Ziyi Zhang,
Arno, Frank Sinatra, Kristin Scott Thomas, de maan, Carly Simon, Marlo
Brando, Halle Berry, Peter Pan, Miles Davis, Catherine Deneuve, konfituur, Emma De Caunes, Massive Attack, Maria Callas, de Smurfen, Edith Piaf, Burt Bacharach, Sarah
Vaughan, Johan en Pirrewiet, Duffy, VDB, Gong Li, The Doors, Baudelaire, Kerstmis, Hubert Lampo, Kreta, Max Ernst, Martini Bianco, Parijs, Killing Joke, pasta,
Diana Krall, bananen, Four Roses, Joan Chen, Charles Trenet, Selah Sue, Juan Lozano, Magda
Ilands,Montgomery Clift,
Deadwood, Puccini, Citroën, Gary Numan,INXS, Fad Gadget, Memoirs
of a geisha, meiklokjes, Melody Gardot, druiven, Retsina, Astrud
Gilberto, Napoleon, Julie London, Bob Dylan, Sinterklaas, Freddy Maertens, AA-drank, Boris
Vian, The curious case of Benjamin Button, Picasso, Bryan Ferry,Dusty Springfield, The
Stooges, Grace Jones, Chocolat (de film), The Searchers, Jeanne Moreau, Nikon,
Vivien Leigh, Moby, Le grand Meaulnes, Natalie Portman, Père Lachaise, Norah Jones, Colnago, Jeff Buckley, de
zomer, Françoise Hardy, de zee, The House of Pain, Sting, Expo ’58, de Panton
Chair, de mus, Jamie Cullum, (they long to be) close to you, Sebastian Coe, Johnny Depp,
Veerle Dejaeghere, Crazy Horse, zwart, de F-4 Phantom, Asics, Queen Padmé, Folegandros, Iggy Pop, Audrey Tautou, de roodborst, Oostduinkerke, Peyo, Pierre Alechinsky, Serge
Gainsbourg, Toots Thielemans, Cate Blanchett, George Harrison, I only have eyes
for you, The Cotton Club, Ava Gardner, Juliette Binoche, Louis De Funès, Pearl
Jam, Trijntje Oosterhuis, La promesse de l’aube, Kim Gevaert, Riuichi Sakamoto,
Pierrot La Lune, Robin Wright Penn, Het Leugenpaleis,The USS Entreprise, Buck Danny, Gene Vincent, Lena Horne,
Westerns, The Stooges, Sophie Marceau, Les Invalides, Georges Brassens, Austerlitz, Ernesto Che Guevara,
Marilyn Monroe, Clint Eastwood, Audrey Hepburn, Robert Redford, Michelle
Pfeiffer, Sean Penn, Oglala Sioux, Subcomandante Marcos, de zang van een merel,
seringen, Polo van Ralph Lauren, groene olijven, L’armée des ombres, La légion,
de geur van lijnolie, Compeed, Sven Nys, The last emperor, Anderlecht, Kate Blanchet, Bobby
Kennedy, Japan(the band), bananen, Tinkelbel...
NO PAIN NO GAIN
Believe in yourself!
05-02-2009
Falco en Frederiek
------Het is zo erg om weggerukt te worden uit het leven wanneer alles nog moet beginnen. Het overkwam Valentien een tijdje geleden en ook nu heeft een jonge beloftevolle crosser ons verlaten. Falco Christiaens werd op een overweg gegrepen door een trein en was op slag dood. Je wordt er stil van. Ook het overlijden in zijn slaap van wielrenner Frederiek Nolf is dramatisch. Als je zelf kinderen hebt voel je des te sterker mee met de ouders. Hoe kom je zo'n drama in godsnaam te boven. Ik hoop dat ik die vraag nooit moet beantwoorden... -------
Deze middag vond ik weer de weg naar het park van Machelen. Drie kwartier duurlopen luidde de opdracht. Ik liep in totaal zo'n 10 km en was achteraf behoorlijk tevreden. Mijn benen voelden aanvankelijk heel zwaar aan maar naarmate de training vorderde kwam de souplesse terug. De paden lagen er wel héél vettig bij, het ijs van de voorbije dagen was weg maar had een modderparcours achtergelaten. Ik kon mijn perfecte baan zelfs niet aanhouden uit schrik om in de bochten te vallen. Eén enkele keer was ik zo hard aan het wegdromen op de muziek van Miles Davis (uit Ascenceur pou l'échafaud) dat ik toch mijn bocht als gewoonlijk aansneed met een flinke schuiver tot gevolg. Ik viel net niet maar het was een goede les. De rest van de duurloop heb ik was geconcentreerder aangepakt.
Vier dagen zijn we verwijderd van het PK cross in Herentals. Voor velen is dat één van de highlights van het seizoen. Ook voor de jongsten onder onze atleten is het Pk superbelangrijk en dus vlogen we er vanavond op de Nekker nog eens lekker in. Vandaag zorgde ik weer voor een mooi parcours met heuveltjes, een beetje langer dan de vorige keer. Ik schat het zo'n vijfhonderd meter.Met zijn dertienen waren ze in mijn groep. Bruno kon met een kleinere groep oefenen in het speerwerpen en Sieb hield de allerkleinsten bezig met loopspelletjes. Ik verdeelde mijn lopers in drie teams, één van vijf en twee van vier lopers. In de groepen van vier zouden telkens twee lopers op het einde nog eens moeten lopen. De bedoeling was weer om een aflossingsrace te houden waarbij iedere loper tweemaal het parcours aflegt, in totaal per loper zo'n kilometer. In Moon's groep zouden hij en Eline nog één toertje extra lopen. In de derde groep liepen Jo en de kleine Lore een extra ronde. Iedereen toonde ook vandaag een voorbeeldige inzet. Er was natuurlijk weer de nodige competitiedrift als natuurlijk pepmiddel. De ploeg met Eline, Moon en Thijs won de race maar iedereen had supergoed zijn best gedaan. Als ik die kinderen zie lopen overvalt me een gevoel van trots. Neem nu de kleine Lore. Ze is even oud als Moon maar een volle kop kleiner. Ze heeft een onmiskenbaar talent voor het lopen maar kan bij de crossen door haar kleine gestalte nog niet vooraan wedijveren. Van zo'n meisje verwacht ik nog heel veel en ik hoop dat ze zal volhouden tot ze volgroeid is om eindelijk met gelijke wapens te kunnen rivaliseren met de andere loopsters. Het was ook bitterkoud op de Nekker, ik was een beetje te licht gekleed en had na een tijdje bevroren handen ondanks mijn handschoenen. Gelukkig hadden de kinderen de tijd niet om de kou te voelen. Na de training spoedden we ons huiswaarts en toen ook Moon zijn bedje had opgezocht (Noah was al lang in droomland!) trok ik nog naar Machelen voor mijn duurloop. De I-pod op het hoofd en tien toertjes rustig draven op de door de lantaarns verlichte paden van het park. Op de naburige piste waren de grote spots nog aan. Op woensdag geeft Magda training bij de Machelse atletiekvereniging maar ik ben zeker dat ze al naar huis was. Anders was ik ze zeker gaan groeten. Ik had nog vrij zware benen van de vijfhonderden van gisteren maar op mijn leeftijd is dat niet abnormaal. Morgen doe ik een langere duurloop en ik ben zeker dat mijn lichaam al veel beter zal reageren.
