Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
01-07-2008
Superwoman!
Eind jaren zeventig. Mijn broer Chris en ik zijn beide aangesloten bij de plaatselijke wielerclub WTC Zaventem Sportclub en mijn broer koerst ook nog eens voor de Egmontspurters Machelen. (De club van Sean Kelly, Ronny Van Holen, Roger De Cnijf en Willy Teirlinck, de koning van de laatste kilometer.) We trainden uren samen, elke dag. We hadden niet dezelfde dromen. Chris droomde dat hij een groot renner ging worden. Ik droomde dat ik een renner tout court was. We hadden wel dezelfde idolen, Freddy Maertens op kop. Maar ook bij de vrouwen keken we toen al op naar een kleine Française. Haar naam: Jeannie Longo, net als ik geboren in het gezegende jaar 1959. (Volgend jaar worden we beide 50. ) En kijk, er staat geen sleet op Jeannie. Ze heeft net haar 49e titel behaald op het Frans kampioenschap op de weg nadat ze enkele dagen voordien ook al Frans tijdritkampioene was geworden. Wat nog het meest tot de verbeelding spreekt is het feit dat ze voor de zevende opeenvolgende keer naar de spelen trekt. Sinds het vrouwenwielrennen een olympische discipline is was ze er steeds bij. En let er op, ze gaat niet naar Bejing als touriste. Neen, ze gaat voor het podium! Haar specialiteit is de lange ontsnapping. Op het laatste Franse kampioenschap reed ze, als favoriete nog wel, maar liefst 110km in de aanval. Super Jeannie, we love you. Laat de jeugd ginder in het verre China maar achter jou jagen.
In mijn top drie van favoriete vrouwelijke loopsters zit naast twee belgische loopsters één Amerikaanse gazelle. Allyson Felix (FOTOS1-3)is in het spurtwereldje dat voornamelijk bestaat uit bodybuilders een verademing. Haar bijnaam is 'Chicken Legs' maar ik vind ze meer een kruising tussen een gazelle en een jachtluipaard. Op het voorbije WK in Osaka speelde ze met de concurrentie. Toen ik ze enkele jaren geleden voor het eerst zag lopen viel me meteen die soepele tred, die zwevende, reusachtige foulée op. Op de komende spelen ging ze voor vier gouden plakken maar kijk, niets is zeker in de sportwereld. Op de Amerikaanse trials werd ze pas vierde op de 100m. Onbegrijpelijk eigenlijk maar ze zal dus geen 100m lopen in Bejing. Als je bedenkt dat ze met haar vierde plaats nog steeds sneller is dan een aantal toekomstige Olympische finalistes, dan weet je dat een WK of Olympische spelen geen echte waardemeter meer zijn. Laat iedereen meespelen en je krijgt misschien wel 5 Amerikaanse en 4 Jamaïkaanse meisjes in de finale. Dankzij de trials krijgt de rest van de wereld ook nog een waterkansje. Hoop doet leven, hé. Ik vloekte wel toen ik het niews vernam want nu zal er maar één van mijn favorieten in de 100m-finale zitten. Maar Allyson loopt nog wel drie andere proeven op de spelen en dus wordt het toch nog genieten. Vandaag was voor mij een 'jour sans'. Ik had waarschijnlijk al mijn energie reeds verspeeld door met mijn twee bengels naar het strand van de Nekker te gaan (FOTOS4-6). Da's eens iets anders dan er op de piste te lopen, dacht ik zo. Maar vanavond liep ik mijn duurloop (recuperatieloop)rond de put van Weerde en er zat niet veel 'jus' meer in mijn benen. Het draaide letterlijk vierkant en in de versnellingen achteraf zat nul souplesse. Morgen beter...
Het mooie voetbal heeft gezegevierd want Spanje (en niet Duitsland) heeft eindelijk na 44 jaar nog eens een prijs gewonnen. Het doelpunt was eigenlijk tekenend voor de hele wedstrijd. Torres was net iets gretiger, net iets sneller en net iets technischer dan Lahm en Lehmann samen. Daarmee is alles gezegd en kan het doek vallen over het EK. Moon heeft de match mee uitgekeken en zijn analyse vond ik ook super. 'Die arbiter kan niet fluiten' en 'die commentator is blind zeker(toen hij zei dat Ballack een bloedneus had) en je verstaat niets van wat hij zegt' waren enkele van zijn uitspraken. Ik zou zeggen: 'welkom in polspoelland waar mompelen een kunst is en nietszeggende commentaar een vak. Enfin, we zijn er van af voor een tijdje. Stel je voor dat VT4 de rechten zou kopen van de Tour. Drie weken uren naar GP luisteren. Dan vallen er slachtoffers. Vanmorgen was het verzamelen geblazen in het Vrijbroekpark. Ik aarzelde aanvankelijk om te gaan want gisterenavond haf ik last van de rechteradductoren. Ik denk dat ik op het PK net iets te veel over de omheining was gejumped. Vanmorgen deed het nog steeds pijn maar ik smeerde een halve tube reflex gel en vertrok toch maar. Ik kon ginder nog steeds besluiten om niet te lopen. Sarah en Kim waren met de fiets gekomen. Kim ging Sarah al fietsend volgen want haar botvliesontsteking is nog steeds niet genezen. Jasper mocht enkel duurlopen want hij heeft last van een lichte kuitverrekking. De andere drie overgebleven musketiers (Ewoud, Kjell en ikzelf) trokken na de opwarming met Magda naar het rozenpark. Wonderlijk genoeg verdween de pijn aan de adductoren als sneeuw voor de zon. Na vier versnellingen kwam de hoofdschotel: 600en. Eén 600 komt overeen met de buitenzijde van het rozenpark. Magda zei ons dat ze tevreden was met 1.50 maar dat was buiten de waard gerekend. Ik vertrok op kop en Kjell plaatste zich naast mij, kort gevolgd door Ewoud. Ik loop graag met Kjell want we hebben identiek dezelfde foulée. Da's enorm praktisch wanneer je samen traint. We kwamen toe in 1.42. Iets te snel? De volgende was er eentje van 1.49. Beter? Enkele minuten rust en we konden de tweede reeks aanvatten. Resultaat; 1.44 en 1.42. We waren goed bezig. Ik mocht toen al stoppen maar voor Kjell volgden er nog vier. Bij de eerste kreeg hij nog het gezelschap van Ewoud die eentje gepast had. Nu zijn examens achter de rug zijn is hij weer volop aan het trainen en gisteren had hij een extra lange duurloop afgewerkt. Hij moet eerst opnieuw aan zijn basis werken om binnenkort weer de zwaardere trainingen te kunnen verteren. Wie perfect zijn zware zaterdagtraining had verteerd was Kjell want die vlamde door de laatste 600-en. Twee keer 1.39 en de allerlaatste in 1.38. Het weer was schitterend en Kjell stelde voor om na de middag met de kinderen te komen zwemmen. Het BK wielrennen werd wel vanmiddag gereden maar met zo'n parcours stond het toch vast dat enkel de laatste kilometer interessant zou zijn. Wij dus naar 'chez Kjell' met een flesje retsina als apéro. De mannen hebben zich goed vermaakt. Toen Igor (mijn vriend Kurt's kleinste) ook nog kwam opdagen bewees Moon dat hij de wedstrijden van gisteren volldig had gerecupereerd. Ze hebben daar zitten crossen en zelfs wedstrijdjes gespeeld met alles er op en er aan; lopen, springen en gooien. Noah wilde vanavond ook naar de finale kijken maar buiten de eerste minuut zal hij zich niets meer herinneren want hij had op dat moment reeds een date in dromenland en zeker niet met een voetballer.
