendrickx. Wij zaten een tijdje samen in Peutie tijdens mijn legerdienst. Stefaan was een uitstekend loper en behoorde in de jaren tachtig tot de Belgische top op de 5000m. Hij staat trouwens nog steeds in de tabellen aller tijden in het jaarboek van de VAL met een besttijd van 13.46.4 op die afstand. Schitterend toch. We hebben elkaar een hele tijd niet meer gezien tot we daar op een dag elkaar kruisten aan de schoolpoort van de Sint-Maartenschool in Hombeek. Bleek zijn zoontje Tom samen met onze Moon in de Peuterklas te zitten. Niet voor lang echter want Tom is iets ouder dan Moon en mocht al na enkele weken over naar de eerste kleuterklas. Ik denk dat Moon héél blij is dat Tom naar de RAM komt en Noah nog blijer met zijn Elsje. Stefaan heeft aan Magda (die hij nog kent uit zijn én haar gloriejaren) beloofd om vanaf volgende week zijn loopschoenen mee te brengen. Terwijl de kinderen trainen kan hij evengoed lopen, hé. Vandaag waren van het Magdateam enkel Kenneth, Filip, Sarah, Joeri, Ewoud en ik trouw op post. (De rest stond ergens op een wei natuurlijk) Enkel Ewoud en ik gingen echter de strijd aan met de piste. Spurttraining: 10 x 100m! Ik was er wat bang voor zoals steeds met de echt explosieve trainingen maar het ging eigenlijk geweldig goed. Ik voelde tijdens de opwarming nochtans behoorlijk wat vervelende dingen in die linkervoet en ondanks alle uren die ik vandaag in de auto doorbracht was mijn rug in orde. Het bezoek aan Peter eergisteren zal daar ongetwijfeld niet vreemd aan zijn. Na de eerste drie spurten corrigeerde Magda mijn loopstijl door me te wijzen op het feit dat ik te veel en té hard met mijn voeten op de grond trapte. Ik lette er op en kijk, door die nieuwe souplesse ging ik plots nog sneller lopen. Bon, alles is natuurlijk relatief en Tyson Gay en co kunnen op hun twee oren slapen maar Ik wil deze zomer toch nog enkele scalps aan mijn collectie toevoegen. Ik heb zo een plannetje klaar en daar vertel ik later wel meer over. Nu eerst nog gezond blijven, goed trainen, op vakantie gaan en dan een goede augustus- en septembercompetitie. Ik kijk er naar uit.
Het was vandaag weer zo'n drukke dag. De avond viel en ik moest nog mijn duurloop afwerken. Ik snel dus maar naar het vrijbroekpark. Het regende maar onder de bomen valt dat nog best mee. Om 21 uur begon ik er aan. Op dat uur is er bij regenweer geen ziel te bespeuren. Alleen de waterkiekens voelen zich daar dan in hun sas. Het viel me op dat die diertjes de lopers zodanig gewoon zijn dat ze zelfs niet uit de weg gaan wanneer je er aan komt. Ik heb zelfs één keer moeten springen om niet één van die kippekes een stamp te verkopen. Na de duurloop was het bijna donker. Echt niet gezellig. Het was net herfst! Gisteren ben ik Peter gaan opzoeken. Mijn rug zat weer behoorlijk vast en na het nodige kneden en kraken heeft hij ook mijn voet onder handen genomen. Een echte uitleg voor mijn probleem heeft hij niet maar volgens hem is een bezoek aan een orthopedist geen overbodige luxe. Een controle van mijn schoeisel en van mijn zooltjes dringt zich eveneens op. Het is zo dat het begin van mijn voetprobleem min of meer samenvalt met het moment dat ik van schoeisel veranderde en dat ik van de trap schoof. Voer voor specialisten. Ik weet het even niet meer...
O ja! De binnenbaan is eindelijk hersteld. Maanden lag de binnenbaan open. De meeting van mei heeft er zelfs zwaar onder geleden. De helft van de wedstrijden dienden te worden geschrapt. We mogen er nog niet op lopen maar dat kan niet lang meer uitblijven. Het is wel spijtig dat alleen die binnenbaan gedaan is. Voor de halve-fond- en fondlopers dik in orde want die lopen bijna altijd in de binnenbaan. Maar voor de spurters is het wel een speciaal gegeven, vind ik. Hoe los je dat op bij wedstrijden. Niemand in de binnenbaan? Door de regen en een vreselijk drukke agenda heb ik mijn duurloop vandaag echt tussen de soep en de patatten moeten doen. Snel onder de middag van op het werk vertrokken en op één van de bijvelden van Diegem Sport gaan lopen. Niet ideaal want het veld lag er zwaar gehavend bij. Maar ik heb gelopen, dat is het voornaamste.