Exact een jaar geleden schreef ik de eerste zin op deze blog. Ik had nooit gedacht dat dit digitale dagboek zo'n vaart zou nemen. Bijna tweeëntwintigduizend hits in 366 dagen en ik heb bijna elke dag minstens één tekst geplaatst. Ik merk ook door reacties van andere bloggers dat het bloggen op zich een echte trend is geworden. Straks geef ik training op de Nekker en moet ik nog een half uurtje loslopen. Door het feit dat de kids thuiswaren (Conferentie voor de leerkrachten!) kon ik dat niet vroeger doen. Mijn vaste column zal dan ook pas vanavond laat op het net verschijnen maar dat is dagelijkse kost. Meestal schrijf ik mijn tekstje net voor het slapengaan. Het is een ritueel geworden. Happy birthday blog!
De piste lag er toch behoorlijk glad bij vandaag. De sneeuw was wel overal weg maar het was opnieuw gaan vriezen en tegen de tijd dat we op de Nekker toekwamen plakte er al een dun laagje ijs op de tartan. Enkel de binnenbaan bleek zonder spikes nog enigszins beloopbaar. Op het programma stonden vijfhonderden. Niet voor Sarah en Rosanne die nog maar pas opnieuw met hun opbouw zijn begonnen. En ook niet voor de arme Kim die thuis lag uit te zieken van een griepaanval. Wel voor Jasper, Ewoud, Kjell en ikzelf. Voor de halve-fondmannen een reeks van vijf met telkens 300 m joggen tussen en voor Kjell acht. Ik vertrok op kop en kwam aan in 1.26. Niet slecht in deze koude lucht. De tweede was wat hoekiger en kwam uit op 1.28 en de derde een seconde sneller: 1.26. Kjell nam de vierde voor zijn rekening. We hebben zowat dezelfde foulée en ik kon me perfect in zijn zog zetten, lichtjes schuin achter hem, een echte wedstrijdsimulatie als het ware. Ik moest wel serieus pompen om bij te blijven. Doorgaans vind ik op kop lopen gemakkelijker dan achter iemand te stayeren. Chrono: 1.25. Jasper die nog wat trainingsachterstand heeft vond het welletjes en kapte ermee. Ik vertrok voor mijn laatste opnieuw op kop. Een snelle start gevolgd door een strak tempo, niet verzwakt en op het einde wat versneld: 1.24. Ik was tevreden maar mijn zelfvertrouwen kreeg een kleine knauw toen ik later hoorde dat Kjell zijn laatste en achtste in 1.22 had gelopen. Wauw! Er was ook een klein incident op de club. Blijkt dat ik zonder het te weten aan de basis lig van het feit dat de werpers van onze club naast een stage in Aix grijpen. Een misverstand ligt hoogstwaarschijnlijk aan de basis van deze gebeurtenis en ik zal dat dan ook asap uitleggen aan de betrokkenen. Ik werd door één van hen persoonlijk aangevallen maar vond het niet de plaats of de tijd om me te verdedigen. Ik was trouwens veel te verrast om haar van antwoord te dienen maar ik weet wel dat ik recht in mijn schoenen sta.
Zo, de eerste pagina's van het tweede nummer van het door mij georchestreerde clubblad zijn een feit. De eerste teksten waren al binnen en aan foto's ontbreekt het niet. Volgende zondag heeft het PK cross plaats in Herentals en daar zal ook nog een verslag over worden geschreven. De laatste algemene vergadering én de benoeming van de bestuursfuncties zullen zeker aan bod komen. Het wordt zeker ook uitkijken naar de beleidsverklaring van de nieuwe voorzitter. Maar ik ga nu nog niet alles verklappen natuurlijk. Nog twee weken geduld en het clubblad is er! Vandaag was het weer zo'n verrassende winterdag. Gelukkig hadden de strooidiensten goed hun voorzorgen genomen en de grote wegen ijs- en sneeuwvrij kunnen houden. Ik had echter brute pech. Het centrum van Hombeek met de verbindingsbaan naar Mechelen is vanaf vandaag en dat tot aan het bouwverlof onderbroken voor grote rioleringswerken. Daardoor moet iedereen een grote omweg maken om aan de Sint-Maartenschool te geraken. En daar hebben de strooidiensten geen rekening mee gehouden. Alle alternatieve wegen naar het centrum van Hombeek lagen er spekglad bij. We waren op tijd thuis vertrokken en daardoor waren Moon en Noah gelukkig nog net voor de bel ter plaatse. Ik moest dan nog wel richting Brussel en durfde mijn sluipweg die o.a. langs de caserne van Peutie en paralel loopt met de E-19 niet te nemen. Ik volgde dan maar de grote baan van Mechelen naar Vilvoorde en dan de hele Woluwelaan tot in Diegem. Op een gegeven ogenblik zag ik een kleine gehuurde vrachtwagen voorbijzigzaggen. Ik dacht nog: zie die zot gaan, als dat maar goed komt! Net voor de 'vuist van Renault' in Vilvoorde worden de twee rijvakken herleidt tot een bottleneck. Ik zette me netjes in de rij en plots zag ik daar de vrachtwagen staan. De chauffeur had zich op het laatste moment tuusen de file willen schuiven, had zich door de sneeuw duidelijk misrekend, niet op tijd kunnen remmen en zo een kleine personenwagen geramd. De twee nog erg jonge gasten in de vrachtwagen zaten nog wat beteuterd in de cabine, waarschijnlijk te wachten tot de al ingevulde documenten uit de lucht zouden vallen. Het waren echter enkel witte vlokken die op ons neerdwarrelden. De hele ochtend ging het verder met sneeuwen en tegen de middag lag er een mooi wit tapijt. Ik trok naar het park van Machelen voor mijn gewoonlijke maandagduurloop. Het park lag er voor de helft nog helemaal ongerept bij. Ik vind dat telkens weer magisch om als eerste door verse sneeuw te mogen lopen. Ik liep zestien toertjes op drie kwartier en zag mijn spoor altijd maar duidelijker zichtbaar en gladder worden. Door de sneeuw kon ik duidelijk zien dat ik daar in Machelen zo iets heb als een ideaal traject. De bochten worden netjes aangesneden en na een bocht trek ik steevast naar de verste kant om ook de volgende bocht optimaal te kunnen aansnijden. Halverwege mijn training liet de batterij van mij I-pod, die niet op zonne-energie werkt, het afweten. Pech, dacht ik, maar het resultaat was dat ik nu ook de sneeuw onder mijn schoenen hoorde kraken en dat was ook een concert waardig. Tegen de avond was bijna alle sneeuw verdwenen. Gelukkig maar want trainen op een ondergesneeuwde piste is het laatste dat mijn rug momenteel nodig heeft.