Toen ik vanochtend opstond was het aan het regenen. Net vandaag, zeg. Dagenlang was het mooi weer geweest en nu al die jongeren hun PK gingen afwerken was het opnieuw herfst. Bornem ligt niet meteen naast de deur en dus vertrokken we maar op tijd. De hele weg was het nog lichtjes aan het miezeren maar toen we op de parking van de atletiekpiste toekwamen stopte het en begon warempel de zon nog te schijnen ook. Het is nog een hele warme namiddag geworden. Spijtig voor de kinderen die voor de middag hun proeven hadden afgewerkt. Het heeft Sven anders niet weerhouden om twee gouden medailles voor RAM te befalen. (Hoog en kogel!) Onze Moon kon er reeds snel aan beginnen met zijn reeks op de 60 meter. Hij won die in een degelijke 9.65. Hij wist zich dus meteen geplaatst voor de finale. Die vond pas een uur en vijfenveertig minuten later plaats en ik kreeg het dus niet over mijn hart om na zijn reeksoverwinning neen te zeggen tegen een hot-dog. Hij had die wel verdiend. Bij de opwarming hadden we ferm moeten lachen met onze Noah. Toen we stelden dat Noah vanaf volgend jaar ook mag meedoen zei Moon dat hij maar voor hem haas moest spelen. Noah zei 'ok' en schakelde meteen over van lopen op huppelen. Noah meenemen naar de wedstrijden is goed voor Moon want hij slaagt er steeds in om Moon zijn stress te laten vergeten. Ik moet wel toegeven dat hij er steeds beter mee begint om te gaan. Hij zei voor de wedstrijd dat hij zenuwachtig was maar dat het gezonde zenuwen waren. (Trouwens, zonder zenuwen loop je geen goede wedstrijd of wel?) Twintig na drie. Het programma liep enige vertraging op maar dat is normaal bij dit soort evenementen. Moon spurtte zich naar een mooie zilveren medaille in 9.47, net geen persoonlijk record maar er stond een stevige tegenwind. Daarna was het weer 45 minuten wachten op de start van de 1000m. Net voor die start mocht Moon trouwens zijn medaille van de 60m in ontvangst nemen. De grote favoriet Dries Peeters die we kennen van het cross-seizoen won de wedstrijd na een fameuze solo in een fenomenale tijd: 3.26. Amai. Moon kende voor de zoveelste keer een moeilijke start. Hij laat zich te gemakkelijk wegdrummen. Hij kon zich slechts na een halve ronde positioneren en ging zelf in de achtervolging na 400m. Hij kwam zelfs dichterbij maar verschoot daarbij heel wat pijlen. De kloof met Dries was te groot en tot overmaat van ramp kwamen twee jongens uit de achtergrond op 200m van het einde nog aansluiten. Het werd een lange spurt. Moon kwam als laatste uit de bocht maar haalde dan (net als Jessy James zijn colt peacemaker uit zijn holster haalt) zijn snelle benen boven. Hij spurtte zonder pardon of omkijken naar zijn tweede zilveren medaille. (3.34.62) Bravo Moontje. Het was daar in Bornem weer een gezellige boel. Het zijn dikwijls dezelfde RAM-atleetjes die aan de wedstrijden deelnemen en op de duur kennen ze elkaar héél goed. (Soms té goed dacht ik toen Stijn en Moon begonnen met elkaar te dollen!) Alle beelden die ik heb gemaakt staan ondertussen reeds op de RAM-site. Jos heeft er zelfs even de barbecue voor verlaten. Ik wil toch nog even, en dat in naam van alle Rammertjes die vandaag aanwezig waren, Bruno en Karolien bedanken. De hele dag waren ze ter plaatse om onze Kids met raad en daad bij te staan. Het was niet evident want soms moesten ze op drie plaatsen tegelijk staan. Ik zag Bruno dan ook bijna constant van de ene naar de andere crossen. Thanks allebei.
Het was vandaag de laatste schooldag. Moon moest daarna naar een feestje en dat zou tot na zeven uur duren. Vermits Hilde naar het personeelsfeest van haar school moest en ik me niet in twee stukken kan kappen was er vandaag geen Nekkertraining voor ons weggelegd. Niet getreurd echter want Moon heeft morgen drie wedstrijden op het PK in Bornem. Ik heb hem dus liever op tijd in zijn bed. Hij had zijn fototoestel mee naar school en fotografeerde er maar op los. Het resultaat is leuk. Een blauwdruk van zo'n laatste schooldag. Veel lachen en spelen en liefst niet te veel in de klas want die was al opgeruimd. Ik ben mijn snelheidstraining dus onder de middag gaan doen . Tien keer 150 met 50 meter inlopen en 100 spurten. Mijn voet sputterde enkel na de training tegen. Het uitlopen viel dus wat tegen maar als de evolutie zich doorzet kijk ik mijn komende loopweken met optimisme tegemoet. Morgen heb ik in principe mijn wekelijkse rustdag maar op het PK ga ik alle opwarmingen met Moon meelopen. Dat is een ritueel dat ik voor geen geld zou willen missen.