Het was heet op de Nekker. Ik was nog steeds stijf van de voorbije zondagtraining maar bij zo'n weer voel ik me dus kiplekker. Bij de opwarming werd er traag gelopen. Toch vreemd maar vandaag heb ik maar één keer moeten zeggen dat ze niet moesten versnellen. We hebben daarna eigenlijk één lange serie gelopen. Tweehonderd meter snel gevolgd door 100m stappen gevolgd door 400m snel en 200m stappen en dat 3 keer achter elkaar. Ik liep soepel alle afstanden op kop. met Ewoud achter mij. Hij had het bijzonder zwaar door het feit dat hij voor het eerst sinds lang (Blok!) een aantal dagen na elkaar heeft kunnen trainen. Dat voel je natuurlijk. Kjell moest hetzelfde doen maar een langere serie met joggen ipv stappen. Jasper en Filip hielden het op toertjes draaien met versnellingen in de rechte lijnen. De rest heeft zitten duurlopen. Moon en Noah hadden een soort hindernissenparcours met kegels, horden en fietsbanden af te leggen. Na de training zei Sarah dat ze op de eerst rij had gestaan en dat Noah een pateeke is. Je zegt me daar wat. Hij zal ook op training moeten leren luisteren en niet steeds zijn broer en de anderen plagen. Karolien (hun trainster) zei me dat wanneer Noah iets mispeutert heeft hij zo'n blik opzet dat je hem nog moeilijk kan berispen. Jaja, ik ken dat. Dat is toevallig één van zijn specialiteiten. Net als zagen. Vanmorgen heeft hij wel 100 keer gevraagd of ik het zwembadje wilde zetten. Reeds vanaf de eerste keer had ik ja gezegd en er een tijdstip op geplakt. Maar geduld is nog niet aan Noah besteed en zo heeft hij de tijd tot het plaatsen van het badje bijeengezaagd. Minstens een heel bos.
Eind jaren zeventig. Mijn broer Chris en ik zijn beide aangesloten bij de plaatselijke wielerclub WTC Zaventem Sportclub en mijn broer koerst ook nog eens voor de Egmontspurters Machelen. (De club van Sean Kelly, Ronny Van Holen, Roger De Cnijf en Willy Teirlinck, de koning van de laatste kilometer.) We trainden uren samen, elke dag. We hadden niet dezelfde dromen. Chris droomde dat hij een groot renner ging worden. Ik droomde dat ik een renner tout court was. We hadden wel dezelfde idolen, Freddy Maertens op kop. Maar ook bij de vrouwen keken we toen al op naar een kleine Française. Haar naam: Jeannie Longo, net als ik geboren in het gezegende jaar 1959. (Volgend jaar worden we beide 50. ) En kijk, er staat geen sleet op Jeannie. Ze heeft net haar 49e titel behaald op het Frans kampioenschap op de weg nadat ze enkele dagen voordien ook al Frans tijdritkampioene was geworden. Wat nog het meest tot de verbeelding spreekt is het feit dat ze voor de zevende opeenvolgende keer naar de spelen trekt. Sinds het vrouwenwielrennen een olympische discipline is was ze er steeds bij. En let er op, ze gaat niet naar Bejing als touriste. Neen, ze gaat voor het podium! Haar specialiteit is de lange ontsnapping. Op het laatste Franse kampioenschap reed ze, als favoriete nog wel, maar liefst 110km in de aanval. Super Jeannie, we love you. Laat de jeugd ginder in het verre China maar achter jou jagen.
In mijn top drie van favoriete vrouwelijke loopsters zit naast twee belgische loopsters één Amerikaanse gazelle. Allyson Felix (FOTOS1-3)is in het spurtwereldje dat voornamelijk bestaat uit bodybuilders een verademing. Haar bijnaam is 'Chicken Legs' maar ik vind ze meer een kruising tussen een gazelle en een jachtluipaard. Op het voorbije WK in Osaka speelde ze met de concurrentie. Toen ik ze enkele jaren geleden voor het eerst zag lopen viel me meteen die soepele tred, die zwevende, reusachtige foulée op. Op de komende spelen ging ze voor vier gouden plakken maar kijk, niets is zeker in de sportwereld. Op de Amerikaanse trials werd ze pas vierde op de 100m. Onbegrijpelijk eigenlijk maar ze zal dus geen 100m lopen in Bejing. Als je bedenkt dat ze met haar vierde plaats nog steeds sneller is dan een aantal toekomstige Olympische finalistes, dan weet je dat een WK of Olympische spelen geen echte waardemeter meer zijn. Laat iedereen meespelen en je krijgt misschien wel 5 Amerikaanse en 4 Jamaïkaanse meisjes in de finale. Dankzij de trials krijgt de rest van de wereld ook nog een waterkansje. Hoop doet leven, hé. Ik vloekte wel toen ik het niews vernam want nu zal er maar één van mijn favorieten in de 100m-finale zitten. Maar Allyson loopt nog wel drie andere proeven op de spelen en dus wordt het toch nog genieten. Vandaag was voor mij een 'jour sans'. Ik had waarschijnlijk al mijn energie reeds verspeeld door met mijn twee bengels naar het strand van de Nekker te gaan (FOTOS4-6). Da's eens iets anders dan er op de piste te lopen, dacht ik zo. Maar vanavond liep ik mijn duurloop (recuperatieloop)rond de put van Weerde en er zat niet veel 'jus' meer in mijn benen. Het draaide letterlijk vierkant en in de versnellingen achteraf zat nul souplesse. Morgen beter...