Je kan discuteren over wie de grootste in die of die discipline is. Iedereen heeft zo zijn eigen gedacht. Ik heb op de halve fond heel wat favorieten gehad. Er was in de eerste plaats Sebastian Coe, de held uit mijn jeugd. Daarna kwam Saïd Aouita en recenter Hicham El Guerrouj. De grootste op mijn lievelingsnummer vind ik echter Wilson Kipketer. Als ik hem zie lopen heb ik als 800m-loper maar één naam voor hem: GOD! Het brengt me alvast weer met beide voetjes op de grond. How small are we...
Geniet samen met mij nog een keer van 'the face of God': Wilson Kipketer'. - http://www.youtube.com/watch?v=FwgZMIMzP7s
We zijn vandaag niet naar Ekeren getrokken. Ik heb Moon laten beslissen en omdat hij er helemaal alleen van RAM zou lopen had hij plots geen zin meer. Het was daarenboven bitterkoud en ik kon me inbeelden dat het anders heel drasserig parcours van Ekeren er vandaag bikkelhard zou bijliggen. We besloten om na het WK cross op TV samen een korte duurloop te doen.Eerst keken we naar de wedstrijd bij de vrouwen. Meteen zaten de drie topfavorieten vooraan en ik wist het al meteen, Marianne Vos die naast hard rijden ook supersnel kan spurten zou het halen. Ze plakte letterlijk aan het wiel van de Duitse Kupfernagel. Moon vond in zijn jeugdige onschuld dat de Duitse had moeten winnen want die had bijna de hele tijd op kop gereden. Laat hem nog maar enkele jaartjes geloven dat er altijd loon naar werk moet zijn in de sport. Ik vind Voske echter wel de terechte winnares. Zij moest helemaal geen kop doen. Kupfernagel wist zich geklopt aan de meet en moest dus trachten de andere twee meisjes los te gooien. Dat is haar niet gelukt en dus won Voske. Over het WK veldrijden bij de mannen zullen we kort zijn: de beste heeft vandaag gewonnen én het is een Belg. Na een wedstrijd waarin de concurrentie amper een rol speelde en de sterkste er meteen vandoor ging is het natuurlijk gemakkelijk om te zeggen dat er een Belgisch blok stond. Op de vraag 'wat is er gisteren afgesproken in het hotel van de Belgen' antwoordde Albert voor de wedstrijd: 'dat een Belg moet winnen'. Wedden dat de zeven Belgen toen dachten 'en die Belg ben ik.' Hoe zou je trouwens zelf zijn? Het draaide echter goed uit en iedereen is tevreden! Na de wedstrijd trokken Moon en ik naar de put van Weerde en daar liepen we rustig een drietal rondjes. Het meer lag er bevroren bij en we trakteerden ons op een partijtje hockeybalwerpen maar dan wel met keien die over het meer hobbelden. Moon heeft trouwens gewonnen! (Ik heb nooit kunnen gooien.) Ondertussen heb ik al enkele keren gekeken naar het filmpje van de wedstrijd van gisteren en het is verdomd spijtig dat ik inderdaad niet meteen mee kon gaan toen Kjell aanzette. Met de eindjump die ik nog uit mijn benen schudde had een toptijd er inderdaad ingezeten. Maar we hoeven niet te ontgoocheld te zijn. We krijgen zeker nog kansen om samen te lopen want de test was voor Kjell meer dan geslaagd. In Mei zullen we al zeker samen starten op de 1000m op de meeting van onze eigen RAM. Als Jasper en Kjell dan willen hazen zit er wel muziek in. Let's rock 'n roll.
Twee verkouden lopers besloten dan toch maar om vandaag naar Gent te trekken. We hadden tenslotte niets te verliezen. Kjell zou sowieso een persoonlijk record lopen (het was zijn eerste 800) en ik heb het Belgisch record al op zak. Bij Hilde op school was het restaurantdag en ze moest daar helpen met opdienen. Daarom namen we zowel Moon als Noah mee. Ze hebben naar eigen zeggen een geweldige dag in de topsporthal gehad. Toen hij daarnet ging slapen zei Noah nog: 'het was een leuke dag en de hotdogs waren heel lekker'. Toen we aankwamen in Gent was het eerste dat we hoorden dat er reeds een half uur vertraging was. Op zich geen probleem zolang je maar op de hoogte wordt gehouden. Ik moet zeggen dat vandaag de organisatie, in handen van Eendracht Aalst, picobello was. We begonnen dus onze opwarming met een half uurtje vertraging en zonder stress. In de catacomben kwamen we de 800m-masters één voor één tegen. Kjell maakte later de leuke opmerking: 'onder masters zijn jullie allemaal copains'. Bij de seniors is dat blijkbaar helemaal anders. We hadden ongeveer dezelfde tijd opgegeven en onze innerlijke smeekbedes werden aanhoord. We zaten beide in de vierde reeks, samen met een aantal betere masters en enkele junioren.Ik vond elf vertrekkers wel veel voor een indoorwedstrijd, want dan riskeer je ingesloten te worden. Mijn vrees werd later bewaarheid. Ik vertrok vanuit baan twee en Kjell vanuit de veel betere baan vijf. Na de bocht mag je naar binnen komen en dat is gemakkelijker vanuit een buitenbaan. (Zeker indoor!) Michel Brusten, een Franstalige master vertrok op kop en kwam aan de 200 door in 28-29 seconden. Dat vond Kjell te traag en hij trok naar de kop. Ik zat toen ingesloten en aan de 300m brulde ik zelfs naar de lopers rond en voor mij dat ze moesten doorgaan of me doorlaten. Ik voelde dat ik goede benen had en was totaal gefrustreerd dat ik niet achter Kjell zat. Ik kon gewoon niet door. Grrrrr... In de derde ronde kwam er dan toch versnippering. Een senior van RCGent ging als een raket op zoek naar Kjell die op een bepaald ogenblik wel meer dan twintig meter voorsprong had op de rest. Een Gentse junior deed hetzelfde en ik zette me achter hem. Toen we aan de bel van de laatste ronde kwamen trok ik zelf door. Redden wat er te redden valt was toen het enige dat door mijn hoofd schoot. Ik liet de junior ter plaatse en ging meter per meter naar Kjell toe. Hij was voor mij het ideale mikpunt. Het feit dat ik terrein goedmaakte zorgde voor extra adrenaline en bij het uitkomen van de laatste bocht ging ik over Kjell die by the way zo galant was om de binnenbaan voor mij vrij te maken. Ik spurtte door tot op de meet maar strandde toch op drie tienden van mijn record, 2.02.55. Kjell werd na mij nog derde in 2.03.72. Zonder het insluitincident had er zeker een nieuw BR ingezeten. Na de wedstrijd begonnen we allebei hevig te hoesten. Vooral Kjell had enorme hoestbuien. Ook Nathalie, An en Dirk waren in Gent aanwezig maar enkel An was gekomen om te lopen. (200m) An heeft onze wedstrijd gefilmd en zal het op de site van RAM plaatsen. Ik ben benieuwd want ik heb mezelf nog nooit zien lopen.