In het park van Machelen werd ik deze middag aangevallen... door honderden vliegen. Overal zaten ze. Ik kreeg ze bij momenten met hele zwermen in mijn gezicht geslingerd. Gelukkig liep ik niet te snel (12-13/uur ongeveer) en moest ik niet te dikwijls langs de mond ademen. Ik had ook zoals gewoonlijk mijn zonnebril op. Ik herinner me een duurloop in het Zoniënwoud jaren geleden. Ik liep nog niet lang en enkele collega's hadden toen de gewoonte om mee te gaan. Het was bewolkt en ik had toch mijn zonnebril opgezet. Iemand vroeg me waarom ik altijd een zonnebril op had. Ik antwoordde niet meteen. Toen even verder diezelfde collega een vlieg recht in zijn oog kreeg zei ik: 'daarom draag ik een bril!' Nu ik het toch over zonnebrillen heb, stop de klopjacht, gedaan met de zoektochten, hou maar op met de opsporingsberichten. Ik heb mijn oude zonnebril terug. Ze stak in mijn rugzak, opgerold in mijn singlet... Ook vandaag had ik wat minder pijn in de voet. Ik ga nog geen vreugdedansje plaatsen want sinds ik last heb van die voet (toch al 4 maanden ondertussen!) heb ik meermaals periodes gekend waarop het beter leek te gaan. Dat was telkens maar van korte duur. Net lang genoeg eigenlijk om de mentale batterijen weer op te laden en de pijn die sowieso terugkwam weer even te kunnen verdragen. Mijn optimisme is dus beperkt. Voor de Olympische atleten begint het te korten en kijk, de vorm komt er aan. Tia springt weer een beetje hoger, net als op de radio. (Hoger Tia, hoger...) Kim is al een tijdje in vorm. De problemen met haar pezen lijken gelukkig minder erg dan aanvankelijk aangenomen. Elodie loopt stilaan haar selectie tegemoet, Hanne heeft binnenkort 4 races op 8 dagen en het BOIC heeft eindelijk iets goeds gedaan. Onze aflossingsploeg werd namelijk gedelibereerd. Het werd tijd. Ondertussen heeft Spanje de vandaag haast apatische Russen op magistrale wijze opzij gezet. Wat een middenveld. En niet toevallig speelt de uitblinker voor Arsenal. (Met Anderlecht mijn lievelingsploeg) Hopelijk laat Aragones Cesc Fàbregas starten tegen Duitsland. Het wordt een spannende finale. Techniek versus power. En ik zal mijn radio op de TV moeten zetten want het duo Polspoel-Snelders mag weer zeuren. My God! (Het zal toch niet door hen zijn dat de bliksem gisteren voor een panne zorgde???Hebben de weergoden oren???)
Training op de Nekker. Ik had vandaag Magda voor mij alleen. Kjell liep een 3000m in Vilvoorde. Zonder tegenstand liep hij er naar de overwinning in een tijd van 8.37.06, een verbetering van zijn besttijd met 4 seconden. In een wedstrijd met een sterker deelnemersveld kan daar zeker nog een pak af. Jasper zat in de Ardennen, Ewoud tussen zijn cursussen en da anderen kozen voor een duurloop. Tja, daar zat ik dan met een zware training voor de boeg. 'Hoe zit het', vroeg Magda. Ik dus mijn medisch rapport van de dag voorleggen. De voet die nog steeds pijn doet.Maar sinds gisteren ook een lichte verrekking aan de rechteradductoren, waarschijnlijk te wijten aan de barslechte toestand van de KWB-voetbalvelden in Hombeek waar ik gisteren mijn duurloop heb gedaan. 'Het zal wel gaan', stelde Magda. Goed opwarmen! Ik dus weg voor mijn twintig minuutjes loslopen met Sarah die, net terug van haar Blokstop, enkel ging toertjes lopen. Ondertussen liep ik ook Els Lens tegen het lijf. Op haar blog had ik gelezen dat ze opnieuw aan het lopen is en dat ze ongeduldig was om opnieuw naar de Nekker te komen. (Onder andere sporters voel je je meteen zelf meer sporter.) En daar was ze dan, opnieuw aan het joggen. Niet erg lang maar het is een start. Na de opwarming, de stretching en de versnellingen kon ik er aan beginnen. Vier keer 200m (met 100m joggen tussen), 3 minuten rust, vier keer 300m met 100m joggen tussen, 3 minuten rust en nog eens 4 keer 200m met 100m joggen tussen. Het was loodzwaar en er stond dan nog een bries zoals gewoonlijk. Alleen is maar alleen. Vooral mentaal is het gemakkelijker om in groep te trainen. Achteraf bekeken viel de verrekking nog mee. Bij het uitlopen voelde ik weer meer maar dat is normaal. Ook Moon en Noah waren op de training. Met coach Sarah trokken ze naar het strand om er in het zand een looptraining te houden. Ik wis het niet op voorhand want ik had in dat geval misschien kunnen voorkomen dat Noah anderhalf uur met kletsnatte voeten heeft moeten rondlopen. Hij kan geen plas zien zonder dat hij er in springt. Een meer, vijver of strand heeft op hem zo'n aantrekkingskracht dat hij steevast kletsnat eindigt. Ik hoorde enkele clubcollega's (Er deden er vier mee in Ashford!) vertellen over de mastersinterland van afgelopen WE. België scoorde er niet zo goed. Volgens sommigen te wijten aan het feit dat je twee atleten per nummer moet opstellen en dat in tegenstelling tot landen als Frankrijk en Groot-Brittanië (onze atletiekvijver is niet zo groot natuurlijk) België zelden twee evenwaardige deelnemers vindt. Misschien worden ook niet steeds de juiste mensen opgesteld maar het is niet aan mij om daar over te oordelen. Zelf heb ik een kruis gemaakt over mijn eventuele selectiekansen (ik ben tenslotte reeds 49) maar als ik de uitslag zie van de 800m dan denk ik dat ik daar nog mijn mannetje had kunnen staan...