Het mooie voetbal heeft gezegevierd want Spanje (en niet Duitsland) heeft eindelijk na 44 jaar nog eens een prijs gewonnen. Het doelpunt was eigenlijk tekenend voor de hele wedstrijd. Torres was net iets gretiger, net iets sneller en net iets technischer dan Lahm en Lehmann samen. Daarmee is alles gezegd en kan het doek vallen over het EK. Moon heeft de match mee uitgekeken en zijn analyse vond ik ook super. 'Die arbiter kan niet fluiten' en 'die commentator is blind zeker(toen hij zei dat Ballack een bloedneus had) en je verstaat niets van wat hij zegt' waren enkele van zijn uitspraken. Ik zou zeggen: 'welkom in polspoelland waar mompelen een kunst is en nietszeggende commentaar een vak. Enfin, we zijn er van af voor een tijdje. Stel je voor dat VT4 de rechten zou kopen van de Tour. Drie weken uren naar GP luisteren. Dan vallen er slachtoffers. Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Ik aarzelde aanvankelijk om te gaan want gisterenavond haf ik last van de rechteradductoren. Ik denk dat ik op het PK net iets te veel over de omheining was gejumped. Vanmorgen deed het nog steeds pijn maar ik smeerde een halve tube reflex gel en vertrok toch maar. Ik kon ginder nog steeds besluiten om niet te lopen. Sarah en Kim waren met de fiets gekomen. Kim ging Sarah al fietsend volgen want haar botvliesontsteking is nog steeds niet genezen. Jasper mocht enkel duurlopen want hij heeft last van een lichte kuitverrekking. De andere drie overgebleven musketiers (Ewoud, Kjell en ikzelf) trokken na de opwarming met Magda naar het rozenpark. Wonderlijk genoeg verdween de pijn aan de adductoren als sneeuw voor de zon. Na vier versnellingen kwam de hoofdschotel: 600en. Eén 600 komt overeen met de buitenzijde van het rozenpark. Magda zei ons dat ze tevreden was met 1.50 maar dat was buiten de waard gerekend. Ik vertrok op kop en Kjell plaatste zich naast mij, kort gevolgd door Ewoud. Ik loop graag met Kjell want we hebben identiek dezelfde foulée. Da's enorm praktisch wanneer je samen traint. We kwamen toe in 1.42. Iets te snel? De volgende was er eentje van 1.49. Beter? Enkele minuten rust en we konden de tweede reeks aanvatten. Resultaat; 1.44 en 1.42. We waren goed bezig. Ik mocht toen al stoppen maar voor Kjell volgden er nog vier. Bij de eerste kreeg hij nog het gezelschap van Ewoud die eentje gepast had. Nu zijn examens achter de rug zijn is hij weer volop aan het trainen en gisteren had hij een extra lange duurloop afgewerkt. Hij moet eerst opnieuw aan zijn basis werken om binnenkort weer de zwaardere trainingen te kunnen verteren. Wie perfect zijn zware zaterdagtraining had verteerd was Kjell want die vlamde door de laatste 600-en. Twee keer 1.39 en de allerlaatste in 1.38. Het weer was schitterend en Kjell stelde voor om na de middag met de kinderen te komen zwemmen. Het BK wielrennen werd wel vanmiddag gereden maar met zo'n parcours stond het toch vast dat enkel de laatste kilometer interessant zou zijn. Wij dus naar 'chez Kjell' met een flesje retsina als apéro. De mannen hebben zich goed vermaakt. Toen Igor (mijn vriend Kurt's kleinste) ook nog kwam opdagen bewees Moon dat hij de wedstrijden van gisteren volldig had gerecupereerd. Ze hebben daar zitten crossen en zelfs wedstrijdjes gespeeld met alles er op en er aan; lopen, springen en gooien. Noah wilde vanavond ook naar de finale kijken maar buiten de eerste minuut zal hij zich niets meer herinneren want hij had op dat moment reeds een date in dromenland en zeker niet met een voetballer.