In het tijdschrift 'New Scientist' staat een artikel waarin wordt gesteld dat er weldra een einde zal komen aan de records in de atletiek. Volgens de Amerikaanse professor Mark Denny komen we op een gegeven moment inderdaad bij een minimale tijd die door een mens niet meer kan worden verbeterd. Hij bestudeerde gegevens van paarden, greyhounds en menselijke atleten sinds 1920 en stopte die allemaal in een wiskundig model. Hij besluit daaruit dat bvb het huidige record van Usain Bolt op de 100m met nog slechts 0,21 seconden kan worden verbeterd. Ook vrouwelijke atleten zitten dicht bij hun punt waarbij het haast niet meer beter kan. Het record van Paula Radcliffe op de marathon kan volgens hem nog met 2 minuten en 44 seconden worden verbeterd en dan hebben we de grens bereikt van wat met een menselijk lichaam mogelijk is. Het spreekt vanzelf dat dit een controversieel onderzoek is en dat niet iedereen de conclusies van het onderzoek zal aanvaarden. Zeker de atleten niet want net het geloof dat records nog kunnen worden gebroken zorgt voor de nodige motivatie bij de wereldtoppers maar ook bij andere atleten. Morgen zak ik naar Gent af met de ambitie om een goede tijd neer te zetten. Met mijn gezondheidsproblemen van de laatste week zal dat misschien niet lukken maar Kjell en ik gaan er morgen simpelweg voor. Het is een gewone meeting en eigenlijk mag alles maar moet er niks. We zien wel! Vanavond stond er voor ons beide dus maar een lichte training op het menu. Op de ijskoude vlakte van de Nekker moesten we maar een vijfentwintig minuten opwarmen, vier versnellingen lopen en één 300 bollen. Dat bollen was wel echt doorgaan want Kjell had zijn spikes aangetrokken en ondanks het feit dat ik op mijn pantoffels liep wilde ik niet onderdoen voor hem. Daarvoor moest ik er op het einde nog wel een stevige spurt uit persen. Sarah was voor het eerst na haar examens weer present en hield het wijselijk bij een duurloop. Voor Ewoud, Kim en haar vriend Joost die zich vandaag lid maakte van RAM (slimme jongen!) werd het een stevige training. Drie tweehonderden gevolgd door drie driehonderden en drie vierhonderden met weinig recuperatie. Moordend maar ik hou wel van zo'n beulenwerk en had wel spijt dat ik zo'n leuke training van op de zijlijn moest volgen. Zondag trekken we naar Ekeren waar Moon de cross zal meelopen bij de pupillen. Vorig jaar was Ekeren zijn laatste voorbereiding op het PK. Dat was hem supergoed bekomen want op dat PK miste hij de titel maar nipt. Hopelijk zijn we wel op tijd om Sven Nys vooruit te schreeuwen.
Twijfels alom. Zaterdag lopen of niet lopen? That's the question. Ik voel me een tikkeltje gezonder dan gisteren maar zeggen dat ik me goed voel is overdreven. Ik hoest nog steeds en de ontsteking op mijn sinussen bezorgt me slechte nachten. Daarenboven heb ik plots kniepijn. Ik had vandaag het bezoek van een Italiaans fotograaf, Gianni Basso, geen familie van Marino, en daardoor kon ik dez middag niet gaan duurlopen. Spijtig want er scheen een lekker zonnetje. Daardoor moest ik vanavond nog mijn loopplunje aantrekken. Ik had thuis echter nog zoveel kleine dingen te doen dat ik maar rond tien voor tien aan mijn duurloop in het park van Machelen kon beginnen. Ik verkoos om, ondanks het late uur, toch nog naar ginder te rijden. Het is er nog altijd veiliger dan op straat en ik hou niet van het lopen op asvalt. Het vroor al min twee graden toen ik er aankwam en de ondergrond voelde keihard aan. Na een kwartier begon ik pijn te krijgen aan de zijkant van mijn rechterknie. Het was een branderige pijn van een voor mij nog onbekend type. Ik zal morgen aan onze student kiné (Kjell) vragen wat dat kan zijn. Mondeling examen heet zoiets, hahaha. Het positieve nieuws is dat ik een half uur heb gelopen en geen enkele keer heb gehoest en dat ondanks de kou. Morgenavond zal ik de knoop moeten doorhakken. To run or not to run, that's the question!
Tegen zondag zal er van de Belgische voornemens om als één blok naar het WK veldrijden af te zakken wellicht geen spaander meer overblijven. Bart Wellens vertelde in een interview dat hij niet achter Stybar zal aanrijden. Een tijdje geleden zei Albert dat hij liever Symunek zag winnen dan een andere Belg. Na de wedstrijd van vorig WE in Milaan zag ik een ontspannen Lars Boom verklaren dat 'die Belgen toch tegen elkaar gingen rijden'. Hij heeft nog gelijk ook, begot. Ik vind Lars Boom trouwens een supertoffe kerel en als het van mij afhangt mag hij opnieuw wereldkampioen worden. Als Sven Nys niet wint natuurlijk... Je zal maar bonscoach zijn van zo'n bende ongeregeld. Iedereen weet toch dat de enige die Lars Boom kan kloppen Sven Nys is. Dan moet je als bondscoach de hele ploeg onder druk zetten en ze allemaal voor hem laten rijden. En wie dat niet accepteert, die laat je toch gewoon thuis. En wie zich tijdens de wedstrijd niet aan de afspraken houdt mag de volgende wereldbekerwedstrijden ook thuis blijven. Als het van mij afhing kijken Bart en Niels alvast naar het WK op TV. Maar ik ben geen bondscoach natuurlijk. Mijn duurloop heb ik vandaag zoals gewoonlijk in het park van Machelen gedaan. Crista, mijn bij Roba lopende collega was meegereden en liep er ook haar rondjes. Het was een hele tijd geleden dat ze nog in Machelen had gelopen en dus was een korte babbel met Yvonne op zijn plaats. Yvonne is de lieve dame met de Golden Retriever die ik er elke dag op mijn pad kruis. Ik had aanvankelijk zware benen maar liep toch vrij soepel mijn rondjes aan een gemiddelde van 13 per uur. Ondanks de verkoudheid en beginnende bronchitis moest ik tijdens het lopen practisch niet hoesten. De rest van de dag voelde ik me echter verre van lekker. Ik heb nog drie dagen om beter te worden. Vanavond gaf ik training op de Nekker. Terwijl Bruno de loopgroep voor korte oefeningen onder handen nam plaatste ik kegeltjes in de heuvelzone. Het resulteerde in een parcours bestaande uit twee lussen met in totaal vier heuveltjes. Bruno kwam met de groep naar de start. Teneinde iedereen te motiveren om door te lopen en niet al babbelend te joggen had ik ook aflossingsstokken meegenomen. We verdeelden de veertien in drie teams. Twee van vijf en eentje van vier. Vermits Jo en Moon bijna hadden gesmeekt om samen te mogen lopen en we maar voor één keer hadde toegegeven bestond hun groep maar uit vier lopers en zowel Moon als Jo zouden elk één ronde meer moeten lopen. Ik zag wel dat Eline ook graag bij haar twee makkers wilde lopen maar dat zou van het goede teveel zijn geweest. (Drie klasbakken in één ploeg?) De wedstrijd bestond dus uit een aflossing waarbij elke loper twee toertjes liep vooraleer de stok door te geven. Het werd een geweldige training met een enorme inzet van iedereen. De ploeg met Jo en Moon won met een straat voorsprong: anderhalve minuut op de tweede ploeg en meer dan twee minuten op de derde. De tweede wedstrijd werd dus een race met handicaps. De derde kreeg Twee minuten en de tweede één minuut voorsprong op de winnaar van de eerste race. Er stond echter weer geen maat op de ploeg van Moon en Jo. Op de echte competitielopertjes na was een tweede reeks er voor allen teveel aan. De beteren konden eigenlijk bij wijze van spreken nog een derde race lopen terwijl anderen dan weer moeite hadden om de heuveltjes nog op te geraken. Toch moeten zo'n trainingen ook voor die atleetjes kunnen, vind ik. De bedoeling is toch dat ze allemaal sterker uit de winter komen. Ik hoorde in tegenstelling tot andere weken vandaag trouwens niemand zagen of zeggen dat het te zwaar was. Integendeel, iedereen had het superfijn gevonden. Waar een beetje competitiegeest al niet goed voor is...
