Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
25-07-2008
BRONS!
Vandaag heeft Evelien Moens, dochter van mijn vrienden Sylvie en Kurt, zus van Boris en lief van Kjell met haar ploeg van de RomSkippers Mechelen brons behaald op het WK in Kaapstad. Fantastisch gewoon! Wil je er wat meer over weten: http://caperom.blogspot.com/. Ik feliciteer de hele ploeg langs deze weg want ik hou niet zo van censuur en blijkbaar moet een reactie op hun eigen blog eerst worden goedgekeurd. Toen ik aan de Nekker toekwam voor de wekelijkse vrijdagavondtraining was ik heel optimistisch gestemd. Het was lekker warm en zo heb ik het graag. Bij de opwarming voelde ik echter al snel dat er maar bitter weinig zuurstof in de té zware lucht zat. Er was duidelijk onweer op komst maar daar bleven we gelukkig van gespaard. Vandaag was het spurttraining. Magda is op familiebezoek in Duistland maar ze liet ons als gewoonlijk een trainingsschema achter. Today's menu: vijf keer 150m spurt gevolgd door 5 keer 100m spurt. Op zich lijkt dat weinig maar wanneer je ze allemaal op topsnelheid doet weegt dat uiteindelijk toch zwaar door. Ik vond dat ik vandaag behoorlijk snel ging en ik hunker dan ook naar wedstrijden. Ik voel me nu al enkele weken super en wil dat graag in de praktijk bevestigd zien. Het weer was nochtans niet optimaal want op het einde van de training hapte ik toch meer en meer naar adem. Er was niet veel volk op de training maar de enkelen die er toch waren kenden duidelijk dezelfde sensaties. Ook Boris trainde vandaag en net nu met dit zuurstofarme weer moest hij 250en doen. Da's lang voor een zuivere spurter natuurlijk en ik zag ook hem geregeld naar lucht happen. Op weg naar huis gingen we Kjell even groeten. Jasper en Kjell zijn net terug uit vakantie in het zuiden van Frankrijk. Ze hebben er heel goed kunnen trainen en konden er op de piste van Draguignan oefenen. Dat is blijkbaar een piste waar geregeld grote competities worden gelopen. Het was er volgens Kjell zalig lopen en de fitnesszaal was er eentje om U tegen te zeggen. Ook Kjell wil zo snel mogelijk weer met de competitie aanknopen. We zullen morgen tijd zat hebben om onze programma's uit te stippelen. Hij vergezelt ons naar Lier waar Moon zal deelnemen aan de plaatselijke atletiekmeeting. Waarschijnlijk laten we de duizend meter deze keer links liggen. Kleine jongens moeten dat niet té dikwijls lopen. Hij gaat er de 60 meter lopen, verspringen en kogelstoten. Ze geven warm weer maar hopelijk zal er wat meer zuurstof in de lucht zijn.
Net gelezen. Het BOIC heeft naast de reeds vernoemde deliberaties ook besloten om Cédric Van Branteghem én de beide Borlée broertjes in Peking te laten starten op de individuele 400m. Fijn!
Met verwondering en bewondering ontdekte ik de gisteren tijdens de uitzending van "Tour 2008" de mens achter de coureur Sastre. Ik moet eerlijk toegeven dat ik voor gisteren nooit met veel passie naar de Spanjaard omkeek. Hij leek me eerder een grijze coureur die af en toe een wedstrijd won maar nooit zelf veel initiatief nam. Ik herinnerde me vooral die ritoverwinning in de tour waarbij hij een fopspeen in zijn mond stak. Gisteren zat hij daar zelf aan de tafel bij lieven Van Gils na zijn toch wel prachtige raid op 'Alpe d'Huez'. De bescheidenheid zelve. Hij dankte in de eerste plaats de ploeg omdat hij vrijheid had gekregen. Er zijn veel coureurs die minder ploegliefde aan de dag zouden brengen! Op het gezicht van Sastre las je zo het karakter van de man. Een man met een hart, eenvoudig, eerlijk, vrijgevig en oprecht. Naast hem zat de voorzitter van zijn belgische fanclub. Zelfs in Spanje heb ik er geen, zei Sastre. Al het geld dat de fanclub verzamelt wordt door hem verdubbeld en gaat integraal naar het kinderkankerfonds. Ook in Spanje houdt Sastre zich bezig met gelijkaardige projecten. Een mooie mens. Laat ons allen fan worden. Ik ben alvast gewonnen... Vanmiddag hield ik een korte duurloop in Machelen. Het was een prachtig zomerweertje. Eindelijk mijn lievelingsweer. Net op tijd zou ik zeggen want volgende week begint mijn tweede competitieluik van 2008. In Tienen of Lebbeke (800), ik ben er nog steeds niet uit. Daarna gaat het richting Flanders Cup in Ninove, enz... Een zestal wedstrijden als aanloop naar het laatste doel dit seizoen: het KVV in Herentals.
Deze middag in het park van Machelen. Ik had net drie kwartier gelopen aan een gemiddelde van twaalf per uur. Soepel en dromend als altijd. Mijn voet had weer zeer gedaan, maar voor de rest was alles in orde. Ik begaf me als gewoonlijk naar het moderne standbeeld waar ik altijd mijn lenigheidoefeningen doe? Er zit een oudere man op het stenen gedeelte en al lachend excuseer ik me voor het storen. "Geeft niet", zegt de man, "zo zie ik je eens van dichtbij!" "Kent u mij dan", vroeg ik? "Jawel, mijn buurvrouw en ik zitten hier heel dikwijls in het park en het was ons al opgevallen hoe soepel en elegant jij rondloopt, helemaal anders dan alle anderen die we hier zijn lopen." "Vast een topatleet", ging de man verder. "Jaja", begin ik natuurlijk te lachen, "maar wel ééntje van bijna vijftig jaar!" Dat kan niet", zegt de man, "dan ben ik jonger dan jij!" Daarop begint hij me te ondervragen over hoe en hoeveel ik train en wat ik doe en of ik al iets gewonnen heb, enz..., enz... "Jij hebt vast geen moeite om nog iets in de solden te vinden met je wespentaille" gaat de man verder. Daarop beginnen we beide heel hard te lachen. Toen moest ik nog mijn versnellingen doen. De man stapt op zijn fiets en wenst me nog veel succes. "Tot de volgende keer", zeg ik en hij verdwijnt achter de bomen. Ik was zelfs zijn naam vergeten te vragen. Dat doe ik bij de volgende ontmoeting wel. Een vreemde plek, dat park van Machelen en mijn dag kon alvast niet meer stuk na al die complimenten.