Toen ik vanochtend opstond was het aan het regenen. Net vandaag, zeg. Dagenlang was het mooi weer geweest en nu al die jongeren hun PK gingen afwerken was het opnieuw herfst. Bornem ligt niet meteen naast de deur en dus vertrokken we maar op tijd. De hele weg was het nog lichtjes aan het miezeren maar toen we op de parking van de atletiekpiste toekwamen stopte het en begon warempel de zon nog te schijnen ook. Het is nog een hele warme namiddag geworden. Spijtig voor de kinderen die voor de middag hun proeven hadden afgewerkt. Het heeft Sven anders niet weerhouden om twee gouden medailles voor RAM te befalen. (Hoog en kogel!) Onze Moon kon er reeds snel aan beginnen met zijn reeks op de 60 meter. Hij won die in een degelijke 9.65. Hij wist zich dus meteen geplaatst voor de finale. Die vond pas een uur en vijfenveertig minuten later plaats en ik kreeg het dus niet over mijn hart om na zijn reeksoverwinning neen te zeggen tegen een hot-dog. Hij had die wel verdiend. Bij de opwarming hadden we ferm moeten lachen met onze Noah. Toen we stelden dat Noah vanaf volgend jaar ook mag meedoen zei Moon dat hij maar voor hem haas moest spelen. Noah zei 'ok' en schakelde meteen over van lopen op huppelen. Noah meenemen naar de wedstrijden is goed voor Moon want hij slaagt er steeds in om Moon zijn stress te laten vergeten. Ik moet wel toegeven dat hij er steeds beter mee begint om te gaan. Hij zei voor de wedstrijd dat hij zenuwachtig was maar dat het gezonde zenuwen waren. (Trouwens, zonder zenuwen loop je geen goede wedstrijd of wel?) Twintig na drie. Het programma liep enige vertraging op maar dat is normaal bij dit soort evenementen. Moon spurtte zich naar een mooie zilveren medaille in 9.47, net geen persoonlijk record maar er stond een stevige tegenwind. Daarna was het weer 45 minuten wachten op de start van de 1000m. Net voor die start mocht Moon trouwens zijn medaille van de 60m in ontvangst nemen. De grote favoriet Dries Peeters die we kennen van het cross-seizoen won de wedstrijd na een fameuze solo in een fenomenale tijd: 3.26. Amai. Moon kende voor de zoveelste keer een moeilijke start. Hij laat zich te gemakkelijk wegdrummen. Hij kon zich slechts na een halve ronde positioneren en ging zelf in de achtervolging na 400m. Hij kwam zelfs dichterbij maar verschoot daarbij heel wat pijlen. De kloof met Dries was te groot en tot overmaat van ramp kwamen twee jongens uit de achtergrond op 200m van het einde nog aansluiten. Het werd een lange spurt. Moon kwam als laatste uit de bocht maar haalde dan (net als Jessy James zijn colt peacemaker uit zijn holster haalt) zijn snelle benen boven. Hij spurtte zonder pardon of omkijken naar zijn tweede zilveren medaille. (3.34.62) Bravo Moontje. Het was daar in Bornem weer een gezellige boel. Het zijn dikwijls dezelfde RAM-atleetjes die aan de wedstrijden deelnemen en op de duur kennen ze elkaar héél goed. (Soms té goed dacht ik toen Stijn en Moon begonnen met elkaar te dollen!) Alle beelden die ik heb gemaakt staan ondertussen reeds op de RAM-site. Jos heeft er zelfs even de barbecue voor verlaten. Ik wil toch nog even, en dat in naam van alle Rammertjes die vandaag aanwezig waren, Bruno en Karolien bedanken. De hele dag waren ze ter plaatse om onze Kids met raad en daad bij te staan. Het was niet evident want soms moesten ze op drie plaatsen tegelijk staan. Ik zag Bruno dan ook bijna constant van de ene naar de andere crossen. Thanks allebei.
Het was vandaag de laatste schooldag. Moon moest daarna naar een feestje en dat zou tot na zeven uur duren. Vermits Hilde naar het personeelsfeest van haar school moest en ik me niet in twee stukken kan kappen was er vandaag geen Nekkertraining voor ons weggelegd. Niet getreurd echter want Moon heeft morgen drie wedstrijden op het PK in Bornem. Ik heb hem dus liever op tijd in zijn bed. Hij had zijn fototoestel mee naar school en fotografeerde er maar op los. Het resultaat is leuk. Een blauwdruk van zo'n laatste schooldag. Veel lachen en spelen en liefst niet te veel in de klas want die was al opgeruimd. Ik ben mijn snelheidstraining dus onder de middag gaan doen . Tien keer 150 met 50 meter inlopen en 100 spurten. Mijn voet sputterde enkel na de training tegen. Het uitlopen viel dus wat tegen maar als de evolutie zich doorzet kijk ik mijn komende loopweken met optimisme tegemoet. Morgen heb ik in principe mijn wekelijkse rustdag maar op het PK ga ik alle opwarmingen met Moon meelopen. Dat is een ritueel dat ik voor geen geld zou willen missen.