Vandaag had ik een dag verlof genomen. Het was sportdag in de Sint-Maartenschool van Hombeek en voor het eerst konden de kinderen naast voetbal, Rope-skipping, skeeleren, e.a. ook atletiek ontdekken of voor diegenen die het al beoefenen herontdekken. Bruno, de jeugdcoördinator van RAM, Boris en ikzelf hebben ons over in totaal ongeveer 40 kinderen ontfermd.(FOTO1) (Boris heeft trouwens een gave om met kinderen om te gaan. Een geboren jeugdtrainer!FOTO2) Voor de speeltijd werkten we met kinderen uit het vierde, vijfde en zesde leerjaar en na de pauze waren de drie laagste klassen aan de beurt. Het begon met opwarmen en een estafettewedstrijd. Daarna maakten we twee groepjes. Eén groep ging met Boris spurten. (met startblokken en al-FOTO3) en de andere groep ging hockeybalwerpen. Daarna werd er gewisseld en om te eindigen konden ze nog allen even springen. (Een wedstrijdje kangourouspringen.) Na de speeltijd mochten de kleinsten het zelfde programma afwerken. Het viel me op dat er heel wat talent tussenzat. Zeker bij de kleinste groep. Er was zelfs een jongetje van het eerste leerjaar die bijna 25 m gooide. Ik maakte van de middagpauze gebruik om op de voetbalvelden mijn duurloop af te werken. Drie kwartier toertjes draaien met een zere voet op een patattenveld vol putten. De hel! Na elke bocht werd de pijn steeds heviger. Alleen bij de versnellingen achteraf voelde ik weer nagenoeg niets meer. Na de middagpauze kwamen de kinderen terug naar de sportvelden. De jaarlijkse loopwedstrijd moest nog plaatsvinden. (Is niet hetzelfde als de scholencross!) De klas van Moon (derde LJ) moest samen lopen met de leerlingen van het vierde. Het parcours was zo'n 700m lang en draaide rond beide voetbalvelden. Er werd furieus gestart. Moon kwam na zo'n 100m aan de leiding en stond die niet meer af. Yaron probeerde aan te klampen, vergeefs.(FOTO4) Er stond weer geen maat op de Moon.(FOTO5) Een goede training met het oog op het PK van volgend WE in Bornem. Bij de groten van het vijfde en zesde leerjaar werd de wedstrijd door een meisje van het vijfde gewonnen.(FOTO6) Ik denk dat ze Ellen heet en ik heb ze dan ook meteen aangesproken met de vraag of ze niet voor de RAM wilde komen lopen. (Ik had trouwens foldertjes gemaakt!)(FOTO7) Ze zag dat wel zitten, temeer daar ze geen enkele andere sport beoefend. Pure klasse, volgens mij. Ik hoop dat ze komt. Na de wedstrijd trok Moon zijn loopschoenen uit en kloeg over pijn aan zijn tenen. Ook deze schoenen bleken na zijn spikes vorige week te klein geworden. Wij dus opnieuw naar Running Mate voor een nieuw paar Asics. Moon vond ze niet zo mooi maar wel comfortabel en da's toch belangrijker dan het uitzicht.(FOTO8) Toen we nog maar net thuis waren kregen we onverwacht bezoek. Kenneth, mijn petekind die net achttien is geworden en zijn humaniora succesvol afrondde kwam zijn nieuwe scooter aan ons tonen. (FOTO9) Vanaf morgen kan hij opnieuw mee trainen op de Nekker. Nu de examens voor iedereen stilaan achter de rug zijn mogen we weer wat meer volk verwachten.
Vanmorgen stond ons tweede deel van het Waterlooweek-end op het programma: de veldslag. De locatie was door werken aan de poort van Hougoumont verlegd naar de open vlakte wat verderop. Het slagveld werd dus veel ruimer dan vorig jaar en liet de talrijk aanwezige ruiters toe om de hoofdrol naar zich toe te trekken. Daar waar er vorig jaar slechts een handvol cavaleristen meededen (vnl. Engelsen) waren er dit jaar zowel Jagers te paard, Grenadiers te paard van de 'Garde' als Cuirassiers (Zware ruiterij) aanwezig. Vooral de charges van deze laatsten waren indrukwekkend en het plaatste alles een beetje terug in zijn juiste proporties. De Cuirassiers waren nu met een twintigtal ruiters. Tijdens dé grote charge onder leiding van Maréchal Ney vielen zo'n 16.000 ruiters tegelijk de Britse en Hollandse troepen aan. Daaronder zo'n 6.000 Cuirassiers. Dat moet pas een spektakel geweest zijn. Je krijgt pas een goed beeld bij het aanschouwen van het geschilderde panorama dat je op de site van Waterloo kan bezoeken. Het gebouw is nu in de eindfase van haar restauratie en zal binnenkort weer in al haar glorie te bezichtigen zijn. Een aanrader. Vandaag viel het weer op dat het scenario van de Engelse overwinning absoluut moest worden gerespecteerd en dat ondanks de vandaag verpletterende Franse overmacht. Ik ben altijd en overal graag op tijd en ook voor zulk een massa-evenement vertrek ik op tijd. Ik had de wekker op half zeven gezet (en dat op een zondag) en we vertrokken thuis om acht uur. We waren bij de eersten op de site en kozen één van de beste plaatsen uit. Het slagveld lag naast een veldweg met aan de ene zijde de plaats van gebeuren en aan de andere een helling. Je had er bovenaan net genoeg plaats om naast elkaar te staan. Ik had ons alledrie mooi op die heuvelrug geïnstalleerd. Dé beloning voor het vroege opstaan stond ons te wachten. Een mooi zicht en geen stress. Dat was zonder een hoop onbeschofte mensen gerekend die zelfs op het moment dat heel die heuvelrug volzet lijkt toch nog het lef hebben om er zich tussen en voor, onder en op te wringen. Het strafste was een man die met zijn kinderen op ons af kwam geklauterd. Ik; 'Sorry mijnheer, maar wij staan hier'! De man: 'ja dat zie ik.' Ik weer: 'Ja maar u duwt mijn kinderen opzij.' De man opnieuw:'Jaja'. Ik word nerveus: 'Zeg, wij zijn speciaal vroeg gekomen om...' De man sluit het gesprek af met een brede grijns en kijkt me in de ogen: 'da's dan uw probleem'. 