Het BOIC heeft een stukje hart getoond. Drie atleten zijn gedelibereerd. Monder Rizki, Pieter Desmet en Kevin Rans mogen naar Peking. Het mochten er voor mijn part nog wat meer zijn. Een aantal Belgische topatleten heeft een droom moeten opbergen terwijl in andere sporten sommigen gewoon weigeren om te gaan. In het wielrennen krijgen ze zelfs amper een ploeg samen. Maar bon... Vandaag was het weer Nekkertime. Op het programma stonden 200en. Tien in totaal met 200m joggen tussen. In totaal 4 km dus waarvan de helft voluit, of toch ongeveer. Door vakantie was ons groepje herleid tot Ewoud en ik. Ik besloot meteen om de hele afstand op kop te lopen. De eerste vier finishte ik in 32 seconden zoals Magda had gevraagd. Daarna ging het crescendo. Twee in 31, twee in 30, ééntje in 29 en de laatste in 26. Ik moest er zelfs niet te diep voor gaan. een heerlijke training ware het niet dat mijn voet op het einde vreselijk veel pijn deed. De conditie is in Normandië dus niet achteruit gegaan. Nu zo snel mogelijk bevestiging zoeken in wedstrijden. Eerste afspraak in Tienen(B-meeting) of in Lebbeke voor de gouden 800.
Ik wist het op voorhand. De hele dag op mijn benen staan, natte voeten en de lange autoritten van de voorbije dagen, het was van het goede teveel. Het ging daarstraks dan ook bijzonder stroef bij het duurlopen. Het eerst half uur viel nog mee maar daarna was het vet van de soep en begon mijn hele lijf te sputteren. De pijn was zowat overal en ook die linkervoet waar ik plots in Frankrijk nog zo weinig hinder van ondervond (FOTO op het strand van Jullouville) liet zich opnieuw voelen. Ook de versnellingen waren allesbehalve soepel en ik was oprecht blij dat ik er van af was. Dat zal je mij niet dikwijls horen zeggen... Morgenavond naar de Nekker, benieuwd hoe het daar zal gaan. Morgen verwacht Magda ook dat ik met haar mijn programma voor de laatste twee zomermaanden doorneem. Ik heb vanavond dus wat puzzelwerk, want ook Moon heeft nog wedstrijden en ik kan en wil me niet in tweeën kappen. Ik ben er liefst bij wanneer hij loopt en ik heb hem er graag bij wanneer ik loop. Het wordt dus kiezen. Niet makkelijk!
Na het jeugdprogramma had Moon een plekje bemachtigd halverwege de laatste rechte lijn. Ik plaatste mijn rugzakje naast zijn stoel en zo verzekerden we ons dan al van een goeie uitkijk voor het hoofdprogramma. Wat kan een namiddag echter lang zijn wanneer je naar wedstrijden kijkt zonder dat je ook maar één deelnemer kent. Moon en ik hadden dan maar een spelletje bedacht waarbij we elk een favoriet kozen en wie het kortst eindigde was gewonnen. Maar ook dat ging snel vervelen. Het was dan ook een verademing om een andere Rammer aan de start te zien. Bij de kadetten startte Tom Heremans (FOTOS1en2) en hij deed het bijzonder goed met een verbetering van zijn besttijd met maar liefst 7 seconden. (2.12) Hij zal nog wat ervaring moeten opdoen en aan zijn start werken maar dit was alvast veelbelovend. En dan kwam eindelijk het hoofdprogramma. Eerst volgde nog een kleine intro met de presentatie van onze Atleten voor Bejing. Daarna konden de wedstrijden beginnen. Elodie Ouedraogo slaagde er niet in om de limiettijd ook maar te benaderen op de 400 horden. Misschien is het verschil tussen de100m training en de training voor de 400 horden net iets te groot want haar eerste 200m waren uitstekend maar dan viel ze totaal terug om op het einde niet meer vooruit te komen. Een eerste hoogtepunt van de avond kwam er natuurlijk bij de 100 meter bij de vrouwen. In de B-reeks liep Frauke Penen waar Moon het na zijn VAC-stage steeds maar over had. En hij maar brullen toen ze voorbij zoefde. Het grote lawaai kwam er echter voor de A-reeks met Hanna Mariën én Kim Gevaert. Na een tweede valse start eindigde de wedstrijd voortijdig voor Hanna Mariën die zwaar ontgoocheld moest afdruipen. (Logisch als je bedenkt dat zij één van de atleten was die nog een limiet hoopte te lopen!) Kim spurtte zich naar een heel goede chrono en dat ondanks de kou. Ze verzaakte nadien wel voor de 200m. Een tweede uitschieter waren de Borlée-twins die de twee eerste plaatsen innamen op de 400 meter. Aan die twee gasten gaan we nog plezier beleven. Ook zij zijn klaar voor Peking. Ondertussen deed Kevin Rans al wat hij kon om een tweede keer over 5m70 te geraken bij het polsstokspringen. Tevergeefs echter en het is te hopen dat de BOIC-bonzen gul zullen delibereren want Kevin zou in het verre China helemaal niet misstaan. Ook Sigrid Vandenbempt(steeple), Pieter Desmet en Krijn Van Koolwijck slaagden er ondanks uitstekende prestaties niet in om de limiet te halen. De twee laatsten waren trouwens getuige van een fantastische race van Paul Koech die een beste wereldjaarprestatie liet optekenen. Tia Hellebaut ging voor het eerst sinds lang over twee meter en dat is net op tijd. Zo kan ze met het nodige vertrouwen vertrekken. Ik keek bijzonder uit naar de 800m, mijn eigen afstand. Drie belgen liepen er in de A-reeks, Joeri Janssen waar ik altijd al fan van ben geweest, Thomas Matthijs, de jonge leeuw en Mathias Rosseeuw die ik niet zo goed ken en nog nooit live zag lopen . Ik hou nogal van lopers met charisma en dat vind ik bij de twee mannen van Atletiek Vlaanderen geenszins terug. Rosseeuw vind ik wat flauw, maar ik geef hem het voordeel van de twijfel. Hij kan nog groeien. Matthijs echter vind ik dikwijls zo raar lopen. Vertrekken en zich meteen op de laatste positie nestelen vind ik niet getuigen van durf. (Misschien kon hij niet beter!) J.J. probeerde tenminste. Hij werd echter tot tweemaal toe gehinderd en op dat niveau is dat fataal. Wie vandaag wel verrastte met een minimum was Monder Rizki die met 13.04 ver onder de gevraagde 13.12 bleef en daarmee de tweede beste Belgische prestatie liep op de 5000 meter. (Achter Mourhit en gelijk met Vincent Rousseau, die waarschijnlijk zal argumenteren dat Monder geen belg is!) Een goede prestatie kwam er in de vooravond ook van Kim Ruell die zich verbeterde op de 1500m. Ik sprak hem later op de avond en hij bevestigde zijn goede vorm. Hij had net zijn contract met Atletiek Vlaanderen kunnen verlengen en hoopt volgend jaar op een medaille op een groot kampioenschap bij de beloften. Wij hopen mee natuurlijk. Ik zei hem ook dat hij beter stond met zijn geschoren kopke en hij antwoordde al lachend dat dat was om sneller te lopen. Het was een fijne avond. Alleen spijtig dat er niet meer wordt gedacht aan het publiek, want buiten de VIP's op de tribune moet iedereen zich maar behelpen en vechten om één van de schaarse stoelen. En ik kan je verzekeren, een hele dag rechtstaan, dat doet geen deugd. Het zal morgen op training zeer doen...