Nadat ik vanmorgen de kinderen op school had gedropt ging ik op bezoek bij dokter Paul, mijn huisarts. Ik sukkel aan een tijdje met een lichte verkoudheid maar sinds dit WE lijkt het ernstiger te worden en gisterenavond hoestte ik zoveel dat ik in bed zelfs al zittend in slaap ben gevallen. Paul 's diagnose was dat er wat vocht op mijn longen zit. Ik moet dus puffen en ik hoop dat ik tegen het einde van de week genoeg genezen ben om te kunnen deelnemen aan de indoormeeting in Gent. Kjell en ik kijken er al een hele tijd naar uit en het zou spijtig zijn om op het laatste ogenblik forfait te moeten geven. Vanavond was het Nekkertraining en Magda liet Jasper, Kjell en ik 200en lopen. Kim daarentegen moest maar liefst acht 500en lopen. Dat is, twee dagen na een cross, een heel zware training en ik zag wel dat ze diep moest gaan. Maar je weet wat sommigen zeggen, Kim? No pain, no gain! Onze 200en vielen best mee want we kregen telkens 200 m joggen om te recupereren. Jasper en ik moesten er acht lopen en Kjell maar liefst twaalf. Ik liep ze alle acht op kop en kon ondanks mijn rugpijn mijn foulée goed trekken. De eerst zeven liep ik aan een gemiddelde van 30 seconden en de laatste trok ik extra door en eindigde in een goede 27. Na de training trok ik naar Peter. Hij behandelde niet enkel mijn rug, waar voornamelijk de aanhechtingsspieren van het bekken heel strak en stijf waren, maar ook mijn borstkas en mijn nek. Overmorgen ben ik een herboren mens. Op haar blog heeft Els Lens het over een artikel dat ze las. Het betreft een stukje over de TV-uitzending 'Eeuwige roem'. Daarin moeten vroegere sportvedetten het tegen elkaar opnemen. Onder hen zitten twee loopsters, Marleen Renders en de (volgens het artikel) onbekende Betty Vansteenbroek. Hoe durven ze in godsnaam zo te spreken over Betty. Een tijdje geleden zocht ik via Google info en beeld over haar maar zoals Els het ook stelt, haar gloriejaren situeren zich begin jaren tachtig en dus vind je amper iets op het net. Nochtans was Betty een fantastische loopster. Ze had nog een hele carrière voor de boeg maar besloot er op nog jonge leeftijd mee te kappen om een gezin te stichten. Ondanks twee korte come-backs wijst alles erop dat ze daar nooit spijt van heeft gehad. Ik ga beslist eens kijken naar die uitzending en ben benieuwd of ik het meisje dat ik bewonderde in het begin van de jaren tachtig ga herkennen in de ondertussen 46-jarige vrouw. Mijn ogen zijn ook niet meer wat ze geweest zijn, hahaha...
Slecht slapen is op mijn respectabele leeftijd al voldoende om een slechte dag te hebben. Deze middag moest ik drie kwartier duurlopen in Machelen en dat ging maar moeizaam. Ik liep hetzelfde tempo als anders, alleen deed het veel meer pijn dan anders en was er van soepelheid niet veel sprake. Morgen kan ik na de training op de Nekker naar Peter en weet ik of het opnieuw mijn rug is die tegenwerkt. Ik was vandaag ook mijn I-pod thuis vergeten en dat viel serieus tegen. Ongelooflijk toch hoe snel je iets gewoon wordt. Anderzijds heb ik vandaag wel gemerkt dat je zonder muziek wel meer zit na te denken. Met muziek ben je gewoon elders, weg! Op de website van Sparta Bornem vond ik enkele beelden van de start bij de pupillen jongens. Ik stond achter Moon bij de start en heb dus geen beelden van de eerste rechte lijn kunnen maken. Je ziet dat hij een uitstekende start nam en dat moet hij ook de volgende wedstrijden maar doen. Meteen voluit spurten naar de kop van het pak. Reken daarbij ook nog een conditie die de komende weken alleen maar crescendo zal gaan en je weet dat ze tijdens de volgende crossen met Moon zullen moeten rekening houden. Een goede start is trouwens net als bij de groten van essentieel belang. Doorgaans worden de posities meteen ingenomen en wie niet van bij de start mee is kan het doorgaans dan al vergeten. Het is geen veldrijden, hé...