In het park van Machelen werd ik deze middag aangevallen... door honderden vliegen. Overal zaten ze. Ik kreeg ze bij momenten met hele zwermen in mijn gezicht geslingerd. Gelukkig liep ik niet te snel (12-13/uur ongeveer) en moest ik niet te dikwijls langs de mond ademen. Ik had ook zoals gewoonlijk mijn zonnebril op. Ik herinner me een duurloop in het Zoniënwoud jaren geleden. Ik liep nog niet lang en enkele collega's hadden toen de gewoonte om mee te gaan. Het was bewolkt en ik had toch mijn zonnebril opgezet. Iemand vroeg me waarom ik altijd een zonnebril op had. Ik antwoordde niet meteen. Toen even verder diezelfde collega een vlieg recht in zijn oog kreeg zei ik: 'daarom draag ik een bril!' Nu ik het toch over zonnebrillen heb, stop de klopjacht, gedaan met de zoektochten, hou maar op met de opsporingsberichten. Ik heb mijn oude zonnebril terug. Ze stak in mijn rugzak, opgerold in mijn singlet... Ook vandaag had ik wat minder pijn in de voet. Ik ga nog geen vreugdedansje plaatsen want sinds ik last heb van die voet (toch al 4 maanden ondertussen!) heb ik meermaals periodes gekend waarop het beter leek te gaan. Dat was telkens maar van korte duur. Net lang genoeg eigenlijk om de mentale batterijen weer op te laden en de pijn die sowieso terugkwam weer even te kunnen verdragen. Mijn optimisme is dus beperkt. Voor de Olympische atleten begint het te korten en kijk, de vorm komt er aan. Tia springt weer een beetje hoger, net als op de radio. (Hoger Tia, hoger...) Kim is al een tijdje in vorm. De problemen met haar pezen lijken gelukkig minder erg dan aanvankelijk aangenomen. Elodie loopt stilaan haar selectie tegemoet, Hanne heeft binnenkort 4 races op 8 dagen en het BOIC heeft eindelijk iets goeds gedaan. Onze aflossingsploeg werd namelijk gedelibereerd. Het werd tijd. Ondertussen heeft Spanje de vandaag haast apatische Russen op magistrale wijze opzij gezet. Wat een middenveld. En niet toevallig speelt de uitblinker voor Arsenal. (Met Anderlecht mijn lievelingsploeg) Hopelijk laat Aragones Cesc Fàbregas starten tegen Duitsland. Het wordt een spannende finale. Techniek versus power. En ik zal mijn radio op de TV moeten zetten want het duo Polspoel-Snelders mag weer zeuren. My God! (Het zal toch niet door hen zijn dat de bliksem gisteren voor een panne zorgde???Hebben de weergoden oren???)
Training op de Nekker. Ik had vandaag Magda voor mij alleen. Kjell liep een 3000m in Vilvoorde. Zonder tegenstand liep hij er naar de overwinning in een tijd van 8.37.06, een verbetering van zijn besttijd met 4 seconden. In een wedstrijd met een sterker deelnemersveld kan daar zeker nog een pak af. Jasper zat in de Ardennen, Ewoud tussen zijn cursussen en da anderen kozen voor een duurloop. Tja, daar zat ik dan met een zware training voor de boeg. 'Hoe zit het', vroeg Magda. Ik dus mijn medisch rapport van de dag voorleggen. De voet die nog steeds pijn doet.Maar sinds gisteren ook een lichte verrekking aan de rechteradductoren, waarschijnlijk te wijten aan de barslechte toestand van de KWB-voetbalvelden in Hombeek waar ik gisteren mijn duurloop heb gedaan. 'Het zal wel gaan', stelde Magda. Goed opwarmen! Ik dus weg voor mijn twintig minuutjes loslopen met Sarah die, net terug van haar Blokstop, enkel ging toertjes lopen. Ondertussen liep ik ook Els Lens tegen het lijf. Op haar blog had ik gelezen dat ze opnieuw aan het lopen is en dat ze ongeduldig was om opnieuw naar de Nekker te komen. (Onder andere sporters voel je je meteen zelf meer sporter.) En daar was ze dan, opnieuw aan het joggen. Niet erg lang maar het is een start. Na de opwarming, de stretching en de versnellingen kon ik er aan beginnen. Vier keer 200m (met 100m joggen tussen), 3 minuten rust, vier keer 300m met 100m joggen tussen, 3 minuten rust en nog eens 4 keer 200m met 100m joggen tussen. Het was loodzwaar en er stond dan nog een bries zoals gewoonlijk. Alleen is maar alleen. Vooral mentaal is het gemakkelijker om in groep te trainen. Achteraf bekeken viel de verrekking nog mee. Bij het uitlopen voelde ik weer meer maar dat is normaal. Ook Moon en Noah waren op de training. Met coach Sarah trokken ze naar het strand om er in het zand een looptraining te houden. Ik wis het niet op voorhand want ik had in dat geval misschien kunnen voorkomen dat Noah anderhalf uur met kletsnatte voeten heeft moeten rondlopen. Hij kan geen plas zien zonder dat hij er in springt. Een meer, vijver of strand heeft op hem zo'n aantrekkingskracht dat hij steevast kletsnat eindigt. Ik hoorde enkele clubcollega's (Er deden er vier mee in Ashford!) vertellen over de mastersinterland van afgelopen WE. België scoorde er niet zo goed. Volgens sommigen te wijten aan het feit dat je twee atleten per nummer moet opstellen en dat in tegenstelling tot landen als Frankrijk en Groot-Brittanië (onze atletiekvijver is niet zo groot natuurlijk) België zelden twee evenwaardige deelnemers vindt. Misschien worden ook niet steeds de juiste mensen opgesteld maar het is niet aan mij om daar over te oordelen. Zelf heb ik een kruis gemaakt over mijn eventuele selectiekansen (ik ben tenslotte reeds 49) maar als ik de uitslag zie van de 800m dan denk ik dat ik daar nog mijn mannetje had kunnen staan...