De zon scheen toen ik vanmorgen in het vrijbroekpark nagenoeg alleen mijn training afwerkte. De hemel was blauw en er stond maar een zacht briesje. Het was natuurlijk nog maar acht uur en de dag nog lang. Ik moest zo vroeg trainen omdat Moon geselecteerd was voor een afwachtingwedstrijd over duizend meter op de KBC-nacht van de atletiek. Alle jongens die sneller hebben gelopen dan 3.50 mochten deelnemen. Twee benjamins van RAM, Moon en Sven mochten dus hun spikes bovenhalen en richting Heusden-Zolder trekken. Een uur voor de wedstrijd moesten ze aanwezig zijn en dus vertrokken we goed op tijd. Onderweg besloten de weergoden dat het voor vandaag voorziene water maar best lang voor het voorprogramma moest vallen (om de vedetten te sparen) en dus begon het te regenen. Onderussen was ook Sven toegekomen. Toen we merkten dat we de jongens niet mochten volgen naar het opwarmingsveld besloten Chris (papa van Sven) en ik om een coachbandje aan te vragen. Pech voor Chris want mijn naam stond eerst op het blad en toen hoorden we dat er slechts één bandje per club voorzien was. Ik stelde voor om me over beide jongens te ontfermen en nam ze mee naar het opwarmingsveld. de tijd begon te dringen en ondertussen bleef het water met bakken uit de hemel vallen. Tijdens de opwarming bleek Sven zich te hebben bezeerd. Hij kloeg van harde pijn achteraan de knie. Hij kon zelfs zijn versnellingen niet meer uitvoeren. Op het moment dat hij zijn spikes diende aan te doen zei hij dat hij absoluut niet kon lopen. Ik zei hem dat hij de enige was die kon voelen of het wel of niet zou gaan maar probeerde hem alsnog te overtuigen om te starten. Niets hielp en toen werden de benjamins één voor één opgeroepen de call-uproom te betreden. Sven dus niet en hij keerde met mij mee terug naar de piste. Hij was duidelijk bang voor de ontgoochelde reacties maar ik zei hem dat iedereen het wel zou begrijpen. Als je gekwetst bent, ben je gekwetst. Dat is de fataliteit en daar kan niemand iets tegen beginnen! Chris keek heel verbaasd wanneer hij Sven met mij zag terugkeren. Ik legde hem uit wat er was gebeurd maar blijkbaar was het niet de eerste keer dat Sven door stress wordt overmand net voor een wedstrijd. Iedere keer blijkt hij dan wel ergens pijn te hebben. Dat wist ik niet want anders had ik hem zeker naar binnen gestuurd met de andere jongens. Ik voel me wel schuldig dat ik hem niet heb doorzien. De volgende keer weet ik wel beter. Het bleef gieten en de 25 benjamins betraden 'en file indienne' de arena. Je zag de spanning zo op het gelaat van al die uitgeregende gezichtjes. Aan Moon's lichaamstaal zag ik dat hij doodzenuwachtig was. (Hij prutst dan altijd aan zijn vingers en aan zijn short) Pang en daar gingen ze. Moon was goed weg en meteen was hij mee met een kopgropje van zes. De rest leek al meteen verslagen. In het kopgroepje was Jonas Geens, de beste crosser vorige winter, duidelijk de sterkste en zijn derde versnelling bleek de goede. Hij kon echter niet meteen een grote kloof slaan en de vier eersten bleven in elkaars vaarwater. Bij het ingaan van de laatste tweehonderd meter (waar ik van pure spanning zelf vergat om nog te fotograferen) liep Moon in vierde positie, strijdend voor een derde podiumplaats. Ik zag hem afzien en riep hem toe dat hij snel genoeg was om nog derde te worden. Bij het ingaan van de laatste rechte lijn spurtte hij de ziel uit zijn kleine lijf. Een derde plaats was zijn beloning, op 4 seconden van de eerste en twee van de tweede. De eerste vier in de uitslag liepen een persoonlijk record, ook Moon dus. Hij deed vier seconden beter dan in Bornem en kwam uit op 3.30.68, slechts 88/100en van het clubrecord. Een schitterende tijd en zonder de regen was dat record vast verpulverd. Moon was dolgelukkig. Zo gelukkig dat hij verdwenen was. Na de podiumceremonie liep ik naar de call-uproom om Moon op te vangen. Het bleef ondertussen maar gieten en geen Moon die uit die deur kwam. Toen de oproeper zijn kop liet zien vroeg ik hem waar de overige benjamins bleven. Ze zijn allemaal weg, antwoordde de man. Ja maar, zeg ik, dan hebben we een probleem want mijn zoontje is hier nog steeds niet. Hij zal naar uw vrouw zijn, antwoordt de man laconiek. Ik ben meer en meer geërgerd en zeg hem kalm en beleefd dat ik wel begrijp dat ik voor de wedstrijd niet verder dan die deur mocht. Hij moet dan ook begrijpen dat ik als vader mijn zoon aan hem toevertrouw en ik hem dan ook verantwoordelijk acht. Ik verwacht van u dat u mij mijn kind teruggeeft waar ik hem heb losgelaten. Het is hier zo'n grote organisatie maar de chaos die er heerst bij het voorprogramma mag er ook wezen. Daarop vraagt een aanwezige vrouw van de organiserende club (Het moederinstinct zeker?) hoe hij heet. Moon, zei ik en wie stond daar plots met een big smile voor mij? De Moon natuurlijk die reeds tien minuten zeiknat aan de cafetaria had staan koekeloeren toen hij door Svens vader werd opgemerkt en naar mij teruggebracht. Eind goed al goed en moon kon droge kleren gaan aantrekken.