Vandaag was het weer eens zo'n echte zondag loopdag. Voor de middag zelf gaan trainen in het Vrijbroekpark en na de middag naar de cross. Vanochtend rinkelde mijn wekker om zeven uur. Ik moet minstens twee uur voor een zware training kunnen eten wil ik geen last hebben van de maag. Enkele bananen en een kop koffie later legde ik me nog wat te rusten in de zetel tot de kinderen, Noah op kop, opstonden. Ik maakte hun ontbijt klaar en kleedde me aan. Tegen negen uur was ik in het park. Het had wat gevroren en tijdens mijn opwarmingsronde ondervond ik aan den lijve dat het gevaarlijk glad was. Ik bleef gelukkig overeind maar het had niet veel gescheeld of ik was met een dikke blauwe plek naar Bornem afgezakt. Na de opwarming, het stretchen en de versnellingen kwam het echte werk. Twee keer 1000m met vijf minuten recuperatie tussen. Dat is de traditionele test die Magda ons af en toe laat lopen om te zien hoe het echt gesteld is met onze conditie. (Ik denk tenminste dat het zo is.) Normaal loop ik die in gezelschap en is het voor mij heel simpel: meegaan met Kjell en niet lossen! Vandaag moest ik er alleen tegenaan en ik vertrok veel te snel. Ik had het al rap door maar het was te laat. Ik moest wel doorgaan. De laatste 200m waren verscrikkelijk. Niettemin liep ik een goede tijd: 2.51. Vijf minuten loslopen en rusten later begon ik aan de tweede kilometer. Ik voelde meteen al verzuring opkomen. Ik was nochtans wat voorzichtiger gestart maar aan de hondenweide draaide het al vierkantig. Bij het opdraaien naar de laatste rechte lijn dacht ik dat ik ging doodvallen. Doorbijten was de boodschap en op het einde deed ik nog een poging tot spurten maar meer dan een kleine versnelling zat er niet meer in. Mijn chrono: 2.55. Ook niet slecht natuurlijk maar ik had toch beter verwacht. Patrick was de enige die ook nog was komen opdagen en samen met hem liep ik nog een halve ronde uit. Daarna snelde ik naar huis en maakten Moon en ik ons klaar voor Bornem. Het had voor Moon iets van een come-back want zijn laatste wedstrijd was zes weken geleden. Tijdens de kerstvakantie had hij door een bronchitis forfait moeten laten voor Grimbergen. De ziekte bleef zo lang in zijn lichaam zitten dat hij er op training nog steeds last van heeft. Ik verwachtte vandaag dan ook geen knalprestatie. Een top-tienplaats was voor mij een uitstekende uitslag maar hij deed veel beter dan dat. Moon ging van in de start mee met de eersten, moest halfweg de eerste ronde vooraan de rol wel lossen maar kon zich handhaven. Enkel Sven, die vandaag mijn en Moon's raad duidelijk opvolgde kwam nog aandringen maar op Moon's eindschot stond geen maat. Een vierde plaats op een parcours dat hem niet echt lag is een heel mooie uitslag. De RAM-brigade presteerde trouwens goed in de breedte. Martha werd vierde bij de benjamins, Eline zevende bij de Miniemen, Kim vijfde senior en Kjell eveneens maar dan bij de mannen natuurlijk, hahaha. Gezien zijn problemen met de luchtwegen (hij hoestte na de wedstrijd zowat zijn longen uit) eveneens een prachtige uitslag. Het enige podium van de dag kwam van Jo die zijn huzarenstukje van enkele weken geleden overdeed. Hij was vandaag heel diep moeten gaan maar de beloning was het wel waard. Na hun wedstrijden trokken onze bengels nog naar de speeltuin om er de hindernissentorens onveilig te maken. Ook dat hoort bij de cross op zondag.
Als papa van twee kinderen kan ik niet anders dan even stil te staan bij de afschuwelijke feiten die zich gisteren in Dendermonde hebben afgespeeld. Een twintigjarige man stapt een kinderdagverblijf binnen, haalt messen boven, steekt een 54-jarige vrouw en drie jongetjes dood en verwondt en verminkt nog een dozijn andere kindjes. De man heeft een psychiatrisch verleden. Het lijkt wel de korte inhoud van een B-film uit het horrorgenre maar het is wel degelijk realiteit. Ik denk vol afschuw aan die feiten en aan de arme ouders. Gisterenavond kon ik daardoor moeilijk inslapen. Ik roep constant dat ik een democraat ben en tegen foltering en doodstraf maar ik sta niet in voor mijn reaktie indien iemand aan mijn kinderen raakt. Toen ik nog jong was zagen we zo'n feiten ook al op TV maar ik hoor mijn moeder nog zeggen: 'dat is in Amerika, bij ons bestaat dat niet!' Jef Vermassen zei het gisteren nog, hij verwacht in Vlaanderen meer en meer massamoorden zoals gisteren. Eigenlijk ben je nergens meer veilig...
Aan het officieel gedeelte was er natuurlijk ook een feestgedeelte verbonden. De spaghetti en de balletjes met krieken waren lekker en er was toch wel behoorlijk wat volk op deze avond afgekomen. In de toekomst zal er volgens mij ook moeten gebrainstormd worden over een andere formule voor zo'n avond. Er bestaan truukjes om meer mensen aan te trekken. Eén lid op vier vind ik te weinig om te kunnen spreken van een algemene vergadering. Maar bon, da's voer voor het volgende bestuur, nietwaar! Gisteren werden ook de verdienstelijke leden beloond. Iedere atleet die zich had kunnen plaatsen in één van de clubklassementen kreeg dit jaar een handdoek met clublogo. Daarna werden de atleten van het jaar in zes verschillende categorieën gehuldigd. Moon was genomineerd bij de jongens maar pakte net als vorig jaar naast de beloning. Hij vond het niet erg en was zelfs bijzonder blij dat het zijn maat Sven was die de prijs mocht ontvangen. Ik was genomineerd bij de masters en mocht de trofee mee naar huis nemen. Bij de seniors mannen was de provinciale titel en zijn goede chrono's in het voorjaar doorslaggevend voor de verkiezing van Jasper tot atleet van het jaar. Katleen Dewolf ontving net als twee jaar geleden de trofee bij de masters dames en bij de meisjes ging de beker naar Laura Smeyers die Belgisch kampioene werd in het hoogspringen. Daardoor pakte Eline net naast de trofee. Ontgoocheld was ze niet want Laura is één van haar beste vriendinnen. Eline had gisteren een mooie verrassing voor mij. Ze had een twintigtal sleutelhangers mee die ze uitdeelde. Daar stond mijn foto op en de volgende tekst: 'Stem voor André - NO PAIN NO GAIN - In André, we trust - To make champions! Yes, he can!' Ik vond dat gewoon fantastisch. Ik herkende daar wel een beetje de stempel van mama en papa Van den Brande in, leuke mensen met leuke ideeën maar de kus gaf ik wel aan Eline... Door de algemene vergadering verliepen de trainingen gisteren wat anders dan anders. De meesten hadden hun training trouwens vroeger gepland. Wie me verbaasde was Jasper. Vorige zondag nog thuisgebleven uit angst voor het slechte weer en de mogelijke gevolgen voor zijn gezondheid maar gisteren eenzaam en alleen 200en lopend in de stortregen en stormwind. Ik word écht wel te oud om daar nog enige logica in te zien, hahaha. Ik was onder de middag naar Machelen getrokken. Het park lag er te modderig bij en dus ging ik maar naast de piste. Het had hard geregend maar de strakke wind had de mondo-bekleding drooggeblazen. Ik warmde twintig minuten op, deed mijn lenigheidoefeningen en versnellingen en begon aan mijn eigenlijke training: tien keer voluit spurten over 100 meter. Ik neem wel altijd een aanloopje van een tiental meter als een soort schokdemper op de explosiviteit. Ik heb de gewoonte om bij zo'n eenzame snelheidstraining mijn passen te tellen. Dat is vooral nuttig wanneer ik in het park train maar ook op de piste doe ik het. Normaal komt mijn laatste pas, de 48e dan op enkele cm na steeds op de eindstreep uit. Wel, gisteren dus mooi niet. Ik liep bij iedere spurt minstens één pas verder. Er stond een strakke rugwind en het was voor mij de eerste keer dat ik dit ervaarde. Ik snap nu beter waarom er bij de spurtnummers rekening wordt gehouden met de wind.