'U bent een onbeschofterik!' zeg ik uiteindelijk en besluit geen oorlog te beginnen voor zo iets stoms. Ik was wel danig van mijn stuk. De wereld is aan de brutale mensen... Vandaag verloren de Fransen in Waterloo maar in Annecy op de Europabeker zag ik ze wel de 4x400m winnen. Hun tijd en die van andere topploegen als Groot-Brittanië en Polen (3de in Osaka) was trager dan dat van onze jongens. Al deze ploegen zijn al lang geplaatst en nog in volle opbouw. (Ah ja! Zij moeten pas pieken in Peking natuurlijk!) Onze ploeg moet al een hele tijd pieken om die strenge limiet van 'Superatletiekland België' niet één keer maar twee keer te halen. Ik zag ook de Duitse hoogspringster Ariane Friedrich over 2m03 gaan. Het wordt moeilijk voor Tia want er zijn meer en meer kandidates voor de hoogspringmedailles. Op mijn programma stonden vandaag tweehonderden. Door ons bezoek aan Waterloo stelde Magda voor om die deze namiddag in het rozenpark van het Vrijbroekpark te lopen. Ik daar dus naar toe. Bij het betreden van het park zag ik dat er iets abnormaals aan de gang was. Zo veel volk en zo veel wagens. Plots zag ik grote spandoeken: Rozenfestival. Ik kon het trainen in het rozenpark dus wel vergeten. Ik had geen zin om naar de Nekker te gaan want daar is op zondagmiddag ook veel te veel volk naar mijn goesting. Het werd dus de assepiste van Kapelle-op den-Bos. Daar was ik helemaal alleen. Ik zit in een herstelfase en moest er dus maar 6 doen met 200m joggen tussen. De opwarming heb ik met een ingepakte voet gedaan maar de pijn werd me te veel en die heb ik dus maar afgedaan. Uiteindelijk voelde ik tijdens mijn 200-en bijna niets meer. Het is gedurig zoeken en afwegen met die voet. De eerste twee liep ik in 32, de volgende twee in 31, de voorlaatste in 30 en de laatste in 29 seconden. Op de piste van Mechelen mag je daar gerust elke keer een seconde of twee van aftrekken. Niet slecht getraind dus. Morgen wordt het een duurloop en vanavond weer een avondje voetbal voor de buis. Hopelijk krijgen we evenveel spektakel als gisteren. Die Russen waren formidabel. Zoals Aad De Mos zei: 'Die Russen bezitten alle elementen van het moderne voetbal, fantastisch om met zo'n ploeg te mogen werken.' Nederland naar huis. Spijtig maar dat is sport. De ene keer win je en de andere keer verlies je...
Zarerdag is mijn wekelijkse rustdag maar dat is elke keer met een korrel zout te nemen. Neem nu vandaag. Ik had in mijn zetel kunnen blijven liggen en mijn lichaam tot rust laten komen. Maar neen! Misschien weten jullie het niet maar mijn allergrootste passie is Napoleon. Al sinds mijn prille jeugd lees ik alles wat ik te pakken krijg over l'Empereur. Ik kan nu beginnen vertellen en waarschijnlijk ben ik dan binnen drie weken nog bezig. Ik schilder ook figurines uit die periode, een virus die ik ondertussen (net als het lopen trouwens) aan mijn twee schelmen heb doorgegeven. De slag van Waterloo (18 juni 1815) wordt elk jaar op de plaats van het gebeuren herdacht en dit WE was het dus weer zover. Net als vorig jaar en deze keer zelfs met de twee zoontjes van mijn hoofdredactrice erbij trokken Moon, Noah en ik naar Waterloo. Eerst trokken we naar het hoofdkwartier in de 'Ferme du Caillou' waar Napoleon (gespeeld door een akteur) met zijn staf aan het tafelen was. In de boomgaard kampeerde zijn 'Garde'. Daarna ging het richting 'Hougoumont' waar de geallieerden hun tenten hadden opgeslagen. Een bont allegaartje van Engelsen, Schotten, Pruisen en Hollanders. We vroegen ons trouwens af of die gasten niet stiekem een TV hadden binnengesmokkeld want vanavond speelt (en wint hopelijk) Oranje tegen Rusland. Ik hoop dat de Nederlanders daar in Bazel tegen de Russen hun 'Beretzina' (Franse aftocht en nederlaag tegen de Russen!)niet meemaken... Meestal kwetsen atleten zich tijdens een inspanning, gedurende een wedstrijd of op training. Ik dacht 'ik doe het eens anders'! Even voor de middag was ik aardappelen aan het schillen toen ik een kwartdraai maakte om iets te nemen. Klak, daar schiet een kramp in mijn kuit! Ik heb er meteen ijs opgedaan en zalf op gesmeerd. Het gaat nu beter en in principe mag ik daar morgen niets meer van voelen maar stel je voor dat ik er een verrekking aan overhou. Hoor je me dan op training al vertellen: 'ik heb me verrokken tijdens het schillen van patatten.' Pfffff...
Onze Magda is terug! Mooi bruingebrand en vol energie. We zullen eindelijk terug gestructureerd kunnen trainen. Ook Jef was op de Nekker, weliswaar in een rolstoel maar de lokroep van de atletiekpiste was blijkbaar te groot gebleken. Een jeugdbrigade uit onze onderafdeling van Kapelle was ook komen opdagen met Eline op kop. Eline, lennert en Jo kwamen hun start oefenen met het oog op de nakende kampioenschappen. De loopgroep met Moon en Noah oefenden vooral met het oog op de loopwedstrijden op het PK. Sven en Moon trokken zelfs hun spikes aan om op de piste te lopen. Een 400 à fond werd hen voorgeschoteld en ze maakten er warempel een spannend duel van. Ook Noah moest een 400 lopen. Na de eerste 100m liet hij het hoofd echter hangen en stond hij bijna stil. Toen kwamen er uit allerlei hoeken aanmoedigingen en vertrok hij opnieuw om op het einde zelfs nog voluit te spurten. Hij kwam verdorie als eerste van zijn reeks toe. En dat voor de jongste van de hoop. Voor mij stonden 150en op het programma. Vijftig meter inlopen en dan spurten. We deden dat met zijn vieren. Voor Jasper, Ewoud en ikzelf is dat gewone kost maar ook Kjel moet sinds kort snelheid trainen en dus waren we met zijn vieren. De drie musketiers en... tiens, tiens, wie is dan d'Artagnan. Ik niet want Athos heette Comte de La Fère. Ik ben dus Athos. Blijven over: Porthos de levensgenieter, Aramis de pastoor en de jonge d'Artagnan. Vul maar zelf in. Hevig zijn ze in ieder geval allemaal. Mijn voet hield het uit maar ik heb de hele training door hevige pijn gevoeld. Het werd een spelletje met mijn steunverband. Aan, uit, aan en opnieuw uit. Ik word er stilaan hopeloos van. De conditie is nochtans uitstekend want na elke spurt was ik amper buiten adem. Afwachten wat Peter (de kiné) woensdag zegt en daarna trek ik naar de orthopedist. Hopelijk heeft die een oplossing zonder een verpichting om te rusten maar ik ben sceptisch. Na de training propte ik mijn koffer vol met materiaal. Startblokken, kegels, horden, hockeyballen, enz... Maandag is het sportdag in de Sint-Maartenschool en Bruno, Boris en ik gaan er een halve dag atletiektraining geven. Ik vond het eens tijd om de hegemonie van de balsporten te doorbreken al besef ik dat voetbal toch steeds populairder zal blijven.