Hier gaan we weer. Ons weekje Normandië is voorbij gevlogen. De 'Cotentin' is een prachtige streek. Ik noem het altijd de Ardennen aan de zee. Prachtige heuvels, héél groen, mooie uitgestrekte stranden, steile 'falaises'. Na Kreta is Normandië waarschijnlijk de plek op aarde waar ik het meest ben geweest. En zoals altijd bij jeugdherinneringen heb je de neiging om alles een beetje te verbloemen en mooier voor te stellen dan het is. Bij Normandië had ik een beeld van lange zonovergoten zomers. Ik heb al die jaren waarschijnlijk veel geluk gehad want deze keer was de zon maar af en toe op de afspraak. We hebben wel aan het strand gezeten hoor, maar lang niet zoveel als we zelf hadden gehoopt. Het strand van Jullouville is immens. De baai van de Mont Saint-Michel kent zowat de grootste getijden van de wereld en dus trekt de zee dan ook heel ver terug. Ideaal om te trainen hoor ik je denken. De eerste dag ginder heb ik gerust want ik was totaal verstijfd na die lange autorit. Op quatorze juillet was het onze mooiste dag en verbleven we dan ook de hele dag aan het strand. Ik ben dan in de vooravond snel wat gaan loslopen (meer was het niet want ik had overal pijn!) in de buurt terwijl de rest van het gezin aan het douchen was. Niet gemakkelijk om er een aangepast parcours te vinden want het is daar bijna altijd bergop en bergaf. Drie kwartier heen en terug lopen op een stuk vlakke weg in de buurt. Kan het nog saaier? De beloning was echter een portie van de lekkerste mosselen die ik ooit heb gegeten. Ik moest denken aan die aflevering van 'Tour 2008' met Jeroen Meus (de TV-kok) als gast. Er werd een reportage getoond over de mosselkweek in de baai van de Mont Saint-Michel en Jeroen Meus vond de mosselen van de baai ondanks hun kleine gestalte heerlijk, zacht en zelfs een beetje zoetig. Dat vond ik dus ook! (Ik was zo onder de indruk dat ik de laatste avond op dezelfde plek nog eens mosselen ben gaan degusteren.) Een dag later was het iets minder mooi weer maar we verkozen om toch nog naar het strand te trekken. Op mijn programma stonden 400-en. Het werd dus afpassen op het harde zand en na de opwarming ging ik er, hard aangemoedigd door Moon en Noah, keihard tegenaan. Zwaar! Het zand is de piste of het park niet. Ik was dan ook uitgeteld na mijn laatste reeks. De jongens hadden al zo hard gezaagd over de stranden van de landing (Het zal me leren om steeds maar geschiedenisleraar te spelen met mijn mannen!) dat we besloten om op onze derde dag tot aan Utah-beach te rijden. Op Utah zijn de Amerikanen geland. (net als op Omaha-beach wat verderop trouwens) Ik denk dat ze wat ontgoocheld waren want naast de vele monumenten, musea en tanks die je her en der nog tegenkomt liggen de stranden zelf er desolaat bij. Moeilijk voor kleine jongens om zich in te beelden wat dar ooit heeft plaatsgevonden. In het museum werden ze echter op hun wenken bediend. Echte voertuigen, maquettes, uniformen en films... De dag nadien speelden ze het allemaal na op het strand. Eerst zelf landend met hun surfplankjes en daarna spelend in het zand met hun speelgoedsoldaatjes. Ik had de doos speelgoed klaargemaakt (Als ik ze zelf laat doen maken ze toch alleen maar ruzie!) en ik wist dat ik soldaatjes moest meenemen. Woensdag en donderdag hield ik mijn trainingen beperkt tot de gebruikelijke duurlopen. Woensdag trok ik de heuvels in maar dat viel wat tegen. Je kan er niet ontspannen lopen en bij mijn duurlopen zoek ik toch vooral ontspanning. Donderdag liep ik een klein uurtje langs het water. Niet te dicht want ik wilde mijn schoenen niet té veel van het zeewater laten proeven. Het werd een zoektocht naar de hardste stroken zand. Het gekke is dat mijn pijnlijke linkervoet op het strand minder pijn deed. Het was dan ook één lange rechte lijn zonder de nefaste bochtjes waarbij mijn voet kantelt. Misschien is een genezing in de maak, ik hoop het. Ook Moon en Noah wilden nog wat trainen en ik liet ze dus maar spurtjes trekken. Noah kreeg steeds een kleine voorsprong van Moon maar die is leep genoeg om net niet te veel voorsprong te geven natuurlijk. Toen noah doorhad dat hij toch niet ging kunnen winnen hield hij het dan ook maar voor bekeken. Na onze training werd het wat fris op het strand en besloten we om naar de 'Mont' te gaan. Noah en Moon kennen op school een klein meisje die Michelle (Ze noemen haar Michelleke!) heet en dus werd het bij Noah al gauw de Mont Saint-Michelleke. Ik was er al drie keer geweest maar zelfs voor mij werd het opnieuw een ervaring. Hilde werd er zelfs lyrisch van en de kinderen vonden het heerlijk. De sfeer van ridders, spoken en kastelen, en dat voor de prijs van de parking. We hebben er lekker gegeten en de zon zien ondergaan. Het is een aanrader. Bezoek de Mont bij valavond want dan zijn bijna alle toeristen reeds vertrokken en kan je lekker wandelen door de steegjes naar de top. Er is geen sluitingsuur! Verder hebben we ook de nabije steden Avranches en Granville bezocht. Granville zie je liggen van in Jullouville. De stad is gebouwd op een uitstekende rots door de Engelsen (Toen ook Normandiërs natuurlijk!) om van daar uit de Mont Saint-Michel aan te vallen. De Mont is nooit gevallen. De zee was natuurlijk zijn grootste bondgenoot. Gisteren moest ik mijn snelheidstraining afwerken en nadat we reeds onze bagage hadden ingepakt trok ik naar dat stukje vlakke straat waar ik het reeds over had om eerst een twintigtal minuutjes op te warmen, te stretchen en te versnellen. Daarna werd het 10x150 met 50m inlopen en 100m voluit. Op asvalt is het niet ideaal. Mijn kuiten voelden achteraf ontzettend hard aan. Ik hunker naar het park. Morgenvroeg trek ik trouwens reeds rond de achten naar het vrijbroekpark voor een fartleck. Daarna snel weer naar huis om met Moon naar Heusden te trekken maar daarover morgen meer...