Vandaag had ik een dag verlof genomen. Het was sportdag in de Sint-Maartenschool van Hombeek en voor het eerst konden de kinderen naast voetbal, Rope-skipping, skeeleren, e.a. ook atletiek ontdekken of voor diegenen die het al beoefenen herontdekken. Bruno, de jeugdcoördinator van RAM, Boris en ikzelf hebben ons over in totaal ongeveer 40 kinderen ontfermd.(FOTO1) (Boris heeft trouwens een gave om met kinderen om te gaan. Een geboren jeugdtrainer!FOTO2) Voor de speeltijd werkten we met kinderen uit het vierde, vijfde en zesde leerjaar en na de pauze waren de drie laagste klassen aan de beurt. Het begon met opwarmen en een estafettewedstrijd. Daarna maakten we twee groepjes. Eén groep ging met Boris spurten. (met startblokken en al-FOTO3) en de andere groep ging hockeybalwerpen. Daarna werd er gewisseld en om te eindigen konden ze nog allen even springen. (Een wedstrijdje kangourouspringen.) Na de speeltijd mochten de kleinsten het zelfde programma afwerken. Het viel me op dat er heel wat talent tussenzat. Zeker bij de kleinste groep. Er was zelfs een jongetje van het eerste leerjaar die bijna 25 m gooide. Ik maakte van de middagpauze gebruik om op de voetbalvelden mijn duurloop af te werken. Drie kwartier toertjes draaien met een zere voet op een patattenveld vol putten. De hel! Na elke bocht werd de pijn steeds heviger. Alleen bij de versnellingen achteraf voelde ik weer nagenoeg niets meer. Na de middagpauze kwamen de kinderen terug naar de sportvelden. De jaarlijkse loopwedstrijd moest nog plaatsvinden. (Is niet hetzelfde als de scholencross!) De klas van Moon (derde LJ) moest samen lopen met de leerlingen van het vierde. Het parcours was zo'n 700m lang en draaide rond beide voetbalvelden. Er werd furieus gestart. Moon kwam na zo'n 100m aan de leiding en stond die niet meer af. Yaron probeerde aan te klampen, vergeefs.(FOTO4) Er stond weer geen maat op de Moon.(FOTO5) Een goede training met het oog op het PK van volgend WE in Bornem. Bij de groten van het vijfde en zesde leerjaar werd de wedstrijd door een meisje van het vijfde gewonnen.(FOTO6) Ik denk dat ze Ellen heet en ik heb ze dan ook meteen aangesproken met de vraag of ze niet voor de RAM wilde komen lopen. (Ik had trouwens foldertjes gemaakt!)(FOTO7) Ze zag dat wel zitten, temeer daar ze geen enkele andere sport beoefend. Pure klasse, volgens mij. Ik hoop dat ze komt. Na de wedstrijd trok Moon zijn loopschoenen uit en kloeg over pijn aan zijn tenen. Ook deze schoenen bleken na zijn spikes vorige week te klein geworden. Wij dus opnieuw naar Running Mate voor een nieuw paar Asics. Moon vond ze niet zo mooi maar wel comfortabel en da's toch belangrijker dan het uitzicht.(FOTO8) Toen we nog maar net thuis waren kregen we onverwacht bezoek. Kenneth, mijn petekind die net achttien is geworden en zijn humaniora succesvol afrondde kwam zijn nieuwe scooter aan ons tonen. (FOTO9) Vanaf morgen kan hij opnieuw mee trainen op de Nekker. Nu de examens voor iedereen stilaan achter de rug zijn mogen we weer wat meer volk verwachten.