De weerspecialisten op de radio voorspelden opklaringen vanaf de middag maar zoals zo dikwijls zaten ze er toch weer naast. Het werd deze middag dus drie kwartier duurlopen in de regen. Een lichte regen weliswaar maar ik loop toch liever onder een zonnetje. Na een half uur werd het weer harken door die pijnlijke linkervoet maar na de soepelheidsoefeningen was alles weer ongeveer ok en mijn versnellingen heb ik dan weer pijnloos kunnen afwerken. Toch vreemd! Ik heb volgende woensdag een afspraak bij Peter om mijn rug én mijn linkervoet te behandelen. Afwachten dus en ondertussen niets forceren. Ik zal aanstaande dinsdag dus niet lopen in Vilvoorde. Het risico is te groot en het seizoen nog lang. Moon mag vanaf morgen weer zoveel trainen als hij wil. De toetsen zitten er op en het PK komt er aan . Af en toe heb ik al tekeningen van me op deze blog gezet. Een techniek die nog niet aan bod kwam is het werken met inkt. Ik gebruik pen het liefst in combinatie met penselen. Met inkt kan je de details fantastisch weergeven. Het is wel arbeidsintensief, je bent bij het maken van elke pentekening even zoet. Ik toon jullie hier twee voorbeelden. Twee portretten die ik maakte na het bijwonen van een concert. Ik heb een nl een tijdje een boek bijgehouden waarbij ik na elk bijgewoond concert een tekening maakte. En nu snel gaan supporteren voor ???
Het was vandaag een superdrukke dag. Ik heb dan maar een extra rustdag ingelast. Dat was niet helemaal tegen mijn zin want die linkerpoot van mij blijft maar pijn doen en af en toe niet lopen brengt wat soelaas. Vanmorgen ben ik (net als onlangs bij Moon) gaan tekenles geven in de klas van onze Noah. (FOTO1) Juf Gerd was de eerste die me dat ooit had gevraagd toen Moon bij haar in de derde kleuterklas zat. We zijn nu drie jaar verder en het is bijna een traditie geworden. Ik doe dat heel graag en de juffen zien er toch ook een meerwaarde in. We hebben eerst samen een nieuwe stripfiguur ontworpen gebaseerd op de klasschildpad. Daarna hebben de kinderen kennis gemaakt met vetpastels. (Lijkt een beetje op de klassieke wascokrijtjes van vroeger!) Het werd een gekleur en gewrijf van jewelste want bij deze techniek mag je de vingers (Bij sommigen werden het zelfs handen en armen!) gebruiken. het is een techniek die ik zelf heel graag hanteer. De basis is zowat dezelfde als bij olieverf. Het verschil is dat je minder werk hebt bij het gebruik van het materiaal. Ik heb zelfs meermaals vetpastels gebruikt op reis en het gaf dikwijls leuke en zelfs verrassende resultaten. (FOTO'S 2en3) Deze namiddag was het de jaarlijkse medewerkersreceptie van Feeling Wonen. Sedert vorig jaar worden de kinderen mee uitgenodigd en dit jaar was het mooi weer dus kon het buiten op het terras naast de grote vijver. In die vijver zit een indrukwekkende kolonie KoÏ-karpers. Het grootste deel ervan bestaat uit nog redelijk kleine beesten die letterlijk uit je hand komen eten. De kinderen waren er niet van weg te slaan. (FOTO4) Vanavond had ik ook geen tijd om te gaan lopen want ik zit nog met een dringende tekenopdracht. Morgen maak ik er een wat langere duurloop van. Het blijft hopelijk mooi weer.
Vandaag dinsdag en dus training op de Nekker. Magda was er nog steeds niet bij en Jasper, Kjel, Ewoud en co (Evenals tientallen anderen) zitten in hun blokperiode. Alleen Joeri vergezelde me bij de opwarming. Daarna was het ieder voor zich op de piste. Er was écht weinig volk en daardoor ook weinig sfeer. Geef mij maar een lekker drukke trainingsavond. Nu moest ik mijn programma helemaal alleen afwerken. Drie keer 800m waarbij ik 150-en op snelheid afwisselde met 50m joggen. Tussen de 800-en kreeg ik 2 minuten rust. Ik heb niet aan 100% getraind want die linkervoet berokkende me meer last dan me lief was. Maar zolang ik mijn trainingen kan afwerken is er geen probleem zeker?
Ik vroeg aan Willy (onze materiaalmeester, buurman en tijdelijk vervanger van Jef) naar nieuws in verband met onze revaliderende secretaris. Hij moet zoveel mogelijk plat liggen maar was gisteren toch opgestaan en daarbij gevallen met schaafwonden tot gevolg. Pech blijft hem blijkbaar achtervolgen. Willy had een uitnodiging bij voor Moon. Samen met o.a. Sven, Eline en Jo mag hij deelnemen aan de KBC-Nacht van de atletiek op 20 juli. Da's natuurlijk een grote eer en het worden mooie wedstrijden want alleen de beste chrono's worden gevraagd. Moon zal waarschijnlijk wel deelnemen maar we komen de dag voor de wedstrijd pas terug uit vakantie. Een dag in de auto is niet bevorderlijk voor de conditie maar jonge gasten recuperen daar sneller van dan ouwe pépé's natuurlijk. Ik ga hem in ieder geval niet onder druk zetten. Moon mag zelf beslissen en hij heeft tot 11 juli om in te schrijven. Dat is nog bijna een maand en in een maand kan veel gebeuren. Eerst nog het PK en dan zien we wel verder.