Morgen vertrekken we naar Normandië, met een auto vol bagage. Veel te veel als gewoonlijk. We nemen ook de hoop op goed weer mee. De loopschoenen zitten al veilig in de koffer want vakantie betekent voor mij geenszins rusten. Na de vakantie breekt een drukke periode van wedstrijden aan die pas op het einde van september zal eindigen op het Kampioenschap van Vlaanderen. Vandaag heb ik mijn snelheidstraining alleen gehouden in het park van Machelen. Alles ging perfect tot ik een lichte steek voelde in mijn rechterachillespees. Red alert! Na de achtste spurt hield ik het voor bekeken. Morgen loop ik niet en zondag neem ik misschien wel een extra rustdag. Ik wil geen risico nemen want ik voel stilaan (en ondanks mijn voetprobleem) de topvorm komen. Vandaag eindigde de VAC-stage voor Moon en Noah. Eén van de trainers vertelde me dat het beide goede en gedreven lopers zijn. (Dat hed ik al willen zien...) Ze kregen een brevet mee waar hun prestaties tijdens de stage op staan. Van Moon wist ik al wat hij kon maar voor Noah was het zijn allereerste vorm van competitie en dus was ik benieuwd. Hij is tenslotte maar net zes. Op de 60m liep hij 13.13, hij sprong 2.60m ver (helemaal niet slecht), op de 6minutentest liep hij 1050m ver en in het hoogspringen ging hij over 85cm en dat vind ik pas een knalprestatie. Als je weet dat er een heleboel benjamins die zo'n drie jaar ouder zijn op die hoogte sneuvelden tijdens het PK dan weet je het wel. Noah is een soepel manneke, misschien wel meer geschikt voor het circus dan voor de atletiek maar ik heb geen connecties in het circuswereldje, dus blijft het voorlopig bij lopen, springen en gooien... Vandaag kreeg ik ook een mailtje van Luc Dequick. Over Luc heb ik al eerder verteld. Hij maakt prachtige sportfoto's en er staat deze maand een artikel van hem in het maandblad van de 'Photographic Society of America'. Het is een artikel over het fotograferen van atleten. Ik bladerde erdoor en wat zag ik? Mezelf verdorie! De eindspurt op het BK 800m van vorig jaar. Ik weet dat Luc dat een leuke foto vindt (met heel veel expressie) maar ik was toch verrast. Ik vertoef daarenboven in uitstekend gezelschap want er staan ook foto's in van Kim en Veerle, mijn twee Belgische lievelingsloopsters. De komende dagen zullen er waarschijnlijk geen boodschappen meer op mijn blog verschijnen. In ons huurhuisje is geen internetaansluiting, maar geen nood. Ik begeef me zo snel mogelijk naar de dienst voor toerisme want daar kan je je inloggen. Tot binnen enkele dagen...
Het regent en het blijft regenen. Tijd om op vakantie te gaan? Zal wel zeker! We trekken naar de baai van de Mont Saint-Michel in Normandië. Gigantische stranden(ideaal om te trainen), lekker eten, veel vis, oesters à volonté, heerlijke wijnen, le 'trou normand'(Een glaasje Calvados om de maag open te trekken zodat er nog iets bij kan!) maar ook een wisselvallig klimaat. Meestal is het weer er een beetje zoals hier. Ik duim dus en hoop dat het weer ook hier betert. Gisteren en vandaag was het gene vette. Ik heb mijn duurlopen twee keer onder de regen moeten doen. Gisteren was het maar een korte recuperatieloop maar vandaag was het mijn langere duurloop en op het einde (laatste kwartier) werd het best lastig. De pijn aan de linkervoet begon uit te stralen tot in mijn knieholte. Gek genoeg was de pijn na het stretchen helemaal verdwenen en kon ik mijn versnellingen gewoon afwerken. Voor Moon was het blijkbaar een leuke dag op de VAC-stage. Vandaag was het voor zijn groep ver- en hoogspringen geblazen. Moon sprong 3m55 ver en vooral 1m10 hoog en hij was dan ook terecht blij met zijn prestaties. Gisterenavond was er een etentje voorzien met Magda en enkele medelopers. Kwestie van een beetje bij te praten en de rest van het seizoen te bespreken. Het is echter niet doorgegaan omdat de opa van Kjell terminaal ziek is. Kjell, als je dit moest lezen: veel sterkte.