Vanmorgen stond ons tweede deel van het Waterlooweek-end op het programma: de veldslag. De locatie was door werken aan de poort van Hougoumont verlegd naar de open vlakte wat verderop. Het slagveld werd dus veel ruimer dan vorig jaar en liet de talrijk aanwezige ruiters toe om de hoofdrol naar zich toe te trekken. Daar waar er vorig jaar slechts een handvol cavaleristen meededen (vnl. Engelsen) waren er dit jaar zowel Jagers te paard, Grenadiers te paard van de 'Garde' als Cuirassiers (Zware ruiterij) aanwezig. Vooral de charges van deze laatsten waren indrukwekkend en het plaatste alles een beetje terug in zijn juiste proporties. De Cuirassiers waren nu met een twintigtal ruiters. Tijdens dé grote charge onder leiding van Maréchal Ney vielen zo'n 16.000 ruiters tegelijk de Britse en Hollandse troepen aan. Daaronder zo'n 6.000 Cuirassiers. Dat moet pas een spektakel geweest zijn. Je krijgt pas een goed beeld bij het aanschouwen van het geschilderde panorama dat je op de site van Waterloo kan bezoeken. Het gebouw is nu in de eindfase van haar restauratie en zal binnenkort weer in al haar glorie te bezichtigen zijn. Een aanrader. Vandaag viel het weer op dat het scenario van de Engelse overwinning absoluut moest worden gerespecteerd en dat ondanks de vandaag verpletterende Franse overmacht. Ik ben altijd en overal graag op tijd en ook voor zulk een massa-evenement vertrek ik op tijd. Ik had de wekker op half zeven gezet (en dat op een zondag) en we vertrokken thuis om acht uur. We waren bij de eersten op de site en kozen één van de beste plaatsen uit. Het slagveld lag naast een veldweg met aan de ene zijde de plaats van gebeuren en aan de andere een helling. Je had er bovenaan net genoeg plaats om naast elkaar te staan. Ik had ons alledrie mooi op die heuvelrug geïnstalleerd. Dé beloning voor het vroege opstaan stond ons te wachten. Een mooi zicht en geen stress. Dat was zonder een hoop onbeschofte mensen gerekend die zelfs op het moment dat heel die heuvelrug volzet lijkt toch nog het lef hebben om er zich tussen en voor, onder en op te wringen. Het strafste was een man die met zijn kinderen op ons af kwam geklauterd. Ik; 'Sorry mijnheer, maar wij staan hier'! De man: 'ja dat zie ik.' Ik weer: 'Ja maar u duwt mijn kinderen opzij.' De man opnieuw:'Jaja'. Ik word nerveus: 'Zeg, wij zijn speciaal vroeg gekomen om...' De man sluit het gesprek af met een brede grijns en kijkt me in de ogen: 'da's dan uw probleem'. 'U bent een onbeschofterik!' zeg ik uiteindelijk en besluit geen oorlog te beginnen voor zo iets stoms. Ik was wel danig van mijn stuk. De wereld is aan de brutale mensen... Vandaag verloren de Fransen in Waterloo maar in Annecy op de Europabeker zag ik ze wel de 4x400m winnen. Hun tijd en die van andere topploegen als Groot-Brittanië en Polen (3de in Osaka) was trager dan dat van onze jongens. Al deze ploegen zijn al lang geplaatst en nog in volle opbouw. (Ah ja! Zij moeten pas pieken in Peking natuurlijk!) Onze ploeg moet al een hele tijd pieken om die strenge limiet van 'Superatletiekland België' niet één keer maar twee keer te halen. Ik zag ook de Duitse hoogspringster Ariane Friedrich over 2m03 gaan. Het wordt moeilijk voor Tia want er zijn meer en meer kandidates voor de hoogspringmedailles. Op mijn programma stonden vandaag tweehonderden. Door ons bezoek aan Waterloo stelde Magda voor om die deze namiddag in het rozenpark van het Vrijbroekpark te lopen. Ik daar dus naar toe. Bij het betreden van het park zag ik dat er iets abnormaals aan de gang was. Zo veel volk en zo veel wagens. Plots zag ik grote spandoeken: Rozenfestival. Ik kon het trainen in het rozenpark dus wel vergeten. Ik had geen zin om naar de Nekker te gaan want daar is op zondagmiddag ook veel te veel volk naar mijn goesting. Het werd dus de assepiste van Kapelle-op den-Bos. Daar was ik helemaal alleen. Ik zit in een herstelfase en moest er dus maar 6 doen met 200m joggen tussen. De opwarming heb ik met een ingepakte voet gedaan maar de pijn werd me te veel en die heb ik dus maar afgedaan. Uiteindelijk voelde ik tijdens mijn 200-en bijna niets meer. Het is gedurig zoeken en afwegen met die voet. De eerste twee liep ik in 32, de volgende twee in 31, de voorlaatste in 30 en de laatste in 29 seconden. Op de piste van Mechelen mag je daar gerust elke keer een seconde of twee van aftrekken. Niet slecht getraind dus. Morgen wordt het een duurloop en vanavond weer een avondje voetbal voor de buis. Hopelijk krijgen we evenveel spektakel als gisteren. Die Russen waren formidabel. Zoals Aad De Mos zei: 'Die Russen bezitten alle elementen van het moderne voetbal, fantastisch om met zo'n ploeg te mogen werken.' Nederland naar huis. Spijtig maar dat is sport. De ene keer win je en de andere keer verlies je...