Vanochtend stond de tijd voor elke Belgische loper even stil toen het nieuws bekend raakte. Tom Compernolle is dood. Hij was ongetwijfeld één van de beste lopers van de laatste tien jaar. Hij won ooit de Cross Cup als amateur, was een vijftal seizoenen prof bij Atletiek Vlaanderen en mocht naar de spelen van Athene. Op 5000 m liep hij de vierde beste Belgische chrono aller tijden. Het militair voertuig dat hem en enkele andere militairen vervoerde raakte van de weg. Tom had gewoon brute pech. Na Benny Van Steelandt de tweede atleet uit Torhout die ons op korte tijd verlaat. De kranten besteedden er slechts een kort artikel aan, in niets te vergelijken met de ongelooflijke heisa rond het overlijden van François Sterchele natuurlijk. Het Laatste Nieuws bvb plaatst het nieuws op een kwart van een kolom. (Sterchele's dood naam vier pagina's in beslag.) Het bericht van Tom's dood titelt in het klein: 'Tom Compernolle (32) verongelukt. In het reusachtig groot staat op dezelfde pagina: 'Duitsland overleeft'. Of hoe de pers er soms ook serieus naast kan trappen...
Deze middag had ik geen tijd om mijn duurloop te doen en dus trok ik vanavond nog snel even naar het vrijbroekpark voor een 45 minuten loslopen. Mijn steunverband zat aanvankelijk verkeerd en mijn schoen te strak en dus was het de eerste ronde harken. Ik ben zodanig geprogrammeerd dat ik pas na die eerste ronde ben gestopt om het aan te passen. (Ik moet nl. altijd weten hoe lang ik op zo'n ronde zet...) De tweede ronde ging lekker want de pijn was weg maar tijdens het laatste kwartier kreeg ik weer last op de gewoonlijke plaatsen. Mijn rug zit stilaan weer vast en dan straalt die pijn naar onderen uit. De pijn situeert zich dan vooral in de buurt van de zitknobbels en aan de diverse aanhechtingen. Morgen zal ik naar Peter bellen voor een afspraak. Hij krijgt me altijd weer opgelapt. Een teken dat de rug vast zit is bij mij ook het feit dat ik last heb aan het zitvlak wanneer ik te lang zit. Ik denk dat ik volgende week ga passen voor de wedstrijd in Vilvoorde, nog een tweetal weken ga doortrainen en dan drie weken aan één stuk wedstrijden lopen vooraleer met vakantie te vertrekken. Moon heeft het hele WE zitten zagen om een eigen blog en vandaag heb ik hem dan maar eentje aangemaakt. (www.bloggen.be/moon1999) Ik denk dat het feit dat Eline een eigen blog heeft hem op dat idee heeft gebracht. Hij stond zo ongeduldig om te beginnen schrijven maar éénmaal voor het toetsenbord wist hij niet meer wat vertellen. Hij is als verse negenjarige ook niet gewoon om te typen. Er staan nu al enkele korte tekstjes op. Benieuwd hoe lang hij dit volhoudt. Op zijn leeftijd zijn kinderen heel nieuwsgezind maar alles ook heel snel beu. We zien wel... Ik kreeg vandaag een mail vanuit VAC (Vilvoorde) met het programma van de atletiekstage waarvoor Moon en Noah zijn ingeschreven. Het ziet er heel leuk uit. Gevarieerd en helemaal gebaseerd op de diverse aspecten van de atletiek. We zullen Noah wel serieus moeten klaarstomen. Niet om te sporten maar om zich te gedragen want er stond in de brief dat kinderen die niet goed meedoen of zich niet gedragen kunnen worden geweigerd voor de rest van de stage. Noah is een enorme speelvogel (hij is tenslotte maar zes, hé!) en heeft soms moeite met discipline. Hij zit wel niet in dezelfde groep als Moon en dan zal het sowieso beter gaan. Op de Nekker zitten ze meestal wel samen en dan komt de plaaggeest in Noah steevast boven. Op het einde van de stage krijgen ze nog een aandenken en een demonstratie door de toppers van VAC. Benieuwd wie dat zullen zijn.
Vanmorgen stonden we om tien uur in het Vrijbroekpark. Jasper, Kjel, Marcel, Ewoud en ik. Geen Magda want ze is nog steeds met vakantie op het Griekse eiland Korfou. We missen haar en we waren het er allemaal over eens dat trainen zonder haar een pak minder leuk is. Bovendien ontbreekt het ons dan een beetje aan structuur. Kom maar gauw terug, Magda. Er stonden twee verschillende trainingen op het programma maar de opwarming en de versnellingen deden we samen. Kjel moest 3x een mile lopen. Marcel (FOTO) ging hem elke keer tegemoet om dan de laatste 400-500m te hazen. Ze liepen serieus door. De laatste klokte Kjel in ongeveer 4.45. Da's snel. Hij stond dan ook enkele minuten hijgend uitgeteld tegen een boom. Voor de anderen stonden twee duizenden op het menu met 3 minuten recuperatie tussen. De eerste liep Jasper op kop. Hij begon aan een goed tempo en versnelde wat op het einde. We kwamen samen toe in 3 minuten rond, op enkele seconden gevolgd door Ewoud die zoals altijd zijn eigen tempo volgde. Goed gelopen maar Jasper zei geen goede benen te hebben. (Da's jong en dat heeft een lief, hahaha ) Hij vroeg me om de tweede op mij te nemen. Hop, daar gingen we. Meteen ietsje sneller dan de eerste maar in de tweede bocht ging het bijna fout. Ik botste ei zo na frontaal op vier joggers die de hele breedte van de weg innamen. Tja, je hebt nu eenmaal van die zondaglopers. Het tempo was natuurlijk gebroken en ik moest serieus optrekken om weer op snelheid te komen. Ik voelde het in mijn linkervoet die opnieuw was ingepakt door miss steunverband. Op het einde trok ik nog eens door de verzuring heen maar de laatste 100 meter snelde Jasper me toch maar voorbij. Hij eindigde in 2.54 en ikzelf in 2.56. Ewoud had duidelijk niet meer à fond gelopen en finishte in 3.18. Hij heeft wel een excuus want in tegenstelling tot Jasper en Kjel die tijdens hun blok toch min of meer op niveau blijven trainen loopt Ewoud tijdens de week bijna niet. Ik vind in die omstandigeheden zijn tijden nog heel behoorlijk. Vanmorgen las ik in het Nieuwsblad dat de 4x400 ploeg er in geslaagd is om het Olymisch minimum te lopen in Jambes (Namen). Ze braken er opnieuw een Belgisch record. De ploeg moest het stellen zonder de licht gekwetste Beyens maar blijkbaar is Nils Duerinck meer dan zomaar een invaller. Proficiat, jongens. Wie ik niet feliciteer is het BOIC. De estafetteploeg moet het minimum nog eens lopen vooraleer ze een ticket voor Peking krijgen. Ik ben benieuwd hoeveel niet-sporters naar Peking zullen trekken. Salonsporters van het BOIC, wees redelijk AUB! (Tekening= 'De laatste reis van Fifi, laatst gezien voor een restaurant in Peking!')