Nekkertime! Dinsdagavond klokslag 7 beginnen we er telkens aan. Reeds bij het toekomen was ik onder de indruk van de harde wind die weer uit de gewoonlijke richting blies. Zoals steeds zouden we die dus in de laatste bocht recht op de neus krijgen. Een duidelijk vermoeide Kjel was na zijn Werchtervierdaagse terug op de afspraak, weliswaar met een klein gezichtje. Hij heeft ginder wel elke dag kunnen gaan lopen maar de vermoeidheid kan je niet zomaar in 1, 2, 3 verwerken. Er stonden ons 300en te wachten. Jasper die met zijn schoonmoeder ging tafelen (ik hoop voor hem dat zijn lief ook mee mocht) was zijn programma vroeger komen afwerken. Ewoud en ik kregen 3x3x300 voorgeschoteld maar voor onze superheld Kjel waren er dat een pak meer: 3x5x300. Tussen de 300en 100m joggen en tussen de series 3 minuten recuperatie. Ik nam resoluut de kop. Normaal verbiedt Magda me nog om op kop te lopen maar ze weet evengoed als ik dat de vorm stilaan optimaal wordt en dat het dus geen kwaad kan. De wind blies me in de bocht enkele keren bijna van mijn sokken maar ik ben geen enkele keer verzwakt. Het was dan ook zalig lopen op de vernieuwde binnenbaan. Zo'n veerkracht! Het maakt ook pijnlijk duidelijk hoe versleten de rest van de piste wel is. Provincie Antwerpen!!! Tijd om eens in de buidel te tasten? Ik vraag me trouwens af wanneer de piste zal worden gekuist. Het herstellen van de binnenbaan heeft de rest van de piste geen goed gedaan en een grondige kuisbeurt dringt zich dringend op. Ook zullen de lijnen opnieuw moeten worden aangebracht. Hopelijk komt dat nog in orde voor de komende wedstrijden. Sarah mocht vandaag na een periode van duurlopen voor het eerst weer op de piste trainen. Ik denk dat ze toetjes rondliep en telkens in de rechte lijn moest versnellen. (Correct me if I'm wrong!) Ook Kim was er na een botvliesontsteking weer bij. Zij hield het wijselijk nog bij een korte duurloop. Moon en Noah hadden na hun tweede dag VAC-stage toch gezaagd om te mogen komen trainen op de Nekker. Ik vond het niet zo een goed idee maar had me laten ompraten. Bruno, hun coach maakte me echter al heel snel duidelijk dat ze doodmoe waren en na de training bleek dat Noah voor het minste begon te huilen. Ik heb weer een lesje geleerd!
Zo oervervelend en dom vond ik 'Hotel Regina', zo leuk en ontspannend vind ik 'Tour 2008'. De formule gaat reeds enkele jaren mee maar verveelt nog steeds niet. Een vlotte praatshow, to the point, met het wielrennen centraal, leuke en bijwijlen prachtige reportages, interessante gasten (vandaag Jeroen Meus en Lars Boom) en last but not least: de beste wielerreporter van de lage landen, Karl Vannieuwkerken (FOTO1). Ik kijk naar Tour2008 en ik word er happy van. Ik heb gemerkt dat ik de hele uitzending heb gevolgd met een lach op mijn gezicht. Prachtige entertainment! Net voor deze uitzending was er een aflevering van 'De Olympische Droom'. Eén fragment is me bijgebleven. Op het moment dat Kevin Rans(FOTO2) de limiet voor de spelen springt (5m70) zegt zijn opa iets in de zin van 'nu is mijn leven compleet, naar dit heb ik altijd getracht'. Even later valt Kevin zijn vader en zijn opa in de armen. Schoon. Deze middag was er geen kat en ook geen mens te bespeuren in het park van Machelen. Het was vandaag dan ook niet echt wat je een mooie zomerdag kon noemen. Ik vond het koud, het regende lichtjes en er stond een sterke bries. Helemaal mijn weer dus... Het lopen ging wel heel vlotjes. Een half uurtje soepel ronddraaien en enkele versnellingen op het einde. Meer moest ik vandaag niet doen. Recupereren van de zware trainingen van vrijdag en gisteren was het belangrijkste. Ook de kids hebben vandaag gesport. Heel wat zelfs want ze zijn vanmorgen begonnen aan een week atletiekkamp bij VAC in Vilvoorde. Moon vertelde dat ze allerlei disciplines hebben getraind. Lopen, gooien en springen worden speels maar met de nodige technische inbreng gebracht. Noah had het aanvankelijk een beetje moeilijk, zei Moon en het duurde even voor hij zich in zijn groep mengde maar eens hij vertrokken was deed hij alles goed mee. Noah heeft meestal een kleine aanpassing nodig. Hij was dan ook alleen naar zijn groep getrokken, daar waar Moon een vriendje meehad en verschillende jongens reeds kende van tijdens de veldlopen. De kleinste zijn heeft zo zijn voordelen (vraag maar aan Moon die zo dikwijls moet toegeven) maar op zo'n moment... is klein héél klein.
Sarah, Ewoud en ik zorgden ervoor dat Magda op deze zonnige zondagochtend niet voor niets was opgestaan. We stonden om 10 uur paraat aan het wachtershuis van het vrijbroekpark om er nog eens in te vliegen. Nu ja, Sarah heeft haar vliegbrevet nog niet want ze moest het nog bij duurlopen houden, al vond ik ze goed doorgaan vandaag. Het was bijna een tempoloop. Vliegen was vandaag weggelegd voor Ewoud en ik. We gingen een testje doen door twee maal een duizend te lopen met 5 minuten recuperatie tussen. Na de gebruikelijke opwarmingsronde, de stretching en de versnellingen trokken we met een bang hart naar de achterzijde van de dreef waar de kilometerstart gelegen is. Magda had ook opgewarmd want zij moet telkens de dreef opnieuw doorspurten om op tijd te zijn en af te klokken. De vorige keer dat we duizenden deden was Jasper (Zat nu op Rock Werchter!) erbij en toen was mijn eerste 3.00 en de tweede 2.56. Het is van de interclub geleden dat ik nog een wedstrijd liep en ik weet dus niet hoe goed het met mijn conditie is gesteld. Ik heb een goed gevoel maar dat zegt natuurlijk niets. Ik vertrok meteen op kop, kort gevolgd door Ewoud. Ik voelde dat ik te snel vertrok maar ja, éénmaal weg moet je door natuurlijk. In de bocht aan de hondenweide ging het bijna fout en botste ik ei zo na op een tegenligger. Ik stond praktisch stil en het duurde even voor ik weer op topsnelheid zat. Het voorval had mijn cadans letterlijk gebroken en na zo'n 500m verzwakte ik zienderogen. Zo voelde het tenminste aan. Ik hoorde aan de passen achter mij dat Ewoud niet zo heel ver zat. Ik stierf bijna in de laatste 200m maar wat een verrassing toen Magda de tijd riep: 2.52. Ik herinner me niet ooit in het park zo snel te hebben gelopen. Het is niet te vergelijken met de piste dus moet je telkens vergelijken met voorafgaande tests in het park. Een verbetering met 4 seconden tov. een maand geleden. (En toen werd ik door Jasper opgejaagd of getrokken) Niet slecht.