Zarerdag is mijn wekelijkse rustdag maar dat is elke keer met een korrel zout te nemen. Neem nu vandaag. Ik had in mijn zetel kunnen blijven liggen en mijn lichaam tot rust laten komen. Maar neen! Misschien weten jullie het niet maar mijn allergrootste passie is Napoleon. Al sinds mijn prille jeugd lees ik alles wat ik te pakken krijg over l'Empereur. Ik kan nu beginnen vertellen en waarschijnlijk ben ik dan binnen drie weken nog bezig. Ik schilder ook figurines uit die periode, een virus die ik ondertussen (net als het lopen trouwens) aan mijn twee schelmen heb doorgegeven. De slag van Waterloo (18 juni 1815) wordt elk jaar op de plaats van het gebeuren herdacht en dit WE was het dus weer zover. Net als vorig jaar en deze keer zelfs met de twee zoontjes van mijn hoofdredactrice erbij trokken Moon, Noah en ik naar Waterloo. Eerst trokken we naar het hoofdkwartier in de 'Ferme du Caillou' waar Napoleon (gespeeld door een akteur) met zijn staf aan het tafelen was. In de boomgaard kampeerde zijn 'Garde'. Daarna ging het richting 'Hougoumont' waar de geallieerden hun tenten hadden opgeslagen. Een bont allegaartje van Engelsen, Schotten, Pruisen en Hollanders. We vroegen ons trouwens af of die gasten niet stiekem een TV hadden binnengesmokkeld want vanavond speelt (en wint hopelijk) Oranje tegen Rusland. Ik hoop dat de Nederlanders daar in Bazel tegen de Russen hun 'Beretzina' (Franse aftocht en nederlaag tegen de Russen!)niet meemaken... Meestal kwetsen atleten zich tijdens een inspanning, gedurende een wedstrijd of op training. Ik dacht 'ik doe het eens anders'! Even voor de middag was ik aardappelen aan het schillen toen ik een kwartdraai maakte om iets te nemen. Klak, daar schiet een kramp in mijn kuit! Ik heb er meteen ijs opgedaan en zalf op gesmeerd. Het gaat nu beter en in principe mag ik daar morgen niets meer van voelen maar stel je voor dat ik er een verrekking aan overhou. Hoor je me dan op training al vertellen: 'ik heb me verrokken tijdens het schillen van patatten.' Pfffff...
Onze Magda is terug! Mooi bruingebrand en vol energie. We zullen eindelijk terug gestructureerd kunnen trainen. Ook Jef was op de Nekker, weliswaar in een rolstoel maar de lokroep van de atletiekpiste was blijkbaar te groot gebleken. Een jeugdbrigade uit onze onderafdeling van Kapelle was ook komen opdagen met Eline op kop. Eline, lennert en Jo kwamen hun start oefenen met het oog op de nakende kampioenschappen. De loopgroep met Moon en Noah oefenden vooral met het oog op de loopwedstrijden op het PK. Sven en Moon trokken zelfs hun spikes aan om op de piste te lopen. Een 400 à fond werd hen voorgeschoteld en ze maakten er warempel een spannend duel van. Ook Noah moest een 400 lopen. Na de eerste 100m liet hij het hoofd echter hangen en stond hij bijna stil. Toen kwamen er uit allerlei hoeken aanmoedigingen en vertrok hij opnieuw om op het einde zelfs nog voluit te spurten. Hij kwam verdorie als eerste van zijn reeks toe. En dat voor de jongste van de hoop. Voor mij stonden 150en op het programma. Vijftig meter inlopen en dan spurten. We deden dat met zijn vieren. Voor Jasper, Ewoud en ikzelf is dat gewone kost maar ook Kjel moet sinds kort snelheid trainen en dus waren we met zijn vieren. De drie musketiers en... tiens, tiens, wie is dan d'Artagnan. Ik niet want Athos heette Comte de La Fère. Ik ben dus Athos. Blijven over: Porthos de levensgenieter, Aramis de pastoor en de jonge d'Artagnan. Vul maar zelf in. Hevig zijn ze in ieder geval allemaal. Mijn voet hield het uit maar ik heb de hele training door hevige pijn gevoeld. Het werd een spelletje met mijn steunverband. Aan, uit, aan en opnieuw uit. Ik word er stilaan hopeloos van. De conditie is nochtans uitstekend want na elke spurt was ik amper buiten adem. Afwachten wat Peter (de kiné) woensdag zegt en daarna trek ik naar de orthopedist. Hopelijk heeft die een oplossing zonder een verpichting om te rusten maar ik ben sceptisch. Na de training propte ik mijn koffer vol met materiaal. Startblokken, kegels, horden, hockeyballen, enz... Maandag is het sportdag in de Sint-Maartenschool en Bruno, Boris en ik gaan er een halve dag atletiektraining geven. Ik vond het eens tijd om de hegemonie van de balsporten te doorbreken al besef ik dat voetbal toch steeds populairder zal blijven.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