De kogel is door de kerk. Ik ben gisterenavond verkozen tot bestuurslid. Niet dat dat zo moeilijk was want er waren minder kandidaten dan zitjes in het bestuur en dus is iedereen verkozen. Ik zou blij moeten zijn maar ben het niet. De avond baadde in een crisissfeertje. De reden dat ik nu reeds in het bestuur ga en niet na mijn aktieve carrière is omdat ik al een tijd voelde dat die crisis reëel is en dat we met verenigde krachten moeten werken om Mechelen de atletiekclub te geven dat het verdient. Ik keek uit naar de samenwerking met het bestuur, met Patrick, Kjell's vader die net als ik nu in het bestuur stapt maar vooral met Jef Van Lierde, onze secretaris. Jef is al jaren lang onze secretaris, de rots in de branding zoals Joan, onze voorzitter hem gisteren nog noemde. Ik ken hem als de stille werker, omnipresent en alleswetend als het om atletiek en onze club gaat. Hij is in mijn ogen ook incontournable en zelfs al wens ik persoonlijk een aantal veranderingen bij RAM, het is met Jef dat ik die wil verwezenlijken. Door hem en zijn argumentatie kwam ik ook op het idee om mij kandidaat te stellen. Tenslotte belichaamt Jef in de ogen van veel leden gewoonweg de RAM. Maar kijk, plots kondigde onze voorzitter gisterenavond het afscheid van Jef aan. Voor mij was het als een donderslag bij heldere hemel. 'L' incontournable' stopt ermee, waarschijnlijk om persoonlijke redenen. Ik voelde me ronduit verraden. Drie keer per week ben ik op de club en telkens zie ik Jef. De laatste tijd was ik al eens bij hem in zijn 'burooke' met zicht op de piste gaan praten over mijn kandidatuur en omdat ik wist dat een aantal bestuursleden er gingen mee stoppen overliep ik zelfs met Kjell en met Jef als getuige de lijst. We schrapten enkele namen, voegden er enkele aan toe en zagen dat het nipt zou zijn maar dat we het wel zouden halen. Ofwel ben ik dom, doof, naïef of een combinatie van dat alles maar op geen enkel ogenblik heb ik begrepen dat Jef er ging mee stoppen. (Blijkbaar wisten anderen het al lang!) Een mandaat opnemen in deze club is voor mij niet evident. Ik sta voor het belangrijkste seizoen van mijn hele carrière, wil me wel reeds binden maar zag deze stap vooral als een aanloop om dan later, wanneer ik stop met competitie meer verantwoordelijkheid op te nemen. (Tenslotte maak ik ook reeds het krantje van onze club.) In die optiek vind ik het een wereld van verschil tussen doorgaan met Jef en doorgaan zonder Jef. Hoe moet het nu verder? Alle respect voor onze oud-voorzitter Bob die gisteren plots een pleidooi hield voor meer aktieve inbreng van de leden. Sorry maar dat was een goedkope uithaal. Verwacht niet dat de mensen dat uit hun eigen wil gaan doen. Het is niet aan de leden om naar het bestuur te komen maar aan een bestuur om naar de leden te gaan. Onze club heeft een nieuwe dynamiek nodig, meer transparantie, communicatie, een mentaliteitsverandering en een bestuur dat mensen kan motiveren. Dat het zwaar wordt staat nu wel vast. Ik zit nu met een bijzonder bittere nasmaak maar ben vastberaden om er tegenaan te gaan. Hopelijk nog even met Jef die zijn mandaat niet zo maar te grabbel zal gooien en samen met een nieuwe ploeg. En die nieuwe ploeg zal zich als het van mij afhangt niet beperken tot het bestuur alleen.
Het ging vandaag aanzienlijk beter dan gisteren. De stramme spieren waren opnieuw soepel maar mijn rug speelde me parten. De pijn straalde door naar de benen en ook beide knieën moesten er aan geloven. Ik ben het gelukkig al gewoon. Door het harde trainen kraakt mijn gestel om de zoveel weken op zijn voegen. De ene keer al wat meer dan de andere en deze keer is het weer raak. Mijn onderrug zit zo vast als maar kan. Het is net of hij verrokken is. Dinsdag mag ik weer naar Peter, mijn stoepa en dan komt alles wel in orde tegen zaterdag. Dan loop ik weer een wedstrijd in Gent, waarschijnlijk samen met Kjell. Het weer was deze middag in Machelen verschrikkelijk. Toen ik begon was het aan het miezeren en ik dacht dat ik geluk had want de weerman had namelijk veel regen voorspeld. Lang heb ik er niet moeten op wachten. Boven deed de ene of de andere sadist de sluizen open en het water kwam met bakken naar beneden. Ik werd zelfs vergast op wat smeltende sneeuw. Ik liep vandaag ongewild sneller dan anders want normaal loop ik toertjes van drie minuten en heb ik na drie kwartier negen km afgelegd. Nu liep ik er 10 in minder dan 45 minuten. Te snel natuurlijk maar ik wijt het aan de combinatie van muziek en slecht weer. Bij het stretchen voelde ik al dat het wat fout zat met mijn rug. De eerste versnelling was een verschrikking. De tweede ging al beter. De derde liep ik samen met Thom Yorke en dat scheelde heel wat. Bij de vierde zong Moby 'lift me up' en plots vloog ik weer. Morgen staat er 's middags een snelheidstraining op het programma en 's avonds is het de algemene vergadering van RAM. Ik ben ondertussen ook stilaan begonnen met de redactie van het clubblad van februari. Ik ben er nog niet helemaal uit wie ik deze keer ga interviewen. Morgenavond hoop ik in ieder geval enkele 'slachtoffers' te vinden die bereid zullen zijn om een artikeltje te schrijven. Ik vond daarnet in een schuif enkele zwart-wit portretten van mij en Moontje. De foto's dateren uit de tijd dat ik nog voor de Franse Flair werkte. Moon was toen al een kapoen...