De tweede vertrok ik wat trager want ik wilde stilvallen op het einde vermijden. Ewoud volgde dit keer goed en al hoorde ik hem op één bepaald ogenblik bijna sterven in mijn zog, we konden op het einde nog spurten. Resultaat: 2.55. Drie seconden trager dan mijn eerste maar volgens Magda te wijten aan mijn te snelle start bij de eerste 1000. Ik dacht aanvankelijk een rustige namiddag tegemoet te gaan maar dat was de misrekening van de week. Ik moet tegen einde juli een hele rij bambou uitsteken en ik heb geen andere keuze dan er ieder vrij moment aan te besteden. Reken daar dan mijn twee onuitputtelijke erfgenamen bij en dan weet je dat ik straks uitgeblust voor de tv het einde van de uitzending niet haal. En dan nu vers van de pers! Nathalie Verboven (links op de FOTO)heeft een bronzen medaille behaald op de 400m horden in 60.55. Ik weet niet of dat een persoonlijk record is maar in ieder geval een dikke proficiat. Ook aan An (rechts op de FOTO) die een mooie finaleplaats had kunnen afdwingen.
De dag begon onder een stralende zon. Leuk voor Hilde die op shoppingweek-end vertrok. De boys en ik besloten naar Planckendael te gaan. Het is niet ver (10 minuutjes maar) en altijd leuk. Eens ginder begonnen de eerste druppels echter te vallen en nadat we de giraffen in hun mooi nieuw domein hadden gezien begon het pas echt te regenen. Maar kijk, toen liepen we bekend volk tegen het lijf. Jacobe, een vriendinnetje van Moon was ook in Planckendael samen met haar mama Annemie en haar zusje Hannah die ooit verklaarde dat ze later met Moon ging trouwen. Ze is nog geen drie en er zal eerst nog veel water naar de zee vloeien, hahaha. Terwijl Annemie en ik maar zaten te schuilen voor de druppels leken de kinderen zich van het weer niets aan te trekken. Meer zelfs. Ik denk dat door die onverwachte ontmoeting voor alle vier de zon toch nog heeft geschenen. Dit WE hebben de Belgische Kampioenschappen alle categorieën plaats en enkele Ramgenoten doen er aan mee. Op dit ogenblik weet ik nog niet of sommigen er in zijn geslaagd zich te plaatsen voor de finales van morgen. Duimen dan maar!
Op de Amerikaanse trials viel er opnieuw een verrassing. Wereld- en Olympisch kampioen Jeremy Wariner die als favoriet startte op de 400m werd net als enkele weken geleden nipt geklopt door LaShawn Merritt. Hij mag wel mee naar de spelen en wellicht wordt hij de olympische Kampioen. Hij zal zijn vormpiek wel goed hebben berekend.
Verrassing vandaag op de Nekker. Twee schoolgenootjes van Moon en Noah waren aanwezig op de training: Tom (4de LJ) en zusje Els die bij Noah in de klas zit. Noah en Els hebben het altijd al goed met elkaar kunnen vinden. Toen ik haar daarstraks al plagend vroeg of Noah de braafste jongen uit de klas was knikte ze neen maar ze antwoordde: 'wel de leukste'. Dat is al iets... Tom en Els zijn de kinderen van Stefaan Hendrickx. Wij zaten een tijdje samen in Peutie tijdens mijn legerdienst. Stefaan was een uitstekend loper en behoorde in de jaren tachtig tot de Belgische top op de 5000m. Hij staat trouwens nog steeds in de tabellen aller tijden in het jaarboek van de VAL met een besttijd van 13.46.4 op die afstand. Schitterend toch. We hebben elkaar een hele tijd niet meer gezien tot we daar op een dag elkaar kruisten aan de schoolpoort van de Sint-Maartenschool in Hombeek. Bleek zijn zoontje Tom samen met onze Moon in de Peuterklas te zitten. Niet voor lang echter want Tom is iets ouder dan Moon en mocht al na enkele weken over naar de eerste kleuterklas. Ik denk dat Moon héél blij is dat Tom naar de RAM komt en Noah nog blijer met zijn Elsje. Stefaan heeft aan Magda (die hij nog kent uit zijn én haar gloriejaren) beloofd om vanaf volgende week zijn loopschoenen mee te brengen. Terwijl de kinderen trainen kan hij evengoed lopen, hé. Vandaag waren van het Magdateam enkel Kenneth, Filip, Sarah, Joeri, Ewoud en ik trouw op post. (De rest stond ergens op een wei natuurlijk) Enkel Ewoud en ik gingen echter de strijd aan met de piste. Spurttraining: 10 x 100m! Ik was er wat bang voor zoals steeds met de echt explosieve trainingen maar het ging eigenlijk geweldig goed. Ik voelde tijdens de opwarming nochtans behoorlijk wat vervelende dingen in die linkervoet en ondanks alle uren die ik vandaag in de auto doorbracht was mijn rug in orde. Het bezoek aan Peter eergisteren zal daar ongetwijfeld niet vreemd aan zijn. Na de eerste drie spurten corrigeerde Magda mijn loopstijl door me te wijzen op het feit dat ik te veel en té hard met mijn voeten op de grond trapte. Ik lette er op en kijk, door die nieuwe souplesse ging ik plots nog sneller lopen. Bon, alles is natuurlijk relatief en Tyson Gay en co kunnen op hun twee oren slapen maar Ik wil deze zomer toch nog enkele scalps aan mijn collectie toevoegen. Ik heb zo een plannetje klaar en daar vertel ik later wel meer over. Nu eerst nog gezond blijven, goed trainen, op vakantie gaan en dan een goede augustus- en septembercompetitie. Ik kijk er naar uit.