Vorige week kloeg Moon bij het hoogspringen over zijn schoenen. Zijn tenen deden pijn bij het afstoten. Ik vroeg hem daarop of zijn schoenen niet te klein waren geworden. Misschien wel, antwoordde Moon. Soms zitten mijn tenen wat gekruld. Wat voelde ik me schuldig. Ik vergeet dat die jongen zijn voeten groeien. Hij heeft ondertussen een 35 van schoenmaat maar zijn spikes dateren van vorig jaar Maart. Als je naar die spikes kijkt denk je dat die nog wel even mee kunnen want ze zijn allesbehalve versleten natuurlijk. Wij dus vandaag naar Running Mate in Kampenhout. Mario toonde ons wat hij in Moon's maat had. Ik zag meteen aan zijn ogen dat Moon een duidelijke voorkeur had. Mijn voorkeur ging naar prachtige witte Adidassen. De andere merken wilde Moon zelfs niet passen. Hij wilde de rode spikes van Adidas. Waarschijnlijk wil hij er mee vliegen zoals Spiderman want het zijn net de schoenen van de vliegende spin. Ik had vandaag mijn wekelijkse rustdag en ik denk dat die net op tijd kwam. De laatste weken waren vrij zwaar en een wat lichtere periode zal mij opnieuw wat extra energie geven. Ik wil ook mijn linkervoet wat rust gunnen. Toen de dokter me maanden geleden zei dat mijn klierkoorts er zeker voor zou zorgen dat ik af en toe en zeker bij heel zware inspanningen een inzinking zou meemaken dacht ik dat het wel zou meevallen. Nu voel ik me al enkele dagen moe. Misschien is het zo ver. Vanmorgen was ik bij het opstaan zelfs wat duizelig. Is mijn bloeddruk weer aan de lage kant? Oudere atleten nooit honderd procent in orde.
We waren met ons drieën naar de Nekker afgezakt voor de vrijdagavondtraining. Terwijl sommigen het hoogspringen gingen oefenen en het groepje jonge spurtertjes trainde op hun start waren Moon en Noah ingedeeld bij de lopersgroep. Bruno vond terecht dat er met het oog op het PK ook eens aan de start op de 1000 m moest worden getraind. Eerst werd er losgelopen en daarna op het voetbalveld versneld en gespurt. Daarna kwam het eigenlijk trainen op de start. Allen naar de duizendmeterlijn. Er werd geregeld van positie gewisseld maar Moon moest duidelijk meermaals van in de binnenbaan starten, een niet gemakkelijke opgave. Bij een wedstrijd is de binnenbaan geen cadeau. Je moet snel starten want het risico is groot dat je anders gewoon van de sokken wordt gelopen op het moment dat iedereen naar binnen komt. Bij een duizend meter of een 1500 gaan de lopers meteen naar het midden en dus moet je eigenlijk onmiddelijk een spurtje trekken. Bij de Benjamins zijn ze dikwijls met een pak lopertjes en daar is het zeker belangrijk om snel te kunnen vertrekken. Ik heb één keer op 800 m vanuit de binnenbaan moeten vertrekken. Dat was tijdens de Flanders Cup van Gent in 2006. Met zijn veertienen stonden we aan de start. De week daarvoor had ik in Oordegem 2.01.42 gelopen. Ik was in bloedvorm en zag de wedstrijd helemaal zitten. Het was daarenboven snikheet en er stond maar een kleine bries. We startten en ik vertrok gewoon. Na honderd meter kwam iedereen naar binnen en ik kreeg meteen een kwak van jewelste. Ik viel bijna en voor ik het goed besefte liep ik in allerlaatste positie. Daar ging mijn mooie wedstrijd. Uiteindelijk spurtte ik er nog drie voorbij in de laatste 100 m. Tijd: 2.01.42. Identiek dezelfde tijd dan één week eerder in Oordegem. Die dag in Gent had er veel meer in gezeten. Als ik mij zoals altijd vooraan had kunnen plaatsen maar dat zijn natuurlijk vijgen na pasen. Gisteren stonden 150-en op het programma. Nog steeds met zware benen begon ik er aan maar na de zesde hield ik het voor bekeken. Mijn linkervoet deed plots verschrikkelijk veel pijn en het straalde uit naar de enkel en zelfs de kuit kwam volledig onder druk. Met de kwetsuur van Marc Masschelein in mijn achterhoofd vond ik het wijselijk om te stoppen. Blijkbaar was mijn lichaam aan de alarmbel gaan trekken. Mijn instinct zei: doorgaan en spurten tegen die jonge gasten. Mijn verstand fluisterde: stoppen man! Gelukkig overwint mijn verstand soms. Morgen gaat het dan misschien opnieuw en ondervind ik niet te veel hinder meer. Ik moet trouwens geregeld aan Marc M. denken tijdens het lopen. Dat juist hij moet gekwetst zijn. De man waar ik als medeloper zo naar opkijk en beschouw als een kracht van de natuur. De oerloper, de kampioen. Ik kon me niet inbeelden dat hij ook kwetsbaar kon zijn. Het zal me nog geregeld aanzetten tot voorzichtigheid.
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