De kinderen hadden vandaag verlof. Ze zijn nog wat klein om alleen thuis te zitten en dus had ik verlof genomen. Moon krijgt dit jaar (4de LJ) zoveel lessen en huiswerk (abnormaal veel vind ik zelf!) dat hij de hele voormiddag zoet was. Na de middag trokken we naar de sporthal van de Waterleest in Eppegem. Daar nam zijn klas met een ploegje van Tien kinderen deel aan een trefbaltornooi. Er waren veertien deelnemende ploegen verdeeld in drie poules. Uit die poules kwamen dan vier halve-finalisten maar daar was de Sint-Maartenschool niet bij want ze verloren hun vier matchen.Trefbal is eigenlijk meer spel dan sport en ik merkte dat de kinderen het niet zo heel erg vonden dat ze geen enkele keer hadden kunnen winnen. Zelfs een geboren competitiebeest als Moon bleef er filosofisch bij al klonk 'deelnemen is belangrijker dan winnen' uit zijn mond een beetje surrealistisch. We zullen zondag zien of dat zo is, hahaha... Vanavond trok ik enkel met Moon naar de Nekker. Noah is nog ziek en begint bij de minste inspanning te hoesten als een zeehond. Het feit dat hij RS-virus heeft gehad maakt dat hij toch nog steeds zwakke luchtwegen heeft en bij de minste besmetting richting bronchitis vaart. Op de training waren merkelijk minder kinderen dan gewoonlijk. Waarschijnlijk is Noah niet de enige zieke en ook de griep heeft zijn intrede gedaan. Na de gezamenlijke opwarming werd de groep in tweeën verdeeld. De groep der 'groten' werd eerst door Bruno onder handen genomen. Vandaag deed hij met hen enkele technische oefeningen op de horden. Ondertussen plaatste ik kegeltjes en lage horden (héél lage, slechts 40 cm of zo) op het parcours dat ik hen daarna zou laten afleggen. Zondag is het weer cross en dus mochten ze er vandaag nog eens lekker invliegen. Het parcours bevatte ook een heuveltje wat het des te zwaarder maakte. Drie keer drie ronden werden door de kleine helden afgelegd. Bij de tweede reeks vroeg Moon of hij met Thijs mocht vertrekken. Waarom niet, dacht ik maar al snel merkte ik dat ze niet doorliepen maar zaten te babbelen. Ik peperde hen na die reeks in dat ik voor de laatste kwaliteit wilde zien. Voor die laatste reeks verlegden Bruno en ik trouwens de start en aankomst naar de top van de heuvel. Van daaruit heb je een perfect overzicht maar de wind waait er ook harder. Ondertussen was ook Kjell aan zijn training begonnen. Hij was gisteren blijven doorstuderen want vandaag had hij maar liefst drie examens. Kjell kreeg meteen zijn resultaten en waren drie keer positief. Dat zal hem wel moed geven voor zijn laatste examen vrijdag. Hij had net als ik last van de luchtwegen en dus was zijn training (12 x 300) superzwaar. Hij heeft naar eigen zeggen nochtans al enkele dagen opnieuw goede benen. Zondag weten we meer.
Barak Hussein Obama, de man die vandaag de eed aflegde als 44e president van de Verenigde Staten van Amerika zal wellicht nooit een voetnoot in de geschiedenis zijn. Als eerste Afro-American die het tot president schopt is hij op zich al geschiedenis. Als je dan nog eens de hoop van je land, laat staan van een groot deel van de wereld meedraagt betekent het nog zoveel meer. Vanaf morgen staat hij voor een reeks gigantische opdrachten. Ik hoop dat hij het kan waarmaken. Zijn speech was er alvast één die kon tellen maar Obama is dan ook een super rederaar. Ik kon de eerste helft van zijn toespraak op TV volgen, ik was enorm aangegrepen, maar de rest volgde ik op de radio op weg naar de Nekker voor onze dinsdagtraining. Ik pikte onderweg Rosanne en Boris op. Er was veel volk op en rond de piste. Het was dan ook uistekend weer om eens goed en stevig te trainen. Van Magda's bende waren slechts Rosanne, Kim en ik aanwezig. Examens nietwaar! Rosanne is pas aan haar opbouw begonnen en mocht enkel duurlopen. Voor Kim en ik werden het 300en, mijn absolute lievelingstraining. Kim moest er in totaal negen lopen en ik kreeg drie reeksen van twee op mijn bord. Tussen de driehonderden mocht ik slechts100m joggen en tussen de reeksen in kreeg ik enkele minuten recuperatie. Ik heb sinds enkele dagen een lichte hoest en neusverkoudheid maar het weerhield me niet om er meteen in te vliegen. Af en toe lukte het voor Kim en mezelf om een 300 samen te starten maar het was doorgaans zowel voor haar als voor mij 'vechten tegen jezelf'. (én de wind...) Tijdens de opwarming vertelde Kim wat meer over haar wedstrijd van zondag waarin ze derde werd. Vooral de aanvangsfase was voor haar heel bewogen geweest. Zo werd ze door een andere loopster plots hard achteruit getrokken waardoor ze enkele plaatsen moest prijsgeven. Ze werd ook bij het nemen van een nauwe doorgang zo weggedrumd dat ze ei zo na een cameraman van RTV ramde. (Hij had het misschien niet erg gevonden... hahaha) Even later kreeg ze zelfs een spike op haar been met enkele kleine vleeswonden tot gevolg. Daar had ze vandaag nog steeds last van. Het zijn geen prettige maar wel nuttige ervaringen, de harde leerschool van de atletiek! Het weerhield haar echter niet om vandaag supersnel te lopen. Ook mijn tijden mogen er zijn. Vier keer 46, één keer 45 en de laatste zelfs in 44 seconden. Ik kreeg het wel één keer heel lastig toen ik halfweg een driehonderd begon te hoesten. Niet ideaal! Morgen en overmorgen moet ik duurlopen en vrijdag ga ik 's middags voor mijn snelheidstraining naar Machelen. Die avond organiseert onze club RAM zijn jaarlijkse algemene vergadering met spaghetti-avond. De verdienstelijke leden worden gehuldigd en zowel Moon als ikzelf zijn genomineerd in onze categorie. Er wordt ook een nieuw bestuur gekozen en zoals ik reeds eerder vertelde heb ik me kandidaat gesteld. Mijn eventuele verkiezing zal minder stof doen opwaaien dan die van Barak Obama maar de inzet is dan ook minder groot... een beetje toch...
Ik ben André Lafère, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Drettiboy.
Ik ben een man en woon in Eppegem (België) en mijn beroep is Hoofdredacteur bij Feeling Wonen.
Ik ben geboren op 17/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Geschiedenis (Eerste imperium), Tekenen, Lopen, muziek, westerns, fotografie, tuinieren....
Coach: Magda Ilands
Kiné:Peter Derijck en Steven Gillisjans
Sportdokter:Renaat Huysmans
Dokter:Paul Tassenoy