Het was vandaag weer zo'n drukke dag. De avond viel en ik moest nog mijn duurloop afwerken. Ik snel dus maar naar het vrijbroekpark. Het regende maar onder de bomen valt dat nog best mee. Om 21 uur begon ik er aan. Op dat uur is er bij regenweer geen ziel te bespeuren. Alleen de waterkiekens voelen zich daar dan in hun sas. Het viel me op dat die diertjes de lopers zodanig gewoon zijn dat ze zelfs niet uit de weg gaan wanneer je er aan komt. Ik heb zelfs één keer moeten springen om niet één van die kippekes een stamp te verkopen. Na de duurloop was het bijna donker. Echt niet gezellig. Het was net herfst! Gisteren ben ik Peter gaan opzoeken. Mijn rug zat weer behoorlijk vast en na het nodige kneden en kraken heeft hij ook mijn voet onder handen genomen. Een echte uitleg voor mijn probleem heeft hij niet maar volgens hem is een bezoek aan een orthopedist geen overbodige luxe. Een controle van mijn schoeisel en van mijn zooltjes dringt zich eveneens op. Het is zo dat het begin van mijn voetprobleem min of meer samenvalt met het moment dat ik van schoeisel veranderde en dat ik van de trap schoof. Voer voor specialisten. Ik weet het even niet meer...
O ja! De binnenbaan is eindelijk hersteld. Maanden lag de binnenbaan open. De meeting van mei heeft er zelfs zwaar onder geleden. De helft van de wedstrijden dienden te worden geschrapt. We mogen er nog niet op lopen maar dat kan niet lang meer uitblijven. Het is wel spijtig dat alleen die binnenbaan gedaan is. Voor de halve-fond- en fondlopers dik in orde want die lopen bijna altijd in de binnenbaan. Maar voor de spurters is het wel een speciaal gegeven, vind ik. Hoe los je dat op bij wedstrijden. Niemand in de binnenbaan? Door de regen en een vreselijk drukke agenda heb ik mijn duurloop vandaag echt tussen de soep en de patatten moeten doen. Snel onder de middag van op het werk vertrokken en op één van de bijvelden van Diegem Sport gaan lopen. Niet ideaal want het veld lag er zwaar gehavend bij. Maar ik heb gelopen, dat is het voornaamste.
Het was heet op de Nekker. Ik was nog steeds stijf van de voorbije zondagtraining maar bij zo'n weer voel ik me dus kiplekker. Bij de opwarming werd er traag gelopen. Toch vreemd maar vandaag heb ik maar één keer moeten zeggen dat ze niet moesten versnellen. We hebben daarna eigenlijk één lange serie gelopen. Tweehonderd meter snel gevolgd door 100m stappen gevolgd door 400m snel en 200m stappen en dat 3 keer achter elkaar. Ik liep soepel alle afstanden op kop. met Ewoud achter mij. Hij had het bijzonder zwaar door het feit dat hij voor het eerst sinds lang (Blok!) een aantal dagen na elkaar heeft kunnen trainen. Dat voel je natuurlijk. Kjell moest hetzelfde doen maar een langere serie met joggen ipv stappen. Jasper en Filip hielden het op toertjes draaien met versnellingen in de rechte lijnen. De rest heeft zitten duurlopen. Moon en Noah hadden een soort hindernissenparcours met kegels, horden en fietsbanden af te leggen. Na de training zei Sarah dat ze op de eerst rij had gestaan en dat Noah een pateeke is. Je zegt me daar wat. Hij zal ook op training moeten leren luisteren en niet steeds zijn broer en de anderen plagen. Karolien (hun trainster) zei me dat wanneer Noah iets mispeutert heeft hij zo'n blik opzet dat je hem nog moeilijk kan berispen. Jaja, ik ken dat. Dat is toevallig één van zijn specialiteiten. Net als zagen. Vanmorgen heeft hij wel 100 keer gevraagd of ik het zwembadje wilde zetten. Reeds vanaf de eerste keer had ik ja gezegd en er een tijdstip op geplakt. Maar geduld is nog niet aan Noah besteed en zo heeft hij de tijd tot het plaatsen van het badje bijeengezaagd. Minstens een heel bos.
Eind jaren zeventig. Mijn broer Chris en ik zijn beide aangesloten bij de plaatselijke wielerclub WTC Zaventem Sportclub en mijn broer koerst ook nog eens voor de Egmontspurters Machelen. (De club van Sean Kelly, Ronny Van Holen, Roger De Cnijf en Willy Teirlinck, de koning van de laatste kilometer.) We trainden uren samen, elke dag. We hadden niet dezelfde dromen. Chris droomde dat hij een groot renner ging worden. Ik droomde dat ik een renner tout court was. We hadden wel dezelfde idolen, Freddy Maertens op kop. Maar ook bij de vrouwen keken we toen al op naar een kleine Française. Haar naam: Jeannie Longo, net als ik geboren in het gezegende jaar 1959. (Volgend jaar worden we beide 50. ) En kijk, er staat geen sleet op Jeannie. Ze heeft net haar 49e titel behaald op het Frans kampioenschap op de weg nadat ze enkele dagen voordien ook al Frans tijdritkampioene was geworden. Wat nog het meest tot de verbeelding spreekt is het feit dat ze voor de zevende opeenvolgende keer naar de spelen trekt. Sinds het vrouwenwielrennen een olympische discipline is was ze er steeds bij. En let er op, ze gaat niet naar Bejing als touriste. Neen, ze gaat voor het podium! Haar specialiteit is de lange ontsnapping. Op het laatste Franse kampioenschap reed ze, als favoriete nog wel, maar liefst 110km in de aanval. Super Jeannie, we love you. Laat de jeugd ginder in het verre China maar achter jou jagen.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
